|
Dark Side(6) มาต่อแล้วคร้าบ..ขอโทษที่หายไปนาน
“555555..หึๆๆ..หุๆๆๆๆ” เสียงเอ็กซ์มาก่อนตัว เมื่อพริ้นซ์หันไปมองก้อพบกับภาพของเพื่อนรักที่สีหน้าบูดเบี้ยวเนื่องจากพยายามกลั้นหัวเราะสุดๆ พริ้นซ์ทำปากขมุบขมิบด่าเพื่อนแบบไม่ออกเสียง ยิ่งทำให้เอ็กซ์หัวเราะหนักเข้าไปอีกจนต้องเอาตัวไปพิงกับรถไว้ หาไม่คงลงไปดิ้นอยู่ตรงนั้น
“ไปๆ กินข้าว กูหิวจะตายอยู่แล้ว หรือมึงหัวเราะอิ่มแล้วล่ะ” หนุ่มน้อยที่ตัวสูงเกินหน้าเพื่อนไปนานแล้วค้อนให้ทีนึง
เอ็กซ์ยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะหัวเราะมันส์ไปหน่อย ก่อนจะเดินมาโอบไหล่เพื่อนรัก “ไปๆ อย่ามาทำเปนขี้น้อยใจ เด๋วหัวล้านนะมึง หึๆๆๆ” เสียงในลำคอตอนหลังยังคงเปนการกลั้นหัวเราะไม่อยู่
สองหนุ่มกินข้าวกันเสร็จก้อแยกย้ายกันกลับนิวาศสถานของตน
ระหว่างทางกลับบ้าน ต่างคนมีอะไรคิดอยู่ในใจ
เอ็กซ์นั่งอยู่บนรถเมล์สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใจก้อคิดเรื่องของเพื่อนรักที่ตัวเขาเองเกือบเปนคนทำให้ความสัมพันธ์แบบนี้จบลง เขาเคยรู้สึกรักพริ้นซ์แบบคนรัก แต่ตัวเขาเองไม่กล้าพูด จนปัจจุบันเขาก้อยังไม่แน่ใจว่าเพื่อนเขาเปนเพศอะไรกันแน่ โครงหน้าที่ดูไม่ออกว่าชายหรือหญิง ส่วนสูงที่เกินเฉลี่ยสาวไทย อันที่จิงหนุ่มไทยด้วยแหล่ะไปเยอะ แต่เขาเองรักที่ตัวตนที่แท้จิงมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก จะว่าไปพริ้นซ์เมื่อหลายปีก่อนนั้นสภาพแทบไม่เปนคนเพราะผลจากการสูญเสียครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต ตัวเขาเองทำได้แค่ปลอบใจเพื่อนรักและคอยดูแลเพื่อไม่ให้พริ้นซ์คิดสั้น ไม่ใช่เปนการคิดสั้นที่จะฆ่าตัวตายหรอก แต่เปนการคิดสั้นที่จะเอาคอไปพาดบนเขียงชาวบ้านต่างหาก พริ้นซ์ในตอนนี้ดีขึ้นกว่าตอนนั้นเยอะ เขาทั้งสองคนรู้จักและเปนเพื่อนกันมามากกว่าสิบปีแล้ว แต่ถึงกระนั้นกว่าเขาจะทำให้เพื่อนรักกลับมาร่าเริงได้เหมือนเช่นตอนนี้ ก้อใช้เวลาหลายปีอยู่ ตอนนี้ในใจของเอ็กซ์คิดเพียงต้องการดูแลเพื่อนคนนี้จนกว่าเพื่อนเขาจะแข็งแรงพอที่จะยืนด้วยตัวเองได้ จนกว่าเพื่อนเขาจะลุล่วงตามจุดประสงค์ของตัวเองเสียก่อน..
พริ้นซ์ขับรถไปก้อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่ส่วนใหญ่สิ่งทิ่คิดจะเปนเรื่องของกินซะ50% และเรื่องที่ติดอยู่ในใจลึกๆของเขา..การหาข่าวสารอีก50% ไม่มีแบ่งไปคิดเรื่องอื่นๆ ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือเรื่องหัวใจ หนุ่มน้อยกลายเปนคนที่ไร้ซึ่งหัวใจไปแล้ว สีหน้ายิ้มแย้มและท่าทางสนุกสนานของเขาไม่ได้ออกมาจากใจจิงเลย โดยไม่ที่รู้ตัวเขากำลังถูกด้านมืดในใจของเขาเองกัดกินเข้าไปเรื่อยๆ
วันนี้วันเสาร์หนุ่มน้อยตื่นมาแต่เช้าอย่างงงๆไม่เข้าใจตัวเอง เพราะเพื่อนรักเขาก้อไม่อยู่ รายนั้นกลับบ้านที่ต่างจังหวัด จิงๆเรียกว่าสำนักงานใหญ่จะถูกกว่า และเขาก้อไม่ได้มีนัดกับใคร พริ้นซ์จึงปิดเปลือกตาลงทำท่าจะหลับต่อ แต่ก้อเปลี่ยนใจเดินไปเปิดทีวีดูการแข่งขันบาสNBAแทน ระหว่างกำลังลุ้นให้ชู๊ตลูกโทษลง..
“ก็อกๆ” เสียงเคาะประตูอย่างสุภาพดังขึ้น
พริ้นซ์เดินถอยหลังไปเปิดประตูทั้งๆที่ปากยังเชียร์อยู่ “เข้าๆๆ”
“ถ้าคุณหลบให้ฉันก้อคงเข้าได้น่ะ” เสียงใสดังขึ้นจนพริ้นซ์สะดุ้งตัวลอย
“เฮ้ย!! คุณ..มาได้ไง เอ้ย เข้ามาก่อนครับ” แล้วก้อเบี่ยงตัวหลบให้สาวน้อยที่วันนี้แต่งตัวเปนคนแก่ได้อย่างประเสริฐสุดเข้ามา ก่อนจะปิดประตูและนั่งแหมะหลังพิงประตูอยู่ตรงนั้น
สาวน้อยมาในชุดเสื้อแขนยาวคอเต่าเข้ารูป กางเกงขายาวรัดข้อเท้าขาวนวล เดินเขย่งข้ามของที่วางอยู่ระเกะระกะไปจนถึงเตียงแล้วทิ้งตัวลงนั่ง ขากางเกงจึงร่นขึ้นมาหน่อยนึงเผยให้เหนสร้อยข้อเท้าที่ทำจากทองคำขาว อย่าพูดถึงราคา พริ้นซ์สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างหนาวเหน็บ อีแบบนี้หนีมาเที่ยวอีกแน่ ดีแล้วที่แท็กซี่ไม่เหนไม่งั้นคงมาไม่ถึง เสียงสาวน้อยเชียร์บาสด้วยเสียงแหลมใส “ส่งสิ ส่งๆ” ก่อนจะหันมามองหน้าเจ้าของห้องที่ยังแหมะอยู่ที่เดิม
“อ้าว คุณ เปนไรคะ” หน้าใสถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ
“คุณรู้จักห้องผมได้ไง” พริ้นซ์ถามคำถามที่คาใจ
“อ้าวก้อเมื่อวาน ฉันโทรมาถามคุณไง แล้วคุณก้อบอกเอง แต่ตอนนั้นคุณยังไม่ตื่นน่ะ” ไวท์เฉลยข้อข้องใจให้ แล้วก้อหันไปมองรอบๆห้อง “ใจคอคุณไม่คิดจะเลี้ยงน้ำแขกเลยหรือ”
พริ้นซ์ลุกขึ้นยืน เดินเข้าห้องน้ำไปล้างถ้ยล้างแก้วก่อกแก่กๆ ก่อนโผล่หน้าออกมาถาม “คุณจะเอาอะไร ชา กาแฟ หรือน้ำเปล่า อ้อ..น้ำห้องผมไม่เยนนะ ผมไม่มีตู้เยน”
“ฉันเหนแล้วแหล่ะ น้ำเปล่าค่ะ” สาวน้อยยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิ ตาก้อยังมองการแข่งในทีวี
พริ้นซ์เดินเอาแก้วน้ำมายื่นให้ก่อนเดินเลยไปนั่งแหมะที่ประตูเหมือนเดิม แต่ก่อนที่ก้นจะแตะพื้นเสียงโทรศัพท์ห้องก้อดังขึ้น
“เขามาตามคุณแล้วล่ะ คุณรับสิ” หนุ่มน้อยถอนหายใจหน่อยนึง
“โทรศัพท์ห้องคุณ คุณก้อรับสิ” สาวน้อยไม่สนใจ
พริ้นซ์ลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ “ฮัลโหล ครับๆ..ครับ..” แล้วก้อเดินเอาโทรศัพท์มายัดใส่มือคนที่ไม่กระดิกตัวตั้งแต่เสียงโทรศัพท์ดัง “ของคุณ”
“ว่าไง..ฉันยังไม่กลับ” แล้วก้อวางสายอย่างนุ่มนวล
พริ้นซ์ซึ่งนั่งแหมะอยู่ที่ประตู ก้อพูดโดยที่ตามองทีวี “เค้ามาตามไม่ใช่หรือ กลับไปเถอะครับ” ถอนหายใจนิดนึงก่อนจะพูดต่อ “เด๋วที่บ้านจะเปนห่วงนะครับ”
ยังไม่ทันที่สาวน้อยจะพูดอะไร เสียงโทรศัพท์ห้องก้อดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สาวน้อยเปนคนรับสายซะเอง
“ก้อฉันบอกว่ายังไม่กลับ..อุ๊ย..คุณแม่หรอคะ..คะ..ค่ะๆ..กำลังดูแข่งบาสอยู่ค่ะ..เปิดดูสิคะ เด๋วกลับบ้านไปเราจะได้ไปคุยกัน..ค่ะ..ครบชม.เป๋งจะกลับค่ะ..ค่ะ..ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ” วางสายเสร็จก้อหันมายิ้มหวานให้เจ้าของห้องที่ตอนนี้รากงอกไปเรียบร้อยแล้ว
+++++++++++++++++++++++
เสียงจากทางปลายสายอีกด้าน
“ฉันบอกคุณแล้วว่าลูกแค่ไปหาเพื่อน ไม่ได้หนีไปเที่ยวที่ไหน”
“เฮอะ เด็กนั่นน่ะนะ ไอ้เด็กแสบนั่นน่ะนะ”
“คุณก้ออ่านประวัติเค้าแล้วนี่ แล้วการ์ดไปรับวันนั้นก้อรายงานคุณแล้วไม่ใช่หรอคะ”
“ก้อนั่นแหล่ะ แต่..”
“ไม่มีแต่ค่ะ นั่นลูกนะคะ..ไม่ใช่นก คุณจะให้แกอยู่ในกรงตลอดไปไม่ได้หรอก ลูกเราเปนวัยรุ่นแล้วนะคะ”
++++++++++++++++++++++++
ครบ1ชม.เป๊ะ สาวน้อยก้อลุกขึ้นยืน พริ้นซ์ที่ตามองนาฬิกาข้อมืออยู่ตลอดเวลาก้อลุกขึ้นเปิดประตูให้ทันทีเหมือนกัน สาวน้อยเดินออกไป ก่อนจะหันมากระซิบบอกเขาว่า “ไว้ฉันจะมาใหม่นะ” พริ้นซ์ก้มหัวให้นิดนึง แต่ในใจคิดว่าอย่ามาจะดีกว่า
-------------------------------------------
เห้อ..ด้วยเหตุขัดข้องอย่างที่บอกไป..
ต้องขออภัยทุกท่านอีกครั้งนะคร้าบบบ..
โดยเฉพาะท่านโกะและเ้จ้าโนะ..
ส่วนเจ้าปลาทองน้อยและคนอื่นๆ..มาต่อให้แล้วนะคร้าบ..อย่าสาปแช่งป๋มเลยน๊าาาา..
By : Wolfy Date : 2 Oct 2006 15:03  
|
