|
เรื่องสั้นTG 3 ตอนจบ (ตอนที่1) 72 ชั่วโมง...ขอให้ฉันรักเธอตลอดไป
เรื่องสั้นTG 3 ตอนจบ (ตอนที่1) 72 ชั่วโมง ขอให้ฉันรักเธอตลอดไป
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ....
เสียงฝีเท้าที่เดินอย่างสม่ำเสมอกัน เหมือนต้องการไปที่ไหนสักแห่ง เสียงฝีเท้ากับไปหยุดอยู่ตรงบริเวณหน้าประตูห้องของใครสักคนที่แม้บรรยากาศภายนอกดูเงียบ มีแต่เสียงหัวใจที่ดัง เต้นสั่นระรวย มันดังกว่าเสียงที่เล็ดลอดออกจากทางช่องประตู
"อืมมมมมมมมมมมมมมมมอ่าสสสสสสสสสสสสสสสส"
"หวานจังคับพี่เอแคร์ มันทำให้ผมหยุดไม่ไหวแล้วนะ"
"ไม่ไหวก็อย่าหยุดสิจ๊ะ"
บทสนทนาที่ดังเล็ดลอดออกมา มันทำให้น้ำตาของลูกผู้ทอมอย่างผมที่ดูเข้มแข็งกับร้องไห้อ่อนไหว มันทำให้ผมเกือบล้มทั้งยืน ผมจะตัดสินใจยังไงดี เปิดประตูแล้วยอมรับความจริงหรือเดินหันหลังกลับแล้วคิดซะว่ามันก็แค่ฝันไป แต่มือมันไปก่อนสมอง ประตูถูกเปิดออก ภาพที่ผมเห็น
หญิงสาวที่ผมรักมากที่สุด กับน้องคนละพ่อคนละแม่ ที่ผมรักเหมือนกับน้องแท้ๆคนหนึ่ง นอนเปลือยเปล่าอยู่บนผ้าปูที่นอนสีชมพู ที่ผมซื้อให้เป็นของขวัญย้ายมาอยู่ด้วยกัน ผมได้แต่ยืนก้มหน้า มองพื้นมันคงทำให้ผมรู้สึกดีกว่านี้นะ
“เจน!!! พี่เจน!! “ เสียงตกใจของทั้งคู่ดังขึ้นเหมือนพร้อมใจกันพูด
“เจน กลับมาเมื่อไร ไหนว่าไปต่างจังหวัดไง” เอแคร์
“เจนหลอกเอแคร์ใช่ไหม” น้ำตาที่ไหลจากใบหน้าเสแสร้ง มันค่อยๆไหลๆ
ผมได้แต่มองภาพที่กำลังเคลื่อนไหว เหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น หูอื้อ
มันเหมือนเกิดขึ้นไวมากสุดท้ายภายในห้องก็เหลือเพียงแค่ผมคนเดียว ผมมันนี้ก็แปลกนะมันไม่ใช่ครั้งแรก มันน่าจะทำให้ผมชินซะทีแต่เปล่าเลย ยิ่งตอกย้ำให้ผมต้องทำอะไรสักอย่าง ผมเดินย้อนกลับไปเผื่อที่ว่าจะเจอคนทั้งคู่
“พี่เอแคร์คับ พี่เจนรู้เรื่องเราสองคน จะทำไงกันดี” เสียงแก้วดังขึ้น
“ไม่ต้องห่วง พี่จัดการเอง”
“เจนเค้ารักพี่ เขาไม่ว่าอะไรหรอก ทำตัวน่าสงสารเขาก็ใจอ่อนเองแหละ”
ผมเดินตรงไปจับข้อมือเอแคร์ ทำเอาเจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง แต่ผมกับยิ้ม
“เอแคร์ต่อไปนี้ เจนจะไม่ทนแล้วนะคับ” น้ำเสียงที่เย็นชาของผมทำเอาเอแคร์ถึงกับตาโต
“แก้ว ฝากผู้หญิงที่พี่รักที่สุดดูแลแทนพี่ด้วย”
ผมเดินผ่านคนทั้งคู่โดยไม่มองย้อนกลับไป ขอให้โชคดีกับความรัก ขอให้รักกันจนตาย
##################################################################################
"รักใบข้าวเสมอและตลอดไป"
ข้อความที่ถูกเขียนลงในการ์ด พร้อมกับดอกกุหลาบสีขาวนับร้อยๆดอกที่อยู่เต็มหลังรถมัน คนที่ผมกำลังจะไปหาเธอซึ่งเป็นที่รัก เป็นคนที่ผมจะอยู่ด้วยตลอดชีวิต
รถค่อยๆเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนถึงแม้ว่าบรรยากาศจะไม่เป็นใจนัก ฝนตกตั้งแต่เช้า แต่ใจผมก็ยังคงคิดถึงหญิงสาวที่รักมากขึ้นทุกที
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น~.
“พี่ปุ้นถึงไหนแล้วค่ะ”เสียงหวานๆดังขึ้นจากปลายสาย
“ถึงXXXXแล้วครับ ประมาณ 3ชั่วโมง คงถึงบ้านแล้วแหละ”
“ขับรถระวังหน่อยนะค่ะ ข้าวเป็นห่วงจังเลย”
“ครับ พี่ขับคลานเป็นเต่าแล้วเนี้ย”
“งั้นขับรถไปเถอะค่ะ ข้าวรอทานข้าวอยู่นะค่ะ”
“ครับ”
“พี่รักใบข้าวนะ”
เสียงปลายสายถูกตัดไป ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ถ้าเธอได้เห็นดอกกุหลาบที่เธอชอบเธอจะทำหน้ายังไงนะ หน้าคงแดงเป็นมะเขือเทศแน่ๆเลยคงน่ารักมาก
โครม~.
ทุกอย่างมันหยุดหมุน มีเพียงแสงสีขาว ความรู้สึกผมเบาหวิว นี้มันอะไรกันมันสบายจัง ผมเห็นผู้คนมากมายยืนต่อแถวเพื่อก้าวผ่านประตูใบใหญ่ ผมกำลังจะก้าว ต่อแถวแต่มีซึ่งมีผมเป็นคนสุดท้าย แต่มีคนแก่คนหนึ่งมาต่อผม ท่าทางดูเหนื่อยผมเลยเสียสละให้ยื่นหน้าผมดีกว่า ถ้าเป็นไรผมจะได้ช่วยท่าน
“ขอบคุณนะ ขอให้โชคดีพ่อหนุ่ม”
“อ่ะคับ”ผมตอบไปแบบงง
ผมมาหยุดยืนที่หน้าประตู เท้าผมจะพ้นขอบบานประตูนี้แล้ว แต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“นางสาว ทิพย์วัลย์ ใช่ไหม”
“ครั.....ค่ะ”
“เจ้าเป็นวิญญาณดวงที่ 1,000 พอดี
"เจ้าจะได้กลับไปยังโลกมนุษย์ ในเวลาเพียง 72 ชั่วโมง"
“72 ชั่วโมง 3วันเองหรอเนี้ย”น้อยจังอ่ะ
“ตามข้ามา”
สิ้นเสียงผมเดินตามไป แต่ทุกอย่างดับวูบ เหมือนในหนัง แต่ความรู้สึกมันต่างกัน ผมตื่นมาในร่างใครไม่รู้ เป็นผู้หญิงน่าตาน่ารัก จัดว่าสวยมากซะด้วย
“เจ้าจงใช้ร่างนี้ให้คุ้ม ในเวลา 72 ชั่วโมง”
“ท่าน ท่าน เดี๋ยวก่อน”
“ไปซะแล้ว แล้วเอาต่อดีเนี้ย”
จะกลับไปหาใบข้าวสภาพนี้ คงไม่ได้แน่ๆ กลุ้มใจจริงๆ เราต้องหาใครสักคนที่ไว้ใจได้ แล้วรู้ใจเรามากที่สุดช่วยซะแล้ว .......
***************************************************
ติชมได้นะคับ ไม่สนุกยังไงก็ขออภัยด้วยครับ
By : หมาบ้า Date : 27 Jun 2011 13:16  
|
