FRIEND;ได้ไหมถ้าใจฉันมันบอกว่ารักเธอ (2)
FRIEND; ได้ไหมถ้าใจฉันมันบอกว่ารักเธอ (2)

“ไอ้กานต์ ! ตื่นสิแกได้ยินพี่ไหม”กรที่เข้าไปประครองกานต์ตบหน้ากานต์เบา ๆ เพื่อให้เจ้าตัวได้สติ กานต์ค่อย ๆ ลืมตาทีละนิดทันทีที่ลืมตาขึ้นมากานต์ก็พูดว่า
“ฉันส่งให้แล้วนะ...”ว่าแล้วก็สลบไปอีกครั้ง
“เฮ้ย ! ไอ้กานต์ไม่ได้การแล้วรีบพาไปโรงพยาบาลดีกว่า”
“โอ๊ย ! หนักไอ้บ้านี่ตัวใหญ่ชะมัดเมย์ช่วยหิ้วขามันขึ้นมาทีซิ”ว่าแล้วเมย์ก็รีบช้อนขากานต์ขึ้นมาทันที
“กานต์...กานต์...อย่าเป็นอะไรนะกานต์”เมย์ที่อุทิศตักตัวเองเป็นหมอนให้กับกานต์ เสื้อพละสีขาวของเธอเปรอะเลือดของกานต์เต็มไปหมด น้ำตาที่ไหลออกมาหยดลงบนใบหน้าของกานต์จนเจ้าตัวที่ได้สติพูดขึ้นว่า
“น้ำตาเธอเค็มชะมัด”
“กานต์ !”
“ตื่นมาก็ปากดีเชียวนะแก”กรว่า
“ทำไมทำแบบนี้ล่ะ ถ้าเธอเป็นอะไรไปแล้วฉันจะอยู่กับใคร”เมย์พูดเสียงสะอึกสะอื้น
“ขี้แยงจังเลยเธอเนี่ย”กานต์พูดเสียงอ่อย
พอมาถึงโรงพยาบาลกานต์ก็ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที หมอเจ้าของไข้ออกมาบอกว่าอาการไม่น่าเป็นห่วงแค่คิ้วแตกกับมีแผลถลอกตามตัวเท่านั้นเองอีกสองวันก็ออกไปพักผ่อนต่อที่บ้านได้ พอได้ยินดังนั้นเล่นเอาทั้งคู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปตาม ๆ กัน
“พรุ่งนี้โรงเรียนหยุดให้หนูอยู่เฝ้ากานต์นะคะ...นะคะพี่กร”เมย์อ้อน
“ก็ได้เดี๋ยวพี่บอกคุณลุงคุณป้าให้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้พี่ต้องขึ้นศาลตอนเช้าเดี๋ยวให้เด็กที่บ้านเอาเสื้อผ้ามาให้ก็แล้วกัน”(พี่กรเป็นอัยการ)
“ขอบคุณมากค่ะ”ว่าแล้วก็หันมาสนใจร่างสูงที่นอนอยู่ตรงหน้า มือเล็ก ๆ ลูบไร้ใบหน้านั้นอย่าง
ทนุถนอม น้ำตาเม็ดใส ๆ ไหลอาบใบหน้า
“กานต์ ทำไมถึงทำเพื่อฉันขนาดนี้”เมย์หลับตาย้อนไปในวัยเด็กซึ่งเป็นวันที่เธอและกานต์ได้พบกันเป็นครั้งแรก
เมย์วัยเจ็ดขวบนั่งเล่นก่อปราสาททรายคนเดียวในสวนสาธารณะแถวบ้าน เธอเพิ่งย้ายมาใหม่เลยยังไม่ค่อยมีเพื่อน
“เฮ้ย ! ไอ้กานต์ไปเก็บบอลให้พี่หน่อยดิ๊”กรวัยสิบสี่ปีใช้ให้น้องสาวไปเก็บบอลที่เพื่อนคนหนึ่งของเธอเตะกระเด็นไป แต่เผอิญบอลเจ้ากรรมดันกระเด็นไปชนปราสาททรายที่เมย์กำลังสร้างอยู่พอดี เมื่อเห็นปราสาททรายที่อุตส่าห์สร้างมาถูกทำลายลงเด็กขี้แยอย่างเมย์จึงบรรเลงเพลงปี่พาทย์ขึ้นมาทันที กานต์ที่วิ่งตามไปเห็นดังนั้นถึงกับตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะพลางหันซ้ายหันขวาเพื่อขอกำลังสนับสนุนจากพี่ แต่พี่สาวตัวดีกับพรรคพวกรีบชิ่งหนีไปซะก่อน
“เอ้า ! หายไปไหนกันแล้วเนี่ย”กานต์ขยี้หัวตัวเองจนผมสั้น ๆ ของตัวเองยุ้งไปหมด
“นี่หยุดร้องเถอะนะ”กานต์ทรุดตัวนั่งยอง ๆ เพื่อเริ่มปลอบเมย์ หนูเมย์ตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองเสียงปลอบโยนนั้น
“ทรายเข้าตา”เด็กน้อยว่า กานต์ลุกขึ้นกวาดสายตามองหาก๊อกน้ำเมื่อเห็นเป้าหมายเค้าจึงนั่งยอง ๆ แล้วหันไปบอกให้เมย์ขึ้นมาบนหลังเค้า (แม่ของกานต์เป็นลูกครึ่งไทย – อเมริกันทำให้กานต์ตัวโต
กว่าเด็กไทยในวัยเดียวกัน และก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเค้าที่จะเอาเมย์เด็กหญิงตัวเล็ก ๆขึ้นขี่หลัง) เมย์ทำตามอย่างว่าง่าย
“อย่างขยี้สิเดี๋ยวตาบอดไม่รู้ด้วยนะ”กานต์ดุพลางช่วยเอาน้ำล้างตาให้เมย์
“ดีขึ้นยัง”กานต์ถามเมย์พยักหน้า
“ขอบคุณค่ะพี่ชาย พี่ชายใจดีจัง”เมย์ที่เห็นกานต์ไว้ผมสั้นแล้วก็ตัวโตกว่าเธอก็เลยนึกว่ากานต์เป็นเด็กผู้ชาย
“ชั้นไม่ใช่ผู้ชายซักหน่อย”กานต์ว่า
“กานต์คุยอยู่กับใครน่ะ”เด็กผู้หญิงวัยเดียวกันกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหากานต์และคล้องแขนกานต์เอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ (แก่แดดซะไม่มี)
“ชื่อเมย์ค่ะ”เด็กน้อยยิ้มแย้มทักทายอย่างเป็นมิตร
“ไม่ได้ถามซะหน่อย”เด็กคนนั้นว่า เมย์ก้มหน้าจ๋อย
“นิสัยไม่ดี คนเข้าอุตส่าห์พูดดี ๆ ด้วย”กานต์พูดว่า
“นี่เธอเข้าข้างมันเหรอ”
“ฉันไม่เห็นเค้าจะไปทำอะไรให้เธอเลย เธอไปพูดกับเข้าอย่างนั้นได้ไง”
“กานต์ !”
“ทำไม?”
“เธอเป็นแฟนฉันก็ต้องเข้าข้างฉันสิ”เด็กคนนั้นวีน
“ใครว่าเธอขี้ตู่ไปเองต่างหาก”กานต์พูดตามตรง
“กานต์ นี่แน่ะ”เด็กคนนั้นผลักกานต์ล้มลงจนหัวไปกระแทกกับคอนกรีตเลือดไหล เมื่อเห็นดังนั้นทั้งสามจึงรีบวิ่งหนีหายไปทันที
“โอ๊ย !”กานต์ร้องโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บ
“พี่ชายเป็นอะไรมากหรือเปล่า”เมย์รีบไปช่วยพยุงร่างกานต์ขึ้นมา
“เลือดไหลด้วย”เมย์ว่าทำท่าเบะเหมือนจะร้องไห้
“หยุดเลยนะห้ามร้องเด็ดขาด เดี๋ยวใครจะนึกว่าฉันรังแกเธอ”เมย์พยักหน้ารับฟังอย่างว่าง่าย
“บ้านเธออยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปส่ง ขืนให้เธอเดินกลับไปคนเดียวยัยพวกนั้นต้องดักเล่นงานเธอแน่ ๆ”กานต์เอามือกดปากแผลแล้วลุกขึ้น แผลที่แตกมีเลือดไหลออกมาไม่น้อย
“บ้านเลขที่ 247/16”เมย์บอก
“เอ้า ! งั้นเธอก็คือคนที่เพิ่งย้ายมาอยู่ข้างบ้านฉันน่ะสิ”
“พี่อยู่บ้านข้าง ๆ เองหรือคะ”
“อืม”กานต์ยอมให้เมย์เรียกพี่เพราะนึกว่าเมย์อ่อนกว่า
ทั้งคู่เดินกลับบ้านพร้อมกันเมย์ชะเงื้อมองเข้าไปในบ้านของกานต์ที่ปิดเงียบเหมือนกับไม่มีคนอยู่
“พี่บ้าหายไปไหนของเค้าเนี่ย”กานต์พึมพำ
“คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่เหรอคะ”เมย์ถาม
“ไปต่างประเทศน่ะนาน ๆ กลับที”
“สงสัยพี่เพ็ญไปซื้อของ” (กานต์หมายถึงแม่บ้านของตัวเอง)
“งั้นไปบ้านเมย์ก่อน”ว่าแล้วร่างเล็กก็จูงมือดึงร่างสูงเข้าบ้านไปพร้อมกับเธอ
“เมย์แอบหนีไปเล่นข้างนอกอีกแล้วนะลูก เอ้า !แล้วเด็กคนนี้ใครกันล่ะนี่ ตายแล้ว !หัวแตกด้วยเหรอนี่หนูไปโดนอะไรมาจ๊ะ”
“พี่เขาช่วยหนูไว้ค่ะ”เมย์ว่า
“ตายจริงมานี่ม่ะเดี๋ยวป้าจะทำแผลให้”พอทำแผลเสร็จแม่ของเมย์ก็เริ่มซักประวัติของกานต์ทันที
“แล้วบ้านหนูอยู่ไหนล่ะจ๊ะ”
“พี่เค้าอยู่บ้านหลังนั้นน่ะคะ”เมย์ชี้มือไปทางบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ
“อ๋อ ! อยู่ใกล้กันแค่นี้เองแล้วนี่ที่บ้านไม่มีคนอยู่หรือจ๊ะ”กานต์พยักหน้า
“คุณพ่อกับคุณแม่ไปต่างประเทศ พี่เพ็ญไปซื้อของ ส่วนพี่กรคงออกไปเล่นเกมส์บ้านเพื่อนค่ะ”
“พี่กานต์เป็นผู้ชายทำไมพูดค่ะล่ะคะ”เมย์ถามตามประสาเด็กขี้สงสัย
“ลูกพูดอะไรน่ะกานต์เขาเป็นเด็กผู้หญิงต่างหากล่ะ”แม่หัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของลูกสาว
“อ้าว !”เมย์อายจนหน้าแดง
“แล้วตอนนี้อายุเท่าไรแล้วจ๊ะ”
“หกขวบค่ะ”กานต์ว่า
“อ้าว ! ยังไงกันล่ะนี่เห็นเมย์เรียกว่าพี่ก็เลยนึกว่าแก่กว่าที่ไหนได้อ่อนกว่าเมย์อีกหรือนี่”
“แล้วตอนนี้อยู่ชั้นอะไรแล้วเนี่ย”
“ป. 1 ค่ะ”
“อยู่ชั้นเดียวกับเมย์เลยแสดงว่าหนูเข้าเรียนเร็วน่ะสิ”กานต์พยักหน้ารับ ติ๊งต่อง
“เนียนใครมากดออดหน้าบ้านออกไปดูสิ”
“ค่ะคุณผู้หญิง”สักพักสาวรับใช้ก็เดินกลับเข้ามา
“ว่าไงใครมา”
“คุณนายบ้านข้าง ๆ”ค่ะ
“คุณแม่เหรอ”กานต์ตาโตขึ้นมาทันใด ขาเล็กซอยถี่ยิบวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้าน
“คุณแม่ คิดถึงคุณแม่ที่สุดเลย”กานต์กระโดดโผเข้ากอดแม่ที่ไม่ได้เจอกันนาน(พ่อของกานต์เป็นทูตประจำอยู่ที่ออสเตรียจึงทำให้แม่ของกานต์ต้องตามไปอยู่ด้วยในฐานะศรีภรรยาที่ดี)
“ยัยกานต์รบกวนอะไรคุณหรือเปล่าค่ะ”
“ไม่เลยค่ะแกช่วยลูกสาวดิฉันไว้ด้วยซ้ำ”
“แล้วนี่รู้ได้ยังไงค่ะว่าแกอยู่นี่”แม่ของเมย์ถาม
“ก็ลองสุ่ม ๆ ถามดูน่ะค่ะ”แม่ของกานต์ว่า
“เข้ามานั่งข้างในก่อนไหมค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพอดีท่านทูตแกอยากจะพบลูกสาวก็เลยจะรีบพาแกกลับไปน่ะค่ะ”
“อ๋อ ได้ค่ะถ้าวันหลังว่างก็เชิญได้เลยนะค่ะ”แม่ของเมย์ยิ้มอย่างเป็นมิตร
“ไปลูกคุณพ่อรอแย่แล้ว”กานต์พยักหน้าแล้วเดินตามไปอย่างว่าง่าย
“เอ่อ...คุณคะน่าจะพาแกไปโรงพยาบาลหน่อยจะดีกว่านะคะ”
“ทำไมต้อง....”
“ตายจริง ! กานต์ลูกไปทำอะไรมาคะเนี่ย”แม่ของกานต์ที่เพิ่งสังเกตเห็นพลาสเตอร์ปิดแผลอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“คงเล่นกันตาประสาเด็กน่ะค่ะ นี่ก็ทำแผลให้แล้วแต่ทางที่ดีไปให้หมอดูอาการอีกทีดีกว่าเดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะยุ่ง นี่นามบัตรคุณหมอสามีดิฉันค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรล่ะก็เชิญที่นี่ได้นะค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะ ไปกานต์”
“กานต์”เมย์เรียกพลางยื่นอมยิ้มให้
“เมย์ให้”
“ขอบคุณ”กานต์ยิ้มให้ก่อนจะเดินตามแม่กับบ้านไป ทิ้งไว้เพียงแววตาอันชื่นชมของเด็กน้อยที่มองตามแผ่นหลังของเค้าจนรับสายตา
เมย์ยิ้มให้กับความทรงจำดี ๆ ของเธอกับกานต์ เมย์ลูบไร้เรือนผมของกานต์เบา ๆ รอยแผลเป็นบนหน้าผากที่เกิดขึ้นในวัยเด็กยังคงปรากฏให้เห็นอยู่เรือนลาง
3 วันต่อมา
“เป็นไงแกไอ้กานต์ขยันสร้างวีรกรรมนักนะ”จอยหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของกานต์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่ากานต์มาโรงเรียนได้แล้ว
“ทีนี้ล่ะแฟนคลับตามกันเกลียว”ตาลเสริม
“เป็นเพราะพวกแกแหละงานการไม่รู้จักทำ ปล่อยให้เมย์ทำอยู่คนเดียวดีนะว่าส่งทัน”กานต์ตอกกับจนหน้าหงายไปตาม ๆ กัน
“แกก็อยู่กลุ่มเดียวกันไม่ใช่เหรอ แล้วไมไม่ทำล่ะ”จอยว่า
“แกก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยได้เข้าเรียน งานแต่ละอย่างยังไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไรมั้ง”กานต์แก้ตัว
“เออ...ไอตัวกิจกรรม”ตาลพูดอย่างหมั่นไส้
“ว่าแต่เธอเถอะเมย์วันหลังมีงานอะไรก็แบ่งกันไปทำไม่ใช่ทำอยู่คนเดียวเข้าใจไหม”กานต์หันไปต่อว่าเมย์
“อืม...”
“ไม่ต้องไปเกรงใจมันนักหรอกไอ้พวกบ้าเนี่ย วัน ๆ ดีแต่เที่ยว”
“อ้าว ! ไอ้กานต์ทำไมพูดแมว ๆ แบบนี้อ่ะ”
“เดี๋ยวได้ถูกส่งกลับโรงบาลหรอก”
“ก็มันจริงนี่หว่า”
“เออ...พวกกูผิดเอง”
“วันหลังมีงานด่วนก็บอกพวกเรานะไม่ต้องเกรงใจ”ตาลหันมาบอกเมย์
“งานเจ๊เบียบยิ่งยาก ๆ อยู่สั่งวันนี้มะรืนนี้ส่ง เนื้อหาบานตะไทใครจะไปทำทันวะ”จอยบ่น
“ก็ช่วยกันทำสิมันจะได้เสร็จ วันหลังกูไม่ขี่ตามไปส่งให้แล้วนะเว้ย ! กูยังไม่อยากตาย”กานต์พูดติดตลก เรียกเอาเสียงหัวเราะในกลุ่มเพื่อนและคนใกล้เคียงได้มากโข

ถ้ามีคำไหนตกหล่นก็ขออภัยนะฮับคนแต่งสายดาสั้น หุ...

By : Soloku    Date : 2 Oct 2006 21:33