|
+*+*+Devil...Angel...of...Maya+*+*+...///บทที่1///
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย
เหนื่อยยยยยยยยยยยยยย
เหงื่อตก 
กว่าจะพิมพ์เสร็จอีกรอบ
เล่นเอาซะเลือดตาแทบกระเด็น
ฝากด้วแระกันนะค่ะ
ร๊ากกกกกกกกกกกกกก
นะจุฟๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 
---------------------------------
บทที่1....จุดเริ่มต้น...
ว่ากันว่าคนเรามักมีอยู่สองด้าน คือด้านที่ดีกับด้านที่ไม่ดี ไม่มีใครในโลกดีพร้อมไปเสียทุกอย่าง หรือแม่แต่เลว ทราม ต่ำ ช้า หาความดีไม่ได้ พระเจ้าท่านได้กำหนดมาแล้วว่า ทุกสิ่งบนโลกใบนี้ต่างก็ ดำ มีขาว มีแสง มีเงา ถ้าหากไม่มีสีดำ แล้วเราจะรู้ได้ไงวันนั้นคือสีขาว และถ้าหากไม่มีแสง เงาก็คงไม่ถือกำเนิด ของทุกสิ่ง มันมีความหมายในตัวของมันเองและเช่นกัน ถ้าไม่มีเจ้าชาย ก็คงไม่มี ปีศาจ ถึงแม้คำสองคำนี้จะมีความหมายห่างกันแสนไกล แต่ใครเลยจะรุว่ามันอยู่ใกล้กันแค่เพียงเส้นผมกั้น หากคนๆนั้นต้องอยู่แบบ "ปีศาจร้าย ในคราบ เจ้าชายแสนดี"
.
...แชะ...แชะ...
เสียงกดชัตเตอร์รัวถี่ยิบ...ร่างบางในชุดหนังสีดำ กับฉากหลังสีเงินระยับ โปรยปรายไปด้วยขนนกสีขาว รอยยิ้มสดใสรับกับใบหน้าขาวบริสุทธิ์ อีกทั้งแสงสปอตไลท์ยิ่งขับให้ผิวขาวอมชมพูดูเด่นขึ้นทันตา...
ทายาทคนเดียวของเจ้าพ่อแห่งวงการบันเทิง สยามอินเตอร์ ค่ายหนังยักษ์ใหญ่ที่ติดอันดับ 1-3 ของเอเชีย สารธาน หิรัญยวุฒิพิพัฒน์ เจ้าหญิงแห่งเมืองมายาที่ควรคู่กับเจ้าชายมากที่สุด ด้วยใบหน้าแสนหวาน กับรอยยิ้มที่ชวนหลงใหล จึงไม่แปลกเลยที่คนๆนี้จะเข้าวงการบันเทิงตั้งแต่อายุเพียง 3 ขวบ
"เอาล่ะ...พักกองได้...เอ้า!!!...เตรียมถ่ายเซ็ตต่อไป..."
เสียงช่างภาพสั่งพักเบรค ไม่นานนักทีมงานร่วมสิบชีวิตต่างก็วิ่งวุ่นเพื่อเตรียมฉากอื่นต่อ ผิดกับร่างบางที่ขอแอบมานั่งหลบมุมทำหน้าเบื่อหน่ายชีวิอยู่คนเดียว เค้าคงไม่รู้สึกเซงมากนัก หากคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น "คนรัก" ไม่ยอมรับโทรศัพท์ร่างบางเลยตั้งแต่เมื่อคืน...
"มานั่งทำหน้าเป็นแมวเหงาอยู่ตรงนี้นี่เอง...พี่ตามหาแทบแย่..."
"อ๊ะ...พี่กี้กลับมาจามญี่ปุ่นเมื่อไหร่ค่ะ"
"เมื่อเช้าน่ะ...ลงเครื่องปุบก็มาหาเราทันทีเลยนะ..."
เจ้าของชื่อยิ้มรับพร้อมทั้งขยี้ผมร่างบางเบาๆ...กี้นายแบบสาวสุดล่อที่มีชื่อเสียงไม่แพ้เจ้าชาย ทั้งยังเป็นรุ่นพี่ที่เค้าเคารพ เพราะการที่เค้ามีฝีมือการแสดงที่เก่งกราดก็ได้คนๆนี้แหละช่วยดูแล และสั่งสอนมาตลอด
...ของฝากอะ...ของฝาก...
นี้หวงอยู่เรื่องเดียวหรือไง...
แหะๆ...นิดนุงนะ
ไม่ต้องหวงเดี่ยวพี่ให้คนขนไปไว้ที่บ้านให้นะ...โอเค? ...
รักพี่กี้ที่สุดเลยค่ะ...
น้ำข้าวกระโดดกอดร่างสูงด้วยความคุ้นเคย แต่คนทั้งคู่คงไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของใครบางคนที่มองเห็นตังแต่ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องจนถึงเดี่ยวนี้ มองเห็นทุกอย่างผ่านกรอบแว่นตาสีชา
คิดจะควบทีเดียวสองคนเลยหรือไง....แค่ชั้นคนเดียวมันยังบำเรอเธอไม่พอใช่มั้ยที่รัก...
คนทั้งคู่หันไปมองผู้มาเยือนคนใหม่ กี้ยิ้มเจื่อนๆให้กับคนตรงหน้า
แหม...เอ๋ยคำทักทายได้ถึงใจจังนะเจ้าชาย
คงไม่เท่าคุณหรอกครับ....พอกลับมาปุปก็รีบวิ่งมาหาแฟนชาวบ้านเค้าปับแบบนี้....คนอย่างผมคงสู้ไม่ได้...
เรย์...หยุดพูดเดี่ยวนี้นะ...
น้ำข้าวร้องปรามริมฝีปากกล้าของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรัก
...................คนรัก....ที่แค่ในนาม.......................
หึ....แค่ฉันคนเดียวมันไม่ทำให้เธออิ่มหรือไงถึงต้องร่อนไปหาคนอื่น....
มันจะไปอิ่มได้ไงกันละ....คนอย่างนายยังเรียกน้ำย่อยฉันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ....ไม่เหมือนพี่กี้แค่ฉันเห็นก็อิ่มอกอิ่มใจ อิ่มไปถึงข้างในแล้ว
ร่างบางพูดไม่พูดป่าวกลับส่งสายตาท้าทายให้กับคนตรงหน้าทั้งยังเดินไปโอบรอบคออีกคนอย่างจงใจ แสร้งไล้ปลายนิ้วเบาๆไปที่เส้นผม
คนที่ลำบากใจที่สุดก็คงหนีไม่พ้นคนตรงกลางอย่างกี้ที่อยู่ๆก็กลายเป็นเครื่องมือยั้วโมโหของร่างบางไปเสียแล้ว
น้ำข้าวลูกสาวคนเดียวของท่านประธาน แถมพ่วงด้วยตำแหน่งเจ้าหญิงแห่งวงการบันเทิง มีใครบ้างที่ไม่อยากได้เป็นเจ้าของ แต่คนๆนี้กลับเลือกที่จะอยู่ กับคนแบบเรย์ คนที่เค้าไม่เคยคิดว่าเป็นเจ้าชายสมฉายา ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าคนๆนี้ยอมทนได้ยังไง คนเพียบพร้อมอย่างน้ำข้าว ทำไมถึงต้องยอมให้คนแบบเรย์เฝ้าดูถูกอยู่ร่ำไป
.............................แต่เหตุผลนับพันกลับอธิบายได้ด้วยคำๆเดียว...............
....................................................ก็เพราะรัก.............................................
....................................................ถึงยอมทน...............................................
เจ้าหญิง.....เตรียมตัวได้แล้วครับเสียงช่างภาพตระโกนเรียกร่างบาง....น้ำข้าวละสายตาจากคนรัก ก่อนจะหันเตรียมตัวเข้าไปทำงานของตัวเองต่อ
เออ...ถ้าไงพี่กลับก่อนดีกว่านะข้าว...ไว้ว่างๆจะมาหาใหม่นะ...ร่างสูงรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยของตัวเองเลยหาทางชิ่งหนีกลับก่อนจะดีกว่า
อ่อ...ค่ะ...ไว้เจอกันนะค่ะ...
..................จุฟ........................
น้ำข้าวเขย่งปลายเท้าหอมแก้มกี้ต่อหน้าต่อตาอีกคนอย่างจงใจ หวังเหลือเกินว่าร่างตรงหน้าจะมีอาการหึงเค้าบ้างแม้เพียงน้อยนิด แต่กลับว่างป่าว เรย์มองน้ำข้าวด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างถึงที่สุด พร้อมทั้งบ่นพึมพรำเบาๆพอให้ได้ยินกันแค่สองคน...
ร่าน....
รอยยิ้มเหยียดหยันกับสายตาดูแคลน ถูกส่งมาให้ร่างบางอย่างไร้ท่าทีปิดบัง
ก็เหมาะสมดีแล้วไม่ใช่เหรอ...ร่านๆอย่างฉัน....กับเลวๆอย่างนาย...
พอพูดจบน้ำข้าวก็เดินกลับไปถ่ายแบบต่อ ทิ้งให้อีกคนหน้าแดงกล่ำด้วยความโกรธจัด
...เอาสิเรย์.....นายจะว่ายังไงฉันก็ได้....จะดูถูกฉันยังไงก็ช่าง...
...หัวใจดวงนี้มันก็ไม่เจ็บอีกแล้ว....เพราะมันเจ็บจนด้านชา....
...ชินชากันความรัก....ที่ฉันมีให้นาย...
...มันจะไม่มีอีกแล้ว...ความทรงจำดีๆระหว่างเรา...
...แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ....ถึงมันจะเป็นความทรงจำที่โหดร้าย....
...แต่ของร้องได้มั้ย....ช่วยเก็บฉันไว้ในความทรงจำของนายก็พอ...
++++4 เดือนก่อน +++++
อะไรนะครับ!!! จะให้ผมคบกับน้ำข้าว ผมทำไม่ได้ น้ำข้าวเป็นเพื่อนผมนะครับผมทำไม่ได้จริงๆ
ก็เลือกเอานะเรย์...ว่าจะยอมคบกับน้ำข้าว...หรือจะจบชีวิตในวงการบันเทิงของนายเพียงเท่านี้...เพราะนี้เป็นคำสั่งของท่านประธาน
เสียงผู้จัดการสาวสุดเท่พูดกับเด็กในสังกัดของตน...
ท่านประธาน?...แล้วเรื่องนี้มาเกี่ยวอะไรกับท่านประธานด้วยละครับ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆท่านถึง....หรือว่า...น้ำข้าว....ไม่จริงอ่ะ...ผมไม่เชื่อ
มันก็อย่างที่นายคิดนั้นแหละเรย์...ฉันอยากจะเตือนอะไรนายไว้อย่างหนึ่งนะ....ในฐานะที่ฉันเป็นผู้ดูแลและเป็นคนลากนายเข้ามาอยู่ในโลกโสมมใบนี้ด้วย....ที่นี้ไม่ได้สวยงามอย่างที่นายคิด....จำไว้อย่างเชื่อใจใครนอกจากตัวเอง....แม้จะเป็นฉันก็ตาม....เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันล้วนไม่มีอะไรแน่นอนนักหรอก.....
...และจากวินาทีนั้นมา....
เรย์...คนที่เชื่อมั่นใจความรัก...เชื่อมั่นในมิตรภาพ....เคยคิดมาตลอดว่าสิ่งเหล่านี้หาชื่อไม่ได้ด้วยเงิน...
.....................บัดนี้...เรย์...คนนั้นได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว..........................
จะเหลือก็เพียงแต่....
เรย์...คนที่รักแค่ตัวเอง....เชื่อมั่นแค่ตัวเอง.....คนที่พร้อมไปทุกอย่าง....จะขาดก็แต่เพียง....
....................หัวใจ....ที่รักคนอื่นเป็น.............
-----------------------------------------------
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เมื่อยมือจัง
น้ำตาไหลพรากๆ
ใครเม้นๆขอให้สวยวันสวยคืน
คริคริ
By : Mim Date : 21 Apr 2008 17:49  
|
