|
มันคงเป็นความรัก # 27
ความเงียบ .....ได้ปกคลุมไปทุกส่วนของรถตู้คันใหญ่ที่จอดติดเครื่องนิ่งๆ
" พวกเราเงียบเกินไปป่าววะ " จอมอดส่งเสียงออกมาไม่ได้ ความเงียบมันน่าอึดอัดชะมัดนี่เรามาพักผ่อนกันนะ
ถึงแม้ภารกิจนี้จะตื่นเต้นน่าหวาดเสียววก็ตามทีเถอะ
พิชขมวดคิ้ว " กดอัดเสียงไว้ยัง " จอมพยักหน้าให้กับความรอบคอบ ไม่ต้องเอ่ยถามก็รู้ว่า พิชมีเยื่อใยกับกิฟท์แน่ๆ ลงทุนวางมือถือเครื่องเล็กใส่ซิมการ์ดเบอร์ใหม่ ติดกล้อง สารพัด แค่เพื่อความจริงที่ติดใจมานาน แถมเสียงเรียบเย็นเจี๊ยบแบบน้ำแช่เย็นนี่น่ากลัวเสียจริง
" เอ่อ .... แล้วถ้ามันไม่พูดเรื่องสมัยก่อนละ ? "
" ภาษากายไงมึง ถ้าคนเคยรักกันกิ๊กกัน ภาษากายก็ออกเปล่าวะ " พิชอธิบาย
" จากที่เคยมอง ฉันเคยเห็นแต่แววตารังเกียจจากกิฟท์นะ " โอ๋นึกภาพเก่าๆ เวลาที่นัทเดินตามเพื่อนตัวเอง กิฟท์ทำท่ารังเกียจขยะแขยงเสียมากมาย
ภายในจอสี่เหลี่ยมได้มีการเคลื่ิอนไหวเกิดขึ้น
กิฟท์้เดินม้วนผมออกมาจากห้องน้ำ พร้อมเสื้อคลุม เอ๊ะ .. เมื่อกี้พิชบอกว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ชัดเลยแฮะ กิฟท์หันตัวเข้าตู้เสื้อผ้า โดยไม่รู้ตัวว่ามีใครนั่งมองการกระทำของตัวเองอยู่ สายตามีความสุขเปล่งประกายออกมาตลอดเวลา
" อืมมมม ... ใส่ชุดไหนดีน้าาา บิกินี่ดีมั้ยนะ คิคิ " เสียงหัวเราะดังออกมาจากลำคอน้อยๆ แค่นึกถึงคนตัวสูงหน้าแดงๆ ว้า น่ารักๆ ชักอยากกอดแล้วสิ ก่อนที่ความคิดจะเตลิด คนตัวเล็กรีบจัดการใส่บิกินี่สีสันสดใส ดีกว่า
" ไม่ต้องใส่หรอก ขี้เกียจถอด " เสียงดังมาจากข้างหลัง และ เสียงนี้ เธอจำมันได้ดี เสียงที่เกลียดมากที่สุด
กิฟท์รีบหันหน้ามาเผชิญกับเจ้าของเสียง พร้อมกระชับเสื้อคลุมให้แน่น ส่วนบิกินี่ท่อนร่างอยู่ในมือคนตรงหน้า
" แก ! "
" โอะ เรียกแกเลยหรอ ไม่เอาน่า .. " นัทยิ้มกริ่ม เหมือนคนเหนือกว่า พร้อมค่อยๆกางมือคลี่บิกินี่ตัวน้อยออกมาดู
" ตอนแรกก็อยากให้ใส่ก่อนนะ แต่คิดไปคิดมา ... ขี้เกียจถอด "
" ถอด ! " เสียงกิฟท์กลับดังกว่า
" อืมม ถอดนะสิ หรือเธออยากมีอะไรกับเราแบบใส่ชุดคลุมหรอ ไม่ดีมั้ง "
ยิ่งกิฟท์ประมวลผลคำพูด ก็ยิ่งเบลอ ตายล่ะ .. ประตูอยู่อีกฝั่ง ทางนี้เป็นมุมอับ ออกจากห้องน้ำ ก็ตู้เสื้อผ้าเลย
" นัท ! ฉันถามนายจริงๆ ทำไมนายไม่ไปมีแฟน ปล่อยฉันไปเถอะ "
นัทขยับเท้าเดินเข้าหา อีกฝ่ายถอยหลังจนมุม รอยยิ้มน่าเกลียดผุดขึ้นบนใบหน้าอีกแล้ว
" ฉันรักเธอ " เสียงแผ่วเบาดูน่าสงสารเอ่ยออกมาจากอีกคน
" แต่ฉันไม่ได้รักนาย ฉันรักคนอื่น " กิฟท์โต้กลับ
" เหอะ ! ฉันไม่สน " นัทตรงจับข้อมือกิฟท์แล้วลากมาที่เตียงทันที แค่นัทสะบัดมือกิฟท์ก็กลิ้งลงบนเตียง เสื้อคลุมถูกเลื่อนลงมาจนเห็นเนินหน้าอกวับๆแวมๆ ที่สามารถทำให้อีกคนหน้ามืดทันทีที่มองเห็นผิวขาวราวหยก พร้อมตามมาคร่อมร่างเล็กๆไว้
" ปล่อยฉันเถอะ " กิฟท์ทั้งโมโหและกลัว น้ำตาคลอเล็กๆเอ่ออยู่ที่ดวงตาใสแจ๋ว จากแรงบีบมือมหาศาลที่ข้อมือ
" ไม่ ! เธอจะต้องเป็นของฉัน เพียงแค่นี้ไอ้พิชก็เลิกยุ่งกับเธอ คนสวย .. " นัทก้มลงหอมแก้ม กิฟท์ดิ้นสุดตัว
" ส่วนแฟนเธอ แค่ฉันเอาคลิปให้ดูสดๆ คงเลิกราไปเอง .. " นัทไล้นิ้วมือ และแสยะยิ้ม ภายใต้เรือนร่างขาวอมชมพู พร้อมกลิ่นสบู่แบบนี้ มันอดใจไม่ไหวจริงๆ ถึงต้องดูเลวแสนเลวแค่ไหน ถ้าได้ครอบครองคนตรงหน้าคงดีไม่น้อย
ปังงงงงงง !!! เสียงถีบประตูดังเข้ามา
" ไอ้นัท !! " เสียงพิชตวาดดังลั่น ชนิดที่ว่าคนเดินตามหลังตกใจต้องเร่งสปีดฝีเท้าขึ้นมา
นัทหันมาตามเสียงเรียกก็เจอหมัดพิชกระแทกเข้าปากเต็มๆ
" นัท ! มึงเพื่อนกูเปล่าวะ " พิชพูดด้วยเสียงโกรธเคืองเสียใจผิดหวัง ทุกอย่างผสมปนเปกันไปหมด
นัทหันมามองจ้องหน้า " กูเพื่อนมึง แล้วไงวะ ใครๆที่กูจีบ มึงก็แย่งไปหมด " นัทตวาดลั่นไม่แพ้กัน พร้อมเช็ดเลือดที่มุมปาก
" กูแย่งใคร " พิชตวาดกลับ ตั้งแต่คบมาเขามั่นใจว่าไม่เคยแย่งแฟนเพื่อนแน่นอน
" ทุกคนกูชอบใคร เขาก็ชอบมึง มาสนใจมึงหมด มึงแย่งทุกคน "
" ไร้สาระ .. กูจะบอกให้นะ อิพวกเด็กๆมึงกูไม่สน ไม่เคยสน สักคนเดียว ไม่คิดจะยุ่งด้วย "
" อ๋อ คนดี พระเอกสินะมึง แต่กูสน กูสนกิฟท์ มึงคิดว่ามึงช่วยกูได้มั้ย "
ก่อนจะต่ออีกประโยค พิชก็ถลาตัวโดดเข้าใส่อีกฝ่าย จนโอ๋ที่กอดกิฟท์อยู่ร้องกรี๊ดเรียกให้จอมช่วยแยก
จอมเข้ามาลากนัทออกมา พี่เรนเมื่อเห็นจอมดึงนัทแล้วจึงหมายจะมาคว้าตัวพิชจับแยกอีกคน แต่อยู่ๆก็มีมือบางๆมาคว้าตัวพิชไปกอดไว้
" ไม่เอานะ " กิฟท์กอดพิชไว้แน่นแล้วส่ายหัว หยดน้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย พิชหีนกลับมามองคนที่กอดไว้
" แต่ .... " พิชกำลังจะเอ่ยปากต่อ
" ไม่เอานะ พิชมือเจ็บหมดแล้ว มือนี้พิชต้องใช้ทำอาหารนะ ช่างมันเถอะ กิฟท์ไม่เป็นไรแล้ว " กิฟท์จับมือขาวๆที่มีรอยเลือดถลอกนิดๆที่มืออีกฝ่าย เธอกลัวว่าพิชจะมือแตกไปเสียก่อน มือของพ่อครัว ที่เธอรักแสนรัก
พิชได้ยินก็ใจกระตุกแว้บ ชำเลืองมองคนตัวเล็กที่จับมือไว้พร้อมนิ้วนิ่มๆลูบไล้ไปมา ตลอดเวลาถ้าเขาฟังกิฟท์สักนิด เขาก็คงไม่ต้องทนไปอยู่คนเดียวเพียงลำพังหลายปี
" อืมๆ .. ไม่ร้องแล้วนะ " พิชค่อยๆลูบหัวอีกฝ่าย มือข้างที่ว่างก็ดึงรั้งเข้ามากอดปลอบขวัญ
ทันที่ที่ร่างกายแนบชิดกัน เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งแป๊ปเข้าสู่หัวใจทั้งสองฝ่าย ความอุ่นแต่แฝงด้วยรสหวานเปรี้ยวซาบซ่าเหมือนน้ำอัดลมที่บีบมะนาวใส่
กิฟท์ซบหน้าลงแนบแน่น เธอรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ได้รับอ้อมกอดอบอุ่นคุ้นเคยอีกครั้ง
" พี่เรนโทรขอยาทำแผลให้แล้วนะคะ เห็นคุณธาราบอกจะเอาเข้ามาให้ด้วยตนเอง " พี่เรนเอ่ยทำลายบรรยากาศร้อนๆ
" อ้อ ! เออ จอมแกพา ... " โอ๋นิ่งเหมือนไม่อยากเรียกชื่อแต่ก็ต้องเรียก " พานัทไปข้างนอกทำแผลก่อนแล้วกัน เดี๋ยวจะร้อนใน พี่เรน โอ๋รบกวนให้พี่ช่วยจอมด้วยนะคะ ทางนี้เดี๋ยวโอ๋เคลียร์เอง "
เมื่อฝ่ายนู้นออกไปแล้ว พิชจึงพากิฟท์มานั่งสำรวจที่เตียงพร้อมมองซ้ายแลขวา
" เออ ก็วาบหวิวซะ เป็นใครก็อยากซั่ม " โอ๋เอ่ยทำลายบรรยากาศ
พิชคิดตามคำพูดเพื่อน เลยใช้สายตากวาดตามองอีกฝ่าย ที่ยังอยู่ในชุดคลุม
" มองอะไร " กิฟท์ยกมือเล็กๆปิดตาพิช ที่ทำตาโต
" ฮ่าๆๆๆๆ ที่กอดไปเมื่อกี้คง .. เนื้อแนบเนื้อสิน้าาาาา " โอ๋ลากเสียงท้ายประโยคยาว
" ออกไปเลย ฉันจะแต่งตัวแล้ว เฮ้อ .... " กิฟท์โบกมืิไล่โอ๋ พร้อมกระชับเสื้อคลุมแบบหวงๆ
" เออ ๆ ก็ได้ ไล่เลยน้า แต่ทำไมแกไล่แต่ฉันล่ะ " โอ๋ส่งสายตาวิบวับแซวไม่หยุดหย่อน แต่ก็โบกมือลาออกไปทางประตูหน้าห้องแต่โดยดี
กิฟท์พาตัวเองที่หน้าแดงเพราะความเขินอายจัดการใสกางเกงขาสั้น พร้อมเสื้อกล้ามที่เตรียมมา สักพักก็เดินออกมาจากมุมตู้เสื้อผ้า เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อย แต่คนตัวสูงยังนั่งมึนๆอยู่บนเตียง เหมือนคิดอะไรบางอย่าง
" เป็นอะไรเปล่า " กิฟท์ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
" คือเรา .. เราคิดไม่ออก เอ่อ ... เราขอโทษ " พิชก้มหน้า กิฟท์ยังงงอยู่
" ขอโทษเรื่องอะไร พิชมาช่วยกิฟท์นะ กิฟท์ต้องขอบคุณสิ ถึงจะถูก " คนตัวเล็กแก้คำให้อีกฝ่าย
" เราขอโทษที่เราเด็ก ใจร้อน วู่วาม ไม่ฟังและ ปล่อยให้กิฟท์ต้องอยู่คนเดียว เอ่อ เราขอโทษ พิชขอโทษนะ "
กิฟท์กลั้นน้ำตาไม่อยู่ เมื่อได้ฟังคำขอโทษยาวๆ เธอโผเข้ากอดพิชเอาดื้อๆ
" พิชรู้มั้ย กิฟท์รอมาตลอด รอวันนี้ วันที่พิชรู้ความจริง ถึงกิฟท์จะเฟิสใส่คนอื่น แต่ไม่เคยเลยที่กิฟท์จะนอกใจพิชไม่มีทางไม่มีวันคะ กิฟท์รอพิชมาตลอด " กิฟท์ร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอทรมานมาตลอด กับการที่อีกคนหายไป ไม่ติดต่อทุกการสื่อสาร ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง
พิชอึ้งๆ เขาเองก็พอจะเดาออก พร้อมค่อยๆลูบหลังกิฟท์
" อืม ! พิชจะไม่ไปไหนอีกนะคะ " ปากปลอบคนในอ้อมกอด แต่สมองกลับคิดเรื่องอื่นตามมาอีกมามาก กิฟท์มีแฟนแล้ว การจะรู้สึกเกินขอบเขต เขารู้สึกว่ามันผิดมากมาย และ เขาอาจทำผิดซ้ำกับนัทก็ได้
" เอ้อ มามะ เช็ดน้ำตาเร็ว " ปลายนิ้วเกลี่ยเช็ดขอบตาอีกคน ดวงตากลมโตใส แต่หางตาเฉียงๆดูร้ายๆ ส่องประกายวับ
" เดี๋ยวเราคงต้้องออกไปเคลียร์เรื่องข้างนอกกัน "
ธารายืนงง เธอได้ยินเลขาพูดว่าวิลล่าหลังนี้ขออุปกรณ์ปฐมพยาบาลเลยรีบบึ่งรถไฟฟ้ามาดู
" อ้าว ไปโดนอะไรมาคะเนี่ย ? " คนถามไม่ถามคนเจ็บที่นั่งอยู่ตรงโซฟา แต่มายืนข้างนางแบบคนสวย
โอ๋ชำเลืองมอง คุณธาราอะไรนี่สูงชะมัด ผิวคล้ำนิดๆติดเซ็กซี่หน่อยๆคล้ายๆนางแบบที่กำลังอินช่วงนี้เลย แต่ดันมาเป็นผู้บริหาร
" พอดีมีเรื่องกันนิดหน่อยนะคะ "
" แล้ว .. เอ่อ ... พี่ขอเรียกว่าน้องโอ๋นะคะ ? ได้มั้ยเอ่ย " อีกคนก้มมองสบตาคนเปรี้ยว สวย หวาน ที่อยู่ใุดลำลองสบายๆ เสื่อกล้ามสีส้มสะท้อนแสง เผยให้เห็นบิกินี่ที่ผูกคออยู่ รูปร่างสมส่วนนางแบบจริงๆ
" ค่ะ " โอ๋รับคำสั้นๆ ตอนแรกเธอก็เฉยๆนะ แต่อะไรกัน อีกคนแววตากรุ่มกริ่มเจ้าชู้ แต่ดูหนักแน่น คล้ายๆคนที่เธอกำลังคิดถึง พี่เบลเคยเป็นแบบนี้ หยอกเย้าเธอแบบนี้
" เนื้อตัวยังไม่่เปียกเลย แบบนี้แสดงว่ายังไม่ได้ลงน้ำสิคะ "
" ยังเลยคะ พอดีเกิดเรื่องก่อน " โอ๋เว้นวรรคเรื่องที่เกิดไว้
" อ้าวเจ๊ มายืนจีบเพื่อนเค้าหรอ ? " จอมเดินมากวนตีนหน้าตาย ปล่อยพี่เรนทำแผลให้นัท
" กวนล่ะๆ เดี๋ยวโดนมอม ฉันใครๆ " ธาราทำเข้ม
" โห่วววว แซวหน่อยจะฆ่ากันเลย เออ สองคนนั้นออกมายัง เคลียร์ๆเลย เหม็นหน้า " จอมไม่เก็บอาการ เขาไม่ชอบคืิอไม่ชอบ โอ๋เองก็เช่นกัน เพียงแต่ว่าเพื่อนคนอื่นๆ กลับมองข้ามไป ในกลุ่มจึงยังมีนัทอยู่
" เหลามาหน่อยมั้ย ยืนหัวโด่เนี่ย ไม่รู้อะไรเลยน่ะ " ธารา
จอม้ล่าจนจบเรื่อง พิชก็เดินออกมา เวลาเดียวกับที่พี่เรนเก็บเครื่องมือปิดกล่อง
วิลล่ารูปตัวยู ส่วนกลางคือห้องนั่งเล่น ได้กลายเป็นห้องประหาร ตัดสินคดีความ ไปเสียแล้ว
นัทนั่งบนโซฟา ซึ่งจอมลงมานั่งข้างๆ เพียงเพราะ เผื่อมีอะไรจะได้ล็อคได้ทัน
พิช กิฟท์ นั่งตรงข้ามนัท ส่วนโอ๋นั่งเก้าอี้เดี่ยวที่ค่อนข้างกว้าง ธาราจึงอาศัยนั่งที่เท้าแขนของเก้าอี้โอ๋แบบเนียนๆ
ตอนแรกธาราจะขอตัว แต่พิชกับจอม บอกอยู่ได้ ธาราจึงนั่งกับโอ๋เสียเลย ^^
" นัท ฉันไม่รู้หรอกนะว่า แกเกลียดฉัน หรือ แก ชอบกิฟท์มาก .. แต่การที่แกบุกไปบังคับคนอื่นโดยไม่เต็มใจ มันแย่วะ "
นัทเงยหน้าขึ้นมองสบตาพิช แววตาจริงจังของคนตรงหน้าทำขนลุก
" ทำไมแกไม่คิดว่า เรากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแต่แก เปิดมาเจอเอง " เอาวะ ยังไงก็ต้องเลี่ยงๆก่อน ในเมื่อห้องนั้นมีแต่กิฟท์และเขา
กิฟท์ทำท่าจะขยับปาก แต่พิชจับมือไว้แน่น เธอจึงนั่งเงียบๆ อีกครั้ง ตามที่พิชขอก่อนออกจากห้องมา
พิชหยิบมือถือวางบนโต๊ะ
" แต่แกอัดคลิปไว้นะ ". เสียงที่ตั้งใจเอ่ยออกมาช้าชัดหนักแน่น
... ความเงียบครอบงำ ....
" สมัยนี้เวลามีอะไรกัน เขาอัดกันทั้งนั้น "
" แกยังยืนยันว่ากิฟท์เต็มใจ แกไม่ได้บุกทำร้ายร่างกาย ? "
" ฉัน ... ยืนยัน "
พิชค่อยๆเอามือถือกด และ หน้าจอมือถือก็ปรากฎภาพ ตั้งแต่นัทตั้งกล้อง ยืนพูดคนเดียวชัดเจน
และ จนกิฟท์ออกมา จวบจนทุกคนเข้ามา
" หลักฐานที่แกทิ้งไว้ พอมั้ยวะ ? ถ้าแกรักกิฟท์จริงๆ ทำไมไม่จีบ ทำไมทำแบบนี้ !! "
พิชต้องข่มอารมณ์ตัวเองมากๆ จนมือสั่น กิฟท์พยายามกระชับมือไว้
นัทเงียบ แทนคำตอบ
" แกเป็นเพื่อนฉัน แกไม่รู้หรอว่าฉันรักกิฟท์มากแค่ไหน แกน่าจะรู้ดีกว่าใครๆ เพราะเราเพื่อนกัน .. เพื่อนที่ฉันไม่เคยยุ่งกับใครสักคนที่แกชอบ ฉันรักแก เต็มใจช่วยแก ทุกเรื่อง "
ระหว่างพูดออกมา พิชได้รู้สีกเหมือนตัวเอง กำลังจะสูญเสียเพื่อนไปจริงๆ เพื่อนรักที่ครั้งหนึ่ง เขาเคยคิดว่าเรื่องของนัทกับกิฟท์ อะไรก็เกิดขึ้นได้ แต่ไม่คิดว่าเพื่อนอิจฉากัน ถึงขั้นต้องทำร้ายอีกคน ที่ตัวเล็กๆบอบบาง
" .. " นัทยังเงียบเหมืิอนกับคนหาเสียงตัวเองไม่เจอ
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ พืชจึงหยืบมือถือนัทมา พร้อมกดลบอะไรหลายๆอย่างในนั้น และวางลงบนโต๊ะ
" แกคิดดีๆนะ " เมื่ออีกฝ่ายไม่เอ่ยอะไรออกมา เขาก็จนปัญญาจะยื้อ
สิ้นคำพูดพิชนัทก็ลุกขึ้นหยิบมือถือ พร้อมเดินเข้าห้องตัวเอง ท่าทางไม่สลดหดหู่เท่าไร
" อยากจะฟันศอกสักสองสามที " จอมพ่นลมหายใจออกทางจมูก
" อึ้งเลยนะ ถ้าเป็นพี่มีใครมาทำแบบนี้กับคนรักมีตาย อ่ะบ่องตง " ธาราแกล้งเล่นมุขให้บรรยากาศดีขึ้น
" เจ๊ขอเบียร์หน่อยสิ เย็นๆนะ "
" ด้วยเจ๊ๆ " จอมรีบบอก
" นี่ฉันเจ้าของรีสอร์ทนะ ใช้จังงงงง ...! " ธาราอดบ่นจนหน้าคมๆยับยู่ยี่
" คุณเรนกับน้องโอ๋ น้องกิฟท์ รับอย่างอื่นมั้ยคะ หรือดื่มเบียร์กันหมดเลย ? "
" เอาค่ะ ขอด้วยหนึ่งที่คะ เจ๊เพลียเล็กๆเลย หุ่นเฟิมๆฟิตๆต้องมาหิ้วพวกน้องๆตีกัน "
" โอ๋ขอน้ำแร่นะคะ กิฟท์ด้วยแล้วกันคะ ส่วนพวกของมึนเมา โอ๋ขอดึกๆคะ " โอ๋ยิ้มหวาน ตอนนี้ิเธอเริ่มจะรู้ตัวแล้วว่ารุ่นพี่ของเพื่อนนั้นขายขนมจีบเธอ
ธารายิ้มหวาน จัดการหยิบมือถือโทรสั่งงาน เพียงเวลาอึดใจเดียว พนักงานก็ลำเลียงทุกอย่างเข้าวิลล่า
" เครียด ? "
" เปล่าเครียดวะ แต่เซ็งๆ ดื่มสักขวด ค่อยลงไปแช่น้ำดีกว่า แดดไม่แรงด้วย " พิชเอนกายลงโซฟา
" กิฟท์ แกระวังตัวด้วยแล้วกัน ฉันห่วงนะ ไอ้นัทมันจะบ้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แววตาไว้ใจไม่ได้้เลย "
โอ๋ย้ายมานั่งโซฟาเดียวกันกับกิฟท์ พร้อมเอียงตัวจับมือ
" เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว " กิฟท์พูดเหมือนปลอบใจตัวเอง แทนที่จะได้รุกพิช กลับต้องมาเสียเวลาเพราะเรื่องของนัทมากมาย
" พูดแล้วใจหาย ไม่พูดๆ ไปทาครีมกันแดดกันดีกว่า พอดีกว่านางๆจะดื่มเสร็จจะได้ลงน้ำ "
โอ๋ฉุดมือกิฟท์ขึ้นจากเบาะอันนุ่ม พิชยิ้มน้อยๆแต่แฝงด้วยความอ่อนโยนให้กิฟท์ เขารู้ว่าเธอคงอยากอยู่ตรงนี้กับเขา แต่คงไม่เหมาะเท่าไร
ธารามองตามสองสาวกับหนึ่งหนุ่มใจสาว เดินหัวเราะกันไปทางริมสระ
" เจ๊มองอีกนิดก็จับเพื่อนฉันกินลงไปทั้งตัวล่ะเนี่ย"
" อยากว่ายน้ำ " ธาราพูดด้วยน้ำเสียงลอยๆ แววตาเหม่อมองโอ๋
" หื่นทางสายตากูว่าเจ๊แม่งกินขาดวะ " จอมยกเบียร์ขวดสีน้ำตาลกระดก
พิชไม่ได้มองตามสายตารุ่นพี่ แต่ถึงอย่างนั้นในใจเขาก็คิดหนักทีเดียว แค่แรกที่รู้ว่ากิฟท์ไม่เคยหักหลังนอกใจกัน แถมยังรักปักใจรอเขากลับมาตลอดนั้น หัวใจทั้งสั่นและหวั่นไหว
ธาราหันมาเตะหน้าแข้งน้องรหัสตัวดีหนึ่งทีเบาๆ
" เออ พี่ว่าจะถาม แล้วเราจะทำยังไง " ธาราพอจะรู้เรื่องมาบ้างจากการเล่าแบบสรุปของจอม เมื่อครู่
" ... ทำใจสิเจ๊ คนผิดจับได้แล้ว ก็คงไม่กล้าลงมืออะไรอีก ส่วน... กิฟท์ เขาก็มีแฟนแล้วมันสายไปแล้วล่ะฮ่ะ "
พิชทำคอตก หูลู่วหน้าสงสารในสายตาคนที่นั่วร่วมวง
" เฮ้อ ~ คิดมากน่าเอางี้สิ จบทริปค่อยว่ากัน ตอนนี้แฮปปี้ก่อน เนอะเจ๊ "
" ใช่ๆ ง่ายดีแล้วอย่าลืมช่วยจีบโอ๋ละ น่ารักจริงๆ " ธาราวกเข้าเรื่องตัวเองหน้าตาเฉย จนรุ่นน้องสองคนขำฮาแตก
" หื่น ! " จอมกับพิช ประสานเสียงออกมาพร้อมกัน
สาวๆที่นั่งอยู่ริมสระจึงหันมามองเสียงหัวเราะลั่นของอีกฝ่าย
" พี่เจ้าของวิลล่านี่สวยเนอะ ดูดีเชียวคนอะไรอยู่กลางแดดกลางลมไม่คล้ำดำเลย สงสัยใช้ของดีไว้แอบถามดีกว่า "
เรนจีบปากจีบคอเม้าท์
โอ๋ปรายตามองตามคำบอกเล่า ธารานั่งขำคิกคักทำหน้าจริงจังใส่เพื่อนซี้เธออยู่
" โดนล่ะสิ แบบนี้ องศานี้ ขรึมๆ เท่ๆ แต่สวย " กิฟท์เริ่มอารมณ์ดีหยอกเย้าเพื่อน
" อุ้ยตาย ! เอาสิคะๆ รวย สวย เก่ง นะคะ พักงานเดินแบบนี้ ฟินเลยคะ เจ๊จะมาขอทำงานด้วย " พี่เรนขำคิกคักนานๆจะได้ล้อคนหน้าตาย
โอ๋หันมาทำปากจิ่จ๊ะใส่ คนที่นั่งละเลงทาครีมกันแดด
" ฉันก็แค่มองตามที่พวกหลาอนเม้าท์กันย่ะ "
" ยังไม่ลืมพี่เบลอ่ะดิ่ โด่ๆๆ "
" เบลๆ เบลที่เป็นตากล้องนะคะ อ้าวๆ คุณน้องไม่เคยเล่าเลย " พี่เรนประมวลความคิดแป๊ปเดียว ก็พอจะเดาออก้คยเห็นเบลมาหาโอ๋ เวลามีงานถ่ายแบบ ตากล้องเดินยิ้มแย้ม มาหานางแบบ
" พูดมากกันนะ คืนนี้จะจับมอมเหล้าเอาให้คลานเลย " โอ๋ยกนิ้วยาวๆชี้หน้าคนเม้าท์
" ฉันคลาน ก็มีพิชอุ้มย่ะ " กิฟท์โต้กลับ
" อู้ยยยยย แรงง่า งั้นเดี๋ยวโอ๋อุ้มเจ๊บ้างนะ " จบเสียงพี่เรน สามคนก็หัวเราะคิกคักไม่แพ้กัน
" แค่คิดนะคะ ถึงคืนนี้ เนื้อเต้นคะ " พี่เรนซึ่งใส่เสื้อกล้าม ทำให้กล้ามเนื้อตรงส่วนอก เต้นกระดุกกระดิก จนกิฟท์ลงไปชักดิ้นชักงอ กับเตียงหวาย ที่ใช้อาบแดด
เสียงหัวเราะดังน่ารักเข้ามาสู่ในห้อง
นัทหลับตา เสียงหัวเราะที่หายไป พร้อมกับการจากลาของพิช เสียงนี้ ความสดใสนี้ที่เขาเคยรัก หลงใหล อยากได้มาเป็นเจ้าของ
แต่ทว่า เขาสามารถตัดใจได้จริงๆหรอ !? เขาควรลืมและปล่อยเธอ หรือ รอให้ทุกคนเผลออีกครั้ง
ใบหน้าตี๋มีรอยย่นขมวดคิ้ว .... " เราควรทำอย่างไร "
้
ง่า ~ งานเยอะท่วมหัว บอลโลกทำพิษ :) เมา 555555
ขอบคุณคนอ่านฮัฟๆ
มาไวไปไวเคลมไว ^^
บอลโลกจะจบแล้ว เก๊าเชียร์ ฮอลแลนด์ สาธู๊
By : Yumyum Date : 5 Jul 2014 14:00  
|
