ฉันคงจะรักเทอไม่ได้
........กาลครั้งหนึ่งมาแร้ว มีแคว้นแห่งหนึ่งชื่อว่า "แคว้นทานตะวัน" แคว้นทานตะวันเป็นแคว้นที่อุดมสมบูรณ์
พอสมควร และพระธิดาของแคว้นนี้ คือ เจ้าหญิงหวานจัง ซึ่งมีพระสิริโฉมงดงามมาก
และเป็นเจ้าหญิงองค์เดียวซะด้วยของเมืองนี้
ทางทิศตะวันออกของแคว้นทานตะวัน มีป่าแห่งหนึ่งชื่อว่า "ป่าหิรันต์" หรือชาวบ้านในแคว้นนี้
เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า "ป่าต้องห้าม" ป่านี้จะถูกปิดห้ามให้ทุกคนในหมู่บ้านเข้าไป สาเหตุก้อคือ
ทุกสิ่งทุกอย่างในป่าแห่งนี้ล้วนต้องคำสาบ ต้นไม้ ใบไม้ ดอกไม้ แม้กระทั่งต้นหญ้า..
วันหนึ่งเจ้าหญิงหวานจัง ได้ฝืนคำสั่งของแคว้น คือการหนีไปเที่ยวในป่าต้องห้าม
กับสาวรับใช้วาลู เจ้าหญิงได้เดินเล่นในป่าไปเรื่อยๆ จนเห็นดอกไม้ดอกหนึ่งซึ่งสวยมาก
เจ้าหญิงหวานจัง ก้อทรงเด็ดดอกไม้ดอกนี้กลับมาพระราชวัง
หารู้ไม่ ดอกไม้ที่เจ้าหญิงหวานจังนั้นทรงเด็ดกลับมานั้น ได้มีคำสาบ..
รุ่งเช้า.. เจ้าหญิงหวานจัง ก้อหลับใหล ไม่รู้สึกตัว..
มีการสอบสวนหาสาเหตุกันใหญ่ จนสาวรับใช้วาลูได้เล่าถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
คือเจ้าหญิงหวานจังได้แอบไปเด็ดดอกไม้ในป่าต้องห้าม..
โหรหลวงชุน ได้เข้ามารักษาอาการเท่าไหร่ เจ้าหญิงก้อไม่สามารถพื้นขึ้นได้
จนได้นำดอกไม้ที่เจ้าหญิงหวานจังเด็ดมานั้นมาพิจารณา จนได้รู้ถึงสาเหตุว่า
คำสาบของดอกไม้นี้คือ ดอกไม้แห่งการเลือกคู่ ซึ่งผู้เด็ดดอกไม้นี้จะหลับใหล
จนกว่าจะมีบุคคลที่ถูกลิขิตมาจุมพิต แต่..ถึงแม้จะจุมพิตได้ และบุคคลนั้นจะเป็นผู้ถูกลิขิต
แต่หากเจ้าหญิงไม่ได้มีความรู้สึกรักใคร่ ก้อไม่อาจจะทรงพื้นขึ้นมาได้
แต่เจ้าหญิงจะทรงมีความรู้สึกได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าหญิงนั้นไม่อาจสามารถลืมตามองเห็นได้
ต้องใช้เพียงความรู้สึกอย่างเดียวเพียงเท่านั้น เพราะเจ้าหญิงนั้นแค่ทรงหลับตาคล้ายคนนิทรา
แต่มีความรู้สึกรับรู้ทุกอย่าง แต่ไม่สามารถขยับเนื้อตัวได้..

โหรหลวงชุน ได้ออกประกาศทั่วแคว้น และส่งสาสน์ไปยัง เจ้าชายนาคินแห่งแคว้นภูไท
ซึ่งเป็นคู่หมั่นของเจ้าหญิงหวานจัง เจ้าชายนาคินได้เดินทางมาดูพระอาการของเจ้าหญิงหวานจัง
แม้จะทำทุกอย่างและการจุมพิตแต่เจ้าหญิงก้อยังไม่ตื่นขึ้นมา..
....ภายในป่าต้องห้าม ซึ่งป่านี้ปกครองด้วย ฤาษีเปวู..
ซึ่งเป็นฤาษีที่เก่งกล้าและมีจิตเมตตา จึงเป็นที่รักและเคารพต่อสัตว์ทุกตัวในป่า
ฤาษีเปวูรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในแคว้นทานตะวัน และรู้ถึงบุคคลที่ถูกลิขิตไว้
นั่นก้อคือ หมูอาเร่จัง ซึ่งเป็นหมูในป่าต้องห้าม และเป็นสัตว์ตัวเดียวที่สามารถสื่อสารภาษาคนได้
หมูอาเร่จัง ได้รู้ถึงเรื่องราวเกี่ยวกับตน ซึ่งได้ถูกลิขิตให้เป็นผู้ช่วยเหลือเจ้าหญิงหวานจัง
หมูอาเร่จังตกลงและเดินทางไปยังแคว้นทานตะวันเพื่อช่วยเจ้าหญิง โดยได้รับพรจากฤาษีเปวู
คือสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่เป็นได้เพียงมนุษย์ผู้หญิงเท่านั้น..
..อาเร่จังได้เดินทางไปถึงพระราชวังและเสนอตัวเองเป็นผู้ดูแลเจ้าหญิงหวานจังในฐานะ
สาวรับใช้คนหนึ่ง ทุกๆวันอาเร่จังก้อจะดูแลการแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้าหญิง
นั่งพูดคุยเป็นเพื่อน ร้องเพลงให้ฟัง เล่านิทานให้ฟัง อย่างนั้นทุกวันๆ
เจ้าหญิงก้อทรงรับรู้ในสิ่งที่อาเร่จังทำให้ แต่เจ้าหญิงก้อยังไม่สามารถลืมตาได้
วันเวลาผ่านไปนานแสนนาน อาเร่จัง ก้อยังคงร้องเพลงเดิมๆ และเล่านิทานเรื่องเดิมๆ
จนวันหนึ่งอาเร่จังตัดสินใจจะจุมพิตเจ้าหญิงหวานจัง แต่หากจุมพิตแล้วเจ้าหญิงได้พื้นขึ้น
อาเร่จังก้อหมดหน้าที่ และต้องกลับป่าต้องห้ามดั่งเดิม..
แต่..อาเร่จังกลับรู้สึกรักในตัวเจ้าหญิงหวานจังขึ้นมาน่ะสิ และไม่อยากจะจากเจ้าหญิงไป
แต่เพื่ออนาคตและชีวิตของเจ้าหญิง อาเร่จังต้องทำ แม้อาจจะสูญเสียเจ้าหญิงไปชั่วชีวิต..
อาเร่จังตัดสินใจจุมพิตเจ้าหญิงหวานจัง จู๊บ! และหนีกลับป่าต้องห้ามไป..
รุ่งเช้า.. เจ้าหญิงทรงตื่นจากนิทรา เป็นที่ดีใจของพระราชา โหรหลวง ตลอดไปจนถึงประชาชนทุกคน
แต่เจ้าหญิงกลับถามหา อาเร่จัง สาวรับใช้ที่อยู่เคียงข้างตลอดมา..
โหรหลวงได้ทรงบอกกับเจ้าหญิงหวานจังว่า อาเร่จังได้ลาออกและกลับบ้านไป
เจ้าหญิงได้ออกตามหาอาเร่จัง ทั้งที่ไม่รู้ความรู้สึกตัวเองว่าเพียงแค่อยากเห็นหน้า
หรือว่าความรู้สึกผูกพัน.. เจ้าหญิงได้ออกตามหาอาเร่จังไปทั่วๆ ออกเดินทางไปยังทุกทิศ
จนได้พบกับ อาเร่จังอีกครั้ง แต่ว่า อาเร่จังได้อยู่ในร่างเดิม คือ หมู
น้ำเสียงที่คุ้นเคย แม้ว่าอาเร่จังจะปฏิเสธแค่ไหน เจ้าหญิงก้อยังคงจำได้ จนอาเร่จังยอมรับ
เจ้าหญิงได้บอกในทุกความรู้สึกที่มีต่ออาเร่จัง ความรักที่ดี ความผูกพันที่ก่อตัวขึ้น
แม้ดวงตาอาจไม่สามารถจะมองเห็นได้ แต่เมื่อใช้เพียงความรู้สึกสัมผัส
ก้อได้รู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างนั้น มันมีความหมายมากกว่าการใช้ดวงตามองด้วยซ้ำ
เจ้าหญิงขอให้อาเร่จังไปอยู่ด้วยกันในวัง..
อาเร่จังได้ปฏิเสธและขอร้องให้เจ้าหญิงนั้นกลับไป "ตัวเราเป็นเพียงแค่หมู เป็นเพียงแค่สัตว์ตัวหนึ่ง
ที่ไม่อำนาจใดๆ ไม่มีพระราชวังที่ใหญ่โต ไม่ใช่เจ้าชายที่รูปงาม ไม่มีอะไรที่คู่ควรกับ
ชีวิตของเจ้าหญิง เราแตกต่างกันเกินไป แม้ว่าเราจะมีความรู้สึกให้กับเจ้าหญิงเช่นกัน
แต่หากความเป็นจริง มันทำให้เรานั้นอยู่คู่กันไม่ได้ อยากให้เจ้าหญิงได้กลับไปอยู่ในที่ๆ
ที่เป็นของเจ้าหญิง เราไม่อาจจะไปยืนยังที่ตรงนั้นได้ หากแม้เราจะได้เป็นมนุษย์ก้อตาม
แต่เราไม่ได้มีวาสนาใดๆที่คู่ควรกับเจ้าหญิงเลย กลับไปซะ ไปอยู่ตรงนั้น

และจงจำเอาไว้ แม้เราจะไม่ได้เกิดมาคู่กัน แต่ว่าเราสามารถอยู่เคียงข้างกันได้ ตลอดไป.. "
เมื่อพูดจบอาเร่จังก้อหันหน้าเดินกลับไปยังป่าต้องห้าม ด้วยน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม..
สุดท้ายอาเร่จังก้อกลับไปอยู่ในป่าต้องห้ามเหมือนเดิม

ความรักน่ะ บางครั้งไม่จำเป็นต้องครอบครองเสมอไป
ความรักทำให้คนเห็นแก่ตัว แต่ถ้าเราควบคุมหัวใจและความถูกต้องได้ ความรักก้อจะไม่ทำร้ายตัวเอง
และก้อคนรอบข้าง สิ่งที่เราทำแล้วสุขใจ คนรอบข้างสุขใจ ก้อเพียงพอแล้ว ไม่เห็นต้องเรียกร้องอะไร
ให้มากมาย ความรักไม่ได้ทำให้เห็นแก่ตัวอย่างเดียวหรอกนะ แต่มันทำให้รู้จักการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ต่างหากเล่า..๐^.^๐


จบแร้วค๊าบ หนุกไม่หนุกก้อช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะคับ

By : หมูจุ๋ย    Date : 29 Apr 2007 11:44