|
ซัคคิวบัส 6
ตอนที่ 6 ครับ หายไปนาน ฮ่าๆ แต่เอามาลงต่อละคับ
วันที่ 2 แล้วที่ไวท์ได้แต่เฝ้าคอย โรส ปีศาจซัคคิวบัสที่เขาไม่เคยเชื่อว่าจะมีอยู่จริง "ทำไมต้องคอยแต่คิดถึงยัยนั่นด้วยนะเรา เห้อออ"
ไวท์บ่นกับตัวเองอย่างเซงๆ 2วันแล้วที่โรสไม่ได้มาหาเขา มันทำให้เขากังวลใจมากว่าจะไม่ได้เจอโรสอีก เหมือนกับว่าเธอคือความฝัน
ของเขาเท่านั้น แต่มันก็ควรเป็นอย่างนั้นอยู่หรอกเพราะซัคคิวบัสไม่ควรจะออกมาจากเทพนิยายนี่นะ
หรือว่าเรื่องทั้งหมดนี้จะเป็นเพียงแค่ความฝันของเขาเท่านั้น ถึงตอนนี้เทอจะพิสูจน์ว่าเทอมีตัวตนอยู่จริงๆก็ตามแต่ในใจของไวท์นั้น
ก็ยังมีความสงสัยมากมายเกี่ยวกับตัวของเทอ เพราะตอนที่เจอกันเทอไม่เคยเล่าอะไรกับเกี่ยวกับเทอให้เขาฟังเลยหรือแม้แต่พูดกันธรรมดากับเขา เทอก็ไม่เคยเลย
ไวท์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเทออายุเท่าไร หรือมาจากไหน แต่นั่นก้ไม่ได้ทำให้เขากังวลใจเท่ากับตอนนี้ ตอนที่โรสไม่อยู่ มันทำให้เขาใจไม่ดี
เขาเฝ้าแต่คิดถึงโรสปีศาจสาวชวนฝันของเขา นี่อาจจะเป็นความรักก็ได้นะ สำหรับเขาไม่เคยมีผู้ญิงคนไหนที่เขาเฝ้าคิดถึงมากมายขนาดนี้เลย
ไม่เคยมีใครทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้เท่ากับโรส "เมือ่ไรฉันจะได้เจอกับเทออีกนะ" ไวท์พึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอน
อย่างหมดแรงเพราะความเหนื่อยจากการอดนอนเป็นเวลาหลายวัน สาเหตุที่อดนอนน่ะหรอ เดาได้ไม่ยากเลยก็เพราะโรสนั่นละที่
ทำให้เขาอดนอน เขานั่งรอเทอมา2วันแล้วโดยที่ไม่ได้นอนหรือกินอาไรเลย เขาไม่รู้สึกหิวหรือง่วงสักเท่าไร
สิ่งที่ทำให้เขาอยู่ได้คือโรสเท่านั้นสำหรับตอนนี้ เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องรอเทอ แต่แล้วความง่วงก็เอาชนะเขาจนได้
ไวท์หลับไปในที่สุด เมื่อเขาหลับไปได้สักพัก ก็มีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่นอกหน้าต่างของบ้านเขาอย่างช้าๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน
โรสนั่นเอง เทอหลีกเลี่ยงที่จะส่งเสียงดังหรือ กระทบกับสิ่งใดในบ้าน เพราะกลัวว่าเจ้าของบ้านจะตื่น
โรสไม่ได้หายไปไหน เทอยังคงเฝ้ามองไวท์ เหยื่อของเทออย่างห่างๆ ไม่ใช่เพราะเทออยากสูบไอวิญญาณของเขาหรืออยากแกล้ง
เขา แต่เป็นเพราะความคิดถึง ความห่วงใย เทอไม่อยากสูบไอวิญญาณของเขาอีกแล้ว ไม่อยากจะทำร้ายเขาไม่อยากทำให้เขา
ทรุดโทรมไปมากกว่านี้ แต่เอาเข้าจริงเทอก็อดไม่ได้ที่จะมานั่งเฝ้าเขาเวลาหลับแบบนี้ เทออยากจะอยู่กับเขาให้นานกว่านี้
นานเท่าที่เทอจะสามารถอดอาหารได้ เทอทำเพื่อเขาได้ตราบใดที่มีเขาเทอก็อดทนได้เช่นกัน "โรส เทออยู่ที่ไหน ทำไมไม่มาหาฉัน"
"ฉันคิดถึงเทอ" ไวท์ละเมอออกมาอย่างช่วยไม่ได้ <ละเมอได้จังหวะดีเนอะ ฮ่าๆๆ:คนแต่ง> ทำเอาคนได้ยินถึงกับออกอาการใจสั่น
อย่างห้ามไม่ได้ แต่แล้วเทอเองก็คิดได้ว่า ยิ่งเทอหายไปแบบนี้คนตรงหน้าเทออาจจะจากเทอไปตลอดกาลก็เป็นได้
เพราะแค่ 2 วันเขายังเป็นขนาดนี้ ถ้าเทอหายไปเป็นอาทิตย์เขาคงต้องตายแน่ๆ "ตอนนี้ฉันก็คิดถึงนายเมือนกัน" เทอบอกกับ
เขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของเขาอย่างเงียบๆ
2วันต่อมา
โรส สับสนว่าจะทำยังไงดีกับเหยื่อของเธอ เธอจะปล่อยเขาไว้แบบนี้ดีมั้ย เธอจะไม่มาหาเขาอีกเลยได้หรือเปล่า หรือจะฆ่าเขาซะเลยดี
จะได้ไม่ต้องคิดถึงเขาอีก "เฮ้อ.... เกิดอะไรขึ้นกับตัวข้ากันนะ ทำไมต้องเอาแต่คิดถึงนายนั่นด้วย" โรสเดินวนไปวนมา คิดถึงแต่เรื่องของ
ไวท์ จนรูนพี่ชายของเธอสงสัย รูนจึงถามน้องสาวของตน "เจ้าเป็นอะไรไป อาหารไม่ย่อยหรือไง" โรสได้ยินดังนั่นถึงกับชักสีหน้าไม่พอใจ
" ไม่ต้องยุ่งกับข้าสักเรื่องได้มั้ยท่านพี่ เห็นมั้ยคนกำลังเครียด"
"ข้าเห็นว่าเครียดเลยพูดไปแบบนั้น ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าโมโห แต่เจ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกมาได้นะ ข้ายินดีที่จะช่วย" โรสลังเลที่จะบอก
เรื่องนี้กับพี่ชายของเธอ แต่ในที่สุด เธอก็ยอมเล่าให้พี่ชายฟัง "ข้าสับสนท่านพี่ ข้าคิดถึงเหยื่อของข้าเอง ข้าไม่อยากฆ่าเขาหรอกนะ แต่ทุกครั้ง
ที่ข้าได้สูบไอวิญญาณของเขาข้าห้ามใจไม่ไหวจริงๆ ข้าเกือบจะ....เกือบจะฆ่าเขาแล้ว "
" ข้าว่าเจ้าควรอยู่ห่างจากเขาดีกว่า เพื่อตัวเจ้าเองข้าเตือนเจ้าได้แค่นี้เท่านั้น ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะอยากให้เขาตายหรือ
เจ้าเองที่จะต้องตาย ข้าพูดแบบนี้เจ้าเข้าใจใช่มั้ย น้องข้า" รูนมองน่าโรสขณะที่พูด เขารู้ว่าความรู้สึกของน้องสาวตอนนี้เป็นยังไง
เพราะเขาเองก็เคยหลงรักมนุษย์เช่นกัน "ความรักเป็นสิ่งสวยงามน้องข้า แต่อีกด้านของความรักมันคือความเจ็บปวดที่แสนสาหัส เจ้าจงเลือกเอง
เถอะ" โรสรู้สึกว่าพี่ของเธอเห็นว่าเธอเป็นผู้ใหญ่เลยให้จัดการกับปัญหาของตัวเอง "ถ้าข้าเลือกที่จะรักษาความรักนี้เอาไว้ ท่านพี่จะห้ามข้ามั้ย"
รูนมองโรสด้วยสายตาผิดหวัง "ข้าไม่ห้ามหรอก น้องพี่เจ้าจงทำตามใจเถอะ " รูนยิ้มให้กับน้องสาว แล้วเดินจากไปด้วยสายตาผิดหวังที่ทำให้โรส
รู้สึกผิดอย่างมาก
"อืม... หลับไปตอนไหนนี่เรา" ร่างสูงค่อยๆชันตัวมาพิงขอบเตียง ด้วยอาการอ่อนเพลีย พร้อมกับปรับสายตาแล้วมองไปรอบๆห้องอย่าง งงๆ
"ตอนนี้สว่างแล้ว ทำไมเร็วจังนะ เหมือนพึ่งหลับไปเลย " เขาจำไม่ค่อยได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากที่รอคอยปีศาจซัคคิวบัสที่เขาเฝ้าคิดถึง
มาตลอด 2 วัน รู้แต่ว่าตอนนี้ "หมดแรง"
ไวน์ค่อยๆเดินลงมาชั้นล่าง แล้วเริ่มลงมือทำอาหารแบบง่ายๆ ก่อนจะ เอ่อ... ยัดเข้าปากแบบรวดเร็วภายใน 3 นาที อาหารตรงน่าก็ลงไปอยู่ในท้องเรียบร้อย
"ค่อยมีแรงขึ้นมาหน่อย" พออิ่มแล้วร่างสูงก็ยังจำไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมต้องคิดถึงปีศาจแบบนั้นด้วย "หรือว่าเราฝันไปเอง แต่ช่างเถอะ ไปมหาลัยดีกว่า"
ไวน์แต่งตัวไปมหาลัยแบบไม่เร่งรีบนักเพราะวันนี้เขาตื่นเช้ากว่าปกตินั่นเอง แต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อเขาเห็นสิ่งผิดปกติกับตัวเอง
สิ่งที่เขาเห็นคือ ตัวของเขาโปร่งแสงนั่นเอง "สงสัยคงหลับน้อยไป เริ่มตาลายแล้วแน่ๆ" ไวน์เดินไปที่โรงจอดแล้วแล้วขับไปมหาลัยอย่างสบายใจ
พอมาถึงมหาลัยเขาก็เห็นรินเดินมากับเพื่อนพอดี เขาจึงเข้าไปทักตามปกติ แต่รินกลับทำเหมือนไม่ได้ยินเขา เขาจึงเข้าไปจับตัวริน แต่ "เห้ยเป็นไปได้ยังไง
วะ" มือของเขาทะลุตัวรินเหมือนกับเขาเป็นแค่อากาศที่พัดผ่านตัวรินไป หลังจากนิ่งไป 3 นาทีเต็มๆ ร่างสูงก็ตะโกนสุดเสียงแล้วเริ่มวิ่งไปจับตัวคนโน้นคนนี้ที
แต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิมคือเขาไม่สามารถจับตัวใครได้เลยสักคน ความรู้สึกของไวน์ตอนนี้เหมือนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว นี่เขาตายแล้วหรอ เขาอายุแค่ 19
เองนะ ยังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะเลย ยังเรียนไม่จบด้วย ยังไม่ได้ลาพ่อกับแม่เลย ไวน์คิดไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งเริ่มเย็น เขาจะทำยังไงดี เขาจะตกนรกมั้ย
ไวน์เริ่มวิตกกังวล เห้อ กลับบ้านก่อนดีกว่า อย่างน้อยร่างอาจจะอยู่ที่บ้านก็ได้ ว่าแล้วเขาก็ขับรถกลับบ้านแต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะไม่เจอใครในบ้าน
มีแต่เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยดังขึ้นเท่านั้น "เห้ย เสียงนี้มัน ยัยปีศาจนี่นา"
By : MoMoo Date : 2 Jul 2012 02:00  
|
