Impossible Love 5
.หลายวันแล้วที่ฉันไม่เจอไอ้บ้ามิยะ…แล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ที่อยู่ๆทำไมฉันต้องคิดถึงนายมิยะนั่นด้วย
ยิ่งจากวันกลายเป็นสัปดาห์ฉันยิ่งเป็นเอามาก…เพราะตอนนี้เดินไปทางไหนก็หูแว่วได้ยินแต่เสียงไอ้บ้านั่น….แล้วสายตาฉันก็มองหาแค่เขาเพียงคนเดียว…
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ฉันรู้สึกห่วงว่าเจ้านั่น มันจะไปหาเรื่องใส่ตัวที่ไหนอีกหรือเปล่า…..
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันนั่งเหม่อลอย….จนกระทั่งเรียนเสร็จ ซึ่งบอกตรงๆเลยว่าไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ….ให้ตายสิ
ฉันเดินกลับห้องพักด้วยอาการเหม่อลอย…..และในขณะที่ฉันกำลังจะข้ามถนนนั้นเอง
/…ปี๊ปปปปป….. โอ๊ยยยยย……. ฉันร้องเสียงดังลั่นเมื่ออยู่ๆฉันก็โดนรถคันหนึ่งขับเฉี่ยวฉันไปอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด…. แต่เหมือนฉันนั่งทับอะไรสักอย่างนะ….
ฉันค่อยๆดันตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก….ตายห่าล่ะ….ฉันนั่งทับใครอยู่ละเนี่ย….
“เธอไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม……” เสียงนั้นเอ่ยถามฉันอย่างห่วงใย แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ เลือดที่เต็มเสื้อผ้าฉันอยู่ตอนนี้มันมาจากไหนกันนะ ในเมื่อฉันก็มีแค่แผลถลอก….
ฉันเงยหน้ามองต้นเสียงนั้น “มิยะ!!!!!! นี่นายมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย….” มิยะยิ้มให้ฉันพร้อมกับเอ่ยประโยคที่แสนจะธรรมดาที่แผ่วเบา แต่เหมือนจะดังเข้าไปในใจของฉัน
“ ฉันก็อยู่กับเธอทุกที่นั่นแหละ…แม้เธอจะต้องการหรือไม่ก็ตาม………”
“O////O”
“ ไอ้บ้าเอ๊ย อีกนิดเดียวแกก็ได้ตายสมใจแล้ว จะบ้ามาขวางรถแทนฉันทำแป๊ะไรเนี่ย……” ฉันร่ายยาวเป็นชุด
“อ้าว…ยัยบ้านี่ฉันอุตส่าห์ช่วยชีวิตเธอนะเนี่ย….พูดกับผู้มีพระคุณอย่างนี้ได้ยังไงกัน” ฉันเริ่มสงครามกันอีกครั้งหลังจากที่ต่างคนก็ทำแผลเรียบร้อยแล้ว
“แล้วหายหัวไปไหนมา….นึกจะมาตอนไหนก็มา…นึกอยากจะหายก็ไป….ไม่เคยนึกถึงใจคนอื่นบ้างเลย….ไอ้บ้า….ไอ้ปีศาจหิน ”
“นี่เธอ…สนใจด้วยเหรอ” มิยะเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ฉันไม่ได้สนใจ….ต่อไปนี่นายอยากจะไปตายที่ไหนก็ไปเลย…อยากกระโดดให้รถชนตายแทนคนอื่นก็ตามใจนายสิ…” ฉันตะโกนใส่หน้ามิยะอย่างเดือดดาล แล้วอยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไมฉันถึงโกรธที่มิยะเจ็บเพราะฉัน หรือเกิดอาการน้อยใจเมื่อเขาหายไปโดยไม่บอกสักคำ…
มิยะอึ้งและจ้องหน้าฉันนิ่งก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่ทำให้ฉันจุกจนพูดไม่ออก…
“เธอไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน….มีสิทธิ์อะไรมาถามฉัน…หรือให้ฉันบอกเธอด้วยว่าฉันจะไปไหน….มันไม่จำเป็น”
ฉันกัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกเจ็บ แต่น่าแปลกที่ฉันเจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้ายเสียมากกว่า….
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป….ฉันจะไม่มาวุ่นวาย…มาให้นายรำคาญลูกกะตาอีก….” ฉันเอ่ยเสียงสั่นก่อนที่จะวิ่งหนีออกจากห้องมิยะไปทั้งน้ำตาที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ฉันจำเป็นต้องร้องไห้กับคำพูดไอ้บ้านี่ทำไม??????
นานหลายวันแล้ว….ที่อาการมึนตึงของฉันกับมิยะยังคงอยู่อย่างนี้…แม้บางครั้งที่เราเดินสวนทางโดยบังเอิญแต่ไม่มีใครมองหน้ากันเลย…เหมือนคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ….
เขาไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไงนะ ทั้งที่ฉันแทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว….นี่ฉันแคร์เขามากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย





Miya’Talk
ผมตื่นขึ้นมากลางดึกอีกแล้ว พร้อมกับใบหน้าของยัยบ้านั่นที่กำลังนอนซุกหน้าอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในห้องนอน…และอีกหลายต่อหลายใบที่นานะแฟนเก่าผมเอามาให้ดูเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเพราะนานะดันไปเห็นรูปถ่ายของยัยนั่นในมือถือผมแล้วรู้ว่าผมสนใจยัยบ้านี่ ซึ่งมันก็ตั้งแต่หลังจากวันที่ยัยบ้านั่นจูบผมนั่นแหละ……
ผมคงไม่จำเป็นที่จะเอาชนะยัยนี่แล้วล่ะ ในเมื่อยัยนี่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว….ผมควรถอยออกมาก่อนที่จะได้ชื่อว่าเป็นมือที่สาม เพราะผมรู้ดีว่าการที่เราโดนแฟนนอกใจนั้นมันเจ็บมากแค่ไหน…..เหมือนอย่างทีผมโดนนานะทิ้งผมไป……..
แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องคอยดูแลยัยนั่นห่างๆด้วยนะ…..ผมแค่จะเล่นๆกับยัยบ้านี่ที่กล้าดีปฏิเสธผมก็แค่นั้นเอง……
ยิ่งผมเห็นน้ำตายัยบ้านั่น ผมก็แทบจะบ้าตายให้ได้ ……หรือแม้แต่เวลายัยนั่นซุ่มซ่าม…ชอบอาละวาด…ไม่ฟังเหตุผล…ผมกลับชอบใจมากกว่าจะรำคาญเสียอีก…
และที่สำคัญทุกครั้งที่ยัยนี่เข้ามาใกล้ผมทีไร….มันทำให้ผมสูญเสียความมั่นใจและตัวตนของผมเสียทุกทีสิน่า….ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ…..
ณ….ลานบัว..มหาวิทยาลัย
สมาชิกทุกคนต่างเฝ้ารอวันนี้มาเนิ่นนาน เพราะนี่คือวันแจ้งเกิดสำหรับใครหลายคนแต่มันคงไม่ใช่สำหรับฉัน เพราะฉันเป็นประธานกิจการนักเรียน ซึ่งมีหน้าที่คอยดูแลงานนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้ และมันก็ทำให้ฉันลืมเรื่องไอ้บ้ามิยะไปได้เป็นอย่างดี……..
19:30 น. ………..
เป็นเวลาในกำหนดการที่งานเต้นรำนี้เริ่มต้นพอดี….แต่ละคนแต่งตัวมางานด้วยเสื้อผ้าหลากสีและฉันก็จำแต่ละคนไม่ได้เลยเพราะแต่ละคนเลิศมาก…….
ฉันนั่งรอให้พวกทีมงานมาเปลี่ยนหน้าที่เสียที เพราะฉันก็จำเป็นต้องเข้าร่วมงานนี้เพราะเพื่อนสาวของฉันขู่ฉันไว้ว่าหากไม่ไปงานนี้ จะตัดขาดจากการเป็นสมาชิกในกลุ่ม
…เฮ้อ…อาจเป็นเพราะว่าฉันมัวแต่ทำงานจนลืมพวกนี้ไปเลยก็ได้ เพื่อนๆของฉันก็เลยพากันนอยไปตามๆกัน
“พี่เอกิครับ ผมมาเปลี่ยนกะครับ…”
“ขอบใจจ๊ะ…เดี๋ยวดึกพี่จะเข้ามาดูใหม่น่ะ พี่กลับไปแต่งตัวก่อน” ฉันเอ่ยบอกรุ่นน้องคนนั้นก่อนที่จะรีบกลับไปที่พัก…ฉันใช้เวลาในการแต่งตัว 30 นาที ก็เดินออกมาจากที่พัก ก่อนที่จะไปรอกับใครคนหนึ่งที่จุดนัดพบ….
“อ้าว…พี่เอกิ ทางนี้ครับปมมมมม….” ใช่แล้วค่ะคู่เต้นรำของฉันคือเคนจิ รุ่นน้องที่ฉันเคยเอ่ยถึง
“รีบเข้าไปในงานเถอะ….เดี๋ยวพี่จะต้องแวะไปตรวจความเรียบร้อยของงานอีก…” ฉันเอ่ยบอกกับเคนจิเบาๆ
ฉันเดินควงเคนจิเข้าไปในงานเต้นรำ หลังจากที่ลงชื่อรับของที่ระลึกแล้วฉันก็เดินมาหาเพื่อนสาวของฉันซึ่งตอนนี้ ยืนยิ้มหน้าระรื่นขนาบข้างด้วยสาวหล่อแห่งวง Forever …..
อย่าให้ฉันบรรยายถึงความร้ายกาจของเพื่อนสาวฉัน เห็นโก๊ะๆแบบนี้ร้ายใช่ย่อย ก็หลังจากงานสัปดาห์วิทย์พวกนี้ก็สานสัมพันธ์ต่ออย่างราบรื่นและสวยงาม จนพวกนี้กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วในฐานะหวานใจสาวหล่อ
“ไงจ๊ะ สวยจังเลยนะยะวันเนี่ย” ฉันเอ่ยทักสองสาวพร้อมกับเหล่ตามองหนุ่มหล่อทั้งสองซึ่งพวกเขาก็โค้งหัวให้อย่างสวยงาม
“แล้วเจอกันกับมิยะหรือยังล่ะ?????” คิระเอ่ยถามฉันยิ้มๆ ซึ่งฉันก็ส่ายหน้าช้าๆ พร้อมยิ้มน้อยๆแก้เก้อ นี่แค่เอ่ยชื่อใจฉันยังเต้นไม่เป็นจังหวะถ้าหากฉันเจอหน้าเขา ฉันต้องทำหน้ายังไงกันนะ???
“เห็นมันพาใครมางานด้วยนี่…นึกว่าเป็นเธอเสียอีก” ซากิเอ่ยขึ้นมาพร้อมทำสีหน้าแปลกใจ ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่พอใจด้วยนะที่ได้ยินแบบนั้น
“ช่างเขาเถอะ….มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร…แล้วฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากด้วย” ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแกมประชด
“ไม่ใส่ใจก็ดีแล้ว…..” ฉันรีบหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองใบหน้าคมเข้มนั่นด้วยใจที่สั่นๆ
“ฉันก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะไปทำอะไร หรือมั่วมากับใครมากแค่ไหน…ฮึ” ฉันงงกับคำพูดของมิยะอย่างมากเขาหมายถึงอะไรกันนะ แต่มันช่างเป็นคำพูดที่ร้ายกาจมากเพราะมันสามารถทำให้ฉันเจ็บลึกกับคำนั้นนานหลายนาที
“พี่เอกิครับ…..อาจารย์ให้พี่เอกิออกเปิดฟลอร์น่ะครับ” เสียงเคนจินั่นเองที่เอ่ยแทรกความอึดอัดนี้ ฉันมองหน้ามิยะนิ่งก่อนที่จะเดินออกไปกับเคนจิทันที
เสียงเพลงบรรเลงเปิดฟลอร์ดังขึ้นพร้อมกันที่คู่ฉันกับเคนจิและอาจารย์ท่านอื่นๆออกมาเต้นรำ
“พี่เอกิ OK. ไหมครับ ” เสียงเคนจิเอ่ยถามฉัน ฉันพยักหน้ายิ้มๆแต่เหมือนฉันไม่มีกระจิต กระใจจะเต้นรำเลยให้ตายสิ
งานเปิดฟลอร์ผ่านพ้นไปด้วยดี ฉันกับเคนจิจึงแยกย้ายกันไป เพราะเคนจิมีแฟนแล้วและฉันก็แค่ยืมตัวเขามาเปิดฟลอร์แค่นั้นเอง …….
ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำนั่นเอง////ฉันก็เจอกับชายคนหนึ่งซึ่งฉันลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยมีชีวิตอยู่บนโลกนี้…..ริวกิ….
“ไงจ๊ะคนสวย….มาคนเดียวหรอ….ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ” ริวกิไม่ว่าเปล่าแต่สาวเท้าเข้ามาชิดฉัน จนฉันหาทางออกไม่เจอ….ในขณะที่ฉันกำลังถูกริวกิลวนลามอยู่นั่นเอง….
“พี่ริว…..นั่นพี่ทำอะไรน่ะ” เสียงนานะนั่นเอง หล่อนเดินตรงมากระชาก ริวกิพร้อมกับผลักฉันล้มลงทั้งยืน
“บอกเธอแล้วไงว่าพี่ริวเป็นของฉัน นี่ขนาดอดอยากปากแห้ง หาผู้ชายเป็นตัวตนไม่ได้ แอบดอดมาขโมยของคนอื่นเขาเลยหรอ ….ยัยผู้หญิงหน้าด้าน” ฉันรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าก็ไม่ปาน ไม่มีแม้แต่คำใดออกมาจากปากของฉัน…..
ในขณะที่ฉันกำลังจะถูกรุมไปมากกว่านี้ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น..
“มันเป็นแบบนี้เองสินะ……ไอ้ผู้ชายในรูปนั่นน่ะ” เสียงมิยะนั่นเอง นี่เขามาอยู่นี่ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ เป็นญาติกะนินจาหรือเปล่าว่ะ แวบไปแวบมาเร็วยังกะลิงแน่ะ…….
“มิยะ!!!!!!” เสียงนานะดังขึ้น จนฉันอดแปลกใจไม่ได้ นี่เขาสองคนรู้จักกันด้วยเหรอเนี่ย?????
แต่ก่อนที่ฉันจะได้ความกระจ่างในเรื่องนี้ มิยะก็เดินเข้ามาขนาบข้างฉันพร้อมกับเอามือข้างหนึ่งโอบเอวฉันไว้ แล้วประกาศก้องว่า
“ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน…ไม่ได้มีไว้ใช้สาธารณะเหมือนผู้หญิงบางคน…” นี่เขาจะทำอะไรกันแน่น่ะ แล้วตกลงมันพูดเรื่องไรกันว่ะเนี่ย งง!!?????


By ละอองรัก

By : VamslTd    Date : 18 Jan 2013 17:58       

ความเห็นที่ #1 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5083067 )

คนรออ่านเพียบเลยคะ ^^

By : Cindii    Date : 20 Jan 2013 15:01   

ความเห็นที่ #2 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5083128 )

ขอบคุณที่ติดตามผลงานของละอองรักนะคะ แล้วจะรีบเอาตอนใหม่มาลง อย่าลืมติ-ชมและเป็นกำลังใจให้ละอองรักตลอดไปนะคะ

By : ละอองรัก    Date : 21 Jan 2013 10:07