|
มันคงเป็นความรัก # 17
# 17
เมื่อเจอภาพเหตุการณ์ที่ชวนให้เข้าใจผิด .... หรือเปล่า ? เขาเข้าใจผิดใช่มั้ย ?
พิชนึกภาพทวนซ้ำๆ สมมติละ ถ้าเขาไม่ได้ขึ้นไป ยังคงนั่งคุยอยู่ข้างล่างอะไรจะเกิดขึ้น ... มันจะหยุดแค่นั้นไหม
พิชเม้มปาก คิ้วเรียวๆคมๆ ปลายคิ้วยกขึ้นเล็กน้อยแสดงอาการเครียดได้เป็นอย่างดี
" เฮ่อ .... " ลมหายใจถูกพ่นออกมาแรงๆอีกครั้ง เมื่อเหลือบมองมือถือสั่นตลอดเวลา
ใจหนึ่งก็อยากรับใจจะขาด แต่ทำไมกัน ... รับทำไมกัน ไม่รู้จะพูดอะไร คำพูดแรงๆ ต้องออกมาจากปากเขาแน่ๆ
ชื่อกิฟท์ โชว์อยู่บนหน้าจอ พร้อมรอยยิ้มหวานๆ ภาพความทรงจำแวบผ่านเข้ามา
" หืมม์ ทำอะไรน่ะ " พิชถามคนตรงหน้าที่พยายามเอียงคอซ้ายขวา เดี๋ยวก็บิดตัว
" ถ่ายรูปสิ ไม่ได้หรอกเดี๋ยวสาวๆมายุ่ง " กิฟท์ตอบพร้อมยิ้มโชว์รอยบุ๋มๆตรงแก้ม ที่พิชมักจะมองว่ามันน่ารักดี
พิชเหลือบมองอีกครั้ง ... อันไหนจริงอันไหนหลอก " เนี่ยต้องถ่ายไว้ แล้วตั้งเป็นภาพพักหน้าจอ " กิฟท์ยิ้มแล้วเปลี่ยนรูปพักหน้าจอบนมือถือพิชด้วยความรวดเร็ว
" กิฟท์หวงพิชมากนะ พิชน่ะ ชอบไม่รู้ตัวว่าตัวเองเสน่ห์แรง " และกิฟท์ก็โน้มตัวลงมาหอมแก้มพิชฟอดใหญ่ เมื่อจัดการกับมือถือเรียบร้อย
" โอ๊ยยยย ปวดหัว " พิชอดพ่นลมหายใจออกมาไม่ได้ แค่นึกถึงเหมือนรอยสัมผัสตรงแก้มยังอยู่
ความรู้สึกเจ็บๆหน่วงๆในใจ เขาไม่เคยเป็นมาก่อนชีวิต อย่างดีก็แค่ไม่พอใจ แต่อาการแบบนี่เจ็บชะมัดเลย
พิชตัดสินใจจอดรถลงข้างถนน นั่งตากแอร์เย็นๆในรถ แต่ร่างกายในตัว ในใจ กลับร้อนรน มือถือยังคงสั่นและสั่นอยู่ตลอด พิชตัดสินใจรับ
" พิชอยู่ไหน มันไม่ใช่แบบที่พิชเข้าใจนะ กลับมาก่อน " กิฟท์ร่ายประโยคยาวน้ำเสียงสั่นๆ บ่งบอกอาการเสียใจไม่แพ้กัน เป็นเธอ เป็นใคร ก็ต้องเข้าใจแบบพิชแน่นอน
" ..... ........... "
" นะๆ นะ กลับมาที่บ้านก่อน หรือจะให้กิฟท์ไปหา อยู่ตรงไหนบอกมา " กิฟท์ยิ่งร้อนใจมากขึ้น เมื่อปลายสายเงียบไป ไม่มีคำตอบ ถึงแม้ตัวกิฟท์ชอบบริหารเสน่ห์ให้คนมาชอบมาจีบ แต่ตอนนี้เธอก็รู้สึกรักพิชและเลือกจะแคร์คนนี้มากกว่าคนไหนๆ
" ขอ ... ขอเวลาแปปนึง " พิชพูดเสียงเรียบ พยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่นตามหัวใจ พิชกดวางสาย
กิฟท์หันมาจ้องเขม็งกับเลฟที่นั่งสบายใจอยู่บนเตียงนอนของเธอ เลฟรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต
" อะไรล่ะ " เลฟตอบแบบคนงงๆ
" ก็พี่อะแหล่ะ มาทำให้แฟนกิฟท์เข้าใจผิด ดูสิ โทรจนมือถือจะไหม้แล้ว " กิฟท์ยืนบ่น ไม่กล้าแม้นะนั่งข้างๆรุ่นพี่ที่มือไวเป็นปลาหมึก
" เด็กจริงๆเลย กับแค่เห็น ยังไม่ทำจะทำอะไรสักหน่อย " เลฟดูไม่สะท้านกับการกระทำของตัวเอง
" อย่ามาว่าแฟนกิฟท์นะ ถ้าเป็นกิฟท์ก็แปลตรงตัวแบบนั้นล่ะ " กิฟท์ นึกย้อนถึงเรื่องหลิน
" โอเค ๆ พี่กลับบ้านดีกว่า แต่ถ้าเลิกกันจริงๆ พี่ปลอบใจได้นะ " เลฟยกไหล่ ยิ้ม ปีกกลับทางหน้าต่างเหมือนเดิม
กิฟท์มองตามแผ่นหลังรุ่นพี่ตัวสูง " สงสัยจะต้องลอคหน้าต่างซะแล้ว " พอหันกลับมามองมือถือในมือตัวเอง ก็อดหวั่นใจกับเสียงพิชในสายเมื่อสักครู่ไม่ได้ และวันนั้นทั้งวันพิชก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย ไม่ว่ากิฟท์จะพยายามโทรสักแค่ไหน ส่งข้อความทุกอย่างก็เงียบหายไป กิฟท์ไม่กล้าจะไปหาที่บ้าน
เวลาผ่านไปสองอาทิตย์ที่ทั้งคู่แทบไม่ได้เจอกันเลย กิฟท์ลงทุนมาแต่เช้า
" อ้าว !! ไง แฮปปี้ละสิแก ฉันนะ ดำขึ้นป่ะวะ " โอ๋เปิดประตูห้องเข้าเจอกิฟท์ก็เม้าท์ซะมันส์เลย จนลืมสังเกตอาการหน้าตาเพื่อน กิฟท์เมื่อเห็นใบหน้าเพื่อนซี้ต่อมน้ำตาก็ทำงานขึ้นทันที
" เฮ้ยๆ เป็นอะไรเนี่ย " โอ๋กอดกิฟท์ไว้ ยังมีอาการงงๆอยู่
" แก ฉันติดต่อพิชไม่ได้เลย " กิฟท์ส่งเสียงอู้อี้สะอื้นในอ้อมกอด โอ๋ค่อยๆตบหลังเป็นการปลอบ สักพักกิฟท์ก็เล่าเรื่องราวทั้งหมด พร้อมกับคราบน้ำตาคลอใสในดวงตา
" เดี๋ยวเจอกันฉันจะช่วยคุยให้ อย่าเครียดนะ ล้างหน้าล้างตาหน่อย เดี๋ยวไม่สวยนะแก " โอ๋ได้แต่ปลอบ ตัวเองก็ไม่สามารถเดาอารมณ์พิชได้ถูกเหมือนกัน หันไปมองรอบๆห้อง ความหวาน ความรักก็ยังอยู่ เพื่อนเธอคงนั่งแล้วซึมสินะ ดอกกุหลาบสีขาวที่ตอนนี้แห้ง แต่ก็รับรู้ได้ถึงความเอาใจใส่ของผู้ที่มอบให้
พิชนั่งเหม่อลอยมองรถวิ่งผ่านไปมา ถ้าเข้าหอก็จะต้องเจอกับกิฟท์ เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไง แค่คิดว่ามีคนแตะเนื้อต้องตัวคนรักตัวเองก็เกินอาการจี๊ดในใจขึ้นมาทันที
" อ้าวมานั่งเหม่ออะไร " เสียงคุ้นหูแว่วมาทางข้างหลัง พิชหันกลับไม่แปลกใจกับเจ้าของเสียง แต่แปลกใจกับชุดที่ใส่อยู่มากกว่า
" เฮ้ย เราเรียนที่เดียวกันหรอเนี่ย " พิช มองหน้าส้มที่เครื่องแบบนักเรียนเหมือนแบบเดียวกันเป๊ะ
" ใช่สิ ฉันนะนักเรียนทุนนะ แต่ก็ไม่แปลกที่นายจะไม่รู้จัก " ส้มก้มลงหยิบแว่นตามาสวมใส่
" อ้อ ดูสร้างภาพแบบนี้นี่เอง " พิชนึกขำกัยคนตรงหน้าที่ดูเรียบร้อยสุดชีวิตกับสาวเสริฟ์ปากจัดจ้านร้านส้มตำ
" ไม่เข้าเรียนหรอ ? จะสายแล้วนะ " ส้มเอ่ยถาม พร้อมปิดประตูร้านส้มตำ ส้มยืนมอง พิชจึงต้องลุกเดินตามเธอไป
" เครียดหรอ " ส้มถามอีก ช่างถามจริงๆ พิชคิดในในแต่ไม่ตอบ " ก็ดูหน้านายสิ ซึมๆ "
" นิดหน่อย ๆ " พิชยอมตอบ สองคนเดินมาเรื่อยๆ พิชเองก็คิดเรื่องตัวเองมาตลอดในหัว ส่วนส้มเองก็ิเดินพล่ามไม่หยุด เพราะส้มเป็นนักเรียนทุนเธอจึงใช้เวลาว่างอยู่ห้องสมุด เพื่่่่อช่วยแม่ประหยัด
" โชคดีจัง ยังไม่ออด อีก 5 นาที " ส้มยังคงพูดไปเรื่อย พร้อมกับตบบ่าให้กำลังใจพิช
" สู้ๆนะนาย " ส้มยิ้ม พิชส่งยิ้มตอบอัตโนมัติ ทุกการกระมีคนกลุ่มนึงจ้องมองอยู่ โอ๋มองแบบงงๆ คนนั้นใคร นัทมองอย่างเคืองๆปนงงๆ นั่นส้มรึป่าว กิฟท์ที่ตอนนี้บ่อน้ำตาแตกอีกครั้ง
พิชหันมาเจอกับสายตาเหล่านี้พอดี แต่เป็นกิฟท์ที่เดินหนีออกไปก่อนจากแถว " อ่าว .... " งงรอบสอง
โอ๋้เดินมาหาพิชที่หยุดขา สายตามองตามกิฟท์ " ไม่าู้ว่าแกมีอะไรกันนะ แต่ควรคุยกันนะ " โอ๋ตบหลังเป็นทำนองว่าให้ตามไป พิชจึงพยักหน้า และ รีบสิ่งตามกิฟท์ ลมที่ปะทะกับใบหน้าทำให้พิชค่ิยๆมีสติหลังจากเหม่อมาตลอด
เมื่อพิชเห็นหลังไวๆว่ากิฟท์วิ่งตรงเข้าห้องน้ำ จึงรีบเร่งฝีเท้าตาม ปัง ! เสียงประตูห้องน้ำปิดลง เพียงบานเดียว ตอนนี้ทุกคนได้ไปเข้าแถวกันหมดแล้ว คนที่อยู่ในนั้นน่าจะเป็นกิฟท์
" กิฟท์ นี่พิชเองนะ ออกมาคุยกันก่อน " พิชพูดข้างประตูเบาๆ กิฟท์ตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าพิชจะตามเธอมา
.. กริ๊ก เสียงปลดล็อคกลอนประตูดังขึ้นมา แต่พิชไม่เห็นคนที่อยู่ข้างใน เพราะกิฟท์เอาตัวเองหลบอยู่หลังประตู
พิชค่อยๆผลักประตูแง้มเข้ามา ภาพตรงหน้าคือกิฟท์ยืนตาแดงกล่ำดวงตาคลอด้วยน้ำตา
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองกิฟท์ก็โผกอดพิช " เค้าขอโทษ ฟังเค้านะเค้าไม่ได้ตั้งใจให้้เป็นแบบนั้น พิชเข้าใจผิด "
พิชกระชับกิฟท์ไว้ในอ้อมแขน นานแค่ไหนที่ไม่เห็นหน้า ทำไมรู้สึกตัวกิฟท์ผอมซูบจัง
" อืม พิชรู้ " พิชค่อยดันตัวกิฟท์ออกพร้อมจับจ้องใบหน้าคนรัก ตาโหลอีกด้วยแฮะ
ค่อยๆเอานิ้วมือเช็ดขอบน้ำตา พร้อมรอยยิ้มนิดๆ " ผอมลงเลยนะ "
กิฟท์ยังคงพาตัวเองเข้าสู่อ้อมกอดพิช ไม่อยากห่างเลยตอนนี้ คิดถึงมาก " คิดถึงมาก "
" จริงหรอไหนหอมแก้มที่ซิ " พิชแหย่ อยากเห็นรอยยิ้มละมุนของคนรักจัง กิฟท์รู้สึกอายที่โดนล้อ
" ไม่ต้องเลย ไม่ยิ้มแล้ว " พร้อมหันหน้าหนี พิชกระชับอ้อมแขนไว้ พร้อมพรมจูบลงบนแก้ม เมื่อได้สัมผัสกับความคิดถึงก็ยิ่งทวีคูณ พิชค่อยๆไล่ลงมาจูบคอ " หอมจัง " พร้อมซุกจมูกฝังลงไป หอมจริงๆนะกลิ่นตัวกิฟท์เนี่ย รู้สึกสบายใจจัง " หอมมากกกอยากหลับแล้วอะ " พิชทำตัวอ้อนไม่เลิก " คิดถึงนะคะ "
กิฟท์เบี่ยงตัวออกมามองหน้าพิช " คิดถึงมากกว่าค่ะ ! " พร้อมเน้นเสียงจริงจัง แสดงตัวว่าตัวเองคิดถีงกว่า
" กอดยังไม่แน่นเท่าพิชเลย แล้วมาบอกว่าคิดถึงกว่าได้ยังไง .. "
พิชยังพูดไม่ทันจบประโยคกิฟท์ก็พุ่งตัวเข้ามาประกบปากพร้อมสอดลิ้นเข้าไป พิชอมยิ้ม ตวัดลิ้นเข้าหาอีกฝ่ายอย่่างไม่มีใครยอมกัน จูบที่ตอนแรกอ่อนโยนหอมหวาน ค่อนๆเปลี่ยนเป็นลึกซึ้ง พิชค่อยๆไล่เอามือที่ประคองกอดหลังกิฟท์ลูบไล้มายังเอว กิฟท์เมื่อรับรู้ถึงฝ่ามือที่ค่อยๆลูบไล้ตัวเธอ ความตื่นเต้น โหยหา เพิ่มขึ้นทวีคูน เพราะคิดถึงกันมาก พิชจึงปล่อยให้หัวใจทำอย่างที่ต้องการ ค่อยๆถอดเสื้อนักเรียนออก " อืมมมมมม " กิฟท์ ถอนริมฝีปากแปปนึง
เมื่อว่ามือพิชรุกเข้ามาถึงหน้าอกของเธอทั้งสองข้าง มือค่อยลากผ่านหน้าท้อง จนถึงหน้าอกที่บ่งบอกว่าเจ้าของซ่อนรูปไม่เบา และเต็มไม้เต็มมือคนจับเหลือเกิน พิชขยับมือสองข้างและค่อยๆเขี่ยยอดอกคนรัก " อึ๋ยยย เสียวว " พิชทำท่าจะหยุดมือ แต่กิฟท์ส่ายหัวเบาๆเป็นการบอกให้ทำต่อไป พิชดำเนินเกมส์รักอย่างต่อเนื่อง กระดุมเสื้อนักเรียนได้ถูกแกะออกมาหมด กิฟท์ขมวดคิ้วรอรับความเสียวจากปลายลิ้นที่แตะต้องยอดอกอยู่ " พิช ไม่ไหวแล้วนะ " กิฟท์
กระซิบเบาๆข้างหู พร้อมจับมือพิชให้เลื่อนลงมาอยู่ตรงต้นขา ใต้กระโปรงนักเรียนของเธอ
" พิช กิฟท์รักพิชคนเดียวจริงๆนะ " กิฟท์กอดพิชแน่น ค่อยๆเอามือลูบคอกระตุ้นอารมณ์คนรัก
พิชยิ้มผ่านแววตา เลื่อนมือเข้าไปสัมผัสส่วนที่กระตุ้นความรู้สึกคนรักที่สุด ความเปียกชื้นยินดีต้อนรับนิ้วมือของพิชอยู่แล้ว กิฟท์กัดเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เมื่อพิชค่อยๆสอดนิ้วมือเข้าไป " อื้มม " กิฟท์เผลอร้องออกมา
" เจ็บมั้ย " พิชชะงักนิดหน่อยค่อยๆลดจังหวะ " ไม่ ... ห้ามหยุด " แววตาบอกแทนทุกอย่าง เมื่อพิชสบสายตากิฟท์ เกมส์รักก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ กิฟท์รู้สึกเสียวแปล๊บๆที่หน้าท้อง ร่างกายเกร็งตัวอยู่ในอ้อมกอดที่เบียดตัวพิชไว้
" ไม่ไหวแล้วอ่ะ " กิฟท์ ค่อยๆพูดอยากยากลำบากเมื่อคนหายใจไม่ออกติดขัด แต่ก็สุขแบบแปลกประหลาดในร่างกาย พิชค่อยเร่งจังหวะรัก จนกิฟท์ค่อยๆ เหมือนจะเป็นลมในอ้อมกอด
" ไหวป่าวคะ " พิชถามด้วยความเป็นห่วง กิฟท์ยิ้มๆ " ไหวสิคะ .. แต่ขาสั่นงะ " กิฟท์ยังตะครองกอดพิชไว้
" กอดแน่นจัง " พิชยิ้ม
" เดี๋ยวพิชหายไปอีก กิฟท์ขอโทษ " กิฟท์น้ำตาเริ่มรื้อใหม่อีกครั้ง " ไม่มีๆ ก็อย่าให้ใครเข้าห้องนอนอีกสิ " พิชทำหน้างอนๆ สักพักเมื่อได้ยินเสียงร้องเพลงโรงเรียน กิฟท์กับพิชเลยเดินออกมาจากห้องน้ำ
" เดี๋ยวๆ " กิฟท์ ดึงแขนพิชไว้ก่อนออกจากห้องน้ำ
" ว่าไงคะ " พิชหันมาถามหน้างงๆ " เมื่อเช้ามากับใครคะ " กิฟท์ปรับเสียงเข้ม
" อ้อ ส้มงัย ร้านส้มตำ " พิชอธิบาย " เจอกันหน้าโรงเรียน "
" อ้าว เค้าเรียนโรงเรียนเดียวกับเราหรอ ! อย่าให้รู้นะ " กิฟท์ทำท่ากอดอกแบบไม่ไว้ใจ
" ฮ่าๆ ไม่มีอะไรจริงๆ เข้าห้องเรียนรอคนอื่นขึ้นมาดีกว่า " พิชยิ้มขำๆ การได้รับความรู้สึกหึงหวงนี่มันก็ดีนะ
" อย่านะ พิช กิฟท์หวงนะ เอาตายแน่ๆ บอกเลย " กิฟท์ตั้งท่าเอาเรื่องพิชได้แต่ขำ
พอถึงเวลาที่ทุกคนขึ้นห้องต่่างก็แยกย้ายกันเข้าเรียนตามปกติจนถึงเวลาพักอาหารกลางวัน
" เฮ้ย หิววะ กินอะไรดี " พิชเดินมาถามนัท ที่ดูจะหน้านิ่งๆมุ่ยๆไป
" โรงอาหาร " นัทตอบเสียงเข้ม โอถึงกับเหล่มอง นี่ก็คงจะไม่พอใจพิชสินะ
พิชเองก็สังเกตเห็นแต่ยังงงๆอยู่ กิฟท์กับโอ๋ก็เดินเข้ามาก่อน
" อยากกินยำมะม่วงอ่ะ " กิฟท์คล้องแขนพิชไว้หลวมๆ " หืมม เปรี้ยวจี๊ดเลยสิ. " พิชทำตาหยีเมื่อนึกถึงมะม่วง
" แกสองคนล่ะ " พิช นัทเงียบ
" เออ เดี๋ยวไปโรงอาหารดีกว่า สิ้นเดือน จนสนิท " โอ
" โอเคๆ เจอกัน ไปก่อนนะ " พิชยังไม่ว่างขยี้หัวแกล้งนัทแล้วเดินตามกิฟท์ออกไป
===================================================
โรงอาหาร ~
" มีอะไรเปล่า " โอถามนัทตรงๆที่ดูจะเครียดขึ้นทุกที มันต้องมีอะไรแน่ๆ
นัทเขี่ยจานข้าว ถ้าบอกไปตรงๆว่่าไม่พอใจพิชก็คงจะดูไม่ดี " ป่าว เบื่อๆ "
" จีบสาวไม่ติดหรอ " โอ
" อือ ก็ไม่รู้สิ เค้าไม่ค่อยคุย เหมือนไม่อยากคุยกับเรา " นัทตัดพ้อถึงส้ม ที่ชอบไม่ว่าง ส่งข้อความไปก็ตอบช้ามาก
" ก็แกจีบเขา มันก็ต้องใช้ความอดทนหน่อย และแกก็เห็นว่าบ้านเขาเป็นยังไง เขาดูเป็นคนดีต้องช่วยแม่ " โอบ่น
มีจานข้าวตั้งลงตรงหน้า โอกับนัท ซึ่งเป็นพิชนั่นเอง พิชยิ้ม
" ไม่ชอบกินมะม่วง " โอกับนัททำหน้างง " ทำไมหรือแกไม่รู้ว่าไม่เราไม่กิน " พิชตักข้าวเข้าปาก
" ถูกของโอน่ะ เมื่อเช้าบังเอิญเจอ ก็เลยตกใจว่าส้มเรียนที่เดียวกับเรา เค้าเรียนสายวิทย์ เค้าเรียนชิงทุนเข้ามาได้ ถ้าแกจะจีบใครสักคน ก็ต้องเข้าใจเค้า แต่ถ้าคิดว่าแค่อยากมีแฟนก็เลือกรุ่นน้องสักคนก็ได้ " พิชร่ายยาว
" คือ ... " นัทเองก็เงียบเมื่อเจอความจริงแบบนี้ รู้สึกเสียใจเล็กๆที่แอบระแวง
" เอาน้ำอะไรป่าว " โอถามแบบตั้งใจปลีกตัวให้นัทกับพิชคุยกัน พิชพยักหน้าพร้อมสั่งน้ำเปล่า จนโอเดินพ้นไปพิชจึงพูดต่อ
" วันหลังมีอะไรถามตรงๆ เคยบอกหลายรอบแล้ว คนไหนแกจีบ เราไม่ยุ่ง แกก็รู้ " พูดจบพิชทานข้าวหมดจานพอดี จึงลุกเดินไปรับน้ำเปล่ากับโอ โอดึงมือพิชไว้ " ใจเย็นมึง "
พิชหันมายิ้มให้โอ " ไม่มีอะไร ก็ให้เวลามันคิดหน่อยแค่นั้นเอง " พิชมองไปที่หลังนัท ดูเหมือนคนคิดไม่ตก
" เออๆ แล้วไปไหนเนีื่ย " โอ
" ไปหากิฟท์ล่ะ เจอกัน เอาอะไรป่ะ จะลงไปสวนอาหาร " พิชถามแบบคนมีน้ำใจทุกครั้ง เพราะแบบนี้ทุกคนที่เข้าถึงพิช ถึงได้รักในตัวเพื่อนคนนี้ ความมีน้ำใจที่มีมาเสมอ
" ตามสบายเลย ถ้าคิดออกเดี๋ยวไลน์ไป " โอยิ้ม พิชพยักหน้าอีกรอบก่อนเดินออกไป
=======================================================
การกระทำตัวติดกันของกิฟท์กับพิช ก็กระจายออกจนเพื่อนทั้งชั้นเรียนเดียวกันรู้กันจนหมดแทบทุกคน
เพราะเวลาเดินผ่านใคร กิฟท์ก็เกาะติดพิชจนใครๆรู้ทั่ว แถมใครถามก็ตอบแบบมั่นใจว่าแฟน เล่นเอาพิชเองก็แอบเขินๆเหมือนกัน เพราะเพิ่งเคยเจอคนเกาะติดแบบนี้
พิชหลับตาฟังเพลง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่่างสบายใจ เพลินๆ ขณะนั้นรู้สึกได้ว่ามีคนมานั่งข้างๆแต่พิชไม่ได้สนใจอะไรคิดว่าเป็นกิฟท์ที่บอกว่าเดี๋ยวมา
" นี่แนะ " เสียงคนดังข้างๆดังขึ้นพร้อมเตะขาพิช ส่งผลให้คนโดนกระทำลืมตาขึ้น
" อ้่าว " พิชร้องทักส้ม แอบเสียวๆว่านัทจะมาเจอ
" เราถามอะไรหน่อย " ส้มขยับแว่นตา พิชมองดูแปลกๆ พอใส่แว่นเมื่อนึกถึงคนแสบๆที่ยืนในร้านส้มตำ ยิ่งขัดไปใหญ่
" เพื่อนนาย จีบเราถ้าเขาจีบไม่ติดนายจะยังเป็นเพื่อนกับเราเปล่า " ส้ม
" เป็นสิ คนละส่วนกันนะ " พิชตอบแบบไม่คิด
" แล้วแฟนนายจะโอเคหรอ เพราะเรารู้สึกถูกชะตากับนายยังไงก็ไม่รู้ แต่ไม่อยากให้คนอื่นลำบากใจ "
" เอางี้สิ ทำไมเธอไม่ลองทำความรู้จักแฟนเราดูละ เพื่อนๆเรา ส่วนเรื่องเธอกับไอ้นัท เราว่า เราช่วยเต็มที่แล้ว ทั้งหมดความรักขึ้นอยู่กับคนสองคน "
" แบบนั้นก็ดีเหมืิอนกันแต่ท่าทางแฟนนายจะขี้หึงอยู่นะ " ส้มสังเกตจากหลายต่อหลายครั้งที่พิชอยู่กับเธอ กิฟท์จะออกอาการทันที
" ฮ่า ๆ " พิชขำรัว " สงสัยเขากลัวเราจะชอบแกมั้ง " พิชพูดขำๆ มันเป็นไปไม่ค่อยได้้เลย ส้มอยู่ห่างไกลจากสเปคเขามากมาย
" โอเคกลับก่อนนะ " ส้มยิ้มลุกขึ้นยืนสำรวจเครื่องแต่งกายตัวเองพร้อมหยิบกระเป๋า
" อือ บายนะ เดินดีๆ ระวังจะไปสะกิดหัวใจใครเข้า ฮ่าๆ " พิชยิ้มขำกับมุขตัวเอง
" ขำเถอะ แฟนมาละไปนะ " ส้มพูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคน พร้อมส่งยิ้มให้กิฟท์ที่กำลังเดินใกล้เข้ามา
" อ้าวเสร็จแล้วหรอ รอจนง่วงแล้วเนี่ย " พิชพูดจบก็สะพายกระเป๋าเป้ เดินมาสักพักจนถึงห้องกิฟท์เงียบตลอดถามคำตอบคำ
" เป็นอะไรเปล่า " พิชถอดถุง้ท้าโยนลงตะกร้าผ้าที่ต้องเอาไปปั่นเครื่องเอง
" เปล่า " กิฟท์เงียบ วางของลงบนโต๊ะหนังสือ พิชเดินทำนู่นนี่นั่นไปเรื่อยจนหันมากะว่าจะแกล้งกิฟท์
" อ้าว ร้องไห้ทำไมคะ " พิชตกใจ " เป็นอะไร "
" เค้าไม่ชอบให้พิชคุยกับคนอื่น " กิฟท์
" แต่ก็แค่เพื่อนนะ เหมือนกิฟท์ก็มีิเพื่อนที่พิชไม่รู้จักตั้งเยอะ " พิชพยายามอธิบาย
" ก็กิฟท์ไม่ชอบ " กิฟท์ทำเสียงดุ พิชถอนหายใจ คิดไม่ตก " พิชเบื่อกิฟท์แล้วใช่ป่ะ "
" ป่าวๆ ทำไมคิดงั้นไม่เบื่อๆ โอเค พิชจะไม่พูดกับคนอื่นอีก ถ้าไม่จำเป็น คนอื่นนะที่พิชไม่รู้จักเขา แต่กับเพื่อนพิชคงไม่คุยไม่ได้ เหมือนอย่างโอ๋งัย " พิชพยายามอธิบาย ซึ่งกิฟท์ก็พยักหน้ายอมเข้าใจ
" เฮ้ย กินข้าวกัน " โอ๋เปิดประตูเข้าชวน " โอเค เข้าห้องน้ำแปป " กิฟท์บอกกับโอ๋
" เป็นไรวะ ตาแดง " โอ๋ถามพิชที่นั่งมึนๆงงๆ
" โกรธที่คุยกับส้ม " พิชถอนหายใจอีกรอบ เพิ่งจะดีกัน ทะเลาะกันอีกแล้ว
" เออๆหรอวะ ไปกินข้าวดีกว่า เดี๋ยวมันก็อารมณ์ดีเอง " โอ๋ตบบ่าให้กำลังใจพิช
หายไปนานๆๆๆๆๆเลย ขอโทษจริงๆ :) นะจ๊ะ
รู้สึกเลิฟซีนยังอธิบายไม่ค่อยโอเค นั่งคิดนอนคิด แต่งไปตื่นเต่้นไป อธิบายอารมณ์ไม่ถูก
สงสัยต้องแอบทำสมาธิใหม่ ช่วงนี้หนาวมากกกกกก :) ดูแลตัวเองกันด้วย
สัญญาว่าตอนต่อไปจะมาเร็วๆนี้ละจ้าาาาาา จุ๊บๆ ขอบคุณที่รออ่านนะคะนะคะนะคะ
By : Yumyum Date : 24 Dec 2013 02:55  
|
