ตำรวจสาวสุดซ่า กับ นายจิกโก๋สุดแสบ[10]
โห ทำไมผู้คนหายไปไหนกันหมดง่ะ เบื่อแล้วรึจ๊ะ เซ็ง! เลย
โกดแล้ว ไอ้เราก็รีบมาต่อ(ทุกวันศุกร์) รึว่า......มาลงช้าไป คงไม่หรอก เร็กได้แค่นี้แหล
คิดอยูว่าเทอม2จะตั้งใจเรียนแล้ว เพราะถ้าตั้งใจแม่บอกจะซื้อจักรยานยอน์ให้ เหอะๆ ห่วงของ


เรนพาฉันเดินบุกลุยป่าไปซะงั้น อะไรกันเนี่ย สาวสวยน่ารักกลับต้องมาบุกป่ากับผู้ชายเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์ โถ่! น่าเศร้า T^T

“เหนื่อยแล้วอ่ะ” ฉันพูดขึ้นหลังจากเดินมาได้10นาที
เรนหันมามองฉัน ด้วยสายตาดูถูก (ฉันคิดเอง)
แล้วหันกลับไปพร้อมบอกกลับมาว่า

“จะขี่หลังฉันมั้ยล่ะ”
“ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้!!” เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ จริงมั้ย!!
เรนเดินยิ้มอยู่ในมุมมึด ประจำแหละนายคนนี้อ่ะ ชอบทำตัวลึกลับ

“โอ๊ย!!” ความซุ่มซ่ามก็บังเกิดกับฉันจนได้
เรนหันมามองแล้วเดินเข้ามาดู ฉันที่โดนกิ่งไม้ตำ
“ใครเขาใส่รองเท้าแตะเข้าป่ากัน” เรนทักขึ้น

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะเข้าป่า!!”
“มา! คราวนี้ต้องขึ้นหลังฉันจริงๆแล้ว”
“เชอะ!! ฉันเดินเองได้แค่นี้เอง” ฉันพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่......

“โอ๊ย!!” ก็ล้มลงไปใหม่
“ยุ่งจริงเลย” เขาจับตัวฉันขึ้นหลังเขาได้อย่างง่ายดาย
“ป.....ปะ.....ปล่อยนะ” แม้จะพยายามดิ้นก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

เขาอุ้มฉันเดินไปเรื่อยๆ สัก 5 นาทีก็เจอกระท่อมเล็กๆอยู่กลางบ้าน คล้ายๆในนิทานเลย น่ารักดี! เรนเดินไปเคาะที่ประตู พร้อมกับปล่อยฉันลง

“ตุ๊บ!!!”
“โอ๊ย!! นายจะบ้าหรือไง เล่นปล่อยลงมาอย่านี้เลยหรอ”
เรนไม่ตอบเพียงแค่หันมามอง เพียงครู่เดียวก็มีหญิงคนหนึ่งมาเปิดประตูให้

เธอคงอายุ30-40กว่าปี เรนเดินเข้าไปในบ้านพร้อมดึงฉันเข้าไปด้วย ส่วนคนอื่นๆก็อยู่นอกบ้านแหละ เพราะมันเป็นบ้านเล็กๆเอง

“มีอะไรให้ช่วยล่ะ” หญิงคนนั้นถามขึ้น
“เปล่า มาเยี่ยมท่านเฉยๆ” เรนตอบเธอ
“10 ปีมาครั้งนึง ก็ยังดี” เธอพูดพร้อมยิ้มให้เรน แล้วมองมาที่ฉัน

“อะ..เออ คุณเป็นใครค่ะ” ฉันถามขึ้น
“........................” หญิงสาวยิ้มให้อย่างอ่อนโยน พร้อมกับเรียกให้ฉันเข้าตามไป
“ฉันจะรออยู่ตรงนี้” เรนบอกพร้อมหันหลังให้

เธอพาฉันเดินผ่านห้องต่างๆไป จนมาถึงห้องหนึ่ง เธอได้หลังกลับมาถามฉันว่า

“หนูชื่อะไรจ๊ะ”
“เหมียวค่ะ!” ฉันตอบอย่างเสียงดังฟังชัด
“พ่อแม่หนูล่ะจ๊ะ เป็นใคร”

“เออ...พ่อหนูตายตั้งแต่หนู 2 ขวบ ส่วนแม่หนูอยู่ต่างจังหวัดกับน้อง แต่.....คุณจะถามไปทำไมค่ะ” เธอยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรกลับมา
“ช่วยกรอกรายละเอียดของประวัติเธอให้ฉันหน่อยได้มั้ยอ่ะ” เธอพูดพร้อมยื่นใบนั้นมา

“อะ...เออ ได้ค่ะ!! ” ฉันปฏิเสธใครไม่เป็นอยู่แล้ว
“...........................” เธอยิ้มให้พร้อมเดินเข้าไปในครัว
“โห!! มั้ยมันเยอะอย่างนี้ล่ะ ตั้ง20หน้า ”

แต่ว่าไหนๆก็รับมาแล้วนิน้า อ่ะเขียนก็เขียน ฉันตั้งหน้าตั้งตากรอกไปทีล่ะข้อ นั่งอยู่อย่างนั้นจนเย็น

“เสร็จสักที” ฉันปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก
“ขอโทษนะจ๊ะที่นี่ ไม่มีแอร์หรอกจ๊ะ” เธอคนนั้นเดินเข้ามาพอดี พร้อมกับถ้วยชา
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“เออ..คุณเป็นคนจีนหรอค่ะ” ฉันถามหลังจากสังเกตไปรอบๆบ้านแล้ว
“ใช่จ๊ะ!” เธอยิ้มให้พร้อมส่งถ้วยชาให้ดื่ม
ฉันรับถ้วยชามาอย่างระมัดระวัง ฉันค่อยดื่มชาอุ่นๆไปเรื่อยๆ

“ฉันเป็นแม่ของเรนจังจ๊ะ” คำพูดนั้นทำให้ฉันพ่นน้ำที่อยู่ในปากออกมา
“อะ....อะ...อะไรนะค่ะ” ฉันทวนคำนั้นอีกครั้ง
“หนูฟังถูกแล้วแหละจ๊ะ ” เธอคนนั้นยิ้มให้ ทำให้ฉันแทบไม่เชื่อเลยว่าคนดีๆ เรียบร้อย พูดเพราะอย่างเธอ จะเป็นแม่ของคนเย็นชาพันธุ์นั้น

“อ๋อ ค่ะ” ฉันกลับมาดื่มชานั้นอีกครั้ง
“เรนเขาชอบหนูนะ!” คราวนี้ฉันล้มลงตกเก้าอี้ ถ้วยอะไรกระจายไปหมด
“หา!” เธอยิ้มให้ฉันก่อนที่จะพูดต่อ

“ฉันไม่เห็นเรนจังมีความสุขมานานแล้ว”
“ความสุข! หรอค่ะ”
“จ๊ะ! เขาชอบใครเขามักจะทำเฉยๆจ๊ะไม่กล้าบอก จนเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่มีแฟน”

“ค....ค่ะ” เธอพยุงตัวฉันขึ้น
“ที่เรนมาวันนี้คงเพราะมาแนะนำลูกสะใภ้ให้แม่รู้จักสินะ”
“ป....ปะ...เปล่าค่ะ คือ...คือ...หนูเป็นเพื่อนเรนเขาค่ะ”

“ไม่ต้องปิดบังแม่หรอกจ๊ะ แม่เข้าใจ ”
“เออ...คือ...”
“หนูเองก็ชอบเรนเขามากเหมือนกันนิ”

“เออ...คือ”
“ไปเถอะจ๊ะเรนเขารอนานมากแล้ว” เธอผลักฉันออกจากห้องนั้น โดยที่ฉันยังไม่ได้อธิบายให้เธอเข้าใจเลย ฉันเดินมาหาเรนที่ห้องรับแขกตามเดิม

เขายืนอยู่นิ่งๆไม่ต่างจากตอนที่ฉันออกไป เขาหันกลับมาแล้วพูดว่า

“ไปกันยังล่ะ”
“อะ..อืม” เขาเดินนำหน้าออกไป ทิ้งฉันเดินตามหลัง
จะจริงรึเปล่านะที่บอกว่าเรนชอบเราอ่ะ คงไม่หรอกเพราะดูจากท่าทางไม่เห็นจะเป็นห่วงอะไรเราเลยนี่น้า

ระหว่างที่คิดเดินกลับไปที่รถ ฉันเดินคิดไปเรื่อยๆเรื่องเรนที่มีแม่เป็นคนจีน มีพ่อเป็นคนญี่ปุ่น

“นี่! เออ...ผู้หญิงคนนั้น เขาพูดอะไรกับเธอหรอ”
“เอ๋...อ๋อ แม่นายอ่ะหรอ”
“ว่าไงนะ มะ..แม่หรอ” เขาพูดพลางหันหน้ามาที่ฉัน

“อืม อ้าวไม่ใช่หรอ” หน้าเรนดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“อย่าไปบอกใครนะ” เขาก้มหน้าลง
“หมายความว่าไงอ่ะ อย่าไปบอกใคร” ฉันเริ่มงงกับการกระทำที่แปลกๆ

“ฉันบอกคนอื่นว่าแม่ฉันโดนพ่อฆ่าตายตั้งแต่ฉันยังเด็ก”
“ทำไมล่ะ ทำไมไม่พูดความจริงล่ะ”
“บอกความจริงไปพ่อก็ตามมาฆ่าแม่ฉันสิ”

“เอ๋”
“เมื่อไรฉันจะเก่งกว่าพ่อ จะได้ไปจัดการพ่อที่ไม่เอาไหนคนนี้นะ”
เรนเริ่มใส่อารมณ์กับการพูด ทำให้ฉันสงสารเขาที่เป็นแบบนี้

“ใจเย็นสิเรน ตอนนี้นายก็เก่งแล้วนะ”
“เชอะ!! ฉันต้องไปแข่งกับนิวอีกครั้ง แค่ผู้หญิงฉันยังสู้ไม่ได้เลย”
“งั้น หรือว่านิวเป็นผู้ชาย”

“ดูเสียงสักก่อนสิหญิงชัดๆ”
“อ้าวๆ ดูสินมก็ไม่มีเลยสักนิด”
“นี่เธอ ทอมบ้าที่ไหนมีนมกัน เขาใส่ไอ้นั่นกันหมดแล้ว”

“เอ๋...ไอ้นั่น!”
“คิดอะไรยายบ้า ไปเร็วเดินชักช้า”
“ก็คนมันไม่รู้จักนิน้า”

“เซ็งจริงๆเลย!”
ฉันเดินถามเรนไปเรื่อยๆ และก็กลับมาเหมือนเดิมคือเรนไม่ตอบอะไรเลย

เขาเปิดประตูรถให้เมื่อเดินมาถึง ฉันเข้าไปนั่งข้างใน และด้วยความเหนื่อยล้าที่เดินมาทั้งวัน ฉันเลยหลับไปตรงข้างๆเรน........





จีบกันใหม่ๆ... โทรหากันทุกวัน โทรจนสายจะไหม้ ก็ไม่วางซะ ที
พอนานไป... โทรหากันทุกวัน โทรคุยให้ตายยังไงก็ไม่ได้ 5 นาที
สุดท้าย... ไม่มีธุระแล้วโทรมาทำไม ว่างมาก เหรอ


จีบกันใหม่ๆ... อดกิน อดนอน ทะเลาะกับคนรอบข้าง เพื่อให้ได้ โทรศัพท์
พอนาน ไป... กินข้าวอยู่เดี๋ยวโทรมาใหม่ นะ
สุด ท้าย... ไม่รู้จักเวลารึไง คนกำลังจะกิน กำลังจะ นอน


จีบกันใหม่ๆ... ค่าโทรศัพท์เดี๋ยวเราจ่ายให้ก็ ได้
พอนาน ไป... ไปจ่ายค่าโทรศัพท์ให้หน่อย นะ
สุดท้าย... โทรศัพท์โดนตัดแล้ว ทำไมไม่ไปจ่ายเงินซะที แย่ จริงๆ


จีบกันใหม่ๆ... มือถือเปิดตลอด 24 ชั่วโมง
พอนาน ไป... ปิดมือถือตอนเข้า นอน
สุดท้าย... ตอนไหนปิดได้ให้ปิด

By : Hao    Date : 3 Nov 2006 21:19