TG>>A TOY WITH SADNESS ของเล่นของฉัน ตอนที่ 2 ของเล่นในกล่อง
โรงเรียนที่ผมเรียน เป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ที่มีชื่อเสียงมายาวนาน พวกผู้ดีมีสกุลมักจะมาเรียนอยู่ที่นี่ ที่ที่ลายล้อมไปด้วยบรรยากาศแบบหรูหรา ในสถานที่ที่ดูราวกับเป็นสังคมคนชั้นสูง มีคนธรรมดาอยู่คนหนึ่ง นั้นคือตัวผม ทำให้ผมรู้สึกแปลกแยกเหลือเกิน
“นี่ปาม ตอนกลางวันเจอกันที่เดิมนะ”เสียงคุณหนูบลูดังมาแต่ไกล
“คะ...ครับ”
“มากินข้าวด้วยกัน” คุณหนูบลูเข้ามาโอบตัวผม พร้อมก้มลงมากระซิบข้างหู อย่างเบาๆเหมือนกลัวใครได้ยิน
“กินข้าวเส็ดแล้ว ก็ค่อย......เข้าใจไหม?”
“คุณหนู เอ่อ....แต่ว่า”ผมพูด
“อะไรหรอ?”
เหมือนร่างกายผมจะรู้ดีว่าถ้ายิ่งต่อต้านหรือขัดขืนคงต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้ ผมจึงไม่กล้าที่จะทำ
“เข้าใจแล้วครับ” เพื่อที่จะทำให้สนุก จนกว่าจะถึงวันหลุดพ้น
“ถ้างั้น แล้วเจอกันนะ” คุณหนูบลูใช้มือลูบน้องสาวผมแล้ว ทำท่าเลียมือที่จับน้องสาวผม ทำเอาผมถึงหน้าแดง
ผมน่ะตอนเด็ก ถูกจ้างมาเป็นเพื่อนเล่นของคุณหนูแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว กับกลายผมเป็นแค่ของเล่น ดังนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังคงมีสภาพเป็นของเล่นอยู่
ทั้งทีโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังคนที่จะเข้าได้ต้องรวยเป็นมหาเศรษฐี สำหรับผมแล้วยังไงก็ไม่เข้ากัน เมื่อผมได้มาเรียนที่นี้คุณแม่ดีใจใหญ่ผมยังจำประโยคที่แม่พูดกับผมได้
“ดีจังเลยนะ ได้ทำงานแถมยังส่งให้เข้าเรียนโรงเรียนดีๆแบบนั้น”แม่พูดพร้อมร้องไห้ด้วยความดีใจ
********************************************************************************
“ไง หวัดดีกายส์”
“อรุณสวัสดิ์ อาเช” อาเชเป็นเพื่อนสนิทผม หรือจะเรียกว่าเพื่อนเพียงคนเดียวถึงจะถูก
“เอ๊ะ!!! สีหน้าไม่ค่อยดีเป็นอะไรหรือป่าว”
“ป่าวนิ ไม่ได้เป็นอะไร”ผมตอบบ่ายเบี่ยง
อาเชเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเรียนได้ไม่นานนี้เอง
“ให้ตายสิ ทำไงก็ไม่ชินสักทีบรรยากาศแบบนี้นะ”
“พึ่งจะเป็นเศรษฐีเมื่อไม่นานมานี้เอง ยังไม่คุ้นเคยเท่าไร”
“เหมือนกันยังไม่ค่อยชิน”ผมยิ้มแห้งๆ
“งั้นมาตั้งใจเรียนให้จบกันดีกว่านะ” พอผมได้อยู่กับคนที่ร่าเริงอย่างอาเชทำให้ผมสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ทำให้คิดว่าผมเป็นนักเรียนธรรมดาคนหนึ่ง
“กายส์ เดี๋ยวไปห้องสมุดกันจะหาหนังสือเตรียมสอบ”
“ไปสิ!!!!ไป”
ณ ห้องสมุด
ทำไงดีตอนนี้ผมเริ่มกังวลใจกับเรื่องนัดจนไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย ผมหันมองไปที่หน้าต่างเจอคุณหนูบลูกำลังวิ่งที่สนาม อะแย่แล้ว ถ้าเกิดเห็นเข้า
“กายส์ เป็นอะไรหรือป่าว หน้าแดงมากๆ”
“อืม.....ไม่เป็นไร” เราจะให้เพื่อนรู้ไม่ได้
****************************************************************************
ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปี ที่แล้ว
นานแล้วนะที่คุณหนูบลูใช้ร่างกายผมเป็นเพียงแค่ของเล่นชิ้นโปรดเท่านั้น.....
“นี่ กายส์”
“เราไปเล่นซ้อนหากัน ให้พ่อบ้านตามหาเรา”
“แต่ว่า...ตอนนี้ผมยังจัดหนังสือยังไม่เส็ดเลยนะ”
“คุณหนูอยู่ที่ไหนครับ”เสียงพ่อบ้านดังมาจากอีกด้านหนึ่งของกำแพง
“ทางนี้” ผมถูกลากมาหลบอยู่ในตู้ใบใหญ่ ทั้งที่ยังไม่ได้ตอบตกลง
ผมนั่งอยู่ด้านหน้า โดนที่มีคุณหนูนั่งโอบตัวผมอยู่ แผ่นหลังผมแนบติดอกคุณหนู ผมได้ยินแม้กระทั้งเสียงลมหายใจ
“เอ่อ...คือ”ผมพยายามจะอ้างปากพูด
“ชูว์!!!!!!!”
“คุณหนูครับ อยู่ไหนนะ” พวกเรารอจนเสียงพ่อบ้านเงียบไป
“คุณหนูครับ!!!” ผมร้องตกใจ ถึงแม้ว่าภายในตู้เสื้อผ้าจะมืดแต่ผมรู้สึกได้ว่ามือคุณหนูสอดเข้ามาใต้กางเกงของผม
“เงียบๆนะ จะโดนจับได้ก็เพราะนายแหละ”ทั้งที่ปากยังบอกให้เงียบ แต่ยังคงบดขยี้น้องสาวผมอยู่
“ละ....เลิกเถอะ”
“หนวกหูน่า”
คุณหนูบลูใช้มือปิดปากผมไว้เพื่อที่จะไม่ให้ส่งเสียงดัง แต่อีกมือหนึ่งทำงานเหมือนรู้หน้าที่ ใช้เขี่ย จากจังหวะช้าเป็นเร็วขึ้น ขาทั้งสองข้างขัดขาผมให้อ้ากว้างกว่าเดิม
“อะ.............อืม” เสียงที่ดังเล็ดลอดตามร่องนิ้วของคุณหนูบลูมันยิ่งทำให้น้ำของผมไหลเยอะขึ้น
คุณหนูใส่นิ้วลงไปตรงทางเข้าพร้อมทั้งชัก เบาๆสลับกับเร็วตามจังหวะ
“อืม.........................อะ...อืม”
“รู้ไหมกายส์ ที่จ้างนายมาก็เพื่อที่ที่จะทำให้ฉันสนุก”
“หือ............อืม”
“สนุกมาก ยิ่งกว่าเล่นซ่อนหาซะอีก” คุณหนูบลูหันมาและหัวเราะ อย่างสะใจ
***************************************************************************
ทำไมถึงคิดเรื่องนี้ขึ้นมาเนี้ย ทั้งที่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว แต่รู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัว
“กายส์ เป็นอะไรหรือป่าว นั่งเหม่อลอย”ผมถูกสะกิด
ตายล่ะสิ เผลอเหมอนานเกินไป มันจะเลยเที่ยงอยู่แล้ว คุณหนูคงโกรธเราแน่ๆ
“อาเช กายส์ขอตัวก่อนนะ ต้องไปแล้ว” ผมเก็บของใส่กระเป๋า
“ยังอยู่ตรงนี้อีกหรอ”เสียงคุณหนูดังมาจากข้างหลัง
“มาได้แล้ว” ผมถูกดึงอย่างแรง
“ขอโทษนะ ผมเพลินไปหน่อยเลยลืม”
ปัง!!!
เหมือนคุณหนูจะไม่ฟังอะไร พาผมเข้าไปในห้องสมุด แล้วล็อคประตู
“เพลินหรอ ลืมหรอ ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ กายส์”
“ขอโทษคับคือ...”
“อยากจะจู๋จี๋สองต่อสอง กับคนอื่นอยู่หล่ะสิ”
“แค่ไปอ่านหนังสือกับเพื่อนมันผิดด้วยหรอ
“จะเป็นใครฉันไม่สน แต่นายห้ามยุ่งกับใครทั้งนั้น”
ผมถูกโอบกอด ทั้งทีปากของคุณบลูยังคงไซตามซอกหู เรื่อยลงมาจะถึงเนินอก แต่มือกลับลวงเข้ามาข้างในกางเกงใน
“อะ อย่า”
“ต่อให้ปฎิเสธแค่ไหน แต่ร่างกายของนายไม่เคยปฏิเสธนะ”
“ยิ่งใส่เสื้อผ้าก็ยิ่งทรมารหล่ะสินะ งั้นให้ฉันช่วยถอดให้เอาไหม”
“ไม่นะ ผมจะไม่ทำที่โรงเรียน”
“แคร์เพื่อนมากสินะ ถ้าอย่างงั้นอย่าส่งเสียงดังสิ”
คุณหนูไม่รอช้าถอดเสื้อผ้าผมออกจนหมด จับผมหันหลังในท่ายืน มือยังคงวนเวียนจับน้องสาวผม ผมจะยืนไม่ไหวแล้ว ผมจับผ้าม่านไว้แน่น เพื่อประคองตัวเองไม่ให้ล้ม
“อะ..............อืม.....”
คุณหนูจับวัตถุขนาดพอมือ คล้ายแท่งแก้วอะไรสักอย่าง ถูบริเวณทางประตูหลังแล้วกดพลวดเดียวหายเข้าไปมิดอันแล้วชักเบาๆ พร้อมทั้งใส่นิ้วทางประตูหน้า ชักพร้อมกัน
“อะ...............อาสสสสสสสสสสสสสสสส...อืม”
“ถูกของที่ไม่ชอบใส่ถึงขนาดนี้แต่ยัง......”
ผมยืนแทบจะไม่ไหว ขาเริ่มอ่อนแรง น้ำสีขาวขุ่นไหลเปื้อนขาทั้งสองข้าง หยดลงพื้น นองไปทั่วทั้งห้อง
“เร็ว......เร็ว.....เถอะ...เร็ว....เข้า อะ.............”ผมพูดอย่างลืมตัว
“ทุกครั้งที่ขยับถูกจุดจะเกิดอารมณ์ล่ะสิ”คุณหนูบลูยิ้ม
“อ่ะ .............อะ...........อืม “
ผมถูกยกตัวขึ้นนอนอยู่บนโต๊ะ ถูกอ้าขาจนเห็นได้ชัด แท่งยังคงคาไว้ที่เดิม
“อย่าคิดถึงคนอื่น แม้แต่เพียงนิดเดียว นายต้องมีฉันคนเดียวเท่านั้น”
“คะ.....คุณหนูหยุดเถอะ”
เหมือนคุณหนูจะไม่ฟังในคำพูดของผม คุณหนูสอดนิ้วพร้อมกันสองนิ้ว ทำเอาผมถึงกับสะดุ้ง ต้องรีบเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้ร้องดัง
“อะ.............อา.............”
“ปกติจะคับแท้ๆ แต่ทำไมครั้งนี้มันพอดีนิ้วเลยหล่ะ”
“หรือว่าเพราะมีตัวสอดคาข้างหลังอยู่”
ผมไม่มีแรงแม้กระทั้งจะตอบ คุณหนูกระแทงแรงขึ้น แรงขึ้น ตัวผมลอยเด้งรับเป็นจังหวะ
“ไม่เจ็บใช่ไหม”
“คุณหนู.............อืม................อา.........”
“ถ้าเสียวจนทนไมไหวก็ส่งเสียงออกมาสิ ร้องออกมา”
ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ทั้งที่มันทรมาณแต่ทำไหมมันถึงมีความสุขนะ ชีวิตผมมันก็เหมือนของเล่นที่ถูกเก็บอยู่ในกล่อง ทั้งที่ถูกขังอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ ถูกขังแม้กระทั้งอยู่ในโรงเรียน
“อะ...........อ่าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”ตัวผมเกร็งกระตุก มันเป็นสัญญาณว่าผมถึงแล้ว
“กายส์ นายจงจำไว้ นายต้องคิดถึงแต่เรื่องของฉันเท่านั้น”
“รีบแต่งตัวซะ อยากให้เพื่อนรู้หรอไง”
ผมฝืนลุกทั้งทีขาแทบจะไม่มีแรงเดิน แต่ต้องแต่งตัวทำให้ไม่มีพิรุธที่สุด ผมเดินออกจากห้อง อาเชยังคงนั่งรอผมอยู่
“เป็นอะไรหรือป่าว กายส์”
“ป่าว ไม่มีไรอาเช”
“นี้หรอ อาเช ดูใกล้ๆก็ดูดีเหมือนกันนิ”
คุณหนูบลูเดินมาใกล้ผมและกระซิบว่า
“อย่าให้มันมากเกินกว่านี้ ไม่งั้นนายจะเจ็บตัว”
คุณหนูบลูเดินจากไป ผมได้แต่มองแผ่นหลังที่ค่อยๆเดินหายไป นายคิดยังไงกับฉันแน่ บลู


------------------------------------------------------------

ติชมได้นะคับ ขอบคุณล่วงหน้าคับ

By : หมาบ้า    Date : 5 Sep 2010 22:26