TRICK OR LOVE ตอนแรก.....พินัยกรรม
ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

กริ๊งงงงงง
“Hello Namchiew’s speaking”
“น้ำเชี่ยวเหรอ นี่อาเองนะ รีบกลับเมืองไทยให้เร็วที่สุดนะ พ่อ พ่อของเรา พี่ธานินทร์หน่ะ เค้าเสียชีวิตแล้ว”

“ว่าไงนะฮะ อา ป๋าหน่ะเหรอ ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น”
“น้ำเชี่ยว อย่าเพิ่งถามอะไรเลย แต่อาสงสัยนะว่าที่พ่อเราเสีย ไม่น่าใช่อุบัติเหตุ แต่ชั่งมันก่อนเถอะ แต่อาว่าตอนนี้เชี่ยวน่าจะรีบกลับมานะ เพราะทนายศักดิ์ เค้าบอกว่า พี่ธานินทร์ทำพินัยกรรมไว้และต้องให้เชี่ยวกลับมารับฟังเงื่อนไขในพินัยกรรมให้ได้”


“ได้ฮะอาเกรียง เชี่ยวจะทำเรื่องลาออกทางนี้ให้เรียบร้อย น่าจะมีเที่ยวบินกลับไทยได้ภายในสัปดาห์นี้ อาเกรียง เชี่ยวฝากดูแลนิ่งด้วย น้องยังเด็ก แล้วเดี๋ยวเจอกันฮะอา”


“ได้สิเชี่ยว อาจะดูนิ่งให้นะ แล้วเจอกันเดินทางปลอดภัยนะเชี่ยว” ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
นี่มันอะไรกัน ป๋าออกจะแข็งแรงยังออกไปตีกอล์ฟได้อยู่เลย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ น้ำเชี่ยวครุ่นคิด ขณะที่มือก็พิมพ์สิ่งที่ต้องทำลงในแท๊บแล็ต ง่วนอยู่


6 วันต่อมา
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
ร่างสูงเข็นรถเข็นออกมาจากบริเวณทางออก เขาครุ่นคิดขณะมองอะไรเพลินๆ เมืองไทยเปลี่ยนไปเยอะแฮะ เขายังจำได้ว่า ได้กลับบ้านครั้งล่าสุดเมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว แต่เมื่อกลับมา บิดาก็เคี่ยวเข็ญ ให้กลับมาทำงานบริหารบริษัทในเครือเสียที แต่เขาบ่ายเบี่ยง เพราะรักในงานด้านการเงินที่ทำอยู่มากกว่า ถึงขั้นมีปากเสียงกันรุนแรง จากนั้นเขากับป๋า ก็แทบไม่ได้ติดต่อกัน เขารับรู้ความเป็นไปของคนในบ้านจากน้องชาย น้ำนิ่ง และอาเกรียงชัย ซึ่งเป็นน้องของแม่....



โครม!!!!!!


น้ำเชี่ยวถึงกับหยุด เพื่อหันไปมอง ว่าตัวเองเดินชนกับอะไร และก็ต้องตกใจ เมื่อมองเห็นหญิงสาวคนนึง นั่งนิ่งอยู่ที่พื้น


เขารีบเดินไปหา แต่ดูท่าหญิงสาวจะตกใจมากหรือไม่ก็ลุกไม่ไหว เขาจึงใช้มือส่ายผ่านหน้า กลัวว่าจะมีอะไรกระทบกระเทือน “คุณ คุณฮะ เป็นอะไรรึเปล่า ขอโทษทีนะฮะ ที่เชี่ยวไม่ได้มอง มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ เลยไม่ทันเห็นคุณ”



ด้านหญิงสาวคนนั้น เธอรู้สึกหงุดหงิดมาก เพราะไม่รู้ใครกันที่ชนเธอ แต่เมื่อเงยหน้าเตรียมจะต่อว่า กลับพบว่า เขาคือน้ำเชี่ยว จิราวรรณ ลูกสาวคนโต ของเจ้าสัวธานินทร์ ผู้อุปการะเธอมาตั้งแต่เธอ 8 ขวบ เธอจึงอึ้งและตะลึง แต่เมื่อรู้สึกมีอะไรผ่านหน้าไวๆ จึงเริ่มรู้สึกตัว และรู้สึกถึงฝ่ามือที่เตรียมประคองให้ลุกขึ้นยืน


“ขอบคุณมากนะคะ คุณน้ำเชี่ยว แต่ภา ไม่เป็นอะไรมาก ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย ภาขอตัวก่อนนะคะ” กล่าวจบรัชช์ประภา ก็เดินจากไป
“อ่าฮะ ครับ” น้ำเชี่ยว มองคนที่รีบเดินจากไป ด้วยอาการเหวอเล็กน้อย


หลังจากอาการเหวอหายไป เขาก็เริ่มนึกสงสัยว่า หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนนั้น รู้จักชื่อเขาได้อย่างไร รึว่าเขาจะเคยพบเธอที่ไหน แต่ไม่น่าเป็นไปได้ ถ้าเธอเป็นคนที่เขาเคยรู้จัก คนอย่างน้ำเชี่ยวมีหรือจะจำหญิงสาวหน้าตาน่ารักอย่างนั้นไม่ได้ จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ฮัลโหล นิ่งพี่มาถึงแล้วนายอยู่ที่ไหน อ่า ได้โอเคพี่จะไปตรงนั้น ได้ เดี๋ยวเจอกัน”


ด้านรัชช์ประภา
หลังจากกล่าวลา น้ำเชี่ยวแล้วเธอรีบเดินจากมาอย่างรวดเร็ว แน่หล่ะเขาย่อมไม่รู้จักเธอ แต่เธอก็ดันหลุดปากทักทายเขาอย่างสนิทสนม ไม่น่าเล้ย ยัยภา ไปทำอย่างนั้น แล้วเค้าจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกัน



กริ๊งงงง
“สวัสดีค่ะ ภาพูดค่ะ อะไรนะคะ ทนายศักดิ์จะให้ภาเข้าไปฟังพินัยกรรมของคุณลุงธานินทร์ด้วยเหรอคะ ค่ะ วันไหนนะคะ อ๋อหลังไว้ทุกข์คุณลุงครบ 100 วัน ได้ค่ะ เดี๋ยวภาจะไป สวัสดีค่ะ”



หลังจากหมดวันไว้ทุกข์ครบ 100 วัน


ณ คฤหาสน์ จิราวรรณ
ทนายศักดิ์ หรือ นายศักดิ์ชัย ทนายประจำตระกูลจิราวรรณ และเป็นลูกน้องคนสนิทของเจ้าสัวธานินทร์ ที่เจ้าสัวไว้ใจและปรึกษาด้วยในทุกเรื่อง เดินเข้ามาภายในบ้าน


“สวัสดีฮะ อาศักดิ์” น้ำเชี่ยวยกมือไหว้
“สวัสดีจ๊ะ นี่น้ำเชี่ยวใช่มั๊ย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตั้งแต่ที่เรากลับบ้านมาล่าสุดใช่มั๊ย” ทนายศักดิ์ทักทายตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม


“เชิญ คุณทนายข้างในดีมั๊ยเชี่ยว เราจะได้รู้เรื่องพินัยกรรมของพี่ธานินทร์ ซักที เชิญครับคุณทนาย” เกรียงชัย หันไปพูดกับน้ำเชี่ยวและเชื้อเชิญ ทนายศักดิ์เข้าไปบริเวณห้องรับแขก
“เรายังเปิดพินัยกรรมไม่ได้หรอกนะครับ คนที่ต้องเข้าฟังพินัยกรรมฉบับนี้ยังมาไม่ครบเลย อ้าวนั่นไงมาพอดี” ทนายศักดิ์กล่าวขึ้น กลังจากนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก ก่อนหันไปมองทางเข้าและพบกับ รัชช์ประภาเดินเข้ามาพอดี



น้ำเชี่ยวหันมอง และต้องตกใจว่าหญิงสาวที่เค้าเคยเดินชนที่สนามบินมาที่นี่ได้อย่างไร “คุณ มาที่นี่ได้ยังไง”
“อ้าวเชี่ยว รู้จักกับคุณภา แล้วเหรอ” ทนายศักดิ์ถามขึ้น
“คุณภา เปล่าหรอกฮะ เชี่ยวเคยเดินชนเค้าที่สนามบิน ว่าแต่ทำไมคุณภาถึงต้องมาฟังพินัยกรรมของป๋าด้วยหล่ะฮะอาศักดิ์....”


“เรื่องนั้นไว้ค่อยถามดีม๊ยเชี่ยว มากันครบแล้วนะ คุณทนายอ่านพินัยกรรมเลย” เกรียงชัยขัดขึ้นและขอให้รีบเปิดพินัยกรรมโดยเร็ว



เนื้อความในพินัยกรรมมีดังนี้
ข้าพเจ้า นายธานินทร์ จิราวรรณ เขียนพินัยกรรมฉบับนี้ขึ้นด้วยสติสัมปชัญญะครบถ้วน ทรัพย์สินทั้งหมดของข้าพเจ้าอันประกอบด้วย บ้านจิราวรรณ หุ้นของบริษัทในเครือจิราวรรณทั้งหมด รวมทั้งที่ดินและเงินสดอีกมากมาย ข้าพเจ้าได้จัดสรรให้แก่ทายาทของข้าพเจ้าดังนี้



1. บ้านจิราวรรณ นางสาวน้ำเชี่ยว จิราวรรณ บุตรสาวคนโตของข้าพเจ้า จะได้ครอบครองบ้านจิราวรรณ ครึ่งหนึ่งร่วมกับ นายน้ำนิ่ง จิราวรรณ บุตรชายคนเล็กของข้าพเจ้า


2. หุ้นของบริษัทในเครือ จิราวรรณ 100 ส่วน แบ่งดังนี้ นางสาวน้ำเชี่ยว 40 ส่วน นายน้ำนิ่ง 30 ส่วน นายเกรียงชัย ไพบูลย์ 10 ส่วน และอีก 20 ส่วน นั้นข้าพเจ้าขอยกให้น.ส. รัชช์ประภา ภูกาญจน์ โดยมีเงื่อนไขว่า ภายใน 2 ปีแรกที่นางสาวน้ำเชี่ยว เข้ามาบริหารงานในฐานะผู้ถือหุ้นใหญ่ จะต้องแต่งตั้ง นางสาวรัชช์ประภาเป็นผู้ช่วย หลังจาก 2 ปีไปแล้ว นางสาวรัชช์ประภาอยากขายหุ้นหรือจัดการอย่างไรกับหุ้นดังกล่าวก็สุดแล้วแต่เธอ และห้ามบุคคลใดแม้แต่นางสาวน้ำเชี่ยวคิดเปลี่ยนแปลงคำสั่งในพินัยกรรมเป็นเด็ดขาด นอกจากนางสาวรัชช์ประภา ยินดีที่จะขายหุ้นแก่นางสาวน้ำเชี่ยวด้วยความเต็มใจ โดยให้อยู่ในวิจารณญาณของทนายศักดิ์ชัย


3. ที่ดินและเงินสดในบัญชี ขอให้นางสาวน้ำเชี่ยวและนายน้ำนิ่งแบ่งสรรเงินจำนวนนี้ตามแต่ที่คิดได้เลย
ลงชื่อ นายธานินทร์ จิราวรรณ
พินัยกรรมของเจ้าสัว จบแต่เพียงเท่านี้ครับ มีใครอยากถามอะไรมั๊ยครับ
“มีค่ะ คุณทนายศักดิ์คะ ภาขอคุยเกี่ยวกับพินัยกรรมหน่อยค่ะ”
“ไม่จำเป็น คุณอาศักดิ์ฮะ เชี่ยวขอบคุณมากที่กรุณามาอ่านพินัยกรรมของป๋าให้ ถ้าคุณอาจะกลับเลยก็ได้นะฮะ นมฮะ ฝากส่งอาศักดิ์ด้วย” น้ำเชี่ยวพูดเสียงดัง และเชิญให้ศักดิ์ชัยกลับ
“อะไรกันคะ คุณน้ำเชี่ยว ภามีเรื่องอยากจะปรึกษากับคุณทนายเค้า แล้วคุณมาขัดขวางทำไม” รัชช์ประภา ไม่เข้าใจความคิดของน้ำเชี่ยวแม้แต่น้อย


นมอุ่นเดินมาส่งทนายศักดิ์ที่หน้าบ้าน ทนายศักดิ์หันมาหาและบอกกับนมอุ่นว่า “คุณอุ่นครับ ท่านเจ้าสัวฝากจดหมายให้คุณอุ่นเก็บไว้ครับ และมีของคุณอุ่นฉบับนึงด้วย ผมลากลับก่อนครับ” จากนั้นทนายศักดิ์ก็เดินจากไป



ภายในบ้านจิราวรรณ
น้ำเชี่ยวลากรัชช์ประภาให้เข้ามาภายในห้องของเขา
“นี่คุณน้ำเชี่ยว คุณไม่มีสิทธิ์ มาทำร้ายภาแบบนี้นะ”


“เชี่ยวไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ คุณบอกเชี่ยวมานะ ว่าคุณเกี่ยวข้องยังไงกับป๋า ทำไมท่านต้องให้หุ้นบริษัทในเครือแก่คุณมากขนาดนั้นตั้ง 20 ส่วน ขนาดอาเกรียงเป็นญาติกัน ยังให้แค่ 10 ส่วน อ้อ เชี่ยวรู้แล้วล่ะ หญิงสาวกับชายคราวพ่อ มันจะเป็นอย่างอื่นได้ยังไง นอกจากผัวเมีย” น้ำเชี่ยวพูดจบ และผลักรัชช์ประภาลงพื้นไปด้วยท่าทีรังเกียจ


“อ้อ และคุณอีกใช่มั๊ย ที่อาเกรียงบอกเชี่ยวว่า คุณอยู่กับป๋าในคืนนั้นที่ป๋าขับรถออกมาและเกิดอุบัติเหตุ คืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตำรวจบอกเชี่ยวว่า รถที่ป๋าขับถูกตัดสายเบรก รึว่าเป็นคุณเองที่ฆ่าป๋า คุณฆ่าป๋าทำไม”


เพี๊ยะ
รัชช์ประภา ลุกมาตบหน้าน้ำเชี่ยว “คนความคิดสกปรก น่ารังเกียจ คุณมีความคิดแบบนั้นกับป๋าของคุณได้ยังไง คุณลุงธานินทร์ท่านมีเมตตากับภามาก ส่งเสียอุปกา......อื้ม” น้ำเชี่ยวเอามือปิดปากรัชช์ประภาไว้


“ชั้นไม่เชื่อเธอ และเมื่อกี้เธอกล้าตบชั้น ชั้นขอเตือนเธอเอาไว้ คราวหน้าเธอตบชั้นจูบ และอย่าคิดว่าชั้นพิศวาสเธอมากมายนะ ชั้นรังเกียจเธอต่างหาก” พูดจบน้ำเชี่ยวก็รุกใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้ารัชช์ประภา ปากประกบปาก มือหลุดออกจากบริเวณริมฝีปากและจับจ้วงไปที่หน้าอกอีกฝ่ายอย่างถือสิทธิ์ บีบขยำ จนอีกฝ่ายเผลอร้องครางออกมา

ทำให้ลิ้นนุ่มของน้ำเชี่ยวกระหวัดเข้าไปในริมฝีปากของคนตัวเล็ก ขณะที่หญิงสาวกำลังเคลิบเคลิ้มจากรสสัมผัส ก็ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ จากลำคอ


“อะไรกัน ถึงกับเคลิ้มเชียวหรอ รัชช์ประภา นี่แค่คำเตือนล่วงหน้าจากชั้น คราวหน้ามันจะมากหรือน้อยกว่านี้ก็แล้วแต่พฤติดรรมบางอย่างของเธอว่าถูกใจชั้นรึป่าว อ้อชั้นลืมบอกเธอไปนะ ไอ้หน้าที่ผู้ช่วยที่ป๋าให้เธอทำหน่ะ ชั้นให้เธอเป็นผู้ช่วยแค่ตำแหน่งแต่สำหรับตัวเธอ ต้องมาหาชั้นทุกเมื่อที่ชั้นต้องการ ฮ่า ฮ่า”

กล่าวจบ ทำท่าจูบลา และจากนั้นน้ำเชี่ยวก็หันหลังเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว


“ฮือ ฮือ คุณน้ำเชี่ยวคุณทำอย่างนี้กับภาไม่ได้นะ ภาไม่ใช่ลูกไล่ของคุณ” น้ำเชี่ยวได้ยินเสียงร้องไห้ที่ลอดออกมา ก็กระหยิ่มยิ้มร้ายกาจ คนมารยาร้อยเล่ห์อย่างเธอมันต้องเจออย่างชั้น รัชช์ประภา ดูซิว่าเธอจะทนอยู่เอาเงินจากพ่อชั้นไปอีกนานแค่ไหน

By : tweet37    Date : 14 Feb 2013 18:46