|
รัก...เอย
เพื่อนสนิทวัยเด็ก...เป็นอะไรที่จะอยู่ในความทรงจำ จริงหรือป่าว???
และถ้าเกิดวันเวลาผ่านไป จากไม่ได้พบเจอกันนาน แล้วกลับมาเจอกันล่ะ..จะยังอยู่ในฐานะเพื่อนสนิทอยู่ไหม???
คำถามนี้มันเกิดขึ้นในใจฉัน...ก็ตอนที่แม่บอกว่าจะได้กลับมาเจอเพื่อนสนิทคนนั้นอีกครั้ง..
ณ ผับแห่งหนึ่งกลางเมืองใหญ่ เสียงดนตรีดังกึงก้อง ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ออกมาแสวงหาความครื้นเครงให้กับช่วงชีวิต เป็นคืนวันศุกร์ที่สนุกสนาน บรรยาการงานปาตี้ของหญิงรักหญิง ไม่ว่าจะหันมองไปทางไหนก็เจอแต่ผู้ที่มีใจรักในเพศเดียวกันเต็มไปหมด
"เอ่อ แล้วตกลงเพื่อนที่ว่าสนิทกะแกตอนเด็กๆเนี่ย จะย้ายเข้ามาอยู่บ้านแกเมื่อไหร่อะ" พลอยสาวดี้ สุดเปรี้ยวจอมขยี้ใจ ถามขึ้นกลางวงสนทนาที่มีกันอยู่3คน
"อืม ก็ไม่รู้สิแก เห็นแม่บอกอีก2-3 วันจะเข้ามาบ้าน ไม่ให้ไปรับที่หมอชิตด้วยนะ บอกจะนั่งแท๊กซี่มาบ้านเอง" พลอยตอบเพื่อนสาวลอยๆ โดยไม่หันมามองคู่สนทนา
"หน้าฉันอยู่นี่..แกตั้งใจหันกลับมาคุยกะฉันหน่อยได้ไหม มัวแต่มองไอ้ทอมนั่นจนน้ำลายจะไหลออกมาหมดตัวอยู่แล้ว" พลอยแซว
"ก็รู้สึกว่าเค้าใช่อะ ก็เลยต้องมอง" สาวร่างบางนามว่า"รัก" ตอบพลอยคู่สนทนาที่เป็นเพื่อนสาวคนสนิท
"แล้วจามองจนหมดคืนเลยเหรอไง เข้าไปจีบสิแก ไอ้ทอมนั่นก็ยืนอยู่คนเดียวในกลุ่มตั้งนานแล้ว สถานะการณ์แบบนี้นะ โสดชัว" เพื่อนสาวตอบเร็วพลัน
"ไม่เอาอะเราเป็นดี้...ต้องรอให้เค้าเข้ามาจีบก่อน"
"โหยแก..เปลี่ยนชื่อจากนังรัก เป็นน้องโบเหอะ(โบราญ) สมัยไหนแล้ว..ถ้าชอบก็ต้องเข้าไปจีบสิ ว่าแล้วแกทำไมถึงโสดมาจนถึงทุกวันนี้ ดี้สมัยนี้เค้าไม่รอให้ทอมเข้ามาจีบกันแล้วจ๊ะ" พลอยดี้เปรี้ยวจี๊ดพูดจบก็พลักหลังคู่สนทนาเบาๆ
"ม่ายเอา เขินๆๆๆ" รักรีบส่ายหัวปฏิเสฐ
"งั้นให้อายไปขอเบอร์ให้เอาป่ะ..." พลอยพูดขึ้นพรางหันไปมองทอมหน้าตี๋แฟนตัวเอง
"ได้นะรัก เดี๋ยวอายไปขอเบอร์ให้ก็ได้" อายพูด พรางหันมองไปที่เป้าหมายที่อยู่กลุ่มโต๊ะไม่ใกล้ไม่ไกล
"ไม่เอาๆ ไม่รู้เค้าเป็นคนดีเหรอป่าว" รักรีบห้ามคู่สนทนา
"นี่แก..ที่ชวนฉันมาเที่ยวผับเนี่ย ไม่ได้กะมาหาแฟนหรอกเหรอ มาหาคนดีเหรอเนี่ย" พลอยพูดจิกแกลมหยอกตามภาษาคนปากร้ายใจดี
"ก็ป่าว...แต่กลัวเค้าไม่ใช่คนดี แล้วอีกอย่างเค้าจะชอบเราหรือป่าวก็ไม่รู้??" รักพูดก้มน่าเสียงเบา แบบคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง
"เฮ้ย ฉันปวดกะบาลกะแกจิงๆหวะรัก แกเนี่ยออกจาน่ารักแต่ที่ไม่มีใครกล้าเค้ามาจีบ เค้าคงคิดว่าอย่างแกน่าจะมีแฟนแล้ว แล้วไอ้คนดีไม่ใช่คนดีไม่ต้องคิดมาก ในวัดยังมีคนเลวแล้วแกคิดว่าในที่นี้จะไม่มีคนดีเหรอไง" พลอยพูดพรางทำแสดงท่าทีเหนื่อยใจ ไปกับเพื่อนสาวจอมกลัว กลัวทุกสิ่งทุกอย่างในโลก ในขณะที่รักได้แต่หัวเราะแห้งๆ ก่อนจะหยิบน้ำที่อยู่ในแก้วขึ้นมาดื่มเป็นการใหญ่
"อ้าวเฮ้ย ซัดเข้าไปเยอะขนาดนั้นเดี๋ยวก็เมาหรอก" พลอยรีบห้ามหลังจากปล่อยให้เพื่อนยกไป2-3 แก้วติด
"เมาก็ดีดิ จะได้ใจกล้าๆหน่อย" รักที่อยู่ในอาการอึนๆเพราะฤทธิ์แอลฮอล์ตอบ ก่อนจะยกแก้วขึ้นมาดื่มอีกเป็นการใหญ่
"นี่แกจะมอมตัวเองเหรอไงเนี่ย" พลอยพูดพร้อมกับดึงแก้วออกจากมือเพื่อนสนิท
"แกไม่เข้าใจหรอก เห็นแกมีแฟนไปไหนต่อไหนด้วยกัน3คนตลอดแบบนี้ฉันโคตรเหงาเลย ฉันก็อยากมีบ้างคนที่รักฉัน คนที่จะมายืนอยู่ตรงนี้ข้างๆกับฉัน คนที่คอยหอมแก้ม กอด จูบ ห่วงใย ดูแล ในขณะที่พวกแกสองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ได้เนี่ย อิจฉาเว้ย เหงาเว้ย เจ็บเว้ย อยากมีแฟนเว้ย" รักพูดระบายความในใจยกใหญ่ พรางมีหยดน้ำตาอุ่นๆที่มันค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่น้อย
"เฮ้ย แก...ฉันขอโทด" พลอยพูดพรางกอดคู่สนทนาเบาๆแสดงความเป็นห่วง
"ฉันไม่ได้โกดอะไรพวกแกหรอก แกกับอายรักกันก็ดีแล้ว ..ฉันแค่ ฉัน..ฉันแค่อยากมีความรัก.."รักพูดสะอึกสะอึ้น ก่อนที่จะมีเสียงปริศนาที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นมาจากข้างหลังของรัก
"เมื่อกี้บอกว่าอยากมีแฟนเหรอคับ.." ทอมเสียงหวาน ผิวขาว ผมสีน้ำตาลเข้มเดินเข้ามาเริ่มบทสทนากับรักที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่
"...แกคนนั้นอะ คนนั้น.." พลอยเขย่าตัวเพื่อนสาวเบาๆ พรางจับตัวรักให้หันไปมองทอมคนดังกล่าว
"คบกับเราไหม???" ทอมปริศนาพูดขึ้นพรางยื่นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนให้รัก ที่หน้าเปอะเปื้อนไปด้วยคาบมาดคาร่าที่ถูกน้ำตาทำให้เยิ้มออก
"หะ...." รักแสดงท่าทางตกใจ พรางมองไปที่คู่สนทนาชัดๆ (นี่มันทอมคนที่เราแอบยืนมองมาตลอดทั้งคืนนี่หว่า)
"เอ่อ คะ.." รักตอบรับคำถามแบบเขินๆ อายๆ พรางพยักหน้าเบาๆ
"งั้นก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว...เป็นเด็กดีนะ" ทอมคนดังกล่าวพูดพรางใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ถืออยู่ในมือเช็ดลงไปที่ใบหน้าของรักอย่างเบาๆ ชั่ววินาทีนั้นใจสาวรักเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าแดงระเรื่อ มือไม้เย็นเฉียบ ท่ามกลางเสียงดนตรีที่ดังก้อง เสียงหัวใจของหญิงสาวคงเต้นดังกว่า... ตึก ตึก ตึก
"คนที่รู้สึกว่าใช่...แม้ว่าเค้าไม่ได้ทำอะไรให้ เราก็รู้สึกห้ามใจตัวเองไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกแบบนี้...เค้าเรียกกันว่าตกหลุมรักเหรอป่าว หรือเราแค่กำลังเมากับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กินเข้าไปก่อนหน้า หรือเราแค่กำลังเหงาอย่างถึงที่สุด ทำไมตอนนี้แค่อยากจะปล่อยตัวปล่อยใจไปกับคนๆนี้.." สาวรักถามตัวเองในใจเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้ความรู้สึกนำพาร่างกายไปตามสถานะการณ์..
8.02 น.
และช่วงเวลาที่ตื่นเต้นก็ผ่านไป..แสงแดดอุ่นๆยามเช้าที่แสนสงบ ค่อยๆสาดส่องลงมายังร่างที่ไร้ผืนผ้าของหญิงสาว ปวดหัวจังเลย ที่นี่ที่ไหน...หญิงสาวค่อยๆใช้สายตามองไปรอบๆตัวอย่างมึนๆ เตียง...นี่เตียงเรา ห้องนี่ห้องเรา มือ..นี่มือ เรา แต่เอ๊ะ
" กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"....แล้วนี่ใคร?? สาวรักส่งเสียงกรี้ดดังลั่นทันทีทีหันไปเห็นทอมที่ไหนก็ไม่รู้หลับอยู่ข้างตัวเองๆ
"อ๊ากก แกเป็นใคร" รักถาม พรางใช้หมอนทุบตีฝ่ายตรงข้ามที่กำลังงัวเงียตื่นยกใหญ่
"เจ็บ เจ็บนะ.เป็นบ้าไรขึ้นมาเนี่ย"
"แก แกปล้ำฉัน แกเป็นใคร ช่วยด้วย ช่วยด้วยค๊า" รักร้องตะโกนโวยวายพรางรีบดึงผ้าห่มผืนโตมาพันร่างที่เปือยป่าวของตัวเอง
"หยุดๆ หยุดโวยวายเดี๋ยวนี้เลยนะ" ทอมคนดังกล่าวกระโจนเข้ามากอดสาวร่างเล็กไว้แน่น พรางเอามือปิดปากฝ่ายตรงข้ามก่อนจะพูดต่อ
"ใจเย็นนะ เราไม่ได้ปล้ำเทอแน่..เมื่อคืนเรามีความสุขด้วยกันทั้งคู่" ทอมผมสีน้ำตาลพูด ในขณะที่สาวรักได้แต่ส่ายหน้า(ไม่จิ๊งงงงง)
"รับปากสิว่าจะไม่โวยวายอีก..เดี๋ยวเราจะปล่อย" คู่สนทนายื่นขอเสนอให้สาวรัก ก่อนที่เทอจะเป็นฝ่ายพยักหน้าเบาๆ ตอบตกลง
"มันเกิดขึ้นได้ยังไง..." รักพูดขึ้นเบาๆ พรางแสดงท่าทีเขินอายไม่กล้าสบตาฝ่ายตรงข้าม ใจเต้นๆ แบบว่าทอมที่อยู่บนเตียงด้วยตอนนี้เค้า..เค้ามีสายตาที่ทำให้เขินอายอย่างมาก
"เรานั่งแท๊กซี่กลับมาด้วยกัน กับเพื่อนของเทอ..อีก2คน ชื่อไรนะ อายกะพลอยเหรอป่าว???" ทอมดังกล่าวพูดกึ่งถาม
"แล้วไงต่อ..." สาวร่างบางถามต่อด้วยความอยากรู้
"แล้วเทอจำอะไรได้บ้างเนี่ย..???" คู่สนทนาทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะพูดต่อ
"ก็เราชวนเทอคบกันไง..แล้วเทอก็ตอบตกลง แล้วเราก็ดื่ม เต้น นัวเนียกันในผับ..แล้วเราก็จะกลับบ้านกัน หอเพื่อนเราก็อยู่ทางเดียวกับพวกเทอ เราเลยนั่งแท๊กซี่กลับมาคันเดียวกัน ..แล้วก็ เอ่อ ..นี่เทอจำอะไรไม่ได้จิงๆเหรอ??" ทอมคนดังกล่าวทำหน้าลำบากใจ ในขณะที่สาวรักได้แต่ทำหน้าเศร้าและส่ายหัวเบาๆ เก๋าจำอารายไม่ได้เลยจิงๆนะ (โหมด คิดในใจ)
"เอ่อ ..อยากรู้อะไรให้ไปถามเพื่อนเทอแล้วกันนะ..." ทอมคนดังกล่าวพูดพรางลุกไปหยิบเสื้อกางเกงตัวเอง แต่งตัวเป็นการใหญ่
"กำลังจะกลับแล้วเหรอ.." อยู่ดีๆรักก็ถามขึ้นมา เพราะเรื่องยังไม่เครียคู่กรณีจะหนีไปไหน
"อ้าว ติดใจเหรอ..หรือว่าอยากให้เราอยู่ต่อ" ฝ่ายทอมพูดทีเล่นทีจิง ดูเหมือนเค้าจะเป็นคนเจ้าเล่ห์
"ป่าวๆๆ แต่ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย" สาวรักรีบปฏิเสฐ
"แล้วจะหน้าแดงทำไม..ว่าแต่เทอก็น่ารักดีนะ" คู่สนทนาพูดขึ้นพรางลูกหัวสาวร่างบางเบาๆ
"ไม่ต้องมาแตะหัวฉันเลย..เป็นใครยังไงก็ไม่รู้...ไม่มีความรับผิดชอบด้วย ได้คนอื่นแล้วก็ทิ้งๆขว้างๆ เห็นแบบนี้ เราไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายนะ.." รักโวยวายเสียงเล็กๆแหลมๆของเทอทำให้เทอดูเป็นเด็กน้อยกำลังงอแง
"เราก็ไม่ได้ว่าเทอใจง่ายหรอก แต่เรื่องเมื่อคืนเราถือว่าพร้อมใจกันทั้งคู่ เอางี้นะ..ถ้าเราเจอเทออีกครั้ง เราจะรับผิดชอบเทอ จะยอมเป็นแฟนเทอโอเคมะ จะดูแลเทออย่างดีเลย" พูดทีเล่นทีจิง
"แล้วถ้าจำไม่ผิด ที่ขอเราคบเมื่อคืนละ.." สาวรักถามด้วยความจำที่พอจะจำได้คับคล้ายคับคา
"เรามีเรื่องที่ต้องไปเครีย เราคบกับเทอตอนนี้ไม่ได้หรอก" คู่สนทนาตอบน้ำเสียงจิงจัง ก่อนจะเดินพุ่งตรงไปยังประตู เค้าจะไปแล้ว เค้าจะไปแล้วววว...
"เดี๋ยวก่อนสิ..." รักกระโจนลงมาจากเตียงด้วยร่างที่พันด้วยผ้าห่มผืนโต ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามเอื้อมมือไปเปิดประตูได้ครึ่งบานแล้ว แอ๊ดดดด (ประตูค่อยๆเปิดออก ปรากฏร่างผู้เป็นเจ้าของบ้านอยู่หน้าประตูอย่างไม่คาดฝัน)
"ม"
"ม"
"แม่" สาวรักอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ ต่อหน้าผู้เป็นมารดา
"แม่กลับมาจากต่างจังหวัดตั้งแต่เมื่อไหร่" อ๊ากทำไงดี ไอ้ทอมปริศนานี่ก็ยืนอยู่ตรงหน้าแม่ แล้วเราก็อยู่ในสภาพนี้ ทำไงดีๆๆๆ แม่จ้องหน้าทอมคนนั้นใหญ่เลย เป็นเรื่องแล้ว รักแกตายแน่...สาวรักคิดในใจในขณะที่สถานะการณ์เหมือนหยุดนิ่งอยู่กับที่อย่างนั้นหลายวินาที อร๊ากกกกก
"อ้าว..นี่เอย ใช่ไหมจ๊ะ เก่งจิงๆมาบ้านน้าถูกจิงๆด้วย ทีแรกก็เป็นห่วงกะจะให้รัก ไปรอรับที่หมอชิต" แม่ทักทายคนๆนั้นอย่างสนิทสนม เอย เอย เอย เอย เอย เอย ชื่อนี้ดังขึ้นมาในโสตประสาทใบหูของสาวรัก เอย เอย เอย เอย เพื่อนสนิทวัยเด็กเหรอ???? ไม่จิงอะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ไม่จิงงงงงง รักได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ วิญญาณออกจากร่างอยู่ตรงนั้น ถามกลางความสับสนเสียงสนทนาของทั้งคู่ก็ยังดังขึ้นต่อไป
"เอ่อ ..อืม สวัสดีคะน้าฝ้าย" ทอมที่ชื่อเอย ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะหันมายิ้มแบบเย็นระเยือกให้กับทางสาวรักที่ยืนหน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่ทางด้านหลังของตน
"แล้วเอาของมาแล้วเหรอจ๊ะ น้าไม่เห็นมีอะไรมาเลย.." ผู้เป็นน้าสอดส่ายสายตามองเข้าไปในห้องของลูกสาวตัวเองก่อนจะพูดต่อ
"ตายแล้วยัยรัก ทิ้งเสื้อในไว้บนเตียงนอนอย่างงั้นได้ไง เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ให้มันเรียบร้อย ไม่อายเอยเค้าเหรอไง" พูดกึ่งแซวลูกสาวตัวเอง
"หะ หะ ไม่เป็นคะ..น้าฝ้าย.." เอยตอบคู่สนทนาพรางหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะพูดต่อ
"เดี๋ยวเอยขอตัว..ไปทำธุระข้างนอกก่อนนะคะ พอดีเอยฝากของไว้ที่คนรู้จัก ยังไม่ได้ไปเอามา"
"อ้าว แล้วทำไมไม่เอามาเลยละจ๊ะ เด็กสมัยนี้เข้าใจยากแหะ"
"อ้อ เอยกะจะมาเซอรไพสร์รักเค้าอะคะ ก็เลยยังไม่ได้เอาสัมพาระมา ฝากไว้กะคนรู้จักก่อนน่ะคะ" เอย ตอบแบบข้างๆคูๆ เซอร์ไพรท์บ้าอะไรละ จำกันไม่ได้เลยจิงๆ ต่างหาก (เอยคิดในใจ)ก่อนจะขอตัวเดินเลี่ยงออกไปจากบ้าน โดยทิ้งยัยรักให้แทบกรี้ดสลบอยู่ข้างหลัง
เค้าจะเข้ามาอยู่ที่บ้านเราๆๆๆ บ้านเราๆๆๆ บ้านเราๆๆๆ
ตอนแถม..
"ฮาโหลแก...ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง" รักพูดเสียงดังผ่านสายโทรศัพท์
"ไรแก..ไปสวรรค์แล้วทิ้งเพื่อนเลยนะ" พลอย พูดแซว
"สวรรค์อะไรละแก นรกชัดๆๆๆๆๆ แกปล่อยให้ฉันมากับไอ้ทอมนั่นได้ยังไงอะ รู้ไหมมันเกิดไรขึ้น" สาวรักวีนยกใหญ่
"จะเกิดไรได้อะแก ก็สวรรค์ชั้นเจ็ดสินะ.. ก็เมื่อคืนแกเรียกร้องให้ทอมนั่นอยู่ด้วยขนาดนั้น หึ หึ" พลอยทำเสียงเจ้าเล่ห์ตอบเพื่อน
"ไม่จิงอะ" รักปฎิเสฐเสียงหนักแน่น
"จิง" คู่สนทนาก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นด้วยเช่นกัน
"ไม่จิงงงงงงง" เสียงเศร้า
"มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอก ดูแกถ้าทางจะถูกใจทอมนั่นออก" พลอยทำเสียงสงสัย
"ฉันจำไม่ได้ว่ามีอะไรกับหมอนั้นมันดีหรือแย่ แต่ที่แน่ๆ เค้าคือเพื่อนสมัยเด็กที่กำลังจะย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้าน อ๊า" พูดจบประโยคสาวรักก็ร้องไห้ โวยวายเป็นการใหญ่ เรื่องวุ่น ต้องมีเรื่องวุ่นๆตามมาอีกเยอะแน่ๆเลย
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ
By : Saturday Date : 23 Aug 2013 15:39  
|
