เขียนถึงคนบนฟ้า...ร่วมเขียนให้น้องชายเราหน่อย
ถึงน้องชายที่พี่รักมากที่สุด

พี่ไม่เคยคิดเลยนะว่า เหตุการณ์แบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับเตย
ถ้าปลายเดือนกันยา พี่ไม่กลับบ้าน พี่ก็คงไม่ได้เห็นหน้าเตย
เป็นครั้งสุดท้าย.......
ตอนประมาณตี 4 วันที่ 6 ตุลาคม แม่โทมาหา บอกว่าให้ทำใจ และตั้งสติให้ดี แม่บอกว่า เตย เสียแล้ว รถล้ม ในหัวของพี่มันนิ่งไปหมด คิดไรไม่ออก แม่ว่า ให้มาหาน้องด้วยนะ ลางานมา พี่นี้ ร้องไห้ตลอดทางจาก หมอชิต ยันเพชรบูรณ์ บอกเลยนะที่นี่รับไม่ได้ ว่าทำไมต้องเกิดขึ้นกับเตย....พอพี่ถึงท่ารถพี่ก็ร้องไห้หนักอีก เพราะทุกครั้งเตยจะเป็นคนมารับพี่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ กลับเป็นเพื่อนพี่มารับ
....วันสุดท้ายในงาน ตอนเปิดโลง พี่ก็ไปยืนตรงเท้าเตย และจับนวดขาเตย น้ำตาพี่ก็ไหล พี่ต้องพยายามไม่ให้น้ำตาโดนเตย เดี๋ยวเตยจะเป็นห่วง พี่นี่ใจแทบสลาย
แม่ก็เดินไปตรงหน้าเตย แล้วลูบหน้าเตย เป็นครั้งสุดท้าย......
.....วันรุ่งขึ้นก็มาเก็บกระดูกเตย เตยรู้ไหม ตอนพี่กลับมาบ้านพี่ก็นอนห้องเตยเหมือนทุกครั้งที่พี่กลับมาบ้าน ใส่เสื้อผ้าเตยนอนเหมือนเคย แต่ครั้งนี้ไม่มีเตย มีแต่กระดูกของเตย
ที่พี่นอนด้วย พี่ไม่กลัวหรอก เพราะพี่รักเตยมาก มากที่สุด พี่ยังหอมเตยเลยนะ
บางคนคิดว่าพี่คงจะประสาท แต่คนที่เข้าใจเค้าจะรู้ว่า ไม่ได้บ้า ไม่ได้ประสาท
ที่พี่ทำนั้น ก็เพราะรัก จริงสินะ พี่ไม่เคยบอกรักเตยเลย แล้วทำไมพี่จะต้องมาบอกในตอนที่มันสายไปด้วย.....
........แล้วต่อไปนี้ใครจะเป็นคนที่คอยไปเลือกซื้อเสื้อผ้ากับพี่ ใครจะคอยไปร้องเพลงกับพี่หล่ะ ตั้งแต่เตยจากไป พี่ยังไม่หยุดร้องไห้เลยนะ...ทุกวันนี้พี่สงสารพ่อ กับแม่มากๆ
เตยจากพี่ไปเร็วมาก เพียงแค่ 17 ปีเท่านั้นหรอ ที่เราได้รักกันและคุยกัน เล่นด้วยกัน....พี่ขอให้เตยอยู่ข้างบนอย่างมีความสุขนะ
หลับให้สบายนะ เรื่องพ่อแม่ พี่จะดูแลเอง

By : พี่สาว    Date : 26 Oct 2006 12:17