|
รักครั้งใหม่ หัวใจคือเธอ (4)
รักครั้งใหม่ หัวใจคือเธอ (4)
ภายในสตูดิโอแห่งหนึ่ง ที่บัดนี้ถูกเนรมิตให้กลายเป็นสวนดอกไม้ขนาดย่อม มีเฟอร์นิเจอร์สำหรับตกแต่งสวนวางเรียงรายอยู่โดยรอบ พนักงานกำลังรีบเร่งจัดวางให้สวยงาม สำหรับเปิดตัวผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของเครื่องสำอางยี่ห้อดัง พิมพ์ลักษณ์เดินสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนที่งานจะเริ่มขึ้น
พิมพ์ เธอหันกลับไปมองยังเจ้าของเสียงที่เรียกชื่อเธอ พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
คะ พี่โอ๊ค พี่โอ๊คจะเอาอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ เธอถาม ในขณะที่สายตามองไปยังรอบบริเวณสวนดอกไม้นั้น
ไม่แล้วจ้ะ พี่ว่าสวยแล้วนะ คงไม่กล้าเอาอะไรเพิ่มแล้วล่ะจ้ะ แล้ววันนี้ห้ามหนีกลับก่อนล่ะ ชายหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี
แหม พี่โอ๊คคะ พี่โอ๊คก็รู้นี่คะว่าพิมพ์ไม่ชอบงานอะไรแบบนี้ ต้องเจอคนเยอะๆ พิมพ์รู้สึกอึดอัด เออ !! พี่โอ๊คคะ ว่าแต่ว่าเฟอร์นิเจอร์พวกนี้ พี่โอ๊คไปยืมมาจากๆ ไหนคะ สวยจัง
ก็แบบว่า ความสามารถอ่ะนะ พอดีรุ่นน้องพี่เค๊าจะเปิดร้านขายเฟอร์นิเจอร์น่ะ ออกแบบเองทั้งหมดเลยนะ แล้วเนี่ย ร้านยังไม่ได้ฤกษ์เปิดเลย พี่ก็เลยขอยืมมาก่อน ของใหม่หมดทุกชิ้นเลยนะ โอ๊คจีบปากจีบคอพูด
จริงเหรอคะ ทำไมใจดีจัง
อืม มันน่ารักอย่างนี้เสมอแหล่ะ รุ่นน้องพี่คนนี้น่ะ เดี๋ยววันนี้ก็มา เอาไว้แล้วพี่จะแนะนำให้รู้จักละกันนะพิมพ์ แต่ตอนนี้พี่คงต้องไปแปลงโฉมแล้วล่ะ อีกชั่วโมงเดียวงานก็จะเริ่มแล้ว ชายหนุ่มตัดบท พร้อมทั้งเดินจากไป
โอปอล์เดินเข้ามาภายในสตูดิโอ ภาพสวนดอกไม้สวยงามที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เธอนึกอยากจะรู้จักคนที่จัดซะจริงๆ พอคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงหยิบกล้องถ่ายรูปที่คล้องคอเธออยู่ ขึ้นมาจัดการบันทึกภาพสวนดอกไม้แสนสวยทันที เธอเดินไปรอบ แล้วจึงสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจับดอกไม้อย่างทะนุถนอม โอปอล์ลดกล้องลงจึงเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นก็คือพิมพ์ลักษณ์นั่นเอง เธอคลี่ยิ้มออกมาบางๆ พลางนึกในใจว่าเวลาที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ทำหน้าบึ้งก็ดูน่ารักดี แล้วกิริยาอาการที่เธอตรวจดูดอกไม่นั่นน่ะ ช่างดูเป็นคนอ่อนโยนซะจริง โอปอล์ไม่รอช้าที่จะแอบถ่ายรูปพิมพ์ลักษณ์เก็บเอาไว้
แชะ เสียงกดชัตเตอร์ที่ดังขึ้นใกล้ๆ ทำไห้พิมพ์ลักษณ์ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
แชะ คราวนี้เธอขมวดคิ้ว เพราะว่าตากล้องตรงหน้านั่นกำลังถ่ายรูปเธอชัดๆ พอโอปอล์ลดกล้องถ่ายรูปลง พิมพ์ลักษณ์จึงเห็นได้เห็นหน้าคนถ่ายอย่างชัดเจน
นี่คุณ ทำอะไรน่ะ เธอลุกขึ้นยืน พลางจ้องโอปอล์กลับด้วยสายตาดุๆ
ก็ถ่ายรูปยังไงล่ะคะ หรือว่าคุณเห็นฉันทำอย่างอื่นอยู่ล่ะ โอปอล์ตอบกวนๆ แต่ใบหน้าเรียวยังคงส่งรอยยิ้มมาให้พิมพ์ลักษณ์
ฉันรู้แล้ว แต่เมื่อกี้คุณถ่ายรูปฉันนี่นา คุณมีสิทธิ์อะไรมิทราบ
เปล๊า ใครถ่ายรูปคุณ คิดไปเองรึเปล่า นู่น ฉันถ่ายดอกไม้ข้างหลังคุณต่ะหาก
พิมพ์ลักษณ์อึ้ง นี่เค๊าว่าหาว่าเราหลงตัวเองอยู่นี่นา หน้าของเธอมีสีเข้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นโมโห เธอจึงรีบเดินหนีทันที โอปอล์ไม่รอช้ารีบเดินตามไปดักข้างหน้าเธอ
คุณ เราล้อเล่นน่า อย่าโกรธเลย เราถ่ายรูปคุณนั่นแหล่ะ พิมพ์ลักษณ์มองจ้องตาอีกฝ่ายทันที ไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากสายตาดุๆ ที่ส่งมา ทำเอาโอปอล์หนาวๆ ร้อนๆ ไปเหมือนกัน
โธ่! คุณเราหยอกเล่นเฉยๆ พอดีเราเห็นคุณดูมีความสุข แล้วเวลาคุณยิ้มน่ะ ดูน่ารักออก โอปอล์ส่งยิ้มอ่อยๆ ให้เธอ
พิมพ์ลักษณ์อึ้งไป ประโยคนี้ที่ได้ยินมันแฝงความจริงใจออกมาทางน้ำเสียง เธอพูดอะไรไม่ออก โอปอล์เห็นท่าไม่ดี สงสัยหญิงสาวคงจะโกรธจริง โอปอล์จึงเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ พิมพ์ลักษณ์รู้สึกกระตุกวูบที่ฝ่ามือ แล้วก็กลับกลายเป็นความอบอุ่นอย่างประหลาด
คุณ โกรธเราจริงๆ เหรอ เราขอโทษก็ได้ น๊านะ โอปอล์จึงยกนิ้วก้อยอีกข้างขึ้นมาไว้ตรงหน้าหญิงสาว
ฉัน เอ่อ ฉัน หายโกรธแล้ว แล้วก็ปล่อยมือฉันสักที เธอหันหน้าเสไปทางอื่น เพื่อบดบังใบหน้าที่บัดนี้มันกำลังแดงระเรื่อ
เย้ หายโกรธแล้ว ถ้าอย่างงั้น ก็ยกนิ้วก้อยมาเกี่ยวกันสิคะ เพื่อให้เราแน่ใจว่าคุณหายโกรธเราแล้วจริงๆ น่ะ โอปอล์ยังไม่ยอมปล่อยมือที่จับมือพิมพ์ลักษณ์ไว้
นี่ จะบ้าเหรอ ฉันไม่ใช่เด็กนะ พิมพ์ลักษณ์หันมาสบตากับตาเรียวๆ ของคนร่างสูง ที่ในตอนนี้ใบหน้าดูเหมือนเด็กที่กำลังอ้อนอยากได้ของเล่น สายตานั้นสะกดให้เธอ ค่อยๆ ยกมือขึ้นมาช้า
ปอ
เสียงเรียกทำให้ทั้งสองหันไป พิมพ์ลักษณ์ปล่อยมือกลับไปอยู่ข้างลำตัวเหมือนเดิม ส่วนโอปอล์ก็ลดมือลงเช่นกัน พิมพ์ลักษณ์เหลือบเห็นแววตาของคนตัวสูงที่ดูวิบวับเหลือเกินเมื่อเห็นบุคคลที่สามที่กำลังเดินเข้ามา
เออ ฉันขอตัวไปดูดอกไม้ก่อนแล้วกันนะ พิมพ์ลักษณ์รีบเดินจากไปทันที
สวัสดีค่ะ พี่ทิพย์ โอปอล์ยกมือไหว้
จ้า มานานแล้วเหรอ แล้วนี่โอ๊คไปไหนล่ะ ทิพย์วิภาพูดพลางสอดส่ายสายตาไปทั่วบริเวณ
โอปอล์ครุ่นคิดถึงกิริยาที่ตัวเองทำเมื่อกี้ เอ๊ เราทำเหมือนว่ากำลังง้อแฟนนี่นา โอปอล์หน้าเริ่มแดงขึ้น พลางสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ไป เฮ้ย บ้าน่า ไม่ใช่หรอก
ปอ เป็นอะไรไป พี่ถามก็ไม่ตอบ แล้วนี่ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าแดงๆ ทิพย์วิภามองหน้าโอปอล์อย่างงๆ แล้วยกมือขึ้นมาแตะหน้าผากโอปอล์
ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา
ปอไม่เป็นไรหรอกค่ะ สงสัยในนี้แอร์คงจะเย็นน่ะค่ะ
แล้วนี่โอ๊คไปไหนล่ะเนี่ย
ไม่ทราบสิคะ นี่ปอเข้ามาก็ยังไม่เจอพี่โอ๊คเลยเหมือนกันค่ะ
สวยดีนะ สวนดวกไม้ดูไม่มากเกินไปแต่ก็ไม่น้อยเกินไป เฟอร์นิเจอร์ของปอก็ดูเข้ากันได้อย่างพอดี
แหม พี่ทิพย์ขา ปอว่าเดินดูรอบๆ กันดีกว่าค่ะ
หลังจากที่พิมพ์ลักษณ์เดินจากมา เธอก็พยายามบังคับตัวเองให้มีสมาธิจดจ่ออยู่กับเหล่าดอกไม้ที่เธอจัด แต่ทำไมสายตาของเธอต้องลอบมองคนคู่นั้นเป็นระยะๆ นะ ท่าทางคนกวนประสาทนั่นดูมีความสุขจังเมื่ออยู่ใกล้ๆ กับผู้หญิงคนนั้น รอยยิ้มและแววตาสดใสนั่นที่มักจะมองหญิงสาวร่างเล็กที่เดินเคียงข้างกัน แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นน่าตาคุ้นๆ แฮะ อุ๊ย!! มียกไม่ยกมือขึ้นมาแตะหน้าผากกันด้วย น่าหมั่นไส้จริงๆ เอ๊ะ! ยายพิมพ์ แล้วเธอจะไปยุ่งอะไรกับเค๊าล่ะนั่น พิมพ์ลักษณ์หันหลังให้ทั้งคู่ทันที
อ้าวพี่ทิพย์ ปอ มานานแล้วเหรอครับ ขอโทษที พอดีแต่งตัวนานไปหน่อย โอ๊คหัวเราะ
ก็ไม่นานหรอกค่ะ แล้วไหนล่ะคะ คนที่เนรมิตที่นี่ให้กลายเป็นสวนดอกไม้แสนสวย ที่พี่โอ๊ตบอกว่าสวยด้วยน่ะ ปออยากรู้จักแล้วล่ะพี่โอ๊ค โอ๊คเขกหัวโอปอล์หนึ่งที โอปอล์ยกมือขึ้นคลำหัวป้อยๆ
นี่น้อยๆ หน่อย ไอ้ปอ แหม รู้ว่าใครสวยไม่ได้เลยนะ ไม่ทิ้งนิสัยเดิมเลยจริ๊งๆ
โธ่! ก็นิดนึงอ่ะ ปอชอบนี่นาผู้หญิงสวยๆน่ะ เผื่อจะมีโอกาสได้ควง
พี่ทิพย์ ดู๊ ดูสิ ไม่ว่าจะกี่ปีก็ยังเป็นเหมือนเดิม โอ๊คส่ายหัว พลางอมยิ้ม
แหม โอ๊ค ก็เราเป็นไง เจ้าปอก็เป็นเหมือนเรานั่นแหล่ะ ทิพย์วิภาอมยิ้ม
เอ๊ หรือว่าสาวสวยอย่างพี่ทิพย์จะยอมใจดีให้น้องปอควงคะ โอปอล์พูดพลางส่งตาหวานไปให้ทิพย์วิภา ก่อนที่โอ๊คกำลังจะเขกหัวเธอ เธอจึงรีบเคลื่อนย้ายตัวเองไปอยู่อีกข้างหนึ่งของทิพย์วิภาอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งส่งยิ้มเผล่มาให้โอ๊ค
เดี๋ยวเหอะ ลามปามจริงๆ ไอ้เจ้าปอนี่ เอ๊ะ นั่นน้องพิมพ์นี่นา รอแป๊บนึงนะ
โอ๊ครีบเดินไปหาพิมพ์ลักษณ์อย่างรวดเร็ว โอปอล์เห็นโอ๊คพูดอะไรกับพิมพ์ลักษณ์นิดหน่อย แล้วก็เห็นหญิงสาวเดินตามโอ๊คมา
เออ นี่น้องพิมพ์จ้า คนที่มาจัดสวนสวยๆ แบบนี้ให้โอ๊ค
พิมพ์ลักษณ์ยกมือไหว้ทิพย์วิภา ซึ่งเธอคาดคะเนว่าคงจะอายุมากกว่าเธอ ทิพย์วิภาก็ส่งรอยยิ้มกลับมาให้เธอ ส่วนโอปอล์ เธอส่งยิ้มให้ตามมารยาท
แล้วนี่ พี่ทิพย์ สาวสวยหุ้นส่วนอีกคนของบริษัทพี่ แล้วก็ โอปอล์ รุ่นน้องพี่ที่เป็นเจ้าของเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดในงานนี้ เออ! ปอ เมื่อกี้น้องพิมพ์เค๊าชมด้วยนะว่า เฟอร์แกน่ะ ออกแบบมาซะสวยเชียว พิมพ์ลักษณ์รู้สึกว่ารอยยิ้มบนใบหน้าเธอมันเจื่อนๆ ยังไงก็ไม่รู้
สวนคุณพิมพ์ก็สวยเหมือนกันนะคะ ไม่นึกว่าจัดดอกไม้สวยแล้วยังจัดสวนได้สวยอีกด้วย โอปอล์พูดพลางยักคิ้วให้เธอ
เอ๊ะ นี่เจ้าปอ แกพูดเหมือนเคยรู้จักน้องพิมพ์มาก่อนนะ โอ๊คขมวดคิ้ว แล้วมองโอปอล์ทีพิมพ์ลักษณ์ทีสลับกันไปมา
ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ พอดีคุณพิมพ์เธอเป็นน้องสาวของรุ่นพี่ปอที่อเมริกาน่ะค่ะ เลยบังเอิญรู้จักกันน่ะค่ะ
แหม ที่แท้ก็คนกันเองหมด แต่ว่าตอนนี้ไปเตรียมตัวกันดีกว่า งานจะเริ่มแล้ว
ทั้งสี่จึงแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง ก่อนที่พิมพ์ลักษณ์จะเดินไป เธอก็ได้ยินเสียงหวานๆ กระซิบอยู่ที่ข้างหู ลมหายใจอุ่นๆ ปะทะที่ซอกคอ เธอรู้สึกสะดุ้ง ขนในตัวลุกชัน
ขอบคุณนะคะ สำหรับคำชม
เธอเงยหน้ามองก็เห็นคนตัวสูงเดินจากไปซะแล้วทิ้งไว้แต่กลิ่นน้ำหอมจางๆ พิมพ์ลักษณ์ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ส่วนทางด้านคนตัวสูงก็เดินอมยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี พลางนึกถึงกลิ่นกายหอมๆ ของหญิงสาวร่างผอมบางที่ตัวเองแอบสูดดมมาเต็มปอด
เอ๊ะ เราจะยิ้มทำไม คนที่เราควรจะรู้สึกแบบนั้นน่าจะเป็นพี่ทิพย์มากกว่านะ โอปอล์สะบัดหัวอีกครั้ง พร้อมเริ่มทำสมาธิเพื่อที่จะถ่ายรูปต่อไป
เฮ้อ เสร็จอีกหนึ่งงาน โอ๊คพูดพลางยิ้มอย่างดีใจ
เดี๋ยวพี่โอ๊คต้องรอเช็คความเรียบร้อยอีกมั้ยคะ คือว่าปอหิวแล้วอ่ะค่ะ แหะ แหะ โอปอล์พูดพลางลูบท้อง
หิวแล้วเหรอปอ เอางี้ดีกว่า วันนี้พี่เลี้ยงเอง เลี้ยงต้อนรับปอกลับมาเมืองไทยด้วย ดีมั้ยโอ๊ค ทิพย์วิภาหันไปขอความคิดเห็นจากโอ๊ค
ดีเลยค่า พื่ทิพย์ โอ๊คจะได้ไม่ต้องเสียตังค์
เย้ พี่ทิพย์ใจดีจัง ไม่เหมือนพี่โอ๊คเลย ใช้ปอเอาๆ
นี่ไอ้ปอ ฉันก็กะว่าจะเลี้ยงแกเหมือนกัน แต่พี่ทิพย์เค๊าพูดขึ้นมาก่อน แล้วเค๊าก็อาวุโสกว่าฉัน ฉันก็ไม่กล้าขัด ใช่มั้ยค๊าพี่ทิพย์ แต่ว่า เอ๊ น้องพิมพ์ไปไหนน๊า ชวนไปด้วยดีมั้ยคะ เค๊าอุตส่าห์มาช่วยจัดสวนให้ ค่าตัวก็ไม่เอา น่ารักจริ๊งๆ โอ๊คเหลียวมองหาพิมพ์ลักษณ์
คงกลับบ้านไปแล้วมั้งคะพี่โอ๊ค ปอไม่เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
นั่นแน่ เจ้าปอ แสดงว่าแกแอบสังเกตน้องพิมพ์คนสวยของฉันอยู่ใช่มั้ย แกถึงได้รู้เนี่ย โอ๊คหรี่ตาจับผิดรุ่นน้องตัวดี
เปล๊า ก็ปอไม่เห็นเค๊า ปอก็บอกพี่ พี่โอ๊คก็ไปถามคนอื่นสิคะ โอปอล์คิดในใจ ใครจะไปกล้าบอกล่ะว่าตลอดทั้งงาน เธอแอบมองพิมพ์ลักษณ์เป็นระยะๆ จนเห็นหญิงสาวแวบออกไปตอนงานใกล้เลิกนั่นแหล่ะ
แหม! ปอรีบปฏิเสธเสียงสูงเลยนะจ๊ะ เค๊าบอกว่าคนที่ทำเสียงสูงเนี่ย มักจะพูดไม่ตรงกับความจริงนะ ทิพย์วิภาเย้าอย่างอารมณ์ดี
โธ่! พี่ทิพย์ก็เป็นไปกับพี่โอ๊คอีกคนเหรอคะเนี่ย โอปอล์โอดครวญ
ย่ะ ไม่ต้องมาทำหน้าตาน่าสงสารเลย ไปกันเถอะ เดี๋ยวให้ทีมงานจัดการกันต่อไป จะว่าไปแล้วเนี่ยพี่ก็เริ่มหิวแล้วนะเนี่ย ไปเถอะค่าพี่ทิพย์
ทั้งสามเดินออกไปจากสตูดิโอย่างอารมณ์ดี
**************************************************
กรุ๋งกริ๊ง กระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น พายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกำลังใจจดใจจ่อกับการอ่านนิตยสารตรงหน้าจึงเงยหน้าขี้นมามอง พอเห็นว่าเป็นน้องสาวตัวดีจึงคลี่ยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว
ไงจ๊ะ คุณน้องสาว ทำไมกลับมาเอาป่านนี้ล่ะ นี่มัน 2 ทุ่มแล้วนะ
โธ่! พี่พายคะ ก็พี่โอ๊คน่ะสิ บอกให้พิมพ์อยู่ร่วมงามก่อน เนี่ยพิมพ์หิวจะแย่อยู่แล้ว พิมพ์ลักษณ์พูดจบ จึงหยิบคุกกี้ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาใส่ปากเคี๊ยวตุ้ยๆ
เหรอ ปกติพิมพ์ไม่ชอบไปไหนที่คนเยอะๆ ไม่ใช่เหรอจ๊ะ แล้วทำไมวันนี้พิมพ์ยอมอยู่ร่วมงานล่ะจ๊ะ เอ๊!!! หรือว่าในงานจะมีอะไรดีๆ ฮะ ไหนบอกพี่มาซิ พายยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
อะไรดีคะ ไม่มีอะไรเลย แต่แล้วพิมพ์ลักษณ์กลับนึกไปถึงภาพเหตุการณ์ที่โอปอล์กำลังงอนง้อตัวเองอยู่ พลันหน้าก็เริ่มเปลี่ยนสี
แน่ใจนะพิมพ์ ว่าไม่มีอะไรน่ะ แล้วทำไมอยู่ดีๆ หน้าแดงล่ะเนี่ย ไม่สบายหรือเปล่า พายทำหน้างง
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เออ พี่พาย คุณโอปอล์รุ่นน้องพี่พายเนี่ยทำงานอะไรเหรอคะ
ปอน่ะเหรอ รู้สึกว่าที่บ้านจะทำโรงแรมนะ น่าจะกลับมาช่วยครอบครัวบริหาร แต่ว่าที่ปอเรียนที่อเมริการู้สึกว่าจะเกี่ยวกับการออกแบบพวกผลิตภัณฑ์ต่างๆ นะ ว่าแต่ว่าพิมพ์ถามทำไมเหรอ พายทำหน้างง
อ๋อ คือพายเจอเค๊าที่งานน่ะค่ะ แล้วเฟอร์นิเจอร์ในงานทั้งหมด พี่โอ๊คบอกว่าคุณโอปอล์เป็นคนออกแบบทั้งหมด
งั้นเองเหรอจ๊ะ พี่ก็นึกว่าพิมพ์กำลังสนใจปออยู่ พายยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
พี่พายคะ พี่พายก็รู้ว่าพิมพ์รักใคร พิมพ์รักใครไม่ได้แล้วล่ะคะ เพราะว่าหัวใจของพิมพ์มันถูกฝังไปพร้อมกับเถ้ากระดูกของอิง ตั้งแต่ 6 ปีที่แล้ว หน้าตาที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเศร้าจนพายใจหาย
โธ่! พิมพ์ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ก็แค่อยากเห็นพิมพ์กลับมามีความสุขอีกครั้ง พี่ว่าพิมพ์น่าจะลองเปิดใจดูบ้างนะ เวลามันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว พิมพ์ไม่คิดบ้างเหรอถ้าอิงเค๊ารู้ว่าพิมพ์เป็นแบบนี้ เค๊าจะรู้สึกยังไง พี่รู้ว่าพิมพ์รักอิงมาก แต่ตอนนี้ ปัจจุบันนี้ พิมพ์ต้องดำเนินชีวิตต่อไปนะ พี่ก็ไม่อยากพูดอะไรมากหรอก พิมพ์โตแล้วนะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวพิมพ์นะ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรให้ทานละกัน พายลูบหัวน้องสาวแล้วจึงเดินเข้าไปหลังร้าน
พิมพ์ลักษณ์นิ่งเงียบไป ในหัวสมองกำลังคิดในสิ่งที่พี่สาวพูด พลันเหตุการณ์ในอดีตก็ผ่านเข้ามาในห้วงคำนึงอีกครั้ง ในตอนนั้นอิงฟ้าคนรักของเธอป่วยด้วยโรคมะเร็งในระยะสุดท้าย อิงฟ้านอนหลับอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เธอนั่งกุมมืออิงฟ้าอยู่ อิงฟ้าตื่นขึ้นมาสบตากับเธอ แล้วจึงเอ่ยพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง
พิมพ์คะ ต่อไปนี้ถ้าอิงไม่อยู่แล้ว พิมพ์สัญญานะคะ ว่าพิมพ์จะมีชีวิตอยู่ต่อไป มีชีวิตเพื่ออิงด้วย พิมพ์ต้องไม่ปิดตัวเองนะคะ ถ้ามีใครคนหนึ่งเค๊าจะดูแลพิมพ์ได้ พิมพ์ต้องลองเปิดใจรับเค๊าเข้ามา อิงรู้ว่าพิมพ์รักอิงมาก อิงเองก็รักพิมพ์เหมือนกัน แต่ว่าเวลาของอิงมันเหลือน้อยเต็มทีแล้ว อิงอยากให้พิมพ์เจอคนที่ดี เค๊าอาจจะดูแลพิมพ์ได้ดีกว่าอิงด้วยซ้ำไป อิงฟ้าส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับพิมพ์ลักษณ์
อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยค่ะอิง พิมพ์ว่าอิงพักผ่อนก่อนนะคะ พิมพ์ลักษณ์เอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยนกับคนรัก
สัญญากับอิงสิคะคนดี ว่าพิมพ์จะทำตามที่อิงขอ
พิมพ์ลักษณ์เอื้อมมือไปลูบหน้าคนรักเบาๆ น้ำตาเริ่มไหลริน อิงฟ้าจึงเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้เธอ
ค่ะ ฮึอ ฮึอ พิมพ์สัญญา ว่า พิมพ์จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ฮึอ ฮึ พิมพ์จะไม่ จะไม่ปิดตัวเอง และพิมพ์ก็จะรักอิงตลอดไป พิมพ์ลักษณ์ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น พร้อมทั้งโผเข้ากอดคนรักไว้แน่น อิงฟ้าทำได้เพียงลูบหัวคนที่เธอรักเบาๆ น้ำตาที่คลออยู่ที่ขอบตาเริ่มไหลรินลงมาช้าๆ อิงฟ้ารู้ว่าพิมพ์ลักษณ์เสียใจมากแค่ไหนที่เธอจะต้องจากพิมพ์ลักษณ์ไป แต่อะไรเล่าที่จะสามารถยับยั้งความตายได้
ความรักชนะทุกสิ่ง จริงหรือ พิมพ์ลักษณ์ลองถามตัวเองในใจ แต่ความตายคงจะเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่ความรักไม่สามารถเอาชนะได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคนเราทุกคนบนโลกนี้ก็ต้องจากกันอยู่ดี ไม่จากเป็นก็จากตาย แต่สำหรับเธอการลาจากทั้งสองทางมันก็สร้างความเจ็บปวดอยู่ดี
พิมพ์ลักษณ์หลุดออกจากภวังค์ น้ำตาไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา
พายเดินออกมาทันเห็น น้องสาวตัวเองกำลังร้องไห้พอดี พายเดินไปยืนอยู่ข้างเธอ ยกมือขึ้นลูบหัวน้องสาวเบาๆ พิมพ์ลักษณ์เงยหน้าขึ้นมองพี่สาว พร้อมทั้งโผเข้ากอดพายแน่น น้ำตาที่เธอเพิ่งจะเช็ดไปเมื่อครู่ กลับไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ขอเถอะนะ ขอเธอร้องไห้หน่อย ความเจ็บปวดในจิตใจของเธอ ที่เธออดทนเก็บมันไว้มานานเพียงลำพัง ตอนนี้มันทรมานเกินกว่าที่เธอจะต้านทานไหวแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
By : viswee Date : 26 Jul 2006 02:16  
|
