+*+*+Devil...Angel...of...Maya+*+*+...///บทที่2///
สาธุ>/\<


หวังว่าครั้งนี้คงไม่มีคำผิดนะเค่ะ



แล้วลูกแมวจะรำแก้บนถวาย(แต่ไม่แก้ผ้านะ)



ครุครุ




กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด




เรย์ใจร้ายยยยยยยยยยยยยย




ช้านเกียดแก



อันนี้เป็นความเกียดส่วนตัวเจ้าค่ะ


555+




-------------------------------------------


บทที่2...หน้าที่ของ”แฟน”...



“เรย์...เรย์...เรย์!!!...”
ร่างหนาสะดุ้งก่อนจะหันมาตามเสียงเรียก....นี้เค้าเผลอคิดเรื่องเก่าๆอีกแล้วเหรอ มันไม่มีอีกแล้วความเป็นเพื่อน มันจบลงแล้ว



....เหลือแต่เพียง...”ความเกียดชัง”...



“นายเป็นบ้าอะไร...ฉันเรียกนายตั้งนาน....มัวคิดบ้าอะไรอยู่...”

“ก็คิดอยู่ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะให้คนน่ารังเกียดอย่างเธอ...ยอมออกไปจากชีวิตฉันสักที...”

“งั้นก็ขอโทษทีนะ....มันไม่มีวันนั้นหรอก....เพราะฉันยังทรมานนายไม่พอ”
เรย์โกรธจัด....แต่คนอย่างเค้าจะทำอะไรได้ เพราะถึงยังไงการที่เค้ายังต้องพึ่งบารมีของพ่อน้ำข้าวอยู่นั้นมันก็เป็นเรื่องจริง เค้าจึงทำได้แค่เพียงหันหน้าหนีไม่อยากต่อปากต่อคำ

และนั้นทำให้ร่างบางยิ้มเยาะออกมาอย่างผู้มีชัย
ทั้งๆที่จริงแล้ว.......ป่าวเลย....


เค้าแพ้.....ตั้งแต่วันแรกที่เค้าพบกับเรย์....


..................แพ้หัวใจตัวเอง...ที่หลงรักคนๆนี้เข้าอย่างจัง.................


เพราะรักมากจนไม่รู้จะทำยังไง เพราะรักมากจนอยากได้มาครอบครอง เพราะรักมากจนอยากเก็บไว้คนเดียว ถึงแม้จะเป็นวิธีโง่ๆอย่างการใช้อำนาจบังคับจิตใจ แต่เพื่อให้ได้คนๆนี้มาอยู่กับตนแล้วละก็ เค้ายอมทุกอย่าง....


“พ่อค่ะ....ข้าวชอบเรย์....พ่อทำยังไงก็ได้ที่ให้เรย์เป็นของหนูแค่คนเดียว....”



พอมารู้สึกตัวอีกที ความสัมพันธ์ของเค้าสองคนมันก็แตกหักเกินกว่าจะต่อติดได้แล้ว....และคนที่ทำให้มันเป็นแบบนั้นมันก็คือตัวของเค้าเอง....


“พรุ่งนี้ฉันมีถ่ายละครที่พัทยา...และนายก็ต้องเป็นคนไปรับไปส่งฉันด้วย...”

“แต่ฉันมีถ่ายปกนิตยสาร....”

“ยกเลิกซะให้หมด”
นี้คือคำสั่ง ร่างสูงรู้ว่าไม่มีสิทธิปฏิเสธ....

ร่างบางคว้าโทรศัพท์จากกระเป๋าใบเล็กกดหาเบอร์คนคุ้นเคย ผู้จัดการของเรย์

“ฮัลโหล....พี่หยกนี้ข้าวนะค่ะ....เออคิวงานพรุ่งนี้ของเรย์ยกเลิกให้หมดนะค่ะ....ป่าวค่ะไม่มีอะไร...อ่อค่ะถ้ามีปัญหาอะไรโทรหาพ่อนะค่ะ....ค่ะของคุณค่ะ....”
พอกดตัดสายก็หันหน้ามาปะทะสายตากับคนข้างๆทันที

“เห็นมั้ย....แค่นี้นายก็ว่างแล้ว....ไม่มีปัญหาอะไรใช่มะ”

“ข้าวคนอย่างเธอนี่....ฉันเกียดเธอ....ได้ยินมั้ยว่าฉันเกียดเธอ....”


…..อย่าเพิ่งไหลออกมานะน้ำตา..............


“เมื่อไหร่คนอย่างเธอจะหลุดไปจากชีวิตฉันสักที.....”



......อีกไม่นานมันก็ชิน....................


“ถ้านายไม่อยากถูกบังคับ ก็ช่วยทำหน้าที่ของแฟนให้มันดีๆหน่อยสิ”

“ก็ได้....เธออยากให้ฉันทำหน้าที่ของแฟนให้ดีๆใช่มั้ย....งั้นฉันขอใช้สิทธิของแฟนหน่อยแล้วกัน”

ร่างบางถูกเรย์ลากออกจากสตูดิโอตรงดิ่งไปยังบ้าน บ้านหลังใหญ่ราคาเหยียบ 10 ล้าน ที่ถูกซื้อไว้สำหรับเค้าสองคนแต่มันไม่เคยเปิดประตูต้อนรับผู้เป็นเจ้าของบ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว และครั้งนี้มันได้ทำหน้าที่ของมันแล้ว แต่มันควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่นะ

“ปล่อยนะเรย์....ข้าวบอกให้ปล่อย...”
ร่างบางสะบัดข้อมือหวังให้หลุดจากการกอกุม แต่ยิ่งสะบัดแรงมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เรย์เพิ่งแรงบีบมากขึ้นเท่านั้น

“เรย์...ข้าวเจ็บ...ปล่อยเดียวนี้นะ...”

“ก็เธอเป็นคนร้องขอเอง....แล้วจะมาร้องหาอะไรอีกละ...”
เรย์ผลักน้ำข้าวลงบนเตียงในห้องนอนอย่างดุเดือด

............อึ้กก...............


แรงกระแทกเล่นเอาเจ็บจนจุก ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง ใบหน้าของคนเหนือศีรษะเย็นชาจนหน้ากลัว

“มันไม่ใช่แบบนี้นะเรย์...ปล่อยนะ”

“เจ็บสิท่า....แต่มันคงไม่เท่ากับตอนที่เธอหักหลังฉันหรอก...และอีกอย่างนี้ไม่ใช่เหรอคือสิ่งที่เธอต้องการ...”
เรย์ฝังใบหน้าลงตรงซอกคอขาว....ริมฝีปากอุ่นแนบชิดต้นคอพร้อมทั้งลมหายใจร้อนผ่าว


“ไม่เอา...มะ...อืมมมม...”
ริมฝีกปากที่ขยับประท้วงถูกแนบประกบ....ลิ้นร้อนสอดเข้าซอกซอนหนักหน่วง....เรย์โลมเลียหยาดน้ำที่ไหลหยดจากริมฝีปากบางได้รูป มือเรียวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของน้ำข้าวเพียงไม่นานเสื้อผ้าทุกชิ้นก็ถูกปลดออก ยอดอกสีชมพุและจุดอ่อนไหวถูกเล้าโลมด้วยปลายนิ้วและเรียวลิ้น

“อ๊ะ!!!...ไม่นะ “

“คงไม่ใช่ไม่แล้วมั้ง ก็เธอมีอารมร่วมขนาดนี้นี่นา....”
แววจาหยาบโลนกระซิบข้างหู ใบหน้าแดงกล่ำไม่รู้จะโกรธหรืออายดี

มือหนาเริ่มโลมเลียไปทั่วร่างกายบอบบางผิวขาวอมขมพูที่ไม่เคยมีใครแตะต้อง บัดนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยขมเม้ม แดงเป็นจ้ำๆ

เข่าทั้งสองข้างพยายามออกแรงแนบชิดเมื่อรู้สึกถึงอันตรายต่ออวัยวะส่วนซ้อนเร้น เรย์ยิ้มเยาะที่มุมปาก ก่อนสอดมือเข้าใต้ข้อพับเข่าทั้งสองข้าง แยกออกกว้างเพิ่งความอับอายให้อย่างจงใจ ก่อนจะจมดิ่งนิ้วเรียวยาวเข้าไป

“อยะ...อย่า...ระ...เรย์....”
ช่องทางที่ถูกนิ้วเรียวหลอมละลายด้วยความชำนาญ ความรู้สึกที่ได้รับจากความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความสุขสมเจียนคลุ้มคลั่ง

“อ๊ะ...เจ็บบ...”
เจ็บใจตัวเองที่มีอารมณ์ร่วม ปวดร้าวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่อีกคนกลับเฉยชาไร้ท่าทีใดๆหยาดน้ำใสเอ่อคลอสะท้อนแสงไฟ หากแต่เรย์กลับเห็นมันเป็นแค่เครื่องปลุกเร้าอารมณ์




.................................มารยา....................................



...............................เสแสร้ง...................................




.................................แกล้งทำ...................................

มีอะไรบ้างที่เจ้าหญิงอย่างเธอจะทำไม่ได้กัน ถ้าฉันเป็นปีศาจ มันคงไม่ต่างจากเธอที่เป็นนางมารร้าย




ปลายนิ้วเรียวหมุนวนสร้างความเสียวซ่าน แรงกระแทกเล่นเอาร่างบางแทบปลดปล่อย ทั้งที่ปากบอกว่าไม่แต่ลมหายใจกลับร้อยผ่าว เสียงเสียดสีกันของปลายนิ้วกับผิวเนื้อเนียนดังกังวานในห้องที่เงียบงัน

“อ๊ะ...อ้า...”
เสียงครางกระเส่าเล็ดลอดอย่างน่าสมเพช...รังเกียดตัวเองที่พ่ายแพ้ต่อการปลุกเร้าเพียงแค่อารมณ์

“อ๊า...”
เสียงร้องสุดท้ายดังขึ้นก่อนของเหลวขุ่นจะไหลย้อนปลายนิ้วออกมา เรย์ประคองร่างที่อ่อนยวบลงอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง

“ยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ...ฉันจะทำให้เธอนึกเสียใจในสิ่งที่เธทำไว้กับฉัน”
กระแสเสียงเย็นยะเยือก กับแววตาที่แสนเย็นชา

“พอเถอะ....ได้โปรด...”

“ถ้าอยากให้พอ....ก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระซะสิ....”
ร่างสูงกระซิบแผ่วเบาข้างหู

“ไม่มีทาง....”
น้ำข้าวพยายามเค้นเสียงครั้งสุดท้ายก่อนจะพุดออกไป....

“งั้นฉันก็จะทรมานเธอให้ตายทั้งเป็น...”


น้ำอุ่นใสไหลรินจากดวงตาคู่งาม ร่างที่เพิ่งผ่านพ้นจุดสูงสุดถูกชยับโยกจากเบื้องล่างอีกครั้ง ร่างกายที่กำลังไวต่อสัมผัสยากนักที่จะต้านทานต่อแรงกระตุ้นต่อเนื่องนี้ได้

ไม่รู้ว่าค่ำคืนนี้จะดำเนินไปจนถึงเมื่อไหร่.....แต่มันคงจะยาวนานพอที่จะทำให้หัวใจดวงนี้...ด้านชาขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง....







.......................บางที....นี้อาจจะเป็นโทษทัณฑ์ที่เค้าสมควรจะได้รับแล้วกระมั้ง......................




หลังเสร็จสิ้นกิจกรรม น้ำข้าวหลับสนิทคล้ายสลบ ไม่สิ บางทีอาจจะหมดสติไปจริงๆก็เป็นได้ แสงไฟสลัวสาดส่องร่างขาวนวลบนเตียง


“ข้าว....เธอไม่อยากให้ฉันทำแบบนี้....แต่รู้มั้ย....สิ่งที่เธอทำกับฉัน...มันร้ายกาจกว่านี้หลายเท่านัก!!!....”
ว่าพลางนิ้วหน้าด้วยความเจ็บปวด กระแสเสียงเกรี้ยวกราดชนิดท่าทีเยือกเย็นตลอดมาราวกับเรื่องโกหก

“เธอตังหากที่เป็นฝ่ายทรยศฉันก่อน”
ความขมขื่นเปล่งประกายในดวงตาขณะเจ้าตัวตัดพ้อ เจ้าของเปลือกตาที่หลับสนิทหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แค่เค้าเห็นแบบนั้นก็รู้สึกอยากจะบีบคอคนตรงหน้านี้ให้ตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด...


Truuu….Truuu…..

เสียงโทรศัพท์เรียกสติร่างหนา...ก่อนที่เค้าจะตัดสินใจทำอะไรบ้าๆลงไป

“ฮัลโหล...”

(เรย์...พี่อายนะจ๊ะ....น้ำข้าวอยู่กับเรย์หรือป่าว....พี่โทรติดต่อเค้าไม่ได้....ตอนนี้คนทั้งกองถ่ายรอเค้าอยู่ที่พัทยาหน่ะจ๊ะ....)

“อ่อ...เออครับ....ข้าวอยู่กับผม....ถ้าไงเดี่ยวผมพาตัวไปที่กองถ่ายให้นะครับ....พี่ไม่ต้องเป็นห่วง...”

(เฮ้ย...ค่อยยังชั่ว....ถ้าไงพี่ฝากเรย์ด้วยนะ...)

หลังจากกดตัดสาย....เรย์ก็หันไปปลุกคนที่ยังคงหลับสนิท...คนที่เค้ารังเกียดสุดชีวิต...

“ข้าว...น้ำข้าว....ตื่นได้แล้ว...”

“อืมมมม....แม่นมค่ะ...ข้าวขออีก5นาทีนะ....”
ร่างบางบ่นงึมงำ โดยไม่ได้ลืมตามองว่าคนที่ปลุกเป็นใคร....

“...ข้าว....”
เรย์ใจเย็นมากพอที่จะลองเรียกดูอีกรอบ แต่เชื่อสิถ้าร่างตรงหน้านี้ไม่ตื่นเค้าคงต้องลากเข้าห้องน้ำทั้งอย่างนี้เป็นแน่ ร่างหนาเขย่าแขนคนตัวเล็กเบาๆ....เปลือกตาที่เคยปิดสนิทค่อยๆเปิดขึ้น แต่พอเห็นคนปลุก หัวสมองที่เคยขาวโพลนก็ลำดับเหตุการณ์ตรงหน้าได้เป็นฉากๆ....ร่างบางถอยร่นหนีจนชิดขอบเตียงอีกด้าน

“อย่าเอามือสกปรกของนายมาแตะต้องตัวฉันนะ....”
เรย์หัวเราะยิ้มเชือดเชือน

“หึ...มันก็สกปรกพอกันนั้นแหละ....”


.......นั้นสินะ....สำหรับเรย์....เค้าก็คงไม่ได้ขาวสะอาดเท่าไหร่นัก.....

“พี่อายผู้จัดการสาวสุดสวยของเธอโทรมาตามเรื่องคิวงานถ่ายละครที่พัทยา...ไปเตรียมตัวซะสิ....ฉันจะไปส่ง....ยังไงวันนี้ฉันก็ว่างทั้งวันอยู่แล้วนี่...”
เรย์พูดประชดประชัน....น้ำข้าวได้แต่สะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินหายลับไปในห้องน้ำและอีกไม่กี่นาทีต่อมาร่างบางก็ออกมายืนแต่งตัวอยู่ข้างเตียง.....เรย์นอนจ้องร่างบอบบางเขม่งจากเมื่อคืน ไม่มีส่วนไหนที่ไม่เคยผ่านสายตาของเค้า....

ความรู้สึกของคนที่ถูกจ้องตอนเปลี่ยนเสื่อผ้าแค่นี้ก็ทำให้ขัดเขินจนหน้าแดงแล้วแต่เรย์คงไม่เข้าใจล่ะมั้ง


........................เพราะสำหรับเรย์................



........................เค้าคือนางมารร้าย...............


“มองอะไรอยู่ได้....”

“ก็มองคนหน้าด้าน...”
เรย์ตอบอย่างทันควัน...

“ก็คนหน้าด้านคนนี้ไม่ใช่เหรอ....ที่นายมีอะไรด้วยเมื่อคืน....”

“ใช่....ก็เพราะว่าเธอมันง่ายไง...”
การต่อปากต่อคำจบลงด้วยชัยชนะของเรย์


Truuu…Truuu….

เสียงโทรศัพท์ของเรย์ดังขึ้นอีกครั้ง....แต่คราวนี้กลับเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเค้าเองที่โทรมา

“ครับ...”

(เรย์.....นายไปทำอะไรให้น้ำข้าวไม่พอใจหรือป่าว...)
เรย์เหลือบมองคนที่นั่งยิ้มแบบแปลกๆอยู่ที่หน้ากระจก....

“ทำไมครับ....เกิดอะไรขึ้น....”

(ก็นายถูกถอดออกจากการเป็นพรีเซ็นเตอร์ตัวใหม่ของSony แล้วก็งานพิธีกร ร่วมทั้งงานถ่ายแบบอีกเป็นสิบ....)

“อะไรนะพี่!!!...โอเคครับ....ผมเข้าใจแล้ว....เดียวผมจัดการเอง...”
เรย์กดวางสายก่อนจะลุกขึ้นมากระซากแขนคนตรงหน้ากระจก.....ทั้งโกรธ....ทั้งโมโห....จนอยากจะฆ่าให้ตาย

“เธอทำอะไรของเธอ....ถอนงานฉันทำไม”
ตวาดเสียงลั่นร่างบางตัวสันคลอนไม่เป็นท่าจากแรงเขย่า....



.....เพี้ยะ!!!....

เสียงจากฝ่ามือกระทบใบหน้าหล่อเหลา....รสชาติเค็มประแล่มๆบ่งบอกถึงความแรงของฝ่ามือได้เป็นอย่างดี...

“นี้คือสิ่งตอบแทนที่นายทำไว้กับฉัน....จำไว้นะเรย์.....ฉันคือเจ้าชีวิตนาย...อย่าบังอาจทำอะไรนอกเหนื่อยจากที่ฉันสั่ง....แล้วก็ถ้าสงบสติอารมณ์ได้เมื่อไหร่ก็ออกไปด้วยแล้วกัน...ฉันจะรออยู่ที่รถ...อย่านานนักล่ะ”
ร่างบางกระแทกส้นเท้าก่อนจะสะบัดตัวออกจากห้องไป เรย์ยืนนิ่ง นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่มีใครตบหน้าเค้าแรงขนาดนี้ ใบหน้ามันรู้สึกชาไปทั้งแทบแต่ที่เจ็บมาที่สุดกลับเป็นตรงที่หัวใจ เจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรร่างตรงหน้าได้...


“โธ่เว้ยยย!!!....”

............................เพล้ง................................

เสียงกระจกแตกเป็นเสียงๆ....กระจกของโต๊ะเครื่องแป้งสุดหรูบัดนี้กลับกลายเป็นเศาเล็กเศษน้อย.....หยดเลือดซิบๆไหลจากมือหนา......แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจกับอาการเจ็บปวดสักเท่าไหร่


--------------------------------------------




นี้ๆๆ


มีคำถามๆๆๆๆๆ




เพื่อนๆคิดว่ารหว่างเรย์กะน้ำข้าว




คิดว่าคนไหนเลวก่ากันอ่ะ



อยากรู้ๆๆ

By : Mim€    Date : 25 Apr 2008 18:25