|
ฟ้าตะวัน ตอนที่1
ฟ้าตะวัน ตอนที่1
ท่ามกลางความวุ่นวายที่คนทั้งเดินทั้งวิ่งมีร่างบางที่สวมกางเกงยีนส์สีขาวเสื้อยืดสีดำและใส่ส้นสูง6นิ้วสวมแว่นดำปกปิดดวงตาสีน้ำตาลของเธอไว้ผมที่ทำเป็นล่อนปล่อยถึงกลางหลังใบหน้าที่ขาวและมีสีแดงอมชมพูหน่อยๆที่ข้างแก้มของเธอจมูกรั้นๆที่เข้ากับรูปหน้าใบไข่ของเธอ สายตาของเธอหยุดและจองไปทางผู้โดยสารขาเข้ามองหาใครสักคนที่เธอรอคอย
" ม๊าทางนี้ค่ะ " เธอพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่เห็นฟันขาวเรียงกันอย่างสวยงามและเป็นระเบียบ สายตาคนรอบข้างมองเธออย่างหลงไหลและชื่นชมและก็แอบมีสายตาที่แอบอิจฉาในความสวยของเธอป่นอยู่ด้วย
" ลูกฟ้า " หญิงวัย50รีบหันมามองและเดินมาทางเสียงเรียกนั้น
" สวัสดีค่ะม๊า สวัสดีค่ะพี่นาง ม๊าเดินทางเหนื่ิยไหมค่ะฟ้าคิดถึงจังเลย " ฟ้ายกมือไหว้คุณแม่ของเธอ และคนดูแลคุณแม่ของเธอที่บินกลับมาจากอเมริกา
" แม่บอกตั้งแต่เล็กจนโตว่าให้เรียกแม่ไม่ใช่ม๊า....ไม่เคยสักทีนะทั้งพี่ทั้งน้องเลย....แม่เป็นคนไทยนะเรียกแต่ป๊า... "
" ค่ะม๊าาาแม่!!! อย่าเพิ่งดุฟ้าเลยค่ะมาเหนื่อยๆขอฟ้ากอดให้หายคิดถึงหน่อยนะค่ะ " เธออ้อนแม่ของเธอแล้วเข้าไปกอดแม่ของเธอก่อนที่เธอจะโดนแม่ของเธอจะดุเธอยาวกว่านี้ แม่ของเธอถูกสอนให้เป็นหญิงไทยแท้ๆ แม่ของเธอไม่ชอบให้เธอกับดินเรียกว่าม๊าชอบให้เรียกว่าแม่มากกว่า
" อ้อนใหญ่เลยนะ " เธอแอบหมั้นไส้ลูกสาวคนสวยของเธอ
" คุณหนูฟ้าแต่งตัวแบบนี้สวยมากเลยนะค่ะ ปรกติเห็นแต่ใส่สูทและกระโปรง " นางบอกกับฟ้า
" โห่!!พี่นางก็ ถ้่าฟ้าใส่แบบนั้นมาคนเขาคงคิดว่าเป็นครูไหวใจร้ายแน่ๆ....ว่าแต่ป๊ากับพี่ดินสบายดีนะค่ะ " เธอถามถึงพ่อและพี่ชายของเธอ
" ไม่ต้องห่วงหรอกปลายๆปีจะกลับมาเที่ยวที่นี้ว่าแต่เรื่องที่แม่บอกให้ทำ...เรียบร้อยหรือเปล่าจ๊ะ "
" ระดับฟ้าซะอย่างเรียบร้อยค่ะ ....ฟ้าว่าเราไปกันดีกว่านะค่ะ ม๊าาาา อิิอิอิ คุณแม่จะได้พักผ่อนด้วยเดี่ยวอีกค่ำๆเราก็ได้เดินทางกันแล้ว "
" จ๊ะ "
" พี่นางไม่ต้องยกค่ะเดี่ยวฟ้าให้เด็กมายก....ไปรอที่รถกันดีกว่าค่ะ " ฟ้าบอกกับนางที่กำลังจะยกกระเป๋า แล้วเธอก็เดินไปจับแขนแม่ของเธอเพื่อจะไปที่รถ
ที่แม่ของเธอต้องบินกลับมาเมืองไทยเป็นเพราะว่าคุณยายเสีย แต่คุณยายท่านนี้ท่านก็ไม่ได้เป็นผู้ให้กำเนิดแม่ของเธอ จริงๆแล้วแม่ของเธอเป็นเด็กกำพร้าที่คุณยายท่านรับมาเลี้ยงดูจากสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่ท่านเป็นผู้อุปถัมภ์อยู่ คุณยายท่านมีลูกชายเพียงคนเดียวและท่านอยากได้ลูกสาวมากประจวบกับที่คุณตาท่านหัวใจวายกระทันหันทำให้ท่านเสียชีวิต คุณยายซึ่งถูกชะตากับแม่ของเธออยู่แล้วก็เลยทำเรื่องรับแม่ของเธอมาดูแลและรับเป็นลูกบุญธรรม แม้ว่าแม่ของเธอจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณยายแต่ท่านก็รักแม่ของเธอเหมือนลูกในไส้และแม่ของเธอก็รักคุณยายเหมือนแม่ผู้ให้กำเนิด แม่บอกเธอเสมอว่า " คุณยายเป็นคนที่แม่รักและเคารพถ้าไม่มีคุณยายแม่ก็คงไม่มีดินกับฟ้าในวันนี้ อะไรที่เราพอจะตอบแทนท่านได้เราต้องทำนะลูกบุญคุณที่คุณยายมีต่อแม่ชาตินี้แม่ไม่รู้จะตอบแทนท่านหมดหรือเปล่า " แม่บอกเธอกับพี่ชายเธอเสมอ
*******************************************************************************************
หลังจากเครื่องบินลงจอดที่จุดหมายและเสียงประกาศจบลงทุกคนบนเครื่องก็เตรียมตัวลงจากเครื่อง คุณยายของเธอเป็นผู้ดีอีสานหรือเรียกบ้านๆว่า(เศรษฐีบ้านนอก)อะไรประมาณนั้น บ้านที่ท่านอยู่และเกิดอยู่จังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย หลังจากรอรับกระเป๋าเสร็จเธอพี่นางและแม่ของเธอก็เดินออกมาตรงที่คนมายืนรอรับคนที่ลงจากไฟล์บินนี้
" คุณนายพิมพรทางนี้ครับ " เสียงผู้ชายเรียกชื่อของเธอและพูดสำเนียงออกทางอีสาน
" เอ่า!ชล " เธอมองผู้ชายที่ใส่เสื้อยึดสีดำและกางเกงยีนต์สีดำอายุไล่เลี่ยกับลูกสาวของเธอ
" คุณนายสวัสดีครับ สวัสดีครับ สวัสดีครับ " ชลยกมือไหว้พิมพรฟ้าและนาง
" ค่ะ " "หวัดดีค่ะ " นางและฟ้ารับไหว้ แต่ฟ้ารับแบบว่างงๆเพราะดูจากใบหน้าของผู้ชายคนนี้แก่กว่าเธอแน่นอน
" พอดีนายให้ผมมารับนะครับเพราะว่าที่งานยุ่งมากครับนายก็เลยไม่ได้มารับด้วยตัวเอง " ชลบอกกับพิมพร
" ไม่เป็นไรจ๊ะ ว่าแต่ชลเถอะโตเป็นหนุ่มแล้วนะเรามีเมียแล้วหรือยังเนี๊ย " พิมพรถามชล เธอเห็นชลมาตั้งแต่เด็ก
" ยังครับรอให้นายเขามีเมียก่อน เมื่อไหร่นายแต่งผมค่อยจะแต่งตามนายเขาเลย คุณนายเห็นผมโตเป็นหนุ่มอย่างนี้ผมว่าคุณนายต้องไปดูนายผมครับยิ่งโตเป็นหนุ่มยิ่งหล่อ " ชลทั้งพูดทั้งยิ้ม
" เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ชมกันอยู่นั้นหล่ะ " พิมพรแกล้งแหย่ชล
" ฮ่าๆๆ ผมว่าเราไปกันเลยดีกว่าครับเดี่ยวจะดึกมากกว่านี้...ม่ะครับผมช่วย " ชลบอก แล้วช่วยนางยกกระเป๋า
" นึกว่าจะได้นอนที่สถานบินซะอีก " ฟ้าแอบพูดใส่ชลแล้วเดินสะบัดบ๊อบไป
" นั้นใช่คุณฟ้าหรือเปล่าครับ ที่คุณนายเอารูปให้ผมกับนายดู สวยมากเลยนะครับสวยจริงๆครับ " ชลมองฟ้าค้างคนอะไรสวยเหมือนนางเอกละครเลย
" นั้นหล่ะตัวจริง...เชิดกว่าหลายเท่าที่ฉันเคยพูดให้ชลฟังนะ " เธอมองตามลูกสาวของเธอ ที่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เชิดๆหยิ่งๆไม่เคยยอมใครไม่รู้ว่าลูกสาวของเธอจะมีแฟนกับเขาหรือเปล่าชาตินี้
*******************************************************************************************
พิมพรมองสองข้างทางที่มึดสนิทนานๆทีถึงจะมีรถวิ่งสวนมาซักคัน บรรยากาศที่นี้ก็ยังเหมือนเดิมเธอไม่ได้กลับมาที่นี้ประมาณเกือบ5ปีแล้วได้ เธอกลับมาครั้งสุดท้ายตอนที่คุณแม่บุญธรรมของเธอป่วยพอท่านดีขึ้นเธอก็ต้องรีบบินกลับไปอเมริกาไปช่วยงานสามีเธอเพราะว่าทั้งดินและฟ้ายังเรียนไม่จบกันเลย
" ม๊าค่ะที่นี้ อุ้ย! คุณแม่ค่ะที่นี้หรอค่ะ ทำไหมมันเงียบจังเลยค่ะ " ฟ้าพูดขึ้นทันทีที่รถจอด
" ใช่ครับที่นี้หล่ะครับ " ชลตอบแทนพิมพร
" ขอโทษนะค่ะพอดีไม่ได้ถามค่ะ " ฟ้าว่าให้ชล
" อุ้ย! ผมขอโทษครับ " ชลหน้าเสีย
" ลูกฟ้าอย่าไปว่าให้พี่เขาแบบนั้นซิลูก ชลนี้มันที่บ้านนี้ศพคุณแม่ตั้งที่วัดไม่ใช่เหรอจ๊ะ " พิมพรแอบดุฟ้าและมองไปรอบๆเริ่มจะคุ้นที่คุ้นทางว่านี้มันคือที่บ้านไม่ใช่วัด
" พอดีนายสั่งว่าถ้ารับคุณนายที่สนามบินแล้วก็ให้พาคุณนายมาพักผ่อนที่บ้านก่อนครับ เพราะนี้มันก็จะสี่ทุ่มแล้ว ผมว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยไปไหว้ศพคุณย่าท่านดีกว่านะครับ เสร็จจากนี้ผมจะไปที่วัดต่อครับนายคงเหนื่อยมากไม่ได้นอนมา2วันแล้วครับ...เข้าบ้านก่อนเถอะครับเดี๋ยวผมให้คนมายกกระเป๋า "
" จ้า!ไปเถอะลูกฟ้านางเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะได้ตื่นไปไหว้ศพคุณยายแต่เช้า "
" ค่ะ "
หลังจากที่พากันขึ้นมาบนบ้าน ฟ้ามองรอบๆบ้านบ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ทรงไทยชั้นเดียวที่ยกใต้ถุนบ้านสูงมีชานยืนออกมาเป็นระเบียงและมีลานบ้านกว้างๆไว้สำหรับนั่งกินข้าว(มั้ง)เพราะเธอเห็นโต๊ะไม้ไม่สูงมากตั้งอยู่ตรงกลางลานบ้าน เธอไม่เคยมาบ้านคุณยายเพราะว่าป๊าของเธอบอกว่ากลัวลูกจะลำบากเพราะว่าที่นี้ยังไม่ค่อยเจริญเท่าไหร่คุณหนูแบบเธอคงจะไม่เหมาะกับที่นี้ป๊าก็เลยให้แต่แม่ของเธอมาดูแลคุณยายช่วงที่คุณยายท่านป่วย ฟ้ามองออกไปด้านนอกเห็นแสงไฟเป็นจุดเป็นจุดห่างจากกันไม่มากเหมือนจะเป็นบ้านคนก็คงไม่ใช่
" ม๊าแสงไฟนั้นมันคืออะไรหรอค่ะ " ฟ้าพูดขึ้นและชี้ไปทางแสงไฟที่อยู่ใกล้ๆ
" เอ่อ!ผมขอตอบได้ไหมครับ " ชลถามฟ้า ถ้าเขาตอบเธอก่อนเดี่ยวโดนเธอว่าให้เขาอีกแน่ๆ
" ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะฉันว่าชลไปหานายชลก่อนดีกว่านะ...นี้มันก็ดึกมากแล้ว " พิมพรบอกกับชล
" ครับ ! นี้ห้องคุณนายและห้องของพี่นางส่วนห้องทางนี้ห้องของน้องฟ้าครับ...ขาดเหลืออะไรบอกแว่วได้ตลอดเลยนะครับอีกสักพักเธอก็คงจะมา ตามสบายเลยนะครับงั้นผมขอตัวก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะมารับไปวัดแต่เช้า "
" จ๊ะ ขอบใจมากนะชล " พิมพรบอกกับชล
" ครับ " พูดเสร็จชลก็เดินลงบ้านไปเพื่อที่จะไปหานายของเขาที่วัด
" อย่าบอกนะค่ะว่าจะให้ฟ้านอนห้องนั้นคนเดียว "
" หนูอายุ25แล้วนะลูก ลูกแม่เป็นสาวมั่น แม่ไม่เคยเห็นหนูกลัวอะไรเลยไม่เคยยอมใครด้วยอย่าบอกนะว่าลูกแม่กลัว... "
" ม๊าค่ะ...คนกับผีมันไม่เหมือนกันนะค่ะ ให้ฟ้านอนด้วยนะค่ะ " เธออ้อนแม่ของเธอ
" จ๊ะเอ๊ะ "
" ว๊ายยยยยย!! " เสียงร้องตกใจของทั้งสาม พิมพร ฟ้า และนาง ที่พากันร้องกรี๊ด
" สวัสดีจร้าหนูซื่ออัน ชื่อแว่วเด้อจร้า " เสียงผู้หญิงที่ทาแป้งเต็มหน้าและน้ำเสียงออกไปทางอีสานที่ยกมือไหว้ท่วมหัวสูงๆๆ
" อุ้ย!ฉันตกใจหมดแว่วนี้เอง " พิมพรว่า
" ตกใจอีหยั๋งละจร้าหรือว่าตกใจบ่เคยเห็นคนสวย อิอิอิ " แว่วทั้งพูดทั้งเขินเอง
" แว่วนี้ลูกฟ้าเด้อลูกสาวของฉันเองส่วนนี้เอื่อยนางคนดูแลฉัน...ลูกฟ้า นาง นี้แว่วนะ เป็นแม่บ้านของที่นี้จ๊ะ " พิมพรแนะนำให้รู้จักกัน
" ค่ะ " ... " ค่ะ "
" จร้า! ปาดๆๆคนอิหยั๋งคือมาผุงามแท้คุณนายเอาอะไรป้อนคุณฟ้าจร้าคือผุงามคักแท้เกิดมาแว่วยังบ่เคยเห็นไผ่งามซ่ำคุณฟ้าเลยจร้า " แว่วชมความสวยของฟ้า
" แว่วกะชมเกินไป...ถ้าลูกฟ้าฟังฮู้เรื่องคือจะลอยแล้วป่านนี้ " พิมพรหัวเราะในคำพูดของแว่ว
" แว่วกะเว้าอิหลีเนอะคุณนาย "
" นี้ก็ดึกมากแล้วนะค่ะคุณพิมพรได้เวลาทานยาก่อนนอนแล้วก็พักผ่อนได้แล้วค่ะ " นางบอกกับพิมพร เพราะมันเป็นหน้าที่ของเธอ
" ม๊าค่ะให้ฟ้าไปนอนด้วยนะค่ะ "
" เตียงน้อยๆจะนอนกันได้จั่งได๋หล่ะจร้าตั้ง3 คน นายให้แว่วมานอนเป็นหมู่คุณฟ้าจร้า " แว่วพูดขึ้น
" แว่วพูดอะไรค่ะ ฟ้าฟังไม่รู้เรื่อง " ฟ้างงที่แว่วพูดแต่ฟังออกแต่ว่าคุณฟ้า นั้นก็แสดงว่าต้องเกี่ยวกับเธอ
" แว่วเว้าภาษาไทยได้บ่คุณฟ้าเขาฟังบ่ฮู้เรื่อง " พิมพรบอกกับแว่ว
" ได้จร้า เอ่อคุณฟ้าไปนอนกับคุณนายบ่ได้นะจร้า อันเตียงมันน้อยแบบว่าเตียงมันเล็ก นายกะเลยให้แว่วไปนอนเป็นเพื่อนคุณฟ้านะจร้า...คุณฟ้าเข้าใจแว่วหรือยังจร้า " แว่วทั้งพูดถูกพูดผิด นี้หล่ะคนบ้านนอกไม่ค่อยได้เรียนหนังสืออยู่บ้านก็ได้พูดแต่ภาษาบ้านตัวเอง
" ให้แว่วนอนเป็นเพื่อนดีแล้วนะลูกฟ้า แม่จะได้ไปพักผ่อนมันดึกมากแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า " พิมพรบอกกับลูกของเธอ
" ก็ได้ค่ะม๊า " เธอเห็นใจแม่ของเธอท่านคงจะเหนื่อยมากจริงๆ บินจากอเมริกาแล้วก็พักไม่กี่ชม.ก็ต้องบินมาที่นี้อีกแล้วยังต้องนั่งรถต่ออีก ขนาดเธอไม่มีโรคประจำตัวเธอก็ยังรู้สึกเพลียมากขนาดนี้
" งั้นแม่ไปอาบน้ำนอนก่อนนะลูก ฝันดีนะจ๊ะ "
" ค่ะ Good night นะค่ะม๊า " เธอมองตามหลังแม่ของเธอที่เดินเข้าห้อง
" เชิญทางนี้จร้าคุณฟ้า ห้องเฮาอยู่ทางนี้ คุณฟ้าอมยิ้มทำไหมจร้า " สำเนียงอีสานที่พูดไทย อดทำให้ฟ้าอดอมยิ้มไม่ได้
" เปล่าๆแล้วจะให้ฉันอาบน้ำที่ไหนเหนียวตัวจะแย่แล้ว "
" มีห้องน้ำในโตจร้า อุ้ย! มีห้องน้ำในตัวจร้า ป่ะเดี๋ยวแว่วจะพาไปเบิ่ง อุ๊ย ! ไปดู " พูดเสร็จแว่วก็เปิดประตูเข้าไป
" ย่ะ "
ฟ้ามองรอบๆห้องที่มีแต่ไม้สักทั้งหลังโต๊ะเครื่องแป้งตู้เสื้อผ้าเตียงโต๊ะหนังสือมีแต่ไม้สักทั้งนั้นแว่วบอกกับเธอว่าบ้านหลังนี้มีแต่ไม้สักแท้ๆซึ่งเดี่ยวนี้หายากและราคาแพง เธอวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะหนังสือแล้วเดินไปนั่งที่เตียงไม้สักที่มีผ้าปูสีขาว
" ทำไหมเตียงมันแข็งจัง " ฟ้าตบบนที่บนของเธอ
" นี้แว่วว่ามันก็นุ่มแล้วนะค่ะคุณฟ้า บ้านแว่วนั้นน่าแว่วยิ่งนอนกับแป้น อุ๊ย! นอนกับไม้แข็งๆจร้า "
" แล้วแอร์ก็ไม่มีหรอแว่ว "
" อะไรคือแอร์จร้าคุณฟ้า " แว่วทำหน้างง
" โอ๊ย!แว่วนี้แว่วไม่รู้จริงๆหรือว่าแกล้งโง่กันแน่...แอร์ที่มีไว้สำหรับให้ความเย็นน่ะ "
" แว่วบ่ได้แกล้งโง่หรอกจร้าแว่วโง่จริงๆหล่ะ บ้านแว่วยากจนบ่มีเงินส่งให้แว่วเรียนสูงๆกะเลยต้องเอาแว่วมาฝากไว้กะคุณนายดาวเรืองเพื่อจะประหยัดข้าวเอาไว้ให้น้องๆแว่วได้กิน " แว่วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
" ช่างมันเถอะ ฉันคงพูดแรงไป เดี๋ยวฉันขอไปดูห้องน้ำก่อนนะ " ฟ้าพูดกับแว่ว เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเธอคงจะพูดแรงไปหน่อย
" จร้า! ห้องน้ำอยู่ตรงนั้นจร้า เดี๋ยวแว่วจะกางมุ้งไว้รอ เปิดหน้าต่างนอนก็เย็นแล้วจร้าบ่ต้องมีดอกแอร์หรือว่าพัดลม แค่ลมธรรมชาติกะพอแล้วจร้า "
ฟ้าเดินเข้ามาสำรวจห้องน้ำ พื้นห้องน้ำเป็นปูนและมีตุ่มที่ใส่น้ำไว้เต็มมีขันที่ลอยอยู่บนตุ่ม มีกระจกเล็กๆแขวนไว้อยู่ข้างฝาผนังเธอมองหาอ่างอาบน้ำก็ไม่มีหรือมีฟักบัวและเครื่องทำน้ำอุ่นก็ไม่มี มองหาชักโครกก็ไม่เจอเธอเห็นแต่ส้วมที่สำหรับไว้สำหรับนั่ง เธอรู้แล้วว่าทำไหมป๊าของเธอถึงไม่อยากให้เธอมาที่นี้ถ้าเสร็จจากงานคุณยายเมื่อไหร่เธอจะกลับทันทีแล้วเธอถอนหายใจออกมาเบาๆ
" ป๊าฟ้าคิดถึงป๊า "
*******************************************************************************************
ณ ศาลาวัด มีร่างสูงที่ยืนจ้องรูปที่ตั้งอยู่หน้าโลงศพ ผมสั้นที่ด้านบนตั้งน้อยๆและไถเปิดด้านข้างใบหน้าที่หล่อคมคิ้วดกเข้มที่สาวๆเห็นก็ต้องมองจ้องในความหล่อของเขาผิวสีแทนเหมือนน้ำผึ้งที่ได้จากการทำงานตากแดดอยู่เป็นประจำไหนจะสายตาที่ดุจเหมือนเหยี่ยวใครจ้องก็ต้องหลีบไปทางเดียวกัน ไหนจะส่วนสูงที่สูง 180 เซนติเมตร เรียกว่า ครบมาตรฐานเลยที่เดียว
" นายครับผมว่านายไปพักผ่อนเถอะครับ นายไม่ได้นอนมา2คืนแล้วนะครับ " ชลที่เดินขึ้นศาลาแล้วเดินตรงมาหาเขาแล้วพูดขึ้น
" ฉันไม่ง่วง " เสียงทุ้มๆที่แฝงไปด้วยอำนาจ
" แต่... "
" ไม่มีแต่....นายกลับไปพักเถอะ....นายเหนื่อยมาหลายวันแล้ว.... แล้วเรื่องคุณอาพิมพรเรียบร้อยดีไหม "
" เรียบร้อยครับนาย....ถ้านายไม่กลับผมก็อยู่เป็นเพื่อนนายที่นี้หล่ะ " ชลพูดเสียงหนักแน่น
" ตามใจนายแล้วกัน " เขาพูดจบก็เงียบสักพัก ก่อนจะพูดต่อไปว่า " ขอบใจมากนะชล "
" ครับนาย " ชลพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่เขาได้ยินประโยคนี้ออกมาจากปากนายของเขา ชลทั้งยิ้มทั้งดีใจและรับรู้เหมือนความรู้สึกเดิมๆที่ห่างไปนานมันเหมือนกำลังจะกลับมาอีกครั้ง
*******************************************************************************************
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะครับ อาจจะห่างหายไปนานแต่ยังไงก็ติชมกันได้นะครับ
By : Lion Date : 17 Sep 2013 17:02  
|
