Impossible Love 3
ฉันกำลังจะเดินเข้าคอนเสริตร์แต่ก็ต้องชะงัก….
ซ่า….. ซ่า…… ถูกต้องแล้วค่ะฝนตก สรุปคือ ฉันต้องวิ่งหลบฝนก่อนที่ฉันจะเซ็กซี่กว่านี้
ฉันรีบวิ่งไปห้องน้ำเพราะที่นั่นมันใกล้ที่สุดสำหรับหลบฝนตอนนี้….แต่แล้ว…สายตาฉันดันเหลือบไปเห็นบุคคลสองคนกำลังนัวเนียกันอยู่ในมุมห้องน้ำนั่น…….
ฉันยืนนิ่งตะลึงกับสิ่งที่เห็น ช่ายแล้วไอ้บ้านั่นกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม…. ฉันกำลังจะเดินถอยหลังไป แต่ขาเจ้ากรรมกลับชนลังขวดเปล่าตกลงแตก เสียงดังสนั่นหวั่นไหว จนสองคนตรงนั้นหันกลับมามอง
ฉันกำลังจะกลับหลังหันเพื่อวิ่งหนีแต่เหมือนช้าไปแล้วสำหรับวินาทีนี้ เมื่อฉันโดนไอ้บ้าเนี่ยกึ่งลากกึ่งจูงฉันออกไปจากตรงนั้น
“ปล่อยฉันนะ นี่นายจะพาฉันไปไหน” ฉันรีบดึงมือฉันกลับแต่เหมือนไม่เป็นผลเมื่อตอนนี้มือไอ้บ้านี่แข็งอย่างกะเหล็ก
“ทำไม…เธอไม่อยากวิ่งเข้าหาฉันเหมือนผู้หญิงคนอื่นบ้างหรือไง…”
“ไม่จำเป็น…เพราะฉันไม่ได้แขวนชีวิตฉันไว้กับพวกตัวผู้อย่างพวกนาย” คนตรงหน้าฉันยืนนิ่ง สายตานั้นที่เขามองมาทำให้ฉันตัวชา แต่ให้ตายเหอะ ฉันอ่านสายตานั้นไม่ออกเลยจริงๆ
“หึ..หึ..นี่เธอไม่รู้จักฉันใช่ไหมเนี่ย….หนึ่งในสมาชิกวง Forever” เขาหัวเราะก่อนที่จะเอ่ยคำนั้นออกมา แต่ตอนนี้สมองฉันมันตื้อ นึกอะไรไม่ออกเลย
“ฉันไม่ได้สนใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว….ขอโทษถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับล่ะ” ฉันเอ่ยออกไปก่อนที่จะเดินออกมา แต่ทว่า,…..
“เธอจะกลับไปได้ ก็ต่อเมื่อฉันบอกว่ากลับได้….เข้าใจไหม”
“แล้วทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งนายด้วย…”
“ไม่มีใครกล้าปฏิเสธฉัน เพราะมีแค่ฉันที่ปฏิเสธคนอื่นได้….จำไว้”
อยู่ๆฉันก็โดนลากถูไปลานจอดรถ….แล้วอยู่ๆฉันก็โดนถีบเข้าประตูจนหัวโขกกับตุ๊กตาที่วางโชว์บนรถตัวนั้น(ให้ตายเถอะ นี่ชาติก่อนฉันเคยไปทำให้เจ้าบ้านี่เจ็บช้ำน้ำใจอะไรกันนะ)
ฉันกำลังจะวิ่งออกจากรถ หากแต่ว่าสายตาที่แสนเย็นชานั่นมองมามันทำให้ฉันกลัวขึ้นมาเสียดื้อๆ(นี่ถ้าเกิดฉันลงจากรถมีหวังฉันโดนฆ่าหมกศพแน่เลย)
ฉันนั่งนิ่งมองคนขับรถนั่นด้วยสายตาหวั่นๆ จนไอ้บ้านั่นเหล่มองด้วยหางตา
“มีอะไร….หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือไง”
“เปล่า…ถ้าจะมีก็คงมีแต่ความป่าเถื่อนนั่นแหละ” ฉันต่อปากต่อคำจนคนฟังหันมาทำหน้าดุใส่ฉันเท่านั้นแหละฉันก็เงียบตามเดิม(ใครจะกล้าต่อกรกะหมอนี่เนี่ย เกิดทำอะไรไม่ถูกใจอาจโดนฆ่าปาดคอทำไงเนี่ย)
“หิวไหม…..”
“อะไรนะ….” เขาหันหน้ามาหาฉันช้าๆ ฉันเลยรีบระลึกความจำทันที
“เอ่อ….ฉันไม่หิวน่ะ อยากกลับห้องมากกว่า”
“แต่ฉันหิว…..” สั้นๆ ห้วนและได้ใจความ สรุปแล้วเขาจะถามฉันทำแป๊ะไรว่ะ ตอบไปก็ไม่เห็นมีประโยชน์ไร เซ็งว่ะ ไม่รู้ผู้หญิงพวกนั้นหลงไอ้บ้านี่ตรงไหนกันนะ
เขาเลี้ยวรถมาจอดหน้าร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง ซึ่งมีที่นั่งยื่นออกไปกลางน้ำ บรรยากาศสบายๆ ฉันรู้สึกผ่อนคลายหลังจากออกมาจากรถไอ้ปีศาจหินนั่น
เขาเดินนำหน้าฉันพร้อมกับสั่งอาหารกับพนักงานอย่างคล่องแคล่ว ก่อนที่จะมานั่งฝั่งตรงข้ามฉัน
“แล้ว…คุณผู้หญิงรับอะไรดีคะ”
“เอ่อ …ขอ…”
“เท่าที่สั่งแหละครับ…..” ฉันหันกลับไปมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
“ฉันกินอะไร…เธอก็ต้องกินอันนั้นด้วย เข้าใจไหม๊….” ฉันอยากจะบ้าตายมีใครเป็นอย่างไอ้บ้านี่บ้าง ทำอะไรไม่เคยถามความสมัครใจใครเลยสักคน แล้วเขานึกว่าฉันเป็นตุ๊กตาหรือไงนะ ถึงได้ลากฉันไปไหนต่อไหนตามใจชอบแบบนี้เนี่ย….ฮึ…สงสัยหมอนี่ต้องโดนฤทธิ์ฉันบ้างแล้วล่ะ
ในระหว่างที่ทานอาหารกัน ฉันแอบเอาน้ำส้มสายชูเทใส่ต้มยำกุ้งน้ำข้นซะเกือบหมดขวด จากนั้นก็นั่งทำหน้าทำตาไม่รู้ไม่ชี้
“เอ่อ…นี่นายฉันขอตัวเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะ” เขาเหล่มองฉันนิดนึงก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิง รับรู้ ให้ตายสิไอ้บ้านี่ กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไงนะ
ฉันออกมาโบกแท็กซี่กลับที่พักอย่างรีบร้อน ลาก่อนนะ ไอ้ปีศาจหน้าหิน เจอกันชาติหน้าตอนบ่ายแก่ๆแล้วกันนะ…….
ฉันเดินกลับขึ้นห้องอย่างเหนื่อยล้า…แต่แล้วสายตาฉันกลับมองเห็นเงาตะคุ่มๆของใครคนหนึ่ง มันช่างดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน …… ฉันย่องตามหลังขึ้นมาช้าๆ แล้วฉันก็ตกใจเมื่อเห็นหน้าอย่างชัดเจน….ไอ้ปีศาจหน้าหิน..โอ๊ย ทำไมบ่ายแก่ๆมันช่างรวดเร็วถึงเพียงนี้เนี่ย….
“นายมาทำอะไรหอพักหญิงในยามวิกาลเช่นนี้เนี่ย….”
“นี่…เธออีกแล้วเหรอ …แสบจริงนะเธอผสมอะไรลงในน้ำต้มยำห๊า…ยัยบ้า…” ตอนนี้หน้าฉันหดเหลือสองซีก ฉันกำลังทบทวนสิ่งที่ฉันได้ทำลงไป ตายห่าล่ะ กรรมนั้นจะคืนสนองฉันไหมเนี่ย….
ฉันกำลังจะร้องให้คนช่วย แต่ดูเหมือนว่าจะช้าไปเสียแล้ว เมื่อมือไอ้บ้านี่ปิดปากฉันซะมิดเลย จนตอนนี้ฉันรู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าคนหลายคนเดินตรงมา ….แต่ฉันทำอะไรได้ไม่มากเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนี้…ฉันตัดสินใจกัดจนจมเขี้ยวกับมือไอ้บ้านั่น…..จนเขาร้องโอดโอย…..
“แสบนักนะ…..” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“ช่วย……..” แต่ก่อนที่ฉันจะร้องให้ใครช่วย ไอ้บ้านี่ก็ปิดปากฉันไว้อีกรอบหากแต่ว่ารอบนี้ไม่ใช่มือแต่เป็นริมฝีปากบางเรียวได้รูปของเขานั่น สัมผัสจากเขาช่างร้อนแรงเหมือนจะแผดเผาฉันให้มอดไหม้เป็นจุน ใจฉันเต้นแรงแทบทะลุออกมานอกอก (อาจเป็นเพราะฉันตกใจก็เป็นได้) เขาบดขยี้ริมฝีบางของฉันจนฉันรู้สึกร้อนไปหมด ตอนนี้ฉันเริ่มหายใจติดขัด…เหมือนลมหายใจจะขาดเป็นห้วงๆ…ตาเริ่มพล่ามัว…และในที่สุดสติการรับรู้ของฉันก็ดับวูบไป
....ครืด….ครืด…. ฉันเริ่มคลำหาเจ้าตัวต้นเสียงสั่นนั่น พร้อมกรอกเสียงงัวเงียลงไป….
“ฮา….โหล…อืม….กี่โมง…อืม ….เดี๋ยวเจอกัน” ฉันวางโทรศัพท์ก่อนที่จะพลิกตัวกลับ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันแทบจะตื่นในทันทีนั่นคือ …!!!!ไอ้ปีศาจหิน!!!! มานอนในห้องฉันได้ยังไงกันนะ
“นี่ ไอ้บ้า ออกจากห้องฉันไปเลยนะ….ได้ยินไหม….. ไอ้โรคจิต….@#$$$)(*&&%*” ฉันเริ่มอาละวาดปาสิ่งของใกล้ตัวจนห้องเละไปหมด
“นี่….ก่อนที่เธอจะอาละวาดหัดแหกตาดูซะบ้างนะว่ามันใช่ห้องตัวเองหรือเปล่า…ยัยบ้า…” เขาตะโกนใส่หน้าฉันอย่างเดือดดาลก่อนที่ฉันจะกวาดสายตามองไปรอบห้อง ซึ่งผลก็คือว่า นี่คือห้องใครว่ะ?????
ฉันยืนเหวออยู่พักใหญ่ก่อนที่ไอ้บ้านั่นจะขว้างตุ๊กตาโดราเอมอนใส่ฉันจนเซถอยหลังไป
“เอ่อ…แต่เดี๋ยวก่อนนะ นี่มันห้องนายแล้วฉันก็อยู่ห้องนี่กะนายแล้วยังเรื่องเมื่อคืน…ตกลงว่า..??????” ฉันกำลังงุนงงและเหมือนมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มหน้าฉัน….
ไอ้บ้านั่นก็เลยหัวเราะออกมาเบาๆ (ไอ้บ้านี่พิลึกคน…บางทีก็หน้าบึ้ง บางทีก็เฉยชา….และบางทีก็หัวเราะเหมือนคนบ้าอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้เนี่ยแหละ…. )
“เอ้า…แหกตาดูซะแล้วจะเข้าใจในทุกเรื่อง…คำตอบอยู่นี่แหละ” เขาโยนบัตรๆนึงให้ฉัน ก่อนที่ฉันจะทำตาโตแล้วร้องเสียงหลง
“ห๊า……นี่มันอะไรว่ะเนี่ย….” ฉันตะโกนออกมาอย่างตกใจหลังจากอ่านชื่อในบัตรประชาชนนั้น ……นางสาวปาริฉัตร นิมิตหาดสวรรค์…..เกิดเมื่อ…….. โอ๊ย…… ฉันจะบ้าตาย หนีผู้ชายเฮงซวย ดันมาเจอทอมปากร้าย นิสัยเสีย ชีวิตฉ้าน……..
“ไง เข้าใจทุกอย่างแล้วก็คืนบัตรประชาชนฉันมาได้แล้ว…….” ฉันได้แต่ยืนนิ่งก่อนที่จะนึกอะไรได้
“เดี๋ยวก่อนนะ….แล้วที่นายจูบฉันล่ะจะว่าไง…” ฉันเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่องก่อนที่ไอ้บ้านั่นจะยักไหล่แล้วก็ไปนอนต่ออย่างสบายอารมณ์
….แต่มีเหรอคนอย่างฉันจะยอมโดนจูบฟรีๆ งานนี้ต้องมีคนรับผิดชอบซึ่งแน่นอน ก็ไอ้บ้าเนี่ยแหละ!!!!!
…/ ฉันลงมือประทุษร้ายใส่ทันที ก่อนจะเกิดชลมุนกันขึ้น ในขณะที่สงครามเย็นกำลังดำเนินไปอยู่นั่นเอง ฉันเกิดสะดุดล้มและแน่นอนว่าฉันต้องคว้าบางสิ่งเพื่อความสมดุลของร่างกาย
ตอนนี้กลายเป็นว่าไอ้บ้านี่นอนทับฉันอยู่เต็มๆ ฉันใช้ความพยายามอย่างมากที่จะดิ้นให้หลุดจากสถานการณ์แบบนี้ แต่ฉันยิ่งดิ้นกลับเป็นว่าฉันยิ่งโดนกดทับลงมากกว่าเดิมเสียอีก
….ฉันจ้องหน้าไอ้บ้านี่อย่างเอารื่อง แต่ก็ต้องหลบสายตาคมนั้นจนได้ มันมีอะไรแปลกๆในสายตาคู่นั้นที่จ้องมองฉัน ทำให้ตอนนี้ฉันเริ่มประหม่า พร้อมกับใจเริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ….
...ยิ่งตอนที่เจ้าบ้านี่ก้มหน้าลงมาลมหายใจอุ่นๆรดแก้มฉันมันยิ่งเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจฉัน……ให้ตายสิ เจ้าบ้านี่กำลังทำให้ฉันเสียความเป็นตัวเองแล้วนะ…..
“ ปล่อยฉันได้แล้ว….ฉันจะกลับห้อง ” ฉันเอ่ยออกมาเบาๆ ไม่แม้แต่กล้ามองหน้า คนตรงหน้าฉันยอมทำตามอย่างว่าง่ายแต่ก็ยังไม่วายหาเรื่องให้ฉันร้อนไปทั้งหน้าจนได้….
“ ฉันว่าเธอไปหาหมอโรคหัวใจบ้างนะ ….รู้สึกเหมือนมันเต้นแรงผิดปรกติน่ะ” เขาว่าฉันพร้อมกับยิ้มนิดๆตรงมุมปากนั่น น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย….ไอ้บ้าเนี่ย

By ละอองรัก

By : VamslTd    Date : 4 Jan 2013 16:46       

ความเห็นที่ #1 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5083136 )

ตามติดนิยายของละอองรักคร๊าบบบ

By : VamslTd    Date : 21 Jan 2013 11:16