ศรัตรูคู่ขวัญ..ตอนที่ 1 - คู่กัด -

ตอน คู่กัด


“คุณพ่อไปรับเองไม่ได้หรือไงฮะ ภัคเบื่อที่จะต้องไปเบียดกับคนอื่นอะ” ภัคสิริพูดด้วยเสียงที่ไม่ค่อยพอใจนักในคำร้องขอของพ่อที่ต้องการให้เขาไปรับลูกสาวของเพื่อน ที่มาจากบ้านนอกที่ขนส่งหมอชิต มันเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมากและยังเป็นแหล่งกลุ่มคนที่เข้ามาหางานทำในเมืองหลวง ซึ่งภัคสิริไม่ค่อยชอบซะด้วยซิ



ภัคสิริเป็นสาวหล่อหน้าตาดี กระชากใจสาวๆ ได้เกือบค่อนเมือง (เว่อร์ไป) เขาค่อนข้างหัวสูง เขาไม่ค่อยเห็นหัวผู้ที่ด้อยกว่าอยู่แล้ว และยิ่งโดยเฉพาะกับผู้ที่ขึ้นชื่อว่ามาจากบ้านนอกด้วยแล้ว เขาไม่ค่อยชอบสุงสิงหรือพบปะคนที่ไม่ค่อยมีเงิน เขาจะคบแต่คนรวยมีอันจะกินเท่านั้น เป็นเพราะเขาคบแต่เพื่อนที่มีเงิน เขาจึงติดนิสัยตั้งแต่เด็ก



“พ่อว่างซะเมื่อไหร่ละ ต้องไปทำธุระกับแม่ของแก กว่าจะกลับก็มืดค่ำ” นุชา ผู้เป็นพ่อบอก

“ให้คนขับรถไปรับไม่ได้หรือไงฮะ”


“พ่อไม่ค่อยไว้ใจ แกนั่นแหละไปรับน้องให้พ่อที เดี๋ยวพ่อเขาจะว่าเอาได้ ว่าเราไม่ต้อนรับลูกสาวเขาให้ดี” ภัคสิริทำหน้าตูดเป็ดเมื่อคำที่พ่อเรียกเขาว่า “น้อง” เขาหน่ะเหรอ จะยินดีมีน้องสาวเป็นเด็กบ้านนอก ไม่มีวันซะหรอก


เว้นแต่จะเอามาเป็นคนรับใช้ก็ว่าไปอย่าง เรื่องอะไรจะให้เป็นน้องสาว ไม่มีทาง…


“หน้าตาเป็นยังไง ภัคก็ไม่เคยเห็น” เขาพยายามพูดบ่ายเบี่ยงและหลบเลี่ยงตลอดเวลา

“เอ้า..นี่ไงเขาส่งรูปให้เราดูด้วย” พ่อส่งรูปให้เขา

“หาไม่ยากหรอกน่า น้องเขาหน้าตาน่ารักเหมือนแม่เขาไม่มีผิด”

“เหมือนเด็กผู้ชายหน่ะซิฮะ ท่าทางมอมแมมเหมือนเด็กบ้านนอกเลย” ภัคสิริรับรูปจากพ่อและเก็บใส่กระเป๋าเสื้อโดยขัดไม่ได้ ขณะที่พ่อของเขาหัวเราะเสียงดังอย่างมีเลศนัย

“เหอะน่า ไว้แกเจอตัวจริงแล้วค่อยว่ากันไอ้นู๋”

“เขามาคนเดียวเหรอฮะพ่อ” ภัคถามไม่เต็มใจนัก


“คงงั้นมั้ง เพราะตาไพศาลพ่อของนู๋วุ้นเขามีบุญคุณต่อเรามากเลยนะ หากมีโอกาสเราต้องตอบแทนบุญคุณเขานะไอ้ภัค”


พ่อของภัคคงชินกับการที่เขาเรียกลูกตัวเองว่า “เจ้าภัค” หรือ “ไอ้นู๋” ไปซะแล้ว ด้วยเพราะเขาเองก็อยากสอนให้ลูกเขาเป็นคนเข้มแข็ง กล้าที่จะเผชิญปัญหาอย่างกล้าหาญ เขาจึงไม่เสียใจเลยที่ผลออกมาจะทำให้ “ภัคสิริ” กลายเป็น “สาวหล่อ” ซะงั้น เขากลับดีใจซะอีกที่ “ภัคสิริ” สามารถทำหน้าที่ได้ดีเช่นตัวเขา อาจจะดีกว่าเขาด้วยซ้ำก็ได้


“แล้วเขาจะมาอยู่นานมั้ยฮะ”

“ก็คงนานมั้ง” พ่อเขาพูดหน้าเรียบเฉย

“คุณพ่อฮะ แล้วเขาจะมาทำอะไรที่นี่ฮะ”


“นู๋วุ้นจะมาเรียนภาษาที่นี่เพราะอีกไม่นานเขาก็จะไปเรียนต่อต่างประเทศ อย่าลืมนะเจ้าภัค วันนี้ .. สี่โมงเย็น” พ่อของเขาเดินไปแล้ว ในขณะที่เขาเองทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงสมาชิกใหม่ที่เข้ามาอยู่ในบ้าน เขาจะแนะนำเพื่อนเขายังไง บอกว่าเป็นน้องสาวเหรอ? เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่เขาจะมีน้องสาวเป็นคนบ้านนอก


“เป็นอะไรไปเจ้าภัค นั่งหน้ามุ่ยเชียว” ภานี แม่ของเขาร้องทักขึ้น ก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามเขา เธออยู่ในชุดเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอกกับพ่อเขา


“ก็คุณพ่อหน่ะซิฮะ จะให้ภัคไปรับลูกสาวเพื่อนคุณพ่อ ที่ไหนรู้มั้ยฮะ? หมอชิต ร้อนก็ร้อนแถมยังมีคนพวกนั้นเต็มไปหมด ภัคไม่ชอบเลย” เขาพูดกับแม่อย่างคนอารมณ์เสีย เพราะจริงๆ แล้ววันนี้ภัคสิรินัดกับสาวๆ เอาไว้ ตั้งใจจะไปนั่งฟังเพลง ทานอาหารหรูๆให้ฉ่ำใจเป็นปกติทุกครั้งที่เขาเคยทำ แต่ต้องมายกเลิกทั้งหมดเพราะยัยบ้านนอกนั่นคนเดียว!


น่าโมโหมั้ยละ? จะมาทั้งทีก็ต้องให้คนอื่นเดือนร้อนด้วย ความคิดเขาไม่ชอบขี้หน้าเธอแล้ว ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เห็นหน้ากันเลย


“หน่ะ..เจ้าภัค เดี๋ยวเดียวเองลูก ไปให้คุณพ่อเขาหน่อยเถอะ” คุณภานีผู้เป็นแม่พูดอย่างอารมณ์ดี

“ก็ภัคมีนัดกับดารินนี่ฮะคุณแม่” ภัคพูดถึงข้ออ้าง

“แกก็เลื่อนนัดเขาไปได้นี่ หรือว่าแกเห็นสาวๆ ของแกสำคัญกว่าพ่อตัวเอง”

“แหม คุณแม่ฮะ..” ภัคสิริหมดปัญญาจะเถียงกับแม่ได้


“ไปรับน้องหน่อยเถอะลูก แกอย่าลืมซิว่าพ่อกับแม่เขามีบุญคุณต่อครอบครัวเรานะลูก ที่พ่อกับแม่มีวันได้ก็เพราะพ่อกับแม่เขาช่วยเหลือเรื่องเงินๆ ทองๆ เรามาตลอด จนเราสามารถยืนด้วยขาเราเอง”


“แต่คุณแม่ฮะ คุณอาไพศาลก็ส่วนคุณอาไพศาลซิฮะ ไม่ใช่ลูกเขา”

“เจ้าภัคนี่.. พูดกันไม่รู้เรื่องจริงๆ นะ ไปรับน้องแทนพ่อกับแม่หน่อย พ่อกับแม่จะไปธุระแล้ว ต้อนรับน้องเขาให้ดีนะ อย่าให้เสียชื่อมาถึงพ่อกับแม่ละ”

ภัคสิริฟังแล้วโมโห ยัยวุ้นนะยัยวุ้น เป็นเพราะเธอแท้ๆ ที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาวะจำยอมแบบนี้

---------------------------


บ่ายสามโมงครึ่งแล้ว ภัคสิริต้องไปยืนแออัดยัดเยียดกับผู้คนจำนวนมากที่หลั่งไหลมาทั่วสารทิศ กลิ่นตัวที่อับชื้นจากเหงื่อผู้คนเหล่านี้ ทำให้คนหัวสูงอย่างเขาแทบอาเจียนออกมาหลายครั้ง ทำให้เขาโมโหวุ้นเพิ่มมากขึ้น เป็นเพราะเธอคนเดียวที่สร้างเรื่องให้เขาตั้งแต่ไม่ได้เจอหน้ากัน



“เมื่อไหร่จะมาซะทีนะ” เขาพูดกับตัวเอง



กระทั่งเวลาที่รอคอยก็มาถึง ในขณะที่รถเคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่สถานี เขาหยิบรูปถ่ายที่พ่อให้ ออกมาดูอย่างพิจารณาสลับกับมองผู้โดยสารที่ก้าวลงจากรถที่ละคน .. คนแล้วคนเล่า .


และเขาก็สะดุดกับดวงตาหญิงสาวคนหนึ่ง หน้าตาคล้ายคนในรูป แต่มันจะใช่หรือ ในเมื่อเธอไม่ได้มาคนเดียว กลับมีเด็กผู้ชายอายุประมาณแปดหรือเก้าขวบมาด้วย คงไม่ใช่มั้ง แต่ดูเหมือนว่าเธอก็กำลังมองหาใครสักคน เขาจึงเดินไปถามให้รู้แล้วรู้รอดไป


“ชื่อสุจิราวดีหรือเปล่า?” เขาถามเธอก่อน

“คะ” คำถามออกจะดูห้วนๆ ทำให้หญิงสาวหันขวับมามองทันที เธอจ้องหน้าเขาอยู่นาน ก่อนจะตอบสั้นๆ และห้วนๆ เหมือนกัน

ตาของคนทั้งสองสบกันอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่นัก แบบว่าฝากร้อยแค้นเอาไว้ให้กันมากกว่า

สุจิราวดีคิดในใจ “(นี่เหรอ? คุณภัคสิริ ลูกสาว (หล่อ) คนเดียวของคุณนุชา)” เธอรู้สึกผิดหวังเมื่อเห็นเขาครั้งแรก มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ในตอนแรกเลย


ส่วนภัคสิริคิดในใจเช่นกัน “(ยัยเด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กบ้านนอกธรรมดาที่เขาคิด เพราะดูท่าทางดูมีการศึกษา ถึงภายนอกเธอจะแต่งตัวง่ายๆ เพียงเสื้อยืด กางเกงยีนส์ธรรมดา แต่เป็นกางเกง เสื้อยืดที่มียี่ห้อ และดูเหมือนเธอจะไม่กลัวใครซะด้วย)”


“มีกระเป๋ามาใบเดียวเหรอ” เขาถามเธอก่อน

“มีผลไม้อีกสองเข่ง” เธอเองก็ตอบสั้นๆ พร้อมกับเดินไปทางกระเป๋ารถที่ยืนอยู่ท้ายรถ แล้วเธอยื่นตั๋วให้เพื่อรับของที่เธอเอามา

“เอามาทำไมกัน”

“ก็เอามากินซิ ไม่น่าถาม เขาคงเอาผลไม้ไปทำเสื้อผ้าหรอกมั้ง” เธอตอบเขาทันทีเมื่อมีโอกาส ทำให้ภัคถึงกับอึ้ง เขาเริ่มรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา

อย่างที่เขาคิดไว้แล้ว ต่อปากต่อคำทันทีที่ได้เจอหน้า ไม่เบาเลยทีเดียว

--------------


“นี่คุณ ใจคอคุณจะไม่ถามเลยเหรอว่า ผมเป็นใคร มาจากไหน” เขาถามขึ้นทันที เธอขึ้นรถไปแล้วและเธอกับเด็กก็เลือกที่จะนั่งข้างหลัง เขาเลยกลายเป็นสารถีโดยปริยาย

“ถ้าคุณอยากแนะนำตัวก็เชิญ”

ภัคกระแทกเสียงตอบอย่างไม่สบอารมณ์ เธอเป็นใครถึงได้มาอวดดีกับเขา สักวันเถอะ เธอจะต้องเสียใจเมื่อคิดจะลองดีกับเขา

เขาออกรถแรงและเร็ว ขับแซงซ้ายแซงขวา ตัดหน้ารถคันอื่นอย่างน่ากลัว จนเด็กน้อยที่นั่งมาด้วยรู้สึกกลัวอย่างเห็นได้ชัด

“พี่วุ้น บอกตาคนขับให้ขับช้าๆ หน่อยซิ ผมกลัวฉี่จะราดอยู่แล้ว” เด็กน้อยที่ชื่อหนึ่งบอกเธอด้วยความกลัว

“ก็ฉี่มาเลยหนึ่ง ไม่เป็นไรหรอกมันล้างกันได้” วุ้นพูดเสียงดัง เพราะเธอต้องการให้เขาได้ยินถึงสิ่งที่เขาทำอยู่

“นี่ๆ ไม่ได้นะ รถของผมไม่ใช่กระโถนหรือห้องน้ำเคลื่อนที่ จะได้มาฉี่ง่ายๆ” และมันก็เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เพราะเขาร้องทักขึ้นมา

“คุณก็ขับให้มันช้ากว่านี้หน่อยซิ เด็กมันกลัว”

“เอ๊ะ .. เด็กหรือผู้ใหญ่กันแน่ที่กลัว” เขาพูดเหมือนหัวเราะในลำคอ แต่วุ้นไม่ได้ตอบโต้ เธอทำเป็นหูทวนลมก็คงจบเรื่อง แต่มันคงไม่ง่ายอย่างที่คิดเพราะคนที่อยากหาเรื่องนั้น ก็ยังอยากมีวันยังค่ำ

“ครั้งแรกหรือไงที่เข้ามากรุงเทพฯ แล้วหาที่เรียนได้หรือยัง” วุ้นหันไปตามเสียงและตอบไม่ตรงคำถาม

“จะเข้ามาเรียนภาษาเท่านั้น”


“เออ .. งั้นซิ ที่บ้านนอกไม่เหมือนกรุงเทพฯ ใช่มั้ย ไม่มีแม้กระทั่งที่เรียนพิเศษที่ทันสมัย แถวบ้านนอกก็คงมีแต่อะไรที่ล้าสมัย” วุ้นได้ยินถึงกับเลือดขึ้นหน้า เธอไม่ชอบการดูถูกอยู่แล้ว มันจึงทำให้เธอคิดที่จะเอาชนะให้ได้


“ใช่ .. ล้าสมัย แต่มันหมายถึงแค่สิ่งของเครื่องใช้ แต่ทางด้านจิตใจของคนบ้านนอกล้ำหน้าคนกรุงไปเยอะ คนบ้านนอกอย่างชั้นทุกคน ไม่เคยดูถูกใคร และก็ไม่เคยมาเหยียบย่ำซ้ำเติมคนที่ด้อยกว่าแน่นอน”


ภัคได้ยินถึงกับหน้ามุ่ยไปสักพัก ยัยตัวแสบ แสบยิ่งกว่าทิงเจอร์ ยิ่งกว่ากรรไกรซะอีก เห็นทีเขาจะต้องไปฝึกฝีปากให้คมกว่านี้ซะแล้ว แล้วค่อยมาโต้คารมกับเธอใหม่ เพราะเธอทำให้เขาเถียงไม่ทัน


“ชั้นว่ากรุงเทพฯ ไม่ได้วิเศษซะทุกอย่างหรอก มลพิษก็เยอะ แถมยังมีพวกไม่มีน้ำใจอีก” เธอพูดกระแทกเสียง


“แล้วมาทำไม ก็ไปเรียนที่บ้านนอกเธอซิ” เขาสวนกลับทันที แต่พอมาคิดได้ก็อยากตบปากตัวเองจริงๆ ว่าเขาเองปากไม่ดี ชอบหาเรื่อง ถ้าเขาไม่ต่อปากต่อคำก็คงไม่มีเรื่อง


“ที่ชั้นมานี่ก็แค่อยากรู้อะไรใหม่ๆ บ้างก็เท่านั้น และพ่อคุณก็การันตีว่าจะต้อนรับชั้นอย่างดีที่จะให้ชั้นมาเรียนที่นี่ให้ได้ และถ้าคุณไม่พอใจก็จอดรถให้ชั้นกับน้องลงตรงนี้เลยก็ได้” วุ้นพูดโดยไม่มองหน้าเขา


“ไม่พอใจผมเหรอ?”

“เปล่า”

“งั้นก็รอให้ถึงบ้านก่อนแล้วค่อยลงดีมั้ยครับ”

“.............” วุ้นไม่พูดอะไร เธอหันหน้าออกทางกระจกรถ นี่ถ้าเธอไม่เกรงใจคุณนุชาแล้วละก็ เธอคงได้ต่อยหน้าลูกท่านสักยกแน่

“เธอรู้มั้ยว่าชั้นเป็นใคร” เขาถามขึ้นลอยๆ เมื่อเห็นเธอเงียบไปนาน

“คงไม่ใช่เทวดา คุณคงเป็นคนเหมือนกัน ไม่เห็นแปลก” คำตอบของวุ้นทำให้เขาเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาอีก

“นี่เธอ!..” เขาตวาดลั่นรถ เด็กหนึ่งถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว

“ชั้นชื่อภัคสิริ ลูกของคุณนุชา”

“อ๋อ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ” เธอเน้นเสียงเหมือนเย้ยหยัน

“ทำไม” เขาถามทันควันเช่นกัน

“ก็ไม่เห็นจะเหมือนคุณอาสักนิด ผิดกันอย่างกับหน้ามือหลังมือ คุณไม่น่าเกิดมาเป็นลูกท่านเลยมากกว่า”

“ชั้นไม่เหมือนพ่อตรงไหน”

“นี่คุณไม่เคยรู้หรือไง หรือว่าไม่มีใครบอกคุณ ว่าแย่มากทั้งนิสัยใจคอ ไม่เหมือนท่านเลยสักนิดเดียว”

“แล้วเธอจะรู้ได้ไงว่าชั้นมีนิสัยอย่างที่เธอพูดในเมื่อเราเพิ่งเจอกันวันแรก เธอจะมาตัดสินได้ไง”

“ชั้นไม่ได้ตัดสิน เพียงแต่ที่ชั้นพูด ชั้นได้เจอกับตัวเอง หรือว่ากิริยาที่คุณทำต่อชั้นมันไม่ได้เป็นอย่างที่ชั้นพูด” วุ้นยังคงพูดโดยไม่ได้มองหน้าเขาเช่นเดิม

“ยัยวุ้น นี่ถ้าเธอเป็นน้องชั้นละก็จะจับตีก้นซะให้เข็ด”

“มันไม่ง่ายอย่างที่พูดหรอก” เธอลอยหน้าใส่เขา

“อยู่นานๆ หน่อยนะ”

“ไม่ทราบว่าคุณจะทำไมชั้น” เธอตอบโต้เขาอย่างไม่ลดละ

“ชั้นก็จะจับเธอสั่งสอนซะใหม่ไง ไม่ใช่มาต่อปากต่อคำกับผู้ใหญ่อย่างนี้”


“คุณแน่ใจนะคะว่า คุณมีคุณสมบัติดีพอที่จะสั่งสอนชั้นได้” เธอย้อนเขาทันควันเช่นกัน ทำให้ภัคต้องเจ็บใจอีกครั้ง ให้ตายเถอะ นี่ถ้าเขาเอาชนะเธอไม่ได้ ก็จะไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไป เขาให้สัญญากับตัวเอง เพราะความเจ็บแค้นที่เขาได้รับเหมือนหยามศักดิ์ศรีเขาพอดู เธออายุน้อยกว่าเขาแท้ๆ ยังไม่เคยให้ความเคารพเขาเลยแม้แต่น้อย


-------------------------------------

เอาเรื่องนี้มาอัพให้อ่านกันนะครับ .. ช่วงนี้แพนกับตูนอาจจะหายหน้าหายตาไปนะ แต่ก็ยังคงสิงสถิตย์อยู่แถวๆ นี้แหละครับ

ยังไงก็ฝากเรื่องใหม่นี้ด้วยละกันครับ ก็จะพยายามให้ทุกคนชอบนะฮะ ช่วงนี้ยังคงแต่งอีโรติกไม่ค่อยได้นะ ไว้อีกสักตอนสองตอนถึงจะมาต่อให้ละกันครับ ..

อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยรักษาสุขภาพกันถ้วนหน้านะฮะ

คนแต่ง (กับแฟนคนแต่ง) เองก็โดนหวัดมันกินซะแหละ..หุหุ ..

By : blackrose    Date : 4 Sep 2008 09:47