|
I love feerless รักนี้ไม่สัญญา 10
10
เวลาที่ผ่านพ้นไป .. ในห้องก็ยังคงเงียบสนิท ... ในห้องนี้ได้ยินแค่เสียงแอร์เท่านั้น ... ถึงแม้ว่ามันจะเบาขนาดไหนฉันก็ได้ยิน ร่างสูงกำลังคร้ำเคร่งกับงานตรงหน้าสวมแว่นตามองจอสีฟ้าตาไม่กระพริบการที่เขาไม่พูดแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย .. แต่ .. เราก็ได้แต่เงียบ-..-
..แกรกๆๆ .. เสียงพิมยังคงถี่ .. และยังคงพิมพ์อยู่ทั้งๆที่เมื่อวานเขาแกล้งฉันให้ใจสั่นเล่นๆรึไง .. ทำไม ? วันนี้เหมือนเราต่างคนต่างอยู่ทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกัน- - ?
-คลืด---คลืด---คลืด---
เมื่อเสียงสั่นรุณแรงของไอโฟนของพี่ตาลดังขึ้นมันได้ทำลายความเงียบทุกอย่างเขาหันมามองฉันก่อนจะหันไปมองนาฬิกา
"เนยหิวไหม?"
นี้เป็นคำพูดแรกๆหลังจากที่การสนทนาเงียบหายไปนาน .. ซึ่งมันำให้ฉันรู้สึกดีใจจะแย่ .. แต่ มันก็ทำให้ฉันผิดหวังอีกครั้ง .. เมื่อการเริ ่มต้นสนทนาครั้งนี้ .. มีเหตุผลแค่ว่า
"พี่ยังติดค้างงานอยู่เนยไปหาอะไรกินก่อนนะ^^"
แล้วพี่าลก็อุสาห์ลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินมายืนแบงค์สีเทาๆให้ฉัน .. นั้นทำให้ฉันอึ้งหนักเขาไปอีก .. =[]=
"เอ่อ .. พี่ตาลคะ .. "
พี่ตาลไม่พูดอะไรแต่ก็ดันยัดแบงค์เงินสดอุ่นๆใส่มือและเดินกลับไปนั่งหันหลังพิมพ์งานเหมือนเดิม ..
"..."
"-_-"
ความเงียบมันทำให้ฉันต้องลุกออกจากโซฟาและเดินออกไปจากห้องในที่สุด = =*
(ตาล)
ปัง ...
เธอเดินออกไปหลังจากที่ผมนั่งพิมพ์งานได้สักสิบนาที ..
"เฮ้อ.. "
น้ำตาลใกล้มด ผมมองข้อความที่ไอ้วาส่งมาให้อย่างชั่ง่ใจ ... ผมเริ่มกลัวขึ้นมานิดๆ ถึงตอนแรกๆผมจะสนุกกันการแกล้งน้องรหัสคนนี้ก็เถอะ .. แต่พอมารู้ตัวอีกที
ตอนนี้ก็มันเสี่ยงและอันตราย ... หากแต่ว่าผมอยู่ใกล้กับเธอเพียงนิด ... มันคงเป็นเรื่องยุ่งยากที่ผม ... จะห้ามใจตัวเองได้ ... ผมกำลังกลัวใจตัวเอง
เธอคงเป็นหนึ่งในเรื่องยุ่งยาก ... ที่ผมไม่สามารถจะปฎิเสทได้ว่า...มันหลีกเลี่ยงได้...ความบังเอิญทั้งหลายที่เธอมาอยู่ในห้องผม ... เราอยู่ด้วยกัน ... แต่ก็ไม่ใช่ในสถานะอะไรทั้งนั้นเรายังคงเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง
การที่ผมบอกให้ฌะอออกไป .. อาจเป็นเพราะ .. ผมอยากปกป้องเธอ .. หรืออยากปกป้องใจตัวเองกันแน่ .. ผมก็ชักจะไม่แน่ใจ ..
(เนย)
ห้าง XX
การที่ฉันได้ออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียวอีกครั้งหลังจากที่อยู่ตัวติดกับพี่ตาลเป็นเวลาไม่นาน .. แต่สำหรับฉัน .. มันเริ่มไม่ชินอีกครั้งที่ฉันจะต้องไปไหนมาไหนคนเดียว .. เพราะทุกที .. หากฉันไม่เดินตามหลังเขา เขาก็เดินอยู่ข้างๆฉันเสมอ ..
มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ .. ฉันเคยชินกับการมีตาลมานานเท่าไหร่แล้ว ? ในใจฉันตอนนี้ไม่มีคำตอบ ..
หากฉัน " ชอบ " เขา มันก็คงจะเป็นเหตุผลนั้นเสมอ .. ที่ตอนนี้ฉันเหงา กับการที่ไม่เขาคนนั้นอยู่ข้างๆ ..
แต่ .. เราจะอยู่ข้างๆกันเสมอด้วยเหตุผลอะไรละ ? แฟน ก็ไม่ใช่ ...
"เนย"
ขณะที่ฉันเหม่อและกำลังคิดและแก้ปัญหาที่สับสนในใจอยู่ฉันก็ได้ยินเสียงที่ เคย คุ้นเคยแต่ตอนนี้สำหรับฉันมันเป็นแค่สิ่งที่แปลกไปเสียแล้ว .. นานเท่าไหร่แล้วนะ .. ที่เสียนี้ไม่คุ้นหูฉันเหมือนเมื่อก่อนหน้านั้น .. หน้าที่ฉันจะพบกับคนที่สร้างความสับสนในใจฉัน ..
แต่ฉันก็ยังแกล้งทำเป็นไม่สนใจ .. และกำลังจะเดินห่างออกจากจุดนั้น
"เนย .. อย่าเดินหนีเรย์ได้มั้ย ?"
...
เสียงนั้นเอ่ยร้องอ้อนวอน ด้วยเสียงี่ดเหนื่อยขนาดไหน .. สมองฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ .. แต่ .. ในใจฉันทรยศมันไม่ได้ ..
หมับ ..
มือนั้นที่เคยคุ้นเคยสัมผัสที่มือของฉันแน่นเหมือนต้องการจะรั้งไว้
"เนย ขอเวลาให้เรย์หน่อย..อย่าเดินหนีแบบนี้เลย"
"..."
"นะเนยนะ"
"..."
เขา...จะกลับมาทำไม ?
"ขอร้องละเนย"
"อืม"
ฉันยังคงทนคำอ้อนวอลของเขาไม่ได้เหมือนเคย ฉันก็หันกลับไปมองเขาคนนั้นอีกครั้ง
นาน .. มันนานมากสำหรับฉัน ทั้งๆที่เราเพิ่งห่างกันไปไม่นานมากสำหรับคนอื่น แต่อาจจะเป็นเพราะฉันรู้จักคนๆนี้มานานหลายปี .. และนานมากที่เรารู้จักกัน .. เพราะงั้นการที่เขาหายไปจากชีวิตของฉัน .. มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเวลา .. มันผ่านไปช้ามากเหลือเกิน
ภาพเขาในตอนนี้ ... ต่างไปจากที่เคยเป็น หรือฉันอาจจะคิดไปเอง ... เขาดูผอม โทรม ... ในแววตานั้นไร้รอยยิ้มไปเสียแล้ว ...
"เนย .. เรย์คิดถึงเนยนะ"
ร่างเล็กที่เอ่ยปากอยู่ตรงหน้าฉันพูดดูไร้เรี่ยวแรง .. ดวงตานั้นเศร้าแตกต่างจากเดิม ...
"..."
"เนย...วันนี้ทานอะไรรึยัง?"
"..."
"..."
ฉํนจับมือเขาและดึงมันออกแต่มือเขากลับกำมือฉันแน่นกว่าเดิม
"เนย...รังเกียดเรย์หรอ?"
"แฟนเรย์ไม่มาหรอ?"
เขามองหน้าฉัน...ในแววตานั้นสั่นไหว
"มิวไม่มาหรอเรย์ ... "
" ทำไมมิวต้องมา?"
"เขาเป็นแฟนเรย์นิ"
"..."
"อย่าจับมือเนยเลยนะ...เดี้ยวมิวมาเห็นเขาจะเสียใจ...ตอนนที่เนยเห็นเนยเจ็บจะแย่"
เขาหลบตาลงทันทีที่ฉันพูดจบ ... แต่ในใจฉันมันก็เจ็บเช่นกัน ...
"เนย...ฟังที่เรย์พูดบ้างได้มั้ย?"
เสียงนั้นสั้นเล็กๆเหมือนจะร้องไห้ ... แต่ฉันก็ยังพยายามปิดกลั้นความรู้สึกตัวเอง ..
"เรย์จะพูดอะไรละ ???"
"เรย์มีเรื่องอยากจะบอกเนย..."
"บอกหรอ ?? คำแก้ตัวหรอเรย์ ... "
"..."
"เนยฟังมันมาจนเหนื่อยแล้วละเรย์...เนยฟังมันมาจนเลิกโง่แล้วนะเรย์"
แหมะ ... หยดน้ำร้อนๆหยดลงบนหลังมือนฉัน...มือนั้นร้อนและเริ่มสั้นเบาๆ
ฉันรู้ว่าเขารู้สึกยังไง .. เพราะตอนนี้ฉันก็รู้สึกเจ็บไปไม่น้อยกว่าเขา ...
เนย ... เธอจจะเจ็บอะไร ... มันนานมาแล้วนะ ... ฉันได้แต่บอกตัวเองพยายามที่ไม่ใจอ่อนกับเขา
"เรย์...มันจบไปแล้วนะเรย์"
"ไม่ มันยังไม่จบ"
"เรย์จะยื้อไว้ทำไม?ในเมื่อตนนี้เรยไม่ได้รักเนยแล้ว?"
"เนยยังไม่รู้ความจริงเรื่องนี้ ... เนยไม่เคยเปิดโอกาศให้เรย์พูดบ้างเลย ทำไมเนยไม่ฟังเหตุผลเรย์บ้างละ ???"
"เหตุผล ?"
"ใช่เหตุผล"
เรย์เงยหน้าขึ้น ... น้ำตาอาบแกล้มเขาเขามองหน้าฉันด้วยแววตาสั้นๆ แต่แววตานั้นจริงจังจนฉันหลบาเขาไปไม่ได้ ...
"เหตุผลที่เนยไม่เคยฟัง และเรย์ก็ไม่ให้เนยจบเรื่องนี้และจะไม่ให้ความรักของเรามันหยุดลงแค่นี้ด้วย ... "
"แต่มันจบไปนานแล้วนะเรย์"
ทำไมฉันถึงแพ้น้ำตาของเขาจนต้องหลบสายตา...เหมือนน้ำตาฉันจะไหล...แต่ฉันกลับกั้นมันเอาไว้
"หากเนยไม่ฟังเนยจะต้องเสียใจ"
"เนยจะเสียใจได้ไงตอนนี้เนยไปชอบคนอื่นแล้ว"
"..."
เขาเงียบไป ...
"ปล่อยมือเนยเถอะเรย์
"ใช่...เนยชอบคนอื่นไปแล้ว...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเนยรักนิ"
"เรย์ไม่เข้าใจหรอ ?ว่าเรื่องเรามันจบไป.."
"มันจะจบได้ไง ... เนยเข้าใจเรย์ผิด ..."
"เข้าใจถูกละสิ"
"เรย์ฝืนทำเนยเข้าใจมั้ย!!!"
เรย์ตะหวาดออกมา
"ฝืน?"
ฉันเงียบไปในทันที...
"มิวเป็นลูกของเจ้านายพ่อ .."
"...แล้วมันเกี่ยวอะไรละ"
"เรย์โดนบ้งคับ..."
... ใจฉันสั้นนิดๆ ... เมื่อคนตรงหน้าเดินมากอดฉัน สมองฉันมันสั่งให้ผลักเขาออกไป...แต่ในใจฉันมันกลับไม่ทำ ....
"เรย์มีแต่เนยคนเดียวมาตลอด...เนยก็รู้...เรย์ไม่เคยมีใครจริงๆ..."
"..."
"หากเรย์ไปรักคนอื่นจริงเนยถอดใจแล้ว...เนยจะยังใส่แหวนที่เรย์ให้ทำไม?"
... ใช่ ... มันยังคงเป็นความจริงี่หน้ากลัวเสมอ ... ที่ใจฉันยังรอเขา ที่เป็นรักแรก ... และยังคงไม่ตัดใจจากเขา ... ทั้งๆที่ใจเจ็บขนาดนี้ ... ฉันยังใส่แหวนของเขาไว้ ...
"พอเถอเรย์ .. "
ฉันผลักเขาออกไป และเดินหันหลังจากเขา ...
"เนย .. "
ผลัก ...
ขณะที่ฉันกำลังก้าวเดินห่างออกจากจุดๆนั้น ... เสียงก็ดังจากข้างหลังฉัน ... มีคนทำหน้าตกใจเดินเข้ามา
"คุณคะๆ"
เสียงโวยวายดังมาจากข้างหลังฉันจึงรีบหนัไป ...
Kondo-X
ร่างบางหลับตา .. ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ .. ดูเหมือนไข้จะขึ้นมาก .. ฉันได้แต่เช็ดตัวให้เรย์ .. หลังจากที่เขาพุบไป .. ฉันก็พาเขากลับมาที่หอของเขาเขาตัวร้อน ... และมีอาการสั่นเล็กๆ ...
ห้องของเรามันยังคงเหมือนเดิม ... เหมือนตอนที่มีฉันอยู่ ... มีทุกอย่างๆ ไม่ต่างไปจากเดิม ..
บนหัวเตียงยังมีรูปของเรา
"หมับ"
มือร้อนนั้นกุ้มมือฉันที่แตะหน้าผากเขา
"เนย...เนยกลับมาแล้วหรอ??"
"..."
"เรย์ขอโทษ...ที่ทำให้เนยเจ็บนะ..."
เสียงนั้นยังคงสั้นเบาๆ ... น้ำตาหยดลงมาจากแก้มเขา .. ใจฉันสั้นเบาๆ คนตัวเล็กละเมอเพราะพิษไข้
"..."
"เนย...ตอบเรยหน่อยสิ...ว่าเนยกลับมาแล้ว..."
"..."
"กลับน..กลับมาหาเรย์นะ..กลับมาเถอะ..ฮึก..ไม่งั้น .. เรย์คงจะขาดใจตาย .. เนย เรย์รักเนยนะ"
คนตัวเล็กละเมอออกมา...แล้วร้องไห้ใหญ่โต...ฉันได้เงียบ
เขาจับมือฉันแน่น .. แต่ก็ยังไม่ลืมตา .. เปลือกตาขยับ .. ดูเหมือนไข้จะขึ้นสูงมาก .. ฉันพยายามป้อนยาเขา .. แต่ทำยังไงเขาก็ไม่ยอมทาน ..
"เรย์ .. ทานนะ .."
"..."
พอเห็นเขาไม่สบายในวันนี้ มันทำให้ฉันนึกถึงคำสัญญา ... และแหวนวงนี้
ปีก่อน ...
ต้นเดือนกุมพาพันธ์ ที่เชียงใหม่ ...
หนาวเนอะ
อือ
เสียงคนตัวเล็กทักทายอยากสดใสยิ้มให้คนตัวสูงอีกคนที่มายืนมองพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันมือหนึ่งกุ้มมือของอีกคนไว้ในกระเป๋าเสื้อ
ตอนเย็นไปเดินเที่ยวไหนกันดีอะ...
อืม...ไปเดินแอ๋วถนนคนเดินบ่อ?
คนตัวเล็กหันมาทำหน้านิ๋วใส่คนตัวสูง
เป็นหยั่งเรย?
เนยอะ...อย่าแกล้งเรย์ดิ้...เรย์ฟังไม่รู้เรื่องง-_-"
โด่วววเรย์แค่นี้เอง
-_-เรย์ไม่ใช่คนพื้นทีนะเนย
คนตัวเล็กทำหน้างอล
โอ้ๆๆก็ได้ค้าาาไว้เนยจะสอนนะ
อะจริงอ้อ๐.๐??
ดีเปล่าละแฮะๆ
คนตัวเล็กยิ้มน้อยๆ...ก่อนกอดคนตัวสูงเบาๆ...
ที่รักของเรย์น่ารักที่สุดเลยย
แน่นอนกะ
เนย...สัญญากะเรยนะ...
คนตัวเล็กกอดคนตัวสูงแล้วทำท่าขยุกขยิ้กนิดๆ
เรย์ทำอะไรอะ...มุดเนยอ้อ???
บ้าน่ะเนย-///- เลิกแหย่เรย์ได้แล้ว ... จะฟังมั้ยเรย์มีเรื่องสำคัญจะพูด
คนตัวเล็กทำหน้าอายนิดๆและค้นอใส่อีกที
อืมมม พูดมาดิ้รอฟังอยู่-..-
ไม่ว่าเราจะทะเลาะกันยังไง...ไม่ว่าจะผิดใจกันแค่ไหน...หากเนยไม่ถอดใจเนยห้ามถอดแหวนที่เรย์สวมให้ออกนะ
คนตัวเล็กดึงมือคนตัวสูงขึ้นมาชู...
เรย์ใส่ให้เนยตอยนไหนเนี่ยไม่เห็นรู้เลย???๐_๐
...นานแล้ว
...-///-
คนตัวเล็กอมยิ้มเห็นเหล็กดัดเล็กน้อย...
สัญญาสิที่รัก
...
ว่าเธอจะไม่ถอดแหวนหากไม่ถอดใจจากคนๆนี้..คนๆที่อยู่ตรงหน้าเธอแล้วจริงๆ
คนตัวเล็กพูดอย่างจริงจัง...แล้วมองหน้าคนตรงหน้าก่อนจะยกมือข้างนั้นที่สวมแหวนขึ้นมาจูบที่หลับมือ
ถึงเรย์จะไม่ใช่ผู้ชาย...แต่เรย์จะพยายามทำทุกๆอย่างให้เนยรู้สึกเท่าเทียมกับผู้หญิงทั่วๆไป...ขอบคุณที่เข้าใจเรย์นะ...ขอบคุณที่รับในสิ่งที่เรย์เป็นได้...ขอบคุณจริงๆ...ที่วันนี้เนยมาอยู่ตรงนี้...ขอบคุณที่กุ้มมือเรย์มาตลอด
...
แสงแดดอบอุ่นเริ่มสาดส่องมาคนตัวสูงตรงหน้ามีน้ำตาหยดลงมา
อย่าร้องไห้สิ
คนตัวเล็กทำท่าลุกลีลุกลนเล็กๆเมื่อเห็นคนตรงหน้ามีหยดน้ำตา
...ก็...ดีใจ...ที่เรย์รักเนยนิ
คนตัวสูงอมยิ้มพูดเสียงสั้นแบบกลั้นสะอื้น ทำให้คนตรงหน้าอมยิ้มนิดๆ
-..-เนย...ทำไมน่ารักแบบนี้
ฮึก...เรย์ไม่มีทางถอดใจจากเรย์หรอก...
คนตัวเล็กเอื้อมมืออีกข้างเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าอย่างเอ็นดูหลัจากที่คนตัวสูงพูดเสียงอู๋อี้
เพราะเนยเป็นคนแบบนี้ไง...เรย์ถึงรักเนยมาก...มากจริงๆ...ไม่ว่ามีเรื่องอะไรเรย์จะไม่โกหกเนยนะเรย์สัญญาว่าเนยจะไม่นอกใจ...แต่ถ้าหากมันเกิดอะไรขึ้นมาที่เราต้องผิดใจกัน...แต่เรย์อยากให้เนยเข้าใจนะ...ว่าเรย์มีเหตุผล
อืม...เนยจะไม่ถอดใจ...จนกว่ามันจะคบหนึ่งปีหากเรย์ไม่มาบอกเหตุผลเนยจะไปจากเรย์จริงๆ
คนตรงหน้ายิ้มให้คนตัวสูงเล็กน้อย
ไม่มีวันหรอก...ที่เรย์จะปล่อยคนที่ใช่ที่สุดในชีวิตไป
...นี้คือเหตุผลที่ปลุกให้เนยลุกมาแต่เช้าเพื่อขึ้นมาบนดอยสุเทพหรอ-๐-
แฮ่ๆใช่แล้วที่รัก...อยากให้โรแมนติกหน่อยน่ะ
โดว..ให้ที่บ้านก็ได้...หนาวนะเนี้ย
คนตัวสูงพูดเสียงอุ่บอิ้บ
-_-ก็เรย์อยากให้เนยจดจำแหวนวงนี้ไว้นิ...ว่ามันเป็นสัญญาใจจากเรย์
คนตัวเล็กดึงมือของคนตัวสูงขึ้นมาหอมเบาๆทำให้คนตรงหน้าใจสั้นเล่น...
เรย์แกล้งเนยอะ-///-
คนี้จองแล้ว...มีแหวนแล้วห้ามถอด...ห้ามทอดสายตาให้ใครหวง
คนตัวเล็กกอดคนตัวสูงแน่นท่่ามกลางอากาศที่เริ่มอุ่มเมื่อแสงอาทิย์สาดส่องเข้ามา
______________________________________________________________________
ยัจำกนได้มั้ย???หลังจากที่หายไปนาน-..-
มีแต่คนบอกว่า..อยากให้เรย์กลับมา ๕๕๕๕ จัดให้นิดนึ่ง ...
เรามาเล่าความหลังกัน ...
มีความลับบ้างอย่างกับเรย์ ...
" เรย์ " เป็นตัวละครที่เคยมีชีวิตอยู่จริงๆ ...
เกิ่นไว้แค่ตอนนี้คะ ... แล้วจะมาต่ออีก ... ...
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตาม ...
หากมีอะไนติติงดพสผฝากไว้ได้คะแล้วจะมาตอบ จุ๊ปๆ
By : เหล้าหวาน Date : 5 Dec 2012 04:57  
|
