ศัตรูคู่ขวัญ..ตอนที่ 2 - เคลียร์ -
- ตอน เคลียร์ -


เช้าวันต่อมา วุ้นลงมาเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เพราะตั้งแต่เธอมาถึงก็ยังไม่ได้พบกับคุณลุงคุณป้าเลย เมื่อคืนท่านทั้งสองกลับดึก เธอเลยรอพอท่านไม่ไหว


ที่เธอตื่นเช้าก็เพื่อพบท่านทั้งสอง แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะคนแรกที่พบกลายเป็นนายปากเสียซะนี่



“ตื่นเช้าเหมือนกันนี่ ทั้งๆ ที่ไม่มีไก่ปลุกตอนเช้าเหมือนที่บ้านนอก”

“ชั้นตื่นเช้าเป็นนิสัยอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอะไร” เธอหันหลังให้เขาและทำท่าจะเดินหนีซะดื้อๆ


“เดี๋ยวก่อนซิ คุยกันให้รู้เรื่องก่อนไม่ได้หรือไง”

“ชั้นว่าเราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องมากกว่านะ” แล้วเขาก็ดึงข้อมือเธอ

“นี่คุณ มันไม่มากไปหน่อยหรือไง”

“ก็คุณจะพูดกับผมดีๆ ได้มั้ยละ” เธอพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา

“ไม่ต้องถึงกับสะบัดหรอก อันที่จริงผมก็ไม่อยากจับคุณนักหรอกนะ”

“ในเมื่อคุณไม่อยากทำแบบนั้นก็ปล่อยชั้นซิ” ภัคมองอย่างเสียดาย แต่จำต้องปล่อย

“ผมว่าเรามาตกลงกันก่อนดีกว่านะ”

“ไม่ทราบว่าชั้นต้องมีอะไรตกลงกับคุณไม่ทราบ”

“ผมว่าเราน่าจะพูดดีๆ กันนะ ผมไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่คิดมาก” วุ้นเชิดหน้าใส่เขาและเบือนหน้าไปทางอื่น

“แล้ววันนี้จะไปติดต่อที่เรียนหรือเปล่า?”

“ยัง”

“จะไปเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน จะขับรถพาไปให้” เขาอาสาอย่างใจดี

“ ชั้นคงไม่รบกวนคุณหรอก”

“ผมว่าไม่รบกวนหรอกนะ”

“ดิชั้นไปได้หรือยัง”

“คุยกับผมมันลำบากมากนักเหรอ” เขาถามแบบประชด

“ชั้นจะไปพบคุณลุงคุณป้า”

“ไปพร้อมกันก็ได้นี่ รู้สึกคุณพ่อคุณแม่จะลงมาแล้ว


“ชั้นมีขา ชั้นไปของชั้นเองได้ ไม่ต้องการให้ใครพาไป” วุ้นไม่สนใจที่เขาพูด เธอหันหลังเดินนำหน้าลิ่วๆ เพื่อเข้าสู่ตัวบ้าน และเธอรู้สึกว่าเขาเดินตามมา แถมยังโอบรอบเอวเธอและพาเดินเข้ามาในบ้านอีกด้วย


เขาจะถือวิสาสะมากไปแล้ว ถือดีอย่างไรถึงมาทำแบบนี้กับเธอ


“นี่คุณทำบ้าอะไร ปล่อยนะ” วุ้นดุเสียงแข็ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ภัคสะทกสะท้านเลย กลับพาเธอเดินหน้าระรื่นเข้าไปหาพ่อแม่เขา


“คุณพ่อคุณแม่ฮะ นี่วุ้นลูกคุณอาไพศาลฮะ” เหมือนเขาจะแสดงให้พ่อแม่รู้ว่าเขาและเธอเข้ากันได้ดีเหลือเกิน


“สวัสดีคะคุณลุงคุณป้า” ในเวลานั้นเธอเลยถือโอกาสพาตัวให้ออกจากเขาได้


“สวัสดีจ๊ะ เป็นไงบ้างจ๊ะ หลับสบายดีหรือเปล่า เมื่อคืนป้ากับลุงไปงานเลี้ยงมา เลยกลับดึก ไม่ได้อยู่รับหลานเลย พี่เขาดูแลนู๋ดีมั้ยจ๊ะ”


“คะ .. คุณลุงคุณป้าสบายดีหรือคะ คุณพ่อฝากผลไม้มาให้หลายอย่างเลย และก็ฝากความคิดถึงคุณลุงคุณป้าด้วย”


“ตาไพศาลก็อย่างนี้แหละ แล้วเขาสบายดีเหรอนู๋วุ้น ช่วงนี้ลุงไม่ค่อยว่าง ไม่ได้มีโอกาสไปเยี่ยมมันเลย”

“คุณพ่อสบายดีคะ ยังฝากถามคุณลุงอีกนะคะ ว่าเมื่อไหร่จะมาดวลกันอีก”

“มันท้ามาเหรอนี่เจ้าไพศาล” นุชาหัวเราะดังเมื่อนึกถึงเพื่อนเก่า

“คุยเรื่องอย่างนี้ ชอบนักนะ” ภานีต่อว่าสามี

“แล้วห้องที่ป้าจัดไว้ให้ ถูกใจมั้ยลูก ถ้าขาดเหลืออะไรบอกแม่บ้านได้เลยนะ ถือซะว่าเป็นบ้านของนู๋ละกัน”


“ขอบคุณคะคุณลุงคุณป้า วุ้นคงรบกวนไม่นานหรอกคะ”

“อ้าวทำไมละ นุ๋ก็มาเรียนที่นี่ไม่ใช่เหรอ”

“คะ”

“แล้วทำไม ป้าไม่เข้าใจ”

“คุณป้าคะ แต่วุ้นเคยคุยกับคุณลุงไว้แล้ว คุณลุงคงไม่ลืมนะคะ” ภานีหันไปมองหน้าสามีคล้ายจะถาม

“คุยเรื่องอะไรกันไว้หรือคะสองลุงหลานเนี่ย”


“ลุงไม่มีปัญหาอะไร ถ้ามันเป็นความต้องการของนู๋ แต่บ้านลุงจะไม่สะดวกกว่าหรือลูก ลุงเป็นห่วงนะ เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว แล้วจะไปอยู่คนเดียวได้ยังไง”


“ไม่หรอกคะคุณลุง วุ้นลืมบอกไปว่า วุ้นเอาเด็กที่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อน เพราะช่วงนี้เขาปิดเทอมพอดี วุ้นเลยมีเพื่อนแก้เหงา”

“เอ๊ะ สองลุงหลานพูดอะไร ป้าไม่เข้าใจเลย”

“ก็นู๋วุ้นเขาจะขอไปอยู่คอนโดของพ่อแม่เขาข้างนอก”

“แล้วทำไมละนู๋วุ้น บ้านป้ามันคับแคบหรือจ๊ะ”


“เอ่อ..ไม่ใช่หรอกคะคุณป้า คือวุ้นเบื่อรถติดหน่ะคะ จากบ้านคุณป้าไปถึงที่เรียน วุ้นว่าต้องใช้เวลานาน พอดีคอนโดที่คุณพ่อซื้อไว้ใกล้กับที่เรียน วุ้นไม่ต้องขึ้นรถ แค่เดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้วละคะ”


“แต่ป้าก็ไม่ค่อยเห็นด้วยนะลูก” ภานียังคงไม่อยากให้เธอไปอยู่ดี

“เอาเถอะคุณ ตามใจนู๋วุ้นเขาเถอะ เขาเป็นคนอยู่นะ เอาละ เดี๋ยวลุงจัดการให้”

“แต่ชั้นว่านู๋วุ้นเป็นผู้หญิง จะอยู่ตามลำพังได้ไง” ภานียังไม่ยอมหยุด

“นี่คุณ ผมว่านู๋วุ้นดูแลตัวเองได้นะ”

“แต่ชั้น...”

“เถอะน่าคุณ ในเมื่อเป็นความต้องการของนู๋วุ้น”

ภัคสีริฟังแล้วงงๆ ยัยบ้านนอกนี่เป็นใครกันแน่นะ ทำไมคุณพ่อคุณแม่ถึงได้ให้ความสำคัญกับเธอขนาดนี้

“แล้วลุงจะให้เจ้าภัคเขาจัดการให้นะ” นุชาย้ำอีกครั้ง

“ขอบคุณคะคุณลุง”

“แต่ป้ามีข้อแม้นะ..”

“อะไรหรือคะ”

“ถ้าเป็นวันหยุดนู๋จะต้องมาค้างกับป้าที่นี่นะ ห้ามมีข้อแม้เด็ดขาด”

“ตกลงคะ”


ภัคสิรินึกหมั่นไส้เธอขึ้นมาตะหงิดๆ และยิ่งเห็นพ่อกับแม่เขาเอาใจเธอด้วยแล้วยิ่งทำให้เขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอเข้าไปอีก


“คุณลุงคุณป้าคะ เดี๋ยววุ้นขอตัวก่อนนะคะ สายมากแล้ว ไม่รู้หนึ่งตื่นหรือยัง”

“ตามสบายจ๊ะ” หลังจากที่เธอเดินลับหลังไป ภัคก็เอ่ยถามความจริงจากพ่อแม่เขาทันที


“เขาเป็นใครกันฮะคุณพ่อ ท่าทางคุณพ่อคุณแม่ถึงได้เอาใจยัยนั่นเป็นพิเศษ เขาต้องไม่ใช่สาวบ้านนอกธรรมดาแน่ๆ ใช่มั้ยฮะ”


“ก็แน่ละซิ ในเมื่อพ่อเขาเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทเราและนู๋วุ้นก็จบจากมหาลัยชื่อดัง ที่เขามาเรียนพิเศษที่นี่ก็เพื่อจะไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศ”


ภัคสิริถึงกับตาค้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่เขาได้ยินเมื่อครู่


“ก็คุณพ่อคุณแม่ไม่เห็นบอกภัคเลย”

“ทำไมชั้นจะต้องบอกแกด้วย”

“แม่ว่าไม่จำเป็นเลยที่จะต้องรู้ว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน จบการศึกษาอะไร ลูกอย่าดูคนอย่างนี้ซิจ๊ะ”

“แม่เขาพูดถูกนะ”

“แสดงว่าคุณพ่อเขาก็คงจะให้ลูกสาวเขามาดูงานที่บริษัทเราด้วยใช่มั้ยฮะ”

“ก็ใช่หน่ะซิ .. ชั้นถามแกจริงๆ นะเจ้าภัค เมื่อวานตอนไปรับนู๋วุ้น แกไปทำอะไรเค้าหรือเปล่า” พ่อเขาถามอย่างไม่ค่อยวางใจในนิสัยลูกเขานัก

“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ฮะ” เขาตอบพร้อมกับหลบหน้าพ่อ


“ทำไมคุณพ่อคุณแม่ไม่ยอมบอกภัคก่อนว่าเขามีความสำคัญกับบริษัทเรา คุณพ่อบอกให้ไปรับหลานที่มาจากต่างจังหวัด ภัคก็นึกว่าเป็นสาวบ้านนอกธรรมดา”


“แกเลยไม่ให้เกียรติเขาใช่มั้ยเจ้าภัค” ผู้เป็นแม่พูดต่อ ก็ทำให้เขายิ้มรับในคำกล่าวหานั้น



“คบคนอย่าดูหน้าซิลูก อย่าลืมว่า กว่าเราจะมาอยู่ได้ในระดับนี้ เมื่อก่อนเราก็ไม่มีอะไรเลย ลูกควรให้เกียรติคนทุกระดับนะ ลดความทะนงในตัวเองบ้าง ค่าของคนไม่ได้อยู่ที่ฐานะความเป็นอยู่หรอกนะ ถ้าเราทำตัวติดดินมากเท่าไหร่ เราก็จะดูมีค่ามากเท่านั้น จำไว้นะลูก” แม่เขาถือโอกาสสอนเขาไปในตัว



“เพราะแกเป็นอย่างนี้หน่ะซิ ชั้นถึงอดห่วงแกไม่ได้”


“ก็.................” ภัคสิริไม่ร้จะเถียงอะไร เพราะที่แม่เขาพูดก็เป็นความจริงทั้งนั้น ถ้าเขาลดความหยิ่งทะนง และลดการดูหมิ่นคนลงได้ เขาก็คงดูจะมีค่ามากกว่า


“เจ้าภัค วันนี้ออกไปไหนหรือเปล่า?” ผู้เป็นแม่ถามเขา

“ก็คงจะนัดสาวไว้อีกละซิ เมื่อวานผิดนัดไปทีหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ไปเถอะ”

“คุณแม่มีธุระอะไรกับภัคหรือเปล่าฮะ”


“ไม่เป็นไร..เดี๋ยวธุระแม่จัดการเอง” แม่ภานีอมยิ้ม ถ้าภัคสิริรู้ว่าธุระที่เธอจะไปทำคืออะไร เขาคงจะเสียดายเป็นแน่ เธออยากแกล้งเจ้าลูกคนเก่งของเขาจริงๆ

-------------------


วันรุ่งขึ้นวุ้นคิดไว้แล้วว่าเธอจะต้องไปข้างนอก จึงบอกหนึ่งไว้ว่าเธอไปโดยไมได้บอกใคร

ทั้งเธอและหนึ่งตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอก เพราะถ้าสายกว่านี้คงต้องได้รบกวนเจ้าของบ้านแน่นอน ถ้าเป็นคุณลุงคุณป้าคงไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นภัคสิริคงไม่ดีแน่ เธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเขา


“จะไปไหนกันจ๊ะ ตื่นเช้าเชียว” วุ้นตกใจเมื่อได้ยินเสียงใครบางคน

“ก็ว่าจะไปซื้อของเล็กๆ น้อยๆ หน่ะคะ”

“เดี๋ยวให้พี่เขาไปส่งซิจ๊ะ เขาว่างอยู่”

“วุ้นไม่อยากรบกวนหน่ะคะ แค่ซื้อของนิดหน่อยเอง และอีกอย่างว่าจะพาตาหนึ่งไปเที่ยวห้างใกล้ๆ แค่นี้เองคะ”


“ห้างเขาเปิดสิบโมง คุณจะนั่งรอกี่ชั่วโมงครับ” พอดีกับที่ภัคสิริเดินลงมาได้ยินการสนทนาเข้า เขาเลยอดไม่ได้ที่จะขัดขึ้นมา


“ไม่ต้องหรอกครับ พี่วุ้นกะเวลาได้แม่นยำเพราะว่าพี่วุ้นจะพาหนึ่งเดินเที่ยวก่อนเน๊อะ” เด็กหนึ่งพูดอย่างฉลาด เธอนึกอยากขอบใจหนึ่งนักที่ช่วยแก้หน้าให้เธอไว้ได้


“แต่พี่ว่าก็ต้องรออยู่ดีนะ” หนึ่งมองหน้าภัคอย่างไม่พอใจนัก

“แล้วนี่ทานข้าวกันหรือยังจ๊ะ” แม่ของเขาเอ่ยถามก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นมาก

“ทานแล้วคะ”

“เอ่อ..คือคุณลุงคุณป้าคะ วุ้นว่าจะย้ายไปคอนโดพรุ่งนี้เลย เพราะว่าทางที่เรียนเขาติดต่อมาแล้วคะ”

“พรุ่งนี้เหรอลูก”

“คะ”

“ถ้าเขาอยากไปก็ปล่อยเขาเถอะครับคุณแม่”

“เจ้าภัค” แม่เขาขึ้นเสียงเชิงปรามเขา ไม่ให้พูดอะไรต่อ


“งั้นเดี๋ยวลุงจัดรถไว้ให้นะลูก ลุงกับป้าจะได้ไปดูด้วยว่านู๋อยู่ลำบากหรือเปล่า ถ้ายังไงก็เอาเด็กที่บ้านลุงไปคอยดูแลอีกคนแล้วกัน” พ่อของเขาพูดเอ็นดู เพราะเขาเองก็ไม่อยากให้เธอไปเหมือนกัน อดเป็นห่วงไม่ได้


“มีธุระอะไรที่ไหนหรือเปล่าเจ้าภัค”

“ว่างฮะแม่”

“เมื่อกี้นู๋วุ้นจะไปซื้อของไม่ใช่เหรอ พี่เขาว่างพอดี ให้พี่เขาพาไปแล้วกัน” แม่เขามองหน้าเขาอีกครั้ง

“ไปเป็นเพื่อนน้องนะเจ้าภัค”

“ด้วยความยินดีฮะ”

“วุ้นแค่ไปซื้อของใช้นิดหน่อยเองคะ ลำบากคุณภัคสิริเปล่าๆ”

“ไม่ลำบากหรอกครับน้องวุ้น พี่ยินดีเสมอ”


“ได้คะ” เธอนึกหมั่นไส้ความหวังดีจอมปลอมของเขาซะจริงๆ ให้ตายเถอะ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อมีผู้ใหญ่อยู่ต่อหน้า


เธอแอบค้อนใส่เขาอย่างไม่พอใจ แต่ก็อดเกรงใจลุงกับป้าไม่ได้ เลยไม่กล้าจะขัดใจ......


-----------------


ไม่ถึงชั่วโมง เขาก็พาเธอมาถึงที่หมาย

“ถึงแล้วครับคุณแม่เสือ”


“ขอบคุณ” วุ้นเดินลงจากรถ วันนี้เธอนั่งหน้าโดยไม่ได้ให้เขาเป็นคนขับรถให้เหมือนครั้งแรก โดยมีหนึ่งนั่งด้านหลัง


“คุณไม่ต้องไปก็ได้ ชั้นซื้อของแป๊บนึงก็เสร็จ”

ภัคไม่พูดอะไร เขาเองก็รีบลงจากรถเช่นกัน จัดการล๊อครถแล้วเดินตามเธอไปติดๆ

“ชั้นบอกว่าคุณรออยู่ในรถก็ได้ ชั้นสัญญาว่าจะซื้อของให้เร็วที่สุด อีกอย่างชั้นก็มีหนึ่งมาเป็นเพื่อนแล้ว”

“ก็ผมอยากเดินเล่นด้วยนี่นา เผื่อผมจะได้ช่วยคุณถือของไง”

“อยากช่วยถือของใช่มั้ย ..ได้ .. งั้นตามมาเลย” วุ้นบอกพร้อมกับอมยิ้มมีเลศนัย


“หนึ่งจ๊ะ อยากได้เสื้อตัวนั้นหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ซื้อให้”


“ครับ อยากได้ครับ” หนึ่งตอบด้วยความตื่นเต้นเพราะตั้งแต่เกิดมา หนึ่งก็เพิ่งได้มาห้างสรรพสินค้าเป็นครั้งแรก เป็นธรรมดาของเด็กที่อยู่ห่างไกลตัวเมือง


“นี่คะ คุณภัค” วุ้นส่งถุงเสื้อให้เขา

“อะไร”

“ก็เมื่อกี้คุณบอกว่าจะมาช่วยชั้นถือของไม่ใช่หรือคะ เดี๋ยวคุณป้าว่านะคะ ว่าดูแลชั้นไม่ดีพอ”

“ครับ” และก็มีอีกหลายถุงที่ตามมาติดๆ ถุงนี้ภัคสิริรับมาถือโดยไม่เต็มใจนัก เพราะตอนนี้สองมือของเขาเต็มไปด้วยสิ่งของเครื่องใช้ของเธอ

“นี่คุณ มันไม่มากไปหน่อยแล้วเหรอ”

“ชั้นไม่เห็นว่ามันจะมากไปเลย”

“ยังไม่มากอีกหรือ”

“คะ” เธอตอบหน้าตาเฉย


เขารู้ดีว่าเธอทำแบบนี้เพื่อจะแกล้งเขา แต่อย่านึกนะว่า เขาไม่มีทางจะแกล้งเธอกลับคืนได้

“นี่คุณกะจะไม่มาเดินอีกหรือไงถึงได้ซื้อเยอะขนาดนี้”

“..............” เธอไม่ตอบ แต่อมยิ้มใส่เขา

“ว่าแล้วยังมาทำหน้าทะเล้นอีก”

“ทำไมคะ ก็ชั้นเห็นมันสวยดี ชั้นก็ซื้อ” เธอตอบอย่างลอยหน้าลอยตา

“ก็อย่างว่าละนะที่บ้านนอกเธอคงไม่มีโอกาสเห็นเสื้อผ้าสวยๆ แบบนี้ใช่มั้ย”


“ก็คงงั้นละคะ” วุ้นหันขวับมาค้อนให้เขาทันที เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาคนนี้ถึงชอบกระแหนะกระแหนเธอนัก ทั้งที่เธอก็มีเพื่อนประเภทนี้เยอะพอสมควร


เขาเองก็อยากตบปากตัวเองนักที่ชอบว่าเธอ จริงๆ แล้วเขาไม่อยากว่าเธอเหมือนกัน


---------------


“กลับกันได้หรือยัง” วุ้นแกล้งถาม

“ครับ รอสักครู่ครับ” วุ้นเอ่ยถามในขณะที่เธอและหนึ่งขึ้นไปนั่งอยู่บนรถ แล้วปล่อยให้เขาจัดการกับข้าวของเพียงคนเดียว

“ครับก็กลับซิ”



“ครับคุณผู้หญิง” จากนั้นเขาก็เข้ามานั่งประจำที่คนขับและพาเธอไปที่บ้านโดยมีพ่อกับแม่คอยอยู่ก่อนแล้ว เหมือนรู้ว่าทั้งสองจะดูอะไรบางอย่าง

“กลับมาแล้วหรือลูก ได้อะไรมาบ้างจ๊ะ”

“ได้มาเกินเยอะอีกฮะคุณแม่ สงสัยไม่เคยเจอของสวยๆ งามๆ เลยซื้อใหญ่” ภัคเอ่ยด้วยใบหน้าเหน็ดเหนื่อย

“ก็ธรรมดาคะ ชั้นคนบ้านนอกนี่”

“เจ้าภัค ทำไมชอบว่าน้องเขาแบบนั้นละ” แม่เขาถามด้วยใบหน้ากึ่งยิ้ม

“ก็คุณแม่ดูซิฮะ” ภัคยื่นถุงที่ถือมาให้แม่เขาดู

“แม่ไม่เห็นว่ามันจะเยอะเท่าไหร่เลยนี่”

“มาเหนื่อยๆ ทานอะไรกันมาหรือยังละ”

“ทานอะไรที่ไหนละฮะ ให้ช่วยถือ แล้วยังไม่เลี้ยงอีก” ภัคพูดประชด

“อ้าว .. ก็ชั้นนึกว่าคุณไม่หิวนี่”

“ไม่ถามสักคำ”

“ไม่ต้องเถียงกันหรอกจ๊ะ มาทานของว่างก่อนแล้วกัน”

“ไม่เป็นไรหรอกคะคุณป้า วุ้นยังไม่หิวเลย”

“ไม่เป็นไรไม่ได้จ๊ะ ป้าให้เด็กเตรียมไว้แล้ว” วุ้นหันไปมองทางหนึ่ง เธอรู้ว่าหนึ่งหิวจึงยอมอยู่ทานตามใจคุณป้า

“ไหนบอกไม่หิวไง”

“เจ้าภัค”

“คุณลุงคุณป้าคะ เดี๋ยววุ้นขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ”

“ตามสบายจ๊ะ” พูดจบวุ้นก็พาหนึ่งเดินขึ้นไปบนห้อง เมื่อลับตาแม่ของเขาหันมาเล่นงานภัคทันที

“เจ้าภัคนี่ยังไง ชอบพูดประชดประชันน้องอยู่เรื่อย”

“ภัคไปว่าอะไรเขาฮะ คุณแม่นั่นแหละลำเอียง ชอบเข้าข้างคนอื่น”

“คนอื่นที่ไหน แม่กับพ่อไม่เคยคิดว่านู๋วุ้นเป็นคนอื่น แม่รักแกกับนู๋วุ้นเท่าๆ กัน”

“คุณก็..อย่าไปว่าเจ้าภัคมันเลย เดี๋ยวนู๋วุ้นได้ยินเข้า จะไม่สบายใจ”

“.... ทุกคนพากันโอ๋วุ้นกันหมด ภัคเลยกลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลยซิ”

“อ้อ...ที่แท้ก็ขี้อิจฉา”

“เปล่า .. ภัคก็แค่น้อยใจเท่านั้น” ภัคเบือนหน้าไปทางอื่นก่อนตอบ

“มันก็เหมือนกันแหละ เจ้าภัค เราโตแล้วนะ ยังจะเอาความคิดเด็กๆ มาใช้อีก”

“คุณแม่ว่าภัคเป็นเด็กๆหรือ” แม่เขาไม่ตอบได้แต่หัวเราะเจ้าตัวดีของเธอ



“เจ้าภัค พ่อไม่คิดนะว่าลูกจะใจแคบและไม่มีเหตุผลแบบนี้ น้องเขามาอยุ่กับเราก็ต้องให้เขาอยู่ด้วยความสบายใจ เราต้องให้ความรักความเอ็นดูแก่เขา เผื่อวันหน้าเราพลัดบ้านไปอยู่ต่างถิ่นแล้วจะมีคนมีน้ำใจมาช่วยเหลือแก่เราบ้าง มันไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ พ่อถามสักคำเถอะ ทำไมมีอคติกับนู๋วุ้นนัก น้องเขาน่ารักดีออก เป็นกันเอง เขาอายุน้อยกว่าแกตั้งเยอะเขายังดูโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้”



“เอากันเข้าไปทั้งคุณพ่อคุณแม่เลย”


“พ่อเพียงแต่พูดให้ฟังเท่านั้น ให้แกกลับไปคิดดู พ่อกับแม่คงจะสั่งสอนแกได้เท่านี้ เพราะอีกหน่อยแกต้องอยู่บนโลกนี้โดยที่ไม่มีพ่อกับแม่ เข้าใจมั้ย?” คำพูดของพ่อกับแม่ทำให้เขาต้องเก็บใส่ใจ เอาไปคิด



นั่นซินะ ทำไมเขามีอคติกับเธอด้วย ทั้งๆ ที่เขาไม่อยากที่จะคิดแบบนั้น ไม่ใช่ซิ .. เขาไม่ได้มีอคติกับเธอสักนิด ไม่คิดรังเกียจเธอด้วยซ้ำ แล้วเป็นเพราะอะไรที่เขาทำแบบนี้กับเธอ มันตรงข้ามความรู้สึกที่แท้จริงอย่างสิ้นเชิง



นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องรีบหาคำตอบโดยเร็วว่าเขาต้องการอะไรกันแน่เพราะเวลานี้เขาได้ใกล้ชิดเธอ มันทำให้เขาอยากจะเข้าไปหาเธออยู่เรื่อย ......



-------------------------



“ที่จริงคุณไม่ต้องมาส่งก็ได้นะ ชั้นมาเองได้ ชั้นคงไม่หลงง่ายๆ หรอก” วุ้นรู้สึกไม่พอใจมากในความหวังดีจอมปลอมของเขาเมื่อเขาเอ่ยปากบอกกับพ่อแม่เองว่า จะมาส่งเธอให้ถึงที่ และจะช่วยขนของต่างๆ จนกว่าเธอจะเรียบร้อย มันไม่ได้เป็นความต้องการของเธอเลยแม้แต่น้อย เธอไม่ต้องการความหวังดีที่ไม่เต็มใจอย่างนี้ ..


แต่เธอต้องการ.....

ความจริงใจจากเขา ...

นี่คือสิ่งที่เธอต้องการจากเขา …


(ความจริงใจเหรอ? เธอคิดแบบนั้น แต่ความจริงเธอต้องการมากกว่านั้น .. แล้วมันคืออะไรละ ... นั่นคือสิ่งที่เธอเองก็ต้องหาคำตอบ)...



“ในเมื่อคุณพ่อคุณแม่ผมติดธุระสำคัญ ก็เป็นผมคนเดียวที่มาส่งคุณได้”

“แต่ชั้นว่าทำเองจะดีกว่า ถ้าคุณส่งชั้นเสร็จแล้วคงไม่มีอะไรแล้วละ”

“แต่ผมอยากช่วยคุณไง”


“เก็บความหวังดีจอมปลอมของคุณไว้ซะดีกว่า” วุ้นกล่าวด้วยใบหน้าบึ้งตึง เธอพยายามไม่ตอบโต้เขาแล้วด้วยซ้ำ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความรู้สึกที่เธอคิด


“ผมละแปลกใจจริงๆ เวลาที่คุณอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ผม ดูคุณเป็นคนเรียบร้อย แต่พออยู่กับผมดูเป็นคนละคนเลยนะ”


“ชั้นว่ามันก็ไม่ต่างจากคุณเท่าไหร่หรอก เพราะเวลาคุณอยู่ต่อหน้าท่าน คุณก็ทำดีกับชั้น แต่พอลับหลังคุณก็คอยแต่จะหาเรื่องทุกที” เธอพูดด้วยความหมั่นไส้


“พี่ว่าน้องวุ้นคิดมากไปหรือเปล่า?”

“ชั้นว่าชั้นคงไม่คิดมากหรอก จากปฏิกิริยาที่คุณปฏิบัติต่อชั้นนั้น ดูออกได้ว่าคุณคิดยังไง มันเป็นการเสแสร้งจากคุณมากกว่า” เธอพูดใบหน้าจริงจัง


“และอีกอย่าง .. ชั้นเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้องที่ไหน”


“เรามาเป็นพี่น้องกันวันนี้ก็ได้ พี่ว่าเรามาสงบศึกกันดีกว่า ที่ผ่านมาพี่พูดไม่ดีกับวุ้น พี่ขอโทษแล้วกัน ตกลงมั้ย” ภัคทำสายตาออดอ้อน


“จะมาไม้ไหนกันแน่” วุ้นไม่แน่ใจกับเขา

“พี่พูดจริงๆ นะ พี่ว่าเรามาสงบศึกกันดีกว่า”

“พี่ไม่ต้องมาเสแสร้งหรอก”

ภัคต้องอมยิ้ม ถึงแม้เธอจะไม่ตกลง อย่างน้อยเขาก็ได้ยินคำที่หลุดมาจากปากเธอที่เรียกเขาว่า “พี่”

“พี่จริงใจนะ ทำไมน้องวุ้นถึงมองไม่เห็น”

“เผอิญตาถั่ว เลยมองไม่เห็น” วุ้นพูดเสร็จเธอก็เดินหนีไม่พูด แต่ภัคก็วิ่งตามไปติดๆ

“พี่ช่วยวุ้นนะ”

เธอไม่ตอบเพราะเธอไม่แน่ใจว่าเขาทำแบบนี้ต้องการอะไรจากเธอกันแน่

“พี่ช่วยนะวุ้น” เขาถามีอีกครั้งเพื่อเรียกความสนใจ


“ไม่ต้องเลย ชั้นจัดของเองได้” เธอปฏิเสธแต่เขาไม่ได้เก็บคำพูดเธอมาใส่ใจ เขาเดินตามเธอเข้ามาถึงห้องนอนส่วนตัว


“ชั้นบอกไม่ต้อง ไม่ได้ยินหรือไง” เธอหันมาตะคอกใส่เขา เขายังไม่ลดความพยายามหันไปทางหนึ่งบ้าง


“หนึ่ง ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย” เขาหันถามหนึ่งซึ่งยังยุ่งกับการปัดฝุ่น


“ถามพี่วุ้นดูซิครับ” เด็กหนึ่งไม่เล่นด้วย เพราะรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเขามาตั้งแต่ต้น แต่เขาไม่ลดความพยายามหันไปหาเธออีก


“ว่าไงครับวุ้น มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย”

“มี..”

“มีอะไรครับ”

“ช่วยออกไปจากห้องนี้ได้มั้ยคะ?”

“เอ่อ..มิได้ครับ” เขาพยายามทำใจ สลัดความไม่พอใจออก

“พีวุ้นครับ ผมปัดฝุ่นตรงนี้เรียบร้อยแล้วครับ มีอะไรให้ผมทำอีกมั้ย”


“ไม่ต้องแล้วจ๊ะ หนึ่งไปพักผ่อนเถอะ” ภัคหันไปดูวุ้น จริงๆ แล้วเธอเองค่อนข้างมีน้ำใจไม่น้อย ไม่เคยถือตัวเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่หนึ่งเป็นเด็กบ้านนอก ที่เธอพามาเป็นเพื่อนแท้ๆ


“งั้นเราไปเล่นวีดีโอเกมส์กันเอามั้ย” ภัคได้โอกาสชวนหนึ่งมาเป็นพวกทันที หนึ่งซึ่งอยากเล่นมานานแล้วรีบรับคำทันที


“เอ่อ...” หนึ่งหันไปมองทางวุ้น

“ไปเถอะน่า พี่วุ้นเขาไม่ว่าหรอก”


“ผมก็อยากเล่นนะครับ..” หนึ่งยิ้มดีใจเพราะเขาไม่เคยได้เล่น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต เขาจึงตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่ยังอึกอักไม่กล้าตอบอยู่ดี


“แต่ผมเล่นไม่เป็นนะครับ”

“เอาน่า เดี๋ยวพี่สอนให้”

หนึ่งเหลือบตามองวุ้นอีกครั้งเหมือนจะขออนุญาต

“ไปซิ พี่ไม่ว่าหรอก”


“ขอบคุณครับพี่วุ้น” หนึ่งขอบคุณและรีบออกจากห้อง วุ้นจึงจัดของเพียงคนเดียว ระหว่างที่จัดอยู่นั้นเธออดคิดถึงการกระทำของเขาไม่ได้ ครั้งแรกที่พบเขา เขาก็ประกาศเป็นศัตรูกับเธอ ครั้นพอรู้ว่าเธอเป็นลูกใคร มาจากไหน ก็เปลี่ยนมาทำดีกับเธอ อย่างนี้จะให้เธอเชื่อใจเขาได้ยังไง ในเวลานี้เธอเชื่อใจเขาไม่ได้เลย



หลังจากที่วุ้นจัดการกับห้องและเรื่องส่วนตัวเสร็จแล้ว ก็ออกมาจากห้อง เห็นหนึ่งกำลังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่

“สนุกมั้ยหนึ่ง”

“สนุกครับพี่วุ้น” เธอยิ้มและเดินไปห้องครัวเพื่อทำอาหารแบบง่ายๆ คือข้าวไข่เจียว


กลิ่นของไข่เจียวโชยไปถึงจมูกของภัคมันทำให้เขาหิวขึ้นมาทันที

“วุ้นทำอะไร หอมจัง”

“ไม่เห็นหรือไง เจียวไข่ มาก็ดีแล้ว เอานี่ไปตั้งโต๊ะหน่อยซิ” ภัคดูจะทึ่งในความสามารถของเธอไม่น้อย เพราะตัวเธอมีอะไรน่าค้นหาอีกมาก


“ผมว่าคุณไม่น่าทำเองเลย พวกเราออกไปทานข้างนอกก็ได้”


“ชั้นละเบื่อจริงๆ กะไอ้พวกขี้เกียจสันหลังยาวเนี่ย ถึงงอมืองอเท้าทำอะไรไม่เป็น มีหวังเป็นง่อยกันหมด ถ้าคุณไม่พอใจอาหาร คุณก็ออกไปทานข้างนอกคนเดียวแล้วกัน”


เขาเองถูกเธอว่าเข้าจนได้ ก็เพราะมันเป็นความเคยชินของเขาที่เคยสบายมา เขาไม่เคยลำบาก ทั้งๆ ที่คิดว่าเป็นความหวังดีแท้ๆ


“ได้ งั้นผมล้างจานเอง”


ภัคยิ้มให้เธอ ขณะที่เดินถือไข่เจียวไปวางที่โต๊ะอาหาร เขาไม่ยอมให้เธอว่าเขาได้ ยอมทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน เขาลดความทะนงตัวไปมากทีเดียวเมื่อได้รู้จักเธอ


เขาอมยิ้มพร้อมกับตักข้าวที่มีไข่เจียวเข้าปากอย่างอร่อย (โฮะโฮะ..คนแต่งก็ชักหิวแล้วละ)

“ทานเสร็จ คุณกลับบ้านได้เลยนะ”

“แล้วพรุ่งนี้วุ้นจะไปติดต่อสถาบันกี่โมง เดี๋ยวพี่มารับ” ภัคไม่ยอมฟังคำที่เธอบอก กลับเฉไฉไปเรื่องอื่น

“ไม่ต้องลำบากหรอกคะ แค่นี้ชั้นไปเอง คงจะไม่รบกวน”

“พี่ไม่คิดว่ามันเป็นการรบกวนเลยนะ” ภัครีบพูดทันที

“แต่ชั้นคิด”

“แต่พี่ไม่คิด” วุ้นไม่ได้ฟังเขาพูดอีก เพราะเธอไม่แน่ใจว่าคำที่เขาพูดนั้นเป็นจริงหรือเปล่า

เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไร เมื่อเห็นเธอและหนึ่งลุกขึ้น เขาก็เก็บจานไปล้างโดยมีหนึ่งวิ่งตามไปด้วย

“เดี๋ยวผมช่วยนะครับ”

“ได้เลย เดี๋ยวหนึ่งล้างน้ำเปล่านะ”

“ครับ” ดูเหมือนหนึ่งจะเป็นพวกเขาไปแล้ว ผิดจากตอนแรกที่หนึ่งไม่ชอบขี้หน้าเขา เป็นนิสัยเด็กจริงๆ เพียงได้เล่นของเล่นนิดๆ หน่อยๆ ก็ติดแล้ว



“นี่คุณยังไม่กลับอีกหรือไง” วุ้นถามเมื่อจัดการเรื่องต่างๆ ในบ้านเสร็จ ก็เห็นเค้านั่งอยู่ที่เดิม

“ไม่ครับ”

“เอ๊ะนี่คุณ มันมืดค่ำแล้วนะ เดี๋ยวคุณลุงคุณป้าก็เป็นห่วงหรอก”


“ไม่เป็นห่วงหรอกครับ ผมบอกับคุณพ่อคุณแม่แล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อนวุ้น จากนั้นก็จะพาวุ้นไปติดต่อเรื่องเรียน ท่านก็เห็นด้วยและบอกให้พี่อยู่เป็นเพื่อน


“ชั้นละไม่อยากพูดกับคุณเลยจริงๆ ให้ตายซิ” เมื่อเขาอ้างลุงกับป้าแบบนี้ วุ้นก็ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเขา จึงกลับเข้าห้องนอนซะ


“นอนหลับฝันดีนะครับ” มีเสียงของภัคตามไปติดๆ


“ขอบคุณ ไม่จำเป็น ชั้นนอนหลับเองได้ โดยไม่ต้องมีใครมาบอก ...” วุ้นเดินเข้าห้องไป พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสุขที่ซ่อนเอาไว้ภายใต้เกราะที่เธอพยายามสร้างขึ้น



-------------------------


ภัคยอมรับว่าวุ้นมีความตั้งใจจริง เพราะเพียงสองอาทิตย์ เธอก็สามารถเรียนรู้ได้เร็ว และเก่งกว่าทุกคนที่เรียนด้วยกัน เพราะจากการที่เขาใกล้ชิดกับเธอทุกวัน เขาได้เห็นอะไรหลายอย่างในตัวเธอ เธอไม่เหมือนผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยคบมา



ในเวลานี้เขาเองได้เทียวรับเทียวส่งและอยู่ทานข้าวเย็นที่นั่นทุกวัน จนดารินแฟนสาวของเขาเริ่มระแคะระคายบ้าง



ดารินรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเขาที่เมื่อเขาเริ่มเปลี่ยนไป ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเหมือนเคย จนเพื่อนเธอโทรมาบอกว่าเขาแอบอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่คอนโด เธอจึงแอบตามเขาไป และเธอได้เห็นภัคอยู่กับผู้หญิงอีกคนอย่างสนิทสนมเป็นครั้งแรก ก็ทำให้เธอถึงกับกรีดร้องออกมา



ดารินเดินเข้าไปแว็ดใส่วุ้นทันทีโดยไม่ถามซะก่อน วุ้นเองก็ยอมไม่ได้ที่จะมีผู้หญิงอีกคนมาหักหน้าเธอแบบนี้


“อะไรกันริน หยุดซะที คุณออกไปกับผม” ภัคดึงแขนดารินให้ออกไปกับเขาเพื่อยุติเรื่องทั้งหมด แต่ไม่ง่ายอย่างที่คิด ดารินไม่ยอม เธอสะบัดมือจากเขา


“เธอยังไม่บอกชั้นเลยนะว่าเธอเป็นใคร แล้วทำไมถึงมาอยู่กับภัคได้”

“คุณก็ลองถามแฟนคุณเองซิว่าชั้นกับเขาเป็นอะไรกัน” วุ้นไม่ยอมให้ใครมาตอกใส่หน้าเธอแบบนี้เหมือนกัน

“ภัค แม่นี่คือใคร ชั้นจะสั่งสอนมัน”

“พี่ขอเถอะริน เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันหน่ะ”

“เห็นตำตาอย่างนี้ เข้าใจผิดเหรอคะ” ดารินเองก็โมโหไม่น้อย ตัวสั่นริก ภัคเองก็ยังไม่แก้ข้อสงสัยให้เธอ


ในความโกลาหล ภัคเลยตัดสินใจ กระชากลากถูดารินออกจากห้องของวุ้น เขาเองก็รู้สึกอับอายไม่น้อยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าวุ้นคิดยังไงบ้างกับเรื่องที่เกิดขึ้น



“ดาริน ผมไม่เข้าใจ ทำไมคุณไม่มีเหตุผลอย่างนี้” ดารินมักเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองเสมอ เธอทะนงตัวว่าเป็นลูกสาวคนดัง มีอำนาจและมีเงินมากมาย ถ้าเธออยากได้อะไรแล้วต้องได้ทุกอย่างที่เธอคิด ไม่ว่าสิ่งนั้นจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็ตาม เธอจะไม่สนใจ ขอให้เธอมีความสุขก็พอ



เมื่อก่อนภัคไม่ได้คิดอะไร เพราะเขาก็ติดนิสัยอย่างนี้เหมือนกัน แต่พอเขาได้รู้จักวุ้นเขาก็อาจเปลี่ยนแปลงตัวเอง และเขาเองอดที่จะเอาสองคนนี้มาเปรียบเทียบกันไม่ได้ ทั้งนิสัยใจคอต่างกันสิ้นเชิง และเขาก็ไม่คิดว่า ผู้หญิงที่มีชาติตระกูลดีอย่างดารินจะทำอาการแบบนี้ได้ เธอไม่ได้แสดงเลยว่าเธอเป็นลูกผู้ดีแม้แต่นิดเดียว

เอาละครับมาส่งกันอีกตอนแล้วละ ตอนนี้อาจจะยาวไปสักนิด คงไม่ถูกใจคนที่ไม่ชอบอ่านเยอะๆ อ่ะนะฮะ แต่ก็ไม่เป็นครับ ค่อยๆ อ่านกันไปเน๊อะ (เพราะคนแต่งเองก็ตาลายไปหมดแล้วละ) หุหุ

แบบว่าคนแต่งจะหายไปสักสี่ซ้าห้าวัน เลยมาอัพให้อ่านกันก่อน

หวังว่าคงถูกใจกันบ้างนะฮะ

ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยละกันนะครับ ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยไว้ ณ โอกาสนี้ด้วยนะครับ


และเมื่อตอนแรก (คู่กัด) แพนก็ได้พิมพ์ชื่อเรื่องผิดไป ต้องขอโทษนักอ่านทุกคนด้วยนะครับ (ผิดอย่างแรง) แบบว่าตกภาษาไทยเลยฮะ อย่าถือสาหาความกับคนสติฟั่นเฟือนเลยนะครับ แหะแหะ


ท้ายสุดก็ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะครับ กำลังใจคือสิ่งที่นักเขียนทุกคนต้องการเลยฮะ แพนก็คือหนึ่งในจำนวนนักเขียนทั้งหลาย ที่ต้องการเช่นนั้น


ขอบคุณทุกกำลังใจครับ

By : black rose    Date : 7 Sep 2008 16:35