Impossible love 7
“นี่ตกลงเธอนอนเฝ้าฉันทั้งคืนใช่ไหม” มิยะเอ่ยถามฉันอีกครั้งหลังจากที่ทานยาเรียบร้อยแล้ว
“เรื่องแค่นี้มันยังตอบแทนที่นายช่วยฉันไว้ไม่ได้หรอกนะ” ฉันเอ่ยตอบจากใจจริง
“แค่ตอบแทนที่ฉันช่วยอย่างนั้นหรอ…..”
“นั่นสินะ….นี่ฉันคาดหวังอะไรกันแน่นะ”
“อะไรนะ ….เมื่อกี้นายว่าไงนะฉันไม่ทันได้ฟัง” ฉันเอ่ยถามมิยะ เมื่อเขาพึมพำเหมือนรำพันกับตนเองเสียมากกว่าพูดกับฉัน
“เปล่า….ไม่มีอะไรหรอก ได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว” มิยะเอ่ยออกมาเศร้าๆ (ฉันงงกับอาการของมิยะ หรือว่าโดนกระทบกระเทือนจนสมองเบลอไปแล้วก็ได้)
“มิยะ!!!รอฉันแป๊ปนึงนะ เดี๋ยวไปซื้อผลไม้มาให้”
“เอ่อ!!! นี่ไม่ต้องหรอก…เฮ้” มิยะตะโกนห้ามฉัน แต่ฉันอยากจะดูแลเขาให้หายเร็วๆ อาจเป็นเพราะฉันรู้สึกผิดแล้วอยากตอบแทนเขาในหลายๆสิ่งที่เขาทำให้
….ผ่านไปนานหลายนาที ฉันกึ่งเดิน กึ่งวิ่งข้ามถนนมาฝั่งโรงพยาบาล เพื่อที่จะเอาผลไม้ไปเยี่ยมคนป่วยบนห้อง ในระหว่างที่รอลิฟต์ฉันยิ้มให้กับผลไม้ในมืออย่างมีความสุข (นี่สงสัยฉันก็คงเพี้ยนอย่างหนักแล้วล่ะ ขนาดยิ้มกับผลไม้ก็เป็น)
ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าห้อง ฉันเหมือนได้ยินเสียงใครคุยกันในห้อง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่เมื่อฉันได้ยินชื่อฉันร่วมอยู่ในบทสนทนานั่น ก็เลยจำใจต้องขอเสียมารยาท
“นี่มิยะ!!! ตกลงนายชอบรุ่นพี่คนนี้จริงๆหรอ” เสียงนี่มันคิระนี่นา
“ก็เปล่านี่…..ฉันก็แค่อยากเอาชนะยัยนั่น ที่กล้าปฏิเสธฉันก็แค่นั้นเอง” เสียงนี่ฉันคุ้นและเป็นเสียงที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดร้าวไปทั้งใจ
“แล้วนี่พี่เอกิ รู้หรือเปล่าว่ากำลังถูกนายปั่นหัวอยู่เนี่ย” เสียงซากินั่นเอง
“คงไม่รู้หรอก….ยัยนั่นไม่เคยรู้อะไรเลย” เสียงมิยะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“แล้วนี่แผนการนายใกล้สำเร็จแล้วหรือยังล่ะ??” คิระเอ่ยถาม
“ก็คงจะสำเร็จแล้วล่ะ เมื่อกี้รีบลงไปซื้อผลไม้ให้อยู่เลย”
“ร้ายนะนายเนี่ย …..” คิระเอ่ยหยอกๆ
“แล้วถ้าวันหนึ่งนายไปชอบพี่เอกิเข้าสักวัน…..นายจะทำยังไง” ซากิเอ่ยถาม
“ไม่มีวัน …คนอย่างฉันไม่เคยหลงรักใครง่ายๆ” มิยะตอบซากิแต่ก็อดที่จะคิดถึงหน้าเอกิไม่ได้
…..ก๊อกๆ…ก๊อกๆ… “ผลไม้มาแล้วค่ะ….รอนานไหมเอ่ย ” ฉันรอหน้าประตูเกือบ 10 นาทีก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้อง โดยที่สาวหล่อทั้งสามทำหน้าตื่นๆ ฉันรีบจัดแจงปลอกผลไม้ให้คนป่วย จัดใส่จานอย่างสวยงาม พร้อมเสริฟให้คนป่วย
…..เมื่อคนตรงหน้าฉันทานผลไม้อย่างเอร็ดอร่อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยู่ๆน้ำตาฉันก็เริ่มคลอ ฉันจ้องมองหน้ามิยะนิ่ง จนคนโดนจ้องขมวดคิ้วผูกโบว์
“หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือไง ยัยเบ๊อะ” ฉันส่ายหน้าช้าๆ เป็นคำตอบก่อนที่จะเอ่ยถาม
“เอาอะไรเพิ่มไหม เดี๋ยวฉันไปทำมาให้” ฉันเอ่ยถามมิยะพร้อมกับจ้องมองใบหน้าคมเข้มนั่นอย่างไม่ละสายตาเพราะว่ามันอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้ทำแบบนี้
“ไม่ล่ะ พวกเราอิ่มแล้ว ” คิระเอ่ยขึ้นแทน
“งั้นพวกเรากลับก่อนนะ” ซากิเอ่ยขึ้นเหมือนกำลังอึดอัดกับอาการแปลกๆของฉัน
“จะรีบไปไหนเสียล่ะ ไม่อยู่แสดงความดีใจกับมิยะหน่อยเหรอ” ฉันเอ่ยขึ้นหลังจากตัดสินใจอะไรบางอย่างเรียบร้อย
….ทั้งสามต่างพากันเงียบ บรรยากาศช่างน่าอึดอัดเพิ่มมากขึ้นเมื่ออยู่ๆฉันก็เริ่มจ้องมองหน้าทีละคน คิระ ซากิ แล้วก็มาหยุดอยู่ที่หน้ามิยะ ซึ่งตอนนี้น้ำตาที่มันคลอเริ่มจะเอ่อล้นออกมาอย่างสุดที่จะอดกลั้นอีกต่อไป
“สนุกมากใช่ไหม ??? ที่ได้ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น”
“…………..........”
“นี่นายเห็นฉันเป็นตัวตลก หรือแค่ของเล่นฆ่าเวลานายกันแน่???” ฉันเริ่มร้องไห้ จนเสียงเริ่มสั่นเครือ ความรู้สึกตอนนี้ทั้งสับสน ทั้งเสียใจ น้อยใจ และเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน มันแปลกดีนะที่ฉันเจ็บแปลบบนหน้าอกข้างซ้าย ทั้งๆที่ไม่มีแม้แต่บาดแผลใดๆ
“ใช่สินะ นายบอกมันว่าแค่เกม มันไม่จำเป็นต้องใช้ความรู้สึก ”
“วันนี้ฉันรับรู้แล้วล่ะว่าทำไมนายไม่จำเป็นต้องใช้ความรู้สึก….เพราะนายมันไม่มีหัวใจ…..”
“ฉันคงไม่มีอะไรติดค้างนายอีกแล้วสินะ ……ขอให้นายโชคดี”
“ยินดีด้วย…นายคือผู้ชนะ” ฉันรีบวิ่งออกจากห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว จากนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าฉันกลับมาถึงหอพักตอนไหน
Miya’talk
…ผมได้แต่นั่งนิ่งๆอยู่อย่างนั้นนานเกือบ 30 นาที ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องรู้สึกแย่เวลาเห็นน้ำตายัยนั่น … แม้แต่ตอนที่เธอจ้องหน้าผม ในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมควรพูดอะไรดี ในเมื่อเธอก็คงได้ยินสิ่งที่ผมคิดและพูดในตอนนั้นจนหมดแล้ว…
ผมไม่เคยมั่นใจในความรักอีกเลยตั้งแต่วันที่นานะทิ้งผมไป และผมไม่เคยคิดที่จะสนใจใครเลยสักคนและแน่นอนว่าไม่คิดที่จะจริงจังกับใครเลยนับตั้งแต่นั้น…
…เอกิเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมสะดุด หลังจากเลิกกันกับนานะ เธอไม่เหมือนคนอื่น เป็นอย่างที่เธอเป็น ผมสนใจเธอตั้งแต่ตอนที่ผมไปงานรับน้อง…จากนั้นก็คอยตามเรื่องเธออยู่ห่างๆ
…ที่สำคัญที่สุดที่ผมเริ่มอยากเดินเข้ามาใกล้ผู้หญิงคนนี้เพราะเธอไม่เคยสนใจอะไรที่คนอื่นเขาสนใจ อย่างเช่น Forever ที่เธอไม่รู้จักแม้กระทั่งผมเมื่อเจอกันอยู่ที่งานคอนเสริต แถมยังโก๊ะๆ เดินเตะปลั๊กไฟเสียอีก…
…เธอ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่กล้าปฏิเสธ และเดินหนีผมไปอย่างไม่แคร์ ซึ่งผมไม่ชอบก็เลยหาเรื่องที่จะได้อยู่ใกล้ แล้วคอยแกล้งต่างๆนาๆ และหาโอกาสที่จะทำให้เธอหันมาสนใจและตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น...
…แต่แล้วเรื่องมันเหมือนจะไม่ง่ายเมื่อจู่ ๆ ผมเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อมียัยนี่มาอยู่ใกล้ๆ เริ่มจะเป็นบ้าเพราะห่วงว่ายัยนี่จะไปก่อเรื่องที่ไหน กลัวซุ่มซ่ามจนเกิดอุบัติเหตุ ทำไมยัยนี่ถึงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกผมขนาดนี้นะ….
<<< ผมไม่รู้ว่าผมคิดกับยัยนี่ยังไง…ผมกำลังสับสน และเมื่อเพื่อนผมถาม ผมจึงตอบออกไปเพื่อผลักไสความรู้สึกสับสนนั้น>>>>
...... ผมจำได้ตอนที่ผมเลิกกับนานะ ผมกินเหล้าเป็นเดือนๆ จนไม่เป็นผู้เป็นคน….
….แต่ตอนนี้ผมมั่นใจในความรู้สึกนั่นแล้ว…ตั้งแต่ตอนที่ยัยนั่นเอ่ยออกมาพร้อมน้ำตาว่า
“ยินดีด้วยนะ นายคือผู้ชนะ” ผมชนะแต่ผมกลับไม่รู้สึกดีใจเลย กลับใจหายเมื่อต้องคิดว่าจะไม่มีเธอมาวุ่นวายในชีวิตผมอีกแล้ว
… เธอไม่มาเยี่ยมผมที่ รพ. อีกเลย เมื่อผมออกจากโรงพยาบาลก็ได้รู้ว่าเธอย้ายหอพักไปอยู่ที่อื่นเรียบร้อยแล้ว
“หนีได้ หนีไป ฉันจะตามล่าตัวเธอกลับมาพร้อมกับของสำคัญของฉันให้ได้….คอยดูละกัน แม่ลิงตัวยุ่ง”

.”…..ละอองรักดีใจและขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่คอยติดตามผลงาน หากผู้อ่านท่านใดมีขอเสนอแนะหรือส่งกำลังใจให้กับละอองรักได้นะคะ……จะรอคอยการเม้นจากเพื่อนๆทุกคนนะคะ หวังว่าตอนนี้จะไม่ทำให้ผู้อ่านผิดหวัง…..”

By ……ละอองรัก…..

By : ละอองรัก    Date : 26 Jan 2013 22:10       

ความเห็นที่ #1 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5083674 )

สั้นไปหน่อยนะคะ มีหลายคนรออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^

By : Cindii    Date : 26 Jan 2013 23:42   

ความเห็นที่ #2 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5083676 )

ละอองรักขอขอบคุณสำหรับเม้นนะคะ เอาไว้จะแก้ตัวตอนที่ 8 นะคะ

By : ละอองรัก    Date : 27 Jan 2013 00:08   

ความเห็นที่ #3 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5084017 )

ชอบมากเนื้อเรื่องน่ารักดีจะติดตามอ่านนะค่ะ

By : tuckkyza    Date : 30 Jan 2013 17:01   

ความเห็นที่ #4 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5084037 )

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ตอนที่ 8 กำลังจะคลอดเร็วๆนี้ค่ะ

By : ละอองรัก    Date : 30 Jan 2013 20:31