|
มันคงเป็นความรัก * 19 # วาเลนไทน์เดย์
# 19
เบลลืมตาเบิกกว้าง เมื่อรับรู้ถึงการสั่นใส่ใต้มอง " อืมม ~ " เบลพลิกตัวหันมา มือล้วงสะเปะสะปะ เจอแล้วมือถือ เบลค่อยๆมองดูหน้าจอบ่งบอกเวลาตีห้า " เช้ามาก ตื่นมาทำไมเนี่ย " เบลกระพริบตาถี่ๆปรับความคยชินให้สายตาทำงานได้ดีอีกครั้ง และค่อยๆยันตัวลุกมามองสำรวจรอบห้อง " คนแปลก " เบลนึกขำหน้าตาโอ๋ขัดกับห้องจริงๆ
เบลพาตัวเองเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำ โดยหยิบผ้าขนหนูโอ๋มาใช้เฉย
" โห ยังจะสีขมพู คนอะไร " เบลถอยหลังมองลอดผ่านประตูห้อง ไปยังคนที่นอนบนเตียง
หวานเกินหน้าตาจริงๆ เบลจัดการตัวเองเสร็จก็มานั่งบนโต๊ะ สายตาเหลือบเห็นสมุดการบ้าน วิชา คณิต2
เบลเบื่อๆเซ็งจึงเปิดออกดู ไปเรื่ิอยๆ " ตอบแทนหน่อยแล้วกัน " เบลใช้เวลาไม่นานในการทำการบ้านโอ๋
กริ๊งงงงง !!! กริ๊งงงง ... เสียงออดปลุกดังขึ้นระงมทั่วตึก เบลนั่งแกว่งขามองโอ๋ ที่ลุกขึ้นมาขยี้ตา แล้วเดินเข้าหยิบผ้าขนหนูที่พาดไว้ขึ้นบ่า
" อี๋ .....!! " เสียงโอ๋ร้องดังออกมาจากห้องน้ำ และ ประตูก็เปิดออกมา
เบลนั่งยิ้ม " ก็กำลังจะบอก แต่บอกไม่ทัน ว่า .. ยืมใช้ก่อน "
โอ๋ โยนผ้าขนหนูใส่หน้าเบล " เกือบเช็ดหน้าแล้วเนี่ย และเช็ดอะไรไปบ้างเนี่ย เอากลับไปเลยยกให้ "
" เฮ้ยๆ พี่นะ สะอาดนะคะ คุณน้อง แล้วนี่ดูสิ ตื่นมาทำการบ้านให้นะเนี่ย " เบลโต้กลับ
" ไม่ได้ขอ " โอ๋ย้อน
" อ้าว ก็ไม่อยากเห็นเด็กร้องไห้ เลยทำให้ " เบลยิ้มหวานขัดกับนิสัยกวนๆ
" เออ ขี้เกียจเถียงละ " โอ๋บ่นงึมงัมหายเข้าห้องน้ำไป เบลนั่งยิ้มมุมปาก สนุกดีแฮะ
## แต่สุดท้ายฉันเองนั่นแหล่ะที่ทำไม่ได้ ... พูดอย่างไม่คิดให้เธอไปจากชีวิต ~ #
" ฮัลโหล " เบลกรอกเสียงลงตามสาย
" เออ ตื่นยังเนี่ย " หลิน
" อยู่โรงเรียนแลัว โอเคๆ ได้ๆ เดี๋ยวเจอกัน " เบลกดวางสาย ภาพพักหน้าจอขึ้นโชว์ เป็นรูปหลินกอดคอเบลอยู่ ความสนิทที่ทำให้ตัวเขาไม่กล้าเอ่ยออกไป เพราะอีกฝ่ายคงมองข้ามกันมาตลอด
" เฮ้อ ~ " เบลเผลอมองแล้วลอบถอนลมหายใจอีกครั้ง พยายามแล้ว พยายามอีก พยายามต่อไป
" แหม อกหักเปาะๆ " โอ๋เพิ่งแต่งตัวเสร็จเดินออกมา พร้อมหวีผม แต่จังหวะเบลเผลอ โอ๋ก็เห็นภาพพักหน้าจอมือถือแล้ว เบลเบี่ยงตัวหลบ รู้สึกเสียรู้รุ่นน้องนิดหน่อย
" อาบน้ำเร็วเกิน อาบสะอาดเปล่าเนี่ย " เบลทำท่าจะดม โอ๋รีบกอดอกตัวเองไว้แน่น
" อะไรๆ " โอ๋เสียงเข้ม "
" เปล่าก็จะดมดูว่า มีกลิ่นสบู่จริงเปล่า คิดมากนะ หวงตัวด้วย อะแนะๆ " เบลยิ้ม
" หวงบ้าไร น่ากลัว " โอ๋ ทำท่าชูแขนขนลุกใส่เบล เบลยิ้มชอบอกชอบใจกับอาการแบบนี้ รู้สึกเป็นต่อ
โอ๋้ดินบ่นเบลพร้อมแต่งตัใไปเรื่อยๆ " ความจริงพี่น่าจะดีใจมากกว่าที่พิชเลิกกับพี่หลิน พี่จะได้มีโอกาส " โอ๋เผลอคิดเรื่องนี้ขึ้นมา เบลยิ้ม " รู้หรอ " มีไม่กี่คนที่รู้ความรู้สึกเขา
" อืม สายตามันฟ้อง แต่พี่ไม่ใช่ทอม ก็เลยงงๆ ออกจะหวานด้วยซ้ำ " โอ๋ตั้งข้อสังเกตตามนิสัยตัวเอง
" ไหนๆก็รู้แล้ว อย่าบอกใครล่ะกันน่ะ มันไม่ใช่เรื่องดีอะไร " เบลตอบเสียงจริงจังกว่าทุกครั้ง
" พี่ไม่ได้อยากเป็นแฟน เป็นเพื่อนสนิทกันดูแลกันทั่วถึงมากกว่า " เบลยิ้มแววตาแฝงความเศร้า
" โอเค งั้นห้ามกวน แล้วโอ๋จะไม่พูดอีก " โอ๋รู้สึกสงสาร พูดจบก็ถือสมุดเรียน
เบลลูบหัว " ดีมาก แหม มานอนคืนเดียวยังเชื่องแบบนี้เลย ถ้านอนหลายๆคืนคง "
" คงอะไรพูดดีๆเลย " โอ๋ ทำท่าจะฟาดเข้ากลางหลัง เบลแอบหลับตา พอเห็นโอ๋นิ่งก็ยิ้ม ป๊าป ...!!
" โห เจ็บฟาดจริงด้วย " เบลหน้าเบ้
" ออกมาจะลอคห้อง " โอ๋บ่น เดินออกล็อคประตูเสร็จก็เจอ พิชกับกิฟท์ยืนเล่นแหย่กันไปมารออยู่
" ไง พี่ไปก่อนนะ ขอบใจ " เบลทักพิชกับกิฟท์ และหันมาขอบใจโอ๋
" โห สามารถวะ นอนกับแกจริงๆ " พิชทำท่าทึ่ง กับความอดทนของโอ๋ที่ดูท่าจะเกลียดเบลไม่ใช่น้อย
" เออสิ ตื่นมากวนประสาทแต่เช้าเลย " โอ๋บ่น แต่สีหน้าไม่ได้เบื่อเหมือนคำพูด
" หรือว่าเมื่อคืน แกกับ .. เอ่อ " กิฟท์ทำท่าคิด
" อย่าทะลึ่งๆ ใครจะเหมือนแกสองคนละ ดูสิ คอไอ้พิชยังมีรอยเล็บเลย ถึงขั้นจิกเลยหรอคะ " โอ๋ เห็นแต่แรกว่าจะเตือนดีๆ แต่โดนแซวก่อนก็ต้องขอกลับบ้าง
พิชหน้าแดงทันที เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน " แหม แกก็พิชนะ ทั้งรุก ทั้ง " กิฟท์ทำท่าจะพูดต่อ
" พอๆ ไม่อยากรู้ " โอ๋ รีบแย้ง
" ฮ่าๆ เห็นถามนึกว่าสนใจ " กิฟท์ขำ
" ทะลึ่งนะ " พิชยืนบ่น นิสัยทะลึ่งทะเล้นนี่ยอมจริงๆเลยคนนี้ กิฟท์เดินมาคล้องแขนพิช
" โกรธเปล่า "
" เปล่าคะ แต่รู้สึกเขินๆ " พิชยิ้ม เรื่องแบบนี้ไม่ชินเท่าไร
" ไม่ต้องเขิน กิฟท์นะอยากให้คนรู้ทั้งโรงเรียนเลยว่า แฟนเค้าห้ามยุ่ง " กิฟท์เอาไหล่ซบ
" พอๆ กูจะอ้วกกกกกก " โอ๋รีบแย้งแบบขำๆ เหลือเกินจริงๆเพื่อนตัวแสบ
" อิจฉาล่ะสิ ๆ " กิฟท์ พูดขำๆ " อ้อ อิจฉาที่เรารักกันนั่นเอง มานี่มะ " พิชแกล้งโอบรอบคอกิฟท์เหมือนกอดไว้แนบแน่น " หืมม อารมณ์ไหนเนี่ยกอดนานๆนะคะ " กิฟท์ระบายรอยยิ้มเต็มใบหน้า นานๆทีที่พิชจะแสดงความหวานออกสื่อขนาดนี้
" พอๆ ทั้งคืนแล้วยังจะ " โอ๋ เม้มคำพูดไว้
" เออๆ แหมแค่นี้ทำฮึดฮัด " พิชขยีื้หัวโอ๋ขำๆ " เสียทรงหมด " โอ๋ใช้มือจับทรงผมบ่นพิช
=======================================================
พิชพ่นลมหายใจออกมาหลังจากเรียนภาษาอังกฤษจบคาบพอดี
" เหนื่อยหรอค่ะ " กิฟท์เดินมาหาคนรักที่โต๊ะ นั่งหน้ามุ่ยจากการเรียน
" มากค่ะ เพลียเลย " พิชบ่นเบาๆ เพลียจริงๆ ถึงแม้การค้าของป๊าจะใช้ภาษามากมาย ติดต่อสื่อสาร แต่เขาขอทำหน้าที่หาลูกค้าในประเทศดีกว่า เรื่องติดต่อเอาไว้ให้พี่สาวคนสวยจัดไป
" เอ้ยๆ พรุ่งนี้เจอกันนะ " จอมเดินมาทำท่าชี้มือชี้ไม้ใส่พิช " เออ เกือบลืม " พิชเพิ่งนึกออก
" เจอกันไปละๆ " เสียงเพื่อนหลายคนดังระงม บอกลากันวุ่นวาย จนในห้องเหลือไม่กี่คน
พิชเห็นคนน้อย จึงค่อยๆเอนหัวลงบนตักกิฟท์ที่นั่งอยู่บนโต๊ะเรียน ระดับกำลังเหมาะจริงๆ
" คนน้อยละก็อ้อนใหญ่เลยนะคะ " กิฟท์ค่อยๆลูบหัว คนที่ดูเหมือนหมดแรงกับการเรียนจนเวอร์มากมาย
" เหนื่อยนี่คะ แล้วตักคุณกิฟท์ก็นุ่มนิ่มมากๆ " พิชยิ้ม พลิกใบหน้าสบตากิฟท์
" บางทีกูก็จะอ้วกวันละสิบรอบ " โอ๋เดินมาแขวะ หลังจากลบกระดาน ปิดหน้าต่างเสร็จ ก็เดินมา
" ป่ะกินส้มตำร้านจอยกัน " โอ๋ชวน และหันมาทางนัทกับโอด้วย
พิชยิ้ม ดันตัวเองขึ้นมา แต่ยังคลอเคลียไม่ห่าง " ไม่ไปอ่ะ วันนี้จะพากิฟท์กลับบ้าน "
" โห ไม่่ค่อยเลยนะ " โอกัดบ้าง ไอ้ความหวานนี่เยอะทุกวัน
กิฟท์นั่งยิ้มมองพิช คนอะไรเนียนมาก " เนียนนะ " พิชยิ้ม " ก็ยังไงพรุ่งนี้ต้องไปทำรายงานอยู่แล้วนี่ "
พิชแก้ตัวเนียนๆ
" และกูละ ทิ้งเลยๆ " โอ๋ทำหน้างอน พิชยิ้มขำ
" ไม่งอนๆ ไปด้วยกันนี่ล่ะ " พิชเสนอ โอ๋พยักหน้าสนองทันที ตามนั้น
" อ้าว แต่บางทีก็อยากอยู่กันสองต่อสองนะ " กิฟท์เห็นท่่าลิงโลดของโอ๋อดเบรคไม่ได้
โอ๋เดินเข้ามาใกล้กิฟท์ " เดี๋ยวก็แฉรอยที่คอเลย " โอ๋ยิ้มเป็นต่อมากขึ้น
" ไม่มีเถอะ ตรงนี้ แต่ถ้า ... " พิชทำท่าจะสาธยายต่อ " พอๆ คุยอะไรกัน ทะลึ่งๆ " กิฟท์ใบหน้าเริ่มคนสี จริงๆเลยพูดเล่นตลอดเวลา พิชยักคิ้ว " ทะลึ่งหรอ ทีเมื่อคืน ... บางคนทะลึ่งกว่าเค้าอีกน่ะ " พิชยิ้มรอยยิ้มอันกวน
" งั้นไม่ไปนอนละ เชิญทะลึ่งต่อไปดีมั้ย นอนกับโอ๋งี้ดีมั้ยค่ะ " กิฟท์กวนกลับ
" โห่วววววว ~ " พิชพ่นลมหายใจทำหน้างอแง " ปล่อยมันตายไปเลย " โอช่วยอีกแรง อาการท่าเยอะของพิชน่าหมั่นไส้
กิฟท์เดินตามนัทออกมา
" นัทๆ " กิฟท์ นัทหันกลับมารอฟัง
" เอ่อ พิชชอบดูหนังแบบไหนหรอ คือกิฟท์ว่าจะชวนไปดูก็กลัวพิชไม่ชอบ นัทสนิท นัทบอกหน่อยสิ " กิฟท์
นัทยิ้ม กิฟท์นี่รักเพื่อนเขามากมายเลยนะเนี่ย แววตาหงานเยิ้มขนาดนั้น น่ารักจัง เอ๊ะ ..
" มันดูได้ทุกแนวแหละ ลองชวนดูสิ " นัท
" แบบชอบพิเศษๆ " กิฟท์เน้น
" สอบสวน ฆาตกรรม อะไรแบบนี้ ชอบ " นัท
กิฟท์ขมวดคิ้ว หนังที่มันดูยากๆลึกลับๆแบบนั้นนะหรอ
" ว้า .. โอเคๆขอบใจมากนะ แล้วก็สู้ๆเรื่องส้มนะ ถึงเราจะไม่ชอบส้มก็เถอะ " กิฟท์เผลอแสดงความคิดเห็นออกไป
" กลัวส้มมาชอบไอ้พิชละสิ "
" ก็จริง หรือ นัทไม่กลัว ... "
" กลัวสิ ใครๆก็ชอบมันทั้งนั้น แต่มันมีกิฟท์อยู่แล้วนี่ " นัท
พิชเดินยิ้มออกมา " คุยอะไรกันแอบนินทาหรอ " พิชค่อนข้างแปลกใจที่เห็นสองคนนี้คุยกัน
" ป่าวกำลังหาวิธีอ้อนพิชอยู่ " กิฟท์เดินมากอดแขนพิชเหมือนทุกที
" เฮ้ย ห้ามขายกันนะ เดี๋ยวไม่ช่วยเลย " พิชเอาศอกสะกิดนัทที่ยืนยิ้มๆ
" เออ ไปล่ะนี่นัดส้มไว้ ไปสายเดี๋ยวคะแนนลดๆลดลดลดจนติดลบ แย่เลย " นัทยกข้อมือดูนาฬิกา
" โอเค โชคดีนะ " พิชกับกิฟท์พูดพร้อมกันแล้วยิ้ม
==========================================================
นัทกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาตามทางเดิน สายตามองหาร่างใครบ้างคน ว่างเปล่า หันอีกทางเหมือนเดิม
" เวรกรรม " นัทล้วงหามือถือในกระเป๋านักเรียนว่ารีบแล้วเชียวนะเนี่ย
ตี๊ด ~ เสียงเตือนข้อความเข้าพอดี ... # ขอโทษนะ พอดีต้องกลับมาช่วยแม่ #
นัทยืนคอตก เวรกรรม ชาตินี้จะจีบใครติดกับเขามั้ยเนี่ย นัทขยับแว่นที่ตกลงมา อีกครั้ง และเดินหงอยๆจนเจอชนกับรุ่นน้องคนนึงพอดี
" ขอโทษๆ " นัทรีบช่วยคนตรงหน้าเก็บหนังสือ พอขอโทษขอโพย
" ไม่เป็นไรคะ " เสียงใสๆฟังดูเด็กๆ ทำให้นัทเงยหน้าขึ้นมามอง " เอ่อ ขอโทษจริงๆ "
" พี่จะขอโทษสักกี่ครั้งกันเนี่ย ครั้งเดียวก็เยอะเกินพอแล้ว "
นัทมองพิจารณาชุดนักเรียนตรงหน้า รุ่นน้อง " ... " เงียบ
" ไอ้นัท ยืนทำไร " เสียงพิชตะโกนเดินมาพร้อมกับโอ พิชยิ้ม เมื่อเห็นเพื่ิอยอยูู่กับเด็กรุ่นน้อง
อีกคนที่ยืนอยู่ข้างนัท หันมาตามเสียง ใบหน้าเหมือนจะยิ้ม แต่สักพักก็กลับเป็นนิ่งๆ เหมือนเดิม
" จะตะโกนทำไมว้า เดี๋ยวก็เจอดี นี่ๆ อ่านหน่อยพี่ ห้องสมุด ว่าแต่พี่มาทำไมกันเนี่ย " นัทแปลกใจ
" เออมาดูคนแถวนี้ เห็นมีสายรายงานว่ามารับสาว " โอยิ้ม นัทเริ่มขยับแว่นอีกรอบ งานงอกโดนรุม
พิชขำ " อ้าวๆ น้องเค้าไปซะล่ะ น้องๆ เพื่อนพี่โสด จีบ ได้นะ " พิชอดใจไม่ไหว ขอแกล้งเพื่อนหน่อยเถอะ
เด็กสาวหันมามองก่อนหายตัวเข้าห้องสมุดไป" เล่นไม่ดูๆ เดี๋ยวก็โดนน้องด่า แถมเมียแหกอก "
" หาๆ เมีย ? " พิชตกใจกับสรรพนามที่โอเบรคหัวทิ่มหัวตำ
โอหันมาสบตา ตาเป็นประกาย "คุณพี่คิดว่าคนอื่นๆไม่รู้เลยสินะ ว่าอะไรเป็นอะไร ไอ้ที่หายๆไปตลอด รอยแดงๆรอบคอ " โอทำท่านึก พิชยกมือไหว้
" อืมๆ พอๆ เยอะล่ะ " พิชยอมจำนน " แต่ว่า หมู่นี้กิฟท์ชอบหึงแปลกๆวะ คุยกับใครก็ไม่ได้เลย "
" ก็แกเจ้าชู้อ่ะ จริงป่ะ " โอหันมาขอกำลังเสริม นัทพยักหน้า พิชยืนหน้าเหวอ เจ้าชู้ตรงไหนเนี่ย
พิชเดินมานั่งโต๊ะติดหน้าต่าง ปล่อยให้โอเดินหาหนังสือเรียน เมื่อก่อนโอก็เกเรแบบพิช แต่ตอนนี้โอให้้หตุผลว่าอยากสอบเข้ามหาลัย เลยขอตั้งใจเรียน
" มาห้องสมุดก็ดีนะ แบบเด็กเรียนเยอะดี " พิชยักคิ้วให้นัท
" เมื่อกี้บอกไม่เจ้าชู้ " นัทตอกกลับ " แหม แค่ชม มอง เอง " พิชทำปากพอง คล้ายๆจะงอนเพื่อน
" เออ ไหนว่ามาหาส้มงัย " พิชเพิ่งนึกออก เมื่อตอนเช้าส้มบอกไว้
นัทยื่นมือถือให้ดู พิชกดเลื่อนหน้าจอ " อย่าถอดใจ ถือว่าคืบหน้านะ " พิชยิ้มๆ แล้วลุกเข้าชั้นหนังสือมาหยุดยืนดูกลอน หวังจะหากลอนหวานๆ วัยรุ่นแบบสมัยที่เจ้พาย ชอบได้รับ ส่งให้ส้ม ถือว่าช่วยเพื่อน
พิชยืนหยิบหน้งสือเปิดอ่าน อมยิ้มอยู่คนเดียว " ส่งให้กิฟท์ดีกว่า " พิชหยิบมือถือมากดรัวๆ พร้อมอมยิ้มสุขใจ
ไม่รักสักนิดแต่คิดถึง
ไม่คิดคำนึงใยถึงนอนฝัน
ไม่หึงไม่หวงแต่ห่วงทุกวัน
ไม่คิดผูกพันธ์ใยฉันเฝ้าคอย
พิชยืนรอใจจดใจจ่อ ว่ากิฟท์จะส่งอะไรกลับมามั้ยนะ ความคิดยังไม่ทันจบ มือถือก็ดัง
" ที่รักเสี่ยวอ่ะ " พิชเผลอหัวเราะออกมาชอบใจ เมื่อรับสาย
" เสี่ยวแล้วรักมั้ยละๆ " พิชยืนยิ้มกับชั้นวางหนังสือ อีกฝ่ายก็คงจะมีรอยยิ้มไม่ต่างกัน
" รักมากๆ ก็รู้อยู่แล้วนี่น่า อยู่ไหนแล้วคะ "
" ห้องสมุดคะ รอไอ้โอแป๊ปนึง เดี๋ยวลงไปหานะจ๊ะ อ้อ .. ไปยืนตรงที่มีอากาศเยอะๆหน่อยนะคะ "
" อะไรอ่ะ " กิฟท์ทำเสียงงง " ก็เดี๋ยวจะขาดใจตายเพราะคิดถึงเค้าไง " พิชอมยิ้ม ได้หยอดแฟนตัวเองนี่สุขแท้ๆ
" คิกๆ ชอบอ่ะ " กืฟท์ทำเสียงถูกใจ ก่อนคุยกันสักพักละวางสาย พิชเงยหน้าขึ้นมา ออกมาจากโลกส่วนตัว
" เอ่อ .. " พิชยืนอายๆ เมื่อเห็นว่ามีคนเลือกหนังสืออยู่อีกฝั่ง และคือเด็กคนที่นัทชนเมื่อกี้
" โครตอายเลยวะ " พิชพูดกับตัวเองเบาๆ รู้สึกเขิน รีบเดินออกมา เค้ารู้สึกเหมือนเด็กคนนั้นจะเกลียดขี้หน้ารึเปล่านะ
" อ่ะกลอน กดถ่ายๆไว้ เอาไปจีบสาว " พิชยื่นหนังสือให้นัท นัทพยักหน้ารีบเปิดดู
พิชนั่งยิ้มเมื่อนีกถึงคนรัก แค่นี้ก็เขิน เขาอาจจะเบื่อกิฟท์ที่งอแงบ้างแต่โดยรวมก็คือรักมาก รักมากที่สุด เป็นคนที่ทำให้ใจเต้นมากเลยทีเดียว
" ครบละ " โอถือหนังสือสี่ห้าเล่มไว้ในมือ ทั้งสามคนเดินออกไปโดยมีสายตาใครคนหนึ่งมอง
==================================================
วันสุดท้ายของสัปดาห์ที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรมากมาย แต่วันนี่้ทุกคนก็ให้ความสนใจกัน " วาเลนไทน์เดย์ "
มีคนขับรถมาส่งดอกไม้กันเป็นว่าเล่น ต่างคนต่างตื่นเต้น ภาพโดยรวมมีทั้งคนสมหวังและอกฟักตามกันไป
" อลังมากกกกกก " เสียงพลอยพูดขณะสายตาวิบวับมองผู้คนไปมา
" ทำบ่น ตัวเองได้เยอะมากๆ ~ " จอมดักคอ พลอยทำหน้าย่นใส่
" แหมๆ แต่เรารู้นะว่าแกจะให้ใคร เพราะเมื่อกี้เราแอบไปเห็นมา " พลอยทำเสียงเหนือกว่า คนแซวเธอเมื่อกี้นัก ก็คนที่จอมจะให้นะ มันแฟนเก่าเพื่อนในกลุ่มนี่น่า
" อะไรๆๆ ใครวะ " โอ๋ เงยหน้าจากมือถือ มองพลอยตาลุกวาว " เออ บอกมาพลอย เดี๋ยวเราเลี้ยงข้าวเลย " พิชนึกขำขันกับการแกล้งเพื่อนไปด้วย
" คนที่แกนึกไม่ถึง " สิ้นเสียงพลอย จอมก็หน้าซีกเผือก
" อะไรวะ ทำไมต้องตกใจด้วย แค่นี้หน้าจืดเลย ใครละ เพื่อนๆจะได้ช่วยกันเชียร์ " โอ๋ ยิ้มแสดงอาการิยากรู้ออกนอกหน้ามากกกกก
" เอ่อ ... " พลอยทำท่าจะพูด จังหวะเดียวกันทุกคนเงียบ รอฟัง แม้กระทั่งกิฟท์กับโอ ก็เงยหน้ามองพลอยกันหมด
" พี่หลิน " สิ้นเสียงพลอย ทุกคนก็มองพิชเป็นตาเดียวกัน " อะไร " คนถูกมองทำหน้างงๆ
" แบบนี่แล้วยังจะอยากช่วยกันหรอวะ " จอมทำเสียงซึมๆ
" บ้า คิดมาก เลิกกันไปนานล่ะ ก็ลองจีบดูสิ มีอะไรให้ช่วยก็บอกกัน " พิชยิ้ม เพื่อไม่ให้จอมรู้สึกคิดมาก จะว่าไปก็แอบมีรู้สึกนิดนึงในใจบ้าง แต่ก็ไม่ได้คิดว่า จอมจะชอบถึงขนาดสั่งดอกไม้ให้สักหน่อย
กิฟท์ลอบมองอาการคนรักก่อนจะทำหน้างอนๆ " หวงหรอ " พิชหันมาทำตาโต กับคนข้างๆ " พูด อะไร " ยังไม่ทันจะจบประโยค กิฟท์ก็ลุกขึ้นเดินหนีไป
" อะไรวะ งานเข้าอีก " พิชชะงักมือที่ขนโกโก้ร้อนไว้ พร้อมก้มมอง จะกินตอนนี้ปากก็พองแน่ๆ แต่ถ้าไม่เดินตามไปง้อตอนนี้ละก็ .... ปากอาจจะแตกได้ เพื่อนๆทุกคนมองพิชอย่างเห็นใจ ก็หมู่นี้พิชเจออะไรแบบนี้บ่อยมาก แม้กระทั่งโอ๋ก็พยายามคอยเตือนเพื่อนรักอย่างกิฟท์ เสมอจนพาลงอนโอ๋อีกคน
" จะเห็นใจใครดีวะเนี่ย " โอ๋แค่นลมหายใจ
" อีกไม่นานท่าพิชจะเบื่อนะเนี่ย " พลอยเสนอความเห็น พยายามเลี่ยงประเด็นจากเรื่องจอม ที่นั่งเขม่นอยู่ข้างๆ
" ทำไมต้องเบื่อ น่าอิจฉาออก มีคนให้รักมากๆแบบนี้ " นัททำท่าแย้ง พลอยหันมามอง เก็บข้อมูลนิดหน่อย
ภาพพิชวิ่งตามกิฟท์ ก็เรียกอาการสนใจจากคนอื่นรอบๆได้หน้าดู หลายคู่ลุ้นให้เลิก และเชียร์ก็มี
กิฟท์้เดินมาถึงห้องเรียก เหล่มองโต๊ะจอม สังเกตช่อดอกไม้ ที่อนาคตจะเป็นของพี่ิหลิน
" งอนอะไรคะ " พิชสวมกอดกิฟท์จากด้านหลัง ที่ดูเหมือนท่าทีจะอ่อนลง แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็น ขนมชิ้นเล็กชิ้นน้อย วางบนโต๊ะก็ผลักพิชออก " อะไรอีกเนี่ย "พิชเผลอบ่นออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่รอดพ้นหูคนข้างๆได้
" ทำไม ถ้าเบื่อก็เลิกสิ " กิฟท์หันมาพูดขึ้นเสียง จนแทบจะเรียกว่าตะโกน
" เอ้า " พิชมีอาการงง
" ก็รุ่นน้องแบบตัวเล็กๆเด็กๆให้มา ไม่มีอะไรสักหน่อย ทีตัวเองมีคนเอาของมาให้เค้ายังไม่ว่าเลย " พิชพยายามระงับเสียงให้เป็นปกติ แม้จะอารมณ์เสียแค่ไหน ก็ไม่ได้คิดจะเลิกนี่น่า แต่ได้ยินก็ เสียความรู้สึกอยู่นะ พูดเลย
พิชยืนเงียบ เปลี่ยนใจเงียบ ดีกว่า
" แต่กิฟท์ไม่ได้รับนะพิช ก็ปฎิเสธหมด แต่พิชรับของมา "
" รับอะไร มันมาอยู่บนโต๊ะเองเนี่ย " พิชมึนไปหมด พูดอะไรก็เหมือนแก้ตัว
" ถามจริงๆ จะเอาเวลาที่ไหนไปมี ตื่น นอน กินข้าว เรียน อยู่ด้วยกันตลอดเวลา " พิชพยายามเรียกความมั่นใย กู้สถานการณ์สุดชีวิต
" พิชเบื่อใช่มั้ย " กิฟท์ พิชเหวออีกรอบ พร้อมนั่งลงบนโต๊ะเรียนคนอื่นๆ มองรอบๆห้อง โต๊ะอื่นก็มีขนมวาง เต็มไปหมด กิฟท์มองตามสายตาพิช อารมณ์ขุ่นมัว เพิ่มขึ้นอีก
" มองอะไร จะหาว่ากิฟท์งี่เง่าใช่เปล่า "
พิชเดินมาหยิบของบนโต๊ะตัวเอง ชอคโกแลคลูกบอล อันละไม่กี่บาท พร้อมมีแบบแพงๆวางอยู่ ยัดใส่ถุงที่ไปหยิบจากโต๊ะคนอื่นมาหน้าตาเฉย
" ถ้าไม่สบายใจ เอาขนมไปแจกเด็กๆ อีกตึกเรียนก็ได้ จะได้จบ ละเลิกทะเลาะกันโอเคมั้ย " พิชทำหน้าจริงจังสุดชีวิต
" ไม่ ! " กิฟท์ส่งเสียงเด็ดขาด " พิชต้องเลิกคุยกับพี่หลิน "
" ก็ไม่ได้คุยจริงจังนี่ เจอกัน เดินผ่าน เค้าทักมาก็ทักกลับ ไม่ได้อะไรเลย " พิชเริ่มกลับมาเอือมกับเหตุผลคนตรงหน้าอีกรอบ
" ไม่รู้ล่ะ ถ้าทำไม่ได้ ไม่รับปากก็ิเลิกกัน " กิฟท์ หวังขู่ให้อีกคนยอม และ ทำตามข้อเสนอ
" ตามใจแล้วกัน ถ้าอยากเลิกมากนัก " พิชลุกขึ้นละเดินออกไป เบื่อจะฟัง เบื่อจะคุย
พอเดินพ้นห้องออกมาก็เจอ โอ โอ๋ นัท จอม พลอย ยืนฟังอย่างเรียบร้อย
โอ๋ตบไหล่พิช " ใจเย็นๆ " พร้อมเดินสวนเข้าห้องไปหากิฟท์ที่ยืนร้องไห้มองแผ่นหลังพิชอยู่
" กูไม่เข้าใจเลย คบกันตอนแรกไม่เห็นเป็นแบบนี้ " พิชระบายอารมณ์ออกมาทางคำพูด เขาเบื่อ ไม่เคยทะเลาะกับใครอะไรแบบนี้เลย
" ก็เพราะว่ามันรักมึงมากมั้ง " โอ เอ่ยเรียบๆ รักคืออะไรก็ไม่รู้ ไม่เคยจะมีกับเขาสีกที แต่ยอมรับว่าแฟนเพื่อนเอาแต่ใจตัวเองมากอยู่
" เห็นละยังอยากมีความรักอยู่เปล่าว่ะ " พิชหันมาถามนัท ที่ยืนเงียบ สำหรับตัวนัท เขาคิดต่างออกไป เขาอยากได้ความรักแบบที่กิฟท์มีให้พิช มันคงดี กว่าการวิ่งตามรักใคร การได้รับความรักน่าจะดี
" มีคนรัก ยังไงก็ดีกว่า " นัทเปรยออกมา
" เฮ้ย แกแย่แล้ว กิฟท์จะกรีดข้อมือ " จอมวิ่งมาบอก พลอยยืนมองหน้านัท สงสัยอีกแล้ว เก็บข้อมูล
พิชวิ่งตามเข้ามา กิฟท์กำลังร้องไห้ โดยมีโอ๋กอดอยู่ พิชคุกเข่า
" กิฟท์ พิชขอโทษนะคะ " เขาต้องทำตรงข้ามกับสิ่งที่รู้สึก เขารู้สึกว่าเขาไม่ผิด แต่ตอนนี้เขาก็รักคนตรงหน้าเกินกว่าจะให้เธอร้องไห้ เพราะฉะนั้น เรื่องผิดถูก ช่างมันเถอะ
กิฟท์มองสบสายตาพิช แววตาพิชบอกเหมือนคำพูด เขาขอโทษ รู้สึกผิด จริงๆ
" แหม อยากกระโดดกอดมันละสิ ไม่ต้องมาทำเป็นเขิน " โอ๋เขย่าแขนแซวกิฟท์ที่กอดตัวเอง แต่แอบมีรอยยิ้มอยู่
" ยัง ยังไม่หาย " กิฟท์พูดอู้อี้ พิชมองหน้าโอ๋ " แหม่ เรื่องมากด้วย เดี๋ยวไอ้พิชมันเดินออกไปจะขำให้ " โอ๋พยักหน้าให้พิชพิชจึงลุกขึ้น
" ไม่เอา " กิฟท์ผละจากโอ๋ มาจับแขนพิช " ไม่ให้ไป แต่เค้าจะเอาดอกไม้ช่อใหญ่ๆ ใหญ่กว่าที่ทุกคนถือ "
" เอ้า จะเอาดอกไม้หรอคะ ไม่เอาอันนี้หรอ "พิชอมยิ้ม พร้อมหยิบสร้อยคอเล็กๆเป็นจี้หัวใจมีประกายแวววับ
ชูให้คนตรงหน้าเห็น กิฟท์เผยรอยยิ้ม ที่พิชอยากให้มาทั้งวันให้ดูจนได้ " เย้ เค้ารักที่รักมาก " กิฟท์โอบกอดจนพิชแทบเซ
" แฮปปี้เอนดิ้ง... สักที ป่ะ ไปห้องประชุมเถอะ ป่านนี้วงขึ้นแล้ว " โอ๋เอ่ยชักชวนให้เพื่อนๆไปหอประชุม โรงเรียนเป็นคริสต์ งานวันวาเลนไทน์ครึ่งวันหลังจึงจัดกิจกรรม เพราะผอ. ลงมติว่าไหนๆ ก็ไม่่ค่อยสนใจเรียนกันอยู่แล้ว
กิฟท์เดินกอดแขนพิชไปตลอดทาง " จริงๆเวลากิฟท์ร้องไห้เนี่ย ดูสวยนะ แต่อย่าโกรธบ่อยๆเลย เค้าจะตาย อีกอย่าง เค้าไม่สนหรอกว่าไอ้จอมมันจะชอบใคร หรือจะมีใครมาชอบ เค้าสนแค่เรื่องของเรา นะ อย่าโกรธกันอีก " พิชอธิบายกล่อมใส่หูคนรัก เวลาอารมณ์ดีนี่ล่ะ ดูจะเข้าใจง่ายที่สุด
ห้องประชุม ...
คนอื่นๆเริ่มเข้าหอประชุมกันมาเยอะแล้วนอกจากบางคนที่หลบมุมสวีีทกันไป วงไฮไลท์ก็น่าจะอยู่ที่ วงของชั้นปีที่โตที่สุดคือ มัธยมหก พอทุกคนนั่งกับพื้น บางก็ยืน ขาเต้น ขากรี๊ดก็อยู่หน้าเวที
" หิวอ่ะ เดี๋ยวเค้าไปซื้อขนมปังแป๊ปมะกี้กินนิดเดียวเอง " พิชโน้มตัวบอกกับกิฟท์ และพิชก็ดึงตัวจอมไปด้วย
กิฟท์หันมายิ้มให้นัท นัทสนิทกับพิชที่สุด รองจากมาย มั้งนะ จากที่เคยฟังมา โตมาด้วยกันก็ว่าได้
" เพื่อนนัทน่ารักนะ " กิฟท์ยิ้มอีกทีอย่างมีความสุขมือก็จับจี้หัวใจตรงคอเล่น
" ก็อืม ไม่งั้นกิฟท์จะรักหรอ " นัทยิ้มตอบ ปฎิเสธรอยยิ้มคนตรงหน้าไม่ได้เลย ว่าสวยสมกับความน่ารักของเพื่อนรัก
" แต่บางทีคงต้องมาขอคำปรึกษานัทบ่อยๆ เพราะพิชซับซ้อนมากกก " กิฟท์
ขณะคุยกันอยู่นั้น นั่นเด็กหญิงที่่เดินชนกัน ที่ห้องสมุดเดินเข้ามา เข้ามา เข้ามา ตรงที่ นัท นั่งพร้อมยื่นกล่องกระดาษให้แล้วเดินไป พลอยนั่งมอง ทุกเรื่องราว อยู่เงียบๆ แม้ตลอดเวลาจะมีคนเดินมาทักทายยิ้มให้พลอย
" อะไรน่ะ นัทรู้จักหรอ เด็กคนนั้น " กิฟท์ทำเสียงเขียว พร้อมเขยิบเข้ามาพยายามดูสิ่งที่เด็กคนนั้นยื่นให้นัท
" ก็ไม่นะ " นัทตอบงงๆ ยังงงอยู่ในมือคืออะไร แต่แอบตื่นเต้นชะมัด เกิดมาเพิ่งเคยมีคนเอาของมาให้แล้วเดินไปแบบเฉยๆ
" เปิดสิวะ " โอ๋ทำลายความคิดเพ้อเจ้อในใจนัท เพราะเสียงเพื่อนคุยกัน ทำไมโอ๋พลาดสายตาในการมองพี่เบลไป จนหายไปไหนลับตา คนอะไรส่งยิ้มกวนๆมาให้ แล้วเดินหาย ชิ๊ น่าหมั่นไส้มาก
นัทยิ้มๆ " ชอคโกแลตไงดูก็รู้ " ทุกคนพยักหน้าอือออ
" ไม่สิ การ์ดนะ " พลอยแทรกขึ้นมา จนทุกคนสังเกตเห็นการ์ดในมือนัท ที่ถือแอบๆไว้
" เออ ตัวดีเลย เปิดเลย เร็วๆ เดี๋ยวฉันจะฟังเพลงละ " โอ๋เหลือบมอง เจอแล้ว พี่เบล ยืนเชคเสียงอยู่ข้างๆเวที รุ่นน้องชมดนตรีขึ้นไปเซตเครื่องเสียงให้ แสดงว่าใกล้แล้วสินะ เธอคงไม่ตื่นเต้นขนาดนี้หรอก ถ้าคนยิ้มกวนๆ นั่นไม่ส่งข้อความมาว่า 15:15 นี่มันก็ 14:55 หัวใจจะระเบิดพูดเลยยยยยย
พอนัทอ่านจดหมายจบ เนื้อหาประมาณว่าชอบนัท แค่นั้น และส่ง ไอดี ไลน์ โปรแกรมแชทมา ให้
" ฮึ๋ย นัทอย่าคบนะ เราไม่ชอบ " กิฟท์เขย่าแขนนัท กับรุ่นน้องคนนั้น กิฟท์รู้จักดี ตอนแรกก็คิดว่าชอบพิช เห็นชอบมองๆ สรุปมองนัทหรอเนี่ย แต่สายตานะ แปลกมาก แปลกจริงๆ
นัทยิ้ม มองมือกิฟท์ที่ิเกาะแขน แฟนเพื่อนสนิทคนนี้ น่ารักจริงๆ เป็นคนที่บุคลิกหลากหลาย แต่โดยรวม น่ารักมาก ไม่แปลกใจที่จะแย่งพิชมาจากพี่หลินได้ และ ทำไมใจเขาเต้นแรงกว่าเมื่อกี้อีกนะ
พิชเดินงับขนมปังเต็มปาก อย่างสบายใจเชิบ ... จอมเดินจ๋อยๆ
" ชอบพี่หลินหรอวะ " พิชยิ้ม เอาศอกกระทุ้งจอม ถึงไม่สนิทกัน ไม่โตมาด้วยกัน แต่เขาสนิทใจนะ กับจอม และอยากให้้เพื่อนใหม่ สนิทใจกับเขาเหมือนกัน
" เอ่อ ชอบวะ " จอม ตอบไม่เต็มเสียง
"เฮ้ย อะไรวะ มานี่ๆ ดอกไม้ละ " พิชเอ่ยถาม
" อยู่ห้องเรียนวะ " จอม ตอบ พิชมองเวลา. 14:55 ยังทัน ก่อนพี่่เบลขึ้นเล่น พี่หลินน่าจะดูอยู่ข้างหลัง ทันแน่ๆ
พิชยิ้มพร้อมตีหลังจอมสองที แล้วลากจอมตัวปลิวขึ้นห้อง และ รีบใช้เวลามาอยู่หลังห้องประชุม
ในมือจอมถือดอกไม้สีฟ้า พิชอมยิ้ม " ข้อมูลแน่นนี่หว่า " พี่หลิบชอบสีฟ้า เพราะเธอมักพูดว่าอยากป็นนก นกมีท้องฟ้า อะไรแนวนั้น ... มั้ง
" เฮ้ยๆ นั่นงัย อยู่นั่น แกเกินตรงไปนะ เห็นป่ะ ห้องรกเดินผ่าน ห้องสอง นั่นละ พี่หลินคงอยู่แถวนั้น เอาให้เลย เจ้แกต้องแบบยิ้มมมมปริ่มนางฟ้า " พิชบอกยิ้มๆ นึกภาพออกเวลาต่อหน้าคนอื่น หลินทำตัวยังไง
" เฮ้ย ไปด้วยกันหน่อยสิ เราแค่ปลิ้ม อยากให้ ไม่ได้แบบ จะจีบหรืิอหวังอะไรหรอก พอดีเมื่อวานเพื่อนโรงเรียนเก่าคุยแชทกัน มันอวดกันว่ามีแฟน เราเลยอยากแค่แบบ แอ๊บว่ามีคนให้ดอกไม้ " จอมทำไหล่ตก
พิชคว้ามือจอมมา ตะโกนเรียกหลิน หลินหันมาพอดี รอยยิ้มระบายเต็มหน้า แว๊บนึง เธอดีใจ ที่วันแห่งความรัก เธอสามารถเห็นพีช เดี่ยวๆ ไร้แฟนสาว แลัวรอยยิ้มนางงามก็ตามมา เหมือนเคย
" คือ จอมชื่นชอบพี่ เลยอยากมอบดอกไม้ให้ " จอมยื่นช่อดอกไม้ให้ หน้าแดงแปร๊ด
" ขอบคุณนะ พี่ขอบใจมาก ขอให้้เราเจอรักที่สมหวังเร็วๆนะ " หลิน รับดอกไม้พร้อมสูดดมความหอมสด ชื่นใจ และเงยหน้ามามอบรอยยิ้มให้จอม จนพิชหลุดขำ ข้างหลัง
จอมเหมือนสติหลุดไปแล้วยืนยิ้ม " แล้วเราละ ของเราล่ะ " หลินแบมือให้พิช
" อะไร ตลกล่ะ นี่ๆ มานี่ " พิชทำท่าขำ พร้อมกระซิบหลิน นิดหน่อย จอมเองมองอย่างงงๆ
" เฮ้ย เอามือถือมา " พิชชอก จอมส่งให้แบบงงอีก ทีนี้หลินโน้มตีวลงมากอดคอจอม พร้อมยิ้ม
" เอ้า หนึ่ง สอง สาม " แชะ !! พิชยิ้ม " ส่งไปอวดเพื่อน ดาวโรงเรียนเลยนะเว่ย " พิชดึงสติจอมกลับมายังโลกมนุษย์
" เอ่อๆ .. " จอมยืนงง สับสน อะไรกัน รูป ไหล่ละ มือที่เกาะ โอย รอยยิ้มสวยๆ ตายๆๆๆๆ
" พิชไม่มีนะ แต่ขอให้พี่เจอความรักที่ดี " พิชยิ้ม พร้อมขำกับอาการจอม
" เอ้า ยืนทำไร จะเล่นแล้วนะ " เบลโผล่หน้ามาหวังเรียกเพื่อนรัก ให้มาเชียร์หลังม่าน
หลินยิ้มให้้เบล พยักหน้า " ไปก่อนนะ " หลินหันมามองสองคน แต่อีกคนยังไปดาวลูกไก่อยู่
พิชยิ้ม พร้อมดันจอมเดินนำ หลินดึงแขนพิชไว้ " พี่ว่ามาร้องเพลงด้วยกันดีกว่า " หลินยิ้ม เธอรู้ดีว่าพิชเสียงดี้กินใคร แถมกินขาดเบลด้วบ แต่นิสัย โลกส่วนตัวสูงส่งของพิช คิดว่าไม่มีใครเคยได้ยินนอกจากเธอ แน่นอน
พิชจะหันเรียกจอมก็ไม่ทัน หลินยิ้มเมื่อเห็นจอมเดินไปไกล แบบเหม่อลอย ปากงึมงัมอะไรสักอย่าง
" แต่ .. " พิชอึกอัก หลินรู้ดีเพราะเรื่องอะไร " เล่นเพลงเผลอสิ เพลงนี้พวกวงซ้อมกันบ่อยๆ แฟนเราน่าจะโอเค ร้องกับเบลไป " หลินช่วยคิด เรื่องคนตรงหน้าเธอรู้ไปหมด รู้แม้ว่ากระทั่งตอนไหน ที่เริ่มหมดรักกันไป
หลินจับมือพิชแน่น ทำให้พิชรู้ว่า มีอะไรที่ส่งมาในกำมือนั้น
" แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ พี่ขอให้เขาดูแลพิชดีๆ และ พี่จะอยู่ตรงนี้ตลอดไป พิชรู้ใช่มั้ยว่าพี่รักใครอีก คงยาก และ เลิกรู้สึกผิดกับพี่สักทีนะ " หลินยิ้มจริงใจ แววตาเศร้า ใช่ เศร้าเหลือ้กินใสความคิดพิช
พิชผล่อยมือหลินออก ควรปล่อย...... ดนตรีอินโทรเริ่มดังขึ้น เปิดวงด้วยเพลงโรงเรียนแบบวัยรุ่น และ เพลงที่แต่งกันเอง
เบลยืนยิ้ม รอยยิ้มสวยๆ รูปร่างสูงโปร่ง " วันนี้ มีน้องรักมาร่วมร้องเพลงด้วย ขอเชิญ น้องพิช ค่ะ "
พิชเดินเปิดตัวออกมา พร้อมกีต้าร์ เบล เดินมาโอบกอดไหล่พิชอย่างสนิทใจ พยักหน้าให้พิชและวง เสียงดนตรีดังขึ้น พร้อมเสียงร้องของพิช ที่สะดุดใจคนฟังหลายๆคน
เอ๊ะๆ ใครกันที่เพิ่งเดินผ่าน
แต่มองทางนั้น เอ๊ะคนนี้ก็ดูดี ดูน่ารัก
เอ๊ะๆ เธอมองฉันเหมือนเธอหวั่นๆ
เธอบอกว่าฉันนั้นไม่ดีไม่ควรทำ ทำไมทำอย่างนั้น
พิชยืนชี้มือไปทางกิฟท์ พร้อมยักคิ้ว กิฟท์ก็ยืนตะลึงอยู่
โลกนี้ช่างสวยงาม
ไม่อยากจะพลาดความงดงามนั้น
ฉันหาทุกคำมาอธิบายเท่าไร
แค่อยากให้เธอเข้าใจ ว่าจริงๆแล้ว
ฉันรักเธอ แม้ว่าอาจจะเผลอมองใคร
แต่ว่าไม่ได้คิด
เธอนั่นแหละที่คิดมากไปรู้ไหม
ยังไงฉันก็รักเธอ
เห็นฉันมองคนนี้ คนนั้นบ่อยๆ
เป็นสิบเป็นร้อย ฉันก็มองได้ทุกคน ไม่มีปัญหา
ฉันเผลอ ไม่ได้แปลว่ารักสักหน่อย
อย่าเพิ่งใจน้อยนะคนดีขอให้เธอ อย่าไปถือสา
โลกนี้ช่างสวยงาม
ไม่อยากจะพลาดความงดงามนั้น
ฉันหาทุกคำมาอธิบายเท่าไร
แค่อยากให้เธอเข้าใจ ว่าจริงๆแล้ว
ฉันรักเธอ แม้ว่าอาจจะเผลอมองใคร
แต่ว่าไม่ได้คิด
เธอนั่นแหละที่คิดมากไปรู้ไหม
ยังไงฉันก็รักเธอ
โลกนี้ช่างสวยงาม
ไม่อยากจะพลาดความงดงามนั้น
ฉันหาทุกคำมาอธิบายเท่าไร
แค่อยากให้เธอเข้าใจ ว่าจริงๆแล้ว
ฉันรักเธอ แม้ว่าอาจจะเผลอมองใคร
แต่ว่าไม่ได้คิด
เธอนั่นแหละที่คิดมากไปรู้ไหม
ยังไงๆก็
ฉันรักเธอ แม้ว่าอาจจะเผลอมองใคร
แต่ว่าไม่ได้คิด
เธอนั่นแหละที่คิดมากไปรู้ไหม
ยังไงๆก็
ฉันรักเธอ แม้ว่าอาจจะเผลอมองใคร
แต่ว่าไม่ได้คิด
เธอนั่นแหละที่คิดมากไปรู้ไหม
ยังไงฉันก็รักเธอ
พอจบเพลงพิชทำท่าหัวใจ ส่งให้กิฟท์ จังหวะนั้นเอง กิฟท์ปล่่อยแขนที่เกาะนัทไว้เพราะความตื่นเต้น เดินมาหาพิชที่กำลังลงมาหาเธอ
พิชโอบกอดกิฟท์พร้อมเสียงเฮ ที่ดนตรีจบ กิฟท์เหลือบสายตาเห็นหลินยืนมองหลังเวที จึงค่อยๆ จุ๊บปากพิชแสดงความเป็นเจ้าของ นักเรียนคนอื่นยิ่งโห่ร้อง เป่าปากแซว นัทหันหน้าหนี เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ความรู้สึกเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ พลอยมองภาพเพื่อนที่อยู่ยืนข้างหน้า สงสัย แปลกมาก และ เด็กสาวอีกคนเดินมาเกาะแขนนัท โดยที่สายตามองพิชและกิฟท์ ไม่วางตา
" ชื่อ บี นะคะ พี่ิอยากคบกับหนูมั้ย " บีเขย่งตัวกระซิบเบาๆ ข้างปลายหู เรียกสตินัท แต่สายตายังจับจ้องไปที่หนึ่ง
นัทขนลุกตื่นเต้น พยักหน้าช้าๆ ไปเอง เหมือนคนถูกสะกด
ส้มยืนมองนัท ยิ้มหยันนิดๆ คนนี้ แค่อยากมีแฟน เท่านั้นเองจริงๆ และเปลี่ยนสายตาไปมองพิชที่ยิ้มเชินๆ มือจับกิฟท์แน่น
" เอาละคะ มาฟังเพลงของพี่กันมั่งเนอะ .. ตอนนี้เวลา สามโมง สิบห้านาที พี่ว่า ต้องมีคนคิดถึงกัน " เบลพูดจน อินโทรขึ้น สายตาส่งผ่านมายังโอ๋
โอ๋เองหยุดยืนมองทุกเรื่องราวรอบตัว เธองง ไอ้พิช ขึ้นไปทำอะไร แต่ช่างหัวมัน รอๆ ยืนดูนาฬิกาข้อมือ ใจจดจ่อ กับคนบนเวที แน่ะ ยิ้มซะ ขึ้นเลย
อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ
อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ
ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ
ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ
พอรู้จักก็อยากจะทักทาย
แต่พอไม่เจอแล้วใจมันวุ่นวาย
เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย
จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลอยู่หรือไม่ ไม่รู้
เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามาใกล้ๆ
แค่เธอยิ้มมา ก็สั่นไปทั้งหัวใจ
อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ
แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่
ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร
ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่
ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป
เพียงพอแล้วถ้าได้มีเธออยู่ใกล้ๆ
ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล
จะสร้างความลับเอาไว้ในหัวใจ
มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป
อยากจะบอกให้เธอได้รู้ใจ
จริงๆ ก็อยากบอกคำ คำนั้นไป
แต่กลัวเหลือเกินว่าจะต้องเสียใจ
หากเธอรับไม่ได้ เธอคงไม่ยอมให้อภัย กับคำนั้น
อึดอัดเหลือเกิน ต้องเก็บเอาไว้ข้างใน
อึดอัดหัวใจ ก็กลัวว่าถ้าพูดไป กลัวว่าจะต้องเสียใจ
แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่
ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร
ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่
ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป
เพียงพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ๆ
ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล
จะสร้างความลับเอาไว้ในหัวใจ
มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป
จะเก็บเอาไว้ในวันที่จะเผยใจ
รอวันนั้น วันที่ฉันแน่ใจ
ว่าวันนี้เธอคิดว่าฉันนั้นใช่
และเธอพร้อมจะฟังความข้างใน
จะบอกว่ารักให้เธอได้ยินใกล้ๆ
บอกความรักเธอได้หรือไม่
ถ้ายังไม่ชัดฟังอีกครั้งก็ได้
ได้ยินไหมว่ารักเธอทั้งหัวใจ
เบลส่งรอยยิ้มบาดใจเมื่อจบเพลง ตลอดเพลงสายตาเบลจับจ้องแต่สายตาโอ๋ อีกคนยิ้ม อีกคนก็ยิ้มตาม อีกคนโบกมือ อีกฝ่ายก็ทำตามเช่นกัน
เมื่อจบเพลง เบลขอบคุณ พร้อมปิดเวลาโรงเรียนเลิก
โอ๋ใจเต้นแรง หูอื้อตาลาย สับสน คิดแต่ว่าอยากเจอ รอยยิ้มนั้นเอง คนนั้นเดินหายไปหลังเวที ใช่ หลังเวที โอ๋ออกวิ่ง ตามไป หลังเวที โอย ตื่นเต้น พอถึง สายตามองหา
และนั่น
เบลยืนกอดหลินอยู่
เบลหันมามองสบตาโอ๋ แต่โอ๋เดินออกมาแล้ว ด้วยมือ ด้วยความเป็นเพื่อนเบลต้องกอดหลินไว้ในอ้อมกอด
" ใช่สิ เขารักเพื่อนสนิทเขา " โอ๋วิ่งมาไกล ไกลจน รู้ตัวอีกที ก็นอนอยู่บนเตียง ห้องตัวเอง พร้อมน้ำตา
หายไปอีกแล้ว มาทันวาเลนไทน์เดย์ อีกสักไม่กี่ตอน น่าจะกลับมาตอนโต ส่วนเพลงก็
มองข้ามไปมันคือฟิคนะจ๊ะ ช่วงนี้อวบอ้วน งานเยอะ เมาทุกวัน :) เลยไม่ว่างแต่ง หงอยๆด้วย
รีดเตอร์เลยลืมกัน ไม่มาเม้นท์เลย อิอิ ^^. ส่วนคนที่ติดตาม ขอบคุณค้าบบบบบบบ
แค่เสียเวลาอ่าน ก็ขอบคุณจริง มือใหม่ ได้แค่นี้ฟินมากกกกกกก แล้ว :)
ชอบตัวละครไหนกันบ้าง บอกหน่อย ความเป็นแต่ละตัวบุคคลเริ่มชัดเจน ดูกันต่อไป
ดูแลตัวเองด้วย คิดถีง
ปอลอลงรูปไม่เป็น เหมือนเดิมไม่ว่าจะไอแพด แอนดอย ย่อรูปไม่ได้ :( เศร้า
( คิดเอาเองว่าคนอ่านอยากเห็น 555555555! )
กราบขอบคุณ อะเกน
* ภาษาไทยอาจผิดเยอะ สะกดผิดมาก เพราะฟิลลอารมณ์ โทนเสียง ข้าพเจ้าจะพยายามปรับปรุง
By : yumyum Date : 17 Feb 2014 07:13  
|
