|
รัก...เอย 03
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป..ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งกลางเมืองใหญ่
ท่ามกลางผู้คนมากมาย สิ่งที่เรามองหา และตามหา คืออะไร..หลายคนมาตามหาสิ่งของที่ตัวเองถูกใจ เลือกซื้อเลือกใช้เงินในกระเป๋ากันอย่างสนุกสนาน หลายคนมาออกเดทเดินจูงมือสวีทหวานกันกระหนุงกระหนิง..แล้วเราละ..มาอยู่ตรงนี้เพื่อมองหาอะไรกัน...ออกมามองหาผู้คนแปลกหน้าค่าตา คนที่จะมีหัวใจเต้นจังหวะเดียวกะเราเหรอ..?? มันจะมีไหม?? ในเมื่อมองไปทางไหนก็มีแต่คนมาด้วยกันเป็นคู่ๆ
คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ออกมาจากบ้านในช่วงวันหยุดแบบนี้ เก็บตัวอยู่ในห้องนอนเหมือนเดิมก็ดีแล้ว....สาวร่างบางนามว่า รัก คิดกะตัวเองในใจก่อนจะถอนหายใจออกมา
"เฮ้อ..."
"นี่นังรัก แกจะถอนหายใจต่อหน้าชั้นอีกนานไหม??" สาวพลอย ตำแหน่งเพื่อนซี้สุดสนิทพูดขึ้นพรางใช้ปลายนิ้วชี้จี้ไปที่หน้าผากเพื่อนสาว
"งั้นชั้นกลับไป เฮ้อ ที่บ้านคนเดียวก็ได้..." รักตอบพรางแสดงสีหน้าเซงๆออกมา
"นี่แก ยังไม่เลิกบ้าเรื่องเอยอีกเหรอเนี่ย..ชั้นก็บอกแกแล้วว่าให้แกไปถามมันตรงๆเลยว่ามันมีแฟนเหรอป่าว..ถ้ามันตอบว่าไม่มี แกก็บอกความในใจแล้วจับมันทำแฟนซะ"
"จะบ้าเหรอ..ยังไงเอยเค้าก็มีแฟนแน่ๆ เชื่อดิ.." สาวรักพูดเสียงเบา
"งั้นแกก็ตัดใจจากมันซะ..แกเป็นแม่ชีใจบุญหนิ อยากแกคงแย่งแฟนใครไม่เป็น" พลอบพูดทีเล่นทีจิงหยอกล้อเพื่อน
"จะตัดได้ยังไง..." รักพูดเสียงเศร้า
"อย่าบอกนะนังรัก ว่าแกรักมาก จนตัดใจไม่ได้อะ เสียตัวให้เอยไปครั้งเดียวเอง ติดอกติดใจอะไรขนาดนั้น เวอร์แระๆๆ"
"ไม่ใช่ซะหน่อย..ที่บอกว่าจะตัดได้ยังไง ชั้นหมายถึงทุกวันนี้ ชั้นยังไม่แน่ใจเลยว่าที่ชั้นเป็นอยู่ตอนนี้ ใช้แอบรักคนมีเจ้าของจริงเหรอป่าว.. จิงๆชั้นอาจจะไม่ได้รักก็ได้นะแก" สาวรักอธิบายยกใหญ่
"จร้า แม่คนปากแข็ง ..ขนาดไม่ได้รักนะเนี่ย ...ไง๊ แค่เค้ามาขอเป็นเพื่อนเหมือนเดิม ถึงได้นอยด์ขนาดนี้อะ"
"แกเป็นเพื่อนชั้นจิงเหรอป่าวเนี่ย ตอกย้ำจิงเลย" สาวรักพูดพรางทำหน้างอนๆ ใส่คู่สนทนา ที่กำลังตั้งใจเลือกรองเท้าคู่สวยอย่างสนุกสนาน
"โอเค งั้นเปลี่ยนเรื่อง แกว่ารองเท่าคู่นี้สวยไหม??" สาวพลอยหยิบลองเท่าคู่แดงแรงฤทธิ์ขึ้นมาใส่
"รองเท้าอะสวย แต่ไม่เหมาะกะแกอะ..ฮ่าๆ" สาวรักพูดทีเล่นทีจริงหยอกเพื่อนสาว ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเลือกซื้อของในห้างกันอย่างสนุกสนานอยู่พักใหญ่
4 ชั่วโมงผ่านไป...ไว๊ไวเหมือนในนิยาย
เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็ว เหมือนตังค์ในกระเป๋าตังเรา ออกจากบ้านทีไรได้ใช้เงินทุกทีสิน่ะ ..
"เดินจนขาลากแล้วอะ..เมื่อยไปหมดทั้งตัว กลับบ้านกันเหอะพลอย" สาวรักเริ่มบทสนทนากะเพื่อนสาว
"อืม..ดีเหมือนกัน" พลอยตอบฝ่ายตรงข้าม ในขณะที่พากันเดินไปยังทางออกห้างสรรพสินค้า
"คนเยอะจัง..จะมีแท๊กซี่ว่างไหมเนี่ย" พลอยมองไปยังถนน ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย
"มีสิ แท๊กซี่มีเต็มถนน..แต่อยู่ที่ว่าเค้าจะไปส่งเราเหรอป่าวก็เท่านั้นแหละ" สาวรักพูดแกมหยอก ก่อนจะโบกมือไปยังรถแท๊กซี่คันสีชมพู
"อ้าววว..ไมไม่จอดรับอะ.." สาวร่างบางคิดในใจพรางทำหน้างุนงงใส่สาวพลอยที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"สงสัยแกตัวเตี้ยไป โบกแล้วคนอื่นบัง มองไม่เห็น มา..เดี๋ยวชั้นเรียกเองก็ได้.." พลอยเดินนำหน้าออกมาด้วยความมุ่งมั่นที่จะโบกรถกลับบ้านให้ได้ เทอยื่นมือออกไป เตรียมจะโบกสะบัดแขนอันเรียวยาว เพื่อเรียกแท๊กซี่ที่มุ่งหมาย แต่ก็ต้องสะดุด เมื่อมือที่ยาวของเทอไปสะบัดโดนร่างกายคนอื่นเข้าอย่างจัง
"อั้ยย่ะ..ขอโทดค๊า" สาวพลอยรีบหันมาขอโทดยกใหญ่โดยไม่ทันได้หันมองฝ่ายตรงข้าม
"อ้อ..ไม่เป็นไรคะ.."
"ขอโทดคะ เจ็บตรงไหนเหรอป่าว" พลอยพูดพรางเงยหน้าขึ้นมามองผู้หญิงคู่สนทนา ก่อนจะพูดต่อ
"อ้าว..เอย เอยใช่ไหมคะ??" (โลกมันกลมคะ ฟาดแขนไปโดนทอมเอยนี่เอง..)
"อ้อ..คะ เอยเอง..นี่..นี่พลอยใช่ไหม??" ทอมเอยพยักหน้ารับคู่สนทนา พรางหันไปมองหน้ารักที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
"มาได้ไง.." พลอยถาม แบบไม่ทันได้คิดอะไร
"อ้าว..นี่มันห้างสรรพสินค้า เอยก็มาเดินเล่นบ้างไม่ได้เหรอ??" ทอมเอยตอบแบบยิ้มๆ
"มาคนเดียวเหรอ..??" พลอยสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ
"ป่าว..มากับแฟน " เอยตอบคำถาม แบบไม่คิดอะไร
"อ้อเหรอ..นึกว่าไม่มีแฟนซะอีก..." สาวพลอยพูดพรางหันไปมองหน้า รัก ที่ยืนอยู่อย่างเงียบๆ
"มีก็เหมือนไม่มีอะ ไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกัน.." ทอมเอยตอบ บ่นเสียงเศร้านิดๆ
"แล้ว..ไม่คิดจะมีแฟนใหม่ หาคนที่เค้ามีเวลาให้กันเยอะๆเหรอ??" สาวพลอยพูดแกมหยอก
"ไม่อะ.. " เอยตอบพรางยิ้มเบาๆ (ดูเหมือนเค้าจะรักแฟนเค้ามาก)
"แล้วนี่..กำลังจะกลับบ้านเหรอป่าว.." พลอยถาม ฝ่ายตรงข้าม
"อืม ก็กำลังจะเรียกแท๊กซี่กลับ.."
"งั้นดีเลย อยู่บ้านเดียวกันไม่ใช่เหรอ ฝากยัยรักกลับด้วยแระกันนะ" พลอยพูด พรางชี้ไปทางสาวรัก
"อ้าว..แล้วแกจะไปไหนอะ.." รักพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ ไม่ทันตั้งตัว
"ชั้นว่าจะไปหาอายซะหน่อย(แฟนพลอย) วันนี้หนีมาอยู่กะแกทั้งวันเลย เดี๋ยวอายมันน้อยใจ ไปหามันหน่อยดีก่า"
"อ้าว.. ทีแรก พูดเหมือนจะกลับไปด้วยกันนี่หน่า..??" สาวรักดึงมือเพื่อนสนิท ที่กำลังเปิดประตูรถแท๊กซี่
"ชั้นเปลี่ยนใจแระ ..แกก็กลับไปกับเอยสิ..บ้านเดียวกันไปด้วยกัน ประหยัดดี" สาวพลอยตอบฝ่ายตรงข้าม พรางดึงประตูรถปิด และรถก็ค่อยๆเลื่อนออกไปอย่างช้าๆ โดยทิ้งให้บุคคลทั้งสอง ยืนอ่ำๆอึ้งๆ กันอยู่บนฟุตบาท
"เอ่อ...จำได้ว่ามีธุระ..เอยกลับบ้านไปก่อนก็ได้นะ" สาวรักพูดขึ้นหลังจากยืนเงียบกันอยู่กับที่หลายนาที
"ธุระอะไรอะ.." เอยถามพรางดึงมือคู่สนทนาไว้
"ลืม.. ลืมซื้อของบางอย่าง.." รักตอบโดยไม่กล้าสบตา
"งั้นเดี๋ยวไปซื้อเป็นเพื่อน.."
"ไม่เป็นไร..เราไปซื้อคนเดียวได้.." รักรีบปฏิเสธ
"ไม่ได้อะ ไม่อยากปล่อยให้นั่งแท๊กซี่คนเดียว เริ่มมืดแล้วด้วย อันตราย..จะไปซื้ออะไรละ เดี๋ยวเราเดินไปซื้อเป็นเพื่อน " เอยอธิบาย
"งั้น..ไม่ซื้อก็ได้ กลับก็กลับ..." สาวรักพูด พรางพยักหน้าเบาๆ
"อ้าว..อะไรของเทอเนี่ย.." ทอมเอยพูด พรางทำสีหน้างุนงง กะประกิริยาแปลกๆของสาวร่างบาง ก่อนที่ทั้งคู่จะเรียกแท๊กซี่ ให้ไปส่งที่บ้าน
ทำไมกันนะ..บ้านก็ไม่ไกลเท่าไหร่..ก็คิดว่ามันไม่ไกลจากตัวห้างนะ แต่ทำไมวันนี้ ขณะนี้ ตอนนี้ ..ที่นั่งอยู่บนรถแท๊กซี่คันนี้ มันเหมือนเวลา..หยุดเดินเลย มันยาวนานเกินไปแล้ว...เวลามันเดินช้าเกินไปแล้วนะคะ สาวรักคิดกะตัวเองในใจ ขณะที่ข้างๆ มีทอมเอย นั่งเคียงข้างอยู่
"มองหน้าทำไม???" เอยพูดขึ้นเบาๆ หลังจากสังเกตเห็นว่าสาวรักแอบมองหน้าตัวเองอยู่นานสองนานแล้ว
"ป่าว...ไม่มีอะไร" รักรีบส่ายหัวตอบ
"มีอะไรก็พูดสิ..เมื่อก่อน รักพูดมากจะตาย คุยๆๆๆ คุยจนเราง่วงนอนอะ เวลาที่อยู่กะเทอ" เอยพูดพรางหัวเราะนิดๆ
"จิงเหรอ..เราเป็นแบบนั้นเหรอ.." รักทำหน้าสงสัย
"จิงสิ..เมื่อก่อนเราจำได้นะ เราสนิทกะเทอมาก มีเรื่องอะไร เทอก็จะเอามาเล่าให้เราฟังตลอดเลย.." เอยพูดพรางยิ้ม
"งั้นเหรอ...." รักทำเสียงเศร้าๆ
"เราอยากเจอเทอคนเดิม คนนั้นอีกนะ..กลับมาเป็นรักคนเดิมซะทีสิ..คนที่พูดมาก พูดๆๆ พูดแต่เรื่องที่ทำให้เราหัวเราะไม่หยุด เราคิดถึงรักที่เป็นแบบนั้นนะ" ทอมเอยพูดถึงอดีตยกใหญ่
"จะพยายามแล้วกันนะ.." รักตอบฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะส่งยิ้มฝืดๆไปให้ ^___^"
บนรถแท๊กซี่ที่เปิดเพลงคอเบาๆ ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่แสงไฟสลัว เมืองที่ไม่เคยมืดมิด..เมืองที่มีแต่แสงสว่างทั้งยามกลางวันและกลางคืน
ตัดสินใจแล้ว..ถึงจะยังไม่รู้ว่าตัวเราเองรักเอยจิงเหรอป่าว?? แต่เราจะปล่อยให้แสงสว่างนำทางไป เราจะเป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุด จะไม่คิดมาก จะปล่อยทุกอย่างให้มันดำเนินไปตามโชคชะตาที่ถูกกำหนด หากมันคือความรู้สึกรักก็จะปล่อยใจให้รักอย่างถึงที่สุด.. สาวรักคิดกะตัวเองในใจก่อนที่แท๊กซี่จะจอดเมื่อถึงที่หมาย...
"เอย..วันนี้กินต้มยำไหม?? เดี๋ยวทำให้กิน" สาวรักที่กำลังไขประตูบ้านพูดขึ้น พรางหันมายิ้มให้คู่สนทนา
"เอ๊ะ..วันนี้มาแปลก..กินยาผิดป่ะเนี่ย" เอยพูดทีเล่นทีจริง
"ก็อยากทำให้ แล้วคนกินอยากกินป่ะละ" ^^
"กินสิ..หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย" เอยพูดน่าระรื่นก่อนที่ทั้งสอง จะพากันเดินเข้าบ้านไปอย่างดูสนิทสนม
ความใกล้ชิด..มันสามารถทำให้คนเรารักกันได้จริงเหรอป่าว???..และความรู้สึกรัก สามารถทำให้เราทำในสิ่งที่รู้ว่าผิด ได้อย่างเต็มใจจริงเหรอป่าว??... นี่เรากำลังทำดีกะเค้า กำลังปล่อยใจตัวเองให้รักเค้า ทั้งๆที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้ว ภายใต้ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่แอบเก็บซ่อนความรู้สึกที่ไม่ซื่อตรงไว้.. อยู่ในฐานะเพื่อนที่ดีไม่ได้จิงๆสินะ.. ดูเหมือนว่า ชั้นจะรักเทอนะเอย....สาวรักคิดกะตัวเองในใจ ขณะที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำต้มยำอย่างสุดฝีมือ สนิทไปเรื่อยๆแบบนี้.. สักวัน จะมีวันที่ฝันชั้นเป็นจริงไหม?? เทอจะหันกลับมามองชั้นบ้างไหม??
ตอนแถม..
"ฮาโหล" รักรับสาย
"แก...อย่าเพิ่งด่าชั้นนะ.." พลอยรีบเปิดบทสนทนา
"ชั้นยังไม่ทันได้พูดไรเลย.." สาวรักรีบตอบเพื่อนสนิท
"ก็แกกำลังจะด่าใช่ไหมละ..เรื่องที่ชั้นทิ้งแกให้กลับบ้านกับเอย"
"ป่าว.. ชั้นอยากขอบคุณมากกว่า" รักตอบ
"หะ..ขอบคุณ ขอบคุณเรื่องไรวะ อย่าบอกนะว่า แกดีใจที่ได้กลับบ้านกะเอยสองต่อสอง"
"อืม ชั้นดีใจ.." รักตอบพรางหัวเราะออกมาเบาๆ
"แก..เอาจิงดิ..เอยมันมีแฟนแล้วนะเว้ย แม่ชีอย่างแกจะแย่งแฟนชาวบ้านเหรอ??" พลอยพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
"บ้า..ชั้นไม่ใช่คนอย่างนั้นซะหน่อย ชั้นก็ไม่รู้หรอกว่าชั้นกำลังทำอะไร..แต่ชั้นอยากเห็นเอยยิ้ม อยากดูแลเค้า อยากอยู่ใกล้ๆเค้า..แล้วชั้นก็จะไม่บอกหรอกนะว่ารักเค้า เพราะ..การแอบรัก ก็เป็นอะไรที่สักครั้งนึงในชีวิต ต้องลองมีบ้าง" รักอธิบายยาว
"เอาเหอะ ถ้าคิดว่าทำแล้วมีความสุขก็ทำไป..." สาวพลอยตอบคู่สนทนา ก่อนที่จะวางสายลง..
ขอบคุณนะคะ ที่ยังแวะเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้กันอยู่ ขอบคุณจากใจจริงคะ
อับช้า ขออภัย.. อยู่ในวัยทำงาน ถ้ามีเวลาว่าง จะพยายามนั่งพิมพ์สิ่งที่อยู่ในหัว ออกมาเรื่อยๆค่ะ
By : Saturday Date : 14 Nov 2013 18:46  
|
