|
Tuch & Go ////_2_
ถ้าใครจะเห็นชื่อเรื่องแล้วงง ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกคับ เพราะนานมากแล้ว กับตอน 1 ช่วงนี้แก่คับ ใช่เวลาแต่งงาน งานเยอะ ไม่มีเวลาเหมือนก่อนแล้ว
ย้อนไปอ่านตอน 1 ได้ตามนี้คับ
http://www.narak.com/webboard/show.php?No=198153
คนแก่ยังคงพยายามต่อไปคับ ที่จะสนองตัณหาตนเอง ในการลงเรื่องอิโรติกต่อไป
.....................................................
โอ้ย ... แกร เบาๆ หน่อยดิ เจ็บนะ
นังนี่ ... เจาะเลือดนิ ไม่ใช่ เป่ากบ จะได้ไม่เจ็บ
........โอ้ย............. ผมโอดครวญลั่นห้อง ขณะที่เพื่อนนักกายภาพของผมเป็นคนเจาะเลือดให้เอง แม้จะเรียนหมอมา แต่มันก็ยังรักการเป็นนักกายภาพ ทำให้ตอนนี้ผมนึกเสียใจที่ให้มันเจาะเลือดให้เอง
เอ้า... เสร็จแล้ว สะดีด สะดิ้งจริง มันถอนเข็มเจาะเลือด (อันเท่าช้างออกจากแขนผม)
ก็แกรทำเจ็บนี้หว่า
บ่ะ .... ก็แกรเป็นคนให้ฉันทำนะไอ้เอม นักกายภาพสาวแผดเสียง ตอนนี้กลายร่างเป็นนักฆ่าแล้ว
อ่ะจ๊ะ ผมยิ้มแหย่ๆส่งเสียงจ๋อย แหม...มิ้นท์ก้อ มันค้อนผมตากลับ ปักเข็มเจาะเลือดผมเข้าไปในหลอด
แกรก็ไม่รู้อะไร จะมาตรวจก่อนทำไมให้เปลืองตัง
ก็คนมันอยากรู้นี้น่า
กลัวเป็นเอดส์รึไงแกร ((ดูๆ ดูมัน)) นักกายภาพสาวเพื่อนผมพูดสนุกปาก ส่วนผมทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
แหม....ฉันกลัวเป็นพวกไวรัดตับ บี อะไรต่างหากหละ แกรก็ พูดสะตรงประเด็นเชียว
มันยังคงทำท่าหน้าหมั่นไส้หัวเราะร่วน งั้น เดี๋ยวมา เอาเลือดชั่วแกรไปให้เพื่อนฉันก่อน
มินท์เดินออกไป ทิ้งผมไว้ในห้องสี่เหลื่ยมสีขาวเย็นเฉียบนี้ตามลำพัง คงจะจริงอย่างมันพูด ว่าจะมาตรวจทำไมให้เปลืองตัวและตัง แต่ก็นะ ผมทำเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้ ผ่านมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมไม่อยากมารู้ที่หลังว่าตัวเองบกพร่องอะไร ตอนตรวจโรคเวชศาสตร์การบินรอบสุดท้าย แล้วตกรอบไปอย่างหน้าเสียดาย
นั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่ ยัยมิ้นท์ก็กลับเข้ามาอีก
ปะ...... เสร็จแล้วแกร
แล้วต้องรอนานแค่ไหน ผมยิงคำถามทันที
ก็...ประมาณชั่วโมงนึง ก็แกรจะตรวจเอาผลหลายอย่าง แค่นี้พี่ที่ทำงานฉันก็หัวปั่นแล้วแกร
ผมพยักหน้ารับ หรอ
นี้แกร ห่วงแต่สุขภาพ กระเพาะฉันจะทะลุแล้ว ไปหาอะไรกินกัน
ได้สิ ผมพยักหน้ารับคำอีกครั้ง นิ่งไป มิ้นท์เหมือนจะรู้ มั้นรู้ใจผมเสมอ
เอม...แกรเป็นไรป่าว มิ้นท์จ้องหน้าซีดๆของผม ผมพยักหน้ารับมันอีกครั้ง เป็นหนที่สาม
วันนี้ ...ประกาศผมสอบสัมภารณ์
อะไรนะ!!!!!..... มันแผดเสียงลั่น เพื่อนสาวนักกายภาพของผมกลายร่างเป็นโทรโข่งหัวลำโพง
แล้วทำไม ไม่บอก .... ห่ะ!!!! แก้วหูในหูชั้นในผมตีกันโครงครามด้วยเสียงแปดหลอดของมัน
โอ้ย .... แล้วแกรจะตะโกนทำไมเนี้ย ผมด่ามันกลับ ใช้นิ้วชี้แยงเข้าไปในรูหูยิกๆ ไม่รู้ว่าจะหนวกรึเปล่า ถ้าตรวจเวชศาสตร์ไม่ผ่านเรื่องการฟัง นี้คงเป็นเพราะมันคนเดียวเชียว
ตะโกนสิย่ะ ทำไมไม่บอก แล้วผลออกเมื่อไร
คงออกแล้วหละ นี้ก็บ่ายแล้ว คงออกตั้งแต่เช้า แต่..... ผมรู้สึกได้เลย ว่าตัวเองกำลังหน้าซีดอยู่ เลือดมันคงไหลย้อนกลับไปกองที่ปลายเท้าหมดแล้ว
แต่อะไรหละแกร นักกายภาพสาวได้แต่ยืนอึ้งมองหน้าผม แขนทั้งสองข้างของเธอ ท้าวอยู่ข้างเอว
ฉันกลัว ..... ผมค่อยๆเหลือบตาขึ้นมองตามัน สายตาแบบคุณแม่ มองกลับมาที่ผม เห็นแล้วอดกลัวไม่ได้ แต่แล้ว ....
ม่ะ .... ยัยมิ้นท์คว้าข้อมือผม
อะไร จะพาฉันไปไหนหรอ
มานี้เลยแกร มันพูดสำทับ ก่อนลากผมออกมาจากห้องตรวจ เข้าประตูนั้นออกประตูนี้ เดินไปตามทางเดินภายในของหมอและพยาบาล ดูสลับซับซ้อน จนถ้าให้ผมเดินกลับออกไปเอง ผมคงทำไม่ได้แน่ๆ และแล้วเราก็มาถึงห้องๆนึง ภายในมีเครื่องคอมอยู่เครื่องนึง และบุรุษพยาบาลที่แอบมานอนหลับอีกนึงคน ตรงมุมห้องข้างๆประตู
มันจับผมมานั่งตรงหน้าคอม เอ้า... เช็คผลเลยแกร ผมส่ายหน้า เพราะรู้สึกพอืดพอมเต็มที่
แนะ .... ไอ้นี้ มันเขย่าตัวผม คะยั้นคะยอให้เปิดเน็ทเช็คผล
นี้ ... ถ้าแกรเขย่าฉันอีกนะมิ้นท์ ฉันจะอ้วกรดคอมแกรเดี๋ยวนี้เลยนะ
ช่างมันสิ ไม่ใช่คอมฉันสักหน่อย คอมโรงพยาบาทต่างหาก (( เออ...เอาเข้าไป))
แต่แล้วผมก็ทนแรงพยาบาทของมันไม่ไหว จัดการเปิดเวบ เข้าไปเช็คผลที่เวบของสายการบินต้นทุนต่ำสีแดง ของผม และแล้ว .... ทุกอย่างก็มืดสนิท เพราะผมเอามือปิดตาไว้ ทั้งสองข้าง ((...น่าน...))
เออ....ไม่ดู ฉันดูให้ก็ได้ นักกายภาพสาว ไถเก้าอี้ของผมให้พ้นไปจากหน้าคอมแล้วเข้ามายืนแทนที่ ตอนนั้นผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนอกจากความมืดมิด ได้ยินแต่เสียงคลิกเมาท์ของมิ้นท์ ดังอยู่เป็นระยะๆ และเสียงลากเมาท์ดังแกรกๆ และแล้วทุกอย่างก็เงียบลง มันจะเป็นยังไงนะ ผมยังไม่กล้าเปิดตาดู แต่มิ้นท์เงียบไปแล้ว ไม่ได้คลิกเมาท์หรือทำอะไรให้เกิดเสียงขึ้นแต่อย่างใด
ดวงตาของผมค่อยๆ เห็นแสงสว่าง ผมกำลังมองดูนักกายภาพสาวเพื่อนผมยืนยิ้มมองดูผม ผ่านช่องนิ้วที่ผมแง้มแอบดู มันยิ้ม มันยิ้ม..!!!!!!!
แกรผ่าน ไอ้เอม เหมือนเสียงสวรรค์ที่เพราะที่สุดในโลก ผมมองตามนิ้วชี้ของมันไปที่หน้าจอคอมพิ้วเตอร์ตรงหน้า ชื่อของผม อยู่ที่นั้น ตรงนั้น ลำดับที่ 21
................. 55555555555555555555555555555555++++++++++++++++++++++ เราทั้งคู่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน กระโดดกอดกัน จนบุรุษพยาบาลในห้องถึงกับสะดุ้งตื่นตกเก้าอี้ไป ตั้งแต่เกิดมา ผมยังไม่เคยดีใจอะไรเท่านี้มาก่อน แม้ผมจะเป็นทอม แต่ผมก็สอบได้ ผมผ่านสอบสัมภาษณ์แล้ว .............. ผมกำลังจะได้เป็นนักบิน ฝันของผมใกล้เข้าไปอีกขั้นแล้ว มันใกล้มาก จริงๆ
......................................................................................................................................................................
เช้าตรู่ของหลายวันหลังจากนั้น วันนี้สอบคับวันนี้สอบ เป็นการสอบรอบ Apititude Test คับ วัดความรู้พื้นฐานทั่วไปของนักบิน วัดกันตั้งแต่ความรู้รอบตัว รอบโต๊ะ ((แหะๆ)) ไปยันความรู้เรื่องเครื่องบิน ผมแหกขี้ตาตื่นมาแต่เช้า จริงๆ ไม่เรียกตื่นหรอกนะ จริงๆผมยังไม่ได้นอนเลยมากกว่า เมื่อคืนที่นอนมันไม่เป็นมิตรกับผมเอาสะเลยหละ นอนยังไง ท่าไหน มันก็ยังไม่หลับ เลยตื่นมันแต่เช้า ไม่นอนแล้วอาบน้ำแต่งตัว ออกจากบ้านมาสอบเลยละกัน
คราวนี้นัดสอบที่โรงแรมคับ เป็นห้องสัมมานา โรงแรมริมแม่น้ำเจ้าพระยาอะไรนี้หละ แลดูไฮโซจริง ก็อย่างว่าและคับ คนมันจะไฮโซแล้ว ทำไงได้
ผมว่าผมมาแต่เช้าแล้วนะ ยังมีคนมาเช้ากว่าผมอีกหละวันนี้ ไม่ค่อยตื่นเต้นกันเลย .... เนอะ .... และแล้วสายตาของผมก็ปะเข้าให้กับ โอว.... เจ้ากลมคับ มันก็ผ่านด้วยหรอนี้ ดีจริง
ไง...นาย ผมตบบ่ามัน ดีใจด้วยนา
อืม... มันยิ้มหน้าซีดๆกลับมา สงสัยอยากจะอ้วกเหมือนเดิมอีกแล้ว แล้วเราก็นั่งคุยกัน ติวข้อสอบที่เก็งๆกันเอาไว้บ้าง วันนี้คนบางตากว่ารอบสัมภาษณ์ นิดหน่อย แต่ผมก็ดีใจที่ผ่านกันมาได้เยอะๆ ดีคับ จะได้มีเพื่อนเยอะๆ รอบนี้ผู้หญิงทั้ง 4 คน ถ้านับผมด้วยนะ ยังอยู่ครบคับ ผมก็หวังให้มันเป็นแบบนั้นต่อๆไปในรอบหน้าๆด้วย เถิด...... ((((เจ้าพระคูณ))))
By : Ryan Date : 14 Aug 2007 22:01  
|
