|
มันคงเป็นความรัก #7. บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป *
มาช้าไปหน่อยนะจ๊ะช่วยนี้เหงาๆเบื่อๆแต่งไม่ค่อยออก TT เศร้าใจ
แต่ก็ขอบคุณทุกๆคนที่ตามอ่านนะ เนื้อเรื่องอาจไม่หวือหวา
^^ อยากแต่งแบบหวือๆนะ แต่กลัวติดเรทแถมเนื้อเรื่องอิงเรื่องจริง
เดี๋ยวจะติดเรทมากมาย อิอิ
อากาศเปลี่ยนอีกแล้วดูแลตัวเองกันด้วยนะ เดี๋ยวถ้าปั่นตอน 11 ได้
จะลงตอน8 เลย (^^) จุ๊บๆ
เว้นวรรคเยอะหน่อยนะ เพื่ออรรถรสในการอ่าน
✨✨✨. #7.... บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป. ✨✨✨
พิชหยิบนาฬิกาดู แสงไฟสว่างบอกเวลา 23:00
" หิวชะมัด ชีวิตเด็กหอลำบากชิบ " พิชบ่นอุบ ปกติเวลานี้เขายังนั่งฟังพี่สาวคนสวย เม้าท์เรื่องมหาลัย
เรื่องเพื่อน เรื่องแฟน หรือ เม้าท์ดารา ตบท้ายด้วยกินมาม่าหรือขนม
ความคิดถึงวิ่งแล่นเข้าสู่หัวใจพิช คิดถึงบ้านมาก ....
กิฟท์รู้สึกตัวจากการขยับตัวของพิช
" นอนไม่หลับหรอ " กิฟท์ถอดหูฟังออก เสียงเพลงยังคงดังอยู่ต่อเนื่อง
" หิว " พิชพูดสั้นๆเอามือกุมท้อง
กิฟท์หันไปทำอะไรสักอย่างกับมือถือ ผ่านไปชั่วอึดใจ
กิฟท์เดินมาเปิดประตูส่งยิ้มให้คนข้างและรับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมา 2 ห่อ
เธอชูบะหมี่ให้พิชเห็นชัดๆว่าคืนนี้รอดตายแล้ว
" เฮ้ย มีด้วย เอ่อ ... ขอบใจนะ " พิชยิ้มอย่างโล่งใจรอดตายแล้วเรา
กิฟท์พยักหน้ารับหันไปยุ่งกับมือถือต่อ และ โอ๋ก็เปิดประตูเข้ามา
" มีอะไรให้รับใช้คะ " โอ๋ยิ้ม กิฟท์บุ้ยปากไปทางมาม่า
" เด็กน้อยหิว ทำให้กินหน่อยสิ " กิฟท์ยิ้ม
โอ๋ลงมือทุบๆบะหมี่กึ่งสำเร็จพร้อมกับเทน้ำใส่หันมายิ้มๆให้พิชที่ดูสนใจ
" มันไม่ร้อนนะ กินได้หรอ " พิชถามโอ๋ เมื่อเห็นว่าน้ำไม่ร้อน
" ได้สิ ลองทำสองแบบ แบบอืดๆใส่น้ำกับแบบกรอบๆบี้ๆ " โอ๋กำลังบี้บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตามคำพูด
" ไม่กินหรอวะ " โอ๋เรียกกิฟท์ กิฟท์โบกมือส่ายไปมาและอุดหูต่อ
" ปกติอยู่บ้านทำไรอ่ะ " โอ๋
" ก็นอนคุยโทรศัพท์เล่นเกมส์เม้าท์กับเจ้ " พิชบอก
" คุยทุกวันเลยหรอกับพี่หลิน ? " โอ๋เริ่มทำการเก็บข้อมูล
" ไม่นะ ก็ถ้าแต่ก่อนคุยกับมาย แต่ตอนนี้อยู่หอไง นอนลูกเดียว เล่นเกมส์ " พิช
" มาย ? ที่สวยๆจมูกโตๆนะ " โอ๋ถามต่อ พลางเทเครื่องปรุงลงไป
" ใส่หมดเลย ชอบกินเผ็ดๆ .... มาย ไม่สวยนะสำหรับเรา เราเฉยๆนะ " พิช คิดถึงตอนรู้จักมายครั้งแรกเพราะโอ
แนะนำเลยมารวมกลุ่มกัน คนอื่นมองมายสวย แต่พิชก็มองมายเฉยๆก็ดูดี แต่ไม่ถูกตาต้องใจ เรียกว่าไม่ใช่สเปค
" ไม่ใช่สเปคว่างั้นเถอะ " โอ๋ เทน้ำพร้อมเหล่ไปที่กิฟท์ ทำเป็นนอนนะเพื่อนเรา แอบฟังละสิ
" ไม่ใช่ แบบเราชอบคือชอบ เจอแล้วชอบ แบบนี้อ่ะ " พิช
โอ๋ส่งถุงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปพิชรับไปกินยิ้มๆ
" อร่อยวะ หิวมั้ง เลยโครตอร่อยเลย " พิชยื่นกลับไปให้ โอ๋รับมากินต่อ
ไม่ถึงห้านาที บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองห่อ ถูกจัดการลงท้องเรียบร้อย
" อิ่มมมมมม ขอบใจมากนะ ถ้าไม่มีแกกับกิฟท์ คงแย่แน่ " พิชยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่ทำให้คนตกหลุมรัก
โอ๋พยักหน้า และ โบกมือลา " ฝันดีนะ "
" เช่นกันนะ เดี๋ยวเลี้ยงส้มตำตอบแทน " พิชเดินมาส่งจนถึงหน้าประตู
ระหว่างทางกลับห้อง
" แม่งยิ้มน่ารักแบบนี้นี่เอง เลยมีีคนหลงซะเยอะเลย "
โอ๋นึกถึงรอยยิ้มของพิชและแววตาโตคมกริบที่ดูมีเสน่ห์ไม่แปลกใจจริงๆที่กิฟท์จะหลงรัก
พิชจัดการเก็บทุกอย่างใส่ถุงและแปรงฟันล้างหน้าและค่อยๆขึ้นบนเตียงเพราะกลัวคนที่นอนข้างๆจะตื่น
กิฟท์ขยับตัวหันมาทางพิช ในหูไม่มีหูฟังแล้ว
" นอนสบายเลยนะ " พิชอมยิ้ม จริงๆแล้วกิฟท์ก็น่ารักดีนะ ถ้าไม่ติดตรงเจ้าชู้
พิชเผลอก้มมองกิฟท์ใกล้ๆ สำรวจใบหน้า ... ใกล้ไป .... พิชขยับตัวออกมา
" ฝันดีนะ " ใบหน้าเปรี้ยวๆของคนตรงหน้าทำเอาพิชเผลอพูดออกมา
พิชขยับตัวล้มลงนอนตามปกติ และ พลิกตัวหันออก
ส่วนกิฟท์ค่อยๆลืมตามองแผ่นหลังคนตรงหน้า แย่แล้ว ลมหายใจอุ่นๆของพิช
ทำเอากิฟท์หน้าแดง แน่นอนเธอไม่ได้หลับ แต่แกล้งนอนไปแบบนั้นเอง และ เสียงหัวใจสองดวงก็เต้นรัว !!
พิชตื่นมาสายมากและก็งงๆทำไมกิฟท์ไม่ปลุก ปล่อยให้เขานอนจนได้เวลาเข้าห้องเรียน
" โดดดีมั้ยวะเนี่ย " เมื่อคิดได้ดังนั้นพิชจึงนอนต่อ ไหนๆก็อ้างเลยแล้วกัน หลับต่อดีกว่า
09.00น เวลาเข้าห้องเรียน
" อ้าว กิฟท์ ... รูมเมทล่ะ " โอ๋ยืนงงๆไม่เห็นพิช
" นัท โอ ไอ้พิชไม่มาหรอ แก " โอ๋ถามต่อ
" เราสองคนยังไม่เห็นเลยน่ะ " โอตอบหันซ้ายขวามองหาพิชเหมือนกัน
" ลองส่งไลน์หามันดูสิ " นัทแนะโอ๋ และทุกคนก็นั่งประจำที่
ตะดึ้งงง ...!!
(a-yo-oa) :: พิชชชชชชช
" ส่งแล้วมันไม่ตอบ " โอ๋หันไปบอกโอ โอส่ายหน้า
" สวัสดีค่ะ ยัยพิชตัวแสบของฉันไปไหนเนี่ย " ครูดวงใจกวาดตามองสำรวจแล้วเอ่ยถาม
" ไม่รู้ค่ะ " โอ๋ตอบ
" เหลวไหลจริงๆ สงสัยต้องโทรหาผู้ปกครอง " ครูดวงใจถอนหายใจ วีรกรรมพิชเยอะ แต่ไม่คิดว่าจะออกลายเร็วแบบนี้
" ครูค้ะ พิชอยู่หอนะคะ หนูคิดว่าบางทีอาจจะป่วยเป็นไข้ ครูลองเชคกับครูจอยดูก่อนสิค่ะ " โอ๋อาศัยความไวในสมองรีบบอกครู ถ้าพิชไม่ตอบไลน์ก็น่าจะนอนอยู่ เธอเดา
" ขอบใจมากนะคะ เดี๋ยวครูจะลองเชคดู " ครูดวงใจยิ้มและสอนนักเรียนต่อ
พิชลืมตาปริบๆ
" โอย มึนตึบ " พิชพูดลอยๆออกมา ทำไมความรู้สึกหนักๆหัวนี่มันคืออะไรกันนะ
ตะดึ้งงง .... !!
(Pitt) :: นอนอยู่สงสัยจะเป็นไข้
พิชหยิบมาพิมตอบ สายตาเหลือบมองดูเวลา 11 โมงแล้ว นอนต่อดีกว่า
......
" พิชๆ " เสียงเบาๆคุ้นหูส่งเสียงเรียกพิช
พิชลืมตามอง พี่หลิน ทำไมขาวๆซีดๆ หน้าลอย เอ๊ะ ....
" พี่หลินมาไงเนี่ย " พิชตกใจลืมตากว้าง แสงแยงตาทำให้ต้องหลับตาอีกรอบ
หลินเองตกใจรีบดึงมือคว้าพิชไว้กลัวหัวกระแทก ... แต่กลายเป็นว่าดึงแรงไป พิชเลยมาอยู่ในอ้อมกอดของเธอแทน
หลินตกใจ แต่ไม่ได้ขยับตัวออก " อุ่นจัง " หลินเผลอออกเสียงตามความคิด
" หา .. พี่หลินว่่าอะไรนะ " พิชงงๆ เหมือนได้ยินแต่ไม่ชัด
" อ้อ เปล่า พี่ เอ่อ.. จะบอกว่าเรา ตัวอุ่นจังเป็นไข้เปล่า " หลินยังคงกุมมือพิชไว้แต่ดันตัวออกมา
พิชนั่งงงๆ สัมผัสอันอบอุ่นหายไปแล้ว เขาเพิ่งเคยกอดหลิน ความรู้สึกช่างประหลาด อบอุ่น อยากกอดอีกจัง
" สงสัยจะเป็นแน่เลย เมื่อเช้ากะแค่อู้ไปๆมาๆตัวร้อน " พิชยกมือจับหน้าผากตัวเอง
" งั้นก็นอนเยอะๆ นี่พี่ก็เสี่ยงมานะเนี่ย " หลินยิ้มอ่อนโยนลูบหัวคนรัก
" อยู่ด้วยกันก่อนนะ " พิชอ้อนดึงมือหลินไว้ แต่แกล้งออกแรงมากขึ้นหวังให้ตัวหลินอยู่ใกล้ๆ
สรุปตอนนี้หลินมานั่งบนตัวพิชเรียบร้อย
" อุ่นจัง " พิชสวมกอดแล้วพูดคำเดียวกันกับหลินออกมา
" บ้า เขินหมดแล้ว เอาใหญ่เลยนะ " หลินหันมาสบตา ไม่น่่าเลย เธอคิดในใจ ดวงตากลมๆใสๆใกล้
ก่อนที่หลินจะคิดอะไร พิชก็ค่อยประกบริมฝีปากลงบนปากหลินเบา ทั้งคู่ต่างตื่นเต้น ริมฝีปากที่มีไอร้อนออกมาจากร่างกาย พิชเอามือโอบกอดหลินไว้หลวมๆ ค่อยๆสอดมือเข้าไปใต้เสื้อนักเรียน พร้อมกับส่งลิ้นเข้าไปใกล้ริมฝีปากมากขึ้น
" เดี๋ยว พิช !! ... คือ " หลินเขยิบตัวออก ยังไม่ทันที่พิชจะได้พูดอะไร
" หิวมั้ยเพื่อนขนมเพียบเลย เอ่ะ หรือแกจะป่วยการเมือง ... " โอ๋หยุด ทั้งขบวนเลยหยุดชนกันหมด
นัท โอ ใหม่ จอม และ กิฟท์ คนสุดท้าย
" หยุดทำไมเนี่ย " กิฟท์เดินมาผลักประตูออกจากมือโอ๋
พิชกับหลินก็รีบผละตัวออกจากกัน
" แม่งมาทำไมวะเนี่ย " พิชบ่นเบาๆ
กิฟท์เองก็ค้าง ตะลึง งง ตกใจ เหมือนกัน !! บางทีอาจมากกว่าทุกคนรวมกัน
" อ่าวๆ ขนมๆ พี่หลินหวัดดีค่ะ มาเยี่ยมพิชหรอคะ " โอ๋เห็นท่าไม่รุุ่งรีบทำเฮฮา
หลินขยับตัวลงจากเตียงพยายามยัดเสื้อให้เรียบร้อย กิฟท์ยืนมอง ทุกการกระทำเธอเห็น
และกิฟท์หันไปมองพิชที่ตอนนี้เพื่อนๆล้อมหน้าล้อมหลัง
สายตาทั้งสองคนสบตา สายตาคนป่วยดูตกใจปนไปด้วยความรู้สึกผิด
สายตาอีกคนตกใจไม่น้อยไปกว่ากันและแฝงด้วยความเจ็บปวด ....
" พี่ขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวเบลจะรอนาน " หลินบอกพีชและก็ทุกๆคน พร้อมยิ้มให้พีช
หลินเดินมาถึงประตูตรงกิฟท์ยืนอยู่
เสียงเบาๆพอได้ยินกันสองคน " เพื่อนก็คงจะได้รอนานกว่านี้ ถ้าไม่มีคนมาขัด "
หลินหันกลับมามองหน้ากิฟท์ แววตากิฟท์ หลินมองขาด เธอรู้จักแววตานี้ดี เคยเห็นมาก่อนจากมาย
" วันหลังก็มาช้าหน่อยสิ ก็น่าจะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร เด็กหนอเด็ก " หลินยิ้มนิดๆ แล้วเดินออกไป
กิฟท์ยืนมองตามหลังหลินจนลับตา
จบตอนนนนนนน!! (^^) ปิ๊งปิ๊งปิ๊ง
By : Yumyum Date : 24 Aug 2013 00:10  
|
