เปลืองหัวใจ 9
สายตาของวีที่จับจ้องไปที่ร่างบางของสาวน้อยในชุดนักศึกษา พลันหัวใจของเขาก็เต้นแรง รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นอีกครั้ง เช้านี้อากาศดีเพราะเมื่อคืนฝนตก แต่ท้องฟ้าที่สดใสก็ๆไม่น่ามองเท่าใบหน้าจิ้มลิ้มของใครบางคน เขาลืมยืนนิ่งและเผลอมองเธอไปลับตา มารู้ตัวอีกทีก็ตอนมี


นักศึกษายกมือไหว้ทักทาย วีรับไหว้และปรับสีหน้าให้ขรึมตามปรกติของเขา แต่ยังแอบชะเง้อไปที่มุมตึก ที่ซึ่งสาวน้อยเพิ่งจะเลี้ยวหายไปเมื่อครู่

วันเวลาแห่งความหลังและความเจ็บปวดที่เขาไม่คิดจะลืมได้ มันเลือนรางไปทุกทีตั้งแต่เขาเจอเธอ....ใบบัว

...................................................................

กีรดาเดินทอดน่องไปตามทางที่ปูด้วยอิฐสีแดง สองข้างทางมีต้นไม้ใหญ่ปลูกไว้ จงใจที่จะใช้ประโยชน์จากความร่มรื่นของมันเพื่อคนที่ต้องเดินผ่านเส้นทางนี้โดยเฉพาะ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานเธอเลยไม่ต้องรีบไปเปลี่ยนชุดทำงานเหมือนทุกวัน
ปรกติวันหยุดเธอจะดี๊ด๊า หาโน้นหานี่ทำไม่ก็เดินช้อปปิ้งกับอิ่ม แต่ไม่ใช่วันนี้ เธอรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ระหว่างนั้นเธอรู้สึกข้างในมันว่างเปล่าไม่รู้จะทำอะไร เพื่อใคร อีกแล้ว

เรื่องอาจารย์วีตอนนี้ก็เป็นแค่ ความฝันลมๆแล้งๆ สำหรับเขาเธอก็เป็นแค่นักศึกษา ทั่วไปที่เขาสอนอยู่
ในวินาทีนั้นที่เธอเกือบจะเลิกหวังไปเลยทีเดียว แต่สิ่งหนึ่งที่รั้งความหวังให้ยังอยู่กับเธอต่อไปก็คือ ท่าทางเท่ห์ๆกับสายตามุ่งมั่นของวี ที่เธอจดจำมันได้เป็นอย่างดี เขาเท่านั้นที่คู่ควรกับความรู้สึกดีๆที่เธอมีให้เป็นที่สุด ไม่มีใครคู่ควรเท่านี้อีกแล้ว

...........................................
สายตาดุๆวันนี้ดูไม่สดใส มันขุ่นจนเหมือนจะหงุดหงิดไปโดยไร้สาเหตุ เฟิร์นเหม่อลอยตามคนที่หยุดงาน
ตอนนี้ยัยจุ้นจะทำอะไรอยู่นะ......

"เฟิร์น!!" ระดับเสียงเรียกที่ดังพอให้คนอื่นได้ยินไปด้วย
"ค่ะพี่...ว่าไงคะ" เจ้าตัวหันมารับคำทันทีที่สติกลับมา

"ใจลอยหาแฟนรึไงเนี่ยเรา" พี่นายอดแซวไม่ได้ นานๆทีจะเห็นสาวน้ำแข็งสนใจอะไรบ้าง
......สาวน้ำแข็ง.....ฉายาที่คนในร้านตั้งให้เฟิร์น เพราะเธอเป็นคนไม่สนใจอะไรเลย
"โถ่! พี่นายไม่ใช่สักหน่อย" สีหน้าปฎิเสธดูแปลกๆไม่เป็นตัวของตัวเอง


"อื้มๆ ยังไงก็อย่าให้กระทบกับงานแล้วกัน พี่ไม่ชอบ"พี่นายออกคำสั่งสีหน้าจริงจัง
"ค่ะ" เฟิร์นก้มหน้ารับคำ

"เอาล่ะๆ พี่ว่าจะบอกสาขาใหม่ เราสนใจเป็นผู้จัดการร้านให้พี่ไหมล่ะ" พี่นายแจ้งความประสงค์
"เอ่อ คือ..."เฟิร์นอึกอัก ไม่ใช่ไม่ดีใจกับตำแหน่งใหม่ แต่เธอยังอยากเจอใครบางคนอยู่

"เอาเถอะ..ค่อยๆคิดก็ได้พี่ยังไม่เปิดวันนี้พรุ่งนี้หรอก" พี่นายเดินจากไป ทิ้งให้คำถามให้เฟิร์นคิดหนักเรื่องคำตอบ
.....................................
"บัว.." เสียงทรงพลังทักทายบัวตั้งแต่ยังไม่ก้าวเข้าบ้าน
"ค่ะคุณพ่อ"ใบบัวถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปหาพ่อ รู้ทันทีว่าพ่อต้องคุยเรื่องไปค้างบ้านป้าแน่ๆ

"เก็บของแล้วรึยังลูก" นั่นไง ว่าแล้วเชียว
"ยังค่ะพ่อ ค่อยเก็บก็ได้" สาวน้อยตอบไม่ค่อยเต็มเสียง
"ช้าตลอดเลยเราหนะ ยังไงพ่อก็เกรงใจอาจารย์เค้าอยู่ดี ไปรบกวนเค้าตั้งหลายวัน"
"พ่อว่าไงนะค่ะ" ตากลมโตของใบบัวเบิกกว้างเป็นประกายแปลกใจระคนดีใจ นี่อะไรกันเนี่ย

"ก็อาจารย์เค้าให้เราไปค้าง เพื่อติวเข้มประกวดสุทรพจน์ที่จะแข่งอาทิตย์หน้านี่ไง พ่อก็ว่าดีนะเราจะได้เตรียมตัวอย่างเต็มที่ ตอนนี้เป็นตัวแทนจากมหาลัยอันดับหนึ่งก็ใช่ว่าจะได้ที่หนึ่งเสมอไปถ้า........."
น่าแปลกที่แม้แต่เสียงทรงพลังของพ่อ ก็ยังเบาลงได้ความคิดเรื่องที่อาจารย์มาขอพ่อของเธอให้เธอไปนอนค้างมันไม่ใช่เพื่อการประกวดหรอก มันต้องเป็นเพราะที่เธอไปบ่นว่าไม่อยากค้างบ้านป้าแน่ๆ ทำไมเขาต้องสนใจมันด้วยเธอก็แค่บ่นเขาทำเพื่อเธอขนาดนี้เลยเหรอ ทำไม....

"เข้าใจไหมบัว!!" ประโยคคำถามดังๆแบบสั่งการของพ่อ ดึงสติของเธอกลับมา
"ค่ะ เข้าใจค่ะคุณพ่อ บัวขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะคะ"

คุณ.............มองตามหลังลูกสาวที่กำลังเดินขึ้นบันไดไป พลางนึกถึงเด็กสาวอีกคนป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ
...............................................................

"เซเว่นสวัสดีค่ะ" กีรดาหันไปยิ้มให้พนักงานร้านสะดวกซื้อที่ทักทายเธอ ตั้งแต่ทำงานเธอก็เริ่มมองเห็นหัวคนที่อยู่รอบตัวมากขึ้น ไม่ใช่มองผ่านเหมือนพวกเขาไม่มีตัวตนเหมือนที่ผ่านมา

"สวยเนอะ.."พนักงานหลังเค้าเตอร์แอบกระซิบคุยกันถึงลูกค้าสาวที่สวยและยัง มารยาทดีอีกด้วย

"ฮะแฮ่ม..."ขณะที่ลูกค้าอีกคน อดกระแอ่มเพื่อเรียกร้องความสนใจไม่ได้ อะไรกันนะเมาท์กันอยู่ได้
"มีอะไรรึป่าวค่ะคุณ" พนักงานสอบถามเมื่อเห็นว่า ลูกค้าไม่ได้ถืออะไรมาให้คิดเงิน
"มี...."อิ่มบอกความประสงค์ ว่าต้องการอะไรด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
"มีค่ะ อยู่ล็อกหลังสุดชั้นบนสุดนะคะ" พนักงานตอบพร้อมผายมือประกอบเพื่อบอกทิศทาง สีหน้าเรียบเฉย

อิ่มหันไปจ้องป้ายชื่อพนักงาน ก่อนจะเดินตรงไปตามที่พนักงานบอก ในใจขุ่นมัวท่องชื่อพนักงานเมื่อสักครู่ได้ขึ้นใจ คอยดูเถอะจะเอาให้ถูกไล่ออกเลยเล่นกับใครไม่เล่น

จังหวะเดียวกันนั้นเองกีรดาที่นั่งก้มหน้าเลือกของบางอย่างอยู่เงยหน้าขึ้นมาพอดี

"..................................." มีแต่ความเงียบที่แทรกอยู่ระหว่างเพื่อนที่เคยสนิท
"............"กีรดาอ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่เธอเลือกจะเงียบแล้วลุกขึ้นเดินไปจากตรงนั้นแทน

อิ่มทำเป็นไม่สนใจมองผ่านไปเหมือนไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แต่ในใจของทั้งคู่กลับว้าวุ่น หน้าร้อนผ่าว มีความคิดเป็นร้อยอย่างผุดขึ้น อิ่มลืมเรื่องอื่นหมดเรื่องพนักงานที่ทำให้เธอไม่พอใจ หรือกระทั่งเรื่องของที่เธอจะมาซื้อ เธอทบทวนซ้ำๆว่ากีรดาควรเป็นเพื่อนเธอต่อไปหรือเปล่า มันเป็นคำถามที่ตอบยาก และวันนี้คงไม่ได้คำตอบแน่นอน

กีรดาเดินออกจากร้านสะดวกซื้อไป มีอะไรบางอย่างจุกอยู่ที่คอ เธออยากร้องไห้กับใครสักคน อยากระบายความอ้างว้างที่มี แต่ใครจะเข้าใจเธอดีไปกว่าอิ่มละ

"เชเว่นขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ" เสียงพนักงานที่ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงประตูบานเลื่อนอัตโนมัติ ทำให้อิ่มชะเง้อมองตามหลังกีรดาที่เดินออกไป
บางครั้งเธอก็สงสารแต่บางครั้งก็สะใจ สมน้ำหน้ากีรดา ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอควรจะรู้สึกแบบไหนดี
...........................................................................

กีรดาเลือกไม่กลับห้องตอนนี้กลับไปก็ยังไม่ง่วงขึ้นเกียจอยู่คนเดียว ไปเดินดูของข้างทางดีกว่าอย่างน้อยก็มีคนเดินเป็นเพื่อเยอะแยะ

ห่างออกไปไม่มากร่างสูงของใครบางคนกำลังก้มหน้าเลือกเคสมือถือลายเจ้าหญิงในการ์ตูนอยู่ เลือกจนตาลายไม่รู้จะเอาอันไหนดี อย่างไหนเรียกว่าสวยนะ หน้าตาก็เหมือนกันแค่เปลี่ยนชุดอ่ะ

"พี่อันไหนสวยค่ะ" ในที่สุดเฟิร์นก็ต้องหาตัวช่วย
"สวยหมดแหละค่ะ น้องชอบอันไหนล่ะ" แม่ค้าเชียร์ไปตามปรกติ ต้องตอบกลางๆไว้ก่อนเพราะไม่แน่ใจว่าอันไหนที่ลูกค้าสนใจเป็นพิเศษ

"......."เฟิร์นมองหน้าแม่ค้า ถอนหายใจ ก็มันเลือกไม่ได้ ถ้ารู้ก็เลือกไปแล้วสิ
"เลือกไปก่อนก็ได้ค่ะตามสบายจร้า เชิญค่าเคสสวยๆลายใหม่ๆมาลงวันนี้เลยน๊า" แล้วแม่ค้าสาวก็หันไปสนใจลูกค้าคนใหม่ที่เดินผ่านมาและเหมือนจะสนใจสินค้าเธอเหมือนกัน

"เท่าไหร่ค่ะ" เสียงถามราคาที่ดังขึ้นจากคนที่อยู่ไม่ไกลกันมาก ช่างคุ้นหู เฟิร์นหันไปมองตามเสียง

กีรดาในชุดกางเกงยีนส์ขาสั้นโชว์เรียวขาสวย กับก้นงอนๆ เสื้อกล้ามสีน้ำเงินไม่รัดรูปมากแต่สัดส่วนของเธอก็ยังเด่นชัด ใบหน้าขาวเนียนที่ต้องแสงโคมไฟช่างน่ามองจนเฟิร์นลืมตัว จ้องเธอเลยก็ว่าได้ สาวสวยใช้มือข้างหนึ่งจับผมให้รวบไว้ขณะกำลังก้มลงเลือกซีดีเพลงอยู่ .......เซ็กซี่ไม่น้อย...


อยู่ๆกีรดาก็หันมาทางเฟิร์น.......
คนแอบมองรีบหันกลับทันทีแต่ ช้าไปแล้ว

"อ้าว มาคนเดียวเหรอ"ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอทักทายเฟิร์น ปรกติอยู่ที่ร้านก็ไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไหร่
เหมือนเฟิร์นจะไม่ชอบเธอด้วยซ้ำไป

"อื้ม...เห็นมีใครมาด้วยไหมล่ะ"เฟิร์นยังกวนประสาทเหมือนเดิมสิน่า
"เอ้า แล้วเด็กที่นั่งข้างๆไม่มาด้วยกันเหรอ"กีรดาเลยแกล้งกลับซะเลย
"เด็กที่ไหน บ้าไม่มี๊" เฟิร์นหันไปมองข้างๆว่างเปล่าไม่มีใครสักคน ความจริงก็แอบขนลุกอยู่นะเนี่ยยัยจุ้นเอ้ยเมื่อกี๊ยังน่ามองอยู่เลย พอมาทักเท่านั้นแหละ น่ากลัวทันทีไม่น่าเจอกันเล้ย .....เฟิร์นคิดในใจ...

"5555 กลัวละสิ น้องไปเถอะอย่ามาตามพี่เค้าเลย"กีรดายังอำไม่เลิก
"........."เฟิร์นหน้าไม่สบอารมณ์ ทำท่าจะลุกเดินหนี แต่
"อ่า....ไม่แกล้งแล้ว อย่าไปเลยนะเฟิร์น อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ไม่อยากเดินคนเดียวอ่ะ"เจอลูกอ้อนแบบนี้ใครจะกล้าก้าวขาว่ะเนี่ย....

"เฮ้อออ"เฟิร์นถอนหายใจ แต่กลับรู้สึกเขินๆแปลกๆนี้เป็นครั้งแรกที่กีรดาพูดจาน่ารัก
"ทำไมอยู่กับเรามันน่าลำบากใจขนาดนั้นเลยเหรอ งั้นไม่เป็นไรหรอกไปเถอะ" กีรดาออกปากไล่ สีหน้าน้อยใจ

"วันนี้ว่างอยู่เดินเป็นเพื่อนเธอได้"เฟิร์นไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมต้องง้อยัยนี่ด้วย
^___^ สาวสวยยิ้มกว้างพลางฉุดแขนเฟิร์นนั่งลงเลือกเคสอย่างร่าเริง คนอะไร..ง้อง่ายเกิ๊น..
"ไหนอันนี้เธอเลือกไว้เหรอ หวานม๊ากกก" กีรดาวิจารณ์ขณะใช้สายตามองไปที่คนข้างๆหัวจรดเท้า
บ่งบอกว่าไม่เหมาะกับคนเลือกแม้แต่นิดเดียว

เฟิร์นใช้หางตามองกลับ กับยิ้มที่มุมปาก ท่าทางแบบนี้เหมือนใครกันนะคุ้นๆ ...กีรดาอึ้งไป...เท่ห์อะเฟิร์น
"ทำม่ะหวานมั้งไม่ได้รึไง" เฟิร์นดึงเคสในมือกีรดามาแล้วทำทีลุกขึ้นงอนบ้าง ทั้งที่ความจริงเขินนนน

กีรดาลุกเดินตามแทบไม่ทัน ผีเข้าผีออกจริงๆเลยคนนี้

"เมื่อวานลูกค้าเยอะป่าว"กีรดาอดถามเรื่องร้านไม่ได้ เธอได้พักร้อนสองวัน ก็เลยไม่ได้เข้าร้านเลย
"ก็ดีนะ สบายเลยสิได้หยุดตั้งสองวัน"เฟิร์นถามกลับ
"เหงาอ่ะ" สีหน้าคนตอบดูซึมๆไปเล็กน้อย จนคนถามเริ่มเป็นห่วง

"ก็งี้แหละ คนไม่มีใครคบอ่ะนะ"เฟิร์นตั้งใจจะให้มันเป็นมุขขำๆแต่
"....."ตาแดงๆของคนข้างๆ ทำให้เฟิร์นเริ่มรู้ตัวว่าพูดอะไรผิดไป และก่อนที่จะกู้สถานการณ์คืนมาได้

"หือ หื้อ ๆๆ"อยู่ๆ กีรดาก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนกำลังโดนแฟนบอกเลิก คนที่เดินผ่านก็หันมามองกันหมด เฟิร์นทั้งอายทั้งตกใจ และเป็นห่วง แต่อย่างหลังไม่ค่อยมากเท่าไหร่ ตอนนี้อายเป็นอาการหลักเลย

"เธอ..ร้องทำไม อายเค้า" เฟิร์นพยายามกระซิบปลอบ แต่ยิ่งปลอบ กีรดาก็ยิ่งร้องเสียงดังมากขึ้น
"เอ่อ...แหะๆ"เฟิร์นยิ้มแห้งๆให้คนที่เดินผ่านไปมา ที่จ้องเธอตาไม่กระพริบ ตอนนี้คนอื่นคนคิดว่าคู่เลสทะเลาะกันแน่ๆ
เกือบสิบนาที ที่ความพยายามของเฟิร์นสำเร็จในที่สุดกีรดาก็ยอมเดินตามออกมาจากย่านคนพลุกพล่านได้ แต่แม่คุณยังร้องไม่หยุด ภาพของผู้หญิงร่างสูงที่ท่าทางเท่ห์ๆ เดินจูงมือผู้หญิงสวยอีกคนที่เดินตามพร้อมกับร้องไห้เหมือนเด็กคงแปลกตาไม่น้อย

มีแต่คนมอง ไม่แปลกหรอก....แต่ฉันอาย...เฟิร์นหน้าชาไปหมด ระหว่างเดินผ่านผู้คนออกมา

เฟิร์นพากีรดามานั่งริมแม่น้ำสายหนึ่ง บนสะพานมีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์ และมีทั้งสองคนเท่านั้น
ขณะที่คนข้างๆหยุดร้องแล้ว ตอนนี้มีแค่สะอื้นบ้างเล็กน้อย

"อ้าวหยุดแล้วเหรอ ร้องต่อสิตามบายเลยนะ"เฟิร์นปลอบไม่เป็น แต่กีรดารู้ว่านี้เป็นการปลอบของเฟิร์น
"ไม่แล้วล่ะ เหนื่อย"กีรดาหันไปตอบ ทั้งคู่มองหน้ากันอดขำกับคำตอบของกีรดาไม่ได้
"5555" เสียงหัวเราะที่ดังพร้อมๆกัน ก่อให้เกิดความรู้สึกดีๆที่มันลึกซึ้งเกินกว่าใครจะเข้าใจ

"นี่เธอ..ร้องไห้ขนาดนั้นไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง"อยู่ๆเฟิร์นก็ถามขึ้นมา
"เอาจริงป่ะ.....อาย"กีรดาตอบพร้อมหน้าแดงๆ เป็นธรรมชาติมาก เป็นมุมที่เฟิร์นไม่เคยเห็น และมันทำให้เธอน่ารักมากในสายตาเฟิร์น

"อายแล้วยังจะร้องอีกนะคนเรา" คนพูดแกล้งมองน้ำมองฟ้า กลัวว่าเธอจะรู้ว่ามองเธออยู่
"เฟิร์นจะไม่ถามเราหน่อยเหรอว่าเราเป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้" กีรดาชี้นำ
"ถ้าเธออยากเล่า เราก็อยากฟัง" คำตอบสั้นๆ ไม่เร่งเร้า แต่อุ่นใจมากที่สุดเท่าที่กีรดาเคยได้ยินมา

"เราอยากเล่านะ.....แต่อย่าเบื่อฟังแล้วกันเรื่องมันยาว" กีรดาหันไปตอบ เป็นคำตอบที่ให้ความรู้สึกของการเริ่มต้น การเปิดใจครั้งแรกระหว่างทั้งสองคน

"ทั้งคืนก็ได้นะ พรุ่งนี้เราหยุด"เฟิร์นตอบรับหน้ายิ้มแย้ม
"นิสัย..พรุ่งนี้ฉันมีเรียนเช้าย่ะ" กีรดาออกตัวไว้ก่อนว่ามีเรียน แต่ในใจเธอยังไม่อยากให้เวลาเดินไปแม้แต่นาทีเดียว

"คือ...เราทะเลาะกับเพื่อนสนิทนะ หลายวันแล้วไม่ได้คุยกันเลย วันนี้บังเอิญเจอกัน แต่เค้าทำเหมือนเราไม่มีตัวตนด้วยซ้ำ" กีรดาเล่าขึ้นมา ชัดเจนตรงประเด็น และเงียบไป

"จบแล้วเหรอที่อยากเล่า"เฟิร์นถามกลับเพราะเห็นว่าเงียบไปนานแล้ว
"อืม" กีรดาตอบสั้นๆ
"ไหนบอกว่ายาวไง ไม่เห็นยาวเลย"

กีรดาหันไปมองหน้าคนข้างๆแล้วยักไหล่ตอบ
"ก็สำหรับคนที่ไม่ใส่ใจเรื่องคนอื่นอย่างเธอ แค่นี้อาจยาวไปก็ได้"
"นั่นเป็นคำชมเหรอ"เฟิร์นเหมาเอาเอง กีรดาหันมาเบ้หน้าใส่บ่งบอกว่าไม่ได้ชม

"555 เราดูเป็นคนร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ"เฟิร์นยิงคำถามเปิดใจ
"อื้ม...มากอ่ะ" กีรดาตอบไม่ต้องคิด
"นี่ตอบเป็นมารยาทหน่อยก็ได้นะ"
"แต่ยังไงวันนี้ก็ขอบใจเฟิร์นมากนะ เราดีขึ้นมากเลยล่ะที่ผ่านมาถือว่า..อภัยให้"กีรดาขอบคุณจากใจ แต่ยังอดกวนไม่ได้

"นี่ได้ทีเชียวนะเธอ ว่าแต่เธอคิดว่าเรื่องเธอกับเพื่อนใครผิดล่ะ" สีหน้าคนถามขรึมขึ้นมา
สาวสวยทอดสายตาไปตามสายน้ำ ที่กระทบแสงจันทร์ระยิบระยับเป็นประกาย

"เฟิร์น...ถ้าสิ่งที่เราทำเพื่อนเราไม่ชอบ เราต้องเป็นคนผิดใช่ไหม"
นานชั่วอึดใจก่อนที่คำตอบจะดังขึ้น

"จะผิดหรือจะถูก เพื่อนก็ยังเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ"
กีรดาหันไปมองคนที่พูดกับเธอ กลับไม่เจอยัยจอมโหดที่ทำให้เธอไม่อยากไปทำงานอีกแล้ว

..................................................................
สายฝนกระหน่ำลงมาไม่ขาด วีนอนฟังเสียงฝนที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างวันนี้เขาเปิดบานเลื่อนที่ระเบียงห้องนอนออกเป็นวันแรก ตั้งแต่อยู่มาเขาแทบไม่เปิดมันออกเลย เขาไม่ชอบระเบียงเป็นมันเป็นมุมที่ทำให้เขายิ่งเหงา

การยืนอยู่บนระเบียงแล้วมองคนอื่นใช้ชีวิตวุ่นวายเป็นเรื่องที่น่าเศร้า เขาอยากมีใครให้คอยดูแล หรือใครที่คอยดูแลเขาบ้างเหมือนคนอื่นๆ แต่สุดท้ายเขาก็เหมือนสัตว์หายากที่ถูกขังไว้ในกรงเดี่ยวคอยแต่มองกรงอื่นๆเขามีเพื่อนให้คุยด้วย เพราะอย่างนี้ม่านที่กั้นระเบียงห้องนอนจึงถูกปิดตาย

แต่วันนี้เป็นวันที่เขาไม่สนใจคนอื่นนอกระเบียงอย่างที่เคยเป็น เพราะเขาเอาแต่ตั้งตาคอยใครบางคนที่บอกว่าจะมาคืนนี้
..................................................................
ใบบัวยืนอยู่ข้างกระเป๋าใบโต รู้สึกเหมือนหนีออกจากบ้านเลย ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยไปค้างที่อื่นนอกจากที่บ้านป้า

สาวน้อยยืนถอนหายใจพร้อมกันสูดลมหายใจเข้าเพื่อไล่ความตื่นเต้น ไม่รู้ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้

หลังจากตัดสินใจกดออดหน้าห้องไม่นาน ประตูก็เปิดออก อาจารย์วีอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืด ดูแปลกตาไปอีกแบบ แต่ทำไมนะใบบัวถึงรู้สึกว่าตื่นเต้นกว่าตอนที่ยังไม่เห็นหน้าเขาเสียอีก

"สวัสดีค่ะอาจารย์"เธอยกมือไหว้เขา (อีกแล้ว) เขารู้ว่ามันเป็นมารยาทที่ดี แต่เขาก็รู้สึกขัดใจทุกครั้งที่เธอแสดงมันออกมา บางทีจะดีกว่านี้ถ้าเธอทิ้งความเป็นศิษย์เป็นอาจารย์ไปสักวัน

"เชิญจ๊ะ" เขารับกระเป๋าเธอไปเก็บในห้องนอน ที่เขาตั้งใจทำความสะอาดรวมถึงระเบียงกว้างๆที่เขาลงทุนขัดใหม่ ใช้เวลาเกือบทั้งวัน เพราะเขาไม่เคยเปิดมาก่อน

"บัวเข้ามาในห้องสิ" เขาเรียกเธอให้เข้าห้อง เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้เข้ามาในห้อง เข้ามาในส่วนของพื้นที่ส่วนตัวที่เขาไม่เคยเปิดให้ใคร

"โห...ห้องอาจารย์สวยจังค่ะ วิวก็สวย" ดูท่าทางเด็กน้อยจะตื่นเต้นกับห้องของเขาเอามากๆ
"เข้ามาเลยไปยืนข้างนอกเดี๋ยวโดนละอองฝนหรอก ไม่สบายไปคุณพ่อบัวเอาอาจารย์ตายแน่" เขาสั่งเสียงดังแข่งกับสายฝน

"ค่ะ" เธอตอบรับหน้ามุ่ย แต่ก็ยอมกลับเข้ามาแต่โดยดี
"บัวใช้ห้องนี้ได้ตามสบายอาจารย์จะไปนอนข้างนอก อ้อ..แล้วอย่าเด็ดขาด ไม่ให้ออกไปนอกระเบียง"เขาสั่งย้ำ

"ทำไมต้องไปนอนข้างนอกละคะ บัวรบกวนอาจารย์เหรอ ถ้างั้นบัวกลับดีกว่า" อาจารย์ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนอนห้องเดียวกันไม่เห็นเสียหายเลย เธอคิด...

"......"วีนิ่งไป..... เห็นพูดง่ายแบบนี้บทจะดื้อก็ไม่มีใครขัดใจเธอได้เหมือนกันนะเนี่ย
"ก็ได้...สรุปเราจะนอนด้วยกันใช่ไหม" ที่วีสรุปมันฟังดูแปลกๆ ใบบัวอดคิดมากกว่านั้นไม่ได้ อาจารย์พูดแบบนี้หมายความว่าไงค่ะ...นั่นเป็นคำถามในใจของเธอ
....................................................

"มาซะดึกเลย คุณพ่อเพิ่งขึ้นเครื่องเหรอ"เขาถามคนที่เพิ่งล้มหัวลงนอน
"ค่ะ พอดีฝนตกทัศนวิสัยแย่เครื่องเลยดีเลย์ซะเกือบชั่วโมง"เธอตอบพลางกระชับผ้าห่มเตรียมตัวหลับ

"......" ต่างคนต่างเงียบไปไม่นานนักวีก็คิดเรื่องชวนคุยได้ ก่อนจะหันไปเห็นว่า สาวน้อยหลับไปแล้วหลับง่ายซะจริงคงเหนื่อยสิท่า

เขาดึงผ้าห่มของตัวเองมาห่มบ้างก่อนจะตะแคงตัวไปทางเธอแสงจากโคมไฟยังส่งมาให้เห็นหน้าเธอชัดเจน ขนาดหลับยังน่ารักน่า...... เฮ้อออคิดบ้าอะไรเนี่ยไอ่วี เขาด่าตัวเองก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับเหมือนเธอ แต่มัน....ยากจริงๆ
................................................................


พอลงได้ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ลงมัน3 ตอนรวดเลยแล้วกัน เผื่อใครยังไม่ได้ติดตามในเพจ เค้าไปกันที่ตอน 9 แล้วนะค่ะ

คิดถึงคนอ่านในน่ารักมากๆเลย

ไอหมอก

By : ไอหมอก    Date : 2 Oct 2013 18:52       

ความเห็นที่ #1 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5142577 )

เข้าใจความรู้สึกของกีรดากับอิ่ม อย่างลึกซึ้ง
เพราะส้มก็เคยทะเลาะกับเพื่อน
มันเจ็บปวดมากๆเรย

By : ส้มโอ    Date : 2 Oct 2013 21:43   

ความเห็นที่ #2 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5142589 )

ติดตามนะคร๊าฟ

มาลงอีกนะ

By : ทอมหวานเย็น    Date : 2 Oct 2013 23:50   

ความเห็นที่ #3 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5142598 )

ได้อ่านสมใจที่รอ แล้วคุณคนเขียนมาต่อตอนสิบไวไวนะคะ กลัวใจจะขาด
เพราะคิดถึงอาจารย์วี ชอบจังคะคุณคนเขียน^^

By : เวลา    Date : 3 Oct 2013 11:16   

ความเห็นที่ #4 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5142604 )

#1 แล้วตอนนี้น้องกับเพื่อนดีกันรึยังค่ะ หวังว่าคงดีกันแล้วนะไม่มีอะไรแย่ไปกว่าทะเลาะกับเพื่อนหรอก

#2 ขอบคุณที่ติดตามนะคะคุณทอมหวานเย็น

#3 คุณแก้มชอบมาก หมอกก็ดีใจมากค่ะ วันนี้จะปั่นตอนใหม่ให้อ่านนะคะ
ไม่ให้รอนานแน่นอนค่า

#3

By : ไอหมอก    Date : 3 Oct 2013 13:21   

ความเห็นที่ #5 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5142624 )

ชอบมากคับ รีบมาลงนะคับ

By : บิว    Date : 3 Oct 2013 16:18   

ความเห็นที่ #6 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5142646 )

ได้เลยค่ะคุณบิว รีบมาเลย รอด้วยน๊าาาา

By : ไอหมอก    Date : 3 Oct 2013 17:50   

ความเห็นที่ #7 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5142775 )

ตามอ่านทันแล้ว 555 รอลุ้นว่าหนูบัวจะรอดมั้ย และอาจารย์วีจะอดใจไหวรึเปล่า อิอิ

By : GiggaBytE    Date : 6 Oct 2013 15:19   

ความเห็นที่ #8 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5143033 )

โอ้น้องบัวมาอยู่ใก้ขนาดนี้อาจารย์วีจะอดใจได้ไหมนะ :P

By : yaya    Date : 8 Oct 2013 21:48   

ความเห็นที่ #9 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5143048 )

สงสัยจะลืมคนในน่ารักแล้วละมั้ง ไม่ค่อยเข้ามาลงเลย รอตอนต่อไปอยู่นะครับ อินกับอาจารย์วีเขา

By : เจ้าชายแห่งปีศาจ    Date : 9 Oct 2013 12:35   

ความเห็นที่ #10 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5143385 )

มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องราวนิยายของคุณไอหมอกนะครับ

ตกลงคู่ของกีกับเฟิร์นอย่าบอกนะครับว่าเป็นคู่เลสกัน


เอาแล้วไง ใบบัวได้มานอนกับอาจารย์วีขนาดนี้ สงสัยว่าไม่รอด 5555
ลุ้นตัวโก่งอีกตามเคยครับ

คุณหมอกคุณหมูสบายดีไหมครับ
คิดถึงๆ ไว้มีโอกาสเราไปทานข้าวกันสักครับ
ตอนนี้ผมยังไม่มีกำหนดที่จะกลับเลย
ไว้ได้กลับยังไงแล้วผมจะบอกอีกครั้งครับ
รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ

เป็นกำลังใจให้นักแต่งนิยายต่อไปครับ สู้ส้

By : นายตัวร้าย    Date : 12 Oct 2013 15:00   

ความเห็นที่ #11 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5143439 )

#7 คุณกิ๊กตามอ่านทันสิค่ะ เค้าลงไม่บ่อย ก็รอนี่แหละกลัวคุณกิ๊กจะอ่านไม่ทัน อิอิ

#8 คุณญาญ่า เดี๋ยวมาลุ้นกับตอนต่อไปกันเลย อ้อ..แต่ถ้าอยากติดตามก่อนเชิญได้ในเพจนะคะ
ดีใจที่ยังไม่ลืมกัน ขอบคุณที่ติดตาม ขอบคุณมากๆค่า

#9 คุณเจ้าชายพูดอะไรหน่ะ ไม่จริงนะ ไม่ได้ลืมสักหน่อย ช่วงก่อนลงไม่ได้เลย T_T
ก็เลยหายไปนาน ถ้าคิดถึงกันก็ไปทักทายในเพจได้นะคะ
ปล.คิดถึงนิยายหมอกรึป่าวววว

#10
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดเช่นกันค่า
เราสองคนก็ตามอัตภาพ ป่วยบ้าง เล็กน้อยถึงปานกลาง
ที่โน้นคงหนาวมาก ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
ดีใจที่มีคนชอบและยังติดตามตลอดมา
มาเมื่อไหร่ก็บอกนะคะจะจัดอาหารอร่อยๆไว้รอออออ

By : ไอหมอก    Date : 12 Oct 2013 19:34   

ความเห็นที่ #12 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5143473 )

คิดถึง แต่ว่าอยากอ่านในน่ารักอ่ะครับ เรารักน่ารัก อิอิ

By : เจ้าชายแห่งปีศาจ    Date : 13 Oct 2013 00:40   

ความเห็นที่ #13 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5143497 )

หราาาาาาคุณหมอก 55555

By : GiggaBytE    Date : 13 Oct 2013 14:36