|
Secret Lover2 รัก (ไม่) ลับ ของสองเรา 2 (รักครั้งนั้นเธอยังจำมันได้ไหม)
ตอน "รักครั้งนั้นเธอยังจำมันได้ไหม"
ปกติแล้ววงจรชีวิตของผมมักจะเริ่มต้นขึ้นหลังจากที่พระอาทิตย์ได้ลาลับขอบฟ้าไปแล้วภายในร้านอาหาร ผับ บาร์ แหล่งบันเทิงยามค่ำคืนเสียเป็นส่วนใหญ่ น้อยครั้งนักที่ผมอยากจะลืมตาตื่นขึ้นมามองดูห้องกว้างๆที่มีผมเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเดียวภายในห้องนั้น ห้องสี่เหลี่ยมที่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่ามันกำลังพอกับการที่มีผมและใครอีกคนภายในห้องนี้ เตียงนอนหนานุ่มที่แสนจะอบอุ่นและน่านอนตอนที่มีเธอนอนเคียงข้างกันต่างกับวันนี้ที่มันช่างกว้างและอ้างว้างเหลือเกิน ผมกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อปัดเป่าความง่วงที่ยังคงปกคลุมอยู่ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วบิดตัวไปทางซ้ายทีขวาทีให้ร่างกายได้ตื่นอย่างเต็มตัว เพราะวันนี้ผมมีภาระกิจใหม่ที่ผมต้องทำเพิ่มขึ้นจากปกติคือการไปดูเรือนหอของรุ่นพี่ที่สนิทกันพร้อมกับรับฟังคอนเซปต์ของการตกแต่งภายในเรือนหอหลังนั้น
ผมหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังสีขาวภายในหมู่บ้านจัดสรรย่านชานเมืองดูจากข้างนอกแล้วไม่บอกก็รู้ว่าภายในแทบจะไม่มีอะไรเลยก็ขนาดข้างนอกเองก็ยังไม่มีอะไร มีเพียงต้นไม้และดอกไม้ต้นเล็กๆที่รอเวลาเอาลงดิน เพียงไม่นานนักชายหนุ่มร่างใหญ่ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างคนเปี่ยมสุขก็เดินออกมาต้อนรับผม
มาถึงนานยังวะ นี่ถ้าพี่ไม่เดินออกมาแกจะโทร.บอกพี่มั้ย พี่ต้อมทักทายผมด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
ซินเพิ่งมาถึงเองครับ ว่าแต่วันนี้พี่ต้อมมาคนเดียวหรอคับ ผมตอบแต่สายตาก็สอดส่ายเข้าไปภายในบ้านหลังสีขาวตรงหน้า
ไอซ์เค้ารออยู่ข้างในน่ะเข้าบ้านกันดีกว่าวันนี้เราไม่มีเล่นที่ไหนหรือไง
วันนี้ไม่มีฮะคุยกันได้ยาวเลยพี่
งั้นเดี๋ยวคุยกันที่นี่เสร็จแล้วไปดริ้งค์ต่อที่ร้านพี่กัน โทร.ชวนเวย์ไปด้วยดิ ไอ้อาร์ตน่ะมันไปอยู่แล้ว ตามนัตอย่างกับเงา พี่ต้อมพูดไปเรื่อยในขณะที่ผมและพี่ต้อมกำลังเดินเข้าสู่ตัวบ้าน
สวัสดีฮะพี่ไอซ์ ผมยกมือไหว้บุคคลที่สามที่อยู่ภายในบ้านเธอรับไหว้ผมยิ้มๆ
เนี่ยโดยรวมนะซินพี่อยากให้แกเน้นห้องนอนกับห้องนั่งเล่นนี่แหละ พี่ต้อมเริ่มเกริ่นนำเข้าเรื่องก่อนจะชี้โน่นนี่นั่นให้ผมดูประกอบคำพูดของแก
โดยรวมแล้วพี่ต้อมอยากให้ห้องนั่นเล่นออกมาเป็นแบบชิลที่สุดเหมาะที่จะนั่งพักผ่อนและปาร์ตี้ได้ในห้องๆเดียวโทนสีที่พี่ต้อมต้องการเป็นสีน้ำตาล ขาวและเทาส่วนห้องนอนพี่ต้อมเองก็อยากจะได้ห้องที่พอก้าวเท้าเข้าไปแล้วไม่อยากจะทำอะไรเลยนอกจากนอนหลับและกิจกรรมบนเตียงซึ่งในความคิดผม ผมว่าไม่น่าเน้นที่การตกแต่งหรอกน่าจะเน้นการแต่งตัวของสุภาพสตรีที่จะอยู่ภายในห้องนั้นกับพี่ต้อมมากกว่า
โอ.เคพี่ เดี๋ยวซินจะเริ่มทำงานเลยนะแล้วซินจะเอารูปที่ร่างไว้คร่าวๆไปให้พี่ดูว่าพี่โอ.เคกับมันมั้ย ถ้าพี่โอซินก็จะได้ดูเฟอร์นิเจอร์ให้เลย แล้วจะเอาแคตตาลอคมาให้พี่เลือกว่าพี่ชอบแบบไหนที่สุด
เออ ดีเว้ย...จ้างมันเนี่ยเริ่มงานเร็วค่าแรงต่ำ แต่คืนนี้แกอย่าลืมนะเว้ยไปที่ร้านด้วยส่วนไอ้เวย์แกไม่ต้องโทร.ละ เดี๋ยวพี่โทร.ลากมันมาเอง
โอ.เคพี่ แล้วเจอกันนะครับ ผมพูดกับพี่ต้อมก่อนจะหันไปลาพี่ไอซ์ ผมไปละครับ
เหมือนจะหวังว่าการมาครั้งนี้จะทำให้ผมได้เจอกับใครบางคนแต่ก็เปล่าเลยไม่มีแม้เงาของเธอ เธอจะมาทำไมล่ะในเมื่อบ้านหลังนี้มันคือเรือนหอของเพื่อนเธอไม่ใช่ของเธอเองซะหน่อย ผมนี่มันชอบคิดชอบฝันชอบหวังอะไรลมๆแล้งๆ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันจะเป็นแบบนี้แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าจะได้เห็นหน้าเธอสักครั้ง
ในความคิดของผมร้านของพี่ต้อมเปลี่ยนแปลงไปค่อนข้างเยอะเน้นความเป็นผับเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม มีวงเล่นสดอยู่แค่สองวงส่วนช่วงคั่นเวลาระหว่างวงนี้ก็จะโดนคั่นด้วยเพลงที่ค่อนข้างมีจังหวะ ผมเดินเข้าไปภายในร้านสอดส่ายสายตามองหากลุ่มเพื่อนที่ครั้งหนึ่งเราเคยเล่นดนตรีด้วยกัน แต่ก่อนที่สายตาของผมจะได้มองอะไรๆมากขึ้นมันก็สะดุดเข้ากับหญิงสาวร่างเล็กในชุดเดรสสีดำสนิทรัดรูปเน้นให้เห็นส่วนเว้าโค้งใบหน้าเรียวได้รูปกับดวงตากลมโตคู่นั้นที่ผมไม่เคยลืม แม้ว่าจะหวังอยู่ลึกๆว่าการมาที่นี่ครั้งนี้ของผมมันจะทำให้ผมได้พบกับเธออีกครั้งแต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเร็วขนาดนี้ ผมรู้สึกถึงแรงตบลงที่บ่าก่อนที่สติสัมปชัญญะของผมจะกลับคืนมาอีกครั้ง
มาถึงแล้วก็เดินไปที่โต๊ะดิวะ จะมายืนทื่อขวางประตูทำไม ไอ้อาร์ตจอมกวนคือคนที่เรียกสติของผมกลับคืนมา
ขอบใจนะเพื่อน แต่วันหลังถ้าเห็นเพื่อนกำลังมีความสุขก็อย่าเพิ่งกวนได้มั้ยวะ
ป่ะๆไปนั่ง คืนนี้ยังมีเวลาให้มึงสุขอีกนานพี่เค้าไม่ไปไหนหรอกเพื่อนๆเค้าอยู่ที่นี่กันหมด อีกอย่างพ่อเค้าไม่ได้มาคุมว่ะ ไม่ได้เจอเพื่อนรักนานพอสมควรดูเหมือนมันจะเข้าได้ดีกับคนในกลุ่มนั้นเหลือเกิน
มันมาละพี่ต้อม อาร์ตพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะ
ผมกวาดสายตามองดูทุกคนที่โต๊ะไม่มีใครหน้าแปลกสำหรับผมเลยสักคน ทุกคนในที่นี้ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่เคยคุ้นเคยกันทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็น พี่นัตตี้แฟนของอาร์ต พี่ไอซ์ที่ผมเพิ่งไปเจอมาเมื่อตอนบ่าย ไอ้เวย์อดีตเพื่อนร่วมวงของผม พี่ต้อมพี่ชายเจ้าของร้านที่ใจดีสุดๆ พี่พายเพื่อนสนิทของเธอคนนั้น...และก็เธอคนที่ผมคิดถึงตลอดเวลาที่เราไม่ได้เจอกัน แจ๊ส
ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะซินเป็นไงบ้างสบายดีเนอะ พี่นัตตี้ยังอัธยาศัยดีเหมือนเดิมทักทายผมเป็นคนแรกเลย
ก็ดีฮะเรื่อยๆ ผมยิ้มตอบคำถามสั้นๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกลางระหว่างไอ้เวย์กับพี่ต้อม
ไม่ใช่แล้วมึง ที่ตรงนี้มันไม่ใช่ที่มึงว่ะ ผมถึงกับงงเมื่อได้ยินคำพูดเวย์ ก็เห็นตรงนี้มันว่างอยู่นี่นา
วันนี้แฟนกูมาด้วยส่วนมึงอ่ะโน่นเลยพื้นที่ว่างโน่นไอ้เวย์พูดชี้ไม้ชี้มือไปที่เก้าอี้ว่างข้างๆแจ๊ส
ผมย้ายตัวเองไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างอยู่มันอยู่ระหว่างไอ้อาร์ตกับแจ๊ส วูบหนึ่งที่ผมเหลือบไปเห็นดวงตากลมโตคู่นั้นบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตัวเองกำลังมองเห็นอะไร ความรู้สึกอะไรมากมายจากดวงตาคู่นั้น ความอ่อนไหว วูบไหวบางอย่าง...หรือจะเป็นเพราะผมคิดอะไรที่มันเข้าข้างตัวเองมากเกินไป
เอาๆ ชนแก้วให้พี่ใหญ่เราหน่อยเร๊ว พอเห็นผมทิ้งก้นลงนั่งได้ไอ้อาร์ตก็ชวนชนแก้วเสีย ทำให้ผมกับคนข้างๆใกล้กันมากขึ้นเพราะคนพูดนั้นนั่งอีกฝั่งหนึ่ง
ขอโทษนะครับ ผมกระซิบบอกคนที่อยู่ข้างๆเพราะต้องเอาตัวเองเข้าไปเบียดกับเธอ
ค่ะ เธอตอบผมสั้นๆนั่นเป็นคำแรกที่ผมได้ยินจากเธอ
ค่ำคืนนี้ถือเป็นค่ำคืนที่แสนสั้นเหลือเกินนี่ใช่ไหมที่ใครชอบบอกกันว่าความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน เพียงไม่นานเวลาแห่งความสุขของผมก็หมดลงเมื่อถึงเวลาที่ทุกคนต้องแยกย้ายบ้านใครบ้านมัน หลายคนในที่นี้อาจจะกลับไปนอนกอดกันซบกันอย่างมีความสุขอบอุ่น แต่ผมคงต้องกลับไปนอนเหงาหรืออาจจะไม่ได้นอนเลยก็เป็นได้ ทั้งที่เราอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือแต่ทำไมมันช่างห่างไกลเหลือเกินคนดี...ทั้งที่นั่งอยู่ข้างๆ กันแต่มันกลับเหมือนมีกำแพงอะไรบางอย่างมากั้นตรงกลางระหว่างเรา
คงไม่มีเคยรู้เลยว่าตอนนี้ผมกำลังขับรถตามใครบางคนอยู่ซึ่งออกมาก่อนหน้าผมเพียงไม่นานหลังจากที่ผมดูอาการแล้วว่าเธอน่าจะเป็นคนที่ขับรถไปส่งพี่พายจากนั้นถึงจะขับรถกลับบ้านตัวเอง เพราะระดับแอลกอฮอร์ที่มีอยู่มากในร่างกายของผมทำให้ผมทำอะไรแบบนี้อย่างที่ทำอยู่ และก็เป็นไปตามที่คิดเมื่อผมเห็นว่ารถยนต์คันหรูของเธอได้เคลื่อนตัวออกจากบ้านพี่พายผมก็จัดการขับรถตามเธอไปเรื่อยๆไม่ได้คิดจะขับไปปาดหน้าแล้วดักฉุดเธอหรืออย่างไรแต่เพราะอยากเห็นว่าเธอกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย
# # # # #
เป็นไปได้ไหมที่คนขับรถคนหนึ่งจะไม่รู้เลยว่ามีใครขับรถตามเรามาตลอดทาง...แน่นอนล่ะว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันรู้ว่ามีใครขับรถตามฉันมาตั้งแต่ฉันออกมาจากที่จอดรถร้านพี่ต้อมจะมีก็แต่คนที่เมาแอ๋นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ที่เบาะนั่งข้างคนขับอย่างยัยพายเท่านั้นแหละที่ยังคงไม่รู้เรื่องอะไรต่อไป เขาแค่อยากจะตามไปส่งฉันอย่างที่เขาเคยทำเพียงแค่มองเห็นดวงตาคู่คมของเขาฉันก็รู้สึกได้เลยว่า ทุกความรู้สึกของเขายังเหมือนเดิม
ตลอดเวลาที่เรานั่งอยู่ที่ร้านพี่ต้อมแม้ว่าตัวเราจะใกล้จนแทบจะตัวติดกันแต่กลับปราศจากการสนทนาโต้ตอบกันระหว่างเรา มีเพียงรอยยิ้มบางๆของเขาเท่านั้นที่ไม่ว่าฉันจะหันไปทางเขาสักกี่ครั้งก็จะได้รับรอยยิ้มนั้นเสมอ รอยยิ้มที่อาจจะไม่สดใสเท่ากับอดีตครั้งเก่าแต่มันคือรอยยิ้มที่ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าเขากำลังจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลาและไม่เคยละสายตาไปจากฉันเลยสักวินาทีเป็นรอยยิ้มอบอุ่นที่ฉันรู้สึกได้ไม่ว่ากี่ครั้งที่หันไปก็จะเห็นเขาอยู่ตรงนั้นเสมอ...อย่างที่เขาเคยบอกกับฉันเมื่อวันที่เราลาจากกัน
ขอบคุณนะ ฉันพึมพำกับตัวเอง ทำเหมือนกับว่าคนที่เขาตามมาส่งจะได้ยิน
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทร.รายงานตัวกับคุณพี่ไทม์ว่าตอนนี้ฉันกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแต่สิ่งที่ฉันได้รับจากปลายคือ ยินดีต้อนรับสู่บริการฝากหมายเลขโทร.กลับ นี่ใช่ไหมสิ่งที่ คนรัก เขาทำกัน คนที่เขาขับรถตามมาส่งฉันเขาไม่จำเป็นที่จะต้องทำแบบนั้นเลยแต่เขาก็ทำ ส่วนคนที่ควรจะห่วงใยฉันเพราะฉันเป็นแฟนของเขา เขากลับไม่เคยสนใจฉันเลย
ฉันตั้งใจว่าจะไม่สนใจโทรศัพท์แล้วนับตั้งแต่วางมันเอาไว้หลังจากที่โทร.หาพี่ไทม์ไม่ติดจนกระทั่งเอาตัวเองเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายและทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่ม...จนแล้วจนรอดฉันก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมา ไม่ได้คิดที่จะโทร.ไปหาพี่ไทม์อีกครั้งแต่กลับไปหยุดอยู่ที่ชื่อของใครบางคน รายชื่อผู้ติดต่อที่ไม่เคยมีการติดต่อกันมานานแต่กลับไม่เคยลบมันออกไปเลยสักที ZIN~ZIN
ZIN~ZIN
 ขอบใจที่ขับรถตามมาส่งนะคะ
ที่สุดแล้วฉันก็ตัดสินใจที่จะพิมพ์ข้อความส่งไปทางLINEโปรแกรมแชทในโทรศัพท์ที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ในตอนนี้แต่ฉันก็ไม่หวังหรอกว่าเขาจะตอบอะไรกลับมาหรือเปล่า แต่เพียงไม่นานนักเสียงเตือนก็ดังขึ้น ราวกับว่าคนทางโน้นกำลังออนไลน์อยู่เหมือนกัน
ZIN~ZIN
 ไม่เป็นไรครับ...ยินดี
ยังไม่นอนหรอคะดึกแล้วนะ
ไม่เคยนอนเร็วมานานแล้ว สบายดีนะครับ
ตอนอยู่ต่อหน้าทำไมไม่ถาม
ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ทั้งที่มีเรื่องอยากรู้เยอะแยะ
อยากรู้เรื่องอะไรบ้างคะ
ตอนนี้โอ.เคใช่มั้ย มีความสุขดีใช่มั้ย?
พี่คนนั้นเค้าโอ.เค ขึ้นมั้ย
ก็เป็นเหมือนเดิมค่ะ วันนี้ก็น่าจะเห็นแล้ว
ว่าโสดเหมือนเดิม
เหมือนเราได้คุยกับคนที่รู้ใจอีกครั้งการสนทนาของเราค่อยๆราบรื่นกลับมาเป็นปกติเหมือนครั้งก่อน หลายประโยคหลายตัวหนังสือที่ทำให้ฉันยิ้มได้อีกครั้ง ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้วที่ไม่เคยยิ้มกว้างเท่านี้มาก่อน ซินยังคงเป็นเด็กที่สร้างรอยยิ้มให้กับฉัน เขาจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าสิ่งที่เขาเป็นตัวตนของเขานั้นทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกว่าตัวเองมีค่าเหลือเกิน สิ่งเล็กๆน้อยๆ เรื่องราวระหว่างเราที่มันเคยเกิดขึ้นและฉันเกือบจะลืมไปแต่เขากลับจดจำมันได้แม่นไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาหรือแม้แต่คำพูดของฉันในวันเก่า ช่างแตกต่างกับใครอีกคนเสียเหลือเกิน
ครั้งหนึ่งหัวใจของฉันเคยสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นมาเพราะคนๆหนึ่งแต่ฉันกลับเลือกที่จะเดินจากเขามาทั้งที่เขาก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย หากจะผิดก็คงผิดที่ตัวฉันเองไม่กล้าที่จะก้าวข้ามจุดที่ฉันยืนเพื่อเดินไปหาเขา เขาไม่เคยทิ้งให้ฉันรู้สึกอ้างว้างเดียวดายเลยสักวินาทีแต่ฉันก็กลับเลือกที่จะทิ้งให้เขากลายเป็นคนที่อ้างว้างเสียเอง หากวันนั้นทางเดินที่ฉันเลือกไม่ใช่เส้นทางเส้นเดิมวันนี้ความรักระหว่างฉันกับเขาจะเป็นอย่างไร มันอาจจะไม่เจ็บปวดอย่างที่เป็นอยู่แล้วจะเป็นอะไรไหมหากฉันจะขอโอกาสอีกสักครั้ง จะมีคนมองว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจไปหรือเปล่าที่จะเดินกลับไปหยิบเอาหัวใจใครสักคนที่เคยทิ้งไปขึ้นมาอีกครั้ง
ฉันจะจัดการอย่างไรกับหัวใจที่เริ่มจะสับสนเพียงเพราะการสนทนาผ่านตัวหนังสือกันอีกครั้งระหว่างฉันกับสาวหล่อเจ้าของรอยยิ้มอบอุ่น เพียงแค่การพบกันครั้งแรกหลังจากที่เราห่างหายกันไปเสียนาน เพียงแค่ความอบอุ่นของเขายังคงวนเวียนอยู่รอบกายฉัน เพียงแค่ไออุ่นของความห่วงใยมากมากจากสายตาคู่นั้น เพียงแค่ตัวอักษรไม่กี่ตัวที่เขาพยายามบอกกับฉันว่าเขาไม่เคยไปไหนฉันกลับเชื่อทุกสิ่งอย่างสนิทใจ
# # # # #
ผมทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มทั้งที่ก่อนจะมีเสียงข้อความไลน์มานั้นผมก็อยากจะเอาตัวเองลงไปนอนบนเตียงอยู่แล้ว แต่เพราะเสียงนั่นทำให้ผมต้องหยุดแล้วนั่งอ่านข้อความที่ถูกส่งมาเสียก่อนและหลังจากที่เห็นแล้วว่าใครคือคนที่เข้ามาคุยกับผม ผมก็ทิ้งตัวลงนอนอีกไม่ได้เลย นี่คงเป็นการเริ่มต้นการกลับมาเจอกันของเรา การสนทนาผ่านตัวหนังสือแทนที่เราจะได้คุยกันตั้งแต่ที่ร้านพี่ต้อม
รอยยิ้มจางๆผุดขึ้นบนใบหน้าของผมเพียงแค่นี้ผมก็มีความสุขเหลือเกินแล้วแต่เจ้าของความสุขของผมเธอคงไม่รู้หรอกว่าแค่ตัวหนังสือจากเธอมันทำให้ค่ำคืนนี้ของผมเป็นสุขมากแค่ไหน จะมีใครไหมที่บ้างมงายเหมือนกับผมที่ยังหวัง หวังทั้งที่ยังไม่ได้พบกันว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก แล้วยิ่งหวังมากขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอมีปฎิกริยาตอบโต้มาแบบนี้
ถึงแม้ว่าความเจ็บปวดในวันที่เธอเดินจากผมไปมันจะยังหลอกหลอนผมอยู่ทุกครั้งที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องกว้างของตัวเอง มองไปมองที่นาฬิกาแล้วยิ่งเจ็บปวดเพราะรู้ว่าเวลามันมีแต่จะเดินหน้าไปเท่านั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่เวลาจะเดินถอยหลังกลับ หากแต่ความเจ็บปวดในวันนั้นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกโกรธหรือเกลียดเธอได้เลยนั่นมันคงเป็นเพราะความรักที่มากมายเหลือเกินที่ผมมีให้กับเธออีกทั้งยังเฝ้ารออยู่เสมอให้เธอกลับมา
พรุ่งนี้ไปทานข้าวกันได้มั้ยครับ
ผมพิมพ์ข้อความทิ้งเอาไว้ ปล่อยให้ความคิดของตัวเองวนเวียนอยู่ก่อนว่าจะส่งหรือไม่ส่ง หากส่งไปแล้วไม่มีอะไรตอบกลับมามันจะทำให้ผมกลับไปเจ็บปวดเหมือนเดิมหรือเปล่าหรือจะรอเวลาให้เราได้พบกันอีกครั้งผมถึงจะนัดเธอ และแล้วผมก็ตัดสินใจที่ลบมันออกไปเหลือไว้เพียงหน้าจอที่ว่างเปล่า ในที่สุดความกลัวของผมก็เอาชนะความต้องการของตัวเองจนได้
พรุ่งนี้เล่นดนตรีมั้ย?แล้วเล่นที่ร้านไหน คิดถึงเสียงซินอยากฟังเพลง
หลังจากที่ผมลบข้อความของตัวเองไปได้ไม่นาน ก็มีข้อความจากใครบางคนส่งมา...คนที่ใจตรงกัน แต่ผมก็ไม่ได้ตอบข้อความนั้น ปล่อยมันเอาไว้อย่างนั้น ไม่ใช่ว่าอยากจะเล่นตัวแต่เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรเสียมากกว่า
แสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านม่านบางเข้ามาภายในห้องอีกทั้งยังสร้างความรำคาญให้กับผม เพิ่มเติมด้วยเสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องพร้อมกับสั่นครืดๆอยู่บนโต๊ะหัวเตียงยิ่งทำให้ผมหลับต่อไม่ได้ ทั้งที่เมื่อคืนกว่าจะนอนเกือบจะเช้าแล้วแท้ๆยังมีใครมารบกวนไม่ให้นอนอีก
ฮาโหลว ถ้าเรื่องไม่ด่วนจริงกูจะไปฆ่าพวกมึงจริงๆด้วย ผมกรอกเสียงไปยังปลายสายที่กดรับโดยไม่ดูชื่อคนที่โทร.เข้ามา
โหดอ่ะ ถึงกับจะฆ่ากันเลยหรอ น้ำเสียงคุ้นหูที่ไม่ได้ยินมานานแต่ก็ไม่เคยลืมสักทีทำให้ผมตื่นอย่างเต็มตา แจ๊ส
ขอโทษครับซินไม่ได้ดูชื่อ นึกว่าเพื่อนโทร.มาไม่นึกว่าจะเป็นแจ๊ส
โทร.มาทวงคำตอบค่ะ เล่นตัวนะคะพ่อคุณ ส่งแมสเสจไปถามตั้งแต่เมื่อคืนละว่าเล่นที่ไหนคืนนี้
ก็นึกว่าส่งมาเล่นๆ คืนนี้ซินเล่นที่...มันเป็นร้านเฉพาะผู้หญิงอ่ะไม่คิดว่าแจ๊สจะมานั่ง
เดี๋ยวนี้เล่นวงหญิงล้วนหรอ
ก็ไอ้เวย์กับไอ้อาร์ตมันมีงานประจำทำกันหมด แต่ซินยังไม่อยากทำงานประจำอ่ะ อีกอย่างซินไม่ได้เป็นนักร้องซินแค่เล่นกีต้าร์ให้วงเฉยๆ
ทำไมถึงเลิกร้องเพลง มันเป็นคำถามของเธอที่ผมไม่อยากจะตอบเลยจริงๆว่าเพราะอะไร แต่ถ้าอยากรู้ผมก็จะตอบ
เพราะไม่รู้จะร้องให้ใครฟัง
ก็คนที่เค้าไปเที่ยวกันนั่นแหละคนฟัง ทำไมจะไม่มีคนฟังซินร้องเพลงเพราะจะแย่
เพลงที่ซินร้องทุกเพลง ซินอยากร้องให้แจ๊สฟัง พอไม่มีแจ๊สแล้วก็ไม่อยากจะร้อง
คำตอบของผมทำให้ปลายสายเงียบไปอย่างที่คิดจริงๆด้วยแต่มันคือความจริงทุกครั้งที่ผมร้องเพลง ไม่ว่าเพลงที่ผมร้องจะเป็นเพลงรักหวานซึ้งหรือเพลงเศร้าที่บางคนฟังแล้วอาจจะอยากตาย แต่ทุกเพลงที่ผมร้องออกมาได้ก็เพราะเธอ เพราะมีเธอเป็นความหมายของบทเพลงที่ผมร้อง
งั้นไม่ไปละ หวังว่าถ้ามีโอกาสดีๆจะได้ฟังซินร้องเพลงอีกครั้งนะคะแค่นี้ก่อนนะแจ๊สงานเข้าละ
เธอวางสายไปแล้วแต่ผมยังนั่งมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือถามว่า งงไหม กับการกระทำของเธอ ตอบได้เลยว่า งงมาก แต่ถ้าจะให้คนที่ชอบคิดอะไรเข้าข้างตัวเองแบบผมคิด ผมจะคิดว่าเธอเองก็ยังไม่ลืมเรื่องของเราในวันเก่าและผมกับเธออาจจะมีโอกาสที่จะได้เดินเคียงข้างกันอีกครั้ง
# # # # #
 มาต่อให้แล้วนะครับ
หวังเอาไว้เหมือนกันว่า .. จะไม่หายไปนานๆ
ช่วงนี้เลยกระหน่ำลงนิดหน่อย
คิดถึง...ที่ตรงนี้
นายกานต์
By : นายกานต์ Date : 30 Oct 2013 12:35  
|
