|
แรงรัก...พิศวาสแค้น*3(ครั้งสุดท้าย)
ก๊ากกกกก
ออกแนวดีใจมากมายที่มีคนสนใจผลงานของฮิโอโนะขนาดนี้
เหอะๆๆๆๆรักทุกคนมากมาย
ไม่รู้จจะพูดออกมาเป็นคำพูดยังไง
เอาเหอะๆรักทุกคนจริงคร้าบ
โดยเฉพาะคอมเม้นขอบคุณมาก
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นที่มีให้
เพียงแค่ท่านเม้นถึงแม้จะเป็นข้อความสั้นๆแค่นั้นก็ทำให้คนแต่งมีกำลังใจที่จะแต่งต่อไปแล้วคร้าบ
ความรู้สึกที่ได้อ่านคอมเม้นเป็นความรู้สึกที่ดีสุดๆไปเลยสำหรับนักเขียนทุกคนเพราะเราได้รู้ว่าคนอ่านรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เราทำเพื่อเค้า
ขอบคุณจริงๆคร้าบ
**********************
ร่างสูงนั่งหน้าเครียดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในห้องทำงาน หลายวันที่ผ่านมาทุกอย่างดูวุ่นวายสับสนทั้งเรื่องธุรกิจที่อยู่ๆก็เกิดปัญหาต่างๆรุมเร้าเข้ามาไม่ขาดสาย เส้นทางการส่งของผิดกฎหมายสำคัญหลายเส้นถูกจับได้ สาขาย่อยๆหลายแห่งถูกแทรกแซงจนต้องล้มละลายในที่สุดเหมือนเรื่องทั้งหมดมีผู้จักการวางแผนอยู่เบื้องหลัง และที่สำคัญซือหลงก็พอจะรู้ว่าตัวการในครั้งนี้เป็นใครกันแน่
โธ่เว้ย.........ซือหลงคว้าหนังสือขึ้นก่อนจะขว้างออกไปชนกับประตูห้องตกลงใกล้ปลายเท้าคนๆหนึ่ง.....ร่างบางก้มลงเก็บหนังสือก่อนจะเดินไปวางไว้ที่ชั้นตามเดิม แล้วเดินเอากาแฟมาวางไว้บนโต๊ะ
เกิดเรื่องอะไรร้ายแรงมากเหรอค่ะ
ป่าวหรอก...ไม่มีอะไรปัญหาแค่นี้ชั้นจัดการได้อยู่แล้วเธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ฟูยุรู้ดีว่าครั้งนี้ดูท่าจะหนักเอาการ เพราะไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นซือหลงก็ไม่เคยเลยที่จะลงมือเองสักครั้ง ทุกอย่างจะเรียบร้อยก่อนถึงมือซือหลงทุกครั้งไปด้วยฝีมือของสี่ผู้พิทักษ์ แต่ดูว่าครั้งนี้จะหนักมากจริงๆ
ฟูยุมานี้สิ......ชั้นไม่ได้กอดเธอหลายวัน.....คิดถึงชั้นบ้างมั้ยซือหลงดึงมือร่างบางให้มานั่งบนตักก่อนจะโอบกอดจากด้านหลัง วางคางหนาไว้บนไหล่มน
ใครจะคิดถึงคน sex จัดอย่างคุณกันล่ะ...ดีซะอีกฟูยุจะได้ไม่เหนื่อยร่างบางแลบลิ้นย่นจมูกใส่ปฏิกิริยาออดอ้อนไม่ค่อยมีให้เห็นบ่อยนักสำหรับคนทั้งคู่
หึ....ปากดีจังนะเรา...ชั้นเคลียงานเสร็จเมื่อไหร่จะไม่ให้เธอนอนเลยร่างสูงยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้นไปอีกถึงจะเกิดอะไรขึ้นมากมายเพียงไรแต่ขอให้ร่างตรงหน้านี้อยู่เคียงข้างก็พร้อมที่จะก้าวผ่านทุกปัญหาไปได้แล้ว
อย่าให้รอนานนักนะค่ะ....เดี่ยวฟูยุจะไปลงกับคนอื่นซะก่อน..ร่างบางข่มขู่ ซือหลงเหยียดยิ้มนิดๆแล้วเอานิ้วจิ้มไปบนหน้าผากเล็ก
เธอไม่ทำแบบนั้นหรอก.....เพราะชั้นรู้ว่าเธอมีอารมณ์กับชั้นแค่คนเดียว...น้ำเสียงบ่งบอกถึงความมั่นใจตัวเองสุดชีวิต
เชอะ....คนหลงตัวเอง
จะพิสูจน์ดูมั้ยล่ะว่าชั้นหลงตัวเองหรือป่าวร่างสูงกดทับริมฝีปากได้รูปเข้ากับปากหยักงามเรียวลิ้นสอดแทรกความหวานคละคลุ้งไปทั่ว ฟูยุจูบตอบกลับมาอย่างเร้าร้อนจนร่างสูงโอบอุ้มร่างเล็กขึ้นในวงแขน กวาดข้าวของที่อยู่บนโต๊ะลงจนหมดให้เหลือที่ว่างพอจะเอนแผ่นหลังบางลงไป
ซือหลงยิ้มน้อยๆที่เห็นร่างบางไม่มีแววขัดขืน กลับมีอารมณ์ร่วมด้วยซ้ำซือหลงสอดมือเข้าไปใต้ชุดนอนลูบไล้เรียวขาบาง ฟูยุยกขาข้างหนึ่งขึ้นส่วนอีกข้างก็ปล่อยวางสบายกับขอบโต๊ะ เป็นภาพที่เซ็กซี่เกินคำบรรยายจนซือหลงอยากจะครอบครองเอาไว้เพียงคนเดียวไม่อยากให้ใครได้เห็นถ้าเป็นไปได้จะจับขังอยู่ในห้องแม้แต่แสงอาทิตย์ก็ไม่อยากให้ถูกตัวหวงจนหน้ามืด
เดี่ยวสิ...คุณยังทำงานไม่เสร็จเลยฟูยุหยุดร่างสูงด้วยปลายเท้าที่ยกขึ้นแตะช่วงท้องที่หอบหายใจไม่เป็นจังหวะ เกร็งแน่นไปด้วยความอดกลั้น ซือหลงส่งเสียงครางต่ำๆในลำคอคว้าเท้าขาวๆข้างนั้นขึ้นมาจับไว้ ฟูยุส่งเสียงครางบ้างเมื่อซือหลงลากปลายลิ้นไปตามหลังเท้าเรื่อยไปจนถึงต้นขาขาวบางก่อนจะพาดขาไว้บนไหล่กว้างฟูยุยิ้มยั่ว
งานเดี่ยวจะไม่เสร็จนะค่ะ....เสียงหวานแหบพร่า ปลายลิ้นไล้เลียงับติ่งหูเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งไขว้ห้างอยู่บนโต๊ะเมื่อซือหลงยอมละมือออกจากร่างบาง
แล้วจะรอนะค่ะ.....แต่ถ้าช้าหลับก่อนไม่รู้ด้วย...ก้มลงหอมแก้มคนอารมณ์ค้างไปหนึ่งทีก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเชื่องช้า
ไม่ต้องหวงหรอกฟูยุ....ถึงเอจะหลับชั้นก็จะปลุกเธอให้ตื่นเอง....
......อา......ความรู้หวานๆ สบายๆ รุกเร้าเข้ามาเหมือนระลอกคลื่นฟูยุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมหายเข้าไปในคลื่นลูกใหญ่อย่างเชื่องช้าและอ่อนโยน
ฟูยุรู้สึกตัวตื่นขึ้นด้วยเสียงครางของตัวเอง เมื่อลืมตาตื่นขึ้นก็เห็นใบหน้าของซือหลงกำลังนอนตะแขงมองตนอยู่ใกล้ๆ และในพริบตาต่อมาก็เริ่มรู้สึกถึงสภาพของตัวเองที่ตอนนี้ ชุดนอนสีขาวถูกถอดไปกองอยู่ที่ปลายเตียง แต่ที่ยิ่งแย่กว่านั้นคือจุดอ่อนไหวที่กำลังตื่นตัวด้วยปลายนิ้วของคนข้างๆที่เอาแต่นอนยิ้มอยู่
เดี่ยวนี้มีรสนิยมชอบลักหลับตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ...ฟูยุถามด้วยริมฝีปากที่สันระริก
แต่ตอนนี้เธอก็ตื่นแล้วนิร่างสูงยิ้มยั่วพรางหมุนวนสร้างความเสียวซ่านไม่น้อยแก่ร่างบาง ทำให้ร่างบางต้องกลืนหานใจได้แต่ส่งเสียงครางหวานล้ำในลำคอแทน ซือหลงเลื่อนกายลงต่ำแทนที่นิ้วด้วยริมฝีปากของตัวเอง ปลายลิ้นไล้ไปตามส่วนนั้นอย่างบางเบาลิ้มรสชาติหอมหวานของฟูยุที่อยู่ในปากตน มือข้างหนึ่งของซือหลงเลื่อนมาหยุดอยู่ที่ทางเข้า
จะทำยังไงกับตรงนี้ดีนะปลายนิ้วเรียวยาวของซือหลงสอดลึกเข้าไปในตัวของฟูยุร่างบางพลิกตัวหันหลังนอนคว่ำกับที่นอน ปล่อยให้เส้นผมสีเข้มของอีกฝ่ายคลอเคลียอยู่เหนือแผ่นหลัง ยิ่งซือหลงเพิ่มความเร็วในการสอดแทรกเท่าไหร่ ฟูยุก็ยิ่งตอกรัดนิ้วเรียวแน่นขึ้นจนซือหลงจับตัวให้ร่างบางพลิกกลับมาก่อนจะก้มลงจูบที่กลีบปากบางฟูยุเผยอรับดูดดื่มริมฝีปากของอีกฝ่ายให้ชิมรสหวานล่ำที่ซุกซ่อนอยู่
อ๊ะ....อืม....มืออีกข้างของซือหลงกำลังสัมผัสเนินอกสวยที่หอบสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจ ร่างสูงเลื่อนริมฝีปากลงมาครอบครองปุ่มสีชมพูด้านล้าง ปลายลิ้นชื้นเสียแผ่วเบา
อืม...ฮะ....ร่างบางกลั้นใจ ใบหน้าเรียวงานที่ปกติก็แดงอยู่แล้วตอนนี้กลับยิ่งเข้มขึ้นกว่าเดิมหลายเท่านัก ยอดอกถูกปลายนิ้วบีบเคล้นและขบกัดร่างบางได้แต่ยอมจำนนต่อการเล้าโลมอันแสนช้ำชอง ทุกครั้งที่ลมหายใจร้อนแผ่วรินรดจนถูกปลุกเร้าหนักหน่วงขึ้น
อ๊ะ....ไม่ไหวแล้ว....สองแขนโอบรอบคอคนรัก ขยำเส้นผมนิ้มสลวยข่มกลั้นความต้องการปลดปล่อยและเพลิงปรารถนา
อืม...อึก....สายธารร้อนระอุรินไหลหยดออกมา ปลายลิ้นหนาโลมเลียส่วนอ่อนไหวรับทุกหยาดหยดที่ไหลรินเข้าสู่ลำคอระหง
ซือหลงงัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวัน อาการปวดเมื่อยตามกล้ามเนื้อหลังจากเล่นกีฬาประเภทกามารมณ์กับฟูยุตลอดทั้งคืน ตาคมเปิดเต็มตาอย่างเห็นหน้าคนที่เฝ้ารังแกตลอดทั้งคืน ต่างคนต่างเติมเต็มความเร่าร้อนให้กันและกัน
ฟูยุร่างสูงพลิกตัวหมายจะโอบกอดร่างอบอุ่นแต่ก็ต้องแปลกใจเพราะสิ่งที่เค้าสัมผัสได้มีแต่ความว่างเปล่า ซือหลงคว้าเสือคลุมเดินตามหาร่างบางจนทั่วก็ไม่พบแม้แต่เงา จึงตักสินใจเดินลงมาข้างล้างเห็นฟางอี้กำลังเก็บโต๊ะอาหารอยู่
ใครมาแต่เช้าเหรอฟางอี้.....แล้วเห็นเจ้านายของเรามั้งหรือป่าว
ท่านไป๋หลงมาน่ะค่ะ.......เห็นบอกว่ามาตรวจอาการให้ท่านฟูยุแล้วก็พากันออกไปข้างนอกทั้งคู่เลยค่ะ...ฟางอี้ตอบขณะที่เสริฟอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะ ร่างสูงยกแก้วกาแฟขึ้นจิบก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า
ฟางอี้ถ้าฟูยุกลับมาแล้วให้ขึ้นไปหาชั้นที่ห้องทำงานด้วยนะ
ค่ะซือหลงสั่งสาวใช้ก่อนจะหยิบขนมปังคาบไว้ที่ปากแล้วเดินกลับไปที่ห้องทำงานจัดการเรื่องปัญหาทั้งหลายที่ยังค้างคาอยู่ให้เรียบร้อย
ว้าววววววว.....สนุกสุดๆไปเลยล่ะไป๋หลง....ขอบคุณนะฟูยุพูดพรางยกแก้วน้ำส้มคั้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว ถุงเสื้อผ้า กระเป๋า และข้าวของอื่นๆที่ฟูยุขนชื่อมาจนแทบหอมไม่หวาดไม่ไหว ขนาดเดินไปเก็บไว้ที่รถมารอบหนึ่งแล้ว
ยังไม่วายขนชื่อมาอีกเพียบจนตอนนี้ทั้งคู่ขอมานั่งพักเหนื่อยกันในร้านกาแฟนเล็กๆแถวที่จอดรถ บรรยากาศภายในร้านดูจะถูกใจร่างบางอยู่ไม่น้อย กับการตกแต่งที่เน้นโทนสีอ่อน แสงไฟสีน้ำเงินชวนให้นึกถึงทะเลสีครามยิ่งนัก กระจกหกเหลี่นมเข้ากับดอกกุหลาบขาวที่ประดับอยู่บนกระถ่างใบเล็กที่คั้นระหว่างกระจกให้ความรู้สึกผ่อนคลาย
เสียดายที่เฟยหลงไม่มาด้วยนะค่ะไป๋หลงที่ไม่ว่าจะดุกี่ครั้งก็ยังสง่าในสายตาของฟูยุทั้งที่อายุก็ห่างกันไม่มากแท้ๆ แต่ไป๋หลงกลับมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ไรผมที่ลุ่ยลงมาปรกหน้าผาก ทำให้ดูนุ่มนวลสมเป็นผู้หญิงและยิ่งตอนนี้ไม่ได้ใส่ชุดการว์ด้วยแล้วยิ่งทำให้มีเสน่ห์มากขึ้น
นั้นสินะ.....นานๆทีจะได้มาเที่ยวแบผู้หญิงๆแท้ๆฟูยุตักฮอดเค้กเคี้ยวตุ้ยๆขณะที่กำลังบ่นถึงอีกคนที่ปฏิเสธคำชวนของตัวเอง
เค้าก็คงจะมีงานของเค้านั้นแหละค่ะ.....รายนั้นถ้าไม่ใช้เสี่ยวหลงก็คงไม่ยอมออกไปไหนกับใครเค้าหรอกยกเว้นแต่จะมีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับพรรคเท่านั้นทั้งคู่ยังคงละเลียดละไมกับอาหารตรงหน้าที่สั่งกับมาซะเต็มโต๊ะโดยลืมที่จะสนใจสายตาที่จ้องมองอย่าไม่วางตาจากคนกลุ่มหนึ่ง สายตานั้นที่ไม่น่าไว้ใจเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนตอนนี้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของคนทั้งคู่
ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยฟูยุ.....เสียงเอ๋ยทักทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปหาผู้มาเยือน
ท่านคาวาโร
ท่านเซริว
ฟูยุส่งเสียงเรียกจากลำคอเมื่อเห็นร่างของคนคุ้นตายืนอยู่ใกล้ก่อนจะล้มตัวนั่งลงข้างๆ ส่วนไป๋หลงก็เช่นกันเพียงแต่ทักคนที่มากับคาวาโรอีกที
บังเอิญจังนะ....พอดีชั้นมาหาชื้อของฝากแถวนี้ไม่นึกว่าจะได้มาเจอเธออีกนะ ฟูยุ เดี่ยวนี้ชั้นไม่เห็นเธอออกงานสังคมเลยชั้นสู้ไปทุกงานหวังว่าจะได้เจอกับเธอคาวาโรเริ่มพูดเพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบสงัดนี้ก่อน
เออ....พอดีที่บริษัทเกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ....ชั้นกับท่านซือหลงก็เลยไม่ได้ออกงานเท่าไหร่
ก็แค่ปัญหาเล็กน้อย.....ใช่มั้ยล่ะคาวาโรยิ้มเจ้าเล่ห์ ฟูยุก็ไม่ใช่คนไร้เดียงสาที่จะดูไม่ออกว่ารอยยิ้มแบบนั้นแฝงอะไรเอาไว้ เพียงเท่านี้ก็พอจะเดาออกแล้วว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
คุณทำแบบนี้ทำไม
ชั้นทำอะไร....ไม่เห็นจะรู้เรื่อง....แต่ถึงชั้นจะทำจริงหรือไม่จริงยังไงคนที่จะช่วยไอ้ซือหลงก็มีแต่ชั้นคนเดียว....ฟูยุชั้นว่าเธอฉลาดพอลองคิดดูนะว่าใครจะกล้าลงมือทำธุรกิจกับบริษัทที่กำลังจะล้มละลาย....คาวาโรลอบยิ้มกับชัยชนะที่เห็นอยู่จางๆ
คุณต้องการอะไร
เธอยังจำคำพูดของเธอที่งานปาร์ตี้วันที่เราพบกันได้หรือป่าวล่ะ.....เธอเป็นคนพูดเองนะว่าถ้าต้องการมากกว่านี้คงต้องเป็นการตกลงเรื่องธุรกิจแบบนี้หวังว่าเธอคงไม่ปฏิเสธชั้นนะ....แล้วชั้นจะรอฟังคำตอบ...คิดดีๆล่ะฟูยุ...คาวาโรลุกขึ้นเดินจากร้านปล่อยให้ร่างบางครุ่นคิดกับความรู้สึกของตัวเองต่อไปทางด้านไป๋หลงที่นั่งตัวแข็งเพราะถูกจ้องมองโดยคนๆหนึ่ง เซริวหักนิ้วเป็นรูปปืนก่อนจะจ่อไปที่หน้าของไป๋หลง
................ปัง.....................
ถ้าเรื่องนี้ถึงหูซือหลงล่ะก็...ชั้นจะ...ฆ่า...เธอซะจำไว้นะ....เซริวเคล้นเสียงจากในลำคอโดยเฉพาะคำว่าฆ่าที่ดูจะกดเสียงต่ำเป็นพิเศษจนไป๋หลงสะดุ้งเฮือก ฟูยุที่เห็นเหตุการณ์ก็ออกอาการงงๆว่าไป๋หลงทำไมต้องกลัวคนๆนี้ถึงขนาดนี้ด้วยทั้งๆที่คนที่ทำให้ไป๋หลงหนึ่งในสี่ผู้พิทักษ์กลัวได้ในโลกนี้น่าจะมีแค่ซือหลงคนเดียวแท้ๆ
คะ...ค่ะ...ท่านเซริว...ไป๋หลงรับคำ เซริวยิ้มรับก่อนจะตบไหล่ไป๋หลงเบาๆแต่สำหรับไป๋หลงแล้วมันเป็นน้ำหนักที่หนักจนพูดอะไรไม่ออก
นี้ๆ...ไป๋หลงคนที่ชื่อเซริวเป็นใครเหรอ....เออดูๆไปแล้วไป๋หลงจะกลัวคนๆนี้มากเลย...ฟูยุถามขณะนั่งรถกลับบ้าน
ท่านเซริวเป็นบุคคลที่สำคัญคนหนึ่งของพรรคไฮ่หลงค่ะ
แล้วทำไมถึงไปอยู่กลับคาวารได้ล่ะ
เรื่องนั้น...ชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกัน
ฟูยุยืนลังเลอยู่หน้าห้องทำงานที่มีแสงไฟสลัวๆลอดผ่านช่องตรงใต้ประตูออกมา ร่างบางค่อยๆแง้มประตูเข้าไปเห็นกองเอกสารหลายสิบกองที่วางอยู่เต็มพื้นกับบรรดาแฟ้มอีกหลายแฟ้มที่ถูกแบออกกางไว้บนพื้นห้องและที่สำคัญร่างสูงที่กำลังหน้าดำคล่ำเครียดกับกองหนังสือตรงหน้า
กลับมาแล้วเหรอฟูยุ...ไปเที่ยวมาเป็นไงสนุกมั้ยไหนมาเล่าให้ฟังหน่อยสิซือหลงหันมาหาคนที่ทำตัวลับๆล่อๆอยู่ตรงหน้าประตูไม่เข้ามาซะที
จ้องหน้าชั้นทำไมฟูยุ....ชั้นเขินนะ...ฟูยุหน้าบึ่งที่ถูกร่างสูงแซวเล่น กรอบแว่นสีชาถูกขยับขึ้นเล็กน้อยด้วยปลายนิ้วของร่าสูง ฟูยุเดินเข้ามานั่งข้างๆบนที่เท้าแขนเก้าอี้ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมโชยมาติดจมูก
เป็นอะไร....วันนี้ดูแปลกๆไปนะละมือจากคอมพิวเตอร์ เจอแบบนี้ใครจะทนทำงานไหวละคร้าบ
ถ้าวันหนึ่งฟูยุหายตัวไปท่านซือหลงจะตามหาฟูยุมั้ยค่ะนึกไงมาอ้อนแบบนี้ ฟูยุเวอร์ชั่นอ่อนหวานเหรอคร้าบท่าน ไป๋หลงพาไปทำอะไรมาหรือป่าวเนี้ยปกติไม่เคยเริ่มก่อนเลยสักครั้ง
ตามสิ....จะตามหาให้เจอแล้วก็จับล่ามโซ่เอาไว้เลย
หึ...คนบ้า....มือขาวดึงแว่นหนาที่แกะกะออกไป ปลายลิ้นโหยหาสัมผัสปลุกเร้าอารมณ์คนเบื้องล้าง ประกบดื่มดำริมฝีปากระเรื่อ ร่างบอบบางถูกพามาที่ห้องแล้ววางลงบนเตียงช้าๆ
แน่ใจนะห้ามหยุดกลางคันนะฟูยุซบกับไหล่กว้างแทนคำตอบ ร่างสูงมองคนที่หอบหายใจระทดระทวยอยู่ในอ้อมกอด ผิวขาวๆเริ่มกลายเป็นสีแดงตามอุณหภูมิความเร่าร้อนปากบางเผยออกน้อยๆตามลมหายใจที่เต้นถี่ๆ
วันนี้ฟูยุจะบริการท่านซือหลงเองนะร่างบางตะกายขึ้นผลักอกกว้างลงไปนอนแทน ขึ้นมานั่งทับอยู่บริเวณเอวของซือหลง มือเรียวกรีดไล้ไปตามกึ่งกลางช่วงอก ฟูยุแลบลิ้นเลียริมฝีปากเหมือนคนกระหายอะไรซะอย่าง
เธอจะกินชั้นเหรอฟูยุ
แล้วจะให้กินมั้ยล่ะค่ะฟูยุในมุมนี้แปลกใหม่สำหรับซือหลงมากนักเป็นมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อนหน้าตื่นเต้นค้นหา ซือหลงสอดมือเข้าไปใต้เสื่อของร่างบาง รั้งขึ้นช้าๆมือน้อยมือน้อยไล้ไปตามเนินอกเล่นเอาร่างสูงร้อนๆหนาวๆเหมือนคนเป็นไข้ก็ไม่ปาน ไม่นานนักเสื่อเชิ้ตสีขมพูอ่อนที่ร่างบางใส่อยู่ก็หลุดลุ่ยไปตอนไหนก็ไม่รู้ ฟูยุทาบใบหน้าลงกับหน้าท้องของอีกฝ่าย ผิวเนียนนุ่มให้ความรู้สึกยากที่จะอธิบาย ปลายลิ้นที่เลียตรงนู้น ตรงนี้ เล่นเอาร่างสูงแทบกลั้นเสียงครางเอาไว้ไม่อยู่
รู้สึกยังไงบ้าง
รู้สึกอยากให้เธอเป็นแบบนี้ทุกวันเลยมืออุ่นลูบไล้ไปตามเรียวขาเรียวยาวในเมื่อเสนอมาขนาดนี้ถ้าไม่สนองก็จะเป็นการทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้ว
เดี่ยว.....
มีอะไรฟูยุถ้าจะให้หยุดตอนนี้ฆ่าชั้นเลยดีกว่า
หึ...ไม่ใช่ค่ะ...แค่อยากให้คุณไปนั่งตรงเก้าอี้นู้นหน่อยนะ...อยากได้เราจัดให้ ซือหลงทำตามอย่างว่าง่าย ฟูยุเดินไปเปิดเพลงจังหวะเร้าอารมณ์ ร่างบางหัวเราะเบาๆในลำคอพร้อมกับขยับเอลบางตามเสียงเพลงที่เปิดอยู่ด้วยความยั่วยวน อ๊ากจะเต้นระบำเปลื้องผ้าหรือไงกัน ใครเอาไวอาก้าให้ฟูยุกินหรือป่าวบอกมาซะดีๆ เลือดกำเดาจะพุ่ง หน้าท้องแบนราบเนียนขาว ขยับไหวไปมา ซือหลงตาค้างอยากคว้าร่างที่เต้นยั้วนั้นมากกกอดซะเดี่ยวนี้เลย
ไม่ไหวแล้วฟูยุเลิกยั่วชั้นซะทีเถอะ
จุ๊...จุ๊...จุ๊...อย่าเพิ่งรีบร้อนสิค่ะฟูยุโบกนิ้วเป็นเชิงว่าการโชว์เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น แต่เชื่อเถอะกว่าจะจบซือหลงได้กลายเป็นโรคโลหิตจางขึ้นมากะทันหันแน่เลือดไหวหมดตัวซะก่อน
กระโปร่งที่ถูกรูดซิบค้างไว้กำลังลื้นลงจากสะโพกมนช้าๆ ฟูยุบิดกายไปตามเสียงเพลงให้มันค่อยๆหลุดทีละนิด ทีละนิด อวดเรียวขาขาวทีละหน่อย ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงตาเรียวสวยเป็นประกายจ้า ผิวขาวอมชมพูระเรื่อ ฟูยุเดินมาพาดขาไว้กับขอบเก้าอี้
ชิ้นนี้ให้ท่านซือหลงถอดนะเป่าลมเย็นๆใส่หูจนร่างสูงจนร่างสูงขนลุกซู่ ฟูยุโอบรอบคอเมื่อมือหนาเลื่อนมาแถวสะโพกก่อนจะบรรจงถอดชิ้นสุดท้ายที่แนบเนื้อเนียนออก
ปลายลิ้นพัวพันกันอย่างเร่าร้อน ฟูยุขยุ้มเส้นผมร่างสูงตามอารมณ์ความรู้สึกที่อักแน่น สำหรับซือหลงแล้วคงไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ร่างบางขยับขึ้นลงจังหวะเพลงที่ว่าแรงแล้วยังชิดซ้าย
อ๊ะ....อ๊า....เสียงครางแหบพร่าดังจากลำคอละหง ซือหลงขบเลียเนินอกสวยตรงหน้าเคล้นคลึงอย่างเมามัน อยู่ๆฟูยุก็เลื่อนกายลงมาต่ำนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นจับให้ซือหลงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แยกขาออกก่อนจะแทรกตัวเข้ากลางหว่างขาประกบริมฝีปากเข้ากับส่วนอ่อนไหวอย่างไม่ลังเล
หวา......ดะ...เดียว....ซือหลงครางด้วยความตกใจในการกระทำที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ลิ้นอุ่นเล้าโลมอย่างตระกะตระกราม ลากกระหวัดโลมเลียดูดดื่มน้ำที่รินหยด แม้จะเป็นพฤติกรรมอันแสนเงอะงะ แต่ก็พยายามปลุกเร้าอย่างสุดความสามารถ
อื้ม....อ๊า....สายธารร้อนรินไหล ร่างบางรับเอาความปรารถนาเข้าสู่ลำคอละหง รอยยิ้มบางๆที่มีให้มันทำให้ซือหลงรู้สึกแปลกๆ รู้สึกเหมือนว่าการกระทำในครั้งนี้ของฟูยุเหมือนการบอกลา บอกลาด้วยร่างกาย
.....................หวังว่าจะคิดมากไปเอง..........................
ฟูยุตื่นขึ้นมากลางดึก ข้างๆเค้าคือซือหลงที่กำลังหลับสนิทเส้นผมสีน้ำตาลเข้มรุยลงมาปรกใบหน้ายามหลับลดความหยาบกระด่างของผู้เป็นเจ้าของยามตื่นไม่น้อย หลายๆคนอาจจะมองว่าซือหลงเป็นคนเย็นชา ไม่คิดถึงตนอื่นและชอบออกคำสั่งแต่สำหรับฟูยุคนตรงหน้านี้คือทุกสิ่งทุกอย่าง หากไม่มีเขาก็คงไม่มีฟูยุอย่างเช่นที่เป็นอยู่ ไม่ว่าใครจะพูดยังไงก็ตามอยากจะอยู่เคียงข้างคนๆนี้จนถึงวันที่ตายจากกัน
ชั้นรักคุณ.....และรักทุกคนในพรรคไฮ่หลงด้วย.....เพราะฉะนั้นถึงแม้ต้องแลกทุกอย่างชั้นก็อยากจะช่วยทุกคนไว้ให้ได้....รวมทั้งคุณคนที่ชั้นรักที่สุด..ถึงแม้คุณจะมองเห็นชั้นเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ก็ตามที....หยดน้ำใสๆหลั่งรดผิวแก้มฟูยุโน้มตัวลงจูบริมฝีปากของซือหลง แผ่วเบาราวกับปีกผีเสือที่กำลังจะโบยบินจากไปร่างบางนั่งมองใบหน้ายามหลับของคนที่ตนรักคล้ายอยากจะจดจำทุกลายละเอียด ฟูยุค่อยๆกระเถิบกายลงจากเตียงช้าๆ และออกจากห้องไปเหลือทิ้งไว้เพียงกระดาษโน้ตสีขาวเพียงแผ่นเดียว
.............ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา.................
....................................................ลาก่อน...........................
................................................................ฟูยุ...........................
to be con
******************************
กลับมาพบกับฟาหลงสุดหล่ออีกตามเคยก๊ากกกกกกกกกกกก
วันนี้เรามากล่าวกันต่อถึงเรื่องสัตว์เทพที่ค้างไว้เมื่อครั้งที่แล้วนะคร้าบ
เอาละไปพอกับพวกเค้าได้เลย
แต้น แต แต แต้น แต่น แต่น แต้น แต่น แต้นนนนนนนนนนนนนนนน
มังกรฟ้า
มังกรฟ้ามังกรฟ้า 青龍 (ชิงหลง ในภาษาจีน เซริว ในภาษาญี่ปุ่น หรือ ชุง รวอง ในภาษาเกาหลี) เทพอสูรแห่งทิศตะวันออก ตัวแทนแห่งฤดูใบไม้ผลิ สีประจำคือสีฟ้า (หรือเขียว) เป็นอสูรธาตุไม้ แสดงถึง คุณงามความดี ความเหมาะสม ความสงบสุขและมั่นคงของบ้านเมือง (ควบคุมดินฟ้าอากาศ และ เป็นสัญลักษณ์แห่งจักรพรรดิ) มักถูกใช้เป็นขั้วตรงข้ามกับ หงส์แดง (ซึ่งเป็นตัวแทนแห่งจักรพรรดินี ตามความเชื่อของญี่ปุ่น)
หงส์แดง
หงส์แดงหงส์แดง 朱雀 (จูเชว่ ใน ภาษาจีน ซูซาคุ ในภาษาญี่ปุ่น หรือ จู จัก ในภาษาเกาหลี) เทพอสูรแห่งทิศใต้ ตัวแทนแห่งฤดูร้อน สีประจำคือสีแดง เป็นอสูรธาตุไฟ ถูกจับคู่กับมังกรฟ้า ในฐานะความสมดุลตามธรรมชาติความสุขในการสมรสเป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ แสดงถึงความรู้ หงส์แดงถูกสื่อผ่านขนสีเพลิงที่ส่องสว่าง พร้อมกับเสียงขับขานอันน่าหลงใหล ซึ่งจะปรากฏตัวในยามมงคลเท่านั้น ซึ่งในพระราชวังของญี่ปุ่นมีรั้วที่สร้างสิริมงคลอย่าง ซูซาคุมง หรือ รั้วหงส์แดง ด้วย
พยัคฆ์ขาว
พยัคฆ์ขาวพยัคฆ์ขาว 白虎 (ไป๋หู่ ในภาษาจีน เบียคโกะ ในภาษาญี่ปุ่น หรือ แบค โฮ ในภาษาเกาหลี) เทพอสูรแห่งทิศตะวันตก ตัวแทนแห่งฤดูใบไม้ร่วง เป็นอสูรธาตุโลหะ ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับหลุมศพตามตำราจีน จากเหตุการณ์พิธีศพ ของจักรพรรดิจีน สัญลักษณ์ของธาตุโลหะถูกเปรียบเทียบให้เป็นตัวแทนของ เทพอสูรพยัคฆ์กำลังก้มเคารพศพของจักรพรรดิ พยัคฆ์ขาวเป็นเทพอสูรแห่งการปกป้อง การคุ้มครอง เป็นราชาแห่งสรรพสัตว์ทั้งปวง รวมถึงเป็นราชันย์แห่งขุนเขาด้วย เครื่องประดับหยกที่ทำเป็นรูปเสือก็ถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการรบและการทหารด้วย นอกจากเสือจะเป็นเทพอสูรที่คอยขับไล่เหล่าศัตรูของจักรพรรดิจีน แล้วยังคอยขับไล่ภูตผีปีศาจไม่ให้เข้ามาทำลายบ้านเมืองอีกด้วย
เต่าดำ
เต่าดำเต่าดำ 玄武 (เฉวียนอู่ ในภาษาจีน เกนบุ ในภาษาญี่ปุ่น หรือ ฮยุน มู ในภาษาเกาหลี) เทพอสูรแห่งทิศเหนือ ตัวแทนฤดูหนาว เป็นอสูรธาตุน้ำ (ในบางครั้งรวมธาตุดินเข้าไปด้วย) เทพอสูรตัวนี้ถูกสื่อออกมาในรูปของเต่าสีดำที่ถูกพันรอบด้วยงู เป็นสัญลักษณ์แห่งศาสนาพุทธ ความศรัทธา อายุยืนยาว ความสุข มีความเชื่อว่าถ้าเทพอสูรเต่าอายุถึง หนึ่งพันปี จะสามารถพูดภาษาคนและทำนายเหตุการณ์อนาคตได้ กล่าวกันว่ากระดองของเต่าสื่อถึงหลังคาแห่งจักรวาล เทพอสูรตัวนี้มีสัญลักษณ์เป็น เต่า และมีสีดำ รวมถึงประจำทิศเหนือซึ่งถือว่าเป็นทิศที่ไม่ค่อยมงคลสำหรับชาวจีน ก็เพราะ คำว่าเต่าในภาษาจีน มีความหมายในแง่ลบ
เหอะๆเป็นไงบ้างคร้าบรู้กันจนบรรลุขั้นโสดาบรรณไปแล้ว
อ๊ากกกกกกกก
เอาเป็นว่าคาวหน้าเราจะมีแขกรับเชิญพิเศษมารายการเราด้วยนะคร้าบ
แล้วพบกับรายการเที่ยวให้สนุกกับฟาหลงได้ใหม่ในตอนหน้านะคร้าบสำหรับตอนนี้บับบุยคร้าบ
ป.ล.ก๊ากกกกอยากมีบ้าง
ใครที่ขอเมลล์ฮิโอโนะเอาไว้ก็เอาไปเลยคร้าบ
kamakamajin@ฮ๊อตเมล.com
เหอะๆรักกะนชอบกันก็อย่าลืมเป็นกำลังใจให้กับฟาหลงตัวน้อยๆด้วยนะคร้าบ
By : hiono Date : 31 Mar 2007 17:13  
|
