ความรัก.......ความทรงจำ...2
ในที่สุด......ตอนสองก็คลอดออกมาแล้วนะคร้าบบบบบบบบบบบ
ขอขอบคุณทุกๆท่านที่เป็นกำลังใจให้คร้าบบบบบบ
กระปมทราบดีว่าฝีมือยังไม่ดีเท่าไร...
แต่สัญญานะคร้าบว่าจะพยายามให้ถึงที่สุดของที่สุด
เพราะงั้นเป็นกำลังใจให้ปมต่อไปนะคร้าบบบบบบบบบ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ห้องพยาบาล............
แสงแดดอ่อนๆยามเย็น...........ที่ส่องแสงผ่านกระจกหน้าต่างบานใสของห้องพยาบาล......... กระทบร่างเล็กที่ยังคงนอนหลับสนิทเพราะพิษไข้.........ร่างที่ขดตัวด้วยความหนาวเหน็บใต้ผ้าห่มผื่นหนา..........ส่งเสียงแหบพร่าตลอดเวลา.........ร่างเล็กยังคงพร่ำเพ้อถึงใครคนนึง.........คนที่ไม่เคยสนใจเค้าเลย.........ไม่.......แม้แต้จะหันกลับมามอง......
“รุ่นพี่ค่ะ.......ปอขอโทษ.......ขอ....โทษ.”
ร่างเล็กพูดคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า..........น้ำใสไหลรินจากดวงตาที่ยังคงปิดสนิท.......ร่างกายสันเทา....มีเสียงสะอึกอยู่ตลอดเวลา........ถึงจะรู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคิดถึงเค้าคนนั้นเลยก็ตาม........
“อืม.....ชั้นรู้..........ชั้นตังหากล่ะปอ.........ที่ต้องขอโทษเธอ........”
ร่างที่นั่งข้างๆปอพูดขึ้น........มือหนาไล้ไปตามเส้นผม..........ใบหน้า........พลางเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุดซักที.........ไม่ว่าจะเช็ดมันกี่ครั้งมันก็ยังคงไหลอยู่เสมอ.........แล้วใครกันล่ะที่ทำให้เป็นแบบนี้......ไม่ใช้เพราะตัวเค้างั้นเหรอ...........ที่คอยทำร้ายจิตใจคนที่รักตัวเองให้บอบช้ำมากถึงขนาดนี้..........แต่อยากบอกให้รู้ไว้นะว่าเค้าเองก็เจ็บไม่แพ้กัน..........ทุกครั้งที่เห็นร่างเล็กเสียน้ำตา..........อยากเหลือเกิน..........อยากวิ่งเข้าไปปลอบ.......อยากบอกให้รู้ว่ารัก........แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเมื่อเวลาแห่งการลาจากมาถึงร่างตรงหน้านี้จะต้องเจ็บปวดกว่าที่เป็นอยู่นี่ร้องเท่าพันเท่า........แล้วเค้าจะทนได้หรอ..........ทนที่จะต้องเห็นร่างเล็กเจ็บปวด...............โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย.........เค้าจะทนรับมันได้เหรอ..........
“เลิกเถอะนะปอ...........เลิกรักชั้นได้แล้ว........ชั้นไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ไปมากกว่านี้..........ขอร้องล่ะ.....เลิกรักชั้นซักที.......”
คำทุกคำที่พร่ำบอกร่างเล็กให้หยุด...............
ทุกการกระทำที่ทำร้ายกัน.............
มันไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวเองให้ตายทั้งเป็นเลย..............
แต่ยังไงก็ต้องทำ........ต้องอดทนเพื่อคนที่รัก..............
ไม่อยากเห็นอีกแล้ว............ไม่อยากเห็นน้ำตาของคนๆนี้อีกแล้ว.....
ได้ยินมั้ย...............ปอ...........เธอได้ยินมั้ย..........
ว่ากำลังทำให้คนที่รักเธอตายทั้งเป็น..........ด้วยน้ำตาของเธอ..........
“......อืม......”
ฟางเห็นว่าร่างเล็กกำลังจะตื่น..........เลยลุกจากเก้าอี๊ข้างเตียงกำลังจะออกจากห้อง........แต่ก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูห้องเข้ามาซะก่อน.........คนนั้นไม่ใช้ใครก็น้ำคนที่เค้าต้องทำเป็นรักเมื่ออยู่ต่อหน้าปอ...........แล้วก็เป็นคนที่ให้หมัดหนักๆกับเค้าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง...........แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ให้รู้เรื่องที่เค้ามาเยี่ยมร่างเล็กนี้ไม่ได้เด็จขาด........เพราะมันอาจจะทำให้ร่างตรงหน้านี้ตัดใจจากเค้าได้ยากขึ้น.........ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวคือต้องหลบไม่ให้ใครเห็นทั้งนั้น.............
“ปอ........ตื่นหรือยัง..........”
เสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์ขุ่นเคืองของน้ำมาตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าเลยด้วยช้ำ...........ร่างเล็กที่ลืมตาอยู่บนเตียงตอนนี้ทำท่าจะลุกลงจากเตียงซะให้ได้.........น้ำเดินเข้ามาเห็นรีบวิ่งเข้าไปประคองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง..........
“ปอ.......จะไปไหน......”
“ชั้น........จะกลับบ้าน.......กลับไปอ่อนแอต่อที่บ้าน.........ชั้นไม่อยากให้พี่ฟางเห็นชั้นอ่อนแอ.........ชั้นต้องสดใส........ร่าเริงตลอดเวลาที่อยู่ต่อหน้าพี่ฟาง.........น้ำ..........เธอคงไม่ได้บอกพี่ฟางใช้มั้ยว่าชั้นนอนอยู่นี้...........ใช้มั้ย.....”
น้ำส่ายหน้ามองเพื่อน......ที่ทำทุกอย่างเพื่อคนๆเดียว......โดยที่ไม่เคยห่วงร่างกายตัวเองเลย..............กลับเป็นห่วงว่าคนๆนั้นจะเห็นตัวเองไม่ร่าเริง......กลัวเค้าจะไม่สนุก.........แล้วเธอล่ะปอ..........เคยสนุกกับการที่รักคนที่เค้าไม่รักเรามั้ย.........
“ปอเธอเลิกเถอะ...........เลิกรักพี่ฟางสักที.........”
ปอมองหน้าเพื่อน..........ที่ตอนนี้น้ำพีทำหน้าเป็นห่วงเค้าอย่างที่สุด.............แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ.........ก็ในเมื่อใจมันไม่ยอมหยุดรักเค้าสักที.............เจ็บแล้วก็ไม่เคยจำสักที........แล้วจะต้องเจ็บแบบนี้อีกนานมั้ย........ใครจะตอบได้.......
“ไม่น้ำ......ชั้นหยุดรักพี่ฟางไม่ได้.......เธอก็รู้.......ก็เหมือนที่เธอหยุดรักพี่เมย์ไม่ได้.........น้ำเธออย่าบอกชั้นนะว่าเธอไม่รักพี่เค้าแล้ว........ชั้นรู้ว่ามันทำให้ชั้นเจ็บ.....แต่ชั้นจะทน....ทนจนกว่าพี่ฟางจะเห็นในสิ่งที่ชันทำ....”
“ชั้นเห็นแล้วปอ.......แต่ชั้นอยากให้เธอเลิกรักชั้นมากกว่า......เธอทำตามคำพูดของน้ำเถอะปอ.......ทำเพื่อชั้น.......และเพื่อตัวเธอเอง”
เสียงฟางพึมพรำเบาๆจากใต้เตียงที่ปอนอนอยู่..........
“เฮ้ย........ตามใจเธอล่ะกัน........แต่จำไว้นะ.....เธอยังมีชั้นอยู่นะปอ............เธอยังมีเพื่อนคนนี้อยู่นะ.......ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นชั้นมีไหล่ให้เธอซบเสมอ.........มีมือคอยเช็ดน้ำตา..........มีที่ให้เธอได้พักผ่อนหัวใจ.......เพราะฉะนั้นเธอต้องเข้มแข็งนะรู้มั้ย..........”
น้ำยิ้มบางๆให้ปอก่อนจะยกมือลูบหัวไปมา..........ทำเหมือนเพื่อนคนนี้เป็นเด็กที่ไม่รู้จักโต........ต้องมีเค้าคอยดูแลตลอดเวลา.........แต่จำไว้นะ.......ไม่ว่าจะนานขนาดไหนเค้าก็จะอยู่เคียงข้างปอตลอดไป..........
“กลับบ้านเถอะ.........ชั้นไปส่ง......แล้วรถเธอก็ให้คนขับรถมาเอากลับไปก็ได้.........ชั้นไม่ไว้ใจให้เธอขับรถหรอกนะ”
“...อือ...”
ปอตอบรับสั้นๆก่อนที่จะพากันเดินออกจากห้องพยาบาลไป...........แต่ก็ต้องตกใจหัวใจแทบหยุดเต้นเพราะพอไปถึงหน้าประตูห้องก็พบคนๆนึง.............
“พี่เมย์.........”
น้ำตระโกนลั้น.........เพราะไม่รู้ว่าเค้ามาอยู่ตรงนี้นานขนาดไหนแล้ว.........นานพอที่จะได้ยินบทสนทนาของตนกับปอหรือเปล่า.........
“รุ่นพี่อยู่ตรงนี้นานหรือยังค่ะ...........”
“ก็นานพอที่จะได้ยินอะไรดีๆล่ะนะ..........”
ร่างตรงประตูตอบคำถามน้ำพร้อมรอยยิ้มที่เจ้าตัวคิดว่าเท่ที่สุดเท่าที่เคยยิ้มมา................น้ำหน้าแดงฉ่า.........ร้อนจนถึงใบหู........ก็แน่สิดันมารู้ความลับที่มีเพียงแค่เค้ากับปอเท่านั้นที่รู้...........และที่สำคัญดันเป็นเจ้าตัวเองนี้สิไม่ให้อายก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว..............
“เออ.........แล้วที่ปอจังพูด......เรื่องจริงหรือเปล่า.....”
น้ำหน้าแดงหนักกว่าเดิมซะอีก...........ไม่รู้ว่าเพราะติดไข้จากปอ..........หรือว่า..................อายกับคำถามที่โดนถามกลับมากันแน่............
“อะไร........ใครจะไปสนใจคนอย่างรุ่นพี่กัน.........”
“พี่เมย์ค่ะ..........น้ำชอบพี่จริงๆนะค่ะ.........ปอเป็นพยานได้..........”
ปอพูดเสริมหลังจากที่น้ำพูดปฏิเสธไปแล้ว...........ทำให้น้ำหันมาตีเพื่อนตัวเองที่พูดอะไรไม่เข้าเรื่องเบาๆก่อนที่จะหันไปมองหน้าของคนที่ตัวเองแอบชอบ………..ว่าตอนนี้ทำหน้ายังไง..............
“โถ..........ชั้นอุตสาห์ตัดใจ..........ยกให้ไอ้ฟาง..........แต่พอได้ยินแบบนี้ก็ยกให้ไม่ได้แล้วสิ.........จริงมั้ยปลาทองน้อย........อ๊ะ........แก้มแดงด้วย......”
“หมายความว่า........รุ่นพี่ก็.........น้ำเหมือนกันใช้มั้ย”
“ใช้........ชั้นก็รักเธอ........รู้มั้ยปลาทองน้อย..........”
น้ำยิ้มซะตาจะกลายเป็นขีดซะให้ได้..............ปอที่อยู่ข้างๆก็พลอยยิ้มออกด้วย..........ก็เห็นเพื่อนรักของตังเองมีความสุขเค้าจะไม่ยิ้มให้ได้ไง.......ถึงแม้ว่า............เค้าจะยังไม่สมหวังกับความรักที่แสนจะเจ็บปวดนี้ก็ตาม...........
“เออ.....ไม่ใช้ว่าชั้นจะขัดจังหวะที่กำลังหวานอยู่หรอกนะ............แต่ว่าน้ำชั้นอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ.........”
“อืม......จริงสิ.........ไปกันเถอะ”
น้ำหลังจากที่ได้สติก็หันมาประคองปอต่อ..........เมย์ก็วิ่งเข้ามาช่วยประคองอีกข้าง...........ทั้งคู่แอบจับมือกันจากข้างหลังทำเอาน้ำหน้าแดงจนกลายเป็นคนป่วยแทนปออยู่แล้ว................
“อ๊ะ.........เดี่ยวนะชั้นลืมของ.........”
ปอหันตัวกลับมาเอาของที่ลืมไว้ในห้อง.........แต่ก็สังเกตเห็นชายเสื้อที่โผล่พ้นใต้เตียงออกมา............น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วก็แทบจะไหลขึ้นมาอีกรอบ.........ก็เพราะไม่ว่าจะเป็นอะไรที่เกี่ยวกับฟางทุกอย่างเค้าจำได้ไม่มีวันลืม............เค้าคิดว่าต้องไม่ผิดแน่คนที่นอนอยู่ใต้เตียงตอนนี้ต้องเป็นฟางแน่...........จะเป็นใครไปไม่ได้.........นอกจากฟาง.........แค่รู้ว่าฟางมาหาก็มีความสุขแล้ว..............ถึงแม้ฟางจะไม่อยากให้ใครรู้ว่ามาหาตน...........แต่แค่นี้มันก็ทำให้ใจดวงน้องดวงนี้มีกำลังใจต่อไปแล้วนะ.........ฟางจะรู้มั้ยว่าเค้ารู้แล้วว่าฟางมาหา.........ถ้าฟางรู้จะทำหน้ายังไงนะ.......ร่างเล็กยิ้มน้อยๆก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป............
“ทำไมไปนานจัง...........”
“ขอโทษนะพอดีหาไม่เจอน่ะ...........”
แล้วทั้งสามคนก็พากันเดินไปที่ลานจอดรถที่อยู่ไม่ไกลนัก..........ฟางที่แน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ในห้องก็ออกมาจากใต้เตียงพร้อมทั้งยังงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..........เพื่อนตัวเองแอบชอบรุ่นน้องที่ตัวเองแกล้งทำเป็นรัก........แล้วรุ่นน้องคนนั้นก็ดันชอบเจ้าเพื่อนจอมเจ้าชู้คนนั้นอีก........แล้วเค้าจะหาคนรักคนใหม่เป็นใครล่ะทีนี้...............
ฟางออกมานั้งเกาหัวงงๆอยู่บนเตียง............
กริ๊ง.......กริ๊ง...........
เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อฟางดังขึ้น.......ก่อนที่ฟางจะหยิบออกมากดรับ.........ด้วยหน้าตาเบื่อหน่ายกับชีวิต........
“ฮะ.....อาหมอ...ฟางบอกแล้วใช่มั้ยครับว่าฟางไม่ไปตรวจ.........”
(แต่ว่าเราอาจมีชีวิตที่ยาวขึ้นนะ...........มาตรวจเถอะฟาง.......อาเป็นห่วงเราจริงๆนะ..........)
เสียงชายวัยกลางคนพูดตอบฟางกลับมา
“ฟางก็แค่มีชีวิตยาวขึ้น.......แต่ยังไงก็ต้องตายอยู่ดี.........สู้ตายไปเลยดีกว่า........ฟางไม่อยากให้ความหวังกับใคร......ถ้าการผ่าตัดของฟางไม่สำเร็จ.........ทุกคนก็จะผิดหวัง.......เพราะงั้นฟางขอร้องล่ะครับอาหมอ........ปล่อยฟางไปเถอะ.........ให้ฟางใช้เวลาที่เหลื่ออยู่น้อยนิดได้ทำตามใจเถอะนะครับ..........”
พูดจบฟางก็กดวางหูโทรศัพท์ทันทีไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรตอบกลับมา..........
“ขอโทษนะครับ............ผมต้องทำงานของผมให้เสร็จก่อน........ไม่ต้องห่วงนะปอชั้นต้องทำให้เธอเลิกรักชั้นก่อน.........ชั้นไม่ตายง่ายๆหรอก........ตราบใดที่เธอยังคงรักชั้นอยู่แบบนี้.........ชั้นไม่ยอมตายแน่.........”


to be con.............

By : hiono    Date : 16 Jul 2006 15:05