|
มันคงเป็นความรัก .. # 25
ตอนที่ 25 *
" ขอโทษนะที่ทำให้เหนื่อย " พิชเอ่ยขอโทษที่นำพาความวุ่นวายมาสู่อีกคน ทั้งที่เป็นช่วงเวลาพักผ่อนของเธอแท้ๆ แต่ต้องมาเก็บซากคนเมาแบบนี้
" ไม่เป็นไรหรอก เมื่อวานเราก็นอนกันเยอะแล้ว " แอร์เดินเข้ามาขยับหมอนให้เข้าที่ทาง เมื่อเห็นคนตัวสูงกว่าจัดการทำให้โซฟากลายเป็นที่นอนจำเป็น
" ไม่เคยได้ใช้เลยนะเนี่ย คงนอนได้เนอะ ยังงัยเดี๋ยวตอนเช้าจะรีบพากลับห้องนะคะ "
พิชนั่งลงพร้อมดึงหญิงสาวข้างหน้าเข้ามา ตรงระหว่างขาสองข้าง มือโอบเอวบางๆไว้
" อีกชั่วโมงกว่าๆก็เช้าแล้ว แอร์เริ่มตาสว่างแล้วด้วย เดินไปเดินมา เราลงไปทำอาหารไปใส่บาตรกันมั้ยคะ ทำของที่แพรชอบ หรือพิชอยากไปหาแพรมั้ย " แอร์เลียบๆเคียงๆถาม ถึงในห้องนอนจะมีผู้หญิงถึงสามคนอยู่ แต่สายตาพิชเผลอแป๊ปๆ ก็หันไปมองรูปสาวสวยที่ยิ้มคล้ายนางฟ้า รูปใบเล็กใบน้อยมีอยู่ทั่วทุกมุมห้องจริงๆ
" ขอบคุณมากนะ นี่เค้าคงดูแย่มากเลยสินะ " พิชเอ่ยเสียงเบา
แอร์ขยับตัวนั่งลงบนขาข้างนึงของพิช แต่ไม่ลงน้ำหนักมากนัก
" แอร์ก็รักแพรเหมือนกันนะพิช " แอร์ยิ้มน้อยๆ สร้างความอบอุ่บให้แก่อีกฝ่าย
" ใช่สิ พิชจำได้เลยนะวันแรกที่เราเจอกัน แอร์ทำหน้าเหมือนเกลียดพิชมายี่สิบชาติได้ " พิชย้อนนึกถึงวันแรกที่เจอกับแอร์แล้วขำขึ้นมา
เพราะในตอนแรก แพรแนะนำว่า คนนี้คือเพื่อนสนิท และ คนนี้คือแฟน แว๊บแรกในหัวแอร์ คือ ใครสูง ดูเท่นะ แต่นิสัยละ ท่าทางเก็กๆ จะรอดหรอ
" เออ ใช่ๆ เค้าลืมไง ว่าแพรนะ สายโหด กลายเป็นว่า เค้าต้องมาคอยห้ามทัพ " แอร์ขำคิกคัก ที่อยู่ๆตัวเองก็แปรเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายช่วยหนุนพิช เพราะแพรเล่นหนักมาก แกล้งสารพัดจะแกล้ง กว่าจะฝ่าด่านอรหันต์คบเป็นแฟนกัน
" แพรชอบบอกว่า แกล้งพิชแล้วสนุกดี คนอะไรดูมึนๆ " แอร์อดขำไม่ได้จริงๆ จนอีกคนขำตาม
" เราลงไปทำขนมบราวนี่กันดีกว่า แล้วไปใส่บาตรกันนะ " พิชยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายระยิบระยับ เมื่อนึกถึงใบหน้าสวยได้รูป ผมยักโสกนิกนึง ประบ่า รอยยิ้มที่ขี้เล่น แววตาที่บ่งบอกว่ารักเค้าหมดหัวใจ แค่คิดถึงหัวใจก็พองโตซะมากมาย
มีเสียงหัวเราะใสๆของสองคนที่ช่วยกันทำขนม และอาหารไปใส่บาตร เกือบๆตีห้าครึ่ง ก็เสร็จครบทุกอย่าง รอจนขนมเซ็ตตัวดี ทั้งสองก็พากันขับรถไปสักพัก จอดรถแวะใส่บาตรหน้าวัด พร้อมเดินเข้าไปจุดธูปไหว้แพร
" อยากอยู่คนเดียวมั้ย " แอร์เอ่ยถาม พิชส่ายหน้า
" ไม่หรอก แพรอยู่ในนี้เสมอ " พิชชี้ที่หัวใจ แม้แววตาจะสดใส แต่ก็ไม่เต็มที่แฝงด้วยรอยน้ำตาบางๆ
" อีกสิบวัน ครบวันเสีย " พิชพูดเบาๆ มือลูบไล้ที่ใบหน้า นิ้วโป้งค่อยๆแตะลง ราวกับกลัวว่าถ้าออกแรงมากเกินไปอาจทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บ
พิชรักแพรนะคะ ... ถึงไม่พูดออกมา แต่เสียงในใจดังแต่คำๆนี่้ ก้อง และ สะท้อนกลับ ดัง สลับ เบาตลอดเวลา
พิชใช้เวลาสักพัก เมื่อเห็นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี เพื่อต้อนรับเช้าวันใหม่ ทั้งคู่ก็พากันมาไหว้พระหน้าวัดและขึ้นรถกลับร้าน
แอ๊ด .. พิชค่อยเปิดประตูห้อง หันมากระซิบกับอีกคนเบาๆ ไม่มีใครตื่นเลย ด้วยความที่ปกติเป็นคนนอนกลางวัน ในห้องจึงค่อนข้างทึบ หน้าต่างบานใหญ่ถูกปิดด้วย ผ้าคลุมสองชั้น กันแสงแดดได้อย่างดี สองคนค่อยๆเดินมาจนถึงห้องน้ำ พร้อมล้างมือล้างเท้าแปรงฟัน เมื่อตกลงได้ว่าคงอีกนานกว่าจะมีใครตื่น นอนเอาแรงกันดีกว่า
ด้วยความอิ่มบุญ แอร์ก็ลืมเรื่ิองแค้นใจกิฟท์เสียสนิท พอทิ้งตัวลงนอนลนหมอน ตาก็เริ่มปิดลง
หมับ .. พิชดึงตัวแอร์มากอดไว้ในอ้อมกอด " ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากๆ " พิชเอ่ยขอบคุณข้างหูเบาๆ ใบหน้าคลอเคลียไม่ห่าง ด้วยความเหนื่อยล้า สองคนที่กอดกันก็เข้าสู่ห้วงนิทราโดยเร็ว
กิฟท์ยืนเพ่งสายตามองต่อให้ห้องมืดแค่ไหนก็ตาม แสงไฟที่ลอดออกมาเล็กน้อยจากห้องน้ำ ก็พอทำให้เธอเห็นลางๆว่าคนที่นอนอยู่บนโซฟากอดกันกลมดิ้ก ไหนจอมบอกว่ายังไม่คบไง แค่เห็นพืชกอดคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง หัวใจก็เหมือนจะบีบรัดเอาดื้อๆ จูบเมื่อคืนคงไม่มีความหมายอะไรเลยสินะ
กิฟท์พาร่างแฮงค์ๆกับใจสลายเดินเข้าห้องน้ำ สายตาสังเกตเห็นทุกอย่างเหมือนเดิม อยากรู้จริงๆว่าแม่นั่น เวลามาเห็นรูปแฟนพิชแปะเต็มห้องน้ำ หล่อนจะเจ็บแบบเธอมั้ยนะ
เมื่อยืนมองใบหน้าตัวเองซ้ำๆ สลับกับคนที่อยู่ในรูป หล่อนคงจะทนอยู่ได้หรอก มันคุ้มจะตายไปกับการที่อดทนอะไรบางอย่างแล้วได้พิชมา กิฟท์พยักหน้าให้ความคิดตัวเอง พิชเป็นคนที่น่าคบหา นิสัยติดเทคแคร์คนอื่น อบอุ่น แม้บางครั้งเขาจะโลกส่วนตัวสูงเวอร์ก็ตาม แล้วเราล่ะ อีกสามวีค ต้องบินกลับไปดูแลร้านอาหาร ไหนจะพี่ซันนี่อีก
" เฮ้อ ! " กิฟท์ถอนหายใจแล้วล้างหน้าล้างตา เดินออกมาหยิบมือถือที่วางไว้ 50 สายที่ไม่ได้รับ พี่ซันนี่ รัวคนเดียวเลย ล่าสุด สามสิบนาทีที่แล้ว ..
" ฮัลโหล " กิฟท์เดินเลี่ยงออกมาจากห้องนอน เมื่อเห็นว่าข้างนอกมีมุมเบาะเล็กวางอยู่ จอมคงยังไม่ตื่นมั้ง ห้องเงียบเชียว
" อยู่ไหนฮะ พี่โทรหานานมาก " เสียงวีนแบบปกติพี่ซันนี่ น้ำเสียงบ่งบอกว่าโกรธจนหายแล้วก็โกรธใหม่่อีกรอบ พี่ซันนี่มักทำแบบนี้ซ้ำๆ เป็นประจำทุุกครั้งที่เธอไม่รับสาย หรือ ไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้ามือถือ
" เมื่อคืนกิฟท์เมาคะ เลยนอนกับโอ๋ที่ร้านของพิชกับจอม เมามากคะ โอ๋ไปส่งไม่ไหว " กิฟท์อธิบาย
" แล้วไงคะ จะโทรบอกกันสักคำไม่มี พี่เป็นห่วงนะ แล้วนี่ สิบโมงแล้วเราจะกลับได้ยังฮะ หรือพี่ต้องไปรับมั้ย " เสียงดุๆลอดปลายสายออกมา
" ไม่คะ เดี๋ยวกลับกับโอ๋ กิฟท์ว่าจะนอนต่ออีกหน่อย พอดีปวดหัวนิดๆ "
" แต่พี่ิอยากไปรับนะ อยู่กับโอ๋จริงรึเปล่าเถอะ " ปลายสายตอบมาเสียงเครียด อาการจับผิดมีมาแต่ช้านานระหว่างทั้งสองคน
กิฟท์ส่ายหัวเนือยๆ " ตามใจแล้วกัน " กิฟท์กดวางสาย และปิดเสียงดังเดิม ปล่อยให้มันกระพริบไปแบบนั้นแหล่ะ แค่่เรื่องคนในห้องก็เหนื่อยเหลือเกิน อาการหึงแบบหน้ามืดนี่ก็ทำให้เพลียอีก
บรรยากาศดูเงียบวังเวง ทั้งที่เมื่อคืนภายในชั้นล่างของตึกนี้มีเสียงอึกทึกครึกโครมมากมาย เสียงดนตรี เสียงคนคุยกัน บ้างปรับทุกข์ บางเฮฮา และอีกห้าสิบเปอร์เซนต์คือมึนเมา แต่ตอนนี้ช่างเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง
" อ้าว ! " จอมเปิดประตูห้องออกมา เขาตื่นได้สักพักแล้วบังเอิญได้ยินเสียงคนคุยกัน เลยเปิดออกมาดู ให้แน่ใจว่าหูไม่ได้ฝาด
" ตื่นแล้วหรอ ไอ้ขี้เมา " กิฟท์ทำแววตาล้อเลียน เมื่อคืนก่อนหมดสติ ก็ยังพอจำอาการจอมว่าเมาเละเป็นยังไง
" เออๆ นานๆทีว่ะ นี่ถ้าไอ้พิชรู้ โดนด่ายับ " จอมนั่งลงตรงข้ามกิฟท์ หยิบหมอนอีกสองใบวางซ้อนและเอนหลังพิง
" ไม่รับ ? "
ถึงกิฟท์จะปิดเสียงแต่ว่าแสงไฟกระพริบแว๊บๆจากมือถือราคาแพง กิฟท์ส่ายหัวแทนคำตอบ
" บางทีก็อยากอยู่เงียบๆนะแก เดี๋ยวบินกลับไปก็อยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว "
" แน่ใจหรอวะ ว่าไม่เกี่ยวกับ ... " จอมเว้นวรรคท้ายประโยคให้คนฟังเข้าใจเอง
" ไม่่เกี่ยวหรอก จริงๆถ้าไม่ติดเรื่องร้านอาหารฉันว่า ฉันเลิกกับพี่เขาไปนานแล้วแหล่ะ แต่ก็นะ คนอยู่ด้วยกันมาหลายปี มันมีความผูกพัน เรื่องขององค์ประกอบต่างๆ เข้ามาเกี่ยว คิดแล้วอยากไปชาร์ตแบตสักสองสามวัน เมาๆ นอน เมาไม่ต้องรับรู้อะไร " เสียงเครียดๆ บ่งบอกอารมณ์คนเล่าได้อย่างดี กิฟท์ปิดเปลืิอกตา
จอมรู้สึกสงสารอาการเพื่อนคนนี้จริงๆ
" เออ ! คิดออกล่ะ อีกสองวันหยุดยาววันพระติดๅกัน ไปทะเลกันมั้ยๆ " จอมดูตื่นเต้นสนุกเมื่อพูดถึงทะเล
" เออๆ แกอยากไป กรี๊ด บิกินี่จิ๋วววว ฮ่าๆ " การเปลี่ยนเรื่องของจอมสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าอีกฝ่าย
คลิ๊ก .. แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น
" ทะเลไรวะเสียงดังนะพวกมึง " โอ๋เดินหน้ายุ่ง หัวฟูออกมา หมดสภาพนางแบบแสนสวยบนแคทวอค
พิชเดินตามหลังมาคล้องคอโอ๋ไว้หลวมๆ " อะไรๆ กูได้ยินนะ ทะเลๆเนี่ย " และทั้งสองก็ทิ้งตัวลงบนเบาะใหญ่ๆ โอ๋จัดแจงตัวเองเดินอ้อมมานั่งข้างใน ตรงกลาง ระหว่าง จอม กิฟท์ พิชเลยทิ้งตัวอันขี้เกียจ ลงข้างกิฟท์แทน การกระทำของอีกฝ่ายนั้น ทำให้กิฟท์ที่กำลังคิดค้นคำตอบให้ใจตัวเองช็อกกะทันหัน
" ก็นี่งัย กิฟท์มันจะกลับแล้ว มันอยากชาร์ตแบตเลยยยย ชวนกันไปทะเลแบบ เมา นอน เมา นอน เมา "
" เจ๋งงงงง " เสียงแหบๆอันมีเสน่ห์ของโอ๋ดังขึ้นมา
" วันไหนล่ะ ช่วงปิดร้านเนี่ยหรอ " พิชนึกภาพวันหยุดเร็วๆนี้ มีแต่วันพระสินะ ที่ร้านค่อนข้างได้กำไรน้อยลง
" เฮ้ยๆๆๆ เพื่อความมันส์สุดๆๆๆ งานนี้ขอฉายเดี่ยวเว้ย ห้ามพาแฟน กิ๊ก คนที่จีบ ไปเด็ดขาดงานนี้ขอมาเดี่ยวเว้ย "
โอ๋ดูคึกคัก แว๊บแรกเห็นแววตา คิดไม่ตกของกิฟท์ เพื่อนสนิทแบบเธอก็ดูออกว่า ทริปนี่ มันควรจะเป็นยังไง และก่อนเพื่อนรักจะกลับไปดูแลกิจการที่ต่างประเทศ ก็ควรจะจัดมื้อใหญ่ๆหนักๆให้สักหน่อย
" เคลียร์คิวก่อนดีกว่า " โอ๋รีบลุก เพื่อที่จะเช็คตารางกับผู้จัดการส่วนตัวสักหน่อย
" เดี๋ยวๆ ขอสามคืนนะ กูว้อนท์ๆๆๆๆ " โอ๋ขำหัวเราะร่าเริงเปิดประตูห้องพิชเข้าไป เจอกับแอร์ที่กำลังจะเดินออกมาพอดี
" แอร์ว่าได้ยินอะไรนะทะเลๆ " แอร์ยิ้มร่าเริงออกมา
คนทั้งสามคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนจึงขำออกมาพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย คำว่า ทะเล มีอิทธิพลกับทุกคนจริงๆ
" ก็เนี่ย คือ กิฟท์มันจะกลับแล้วงัย เลยอยากเมาส่งท้ายแบบตอนเด็กๆกันหน่อยนะ " จอมเรียบเรียงอธิบายคำพูดให้คนที่เพิ่งเดินออกมาใหม่ฟัง
แอร์พยักหน้ารับทราบ สายตาเหลือบมองเห็นพิชเอนหลัง หัวเอียงไปทางกิฟท์จนแทบจะวางเกยบนตักกัน แม้จะไม่พอใจแต่ก็ไม่แสดงท่าทางอะไรออกมา
" ไปวันไหนล่ะ " เสียงเรียบๆถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง คราวนี้แอร์ยื่นขวดน้ำที่ถือออกมาให้พิช พิชจึงต้องลุกขึ้นนั่งตัวตรงก่อนรับขวดน้ำมาเปิดดื่มกิน
" ก็คิดว่าอีกสองวัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ประมาณเนี่ย " จอมตอบ
" เออ อดสิ แอร์บินพอดีเลย รอบนี้บินเจ็ดวันแน่ะ " แอร์บ่นงุดๆ กับตารางการทำงาน ที่บินไปนู่นมานี่บ่อยๆ
" เอาไว้วันหลังค่อยรวมทริปใหม่ก็ได้น่า คิดมาก " จอมปลอบใจแอร์
นั่งคุยกันสัพเพเหระก็แยกย้าย โดยโอ๋ออกไปส่งกิฟท์และเลยกลับคอนโด ส่วนพิชก็แยกย้ายไปส่งแอร์ เหลือจอมนอนต่อคนเดียวเพียงลำพัง
18.00 น.
ตั้งแต่โอ๋มาส่ง กิฟท์ก็อาบน้ำ พร้อมเข้านอนพักผ่อน อีกครั้งหนึ่ง จนถึงเย็น เจ้าตัวถึงได้แต่งตัวสบายๆลงมาทานข้าวกับครอบครัว และก็พอจะคาดเดาได้ เมื่อเห็นแขกที่ไม่ได้รับสาย และ ไม่ได้รับเชิญ นั่งรออยู่บนโต๊ะทานอาหาร พร้อมประจบประแจงแม่
" ป๊าล่ะค่ะ " กิฟท์เลือกนั่งลงข้างโก้ เหมือนเอาน้องชายเป็นไม้กันหมา เพราะโก้กับซันนี่ไม่ถูกกันอย่างแรง
" ป๊าก็คงรอลูกสาวคนสวยตื่นไม่ไหวนะสิค่ะ " คุณหญิงกัลยาแอบหยอกลูกสาวไปหนึ่งดอก
" คุณหญิงแม่คะ ลูกสาวถามดีๆนะคะ " กิฟท์เรียกคนเป็นแม่เต็มยศให้เขินเล่นๆ
" ป๊าไปทานโต๊ะแชร์กับเพื่อนๆจ๊ะ เอ้า มาครบกันแล้วทานๆ "
" ม๊า เดี๋ยววันศุกร์ กิฟท์ไปหัวหินกับเพื่อนๆนะม๊า กลับวันจันทร์อังคารมั้ง ยังไม่แน่ใจ " กิฟท์บอกเผื่อๆ เธอกะวันเวลาไว้ล่วงหน้า เผื่อกลับมาก่อนจะได้ไปออดอ้อนขออยู่กับพิชให้หายความคิดถึง
"อ้าว ยังไงกันคะ เมื่อคืนไปนอนบ้านเพื่อน วันนี้มาบอกจะไปกับเพื่อน " ซันนี่แย้งขึ้นมาอย่างหัวเสีย
ด้วยความที่เขม่นกันอยู่แล้ว โก้จึงช่วยพี่สาวเต็มที่
" ไปกับใครละเจ้ "
" อ๋อ มีโอ๋ พิช จอม คนอื่นๆยังไม่แน่ แต่สามคนนี้แน่นอน " กิฟท์ทานข้าวอย่างอารมณ์ดี
" ไปด้วย " ซันนี่โพล่งเสียงออกมารอบสอง
คุณหญิงกัลยา อดเอือมระอากับนิสัยคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนลูกสาวเสียไม่ได้
" เสียใจคะ งานนี้คนโสด แฟนไม่มี ห้ามแฟนไป และ กิฟท์จะไป พี่ซันนี่ไม่มีสิทธิ์มาห้าม "
โก้ยกยิ้มเล็กๆมุมปาก แต่เอามือยกขึ้นมาบังไว้ ให้ดูไม่น่าเกียจ
การรับประทานอาหารเย็นเต็มไปด้วยความอึดอัด จบมื้อ อาหารปุ๊ป ซันนี่ก็เดินตามกิฟท์
" ม๊าไม่ต้องห่วงหรอก เจ้เขาเอาอยู่ " โก้เปรยๆให้คนเป็นแม่ไม่ต้องห่วง เมื่อเห็นสายตาคุณหญิงกัลยามองตามลูกสาวไป
" น่าจะเลิกๆกันไปนะ ทะเลาะกันทุกวัน " คนมองตามอดเปรยเบาๆไม่ได้
" ดึงตัวเจ้กลับมาสิม๊า เลิกแน่นอน " โก้ยิ้มๆนั่งกินผลไม้ต่อ ไม่ใช่ว่าไม่หวงพี่สาวแต่เขามั่นใจแน่ๆว่าพี่สาวเอาอยู่
แต่ก็ขอยุยงส่งเสริมคุณแม่หน่อยแล้วกัน
ภายในร้านกาแฟบริเวณมหาลัยชื่อดัง ที่มักจะเป็นที่รวมตัวของนักศึกษาปริญญาโท
" เฮ้ย ! " เสียงนัทที่มือยังกำมือถืออยู่นั้นเผยรอยยิ้มดีใจแบบน่าประหลาด
" ตกใจหมด " โอ ที่กำลังช่วยนัทสรุปงาน เงยหน้าขึ้นมอง พร้อมขยับแว่นสองที
" นี่ไง อีกสองวันพวกนั้นจะไปทะเลกัน สงสัยต้องรีบเคลียร์งาน " นัทยิ้ม เอนตัวพิงหลังแบบสบายใจ สงสัยงานนี้จะต้องจัดให้หนัก
" แกว่างหรอ งานเยอะแยะ ฉันคงไม่ไป " โอ ก้มหน้าก้มตาทำรายงานต่อไป ไม่ได้เงยหน้ามาดูแววตาเจ้าเล่ห์ของเพื่อนอีกคน
" อ้าวหรอ อืมๆ แต่ฉันอยากไป หอบงานไปทำที่นั่นก็ได้ " นัทหว่านล้อม ก็หมู่นี้กิฟท์ระวังตัวแจเลยนี่น่า การที่จะได้พบเจอแถมค้างคืนด้วยถือว่าเป็นเรื่องดีสุดๆ งานนี้ต้องมีเซอร์ไพส์ซะแล้ว
จอมยืนสไลด์หน้าจอไปมา พร้อมขมวดคิ้วเข้าหากันแบบอัตโนมัติ
" งานงอกล่ะมึงเอ้ย ! " จิมสบถอย่างหัวเสีย ด้วยความดีใจจัด เมื่อวานจอมจึงแชทไลน์ในห้องกรุ๊ปป่าวปรักาศการไปทะเลครั้งนี่ ดันลืมซะได้ว่ามี จอมมารอย่างนัทอยู่ด้วย
พิชเปิดประตูห้องออกมา เห็นภาพจอมยืนบ่นงึมงำ เดินจงกลมอยู่ และก็ผลุดนั่งพร้อมกดมือถือรัวๆ
" เออ อยู่ครบป่ะ " จอมเอ่ยเสียงดัง เสียงมือถือตอบออกมามี โอ๋ กับ กิฟท์อยู่ในสาย สอ
สาวกำลังช๊อปปิ้งซื้อชุดว่ายน้ำและอุปกรณ์ต่างๆ
" งานเข้าว่ะ เห็นเปล่าเมื่อคืน ไอ้นัทบอกจะไปด้วย ไม่ให้ไปก็น่าเกลียด แต่จะให้ไปนะ ฉันไม่ไว้ใจมันเลยวะ น่ากลัวชิบเป๋ง เวลาปกติ ฉันก็พอตามทันอยู่หรอก แต่ถ้าเมานี่ งานยากเลยนะ "
" เออ เอางัยดี งานเข้ากิฟท์ชัวร์ ! " โอ๋ตอบฟันธง เดาอนาคตออกลางๆ
" โอ๊ย ไม่ไปแล้วกัน วุ่นวายน่าเบื่อ " เสียงกิฟท์ดังออกมาเซ็งๆ พร้อมเสียงโอ๋กับจอมที่โวยวายสวนว่าไม่เอา
" ฉันกันท่าเอง ตกลงโอเคป่ะ แกไปเหอะ แกแม่งานเลยนะ " จอมบ่น
" ไอ้นัทนะ มันไม่กลัวนายหรอก มันกลัวไอ้พิชนู่น " โอ๋บอกแบบปลงๆ สงสัยงานนี้จะต้องกันหมาตัวใหญ่แน่ๆ
เสียงแหบๆตื่นเต้นของโอ๋ดังขึ้นมา ท่ามกลางความเงียบที่ทุกคนกำลังคิดหาทางออก
" เอ้ย ฉันขอให้พิชช่วยแอ๊บเป็นแฟนกิฟท์ได้ป่าววะ "
" นี่แก ไอ้นัทมันไม่โง่นะ ก็ในเมื่อมันมีพี่ซันนี่อยู่แล้ว " จอมอดบ่นไม่ได้กับความคิดงั่งๆของเพื่ิอน สวยนะ แต่สมองแม่คุณเอาไปไว้ไหนหมดเนี่ย
" แหม หลอกล่ออ่ะเข้าใจป่ะว้าาา แกนี่ ! "
" ไอ้พิชคงจะเล่นด้วยอยู่หรอกนะ "
" ตกลง ! " พิชยืนฟังอยู่นานแล้วเสียงคนกลางจึงเอ่ยปากตกลงปลงใจ ยอมรับเล่นด้วย เพราะเขาเองก็ิยากพิสูจน์ไอ้เยื่อใยบางๆ ระหว่างตัวเองกับกิฟท์เหมือนกัน ว่าทำไมมันช่างสั่นไหวนัก เวลาอยู่ใกล้ๆ อีกอย่าง เขามีแผลที่จะดัดหลังบางคนด้วย ในเมื่อถ้าสิ่งที่กิฟท์เคยเล่าว่า นัทจงใจทำให้ทั้งสองคนเข้าใจผิดกันแล้วเลิกกัน
เสียงกิฟท์กับโอ๋เฮฮาออกมาจากลำโพงมือถือ จอมเองก็อดแปลกใจไม่ได้แต่รอยยิ้มน่อยๆก็ปรากฎ เมื่อจบเรื่องสายก็ถูกวางเรียบร้อย
" ว่าไงว่ะ คิดดีแล้วนะ "
"ยิ่งกว่าดีอีกงานนี้ต้องมีแผน และ กูนี่แหล่ะจะฆ่าตัดตอนคนที่ผิด "
รู้สึกนานเลยกว่าจะอัพ งานเยอะ งานหมั้น งานแต่ง เพื่อนเลิฟ ~ ว้า รู้อายุเลย :P
เลยยุ่งๆ ตอนหน้าหวังว่าจะมาลงเร็วๆนี้
สวัสดีชาวโลกเคอฟิววววววววว ร้านเหล้าหายแว๊บ :)
จุ๊บบบบบบ รักคนอ่านนะครัช
By : yumyum Date : 8 Jun 2014 03:17  
|
