เบื่อ...เหนื่อย...ท้อ ลาออกซะเลยดีไหม ???


*** คำเตือน : กระทู้นี้เป็นอันตรายต่อผู้ไม่นิยมข้อความยาวๆ
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน (เราเตือนคุณแล้วนะ) ^^

--------------------

อาการแบบนี้คงเกิดขึ้นกับมนุษย์เงินเดือนในหลายคนและหลายครั้ง
ตลอดระยะเวลาที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น“ลูกจ้าง”

เจ้านายจุกจิก หัวหน้างี่เง่า เพื่อนร่วมงานขี้เม้าท์เอาแต่ประจบ อะไรแบบนี้คงมีอยู่ดาษดื่น
ทั่วทุกองค์กร มองย้อนมาที่ตัวเราเอง...ไม่ต่างกันที่จะเกิดความคิดแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา
บางช่วงเป็นหนักอยากจะ “ลาออก” วันละสามเวลาหลังอาหาร
แต่....ทุกครั้งก็ผ่านมาได้ด้วยวิธีคิดแบบ “เข้าข้างตัวเอง”
ยังไงนะเหรอ พยายามคิดถึงคนที่เขาเบื่อกว่าเรา เหนื่อยกว่าเรา ท้อกว่าเรา...ดูบ้างสิ


มีเรื่องของคนคนหนึ่งที่หมูนึกถึงเวลาที่ท้อแท้ หมดกำลังใจกับการทำงาน
เล่าย้อนไปสมัยที่ครั้งหนึ่งหมูเคยทำงานอยู่ในโรงงานแห่งหนึ่ง
ตามประสามนุษย์เงินเดือนอย่างเราก็ว่าเหนื่อยแล้วนะ
แต่....”มนุษย์รายวัน” ละเขาจะเหนื่อยกว่าเราไหม


พี่หญิง(นามสมมติ) เป็นพนักงานรายวันในโรงงานแห่งนี้ (ตอนนั้นค่าแรงยังไม่ถึง 300ต่อวัน)
ซึ่งประกอบอุตสาหกรรมเหล็ก คิดดูว่าผู้หญิงทำโรงเหล็กมันน่าเหนื่อยขนาดไหน
พี่หญิงเป็นสาววัยกลางคนอายุประมาณสามสิบปลาย

เกือบทุกๆวันหลังเลิกงานเวลาปกติ ห้าโมงเย็น
เราก็ได้เห็นภาพของพี่หญิงรีบเดินจ้ำอ้าวออกมาที่หน้าประตูโรงงานเพื่อพบใครสักคน
ที่มารอเธออยู่ได้สักพักแล้ว เขาเป็นผู้ชายวัยกลางคนเช่นกัน ใบหน้าคมเข้ม ผิวคล้ำ หุ่นสูงใหญ่
...นั้นไม่ใช่แฟนเธอหรอก...เอ๊ะ กิ๊กเหรออออออออ ? ก็ไม่ใช่ !!


แต่เป็นเจ้าหนี้เธอที่หลายคนเรียกกันติดปากว่า “บัง” เป็นแขกปล่อยเงินกู้เก็บดอกรายวัน
มาตามเก็บดอกที่พี่หญิงค้างไว้จนจะเป็นดอกรายเดือนอยู่แล้ว
พี่หญิงพยายามเจรจาอยู่นานสองนานจนหมดเวลาพักเพื่อเข้างานในช่วงโอทีต่อ


ได้มีโอกาสพูดคุยกับพี่หญิงบ้างก็ได้รับรู้ว่าไปกู้เงินบังมาจำนวนหนึ่ง
ทีแรกก็ไม่เท่าไรหรอกแต่พอดอกทบต้น ต้นทบดอกกันไปมาจวนหลักหมื่นแล้ว
เราเลยถามว่าแล้วพี่หญิงไปกู้เขามาทำไม???
(หมูเห็นพี่หญิงก็ทำงาน มีโอทีเกือบทุกวันรายได้รวมมากกว่าคนทำงานรายเดือนอย่างเราด้วยซ้ำ)


ถามไถ่ไปมาได้ความว่า .......

“โถ่....เงินค่าแรงมันจะไปพออะไรกับภาระของพี่”

พี่เขาก็เล่าไปทำหน้าเซ็งไป ว่ามีลูกชายอยู่สองคนกำลังเรียนด้วยกันทั้งคู่
ส่วนสามีตัวดีก็มีเมียน้อยจนหอบผ้าหนีไปอยู่ด้วยกัน ไม่มาสนใจใยดี
ไม่เคยแม้กระทั่งจะส่งเงินมาให้ลูก ทุกวันนี้ก็ดูแลลูกคนเดียว
ค่าเทอม ค่ากินใช้แต่ละวัน พี่ก็ไม่อยากกู้หนี้ยืมสินใครหรอกนะ
ถ้ามันพอใช้ อยากให้ลูกได้เรียนสูงๆ ......โตมาจะได้ทำงานไม่ลำบากเหมือนแม่!


........ภาพบังมารอเก็บดอกพี่หญิงกลายเป็นภาพชินตาของคนในโรงงานไปแล้ว
ไม่เพียงเฉพาะพี่หญิงหรอก พนักงานรายวันคนอื่นไม่พ้นกระทั่งรายเดือน
ก็เป็นลูกหนี้บังกันหลายคนเนื่องด้วยภาวะปัญหาคล้ายๆกัน “ไม่พอเลี้ยงปากท้อง”


แต่วันหนึ่ง มีเจ้าหน้าที่จากหน่วยงานหนึ่งมาติดต่อที่บริษัทขอพบ...พี่หญิง
คราวนี้ไม่ใช่บังคนเดิมหากแต่เป็นบุคคลในเครื่องแบบ แจ้งว่า

...ลูกชายคนโตของพี่หญิงถูกแจ้งความในคดีพรากผู้เยาว์


ตามประสาHR ที่ต้องทำการประสานงานให้พนักงานกับเจ้าหน้าที่บ้านเมือง
ก็เลยได้รู้เรื่องอีกว่าลูกชายคนโต ที่พี่หญิงเฝ้าอุตสาห์หาเงินส่งให้ไปเรียน
ตอนนั้นก็น่าจะประมาณ ปวช.ปี 1 พาแฟนซึ่งเป็นลูกสาวคนอื่นที่อายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ
หนีไปหายไปซะอย่างนั้น ไม่รู้ด้วยว่า หนีไปไหนกัน
จนคุณตำรวจต้องมาสอบสวนกับพี่หญิงนี่ละ


แหม...เล่าแล้วก็น่าสงสารพี่หญิงนะคะ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรไม่ทราบ...แต่
ยังค่ะ ยังไม่หมดแค่นี้หรอกค่ะเรื่องที่ผ่านมามันก็แค่น้ำจิ้มๆ
พอจบเรื่องลูกชายคนโตไปได้ไม่นาน พ่อแม่สาวเจ้าที่(ยินยอม) หนีไปด้วยกัน
ก็ขอให้จ่ายค่าเสียหาย พี่หญิงก็ยอม(กู้)มาจ่ายเขาไปไม่อยากให้มีเรื่องมีราว


จนต่อมาพี่หญิงก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาพบหมูเพื่อแจ้งขอออกนอกบริเวณบริษัทฯก่อนเวลา
หลังจากพี่หญิงได้รับโทรศัพท์จากครูประจำชั้นว่า ลูกชายคนเล็กของเธอ...ถูกตำรวจจับ!!!


อีกแล้ว....ที่คลื่นเคราะห์กรรม ยังถาโถมใส่พี่หญิงอย่างไม่หยุดหย่อน

ลูกชายคนเล็กอายุราวๆสิบเอ็ดสิบสองได้ ยังเรียนอยู่ชั้นประถมด้วยซ้ำ
ด้วยความที่แม่คือพี่หญิงนั้นเองไม่ค่อยจะมีเวลาดูแลลูกเท่าไร
เพราะต้องทำงานต่อโอที กว่าจะได้กลับบ้านก็ห้าทุ่มเที่ยงคืนแล้ว
เช้าก็ต้องรีบมา ได้แต่ให้เงินที่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงแห่งความเหนื่อยยาก
ทิ้งไว้ให้ลูกชายคนเล็กได้ใช้จ่ายไปกับการเรียน จึงไม่ค่อยได้อยู่ดูแลใกล้ชิด
ให้คำปรึกษาสั่งสอนกับลูกที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่นได้เท่าที่ควร


เด็กน้อยที่กำลังแตกเนื้อหนุ่มด้วยความคะนอง
ได้เงินจากแม่แต่งตัวออกจากบ้านก็ไม่ได้ไปถึงโรงเรียน
แต่กลับไปมั่วสุ่มอยู่กับแก๊งค์เด็กรุ่นพี่ที่โตกว่าตามโต๊ะสนุ๊ก
(ที่ผู้ใหญ่เห็นแก่ตัวบางคนอนุญาตให้เด็กเข้าไปเล่นได้)

เพียงเพื่อหวังประโยชน์จากเงินเล็กๆน้อยๆ
ที่เป็นกำลังจะเป็นอนาคตของชาติแค่นั้น!!!.....จนตำรวจเข้าไปจับได้


หลายๆเหตุการณ์ที่ทำให้พี่หญิงต้องลางานหรือกระทั่งขาดงานไปบ่อยๆ
HR อย่างเราที่รับรู้เรื่องราวบ้างก็พอเข้าใจในเหตุผลความจำเป็น
หัวหน้างานผู้บังคับบัญชา ก็ทราบและเห็นใจ
แต่...จะให้ทำยังไง เมื่ออยู่รวมกันในคนหมู่มาก ก็ต้องมีกฎมีระเบียบ
พนักงานคนหนึ่งขาดงานไปบ่อยๆ ทำให้เพื่อนร่วมหลายอีกหลายคนทำงานหนักขึ้น
ต้องทำหน้าที่แทน มีหลายคนคนก็....ไม่เข้าใจ

เสียงครหา ติฉินนินทา ลอยเข้าหูพี่หญิงแทบทุกวัน....บ่อยจนเรียกได้ว่า ชินชา


“ถ้าบริษัทฯ เขาไม่ใจร้ายถึงขนาดไล่พี่ออก พี่ก็คงไม่ออกหรอก
ใครจะว่าพี่หน้าด้าน หน้าทน ยังไงพี่ก็ยอม ถ้าพี่ออก อายุขนาดพี่
จะไปทำงานที่ไหนยังไงได้อีก ดีว่าเจ้านายที่นี่เขายังเมตตาคนเก่าที่อยู่มานาน
เรื่องคนอื่นพูดยังไง งานหนักแค่ไหน พี่ไม่สนหรอก ....เพื่อลูก พี่ยอมได้”


นี่เป็นคำพูดของพี่หญิง (โดยประมาณนะคะ จำได้ไม่ทุกคำ)
ที่หมูได้ฟังแล้วทั้งรู้สึกสงสารเห็นใจและนับถือในความอดทน
ความรักของแม่ที่มีต่อลูกของพี่หญิง

ความอดทนต่อทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพื่อดิ้นร้นให้ชีวิตที่ยังมีลมหายใจ
มีความหวังได้....ดำเนินต่อไป


เรื่องที่หมูเล่ามานี้คงเหมาะกับวันจันทร์อันแสนวุ่นวาย
อาจจะพอเป็นกำลังใจให้กับคนทำงาน หรือใครหลายคนที่กำลังเบื่อ...เหนื่อย...ท้อ
ได้ย้อนมองปัญหาที่เรากำลังเชิญอยู่ว่าจริงๆมันเล็กนิดเดียวเองเมื่อเทียบกับบางคน

ได้คิดอะไรได้อีกหลายอย่าง ....อย่างที่หมูได้รับมันจากผู้หญิงคนนี้

............พี่หญิง........


ขออนุญาต และ ขอบคุณเรื่องราวจากประสบการณ์ของพี่
ที่หมูได้นำมาเผยแพร่ ไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ


ทักทายและส่งกำลังใจให้กันได้ .....ในคอมเม้นค่ะ

By : m    Date : 19 Aug 2013 15:52       

ความเห็นที่ #1 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132716 )

หงืมม เรื่องราว ของ พี่หญิง
กับความอดทน ของ "ผู้หญิงคนนึง"

ถ้าอยากได้ความพยายาม ให้มองที่สูงกว่า
ถ้าอยากได้กำลังใจ ให้มองที่ต่ำกว่า

สู้ต่อไป มนุษย์เงินเดือน ฮึบ!
ขอบคุณ K.หมู สำหรับเรื่องราวดีๆ คะ

By : Myself    Date : 19 Aug 2013 16:06   

ความเห็นที่ #2 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132720 )

แล้วถ้าอยากได้...เงินเเดือนเพิ่ม ทำไงดีอ่ะ

มองตาหัวหน้าบ่อยๆ แล้วทำตา ละห้อย ดีมั้ย


ทักทายผุ้พิชิตกระทู้แสนยาวคนแรกของเราค่ะ คุณ Myself
ชอบชื่อคุณจังค่ะ อยากได้ อยากมีอะไรก็ไม่ต้องหวังพึ่งใคร "ตัวเอง" เท่านั้นเน๊อะ
ขอบคุณสำหรับการทักทายและกำลังใจ รายแรกค่ะ

By : m    Date : 19 Aug 2013 16:11   

ความเห็นที่ #3 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132724 )

55 เรื่องเงินเดือนขึ้น อันนี้ ก็ หาวิธีอยู่เหมือนกันคะ
แต่กลัวว่า นั่งทำตาใส งานจะไม่เสจเอา ... โดนกว่าเดิม 55

เลยกลับมาที่ชื่อ ตัวเอง ก็คงต้องทำเอง
ก้มหน้า ก้มตา ทำต่อไป

By : Myself    Date : 19 Aug 2013 16:22   

ความเห็นที่ #4 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132734 )

# 3

งั้น "ตัวเอง" รีบกลับไปทำงานต่อเลยนะ

ไม่งั้น หัวหน้าตัวเองจะ ....เคืองเอาที่แอบมาเล่นกระทู้เขาเนี่ย 555

By : m    Date : 19 Aug 2013 16:58   

ความเห็นที่ #5 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132735 )

ยาว แท้ แต่ สาระเต็ม คะ อ่าน บรรทัดแรก ตรงกลาง และบรรทัด สุดท้าย สรุป ได้ ว่า ดังนี้
ชีวิต คนจริงๆมาตีแผ่
ว่า จริงแล้ว ชีวิตคนไม่ได้ โรยด้วยกุหลาบเหมือนความฝัน
เชื่อนะ ว่าบางที สมัยสาวๆ พี่หญิง ก็ ต้อง เคย มีความฝัน จะเป็นเจ้าหญิง....
ข้อความ จะเขียน คงดูค้างๆ แต่ถ้าเขียนเยอะ มันก็ยาว อีก ทีเหลือ หวังว่า
คงเข้าใจกันนะคะว่าจะเขียนอะไร

By : ร    Date : 19 Aug 2013 17:04   

ความเห็นที่ #6 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132744 )

สู้ต่อไป "เจ้าหญิง"
วันหนึ่งความดีจะได้รับการตอบสนอง
ในทางใด ทางหนึ่ง
ขอเพียงอย่าเดินไปในทางที่ผิด

By : Oldman    Date : 19 Aug 2013 17:43   

ความเห็นที่ #7 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132758 )

นี่แหละครับ ที่เขาเรียกกันว่า วิถีชีวิต ซึ่งแต่ละคนมีวิถีชีวิตที่แตกต่างกันไป แล้วแต่เหตุการณ์และสถานะความเป็นอยู่ของแต่ละคน
ทักทายครับคุณหมู
ทักทายทุกคนด้วยนะครับ

By : Tree    Date : 19 Aug 2013 18:13   

ความเห็นที่ #8 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132815 )

ขอบคุณกระทู้คุณหมูมากๆกำลังหาที่ระบาย...อิอิ
วันนี้รู้สึกโมโห เบื่อคนมากๆ เบื่อปัญหา...แต่คิดไปคิดมาก็รู้สึกขอบคุณอีกเหมือน รู้สึกว่าโตขึ้นบ้าง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงมึน ช็อก ไปไม่ถูก หรืออาจหลุดอาการปัญญาอ่อน เหมือนกับครั้งแรก

แต่วันนี้แค่มองว่า อิพี่คนนี้ไอคิวคงสูงจริง แต่อีคิวไปหาคอสเรียนเหอะไป๊ ทำงานอะไรไม่รู้จักแยกแยะ เป็นหน้าที่ตัวเองทำไมต้องปัดให้คนอื่น(เค้าใช้คำว่า ปัดสวะ หืออ??)...หลายอย่างทั้งใส่อารมณ์ ตะคอก ทั้งคำพูด ทั้งที่จริงๆหาเหตุก็ไม่ใช่เรา...แต่เราก็แค่อยากได้งานอ่ะ --''

ก็เข้าใจนะ...หนูเข้าใจทุกฝ่าย เข้าใจและเห็นใจ
แต่...
"ตรูจะเอางาน ครายยยยเข้าใจตรูบ้างห๊ะะ"
"หนูคงจะนุ่มนวลไป พี่เคลียร์กะหัวหน้าหนูแทนนะคะ
คือมันเป็นเรื่องที่ต้อง escalate หวังว่าพี่คงจะเข้าใจหนูบ้างงง ณ จุดๆนี้..." ^^

ชีวิต...หรือปัญหาต่างๆถึงเวลามันจะต้องมีหนทางไปเอง หัวหน้าเราชอบพูดเสมอว่า "เดินไปข้างหน้าไม่ได้ ก็ลองเดินซ้ายเดินขวาบ้าง หรือจะเดินถอยหลังดูซิ ทำยังไงก็ได้ให้มีทางไป อย่ามัวเพ้อรำพันกับชีวิต เอาเวลาไปแก้ปัญหาเถอะจะดีกว่า..."

วันนี้นอยด์ พรุ่งนี้ก็นอยด์ได้อีก...ฮ่าๆๆๆ

By : bluediary    Date : 19 Aug 2013 20:06   

ความเห็นที่ #9 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132926 )

#5

ชีวิตคนโรยด้วยกุหลาบค่ะ แต่ไม่ใช่ “กลีบกุหลาบ”
มันเล่นมาเป็นกลาย เลยทำให้มีทั้งดอกที่สวยงามและมีหนามที่แหลมคม
ชีวิตมันก็เลยมีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไปค่ะ

ปล. รู้ทันนะเนี่ยว่าจริงมีต่ออีกเยอะ แต่ไม่ไหวละขี้เกียจเขียน
กลัวคนอ่านเอียนด้วย 555


#6

หมูก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ป่านนี้เจ้าหญิงจะเป็นยังไงบ้าง
ไม่ได้ติดต่อกันเลยหลังจากที่เปลี่ยนที่ทำงาน
ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ชีวิตพี่เค้ามีอะไรที่ดีขึ้นๆ ^____^


#7

ทักทายค่ะคุณทรี (ต้นไม้) ^^
ไม่ว่าจะเป็นวิถีลูกจ้าง หรือวิถีคนที่เป็นเจ้าของเอง
ต่างก็มีความเหนื่อย ความหนัก การต่อสู่ที่คงไม่ต่างกัน

เพียงแต่ “หน้าที่” ที่ได้รับหรือต้องปฎิบัติของใครก็ของมันเท่านั้นเอง


#8

ยินดีค่ะ คุณไดอารี่สีน้ำเงิน
บางเรื่องเครียด บางเรื่องระบายบอกใครไม่ได้
อยู่ต่อหน้าเราต้องอดทนอดกลั้น ทั้งที่ในใจอย่าง “ตั๊น” หน้ามันจังเลย

แต่เราก็ต้อง ^_____^ ค่ะ ได้ค่ะ โอเคค่ะ

แล้วก็เก็บไว้เป็นบทเรียนว่า เราไม่ชอบที่คนอื่นทำแบบนี้กับเรา
วันข้างหน้า เราเองก็ไม่ควรจะทำอย่างนี้กับคนอื่นๆ เช่นกัน

เวร....ย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
สาธุ เอวัง ด้วยประการ ฉะนี้

By : m    Date : 19 Aug 2013 22:16   

ความเห็นที่ #10 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5132943 )

คุณหมู & #8 สีฟ้า: ขอบคุณนะคะที่แชร์ ทุกคนมีปัญหากันทั้งนั้น ก็พวกเราเป็นมนุษย์เจ้าปัญหานี่เนอะ 55

วันนี้เราไปประชุมกับหลายๆแผนก หลายส่วนงาน ...แต่ละแผนกจะเอาผลงานมาโชว์ สิ่งนึงที่เราเจอ (อีกแล้ว) คือ ผู้ใหญ่บางแผนกปาดหน้าเค้กเรา ให้ลูกน้องเค้าเอาผลงานเราไป present รวมในผลงานหน้าตาเฉย ซะงั้น !!! 555

รู้สึกนึกไม่ถึง เรากะหัวหน้ามองหน้ากัน แต่ก็ช่างมัน อยากรู้ว่า เค้าจะ present ยังงัย ... ขอให้ present ออกมาดีเหอะ ถือคติดว่า present ดี มีชัยไปกว่าครึ่งค่ะ ^^ (ถ้าเป้นเมื่อก่อนเราจะพูดเลยว่างานเรา ถือว่า พูดความจริง ไม่สน) .... แต่คิดถึงคำพูด ว. วชิรเมธีว่า เค้าเอาผลงานเราไปได้ แต่เค้าเอาความสามารถเราไปไม่ได้ ^^
พอถึงเวลา present สิ่งที่เห็น คือ เค้าพูดมั่วๆ พูดผิดพูดถูก จับต้นชนปลายไม่ได้ มั่วไปมั่วมา พูดไม่ถูกไม่รู้ที่มาที่ไป เลยโดยผู้ใหญ่ (ที่ใหญ่กว่า) อัดเละ ... และในที่สุดเราต้องพูดว่างานชิ้นนี้ คือ อะไร (จนได้)

คนแบบนี้มีทุกองค์กร อยู่ที่ว่า ใครต่างหากที่เป็นตัวจริง
เราคิดแค่ว่า เดี๋ยวก็สิ้นเดือนแล้ว นับถอยหลังดีกว่า อิอิ
ฟังเรื่องของเราแล้ว เผื่อรู้สึกดีขึ้นนะคะ ^^

By : Cindii    Date : 19 Aug 2013 22:54   

ความเห็นที่ #11 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5133032 )

สู้กันต่อไป....
เป็นกำลังใจให้มนุษย์เงินเดือนและรายวันทุกคนค่า
ไว้รวยให้เข็ดก่อน ค่อยว่ากัน

By : pin    Date : 20 Aug 2013 12:33   

ความเห็นที่ #12 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5133435 )

#10

สวัสดีค่ะ คุณซินดี้

ยิ่งได้อ่านเรื่องราวคุณแล้ว ยิ่งทำให้เห็นได้ชัดเจนเลยค่ะว่า

"ที่ไหน ที่ไหน ก็มีนะคนประเทภนี้......."

ต่อให้ไปทำงานที่อื่น ก็หนีไม่พ้น คนมีดีไม่ดีปนกันอยู่ค่ะ
อาศัยแหวกๆ เขี่ยๆ

"เลือก" คบหา ....คนดีมีน้ำใจ
"เลี่ยง" ให้กล....คนอะไร (นั้นละคะ)




#11

รวยแล้วไม่เข็ดแน่นอน อยากรวยอีกๆ ๆ ๆ ๆ

555+ กลายเป็นคนไม่รู้จักพอไปละ

ก็แค่ความฝัน ความหวังค่ะ

ไม่ได้อยากมีมากจนเหลือล้น
แค่มีใช้ไม่ขัดสนและแบ่งให้คนจน...กว่าเรา บ้างก็....พอ

สู้ๆ เช่นกันค่ะน้องปิ่น

By : m    Date : 21 Aug 2013 13:00   

ความเห็นที่ #13 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5133481 )

ความอดทนของคำว่า"แม่"

มันช่างยิ่งใหญ่เสมอ แต่!! ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้จริงๆ ชีวิตว่าจะอนาคตจะเป็นอย่างไรต่อไป จะได้ลูกแสนดี หรือลูกแสนเลว เฮ่อออ

ชีวิตพี่หญิง ทำให้ความเป็นลูกที่ดีกับพ่อแม่ เกิดขึ้นในตัวเรามากขึ้นกว่าเดิม ** แม่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอย ** โตมากลับไม่รู้บุญคุณมีทมเท ณ. ปัจจุบันนี้

// ทักทาย คุณหมูเช่นเคยค่ะ

By : Nookloyly    Date : 21 Aug 2013 15:38   

ความเห็นที่ #14 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5133501 )

ทักทายคุณ Nookloyly ค่ะ

กระทู้หมูยังอยู่ในกระแสบรรยากาศวันแม่ได้อยู่นะเนี่ย อิอิ
จริงนะคะ สมัยนี้ ลูก....เราเลี้ยงได้แต่ตัว

บางครอบครัวก็เลี้ยงลูกอย่างดีนะ แต่ลูกกลับ....ไม่รักดี
มีให้เห็นเยอะแยะ เรียกว่าแล้วแต่บุญกรรม จริงๆค่ะ

ยังไงก็ขอให้คุณNookloyly เป็นลูกที่ดีของคุณพ่อคุณแม่นะคะ
มอบรางวัล ยาแก้ไอ ชวนป๋วยปีแป๊กอ.... ตราลูกกตัญญู
ไว้ให้ล่วงหน้าเลยค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันอยู่เสมอนะคะ

By : m    Date : 21 Aug 2013 16:08   

ความเห็นที่ #15 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5139650 )

ยาวไปด้วยสาระ....ตาลายยย

By : ยูริ    Date : 10 Sep 2013 21:28