love feerless รักนี้ไม่สัญญา 11
love feelless

เพราะว่า .. ใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกันจากไป ลืมคนที่เคยบอกรักกัน ..
ลืมทุกๆอย่าง มันอ่อนล้าและสับสน จะต้องทำยังไง บอกกับเธอยังไง
ความอึดอัดในใจ ที่ฉันทนมาตั้งนาน ... คนดีๆที่เคยห่วง นานวันไปยิ่งไกลห่าง เพียงคิดน้ำตาก็ไหล
(กลัว-ปามมี่)

"หากเรย์ไปรักคนอื่นจริงเนยถอดใจแล้ว...เนยจะยังใส่แหวนที่เรย์ให้ไว้ทำไม?"

ความจริงที่ไม่มีทางหนีได้ .. ความจริงที่ว่า ... ฉันยัง " รอ " ให้เขากลับมา ...
มือของคนตัวเล็กลุเลาความร้อนลงมาบ้างแล้ว ... ฉันได้มองเขา ... ที่ไม่ได้มองมานาน ...
ทั้งๆที่เมื่อก่อนแค่ลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นหน้าเขาแล้ว ... มืออุ่นๆนี้เมื่อก่อนกุ้มไว้อุ่นใจมีแค่มือเขาฉันไม่เคยรู้สึกกลัวเลยอะไรเลย ...
แต่ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกว่ามันช่าง"ไกล"เหลือเกิน ... ฉันมองแหวนที่สวมอยู่เสมอที่นิ้วของเรย์คู่ของมันก็ยังอยู่

"เรย์มีแต่เนยคนเดียวมาตลอด...เนยก็รู้...เรย์ไม่เคยมีใครจริงๆ..."
...
คำพูดนั้นทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดลึกๆเมื่อนึกถึงมัน...และเมื่อฉันรู้ความจริงของเรื่อง...
ใช่... เขาไม่เคยมีใครเลย...

สองชั่วโมงก่อน
คลืดๆ ปิ้ป คลืดๆ ... เสียงของ Gemini ดังขึ้นมาขณะที่ฉันกำลังจะป้อนยาให้กับเรย์ฉันมองสายเข้า
[mamy]
... แม่ของเรย์ .. คุณแม่ของเรย์รับรู้ถึงเรื่องที่เราคบกันอยู่เสมอท่านรู้จักฉันมาตั้งแต่ตอนที่ฉันกับรย์เป็นเพื่อนกัน
...ฉันกับท่านค่อนข้างสนิทกันฉันกดรับสาย
"คะ"
(คะลูก...น้องเรย์)
"เปล่าคะคุณแม่เรย์ไม่สบายหนูรับสายคะ"
เสียงที่ปลายสายเงียบไป
(...หนู...)
"หนูเนยเองคะ"
เสียงนั้นเงียบไก่อนจะมีคำถามที่ตามมาอีกซึ่งทำให้ฉันหนักใจ
(กลับมาแล้วหรอลูก...)
เสียสะอื้นที่ปลายสายทำให้ฉันรู้สึกหวั่นในใจเล็กน้อย...กลับมาในความหมายของท่านคงมีอย่างเดียว
...หนูกลับมาคบกับเรย์แล้วใช่มั้ยลูก...หนูกลับมาคบกับมาหาเรย์แล้วใช่มั้ยลูก
"..."
เรย์บอกรึยังลูก...ว่าพ่อเขาบังคับ?
"..."
กลับมาหาเรย์เถอะนะ...แม่ขอร้อง...เรย์เขาทรมานมาก หนูก็คงเหมือนกันใช่มั้ยคะ?
"..."
(มันเป็นความผิดของพ่อแม่...)
คำพูดมากมายผ่านเข้ามาในหูฉันเรื่อยๆ ... ฉันได้แต่รับฟัง ... ในความเงียบนั้นมีความสับสนหลายอย่างถาโถมเข้ามา...
สับสน ... ดีใจ ... เสียใจ ... รู้สึก "แย่ "

(เรย์)
ท่ามกลางความขัดข้องใจ...พ่อไม่เคยตามใจอะไรผมอยู่แล้ว ... ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนดีขนาดไหน
เรียนเก่งสักเท่าไหร่...หรือตามใจท่านในทุกเรื่อง...
แต่ท่าน ก็ไม่เคยพอใจหรือดีใจในสิ่งที่ผมทำ...

ความผิดของผม...คือสิ่งที่ผมเป็น ท่านบอกกับผมอยู่บ่อยๆ
"แกคือความอัปนศที่สุดในวงตะกูลแกรู้มั้ย?"
"...พ่อคะ...แต่หนูก็ยังดีนิคะ..หนูยัง"
ขณะที่ผมพูด...
"แกจะมีดีอะไร..."
พ่อไม่เคยคิดว่าผมดีอยู่แล้วทุกครั้งจะมีแต่คำเย้ยหยั่นตอนทุกครั้งที่เจอหน้ากัน
"ดีที่หนูไม่ท้องตั้งแต่ยังเด็ก..."
"แบบนั้นยังจะดีกว่าเลย...อย่างน้อยแกก็ไม่ได้ดูหน้าอับอายแบบนี้...แต่งงานกับลูกชายของคู่ค้าบริษัตเราก้ไม่ได้"
...อีกแล้ว...ไม่ว่ายังไง...พ่อก็ยัห่วงเรื่องตำแหน่ง...หรือหน้าที่การงานของตัวเองก่อนความสุขกของลูกและครอบครัว...
สำหรับผม...ผมคงเกิดมาเป็นได้แค่...คนที่เป็นสินค้าทางการงานของพ่อเท่านั้น

เวลาผ่านไปหายปี...ที่ผมเลิกทำให้พ่อสนใจผม...และผมก็เลิกสนใจว่าพ่อจะชอบหรือไม่ชอบในสิ่งที่ผมทำยังไง...
ในตอนนั้น...มีคนที่เข้ามาแทนที่ความรู้สึกที่ขาดหายไป...เธอคนนั้นคนที่ผมรู้จักเธอในวันแรกตอนม.สี่

4/1
ผมมองห้องเรียนตามใบที่ได้มา...ผมได้อยู่ห้องหนึ่ง...ในโรงเรียนใหม่...และได้เจอเพื่อนใหม่ๆ(มั่ง)
ในเวลาที่สายแบบนี้...ยังอยู่ในชั่วโมงโฮมรูมแต่อาจาย์ยังไม่มา... ขณะที่ผมเปิดประตูเข้าไป...
คลืด....( )))))))))ทุกๆสายตามองมาที่ผม...
ใช่...ถึงจะเป็นโรงเรียนหญิงล้วน...แต่ทอมก็ยังเป็นสิ่งที่แปลก...ผมที่ซอยสไลท์ที่ปะบ่า...
ถึงแบบนั้นขณะที่ผมสอดส่ายสายตาหาที่ว่างท่ามกลางเสียงซุบซิบ...ผมมองเห็นแถวสุดท้ายที่ติดกับหน้าต่าง...ที่ยังว่างผมเดินตรงเข้าไปที่ที่ว่างขณะที่ผมนั่งลงข้างๆที่ว่างติดหน้าต่าง ... ผมกะจะทักทายคนที่นั่งติดหน้าต่างซึ่งนั่งติดกลับผม
เธอก็หันหน้ามา...
(- -)....
"ดี..."
"..."
"เธอ..."
"..."
"..."
"..."
"เธอ=[]=!!"
"หะ..ฮะ???- -; !! ?"
"...เธอจ้องหน้าเราตั้งนานแล้ว...เราถาม...ว่าเธอชื่ออะไร?"
...เธอพูดแล้วยิ้ม"
"อ้อ...เราชื่อเรรันชื่อเล่นเรย์"
"ว้าว...ชื่อน่ารักจัง...หน้าตาก็น่ารักดัดฟันด้วย(- -)"
"ไม่หรอก"
ผมใจเต้นชั่วขณะ..
"เราชื่อมาการีน...ชื่อเล่น...เนยนะยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่^^"
ร้อยยิ้มเล็กๆตากลมผมยาว...ลักษณะของคนตรงหน้าทำให้ผมรู้สึกเขิน...และเขินแม้กระทั่งเสียงของเธอ...

เวลาที่เรารู้จักกันผ่านมาแค่สองปี...เวลาที่นานและเร็วมากในความรู้สึกที่ต่างกับออกไป...
ผมมารู้สึกตัว...ว่าตัวเองรักเธอ...ก็ตอนวาเลนไทล์ตอนที่ผมกะเนยอยู่มอห้า
"พี่เนย..."
มีรุ่นน้องผมสั้นคนนึ่ง...เข้ามาทักขณะที่ผมกะเนยกำลังเดินกลับไปเอากระเป๋าตอนเลิกเรียน
ซึ่งผมก็รู้ว่าน้องคนนี้เป็นคนดังในชั้นมอสี่...และรุ่นน้องคนนี้ก็มั่กจะซื้อขนมซื้อนม...ซื้อตุ๊กตามาให้เนยบ่อยๆ...แต่เนยก็ไม่ได้ว่าอะไร...และเพราะเนยเป็นคนความรู้สึกช้า...เลยทำให้เนยไม่รู้ถึงความนัยที่แผลงอยู่ในใจของรุ่นน้องคนนี้(ซื้อบื้อแท้)
"คะ...?"
"วันนี้วันอะไรพี่เนย"
รุ่นน้องคนนั้นถาม...ทั้งๆที่ผมยืนอยู่ตรงนี้ทำไมน้องคนนี้ถึงไม่สนใจ -_-" แถมยังทำเป็นมองไม่เห็น
"...วันที่สิบสี่คะ-_-"
เนยตอบไปแบบมึนๆ...
"-_-"ไม่ใช่พี่เนย...วันนี้มันวันพิเศษนะ"
"...ยังไงคะ?"
น้องคนนั้นได้ยื้นช่อกุหลาบสีขาวให้เนย...
"อ้อออออ-๐-วันนี้วันวาเลนไทล์...กุหลาบสวยดีจะเอาไปให้ใครคะ"
"..."
น้องคนนั้นเงียบไป...
"แหมสาวคนนั้นโชคดีจังนะคะน้องหมวย"
"...อันนี้หมวยเอามาให้พี่เนย"
"(- -)ให้พี่?"
"อืม...หมวยให้พี่"
"...(- -)ให้ทำไมคะ???"
น้องคนนั้นเงียบไปใบหน้าเริ่มแดง
"น้องเขาชอบเนยน่ะ"
ผมพูดออกไปแบบหงุดหงิด
"...ชอบ...ชอบเนยน่ะนะ???"
เนยหันมาถามผม...ตอนนั้นผมรู้สึกหงุดหงิดมากๆ
"อือ...งั้นเรย์กลับก่อนนะ..."
ผมเลยพูดออกไปแบบนั้นทำให้เนยที่กำลังอึ้งหันไปมองน้องคนนั้นและมองผมสลับกันผมเลยเดินหันไป...
"เอ่อ...พี่ขอบคุณนะคะ...แต่พี่ยังไม่คิดจะมีใคร..."
คำตอบที่ผมได้ยิน...ทำให้ใจผมรู้สึกโล่ง...
"เรย์รอเนยด้วย..."
...หากผมยืนตรงนั้น...มันคงไดมีปัญหาแน่...และหากผมยืนตรงนั้ผมคงกลั้นไม่ไหว...
ตอนนั้นผมไม่แน่ใจ... จนวันนึ่งผมได้คบกับเธอ... ได้กอดเธอ ... เราได้รักกัน
ผมคิดว่าช่วงเวลานั้น...ผมไม่มองใครแล้ว...ช่วงเวลานั้น...ผมไม่ต้องการอะไร
ความสุขมากที่สุดในชีวิต...คือการที่ผมได้รักกับคนที่ผมรัก...และได้อยู่ใกล้ๆเธอ...

แต่...ทุกๆอย่างมันก็ไม่ได้เป็นอย่าที่ผมคลาดไว้...ความสุขของผมหยุดลงแค่นั้น...ในตอนมอหกเทอมสอง
"แกต้องทำ"
คนตัวสูงตรงหน้าผมพูดขณะที่ใส่สูทเดินออกจากบ้านไปที่ลานจอดรถโดยที่ไม่ฟังเหตุผลผมเลยสักคำ
"แต่พ่อคะ...เรย์ไม่ได้รักมิวนะ"
ผมพูด...ถึงคนที่พ่อบังคับให้ผมไปคบกับเธอซึ่งผมก็ไม่ได้ชอบเธอคนนั้นลูกสาวเจ้านายของพ่อ
"ก็คุณหนูของท่านประธานเขาถูกใจแกน่ะแกจะให้ฉันทำยังไง???"
"..."
"แกผิดแล้วที่เกิดมาเป็นแบบนี้...แต่แกอย่าผิดอีกโดยการที่เลือกอนาคตผิดๆโดยการคบผู้หญิงแบบผู้หญิงคนนั้น"
พ่อพูดออกมามันทำให้ผมรู้สึกแย่...เนยไม่ผิด...ผมเถียงในใจ
"มันผิดยังไงคะพ่อ...มันผิดตรงไหนการที่รักคนที่รักมันผิดหรอคะ???"
คนตรงหน้าผมหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าผม
"ความรักของพวกแกมันไม่ยืนยาวหรอก..."
"แล้วพ่อไม่เคยรักแม่หรอคะ..."
"ฉันกับแม่แกเรารักกันแบบไม่ผิดปกติไม่ใช่แบบพวกแก...ผู้หญิงจะรักกับผู้หญิงได้ยังไง...รักๆกันไปเดี้ยวแกก็เบื่อ...เดี้ยวแกก็เลิก"
คนตรงหน้าหันกลับไป
"หนูรักผู้หญิงมันผิดตรงไหนคะ...หนูรักผู้หญิงแล้วผิด...พ่อให้หนูไปคบกับมิวทำไมคะ???"
"มันคงจะเป็นสิ่งเดียวแกทำแล้วมันถูก"
"ถูกหรอคะ???การที่รักกับคนที่พ่อเลือกให้มันถูกหรอคะ ที่หนูเป็นแบบนี้มันผิดแต่พอให้คบกับคนที่เลือกให้มันถูกหรอคะ ... ทั้งๆที่หนูไม่ได้รักเขา"
"ฉันเลือกทางเดินที่ดีสุดให้ตัวแกเองแล้ว"
"แต่หนูไม่ได้รักมิวนิคะ...หนูรักเนย...หนูรักเนยพ่อได้ยินมั้ยคะ"
คนตัวสูงตรงหน้ามองคนตัวเล็กที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขด้วยหางตา...
"แกอย่าให้ฉันผิดหวังอะไรไปกับแกมากว่านี้เลย...แกเลิกกับเด็กคนนั้นแล้วไปคบกับคุณหนูเถอะ"
"แต่หนูเป็นลูกพ่อนะ...หนูยังเป็นคนไม่ใช่ของเล่นทางการค้าที่พ่อจะยกให้ใครก็ได้"
คนตัวสูงหันมามองหน้าผมแบบอารมณ์ไม่ดี
"แต่สิ่งพวกนี้ฉันหวังดีกับแก...หรือแกอยากให้คนของแกเจ็บตัว เลือกเอา!!!"
พอหมดคำพูดคนตัวสูงก็ขึ้นรถโดยไม่สนใจคำพูดของผมทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น...
พ่อขู่ที่จะทำร้ายเนย...คนที่สำคัญที่สุดของผม...ความสุขหนึ่งเดียวของผม
"เรย์ลูก..."
แม่ที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเอ่ยทักผมที่เดินอึ้งเข้ามา..
"หม่า..."
แม่ของผมมองผมอย่างเข้าใจ...
"หนูจะทำยังไงดูคะหม่า..."
"...แม่ขอโทษนะลูก...ที่ไม่สามารถช่วยอะไรลูกได้เลย"
"หม่าอย่าโทษตัวเองสิ..."
...หม่าเงียบไปชั่วขณะ
"พ่อเขา...เป็นห่วงลูกหน่ะ"
"...ห่วงการงานของตัวเองละสิ"
"เรย์..."
"พ่อเขาขู่จะทำร้ายเนย...หม่ารู้มั้ย?"
"..."
ผมมองแม่...แล้วเงียบไป...
"หม่ารู้จริงๆด้วย..."
ผมเดินออกจากห้องนั่งเล่น...
"เรย์...หนูคนนั้นเขาเป็นเด็กดี...หม่าไม่อยากให้เขาเจ็บตัว...เรย์ห่างจากเขาสักพัก..."
ผมอึ้งในสิ่งที่หม่าเลือกให้
"พ่อของเราน่ะ...เขาจะทำจริงๆนะ"
ผมหันไปมองหน้าแม่ของตัวเอง...แล้วหยดน้ำตามากมายก็หล่นลงมา...
"เนย...เรย์จะทำยังไงดี..."

พรึ่บ ... ผมลืมตาขึ้นมา...มองเห็นเพดานห้องสีขาว...
ผมตื้นจากฝันร้าย...ที่คอยย้ำเตือนเสมอในสิ่งที่ผมทำ...ตอนที่ผมห่างจากเธอ...ผมฝันถึงมันบ่อยเหลือเกิน
ผมมองไปรอบๆ...ห้องของผม
ผมมองเห็นถุงยา...บนหัวเตียง...ห้องถูกเก็บแตกต่างจากตอนที่ผมอยู่คนเดียว...โต๊ะข้างๆหัวเตียงมีอ่างอ่างน้ำกับผ้าขนหนู ...
ในขณะที่ผมพัดเข้ามามีกลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคยลอมมาตามลม ผมค่อยๆดันตัวลุกขึ้นจากเตียง...มองไปตรงระเบียงที่ถูกเปิดไว้..
อาการเวียนหัวยังคงมีอยู่บ้าง...ถึงผมจะไม่สบาย...แต่ผมก็รู้ว่าภาพคนตรงหน้า...ไม่ใช่ความฝัน...
คนตรงหน้ามีผมสีโค้กเมื่อผมสีโค้กนั้นปลิวโดนลม ... ทำให้ผมสัมผัสถึงกลิ่นอ่อนๆของแคนดี้น้ำหอม
คนที่เป็นจุดเริ่มต้นความสุข และเป็น ... คนที่ ใช่ ของผมมาตลอด ... ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน ... เธอก็ยังคงใช่อยู่เสมอ ... ผมเอื้อมมือไปโอบคนตัวบางจากข้างหลัง...เพราะกลัวว่าเธอจะหายไป...สัมผัสอุ่นๆ...และกลิ่นหอมที่คุ้นเคย...ผมคิดถึงมันมากมายเหลือเกิน
เธอไม่มีท่าทีว่าจะตกใจ...แต่กลับกุ้มมือผมแน่น...
"เรย์..."
เสียงหวานสั่นเทา...
"เนยขอโทษ...ที่ไม่ฟังคำพูดของเรย์เลย"
"..."
แหมะ...หยดน้ำตาอุ่นๆของคนตรงหน้าหยดลงบนแขนผม...ผมคล้ายกอดเธอแล้วดึงเธอให้หันกลับมา...คนตัวบางสั่นเทาใบหน้ามีแต่หยดน้ำตา...
"เนย...อย่าร้องไห้"
"...เรย์ลุกขึ้นมาทำไม..ยังไม่หายดีนะ"
คนตัวบางพูดเสียงสั่น...ผมเอานิ้วเกลี่ยหยดน้ำตาบนใบหน้าหวาน...
"ไม่อ่ะ...เรย์กลัว...กลัวว่าหากเรย์หลับไปเนยจะหายไป"
"..."
"ขอเรย์มองหน้าเนยชัดๆได้มั้ย?..."
"..."
ร่างบางยิ้มบางๆ มันเป็นรอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมานานเท่าไหร่แล้วนะ ... ?
มันเป็นรอยยิ้มที่ผม ... คิดถึง ... ยิ้งได้เห็นยิ่งรู้สึกว่าผมไม่สามารถปล่อยเธอไปได้ ...
"มันนานแค่ไหนแล้วรู้มั้ยเนย...ที่เรย์ไม่ได้เห็นเนยเต็มตาแบบนี้..."
ผมเอื้อมมือสัมผัสใบหน้าของเธอ...เธอจับมือผมแล้วแนบแก้มนิ่มลงบนผ่ามือนั้น สัมผัสอุ่นๆ ... ที่ชื้นไปด้วยหยดน้ำตา ... เธอยิ้มทั้งน้ำตา
"รู้มั้ย...เนยเรย์เหมือนจะตายให้ได้ในตอนที่เห็นเนยตอนนี้ .. มันดีใจ...แต่มันก็เสียใจ...ขอโทษที่ทำร้ายเนยนะ..."
พอผมพูดจนน้ำตาเธอยิ่งไหลเข้าไปให้ ...
" อย่าร้องไห้สิเนย ... เรย์ใจเสียนะ"
"...ทำไมเรย์ไม่บอกเนยบ้าง? ... ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
"เรย์แค่ไม่อยากให้เนยต้องเจ็บตัว ... เนยไม่รู้คงจะดีสุด"
"แต่...เรย์ก็เจ็บที่สุดไม่ใช่หรอ?"
... ผมเงียบไป ...

นึกถึงวันนั้น ... วันที่เธอเดินจากไปกับรุ่นพี่คนนั้นวันที่ใจผมรู้สึกทรมาน ...
นึกถึง ... วันที่เธอทิ้งให้ผมตัวเปียกปอนท่ามกลางสายฝน ... ท่ามกลางความเจ็บปวด
นึกถึง ... ความเจ็บทั้งหมดที่รู้สึกได้ ... ในตอนที่เราไม่เข้าใจกัน ... เพียงแค่เหตุผลที่ผมทำไปเท่านั้น .. มีแค่ผมที่รู้
แต่ ... ตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าผมแล้ว ... ผมไม่รู้สึกทรมานอีกแล้ว ... ขอแค่เธออย่าได้หายไปอีก
ผมไม่อยากเจ็บเพราะว่าเธอไปเป็นของใคร

"เจ็บแค่ไหนเรย์ก็ยอม...แต่ขอแค่เนยไม่เป็นอะไรก็พอ"
ผมพูดแล้วยิ้มบางๆ ... แต่เธอกลับยิ้งร้องไห้หนัก
"เนยขอโทษ...แทนทีเนยจะเชื่อใจเรย์...แต่เนยเชื่อในสิ่งที่เห็น...จนมองข้ามคำสัญญาของเรา"
ร่างบางสะอื้นเสียงสั่น
"...ไม่เป็นไร...เรย์ไม่โกรธ...แค่เนยกลับมาตอนนี้ก็พอแล้ว"
ผมดึงเธอเข้ามาจูบ ... ดึงร่างนั้นเข้ามากอด ... ผมสัมผัสเธอ
ผมโหยหาสัมผัสนั้น ... สัมผัสร่างกายของคนที่รัก ... คนที่เคยเป็นของผม
ผัมผัสคนๆเดียวที่ทำให้ใจของผมสั้นไหวได้เพราะความเจ็บปวดจากความรู้สึกดีและความรู้สึกรัก
ปากผมสัมผัสปากหวานของร่างบาง ... เหมือนที่เคยสัมผัสมา ... แต่ครั้งนี้ถึงแม้แตกต่างจากครั้งก่อน ๆ เพราะ
ที่มันมีรสชาติของความเจ็บปวดและเสียใจ ... จากความเข้าใจผิดของเรา
แต่มันก็หวานและอบอุ่นเหมือนที่เคยเป็นมา ... หรืออาจจะมากกว่านั้น
เรื่องที่ผ่านเข้ามา ... ทำให้ผมไม่อยากปล่อยมือจากเธอไปอีกแล้ว ... ผมกลัวจะเสียเธอไปจริงๆผมยังคงโอบกอดร่างบางแน่น ...
ต่อให้อะไรมาแยกเราออกจากกัน อีกครั้งผมก็จะไม่ยอมปล่อยมือจากเธอเด็จขาด .. ไม่มีทาง

- ในเวลาต่อมา -
(เนย)
"เนย..."
เสียงทุ้มเอ่ยก่อนที่แขนนั้นจะดึงให้ฉันกลับไปใกล้ชิดกับอ้อมกอดอุ่นๆใต้ผ้าห่มบนเตียงนิ่มนั้น ...
"อื้อ -///- "
"เนยยยอย่าดื้อดิ้...เรย์จะกอด"
ร่างเล็กมุดๆมากอด...และเอาคางมาเกยที่ไหล่ฉันทำให้รู้สึกใจเต้นถี่ๆ
"เนย...ซาลาเปามาจากไหนอะลูกเล็กไปมั้ย?-๐-"
ร่างเล็กใช้มือบีปเบาๆ
"กรีสสส-////-"
ฉันพยายามดึงมือของเรย์ออกทำให้เรย์ยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก..
"แต่นิ่มเหมือนเดิมเลยนะ...แมวน้อยของเรย์"
"แอะ"
ร่างเล็กกระซิบ ... และทำเสียงเจ้าเลห์
"ตัวนุ่มๆ.."
เสียงกระซิบเบาที่ทำให้รู้สึกหวิวๆมือที่สัมผัสเบาๆทำให้รู้สึก(...)(คิดเอาเอง)
"ของเรย์หมดเลย..."
*&$*E$%* !!
"อะ.. T^T/////!"
"ฮะๆๆทำไมทำเสียงแบบนั้น..."
คนตัวเล็กทำตาดุขึ้นมาทำให้แกล้งฉันให้รู้สึกหวั่นไหวและร่างกายก็ไม่ทำตามคำสั่งของสมอง
"อย่าทำเสียงแบบนี้กับใครอีกนะ ... "
เรย์กระซิบข้างหูทำให้ร่างกายฉันเริ่มร้อน...และรู้สึกหายใจถี่ๆ
"ทะ..ทะทำไมละ??"
เรย์กดฉันลงบนเตียงทันทีที่ฉันถาม ... คนตัวเล็กฉีกยิ้มอย่างเจ้าเลห์ ..
ขณะนั้นไม่ช้าแขนอีกข้างของจอมบงการตัวเล็กก็ลวงลุกเข้าไปใต้เสื้อก้ามของฉัน...
"ระเรย์จะทำอะไร"
ฉันพยายามขัดขืนแต่เรย์แรงเยอะกว่า
"บอกแล้วให้กินข้าวเยอะๆ"
"เกี่ยวอะไร ... เรย์หยุด"
ฉันพยายามขัดขืนเขามากๆแต่ก็ทำได้แค่ทนรับสัมผัมอุ่นนั้นคนตัวเล็กเริ่มมุด
กรีสสสสสสสสสสสสสส
"อะ..."
"ฮะๆๆเนยตัวสั่นเลย"
คนที่ทับอยู่เหนือร่างฉันพูดเหมือนสะใจหน่อยๆ
"งั้นก็เลิกมุดดิ้ .. อะT^T////"
คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาอมยิ้มเล็กๆ แต่ก็ยังไม่หยุดกระทำ
"อยากตัวนิ่มทำไม?"
"มะเกี่ยว...อะ.. ไอ้หื่น"
"สัมผัสไวนะเนยฮุ"
"อย่าแกล้งกันสิเรย์"
"เรย์อยากเช็กหน่อยนิ...ว่าห่างจากเรย์ไปแล้ว...เปลี่ยนไปแค่ไหน?"
"จะไม่เหมือนเดิมได้ไง...ก็..."
"เรย์อยากเป็นคนแรกของเนยและเป็นคนแรกและคนเดียวจากนี้และตลอดไป..."
เรย์พูดขัดฉันซึ่งคำพูนั้นมันทำให้ฉันต้องเงียบ
ในนั้นฉันรู้สึกเจ็บปวดลึกๆเมื่อนึกถึงหน้าใครอีกคน...ที่ลอยขึ้นมา...
บ้า ... เราจะนึกถึงเขาทำไม?
"เรย์อยากรู้...ว่าใจเนยยังอยู่ตรงนี้มั้ย ? เรย์แค่อยากรู้ว่าใจเนยยังเป็นของเรย์อยู่มั้ย ? และตอนนี้เนยเข้าใจเรย์รึยัง?"
"...อืม ใจเนยอยู่ตรงนี้"
"ถึงมันจะไม่อยู่...เรย์ก็จะทำให้มันกลับมา..."
"๐/////๐"
คนตัวเล็กทำสายตาเจ้าเลห์...
"...พอ...เลิกทำตัวหน้ากินซะไม่งั้นโดนหนักแน่"
"...%*T+&บะ.."
ขณะที่จะอาปากตอกกลับไปปากบางของจอมมารเล็กได้ทับลงมาปิดปากฉัน
ฉันพยายามขัดขืนในตอนแรกๆแต่มันก็ไม่เป็นผลคนตัวเล็กใช้แรงมาหศาลกดฉันไว้...
เวลาผ่านไปไม่นานดูเหมือนร่างกายจะไม่สามารถทำตามคำสั่งของสมองได้อ่อนลงตามแรงสัมผัสนั้น ...

"...ฉันเลือกถูกแล้วสินะ...เลือกคนที่รักฉัน...และฉันก็ ... รักเขา
แต่... ทำไม?ใจฉันเจ็บปวดใจอยู่ลึกๆ"

---------------------------------------------------------------------------------
เพราะความไม่แน่นอนของหัวใจ...ทำให้ทุกๆคนเลือกในสิ่งที่ถูกต้อง...
...เพียงแต่ต้องการความชัดเจนเท่านั้น...
เหล้าหวาน.



http://www.facebook.com/MusesShishi

By : เหล้าหวาน    Date : 7 Dec 2012 03:53       

ความเห็นที่ #1 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5077792 )

อ่านไป แอบเจ็บลึกๆนะ
เหมือนตัวเองเป็นตาลเลย555
สนุกเหมือนเดิมเลย ไม่เสียเวลาที่รอคอยอ่ะ

By : KyoBOY    Date : 7 Dec 2012 12:39   

ความเห็นที่ #2 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5077803 )

>< 5555 ขอบคุณนะคะ ... ที่ติดตามอ่าน ..
แต่ตัวชิเองก็เชื่อนะ .. ว่าทุกๆคนย่อมเคยมีประสบการณืแบบนี้ ...
คนนึ่งก็ " ยังรัก "
คนนึ่งก็ " เริ่มรัก " .. เราควรจะรักใครดี ?
และรักแบบไหนถึงจะดี .. ถึงจะไม่ทำให้เจ็บถึงสามคน ?
ถึงแม้ว่าจะมีคนเจ็บคนนึ่งก็ตาม .. แต่ในความคิดของชิ
เนยน่าสงสารที่สุดแล้ว .. เพราะยังสับสนกับสิงที่ตัวเองกระทำลงไป


ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ .. ขอบคุณคะ

By : เหล้าหวาน    Date : 7 Dec 2012 14:01   

ความเห็นที่ #3 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5078650 )

ติดตามน๊า ^^

By : Frameza    Date : 12 Dec 2012 17:54   

ความเห็นที่ #4 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5078730 )

ka ขอบคุณคะ

By : เหล้าหวาน    Date : 12 Dec 2012 22:19