Impossible Love 8 (New)
ณ…บ้านดอนตม…
…..เวลาผ่านไปเกือบเดือน ตอนนี้อาการฉันเริ่มดีขึ้นเมื่อฉันไม่ค่อยได้อยู่เฉยๆ เมื่อฉันสมัครเข้าชมรมอาสาพัฒนาร่วมกับพี่ๆชาวค่ายอาสา ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์นี้ ฉันสมัครมาค่ายอาสา…ปันรัก…มันเป็นชมรมที่ออกค่ายไปชนบทเพื่อบำเพ็ญประโยชน์ต่อสาธารณชน ฉันออกค่ายแต่ละครั้งเป็นสัปดาห์ๆละ 6 คืน 7 วัน
“เอกิ….หยิบค้อนให้พี่ทีสิ”
“ค่ะ…รอเดี๋ยวนะคะ”
“นี่ เอกิ !!! เธอรู้หรือเปล่าว่าชมรมเรา ตอนนี้ Popular มากๆเลยนะ ”
“ ทำไมหรอคะ…..มีคนอยากมาอาสาพัฒนามากขึ้นก็ดีแล้วนี่คะ” ฉันเอ่ยออกไป เพราะเห็นหน้าพี่เค้าเซ็งๆ
“มีสมาชิกมาเพิ่มก็ดี แต่ถ้ามาด้วยใจจริงๆจะดีมากกว่านะพี่ว่า” ฉันขมวดคิ้วอย่าง งงๆ กับคำพูดของรุ่นพี่แต่ก็ไม่ได้สอบถามอะไร
“มีมาเยอะเกิน จนต้องคัดเลือกกันเลยทีเดียว” รุ่นพี่กล่าวยิ้มๆ
“เห็นว่าเป็น นักร้องวง……” ยังไม่ทันได้พูดจบฝนเจ้ากรรมดันตกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย จนสมาชิกแต่ละคนวิ่งหลบฝนกันจ้าละหวั่น ก่อนจะแยกย้ายกันพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้ยังต้องสู้ศึกหนักอีก
…นี่ก็วันที่สามแล้ว กับการมาค่ายนี้ การได้เดินทางไปค่ายแต่ละครั้งมันทำให้ฉันได้อะไรหลายๆอย่าง ได้ทบทวนสิ่งรอบๆตัว และที่สำคัญมันทำให้ฉันโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น คิดหาเหตุผลก่อนเสมอในการตัดสินใจ แล้วเหตุการณ์ในวันนั้นที่โรงพยาบาลก็กลับเข้ามารบกวนจิตใจฉันอีกจนได้
…. เอกิ… เสียงเรียกของริกะกับมิกิดังขึ้นพร้อมกัน จนกลายเป็นเสียงประสาน เราสามคนต่างกระโดดกอดกันกลม ก่อนที่จะหามุมแอบคุยกันเงียบๆตามประสาเพื่อนสาว
“เอกิ แอบมาค่ายไม่ยอมบอกกันเลยนะ งอนแล้ว” เสียงริกะเอ่ยขึ้นอย่างเคืองๆ
“ก็เห็นว่าพวกเธอไม่ค่อยว่างนี่นา ฉันก็เลยมากับรุ่นพี่ที่คณะนี่แหละ”
“เอ่อ เอกิ ฉันถามอะไรเธอหน่อยได้ไหม???” ฉันทำหน้างง ก่อนที่จะพยักหน้าช้า ๆ
“เอ่อ ฉันรู้เรื่องเธอกับมิยะแล้วนะ …. เธอ ชอบมิยะใช่ไหม” ฉันอึ้งกับคำถามที่เพื่อนฉันกำลังรอคำตอบของฉันอย่างใจจดใจจ่อ
“เอ่อ ฉันก็ไม่รู้นะ ฉันตอบไม่ได้ ไม่แน่ใจ….รู้แค่ไม่อยากเจอหน้ากันเลยชาตินี้” ฉันเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ
“เป็นเอามากนะเพื่อนเรา …นี่แสดงว่าคงใจตรงกันแล้วล่ะ..เตรียมรับมือเลยนะจ๊ะเพราะฝ่ายนั้นคงเตรียมรุกอยู่แล้วล่ะ ” ฉันงงกับคำพูดของเพื่อนฉัน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป
เช้าตรู่ของวันใหม่เริ่มขึ้นอย่างรีบร้อนเมื่องานที่ค้างคายังไม่คืบหน้าถึงไหนเลย วันนี้พวกเราชาวค่ายจึงจำเป็นจะต้องเร่งมือทำให้เสร็จ เพราะนี่ก็เข้าวันที่สี่แล้ว
“ เอกิ !!!!! อรุณสวัสดิ์จ๊ะ…….” จะเป็นใครอีกล่ะนอกจากบรรดาเพื่อนสาวของฉันที่เอ่ยทักทายเสียงใส (ให้ตายสิ พวกเธอนี่ช่างมีความสุขเสียจริงนะ)
“อ้าว !!! เสด็จจากที่พระบรรทมแล้วเหรอเพคะ …..” ฉันทำหน้าทำตาล้อเลียนจนสองสาวอดที่จะค้อนฉันไม่ได้ ฉันส่ายหัวพลางยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
“อ้าว!!! หนีแฟนมาเที่ยวมีความสุขมากหรือไงนะ ริกะ มิกิ ???” เสียงคิระกับซากิเอ่ยขึ้นจนสองสาวตกใจ จากนั้นก็เข้าไปออดอ้อนสาวหล่อจนฉันอดที่จะอิจฉาไม่ได้ (คบกันได้นานเหมือนกันนะพวกนี้)
“อ้าว ดีคร๊าฟฟ เจ๊…” ซากิเอ่ยทักฉัน เดี๋ยวนี้ช่างกล้ามากนะ เดี๋ยวแม่องค์ลงแล้วจะหนาว ฉันถลึงตาใส่ซากิจนเจ้านั่นทำหน้าเหยเก วิ่งไปหลบหลังแฟน จากนั้นเสียงหัวเราะของพวกเราก็ดังขึ้นแทน
“แล้ว ไม่ได้เจอ กับไอ้มิยะบ้างเลยหรอเจ๊…” เสียงคิระเอ่ยถามฉัน จนฉันที่กำลังหัวเราะอยู่หุบยิ้มแทบไม่ทัน นั่นสินะตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เจอไอ้บ้าปากเสียนั่นอีกเลย ฉันส่ายหน้าช้าๆแทนคำตอบ
“เอ่อ !!! เอกิ อยากฟังอะไรสักอย่างก่อนที่จะตัดสินใจอะไรสักอย่างบ้างไหมครับ…????? ” เสียงคิระเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง ที่จริงแล้วฉันก็พอรู้มาอยู่บ้างว่า คิระเป็นญาติห่างๆกับมิยะ เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกเลยที่คิระจะรู้เรื่องเป็นอย่างดี
“ก็เล่ามาสิ แต่ฉันคงไม่มีอะไรต้องตัดสินใจหรอกมั้ง…??? ” ฉันเอ่ยตอบคิระ ทั้งๆที่ใจก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร
“ที่จริง เธอน่าจะอยู่อีกสักพักนะ เพราะหลังจากนั้นเธอคงได้เห็นหน้าหมาหงอยเป็นแน่” คิระเอ่ยยิ้มๆ แต่สำหรับฉันแล้วยิ่งงงกับท่าทางแบบนั้น
“อันที่จริงฉันก็พอรู้ว่าเธอกับมิยะเคยท้าพนันอะไรกันไว้ ……”
“พวกเราอยากขอโทษที่เคยคิดว่าพวกเธอเหมือนคนอื่นๆเขา ที่เอาแต่บ้าๆบอๆไปแต่ละวัน พวกเราก็เกือบเสีย ริกะ กับมิกิ ไปเพราะคิดแบบนี้เหมือนกัน แต่ดีหน่อยที่พวกเราไม่ใช่คนหยิ่งในศักดิ์ศรี ทิฐิ เรื่องมาก ปากแข็งเหมือน ไอ้บ้าบางคน ….” ซากิเอ่ยขึ้นแต่สายตายังคงจ้องมองแฟนสาวไม่วางตาจนคนอีกฝั่งม้วนอายไปหลายตลบ
“แล้วมันยังไง ตกลงว่าพวกนายมีอะไรปิดบังฉันกันแน่ ….???? ” ฉันเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด มาพูดค้างๆคาๆ อยู่ได้ เมื่อคืนก็หนนึงล่ะ
“เธอจำเรื่องที่เธอโดนแฟนเก่าเธอลวนลามตอนงานเต้นรำได้ไหม ผู้หญิงที่เป็นแฟนกับแฟนเก่าเธอ คือแฟนคนแรกของมิยะ คนที่มิยะทุ่มเททุกอย่างให้ แต่สุดท้ายก็ทิ้งมัน แล้วก็ปล่อยให้มันเสียใจจนไม่เป็นผู้เป็นคน ตั้งหลายเดือนแน่ะ…..” แฟนเก่าฉัน …ริวกิ… ถ้าอย่างนั้นแฟนคนแรกของมิยะ ก็คือ …นานะ….
<<< ฉันยืนนิ่ง ในขณะที่ทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น แฟนคนแรกหักหลัง มีใครบ้างไม่เจ็บและรู้สึกเข็ดหลาบ ขนาดฉันยังไม่ยอมมีแฟนอีกเลย >>>>
“เธอคงเข้าใจ มิยะ แล้วสินะไอ้นี่ปากมันไม่เคยตรงกับใจ เห็นมันตีหน้ายักษ์น่ะ ที่จริงมันอ่อนโยนมากเลยนะ โดยเฉพาะเวลามันมีความรัก…..” คิระเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
… ฉันก็อยากจะเข้าใจ แต่การที่เขาเข้ามาวุ่นวายกับฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกสับสนไม่ใช่น้อย…
“ฉันคิดว่าเธอคงเข้าใจและให้อภัยในสิ่งที่มันทำลงไป”
“ฉันอภัยให้ก็ได้ จะได้ไม่ติดค้างกัน ฝากไปบอกเขาด้วยละกัน” ฉันเอ่ยขึ้นมา เพราะคิดว่าคงไม่มีวันนั้น
“ฉันคงฝากไปบอกให้ไม่ได้หรอกนะ…เจ๊.. ไปบอกมันเองละกัน”
“แล้วฉันจะไปตรัสรู้ได้ยังไง ว่าไอ้บ้านั่นอยู่หลุมไหน” ฉันพูดเสียงดังจนเหมือนตะโกนใส่หน้าซากิ
“ก็อยู่หลุมเดียวกันกับที่เธออยู่นั่นแหละ…..”เสียงตัวต้นเหตุดังมาจากข้างหลังฉัน ซึ่งตอนนี้ฉันยืนทื่อเหมือนก้อนหินไปเสียแล้ว และที่สำคัญฉันรู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก เหมือนลางร้ายกำลังจะมาเยือนยังไงไม่รู้
“ว่าไง จะหันหน้ามาเองหรือจะให้ฉันช่วย” เสียงมิยะดังขึ้นอีกครั้ง
“นี่ ยัยป้าเธอหูหนวกหรือไงเนี่ย…” มิยะเอ่ยเสียงเข้ม ฉันไม่อยากหันหน้าไปมองหน้าไอ้บ้าเนี่ยเลย กลัวฉันจะโดนฆ่าปาดคอนะวินาทีนั้น
…ฉันรีบเดินหนีจากที่ตรงนั้นโดนไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าไอ้ปีศาจหินนั่น ไม่ใช่เพราะฉันยังโกรธหรอกนะ แต่ชีพจรของฉันนี่สิมันเริ่มเต้นตุ๊บๆอีกจนได้ ทำไมนะฉันถึงรู้สึกดีใจเสียมากกว่าจะเสียใจ
“นี่เธอ จะรีบไปตามควายที่ไหนเนี่ย…??? ” มิยะตะโกนตามหลังฉันมา
“หนีควายล่ะสิไม่ว่า….”
“เธอว่าใครควาย !!!!”
“หายกันที่นายว่าฉันเป็นแมว ตอนเตะปลั๊กไฟแล้วกันนะ”
“นี่เธอยังจำเรื่องนั้นได้เหรอเนี่ย …..” มิยะถามฉันพร้อมทั้งทำหน้าตาเหมือนกับเขาหูฝาด
“แน่ล่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะ แต่ฉันหมายถึงทุกเรื่อง….” ฉันเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ
“เอ่อ !! ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ…” มิยะเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาจนฉันอดที่จะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคนตรงนี้ไม่ได้ แววตาเขาช่างเศร้าเสียเหลือเกิน แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกมา
….ประกาศ ขอเชิญสมาชิกทุกท่านรวมตัวกันเพื่อรับภารกิจ กิจกรรมในค่ายปันรัก ณ ลานเอนกประสงค์กลาง โรงเรียนบ้านดอนตม อีก 10 นาทีพร้อมกันนะคะ….
สิ้นเสียงประกาศฉันรีบเดินกึ่งวิ่งออกไปทันที โดยไม่หันกลับไปมองหน้ามิยะเลย
“เธอเดินหนีฉันไปอีกแล้วนะ ในชีวิตฉันคงมีแค่เธอนี่แหละที่ฉันเต็มใจเดินตามเธอ ไม่ว่าจะที่ใดก็ตาม…..” มิยะเอ่ยยิ้มๆกับตนเอง
….ตลอดการประชุม ฉันไม่มีกระจิตกระใจจะฟังเลย ให้ตายสิ เดี๋ยวเลิกประชุมฉันต้องเร่งทำงานจะได้ไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่าน…..
เมื่อแต่ละคนได้รับมอบหมายงาน ต่างก็พากันแยกย้ายไปรับผิดชอบงานของตนเอง ฉันก็เช่นกันงานของฉันคือทาสีและทำหลังคาซุ้มนั่งเล่น 4 ซุ้ม กับพี่ประธานชมรม อาจเป็นเพราะฉันยุ่งอยู่กับงานก็เป็นได้ทำให้ฉันลืมเรื่องไอ้บ้ามิยะไปเสียสนิท
ด้านมิยะ ได้รับหน้าที่ดูแลห้องสมุดกับคิระและซากิ และแน่นอนว่า ยัยริกะและมิกิก็อยู่ดูแลแฟนไม่ห่าง ก็ขนาด มีแฟนแล้วคะแนนความนิยมของสาวหล่อก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย แต่ดีหน่อยที่แฟนคลับของสาวหล่อยอมรับและดูเหมือนเพื่อนฉันจะมีแฟนคลับเป็นสาวหล่อเพิ่มเสียด้วยซ้ำ จนแฟนหวงตัวติดกันจนจะเป็นปลาท่องโก๋อยู่แล้ว…..
“นี่น้องเอกิ….มีแฟนหรือยังจ๊ะเนี่ย…????” อยู่ๆรุ่นพี่เอมิ พี่ประธานชมรมก็เอ่ยถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจนฉันตั้งตัวไม่ทัน ทำหน้าเหวอไปหลายนาที
“อ้าว !!!! ถามแค่นี้ไม่ต้องทำหน้าเหวอเลย เอกิ ….”
“เปล่าค่ะ แค่แปลกใจที่จู่ๆพี่เอมิก็ถามอะไรแปลกๆ แค่นั้นเอง”
“เอ่อ พี่ขอโทษนะที่ยุ่งเรื่องส่วนตัว ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรค่ะ จริงๆแล้วยังไม่มีค่ะ ”
“น้องเอกิทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง ไม่มีใครมาขายขนมจีบเลยหรือไง เห็น ป๊อบมากเลยนินา”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ พี่เอมิก้อ”
“แล้วมีคนที่ชอบหรือยังล่ะ ” คำถามพี่เอมิ ทำให้ฉันนึกหน้ามิยะขึ้นมาทั้งๆที่ฉันว่าฉันไม่ชอบหน้าไอ้บ้าเนี่ยเลยจริง
“ไม่มีหรอกค่ะพี่ มีแต่คนเกลียด”
“แล้วเขาไปทำอะไรให้ ถึงเกลียดล่ะ ปกติเอกิไม่ชอบด่าใครหรือสนใจใครเลยนี่นา” รุ่นพี่เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ
“ก็แค่คนหยิ่ง หลงตัวเอง เอาแต่ใจ ไม่มีหัวใจ เหมือนปีศาจหินน่ะคะ” ฉันร่ายยาวพร้อมชักสีหน้าไม่พอใจนิดๆ แต่แล้วอยู่ๆพี่เอมิก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“อืม นิสัยคล้ายลูกพี่ ลูกน้องพี่เลยนะ เจ้านั่นก็เป็นแบบที่เอกิเล่านั่นแหละ….”
“เอ!!! พี่เอมิมีญาตินิสัยแบบนี้ด้วยเหรอคะ แล้วเขาเรียนที่ไหนหรอคะ” จู่ฉันก็นึกอยากรู้ขึ้นมา
“อันที่จริงก็เรียนมหาลัยเดียวกันนี่แหละ น่าจะเป็นรุ่นน้องเอกิล่ะมั้ง เดี๋ยวคงได้เจอ เพราะเจ้านั่นก็มาค่ายด้วยนินา” พี่เอมิเอ่ยยิ้มๆ จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก เพราะกลัวตอกตะปูโดนมือตนเอง
….หลังจากงานเสร็จเรียบร้อย ก็ได้เวลาแยกย้ายอาบน้ำเพื่อมาร่วมรับประทานอาหารที่ศาลากลางอาคารเรียน ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปอาบน้ำก็ดันซุ่มซ่ามชนใครคนหนึ่งเข้าอย่างจังหน้าห้องอาบน้ำหญิงรวมจนพากันเซล้ม ฉันรีบจับผ้าถุงไว้แน่นเพราะกลัวมันจะหล่นกองอยู่ตาตุ่มแทน
// ฉันเงยหน้าจ้องมองคนๆหนึ่งอย่างเอาเรื่อง แต่ก็ทำได้แค่อ้าปากเหวอ ก็จะเป็นใครเสียอีก นอกจากไอ้บ้า มิยิ แล้วทำไมฉันต้องมาเจอไอ้บ้านี่ในสภาพนี้ด้วยเนี่ย ฉันรีบเก็บข้าวของที่หล่นระเกะระกะตามพื้นแล้วรีบเดินออกไป
“นี่เธอชอบอาบน้ำดึกๆแบบนี้ทุกคืนหรอนี่….หรือว่ามาอาบน้ำรอใครบางคน …??///” มิยะเอ่ยพร้อมกับทำหน้าขรึม
“อย่าเอาความคิดของตัวเองมาเป็นบรรทัดฐาน ถามจริงๆเถอะว่าเคยมีความคิดปกติเหมือนคนอื่นๆบ้างไหม”
“เธอ หมายถึงใคร ??? ”
“แล้วแต่จะคิด แต่ถ้าอยากรับก็รับไปสิ ไม่เคยหวง”
“อย่ามายั่วโมโหฉันนะ เธอก็รู้นี่ว่าฉันทำอะไรได้บ้าง หรือว่าเธออยากจะทบทวนก็ได้นะ ฉันยินดี…” มิยะไม่ว่าเปล่าแต่จับฉันขึงกับกำแพงห้องน้ำ เนื่องจากตอนนี้มันดึกมากแล้วและอีกอย่างสมาชิกทุกคนคงพร้อมกันที่ศาลากลางเพื่อรอรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว
“นี่นายอย่าทำอะไรบ้าๆนะ ” อยู่ๆฉันก็นึกกลัวมิยะขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นที่ฉันมองทีไรแล้วอดใจสั่นไม่ได้ทุกทีเลยสิน่า
“แล้วเธอคิดว่าอะไรล่ะที่มันบ้าน่ะ ” มิยะเอ่ยยิ้มนิดๆตรงมุมปากก่อนที่จะก้าวเท้าเข้ามาจนชิด ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงจนคนตรงหน้าฉันก็คงได้ยินเป็นแน่ให้ตายสิ ทำไมชอบทำให้ฉันขายหน้าอยู่เรื่อยเลยนะ ไอ้หัวใจกบฏ…..
“ฉันแค่จะมาทวงคำท้าของเธอ ฉันยังไม่ได้ตัดสินว่าใครเป็นผู้ชนะ เพราะบทพิสูจน์ยังไม่จบ”
“แต่ถ้าเธอจะยอมแพ้ก็ได้นะ แต่ต้องเป็นทาสของฉันจนกว่าฉันจะพอใจ”
“ไม่มีทาง ถ้าฉันชนะล่ะ” ฉันแทบจะตะโกนใส่หน้ามิยะ ทั้งๆที่เราก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง
“ฉันจะยอมเป็นทาสเธอ ไม่ว่าเธอจะสั่งอะไรฉันจะทำให้ทุกอย่าง ยกเว้นแค่ดาวกับเดือนที่คงไม่มีให้”
“ได้ ฉันรับคำท้า เธอเตรียมตัวไว้แล้วกัน ไอ้ปีศาจหิน” ฉันเอ่ยกับมิยะแต่ในใจกลับกลัวว่าจะมีวันชนะไอ้มนุษย์หินนี้ได้หรือเปล่า
“แต่ตอนนี้ฉันคงต้องเพิ่มบทลงโทษที่บังอาจว่าฉันเป็นปีศาจก่อนแล้วกันนะ…” พูดจบมิยะก็ประกบจูบฉันอย่างรวดเร็วก่อนที่จะได้เอ่ยอะไร ตอนนี้ฉันเหมือนหลอมละลายด้วยจูบของคนตรงหน้าซึ่งตอนนี้จูบนั้นเริ่มร้อนแรง หวาบหวิว ปลายลิ้นรับรสสัมผัสนั้นของกันและกัน ตอนนี้ลมหายใจของเราทั้งคู่เริ่มเร็ว แรงและเหมือนจะขาดห้วงอยู่แล้ว มิยะจูบฉันเนิ่นนานกว่าจะปล่อยฉันให้เป็นอิสระ
“ก็ไม่เลวนี่….คราวหน้าถ้าบังอาจมาว่าฉันเป็นปีศาจ แสดงว่าเธออยากให้ฉันจูบ แล้วบังเอิญฉันปฏิเสธใครไม่เป็นเสียด้วยสิ….”
“นี่นาย…..” มิยะเอ่ยออกมายิ้มๆ พร้อมกับเดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี แล้วทำไมฉันถึงไม่ขัดขืนหรือต่อว่าไอ้บ้านั่นเลยนะ ให้ตายสิ แถมยังจูบตอบเขาไปเสียอีก….เฮ้อ///


…….ตอนนี้อาจจะยาวไปหน่อยถือว่าชดเชยตอนที่แล้วที่มันสั้นไปก็แล้วกันนะคะ หวังว่าตอนนี้จะไม่ทำให้เพื่อนๆผิดหวังนะคะ อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบก็ขอให้เม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ละอองรักด้วยนะคะ………
By ละอองรัก

By : ละอองรัก    Date : 18 Feb 2013 23:14