|
คุณครูที่รัก#1
คุณครูที่รัก#1
แปวคะ อยากลองทำตามความฝันดูยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
เรื่องแรกที่เขียนอิงชีวิตจริงตัวเองเป็นส่วนใหญ่ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะลองติดตามกันดูนะคะ
เรื่องมันเริ่มขึ้น ตอนม.ต้น
คาบพละศึกษา ฮะ อาจารย์สอนพละเป็นทอมเหรอนี่ สวัสดีคะ ครูชื่อ ยุพิญ สอนพละม.1ในเทอมนี้พวกเธอจะต้องเรียนกีฬาที่เป็นพื้นฐานของกีฬาทุกชนิดนั้นคือยิมนาสติก ทำไมเราถึงรู้สึกแปลกๆนะเวลาที่อาจารย์มองเรา เหมือนเรากำลังเขินเลยอ๊ะ
ไม่เห็นรู้สึกแบบนี้เลยตอนที่มีรุ่นม.ปลายที่เป็นผู้ชายมองเราเลย ตอนนี้แอนท์รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังหน้าแดง แต่อากาศที่ร้อนนอกอาคารเรียนนี่คงช่วยกลบเกลื่อนได้บ้าง เสียงอ๋อดๆๆดังขึ้นมันทำให้แอนท์รู้สึกโล่งไม่น้อยแต่อีกใจก็รู้สึกเสียดาย ดีนะที่คาบพละคาบแรกของชีวิตม.ต้นวันนี้เป็นแค่ทฤษฎีก่อน กลับมาถึงบ้านแล้วแอนท์ยังนึกถึงสายตาที่อาจารย์ ยุพิญ มองมาที่ตน เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนนะแอนท์เธอเป็นอะไรของเธอนะแอนท์ที่ตอนนี้นั่งนิ่งอยู่หน้าบ้าน แม่เรียกให้ไปอาบน้ำจะได้มาทานข้าวเป็นอะไรเรียกไม่ได้ยินพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้นแอนท์สะดุ้งเพราะเสียงนั้นทันทีที่ได้ยิน เปล่าเธอลุกขึ้นแล้วเดินไปอาบน้ำทั้งที่ในใจยังคิด เราคงไม่ได้ชอบผู้หญิงหรอกเราแค่โตขึ้นก็เราเป็นไวรุ่นแล้วนิ ม.1แล้วแอนท์บอกตัวเองขณะกำลังอาบน้ำ มือจับอยู่ที่หน้าอกของตัวเองแล้วก็เพลอหัวเราะออกมา อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแอนท์เดินมาช่วยแม่จัดโต๊ะทานข้าวด้วยหน้าที่เหมือนกับยิ้มอยู่ตลอดเวลาแล้วก็ต้องคอยหลบหน้าแม่เพราะกลัวแม่ทักที่ยิ้มไม่หุบ กับข้าวแม่อร่อยเหมือนทุกวันแต่วันนี้แอนท์กลับทานน้อยกว่าปกติเพราะมัวแต่คิดอะไรก็ไม่รู้ เข้านอนแล้วแต่แอนท์ก็ยังคิดถึงสายตาที่ อ.ยุพิญมองตัวเองอยู่พร้อมกับถามตัวเองว่าแล้วทำไมเราไม่เคยคิดถึงพวกผู้ชายที่มองเราแบบนี้นะ คิดวกไปวนมาแล้วก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
แอนท์ตื่นเช้าตามเวลาปกติที่เคยตื่น แต่วันนี้เธอออกไป รร.เช้ากว่าปกติ สิ่งแรกที่เธอมองหาใช่อ.ยุพิญ แต่ก็ไม่เจอเธอเอากระเป๋าไปเก็บที่โต๊ะเรียนส่งการบ้านนั่งคุยกับเพื่อนอยู่ครู่นึง ก่็ได้ยินเสียงอ๋อดดังขึ้นเธอเดินออกไปเข้าแแถวหน้าเสาร์ธงพร้อมกับเพื่อนๆ. กำลังเดินมาแล้วคนที่แอนท์มองหาตั้งแต่เช้า อาจารย์ยังไม่เห็นแอนท์ด้วยซ้ำไปแต่เธอกลับรู้สึกร้อนผ่าวบนหน้า อาจารย์ยุพิญเป็นคนตัวเล็กสูงประมาณ165รูปร่างเล็กก็พอๆกับแอนท์ในตอนนั้น เสียดายที่วิชาพละมีแค่อาทิตย์ละครั้งแต่พอถึงคาบเรียนพละจริงแอนท์กลับกลัวมากเพราะวิชาพละเป็นวิชาเดียวที่แอนท์เรียนไม่ใด้เรื่องเลยแต่ยังดีที่ตัวเองชอบกีฬายิมนาสติกมากแต่พอได้มาเรียนจริงมันสนุกอย่างที่คิดและไม่ง่ายเลยแล้วยิ่งตัวเองมารู้สึกแปลกๆกับอาจารย์ที่สอนด้วยแล้วมันยิ่งทำให้แอนท์กลัวจนทำอะไรไม่ถูกแต่มันกลับทำให้แอนท์ได้ใกล้ชิดกับอาจารย์มากขึ้นเพราะอาจารย์ต้องคอยมาสอนอย่างใกล้ชิด บางทีก่็ต้องมาคอยจับขาว่าต้องวางอย่างนี้ระวังหลังเพราะกลัวจะร่วงลงไป สอนทุกอย่างทีละขั้นตอนอย่างละเอียดไม่ใช่ทำให้ดูแต่จับให้ทำ พื้นฐานยังไม่เท่าไหร่แต่พอถึงท่าของอย่างหกสูงลองนึกดูสิว่าตีลังกาขึ้นไปแล้วคนที่รอรับขาเราอยู่เป็นอาจารย์ที่เราปลื้มเนี๊ยะรู้สึกยังไง แล้วท่าสะพานโค้งที่ต้องคอยๆแอ่นหลังลงไปหละจริงๆทำไม่ได้เลยละท่าเนี๊ยะไม่อยากจะทำด้วยแต่เพราะอาจารย์เห็นว่าแอนท์ตัวอ่อนก็เลยพยายามให้ทำแล้วทำอีกโดยที่มีอาจารย์มาคอยยืนจับอยู่ตลอด อะเอาไหม่ค่อยๆลงครูจับใว้ไม่ต้องกลัวไม่ปล่อยให้ร่วงหรอก ไม่ได้กลัวอาจารย์ปล่อยหรอกแต่หนูเขินอาจารย์มาจับเอวอยู่แบบนี้ จบ ม.1แล้วแต่ก็ยังมีโอกาสได้เรียนกับอาจารย์อยู่บ้างเพราะต้องมาสอนแทนอาจารย์พละอีกท่าน แต่แอนท์เองก็เริ่มมีผู้ชายเข้าจีบมากขึ้นแอนท์เองไปคบกับรุ่นน้องที่เป็นผู้ชายคนนึงแต่ก็คบกันได้ไม่นาน เพราะแอนท์รู้สึกว่ามันไม่ใช่แต่น้องเค้าเองก็ขี้อายมากและก็คงรู้ว่าแอนท์คบกับเค้าก็เพราะว่าเค้าเป็นที่หมายปองของคนอื่นแต่เค้ากลับมาจีบแอนท์ ม.3ได้มาเรียนพละกับอาจารย์ยุพิญอีกครั้งคราวนี้เป็นวิชาแบตบินตั้น คราวนี้อาจารย์ดุกว่าคราวที่แล้วเยอะเลย และก็มีเพื่อนแอนท์ไปได้ยินอาจารย์ยุพิญพูดกับอาจารย์ที่ปรึกษาว่าแอนท์เรียนเก่งนะทุกวิชาแต่พละนะไม่ค่อยเก่งแต่อาจารย์ยุพิญ บอกว่าแต่ตอนเรียนกับพิญเค้าก็เก่งอยู่นะพี่ ปลื้มจังแต่จริงๆแล้วแอนท์ก็เรียนพละไม่เก่งจริงนั้นแหละ
ง่วงนอนแล้วเดี๋ยวค่อยมาต่อให้ไหม่นะตอนต่อไปอาจจะออกแนวอิ....หน่อยนะอย่าลืมมาติดตามกันนะคะ
By : แปว Date : 5 Mar 2012 08:30  
|
