รักลวง บทที่ ๒๐ : ใครจะเป็นรายต่อไป
รักลวง
บทที่ ๒๐ : ใครจะเป็นรายต่อไป ?

ศศิธรสีเงินยวงหลบเร้นแสงในม่านเมฆที่ก่อตัวเหนือท้องนภาสีนิล เรือนไทยหลังงามตั้งตระหง่านท่ามกลางความมืดดำแห่งรัตติกาล มีเพียงหลอดไฟดวงเล็กส่องแสงวับแวมภายในตัวเรือนเท่านั้นที่ให้ความสว่างอยู่ ณ ขณะนี้


รถยนต์คันเก่งของวีรากานต์จอดสนิทที่โรงจอดรถภายในบ้านซึ่งเขาเป็นเจ้าของ สาวหล่อท่าทางปราดเปรียวลงมาจากรถหลังจากจอดนิ่งสนิทแล้วตามด้วยหลานสาวของเขา ในขณะที่ป๋องแป้งถือกระเป๋าเดินทางตามขึ้นเรือนอย่างเงียบๆ


วีรากานต์เดินไปนั่งพักบริเวณหอนั่งของตัวเรือน หญิงสาวผู้เป็นแขกของบ้านเดินตามเข้ามานั่งข้างๆมีนาด้วยใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จิตใจของเธอในยามนี้เต็มไปด้วยความวิตกกังวล ความสับสน และความหวาดกลัวปนเปกันไปหมด


“หนูป๋องแป้งเป็นอะไรไปจ๊ะ หน้าซีดเชียว” วีรากานต์ถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อหันมาเจอสีหน้าของสาวเจ้า


“เปล่าค่ะ” ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่ว


“สงสัยยายป๋องแป้งจะหิวข้าวมั้งคะน้าเพลง เรายังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงกันเลย นี่ก็ค่ำเต็มทีแล้ว หนูเองก็หิวข้าวมากเลยค่ะตอนนี้” มีนาตอบด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว


“ถ้าอย่างนั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่า ป่านนี้ป้าอิ่มคงจัดสำรับเสร็จแล้วกระมัง” สาวหล่อผู้สูงวัยที่สุด ณ ที่นี้ เดินนำหน้าเข้าไปในห้องอาหารซึ่งบัดนี้อาหารนานาชนิดส่งกลิ่นอันโอชารสถูกจัดวางไว้บนโต๊ะอาหารอย่างเป็นระเบียบ หากแต่ในห้องอาหารและบนเรือนไม่มีป้าอิ่มหรือสาวใช้คนใดอยู่สักคน


"อาหารน่าทานจังเลยค่ะ ทานเลยนะคะ หนูหิวไส้จะขาดแล้วค่ะ” มีนาพูดก่อนจะลงมือตักข้าวเข้าปากด้วยความหิวโหย ในขณะที่ป่องแป้งรับประทานอาหารด้วยความรู้สึกแปลกๆ เพียงไม่นานหญิงสาวก็รับรู้ถึงความผิดปรกติภายในปาก หญิงสาวก้มมองช้อนและสำรับอาหารก็ถึงกับพะอืดพะอมเพราะภายในจานข้าวและอาหารบนโต๊ะเต็มไปด้วยหนอนตัวเขื่องและสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจอยู่เต็มไปหมด


“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”


“จะกรีดร้องทำไมนังป๋องแป้ง พวกที่ชอบลักขโมยของเขากินอย่างมึงกินอาหารอย่างนี้เหมาะสมแล้ว!” ผีสาวหน้าเละตะโกนใส่หน้าป๋องแป้ง ทำให้หญิงสาวตกใจแทบสิ้นสติก่อนหลับหูหลับตาวิ่งออกไปจากห้องอาหาร


“หนูป๋องแป้งตื่นได้แล้วจ๊ะ ถึงบ้านแล้ว” น้ำเสียงนุ่มของวีรากานต์ที่ส่งเสียงปลุกเพียงเบาๆ ทำให้ป๋องแป้งลืมตาตื่นขึ้นมา เธอฝันไปอย่างนั้นหรือ แล้วเธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน


“ค่ะ” ป่องแป้งรับคำด้วยความเขินอาย ท้องฟ้าเหนือเรือนไทยหลังงามสว่างสดใส พระจันทร์สีนวลสุกกระจ่างกำลังทอแสงนวลเย็นมายังตัวเรือน


“ส่งกระเป๋ามาสิจ๊ะเดี๋ยวน้าช่วยถือ” วีรากานต์ส่งยิ้มสดใสมาให้พร้อมกับยื่นมือมาช่วยถือกระเป๋าเดินทางใบไม่ใหญ่นักซึ่งหญิงสาวถืออยู่ให้


“ขอบคุณค่ะ” กล่าวขอบคุณในความมีน้ำใจของผู้สูงวัยกว่าก่อนจะเดินเคียงคู่กันขึ้นไปบนเรือน มีนาเดินตามขึ้นเรือนด้วยความสุขใจ เธอยินดียิ่งนักหากน้าสาวของเธอจะเปิดใจให้ใครสักคนได้เข้ามาในชีวิตและยิ่งใครคนนั้นเป็นป๋องแป้งเพื่อนสนิทของเธอ เธอก็ยิ่งมีความสุข


บนเรือนป้าอิ่มกำลังกำกับสาวใช้หน้าตาดีหลายนางให้จัดสำรับกับข้าวอย่างขะมักเขม้น ในขณะที่อินทุภาลอบมองอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นรีรากานต์เดินเคียงคู่กันเข้ามายังหอนั่ง


“มัวทำอะไรอยู่ล่ะนังอินทร์ รีบๆหาน้ำหาท่าขนมของว่างให้คุณๆได้ทานรองท้องหน่อยเร็ว ป่านนี้หิวกันแย่แล้ว” ป้าอิ่มเดินมาสำทับบุตรสาวของตน


“จ๊ะแม่” อินทุภากระฟัดกระเฟียดรินน้ำลอยดอกมะลิหอมเย็นและน้ำส้มใส่แก้วก่อนจะจัดของว่างนำไปเสิร์ฟเจ้านาย


“กับข้าวเสร็จหรือจังจ๊ะพี่อินทร์ มีนาหิวจนไส้จะขาดแล้วค่ะ” มีนาหันมาถามสาวใช้หน้าสวยเมื่อหล่อนนำของว่างมาวางไว้บนโต๊ะเบื้องหน้า


“จวนจะเสร็จแล้วค่ะคุณหนู ทานน้ำทานขนมรองท้องก่อนนะคะ” อินทุภายิ้มให้เจ้านายสาวคนเล็กของบ้านก่อนจะหันมามองค้อนให้ป๋องแป้ง



ฝากเพจ ทอถักอักษรา Fanclup ด้วยนะคะ
https://www.facebook.com/TortukauksaraFanclup#



กดไลค์ เเชร์ ความรู้สึกผ่านเพจกันนะคะ



หรือ พูดคุยกัน ได้ที่ เฟสบุ๊ค ทอถักอักษรา รักเกินเผื่อใจ ค่ะ
https://www.facebook.com//profile.php?id=100001056359153

By : เนยแข็ง    Date : 27 Jul 2014 16:18