ลองถามหัวใจของตัวคุณเองดูซิว่า ".....เหนื่อยบ้างมั้ย...หัวใจ"
ทั้งที่เรื่องราวมันจบไปตั้งนานแล้ว แต่ทำว่าทุกอย่างยังคงเหมือน...เดิม
ไม่ยอมรับความจริงว่าเค้าได้จากไปแล้ว…เหมือนยังหวังว่าเค้าจะกลับมา
ใช้ชีวิตอยู่กับการรอคอย.........ไม่ยอมรับรู้ความเป็นจริงที่ตัวเองมีอยู่
อยู่ในโลกแห่งจินตนาการที่สร้างขึ้นมาเอง เหมือนกับว่าโลกใบนี้ช่างว่างเปล่า…
ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเผชิญกับความจริง ใช้ชีวิตอยู่อย่างทรมาน..จนถึงทุกวันนี้

ถ้ายังคง...จมปลักอยู่แบบนี้ ฝังตัวเองติดอยู่กับ....อดีต
ก็จะไม่มีวันได้รู้หรอกว่า....โลกใบนี้ ยังมีเรื่องราวอีกเย่อะที่จะทำให้เรายิ้มได้
หัวเราะได้ และ ทำชีวิตของตัวเราเองให้มีความสุขไปกับทุกวินาทีที่โลกหมุน
การขังตัวเองติดไว้กับอดีตที่ผ่านมา มีแต่จะทำให้หัวใจอ่อนแอลง......
ถึงจะพยายามทำตัวให้ดูแข็งแกร่งขนาดไหน ก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่า...ไม่ใช่ความจริง

อย่ารอให้ถึงวันนั้น...วันที่หัวใจไม่เหลือชิ้นดี กลับมาสนใจตัวเอง
ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับความจริง แม้ว่าจะต้องเดียวดาย
คิดไว้เสมอว่า..หัวใจ และ ชีวิต ของเราเวลานั้นมีค่า และ
จะต้องดูแล และ ใช้ชีวิตมันให้คุ้มค่าที่สุดการมีชีวิตอยู่
ให้ทุกก้าว...ที่เราก้าวเดินเริ่มต้นเรียนรู้เรื่องราวใหม่ ๆ
อดีตที่เจ็บปวด เป็นเพียงบทหนึ่งใน "....ไดอารี่ชีวิต...."
ใช้ชีวิตที่เป็นของตัวเอง ด้วยหัวใจของตัวเอง
เวลา...มันไม่เคยหยุดรอใคร มีแต่จะเดินไปเรื่อย ๆ
ชีวิตของคนเรานั้น.....จะมีคุณค่าเพิ่มมากขึ้น
ถ้าได้ใช้เวลา...ทุกวินาที อย่างมีความสุข

Ps.
ลองถามหัวใจของตัวคุณเองดูซิว่า ".....เหนื่อยบ้างมั้ย...หัวใจ"

By : กานต์คุง    Date : 31 Mar 2011 07:14