|
Melody of love...ทำนองรัก จังหวะหัวใจ ตอนที่ 29
ตอนที่ 29 : เพื่อนรักเพื่อนแค้น...มิตรภาพของความเป็นเพื่อน
"เอ่อ...ภีม ชั้นขอโทษนะเพื่อน" โอมเดินเข้าไปหยุดยืนหน้าอดีตเพื่อนสนิทก่อนจะเอื้อนเอ่ยประโยคที่ติดค้างในใจ
"ผลัวะ...ว้าย" หมัดลุ่นๆของภีมเสยเข้ามุมปากของอีกคนจนลงไปนั่งกองกับพื้น เรียกเสียงตกใจจากเพื่อนๆที่เห็นเหตุการณ์ จนเมย์และโก้ต้องรีบเข้ามาจับตัวภีมไว้ไม่ให้ทำอะไรรุนแรงไปมากกว่านี้
"เฮ้ย ภีม ใจเย็นๆเว้ย" เมย์พยายามดึงให้เพื่อนใจเย็นลง
"ไอ้นก ชั้นว่าแผนแกไม่เวิร์คแล้วว่ะ มันจะฆ่ากันตายซะก่อนอ่ะดิ" ปันหันไปกระซิบกับนกที่ยังยืนอึ้งอยู่เหมือนกัน ก็ไม่คิดว่าภีมจะโกรธโอมมากขนาดนี้ ส่วนอีกหนึ่งสาวคู่หมั้นหมาดๆของภีมก็ได้แต่ยืนมองคนรักอย่างตกตะลึง
"แกทำกับชั้นขนาดนั้นแล้วยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอวะ ความเป็นเพื่อนของเรามันจบไปตั้งแต่แกหักหลังชั้นแล้วไอ้โอม...พวกแกก็ปล่อยดิวะ จะจับทำไมเนี่ย" ภีมต่อว่าคนตรงหน้าที่ค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นและเช็ดเลือดที่มุมปาก ร่างสูงพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของเมย์และโก้แต่ไม่สำเร็จ
"ชั้นขอโทษที่หักหลังแก แต่ชั้นรักแพทเค้าจริงๆนะเว้ย" โอมมองหน้าเพื่อนๆ เรื่องนี้เค้าเป็นคนผิดและตอนนี้เค้าก็พร้อมจะยอมรับทุกสิ่งที่ตัวเองก่อไว้
"แกแน่ใจ ว่าแกรักแพท" ภีมถามย้ำให้แน่ใจด้วยท่าทางที่เย็นลง ทำให้เมย์และโก้ค่อยๆปล่อยตัวภีมให้เป็นอิสระ
"ชั้นรู้ว่าก่อนหน้านี้ชั้นอาจจะเลวในสายตาแก แต่ตอนนี้ชั้นรู้แล้วนะว่าชั้นรักแพทจริงๆ" โอมตอบคนตรงหน้าก่อนจะหันไปสบสายตากับแพทที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
"ก็ดี...ผลัวะ" หมัดที่สองตามไปเสยใบหน้าของโอมให้ลงไปนั่งกองกับพื้นอีกครั้ง
"ว้าย...พอแล้วภีม หยุดนะ" แพทตกใจที่เห็นคนรักโดนต่อยอีกครั้งเลยเผลอลงไปนั่งขวางอีกคนให้พ้นจากหมัดของภีมด้วยความเป็นห่วง
"หลีกไปนะแพท ภีมจะเอาเลือดหัวมันออก เลือดชั่วๆของมันจะได้เจือจางลงบ้าง มันจะได้หัดรับผิดชอบคำพูดของตัวเอง ไม่ใช่เอาแต่พูดพล่อยๆแบบนี้" ภีมทำท่าจะเข้าไปซ้ำอีกรอบแต่แรงดึงที่แขนเสื้อทำให้เค้าต้องหันไปมอง
"ภีมคะ" นัทเอ่ยห้ามคนรักหวังให้เค้าใจเย็นลง ร่างสูงชะงักไปทันทีเมื่อสบสายตาเว้าวอนของคู่หมั้นสาว
"เหอะ รู้งี้ให้นัทห้ามมันแต่แรกดีกว่า ชั้นกับแกจะได้ไม่ต้องเหนื่อย" เมย์หันไปกระซิบกับโก้ พวกเค้าห้ามกันแทบตายมันไม่ยอมฟัง ทีสาวพูดแค่2คำกลับยอมหยุดซะงั้น
"ชั้นรู้ว่าชั้นผิด ก็ตอนนั้นชั้นยังไม่พร้อมนี่หว่า ชั้นยอมรับผิดทุกอย่างนะ" โอมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง
"น้ำหน้าอย่างแกเนี่ยนะ แต่ก็สมกันดี หญิงก็ร้ายชายก็เลว เหมาะสมกันจริงๆว่ะ" ภีมต่อว่าคนตรงหน้ารวมไปถึงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆทำเอาทุกคนตกใจไม่คิดว่าจะได้ยินคำแบบนี้จากปากของภีม
"แกจะด่าจะว่าชั้นยังไงก็ได้ชั้นยอม แต่ขอให้ด่าชั้นคนเดียวเถอะว่ะ อย่าพาลไปว่าแพทเลย" โอมขอร้องทั้งคำพูดและสายตา
"ทำไมชั้นจะว่าไม่ได้วะ ไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้หรือไงที่ทำให้แกยอมทรยศเพื่อน ผู้หญิงคนนี้ไม่มีค่าสำหรับใครทั้งนั้นแหละ พอว่างจากชั้นก็ไปนอนกับแก ตอนนี้พอมีปัญหากับแกก็วิ่งกลับมาชั้น ทำไมชั้นต้องให้เกียรติผู้หญิงแบบนี้ด้วยวะ"
"ไอ้ภีม หยุดพูดจาดูถูกแพทเดี๋ยวนี้นะเว้ย" โอมเริ่มทนไม่ไหวยกนิ้วชี้หน้าด้วยความโกรธที่อีกคนต่อว่าคนรักทำให้เค้าลืมไปว่ามาที่นี่เพื่อช่วยภีมไม่ใช่มาทะเลาะกันอย่างตอนนี้
"ทำไมชั้นจะพูดไม่ได้ ผู้หญิงมักมากแบบนี้ บอกตรงๆ ยกให้ชั้นฟรีๆตอนนี้ยังไม่เอาเลยว่ะ" ประโยคเด็ดของภีมทำเอาอึ้งกันไปทั้งวง โดยเฉพาะแพทที่ยืนหน้าซีดกับคำต่อว่านั้น
"ไอ้ภีม...แก" ความอดทนของโอมหมดลงจึงส่งหมัดไปกระแทกใบหน้าของเพื่อนรักให้หยุดพูดจาทำร้ายกันเสียที
"ผลัวะ...ว้ายภีม" แรงชกจากโอมทำให้ภีมล้มลง มีเลือดไหลออกจากมุมปาก นัทรีบเข้าไปประคองคนรัก ส่วนเพื่อนๆที่เหลือรีบเข้าไปจับตัวโอมไว้
"โอ๊ย มันจะอะไรกันนักหนาวะ เรียกให้มาช่วย ไม่ใช่มาทำให้มันแย่ลงกว่าเดิมนะเว้ย" โก้ที่ล็อคคอโอมไว้บ่นให้เพื่อนได้ยิน
"แกไม่ได้ยินที่มันพูดรึไงวะ เรื่องระหว่างชั้นกับแพท ชั้นรู้ว่าชั้นผิด ผิดที่ไปแย่งแฟนแกมา ผิดที่ชั้นไม่รับผิดชอบชีวิตเค้าจนเค้าต้องแท้งลูกชั้น ผิดที่ชั้นดูแลเค้าไม่ดีพอไม่เหมือนกับที่แกดูแลเค้ามาตลอดตอนที่คบกัน แต่ตอนนี้ชั้นมาเพื่อจะขอโทษให้แกยกโทษทุกสิ่งที่ชั้นทำไว้กะแก และมาเพื่อขอโอกาสที่จะดูแลคนที่ชั้นรักอีกครั้ง และชั้นก็มั่นใจว่าชั้นรักแพทไม่น้อยไปกว่าที่แกเคยรักหรอกนะเว้ย" โอมระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมาจนหมด น้ำตาลูกผู้ชายคลอในแววตาที่มองมายังเพื่อนรักที่กำลังเช็ดเลือดที่เริ่มไหลลงมาหยดเป็นดวงบนเสื้อสีขาวที่สวมใส่อยู่
"ภีมค่ะ...พอเถอะนะ" นัทรีบห้ามเมื่อเห็นภีมเริ่มเดิมเข้าไปใกล้โอมอีกครั้ง เธอไม่ได้กลัวว่าภีมจะไปทำร้ายอีกคนหรอก แต่เธอเป็นห่วงเค้ามากกว่ายิ่งเห็นรอยเลือดที่มุมปากและที่เสื้อ นัทก็ยิ่งเป็นห่วง ตอนนี้เธออยากพาเค้าไปทำแผลแล้ว ภีมหันมายิ้มให้นัทก่อนจะจับมือบางมากุมไว้ข้างนึงและเดินไปหยุดตรงหน้าโอมที่ยังคงโดนเพื่อนๆจับตัวไว้
"ชั้นก็หวังว่าแกจะทำได้อย่างที่พูด อย่าให้ชั้นเสียความรู้สึกกับแกเป็นครั้งที่2อีกละกัน" ภีมกล่าวนิ่งๆ ทำเอาเพื่อนๆงงว่าทำไมมันเปลี่ยนอารมณ์เร็วจังวะ
"แกหมายความว่าไงวะ" โอมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
"ชั้นก็แค่อยากจะให้แกยอมรับผิดกับสิ่งที่แกเคยทำ ลูกผู้ชายถ้ากล้าทำกล้ารับ มันก็สมควรได้รับการยกโทษไม่ใช่เหรอวะ" ภีมยิ้มให้คนตรงหน้า
"หมายความว่าเมื่อกี้ แกแกล้งพูดยั่วให้ชั้นโกรธแกงั้นเหรอ" โอมมองเพื่อนอึ้งๆ ภีมยักคิ้วและยิ้มรับ เพื่อนๆที่เหลือต่างก็ถอนหายใจโล่งอก คิดว่าคืนนี้จะต้องหามส่งโรงพยาบาลกันซะแล้ว
"คนอย่างแก ถ้าไม่ทำแบบนี้จะยอมพูดเหรอวะ อย่างน้อยชั้นก็จะได้รู้ไงว่าแกรักแพทจริงๆ" ภีมยิ้มให้โอมอย่างจริงใจ
"โห...แสบมากเลยภีม เล่นเอาตกอกตกใจกันหมด แต่เล่นกันเลือดตกยางออกอย่างนี้ไม่ลงทุนไปหน่อยเหรอวะ" นกยอมยกนิ้วให้เพื่อนเลย วางแผนช่วยมัน กลับโดนภีมซ้อนแผนซะขวัญกระเจิงกันหมด
"อะแน่นอน ไม่งั้นชั้นจะคบกับพวกแกได้ไง" ภีมหัวเราะอารมณ์ดีที่ได้เอาคืนเพื่อนๆบ้างแม้จะเจ็บตัวไปหน่อยก็เถอะ
"เออ...ชั้นยอม เจ้าเล่ห์มากเพื่อน นัทระวังโดนมันปั่นหัวนะ เจ้าเล่ห์ขนาดนี้" นกยอมยกธงขาวแต่ไม่วายแอบวางระเบิดให้ภีมต้องรีบกู้
"เฮ้ย...อย่าหาเรื่องดิวะ กับคนนี้ชั้นไม่เคยหลอกนะ พูดจริงทำจริงรักจริงมีแต่ความจริงใจเว้ย...อุ๊ย" ภีมคว้าคนรักมากอดพร้อมหยอดคำหวานเลยได้รับรางวัลเป็นการหยิกสีข้าง ก่อนที่นัทจะพยักหน้าให้ภีมหันไปมองแพทที่ยืนน้ำตาคลออยู่ข้างๆโอม
"เอ่อ แพท ภีมขอโทษนะที่พูดแรงไปหน่อย" ภีมกล่าวขอโทษ เมื่อกี้เค้ากลัวไม่สมจริงเลยพูดคำที่ค่อนข้างรุนแรงออกไป
"ไม่เป็นไร แพทก็เป็นแบบนั้นจริงๆนี่ ก็สมควรแล้วล่ะที่จะโดนต่อว่าแบบนั้น ขอตัวก่อนนะ" แพทเดินหนีไปพร้อมหยดน้ำตา
"อุ๊ย เจ็บนะคะ หยิกภีมทำไมเนี่ย ภีมเจ็บอยู่น้า" ภีมโอดโอยเมื่อโดนคนรักทำร้ายร่างกายอีกครั้ง
"ก็ใครให้ปากร้ายแบบนั้นละคะ สมควรแล้วที่จะโดนต่อยแบบเนี๊ยะ" นัทแกล้งเอานิ้วจิ้มไปที่มุมปากของภีม ทำให้ร่างสูงร้องโวยวายอีกรอบ
"โอ๊ย พอแล้วค่ะ พอแล้ว ก็ขอโทษแล้วไงคะ" ภีมรีบจับมือคนรักเอาไว้พร้อมออดอ้อน
"เอ่อ ภีม ชั้นขอโทษแกสำหรับทุกๆเรื่องนะ รวมถึงที่ต่อยแกไปเมื่อกี้ด้วย" โอมยื่นมือมาตรงหน้า ทุกคนลุ้นกับภาพที่ได้เห็นว่าเพื่อนที่ทะเลาะจนเลิกคุยกันไปกว่า3ปีจะคืนดีกันมั้ย
"ชั้นก็ขอโทษแกเหมือนกันที่ต่อยแกไป2ครั้ง ถือว่าหายกันนะ" ภีมค่อยๆยื่นมือไปจับกับมือของโอม เพื่อนๆเฮลั่นที่เหตุการณ์จบลงด้วยดี
"ขอบใจมากเพื่อน แกไม่ต้องห่วงเรื่องแพทนะ เดี๋ยวชั้นไปเคลียร์เอง" โอมยิ้มดีใจก่อนจะเดินไปตามทางที่แพทเพิ่งเดินไปให้ที่เหลือได้แต่มองตาม
"เฮ้อ...จบเรื่องซะที ฉลองกันต่อเลยดีมั้ย" โก้ถอนหายใจและชวนคนอื่นๆดื่มกันต่อ
"พวกแกกินกันต่อเลย ชั้นขอบายว่ะ ยังเจ็บปากอยู่เลยเนี่ย" ภีมปฏิเสธคำชวน ก่อนจะหันไปอ้อนคนรักที่ยืนมองอยู่
"ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลย ทำตัวเองก็ทำแผลเองละกัน" นัทสะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของภีมและเตรียมจะเดินหนีไปหากไม่โดนอีกคนรั้งแขนเอาไว้ซะก่อน
"เดี๋ยวสิคะ นัทจะใจร้ายกับพี่จริงๆเหรอคะ ดูดิไหนจะหัวแตก แล้วปากยังแตกอีกอ่ะ" ภีมออดอ้อนคนรักได้น่าหมั่นไส้มากในสายตาของเพื่อนๆ หมดมาดนิ่งๆของคนขี้เก๊กไปเลย
"อยากกระโดดถีบมันจริงๆ นัทช่วยพามันไปทำแผลหน่อยเถอะ ก่อนที่พวกพี่ๆจะทนไม่ไหวแล้วมันจะได้แผลเพิ่ม" เมย์เร่งให้นัทพาภีมไปให้พ้นหูพ้นตา
"ไม่ต้องมาไล่เลย พวกแกยังมีคดีค้างกับชั้นอยู่นะ พรุ่งนี้มีเคลียร์กันยาวแน่ แต่ตอนนี้ชั้นขอพาคู่หมั้นไปเข้าหอ เอ้ยไปช่วยทำแผลก่อนนะ" ภีมต่อว่าพลางชี้หน้าเพื่อนๆ ก่อนจะหันมาหยอดคำทะลึ่งใส่นัท เมื่อได้รับสายตาดุกลับมาเลยต้องรีบเปลี่ยนคำพูดทันที และรีบกึ่งลากกึ่งจูงคนรักกลับบ้านพักไปโดยไม่สนใจสายตาของใครๆที่มองมา
"เอ้า พระเอกนางเอกกลับไปพักผ่อนแล้ว พวกเรามาฉลองกันต่อดีกว่า เฮ้..." นกชวนเพื่อนๆฉลองกันต่อที่แผนสำเร็จแม้จะไม่ได้ตรงตามที่วางแผนไว้ทั้งหมดก็ตาม
กลับมาถึงห้อง ภีมก็โดนนัทไล่ให้ไปถอดชุดที่เปื้อนทั้งดินทั้งเลือดออกและอาบน้ำให้เนื้อตัวสะอาด ร่างสูงใช้เวลาไม่นานก็ใส่เพียงชุดคลุมอาบน้ำออกมาในสภาพผมเปียกโชก
"มานั่งนี่ค่ะ สระผมด้วยเหรอค่ะ แผลโดนน้ำอีกแล้วนะ" นัทเรียกให้ภีมมานั่งลงที่ปลายเตียงและใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมให้
"ก็ล้างเอาทรายออกนะ" ภีมรั้งให้ร่างบางมานั่งบนตักแทน
"คิดอะไรทะลึ่งอีกแล้วใช่มั้ย ปากหายเจ็บแล้วเหรอคะ" นัทต่อว่าสายตาของภีมที่มองแถวหน้าอกของเธออยู่ ยิ่งเธอใส่เพียงชุดคลุมเพื่อเตรียมตัวจะอาบน้ำแบบนี้ยิ่งแลดูเซ็กซี่ในสายตาเค้า
"ก็คู่หมั้นภีมออกจะสวยน่ามองไปทั้งตัวนี่คะ" ภีมยังคงลวนลามอีกคนด้วยสายตาจนนัททนไม่ไหวเอาผ้าขนหนูคลุมศีรษะภีมไว้และลุกไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้
"อุ๊ย เบาๆสิคะ" ภีมสะดุ้งเมื่อนัทเอาสำลีแตะโดนแผลที่มุมปาก
"แหม เพิ่งจะเจ็บเหรอคะ ทีเมื่อกี้ปากเก่งนักนะ นัทเพิ่งรู้ว่าภีมปากจัดเหมือนกันนะเนี่ย" นัททำเสียงดุแต่ก็ลดน้ำหนักมือลง
"ก็จำๆมาจากละครค่ะ ภีมไม่ใช่คนปากร้ายซะหน่อย ปกติภีมเป็นคนปากหวานจะตายนัทก็รู้นี่คะ" ภีมตอบพลางมองริมฝีปากของอีกคนไปด้วย
"ค่ะ แต่ไม่ต้องไปปากหวานพร่ำเพรื่อกับสาวๆคนอื่นด้วยนะคะ ไม่งั้นโดน" นัทจัดการปิดผ้าก๊อซบนแผลที่หน้าผากของร่างสูง เอากล่องยาไปเก็บและเดินหายลับไปหลังประตูห้องน้ำให้ภีมมองตามตาละห้อยที่คว้าร่างบางเอาไว้ไม่ทัน
"ยังไม่นอนอีกเหรอคะ" นัทเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นภีมนอนมองตาแป๋วอยู่บนเตียงพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"ไม่ต้องมายิ้มแบบนี้เลยนะ ป่วยอยู่นะคะ วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เพราะฉะนั้นต่างคนต่างนอน เข้าใจมั้ย" นัทยื่นคำขาด ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มและนอนหันหลังให้ร่างสูงทันที
"นัทอ่ะ" ภีมท้วงติงและเขยิบเข้าไปใกล้
"ภีมคะ" เสียงดุที่ดังขึ้นทำเอาภีมลดมือที่เตรียมจะโอบกอดอีกคนลง
"ภีมแค่จะกอดเฉยๆเอง" ภีมตอบเสียงอ่อยๆ ถ้าเพื่อนๆมาเห็นเค้าในตอนนี้หมดกันโดนแซวยับแน่ เมื่ออีกคนไม่เอ่ยห้ามอะไรอีก ภีมก็ค่อยๆขยับตัวเข้าไปชิดและรั้งคนรักมากอดแนบกาย ก่อนจะหลับไหลไปในอ้อมกอดของกันและกัน
แสงแดดที่สาดส่องผ่านม่านหน้าต่างปลุกให้สองร่างที่นอนกอดก่ายกันอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ภีมค่อยๆลืมตาและมองใบหน้าของนัทที่ซุกอยู่กับอกของเค้า ขนตางอนยาวค่อยๆขยับเป็นสัญญาณว่าร่างบางคงจะตื่นในไม่ช้า
"หืม...ภีมตื่นนานแล้วเหรอคะ" นัทลืมตาขึ้นมาก็เจอกับสายตาของคนรักที่นอนมองเธออยู่แล้ว อดแปลกใจไม่ได้ที่วันนี้ร่างสูงตื่นก่อนเธอ
"เพิ่งตื่นก่อนนัทแป๊บเดียวเองค่ะ หลับสบายมั้ย" ภีมค่อยๆเกลี่ยผมที่ตกลงมาปิดใบหน้าของคนรักออกก่อนจะลูบไล้ไปตามโครงหน้าของนัทอย่างหลงใหล
"ค่ะ" นัทสบตากลับไปชักรู้สึกร้อนๆหนาวๆกับสายตาของอีกคนที่มองมา จึงขยับตัวจะลุกลงจากเตียง แต่ภีมก็ไวกว่ารีบพลิกตัวมาดักไว้ไม่ให้นัทขยับตัวไปไหน
"จะรีบไปไหนคะ ยังเช้าอยู่เลย" ภีมรั้งร่างบางเข้ามาแนบชิดตัว
"เอ่อ ไหนๆก็ตื่นแล้ว ก็จะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไงคะ" นัทพยายามใช้สองมือดันไหล่ของคนด้านบนไว้
"เดี๋ยวสิคะ เมื่อวานเราหมั้นกันแล้วนะ แต่ยังไม่ได้ส่งตัวเข้าหอกันเลยอ่ะ" ภีมไม่อ้อมค้อมบอกความต้องการของตัวเองให้อีกคนรับทราบทันที
"เอ่อ แต่นี่มันเช้าแล้วนะคะ เดี๋ยวก็โดนคนอื่นๆล้อหรอก" นัทพยายามหว่านล้อมให้ภีมเปลี่ยนใจ
"ไม่มีใครมากวนหรอกค่ะ เมื่อคืนดื่มกันต่อแบบนั้น กว่าจะตื่นก็เกือบเที่ยงนู่นแหละ" ภีมค่อยๆก้มใบหน้าลงไปหาเป้าหมายคือริมฝีปากบางเฉียบของอีกคน
"แต่ภีมเจ็บปากอยู่นะคะ" นัทหาข้ออ้างสุดท้ายมาต่อรอง
"เจ็บแค่นี้ภีมทนได้ค่ะ แต่ถ้าไม่ได้รักนัทตอนนี้ ภีมคงทนไม่ได้หรอกนะคะ" เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าไป หมดแล้วถ้อยคำที่จะห้ามปรามร่างสูง ทำได้แค่ปล่อยให้อีกคนทำตามที่ใจต้องการ
เมื่อคนรักนิ่งเงียบเป็นการอนุญาต ภีมก็ก้มใบหน้าลงไปหาอีกคนอย่างไม่รีรอ ร่างสูงค่อยๆบดเบียดริมฝีปากบางอย่างแสนรัก ไม่เคยมีสักครั้งที่เค้าจะหยุดความปรารถนาของตัวเองที่มีต่อร่างกายนี้ได้เลย ยิ่งสัมผัสมากเท่าไหร่ ความต้องการก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นทุกวัน
"อื้อ... ภีม" นัทเผลอครางออกมาเมื่อริมฝีปากอุ่นไซร้ผ่านซอกคอลงมายังเนินอกพร้อมทั้งทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้ทุกพื้นที่ที่สำรวจ อาภรณ์ที่สวมใส่อยู่ก็ไม่รู้ว่าโดนอีกคนถอดออกไปตอนไหน ฝ่ามือร้อนๆที่ตามมากอบกุมทรวงอกอิ่มอีกข้างยิ่งเพิ่มความรู้สึกเสียวซ่านทรมานให้มากขึ้น สองมือที่เคยผลักไสกลับลูบไล้ท้ายทอยของอีกคนเพื่อบรรเทาอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมา
"คนดีของภีม สวยที่สุดเลยรู้มั้ยคะ" ภีมถอนใบหน้าขึ้นมามองสบตากับคนรัก ก่อนจะไล่มองสำรวจร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าอีกครั้ง สายตาคู่นี้ยิ่งทำให้เจ้าของเรือนร่างหน้าแดงมากกว่าเดิมจนต้องหลบสายตาหันไปมองฝาผนังแทน
ภีมยิ้มเมื่อเห็นอาการเขินอายของคนรัก ขนาดมีอะไรด้วยกันมาก็ตั้งหลายครั้งแล้วนะ แต่นัทก็ยังไม่กล้าสบตาและมองเค้าตรงๆสักที ยิ่งเค้ามองนานอีกคนก็ยิ่งอาย ภีมก็เลยลดช่องว่างระหว่างกันโดยการโฉบใบหน้าลงไปหาริมฝีปากบางนั้นอีกครั้งตักตวงความหอมหวานเนิ่นนาน มือข้างหนึ่งก็ลูบไล้ผ่านเอวบางลงไปยังสะโพก ทุกพื้นที่ที่ฝ่ามือของภีมลากผ่านกลับปลุกให้ขนอ่อนลุกขึ้นตั้งชัน ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นๆนั้นจะตามลงไปสัมผัสร่างบอบบางนั้นบ้าง ภีมค่อยๆไล้รีมฝีปากและจมูกสูดดมกลิ่มหอมที่หลงใหลจนถึงปลายเท้าของคนรักและวกกลับมายังแกนกลางของกายสาว จับเรียวขายาวให้แยกออกจากกันและก้มลงไปใช้ลิ้นตวัดโลมเลียดื่มกินน้ำหวานที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ดับกระหายให้แก่นักเดินทางผู้หิวโหยเช่นภีม
"อ๊ะ อื้อ ภีม" ร่างบางพยายามบิดกายหนี แต่ก็โดนสองมือของภีมกดขาให้แนบกับเตียงนอน ยิ่งคนด้านล่างเพิ่มความเร็วมากขึ้นเท่าไหร่ นัทก็ยิ่งรู้สึกทรมานมากขึ้นเท่านั้น
"อื้อภีม นัทไม่ไหวแล้ว อย่าแกล้งกันอีกเลยนะคะที่รัก" ถ้อยคำอ้อนวอนจากคนรักที่นานๆครั้งจะเอ่ยให้ได้ยินทำให้ภีมยอมละริมฝีปากจากเบื้องล่างขึ้นไปประกบจูบในขณะเดียวกันกับที่ค่อยๆทาบตัวบนร่างบางจนไม่เหลือช่องว่างใดๆระหว่างกัน
"จากนี้ไป ผู้หญิงที่จะทำให้ภีมรักและพร้อมจะดูแลไปตลอดชีวิต มีเพียงนัทคนเดียวเท่านั้นนะคะ" ภีมกระซิบเบาๆข้างหูก่อนจะค่อยๆขยับสะโพกบดเบียดร่างบางตามอารมณ์และความต้องการของทั้งสอง จับจูงคนรักไปยังดินแดนสวยงามที่มีเพียงเราสองคนเท่านั้น
"โอ๊ย...ปวดหัวชิบ กี่โมงแล้ววะเนี่ย" เมย์ฟื้นขึ้นมาเป็นคนแรกหลังจากจบงานฉลองเมื่อคืน กวาดสายตามองไปรอบๆห้องก็พบว่าตัวเองนอนหลับอยู่บนโซฟา ในขณะที่หมอปันนอนอยู่บนโซฟาอีกตัว ตามพื้นห้องก็มีร่างของโก้ และพี่ๆในวงของภีมนอนกองกันอยู่
"โห สภาพแต่ละคน อย่างเละเลยนะ" เมย์ส่ายศีรษะไล่ความมึนงง แก้วกาแฟหอมกรุ่นลอยมาอยู่ตรงหน้า ให้เมย์มองไล่ไปตามมือขาวบางจนเห็นใบหน้าของเจ้าของยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ
"กาแฟดำค่ะ จะได้ตาสว่าง" ท่าทางการเอาใจเหมือนเป็นห่วงที่มาพร้อมกับน้ำเสียงและสายตาดุๆ ทำให้เมย์ค่อยๆเอื้อมมือไปรับพลางยิ้มแหยๆ
"แหะๆ นานๆจะได้รวมพลพร้อมหน้าพร้อมตากันนะจ๊ะ ก็เลยหนักไปหน่อย" เมย์ยกกาแฟขึ้นจิบ สายตาก็แอบชำเลืองมองคนรักไปด้วย
"เหรอคะ สภาพแต่ละคนดูไม่ได้เลยนะ" ไอซ์ยังคงส่งสายตาดุมาให้อย่างต่อเนื่องทำเอาเมย์ชักฝืดคอ
"แล้วนี่เมื่อคืนไอซ์นอนที่ไหนเหรอคะ" เมย์รีบเปลี่ยนเรื่องคุยหวังรอดจากสถาณการณ์นี้
"นอนในห้องกับชั้นไง ก็พวกแกเล่นเมาเหมือนสี่ขากันซะขนาดนั้น ชั้นก็เลยพาน้องไอซ์กับหมอน้ำไปนอนในห้อง และทิ้งให้พวกแกนอนกองกันอยู่ข้างนอกนี่แหละ" นกที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมหมอน้ำตอบคำถามนี้แทน ยิ่งได้เห็นสภาพห้องที่เละ และร่างของทั้ง 6 คนก็ถึงกับส่ายหน้า
"แหม หนีไปนอนสบายเลยนะแก ทิ้งให้ชั้นนอนขดอยู่บนโซฟาเนี่ย ปวดหลังจะตาย" เมย์แกล้งบ่นเพื่อน พร้อมๆกับใช้เท้าเขี่ยขาของหมอปันให้รู้สึกตัว
"อะแน่นอน ขืนให้ชั้นแบกพวกแกไปนอนหลังหักกันพอดี ปล่อยไว้อย่างนี้แหละดีแล้ว" นกยิ้มรับและหัวเราะกับท่าทางของหมอปันที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับสายตาดุของหมอน้ำจนตกใจกลิ้งหล่นลงมาจากโซฟา
"โอ๊ย" หมอปันร้องโอดโอยรู้สึกเคล็ดขัดยอกไปทั้งตัว
"หมอมีหน้าที่ดูแลและรักษาสุขภาพของคนอื่นๆ รวมทั้งของตัวเองด้วยนะคะปัน" เสียงหวานๆเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่ทุกคำพูดกลับทำให้อีกคนหน้ายิ่งเหวอขึ้นไปอีก
"เอ่อ...ขอโทษค่ะ ปกติปันก็ไม่ได้ดื่มหนักแบบนี้หรอก" ปันลุกขึ้นนั่งส่งสายตาสำนึกผิดให้ เธอรู้ว่าอีกคนไม่ชอบให้เธอแตะต้องเครื่องดื่มมึนเมาสักเท่าไหร่
"โอ๊ย...เพื่อนชั้นแต่ละคน เข้าสมาคมกันหมดเลยนะ หิวแล้วอ่ะ สาวๆเราไปหาอะไรทานกันดีกว่ามั้ยคะ" นกแซวเพื่อนๆที่ต่อหน้าคนรักทำตัวเหมือนลูกแมวเชื่องๆกันทุกคน
"ให้เวลา 10นาที อาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเจอกันที่ห้องอาหารนะคะ" ไอซ์พูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับนก
"ปันด้วยนะคะ" หมอน้ำกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินตามอีก2สาวไป
"ซวยแล้ว เพราะแกเลยไอ้เมย์" ปันรีบลุกตามคำบัญชาทันที
"จะมาโทษชั้นไม่ได้นะเว้ย แกดื่มเองนะ โอ๊ยๆ แยกย้ายกันไปคนละห้องเลยเว้ย เดี๋ยวไม่ทัน" เมย์และปันรีบแยกย้ายกันเข้าไปในห้องนอนเพื่อจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยทันตามกำหนดเวลาที่คนรักตั้งไว้
"แหม...ตรงเวลากันดีจังนะหนุ่มๆ" นกเอ่ยแซวเพื่อนสาวหล่อทั้งสองที่รีบวิ่งกันเข้ามาภายในห้องอาหาร
"จะซ้อมไปแข่งวิ่งที่ไหนกันเนี่ย" พี่มินนี่ซึ่งนั่งร่วมวงทานอาหารเช้ากับ3สาว ตกใจกับท่าทางของทั้งสองที่บัดนี้กำลังแข่งกันนั่งเหนื่อยหอบอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ก็...แฮกๆ...พวกเรา...หิวไง หิวข้าวมากเลย ใช่มั้ยปัน" เมย์หันไปพยักหน้ากับเพื่อนให้เออออตาม
"ใช่ๆ หิวมากเลย มีอะไรทานบ้างคะ" ปันหันมาถามคนรักพร้อมรอยยิ้ม แต่อีกคนไม่ยิ้มตอบ รอยยิ้มที่ส่งให้จึงค่อยๆหุบลง
"แหม หน้าซีดกันเชียว ดูนู่นซะก่อน" นกแซวเพื่อนก่อนจะชี้ให้ดูอาหารที่พนักงานกำลังยกมาเสิร์ฟ พอเห็นว่าเป็นของโปรดของทั้งคู่ รอยยิ้มก็กลับมาฉายอยู่บนใบหน้าของเมย์และปันอีกครั้ง
"น่ารักที่สุดเลยค่ะ" เมย์ชมคนรักที่สั่งของโปรดมาให้
"รีบทานเลย มัวแต่พูดมากกันอยู่นั่นแหละ" ไอซ์ทำเป็นไม่สนใจคำชมก้มหน้าก้มตาทานอาหารตรงหน้าต่อ เมย์และปันเลยแอบสบสายตากันก่อนจะลงมือทานอาหาร... แฟนพวกเค้าปากแข็งแต่ใจอ่อนแบบนี้ แล้วพวกเค้าจะไปไหนรอด
"เออ...ไอ้โอมมันพาแพทกลับกรุงเทพไปแล้วนะ" นกเล่าให้เพื่อนฟังเพราะเธอเจอกับโอมตอนที่กำลังเดินมาที่นี่ โอมก็เลยมาบอกลา
"แล้วมันเคลียร์กับแพทเรียบร้อยแล้วเหรอวะ" เมย์ถามต่อในสิ่งที่อยากรู้
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน ชั้นไม่ได้เจอแพทว่ะ โอมก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง บอกเสร็จก็ไปเลย" นกบอกข้อมูลเท่าที่รู้ให้ฟังจนหมด
"สงสัยยังเคลียร์กันไม่จบแน่เลยวะ โอมมันเลยพาแพทกลับไปก่อนแบบนี้" ปันวิเคราะห์ความน่าจะเป็นของเหตุการณ์
"คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโอมมันแล้วล่ะ ก็หวังว่ามันจะจบปัญหาทุกอย่างได้ด้วยดีนะ ไอ้ภีมมันจะได้มีความสุขกับเค้าซะที" เมย์อดห่วงเพื่อนไม่ได้
"แล้วนี่ภีมกับนัทออกมากันรึยังคะพี่มินนี่" ปันหันไปถามผู้จัดการของนางแอกสาว
"ยังเลยจ๊ะ หายกันไปทั้งคู่เลยตั้งแต่เมื่อคืน สงสัยยังไม่ตื่นกันมั้ง คงหนัก..." พี่มินนี่พูดแซวให้ที่เหลือหัวเราะตาม
"เอ...หรือว่าพวกเราจะยกพลไปปลุกกันดีมั้ยพี่" เมย์เสนอความเห็น
"พี่เมย์ หยุดเลยนะคะ ไม่ต้องคิดไปแกล้งเค้าเลยนะ" ไอซ์รีบปรามคนรัก ก็รู้นะว่าภีมกับเมย์สนิทกันมากและมักจะแกล้งกันแรงๆเป็นประจำ แต่ครั้งนี้เธอต้องห้ามเพราะคนที่จะอายหากโดนแกล้งน่าจะเป็นพี่นัทมากกว่า
"พี่แค่พูดเล่นๆนะจ๊ะ ไม่ทำจริงๆหรอก งั้นเรามาทานข้าวกันต่อดีกว่านะ" เมย์รีบแก้ตัวจนคนอื่นๆขำ
"โห...ป๊อด นี่หว่า" ปันแซวเพื่อน
"แกก็ไปปลุกภีมเองดิ ไอ้คนแน่จริง" เมย์สวนกลับมาบ้าง
"เรื่องอะไร เดี๋ยวมันก็ตื่นเองแหละ" ปันรีบปฏิเสธเพราะสายตาของคนรักที่มองมา
"โถ่ ป๊อดเหมือนกันแหละวะ ฮะฮะฮะ" เมย์หัวเราะขำกับท่าทางเพื่อนที่เกรงใจคนข้างๆไม่แพ้กัน
______________________________________
By : นนทกร(N) Date : 12 Sep 2014 11:14  
|
