|
เปลืองหัวใจ 15
นุ่นจ้องมองสายเรียกเข้าด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ชื่อคนโทรมาโชว์หราอยู่ที่หน้าจอมือถือ เป็นคนเดียวกับที่เธอกำลังคิดถึง และเป็นคนเดียวที่เธออยากรู้เหลือเกินว่ากำลังทำอะไรอยู่
ขณะที่ใจหนึ่งเธอก็ยังไม่อยากรับ กลัวเหลือเกิน
กลัวว่าเรื่องที่เธอเสียใจมันจะยิ่งมากขึ้น
กลัวว่าความหวังที่น้อยนิดที่เธอให้ตัวเองไว้ มันจะหมดไปอย่างไม่เหลือสิ้นดี
แต่แล้วหัวใจที่คิดถึงมักจะเอาชนะได้เสมอ ก่อนที่สัญญาณสุดท้ายจะเงียบไปเธอก็ตัดสินใจกดรับจนได้
"สวัสดีคะพี่เฟิร์น" นุ่นกรอกเสียงน่ารักทักทายพี่รหัสที่ตัวเองแอบชอบ
"นุ่นหลับรึยัง พี่โทรมากวนรึป่าว" ประโยคทักทายฟังดูห่างเหินจนนุ่นอดน้อยใจไม่ได้
"พี่เฟิร์นละก็ พูดซะนุ่นเกรงใจเลย ขนาดนี้แล้วใครจะกล้าบอกว่ากวนละค่ะ 5555"
"โหยยใจร้ายกับพี่ได้ลงคอเหรอ" เฟิร์นแกล้งน้อยใจ ทำให้สาวน้อยในสายรีบโอ๋เป็นการใหญ่ แต่นั่นมันก็ทำให้หัวใจนุ่นพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความจริงพี่เค้าอาจพูดอะไรเป็นทางการไปงั้นเอง เพราะเค้าจีบสาวไม่เป็นละมั้ง.......นุ่นอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้...
แล้วความหวังที่นุ่นให้กับตัวเองก็เพิ่มปริมาณขึ้นอย่างรวดเร็ว
"อื้ม..วันก่อนได้ยินน้องฟ้าเล่าว่านุ่นได้คะแนนสูงสุดในรุ่นเหรอ เก่งนะเรา" เฟิร์นยังไม่รู้จะเข้าเรื่องยังไงก็เลยอ้อมโลกไปก่อน
"อ๋อ เรื่องนั้นเองก็ได้ติวเตอร์ดีอ่ะคะ นุ่นอยากเลี้ยงขอบคุณพี่เฟิร์นจัง นะคะ น๊า" เธออ้อนเสียงหวาน ส่วนอีกฝ่ายได้แต่อึกอัก .....ไหงกลายเป็นงี้ไปได้ว่ะ.....
"เอ่อ ไปสิ แต่ไม่ต้องเลี้ยงหรอก พี่จะพาเพื่อนไปด้วยเกรงใจ"
คำว่าพาเพื่อนไปด้วยของเค้าคือใครกันนะ .....
นุ่นชะงักไป...ก่อนจะมีภาพพี่สาวหน้าตาดีแต่สายตาไม่เป็นมิตรคนนั้นลอยมา
...พี่กีเหรอ...สาวน้อยเปลี่ยนสีหน้าเป็นไม่ค่อยพอใจนักก่อนจะตัดสินใจถามอะไรตรงๆออกไป
"พี่กีคนสวยหรือเปล่าคะ ฮั่นแน่ๆยังไงๆ" ในเมื่อปากมันไวกว่าสมองก็ต้องยอมรับผลที่จะเกิด นุ่นกลั้นหายใจรอฟังคำตอบจากปากเฟิร์น ตอนนี้ท้องไส้มันปั่นป่วนไปหมดทำไมวินาทีเดียวช่างนานเป็นชาติ ตอเธอรู้สึกเหมือนกำลังดำดิ่งลงก้นมหาสมุทร หายใจลำบาก และทุกอย่างรอบตัวมืดสนิท
ช่างเป็นอารมณ์ที่ต่างกันโดยสิ้นเชิงกับคนโดนถาม ตอนนี้เฟิร์นหน้าแดงรอยยิ้มที่ผุดขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ กำมือถือแน่นจนฝ่ามือเริ่มมีเหงื่อ เป็นครั้งแรกที่จะบอกใครสินะ ....เขินอ่ะ...
แต่แล้วเฟิร์นก็เลี่ยงไม่ตอบรับตรงๆ ตามประสาคนปากหนัก
"นุ่น..พี่ได้ยินน้องฟ้าเพื่อนเรา เล่าว่ามีทอมวิศวะมาขอคืนดี จริงป่าวเสน่ห์แรงนะน้องพี่"
นุ่นค่อยๆถอนหายใจ โดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน ไม่รู้ว่าเธอจะโล่งใจดีหรือเปล่าหมายความว่าไง ถึงเค้าไม่ปฎิเสธ แต่ก็ไม่ได้ตอบรับนี้นา เอาไงเอากันสิ..
สาวน้อยสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะบอกเขาไปอย่างที่ใจร่ำร้อง
"สำหรับนุ่นแฟนเก่าคือแฟนเก่าค่ะ แล้วตอนนี้นุ่นก็...มีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
"ใครกัน..พี่รู้จักป่ะ ห๋า..หรือว่านุ่น..เปลี่ยนใจไปชอบผู้ชายแล้ว"
"ไม่นะคะพี่เฟิร์น นุ่นชอบทอม ชอบมาตลอดและจะชอบตลอดไป" นุ่นเริ่มนั่งไม่ติดตอนที่ทุกอย่างกำลังจะชัดเจนสำหรับเขา
"มุ่งมั่นดีจังนะเรา เนี่ยถ้ากีเป็นอย่างนุ่นพี่คงไม่ต้องคิดมากแบบนี้"
ยังไม่ทันที่นุ่นจะโพล่พ้นน้ำ ประโยคที่เพิ่งได้ฟังก็เหมือนมีอะไรฉุดข้อเท้าเธอให้จมดิ่งลงไปอีกครั้ง ทว่าคราวนี้มันลึกและทรมานกว่าเดิมหลายเท่านัก
....หมายความว่า..ความหวังของเธอไม่เหลือแล้วใช่ไหม...
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบฟังเฟิร์นก็พูดสิ่งที่อยากจะพูดจริงๆ ออกไปสักที อ้อมกว่านี้คืนนี้คงไม่ได้เรื่องอะไร
"คือ..ความจริงพี่โทรมาปรึกษานุ่นอ่ะ พี่มีเราคนเดียวที่เห็นว่าจะพึ่งได้ เอ่อ...หลายวันก่อนพี่บอกรักเพื่อนไป ก็...พี่กีแหละ เราคงรู้นะว่าพี่กับพี่กีไม่ใช่แค่เพื่อนกัน"
เงียบ...ไม่มีเสียงตอบรับ ตอนนี้สาวน้อยนิ่งงันกับทุกประโยค รู้..เหรอ..จะไปรู้ได้ยังไง...เธอตอบเขาในใจ อะไรที่จุกมาที่คอเริ่มทำให้เธอทรมานยิ่งขึ้น
"พี่ไม่เข้าใจเลยอ่ะนุ่น ทำไมทั้งๆที่เราใจตรงกัน ทำไมเมื่อวานจนถึงวันนี้พี่โทรหาเค้า เค้าไม่รับสายพี่ ไม่โทรกลับ ไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ มันคืออะไรนุ่น พี่ทำอะไรผิดไปรึป่าวบอกพี่ที"
ขณะที่อีกฝ่ายพรั่งพรูความอัดอั้นตันใจ ปลายสายอีกคนกำลังพยายามอย่างเต็มที่จะกล้ำกลืนน้ำตาไม่ให้มันไหลริน พยายามจะเปล่งเสียงออกมาให้เป็นปรกติที่สุด
เธอเจ็บ แต่เธอก็ไม่อาจวางสายหนีไปได้ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ได้คุยกับคนนี้คนที่ทำให้เธอทั้งชอบ ทั้งน้อยใจ
"แล้ว..พี่ทำอะไรไปบ้างละคะ"เสียงของนุ่นดูเบาลงแต่นั่นก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายสนใจมากนัก
เฟิร์นสนใจแต่จะเล่าเรื่องกีรดามากกว่า
ทุกเรื่องราว ที่ห้อง ที่ป้ายรถเมล์ เล่าแบบทุกคำพูดละเอียดยิบ นุ่นทรุดตัวลงกับพื้น พยายามประคองมือถือไว้ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ ตอนนี้น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม อย่างกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป
เธอขอแค่ไม่ให้มีเสียงสะอื้นส่งไปให้อีกฝ่ายได้ยินก็พอ ทำไม ทำไม เฟิร์นไม่ชอบเธอ ทำไมผู้หญิงคนนั้นที่ได้ยินคำว่ารักจากเฟิร์นไม่ใช่เธอ
นานเกือบนาทีเสียงที่ตอบกลับมา เหมือนคนกำลังเป็นหวัด
"แล้ว...นุ่นจะช่วยคิดให้ค่ะ"
เฟิร์นคิดว่าคงดึกแล้วนุ่นอาจเป็นภูมิแพ้ ถึงแม้ว่าตัวเองจะอยากคุยอยากระบายต่อ แต่ก็ไม่อยากรบกวนน้อง การสนทนาจึงจบลง หลังวางสาย อีกคนค้างคา แต่อีกกำลังคนคร่ำครวญ
นุ่นร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลล้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ไม่ว่ามันจะมากแค่ไหนแต่มันก็ไม่อาจชะล้าง ความเจ็บปวดให้จางหายไปบ้างเลย อกหักมันเป็นอย่างนี้เองเหรอ...
นุ่นมองไปที่มือถือด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง
.................................
วีก้าวลงจากรถพร้อมรอยยิ้มกว้าง ตอนเย็นเขาโทรหาคุณพ่อของใบบัวขออนุญาตให้เธอมาค้างกับเขาเพราะวันพรุ่งนี้เธอต้องไปแข่งแล้ว และเขาก็ทำสำเร็จ ถึงแม้ไม่รู้ว่าหลังจากแข่งเสร็จเธอจะได้เป็นตัวแทนต่อหรือเปล่า จะเอาอะไรมาอ้างได้อีก แต่เขาก็จะพยายามให้ได้อยู่กับเธอไม่ล้มเลิกง่ายๆแน่นอน
....คิดถึงนะรู้ไหม... เขาพูดกับตัวเองในใจก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่ามีกระเป๋าเดินทางใบโตวางอยู่หน้าห้อง แต่แอ๊ะเจ้าของกระเป๋าหายไปไหนนะ
จู่ๆก็มีมือนุ่มๆ มาปิดตาเขาไว้
.....อามรณ์ดีจริงนะสาวน้อย...เขาคิดในใจ
"เล่นแบบนี้ใช่ไหมคนสวย" วีพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันไปคว้าเจ้าของมือนุ่มมากอด แต่ระหว่างที่เขาเริ่มจำได้ว่าสัมผัสและกลิ่นของสาวที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่ใบบัว เธอก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาเสียแล้ว
และเหมือนฟ้าจะเป็นใจให้ความซวยมันบังเกิดให้ได้ ลิฟท์หน้าห้องก็เปิดออก พร้อมกับใบบัวตัวจริงก้าวออกมา
ภาพที่เธอเห็นตอนนี้จะให้เขาอธิบายว่ายังไงเธอถึงจะเชื่อเขาล่ะ
ฝ้ายยิ้ม..ออกมาขณะที่วีผลักเธอออกจากอก เธอรู้ดีว่าตอนนี้วีไม่ได้เป็นของเธอคนเดียว แต่เธอก็ให้อภัยเขาได้ที่ผ่านมาเธอเป็นคนผิด แต่ตอนนี้เธอกลับมาแล้วเขาต้องเป็นของเธอเท่านั้น
"บัวค่ะ พี่กำลังรอบัวอยู่เลย มาเดี๋ยวพี่ช่วยถือ"
วีรีบเดินเข้าไปหาสาวน้อยที่ยืนนิ่งตาแดง ไม่พูดไม่จา เขารู้สึกกลัวเหลือเกินว่าจะเสียเธอไป
"อาจารย์มีแขก บัวขอตัวกลับนะคะไว้พรุ่งนี้บัวจะไปแต่เช้าไม่ให้สายแน่นอนค่ะ" ใบบัวพูดน้ำเสียงห่างเหิน ภายนอกคงไว้ซึ่งมาดคุณหนูผู้ดีแต่ในใจเธออยากจะกรีดร้องโวยวายที่เขามากอดผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ อยากจะถามให้มันชัดเจนว่าพี่สาวเซ็กส์ซี่คนนี้คือใคร แต่..เธอก็ทำไม่ได้
"บัวเดี๋ยว" วีฉุดแขนของเธอไว้แน่น แล้วหันไปพูดกับผู้หญิงอีกคน
"ฝ้ายมาทำไม"
คำถามของเขาช่างทิ่มแทงใจเธอ ฝ้ายหน้าชาอีกครั้ง ครั้งนี้ต่อหน้าผู้หญิงอีกคน เขาจะบอกว่าเขาเลือกยัยเด็กนี่เหรอ..ไม่จริง..
"ฝ้ายมาหาคนที่ฝ้ายรัก ผิดเหรอคะ วีเองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าถ้าฝ้ายอารมณ์ดีแล้วเราค่อยคุยกัน"
ใบบัวทนฟังไม่ได้อีกต่อไป สาวน้อยจ้องมองอาจารย์ที่เธอรักและเทิดทูนทั้งน้ำตา ในใจเธอมีแต่คำถามที่ไม่มีวันที่เธอจะพูดมันออกมาให้เขาได้ยิน
"ฝ้ายเรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว วีหมายถึงว่าถ้าฝ้ายใจเย็นเราค่อยมาคุย และยอมรับเถอะว่าเราสองคนกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้อีก"
เขารู้ว่ามันฟังดูใจร้ายเกินไปสำหรับฝ้าย แต่สถานการณ์มันบังคับเขาให้ทำแบบนี้เอง และเขายอมเสียใบบัวไปไม่ได้จริงๆ
"วีจะบอกว่าเห็นอีเด็กนักศึกษานี่สำคัญกว่าฝ้ายเหรอ วีเป็นอาจารย์นะไม่ต้องรักษาภาพพจน์แล้วเหรอ ทีเมื่อก่อนเห็นแคร์สังคมจะตาย ตอนนี้มาเอาเด็กที่ตัวเองสอนเนี่ยนะ ทุเรศว่ะวี"
"เพี้ยยะ!!! " สิ้นเสียงวีนๆของฝ้าย ฝ่ามือหนาๆของวีก็กระทบข้างแก้มฝ้ายเสียงดัง รอยแดงๆผุดขึ้นตามแรงสัมผัส ฝ้ายยกมือกุมรอยแดงๆนั้นไว้ รู้สึกร้อนผ่าวที่หน้า
เขาเหมือนเหยียบหัวใจเธอให้แหลกคาเท้า เธอเสียหน้า และเสียใจเกินกว่าจะอยู่ต่อ
"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน แก..อีเด็กใจแตก ระวังตัวไว้เถอะ" ฝ้ายตวาดลั่นก่อนจะเดินจากไป
................................
ฝ้ายกลับไปนานแล้ว แต่ใบบัวยังนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอะไร วีเองก็ไม่กล้าไปเซ้าซี้เธอ เขายอมรับว่าเขาทำเกินไปที่ตบฝ้าย แต่ตอนนั้นเขาโมโหเกินกว่าจะยับยั้งได้
จนกระทั่งเข้านอน ไฟดับไปแล้ว แต่สองคนยังลืมตาครุ่นคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิด ซ้ำไป ซ้ำมา
ในที่สุด....
วีก็หันไปกอดเธอจากด้านหลัง
เธอสะดุ้งเล็กน้อยทำให้เขารู้ว่าเธอยังไม่หลับ
"บัวจ๋า เรื่องเมื่อตอนเย็นพี่ขอโทษนะคะ บัวคงตกใจมาก" วีกระซิบกับเธอเบาๆข้างหู
วินาทีนั้นสาวน้อยหันมาหาเขา เผชิญหน้ากันในความมืด เธอรวบรวมความกล้า และถามในสิ่งที่เธอไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าด้วยซ้ำ
"ถ้าไม่มีบัวอยู่ด้วยป่านนี้ ถ่านไฟเก่าคง..." วีรู้สึกดีขึ้นที่อย่างน้อยเธอก็ยอมเผยความรู้สึกออกมาบ้าง ไม่ใช่เอาแต่นิ่ง เขาใจคอไม่ดีเวลาเธอนิ่ง เขาเดาไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
"หึงพี่เหรอคะคนดี หือ.."เขาถามกลับแล้วขโมยหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ใบบัวชักสีหน้าไม่พอใจที่เขาเลี่ยงไม่ตอบแบบนี้
"เมื่อก่อนเธอคนนั้นเป็นคนที่พี่วีรักมากไม่ใช่เหรอ แล้วอนาคตพี่วีจะทำร้ายบัวแบบนั้นรึป่าว" สาวน้อยถามเสียงเป็นกังวล
"บัว..ถ้าพี่ต้องเลือกที่จะทำร้ายใครสักคน พี่จะเลือกทำคนที่พี่รักเหรอ ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน บัวก็คือคนที่พี่ไม่มีวันจะทำให้เสียใจ พี่สัญญา"
เขาใช้ริมฝีปากประทับลงไปที่ปากเธอ เป็นการให้คำมั่นสัญญา
ใบบัวตอบรับจูบเขาด้วยความเต็มใจ ทั้งที่ในใจเธอยังไม่แน่ใจนักว่าเชื่อเขาหรือเปล่า แต่คนเราย่อมเปลี่ยนแปลงกันได้ เธอเองก็อาจเปลี่ยนก็ได้ จริงสิ..มัวแต่คิดเรื่องฝ้ายเธอลืมเรื่องสำคัญที่จะเล่าให้เขาฟังไปสนิท แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าวีจะอยากคุยภาษากายกับเธอมากกว่า
ไว้พรุ่งนี้หลังแข่งเสร็จค่อยเล่าละกัน
เธอมีสติคิดอะไรได้แค่นั้น ก่อนที่เขาจะรุกร่างเบาของเธอจนเหลือแต่เนื้อเนียนเปลือยเปล่า ความคิดถึง มันจุกอกของทั้งคู่ให้สมองหยุดทำงาน และความต้องการมาแทนที่
..............................................
วันต่อมาการแข่งขันผ่านไปด้วยดี ใบบัวดูจะเป็นตัวเกร็งของงาน เพราะเธอโชว์ฝีมือยอดเยี่ยมที่สุด สำเนียงของเธอขนาดน้องๆคณะมนุษย์ศาสตร์ที่ถูกเกณฑ์มาร่วมงาน ฟังแล้วยังทึ่ง
แต่สองคนที่นั่งอึ้งตั้งแต่เห็นหน้าใบบัว ก็คือ กีรดาและอิ่ม
"แกคนที่อยู่กับเฟิร์นวันนั้นนี้หว่า ตกลงว่าเป็นไรกันว่ะ" อิ่มหันไปกระซิบถามเพื่อนที่นั่งนิ่งอยู่ ตั้งแต่วันนั้น กีรดาก็เอาแต่เงียบ เหม่อลอยคนเดียว ถามอะไรก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง อิ่มเลยไม่รู้ว่าเป็นยังไง
"ไม่รู้สิ ไม่ได้คุยกันอีกเลย" กีรดาตอบเนื่องๆ แต่สายตายังจ้องไปที่ใบบัว พร้อมกับคำถามในใจ....เธอเป็นอะไรกับเฟิร์นเหรอ...
"อะไรของแก บ้ารึป่าวทำไมไม่ถามมันไป เอ้ยนี่มันใช่แกรึป่าวเนี่ย"
อิ่มพูดถูกปรกติเธอต้องถามให้รู้กันไปข้างหนึ่ง แต่ทำไมเธอไม่กล้านะ ....เธอกลัวเสียใจเหรอ..
เฟิร์นมีความหมายกับเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ
ระหว่างที่สองสาวกำลังคุยกันอยู่ ใครบางคนก็เดินเข้ามา ในชุดนักศึกษาแพทย์
"เฟิร์นนี่ สงสัยเพิ่งเรียนเสร็จท่าทางรีบน่าดู มาง้อแกแน่ๆเลย แอ๊ะ!! แล้วรู้ได้ไงว่ะว่าเราสองคนอยู่ทีนี่"
"........" กีรดาไม่พูดอะไร แต่จ้องไปที่เฟิร์นไม่วางตา ขณะที่เจ้าตัวไม่รู้สักนิดว่ากำลังโดนจ้องอยู่
เฟิร์นได้ที่นั่งแถวหน้าสุดเธอนั่งลงและ โบกมือให้คนที่กำลังยืนพูด ใบบัวส่งยิ้มตอบกลับลงมา
อาการของทั้งคู่ไม่พ้นสายตาของวี และกีรดา ที่กำลังมองอยู่ ต่างคนต่างคิดสงสัยเหมือนกัน
....นั่นใคร...
ใช้เวลาเกือบสิบนาทีสำหรับสุนทรพจน์ที่ใบบัวเตรียมมา ระหว่างที่พูดเธอมองไปที่วีบ้าง เฟิร์นบ้าง และคนฟังบ้าง แต่เธอก็มีสติและพูดจนจบ
กีรดาเพิ่งสังเกตเห็นอาจารย์วี ตอนที่เขาเดินขึ้นไปรับใบบัวถึงขอบเวที สองคนนั้นยิ้มให้กันด้วยสายตาที่มีความหมาย เหมือนที่เธอมองเฟิร์นไม่ผิด
"ยัยคุณหนูนั่นจะเอาทั้งอาจารย์วี ทั้งเฟิร์นเลยใช่ไหมเนี่ย" อิ่มหันไปกระซิบกับเพื่อน
กีรดาไม่ทนนั่งเอ๋ออีกต่อไป เธอจะเดินเข้าไปหาเฟิร์นและถามให้รู้เรื่อง
ระหว่างที่กีรดาจะเดินเข้าไป เฟิร์นก็ลุกขึ้นเดินไปหาคนที่เพิ่งลงจากเวที พร้อมกับตรงเข้าไปกอดใบบัวไว้แน่น ใบบัวเองก็กอดตอบเฟิร์นไว้แน่น
"เก่งที่สุดเลยบัว สุดยอดๆ"คนที่เพิ่งมาชมใบบัวไม่หยุด
"ขอบใจ..ดีใจจังที่มาได้อ่ะ" ท่าทางใบบัวดีใจสุดๆ มากกว่าที่เห็นวีซะอีก
ทำให้เขาถึงกับอึ้งไป เขาต้องได้ชมใบบัวคนแรกนะ แล้วนักศึกษาแพทย์หน้าตาหล่อเท่ห์คนนี้เป็นใคร กล้าดียังไงมากอดใบบัวของเขา!
"อะแฮ่ม!" วีกระแฮมเบาๆ จนทั้งคู่รู้ตัว ใบบัวยิ้มให้เขา ไม่บอกก็รู้ว่าเขาหึง...ส่วนเฟิร์น รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับวีอยู่แล้วเพราะใบบัวเล่าให้ฟังตลอด
"สวัสดีคะ" เฟิร์นยกมือไหว้อาจารย์วี ก่อนที่จะสะกิดให้ใบบัวแนะนำตัวให้สักที ขืนปล่อยไว้นานอาจไม่ปลอดภัย
ระหว่างนั้นกีรดาก็เดินเข้ามาใกล้พอจะได้ยินใบบัวแนะนำตัวให้เฟิร์น กับอาจารย์วีชัดเจนทุกคำ
"ใบเฟิร์นน้องสาวแท้ๆของบัวค่ะ ส่วนนี่อาจารย์วีจ๊ะ"
อ้าว.....น้องสาว... นั่นเป็นคำอุทานในใจของทั้งวี และกีรดา
วีรับไหว้สีหน้างงๆ .................
สรุปคือกีรดาเธอคิดไปเองทั้งหมดโดยไม่ถามอะไรใช่ไหม...กีรดาด่าตัวเองในใจ
"กี.." เฟิร์นยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาเป็นใคร
ก่อนจะหันไปหาพี่สาว สีหน้าเจื่อนๆ เฟิร์นยังไม่ได้เล่าเรื่องกีรดาให้ใบบัวฟัง เพราะยังไม่มีโอกาสแต่วันนี้คงต้องบอกแล้วล่ะ
"กีนี่พี่บัว พี่สาวเรา" กีรดายกมือไหว้ใบบัว ก่อนที่ทั้งสองคนจะสัมภาษณ์กันพอเป็นพิธี
แต่กีรดาต้องรีบกลับไปนั่งเลยคุยด้วยได้ไม่เยอะ ก่อนกลับกีรดาหันไปกระซิบคนข้างๆให้โทรหาด้วยแล้วเดินหายไป
....ทีงี้มาบอกให้โทรหา ตัวเองไม่รับสายเค้าเองยัยบ้า....เฟิร์นบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะยิ้มโล่งใจ ไม่รู้ว่ากีรดาโกรธอะไรแต่เห็นชัดๆว่า..หายแล้ว
.......................
"เฟิร์นว่าไงบ้าง"อิ่มถามทันทีที่กีรดานั่งลงข้างๆ
"เอ่อ..เขาสองคนเป็นพี่น้องกันว่ะ" กีรดาบอกยิ้มๆ
"จริงดิ! อย่างงี้เรื่องที่เค้าลือกันว่าอาจารย์วีคั่วนักศึกษาก็..."
"จริงมั้ง ดูท่าทางพี่บัวกับอาจารย์ก็สนิทกันมากนะ"
"อะไรนะ พี่บัว อุ้ยๆ เดี๋ยวนี่เรียกพี่เต็มปากเลยนะแก"
อิ่มแซวกลับ จนกีรดาอายพูดไม่ออกไปเลย
"แหมๆโล่งใจไปเลยนะแก อ้าวเห้ย!!" อยู่ๆอิ่มก็อุทานเสียงหลงเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้
"ไรของแกตกใจหมด"
"แก..ถ้าสองคนนั่นเป็นพี่น้องกันจริง แสดงว่าเฟิร์นก็ต้องรวยเหมือนกันสิว่ะ แล้วทำไมต้องมาทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยอ่ะ"
ข้อสังเกตของอิ่มทำให้กีรดาคล้อยตามไม่น้อย นั่นสิ...ทำไม
....................................
กระทั่งได้เวลาประกาศผล ผู้แข่งขันทุกคนต่างลุ้นให้ตัวเองชนะ ไม่ต่างจากผู้ชมที่ลุ้นให้คนที่ตนเชียร์อยู่ชนะเช่นกัน
ทุกการแข่งขันย่อมมีแพ้และชนะ โชคดีที่ชื่อใบบัวติดเข้ารอบ 3 คนสุดท้าย แต่โชคก็ไม่ได้เข้าข้างเธอแค่เพียงคนเดียว เมื่อผลการประกาศเธอได้แค่ที่ 2 ไม่ได้ชนะเลิศ ทำให้อดเป็นตัวแทนไปแข่งในระดับต่อไป
ใบบัวเสียใจนิดหน่อยแต่ก็ทำใจได้ แค่ที่ 2 ก็ถือว่าดีแล้ว แต่ดูเหมือนคนที่เชียร์จะเสียใจอยู่ไม่น้อยที่เธอไม่ได้เป็นตัวแทน
"ขอโทษนะคะที่บัวเอาที่หนึ่งมาไม่ได้" เธอบอกับคนข้างๆ สีหน้าจ๋อยๆ
เขาหันไปลูบหัวเธอเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้.....แฟนใครเนี่ยอ้อนเก่งตลอดนะ..
"แค่นี้ก็เก่งแล้วจ๊ะคนสวย แต่พี่..เสียดายที่ว่าแล้วทีนี้ จะเอาอะไรมาอ้างกับพ่อบัวให้มาอยู่กับพี่ต่างหากล่ะ"
"บ้า..คิดแค่นั้นเองเหรอคะ"ใบบัวแกล้งงอน แต่ก่อนที่วีจะง้อ เสียงใครบางคนก็ดังขัดจังหวะซะก่อน
"ไม่ชนะก็ไม่เป็นไรนะครับน้องบัว นี่จ๊ะดอกไม้สวยๆของคนสวยๆ"
"พี่กร สวัสดีคะ มาได้ไงค่ะเนี่ย" ใบบัวตกใจไม่น้อยที่เห็นกร แต่ก็จำใจรับดอกไม้ช่อโตมา
"พ่อบัวไม่ว่างมีเคสผ่าตัดด่วน เลยฝากพี่มาเป็นกำลังใจให้น้องบัวนะครับ"
"บัว..ได้ที่หนึ่งป่ะ"เฟิร์นไปเข้าห้องน้ำเพิ่งกลับมา ยังไม่ทันเห็นกร
"ได้ที่สองอ่ะ" บัวตอบน้องสีหน้าง๋อยๆ
"เห้ย..เก่งแล้วเนอะอาจารย์เนอะ ไปๆฉลองกัน เก่งแล้วน่า" กรมองคนที่เพิ่งมา ดูจากชุดนักศึกษาไม่บอกก็รู้ว่าเรียนแพทย์ ทำไมดูสนิทกับใบบัวขนาดนี้ แล้วยังอาจารย์สาวหน้าหล่อที่ยืนประกบนั่นอีก คนไหนกันแน่คือคนที่พ่อใบบัวบอกไว้ว่า กำลังทำให้ลูกสาวเค้าออกนอกลู่นอกทาง
"อ่า..เฟิร์นนี่พี่กร ลูกคุณอาหมออ่ะ พี่กรคะนี่ใบเฟิร์นน้องสาวบัวค่ะ"
"พี่ไม่ยักรู้ว่าน้องบัวมีน้องสาวด้วย ไปหาที่บ้านบ่อยๆก็ไม่เคยเจอ"
.....ไปหาที่บ้าน ทำไมบัวไม่เคยเล่าให้ฟัง...วีเก็บความสงสัยไว้ในใจ..
"พี่กรลองไปถามคุณพ่อดูสิคะว่ามีลูกสาวกี่คน พ่อว่าไงก็ตามนั้นแหละคะ" เฟิร์นเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจกับผู้ชายขี้เก๊ก ที่รู้สึกไม่ถูกชะตาเอาซะเลย
"เฟิร์น!" ใบบัวพยายามปรามน้องสาว ก่อนจะหันไปบอกชายหนุ่ม
"ขอบคุณพี่กรมากนะคะ ความจริงคุณพ่อไม่ว่างไม่เห็นต้องไปกวนพี่กรเลย"
"กวนอะไรกัน เรื่องน้องบัวเป็นเรื่องสำคัญสำหรับพี่นะ" ประโยคที่กรบอกออกมา ทำให้วีแทบอยากจะดึงใบบัวมาจูบให้รู้กันไปเลยว่า...เธอเป็นของใคร
ระหว่างที่บรรยากาศเริ่มอึดอัด คุณหมอทัศนัยก็โทรมาและสั่งให้ใบบัวกลับพร้อมกับกร อ้างว่าเตรียมงานฉลองให้เธอไว้แล้วที่ร้านอาหาร
วีกับเฟิร์นจำต้องให้ใบบัวไป เพราะรู้ดีว่าเธอขัดใจพ่อไม่ได้
...........................
ก่อนเฟิร์นจะเดินไปหากีรดา ก็อดไม่ได้ที่จะบอกอะไรกับวี แค่เพียงหวังว่าเขาจะกล้าสู้เพื่อความรักที่เขากล้าจะรักบ้าง พี่สาวจะได้มีความสุขสักที
"ผู้ชายคนนั้นอ่ะชื่อกรค่ะ เป็นลูกอาหมอเพื่อนพ่อ เป็นคนที่พ่อตั้งใจจะให้แต่งงานกับพี่บัว ยังไงเฟิร์นลาอาจารย์เลยนะคะสวัสดีค่ะ"
"......" วีรับไหว้ไม่พูดอะไร เขาไม่แน่ใจว่าจะรับมือกับเรื่องนี้ยังไง ทำไมใบบัวไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง หรือเธอจะไม่จริงจังกับเขากันแน่
...............
เอามาฝากสำหรับใครยังไม่ได้เข้าไปอ่านในเพจนะคะ หลังๆนี้นิยายมาช้าไปบ้าง ตามวัยที่ภาระเยอะขึ้น แต่คนอ่านก็ยังรออ่านกันใช่ป่าว น่ารักสุดๆ ^__^
เอาเป็นว่าติดตาม หรือทวงตอนใหม่ได้ที่
https://www.facebook.com/notes/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B9%82%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%81-%E0%B8%8D-%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81-%E0%B8%8D-by-%E0%B9%84%E0%B8%AD%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%AD%E0%B8%81/%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B8%A5%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B9%83%E0%B8%88-16/275876912575287
By : ไอหมอก Date : 30 Mar 2014 15:04  
|
