|
มันคงเป็นความรัก # 11... ขนมปังกับวันหมดอายุ *
#11 ... ขนมปังกับวันหมดอายุ
พิชนั่งลงเหม่อๆเขามาถึงโรงเรียนแต่เช้าตรู่เอาของไปเก็บไว้ที่หอพักและออกมาเดินเล่นตรงสวนรอบหอพัก
" เอางัยดีวะเนี่ย " พิชก้มมองนาฬิกาข้อมือ ใกล้บอกเวลาที่หลินจะมาแล้ว
วันอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่มีการคุยกันตัวพิชเองไม่ได้โทรไปและหลินเองก็ไม่ได้โทรมาเช่นกัน
" อ้าวมาแล้วหรอ เอ่อ.. กิฟท์กับโอ๋ล่ะ " นัทถามพิชที่เดินห่อเหี่ยวเข้ามาคนเดียวในห้องเรียน
" ยังไม่เห็นเลย " พิชขมวดคิ้วทำหน้าเบื่อโลก
" เป็นอะไรป่าว " นัทเห็นเพื่อนดูแปลกไป
" คิดไม่ตกวะ เฮ้ออออออ ...... !!! " พิชถอนหายใจยาวเอาหน้าฟุบโต๊ะ
" ทำไมโดนป๊าลดเงินเดือนหรอ "
" เปล่าปัญหาหัวใจ " พิชตอบ
" ห๊า ..! อย่างแกจะไปมีปัณหาอะไรกับเขา ออกจะหวานชื่น " นัท
พิชเงยหน้ามองนัท " ถ้ามันไม่เป็นแบบที่แกคิดล่ะ "
" ถ้าคนที่แกคิดว่ารัก แกอาจจะไม่ได้รักล่ะ " พิช
" อย่าบอกนะว่าแกแอบไปปิ๊งคนอื่น ที่ไม่่ใช่พี่หลิน " นัทขมวดคิ้วบ้าง
" ถ้าเป็นแบบนั้นละ .. ถ้าใช่ "
" ก็โครตแย่เลยวะ " นัทรู้สีกสงสัยในตัวของพิช และถ้าจะบอกว่าคนที่เพื่อนกำลังมีใจให้
คือกิฟท์หรือเปล่า ....? เพราะตอนนี้ก็ใกล้กันที่สุดแล้ว ...
เสียงกริ่งเข้าแถวดังขัดจังหวะ นักเรียนคนอื่นพากันเดินลงไปเข้าแถวเหลือแต่พิชที่นอนฟุบโต๊ะอยู่
" เลยเวลาแล้วสินะ " พิชเฝ้าคิดทบทวน ความรู้สึกหลินที่เขาไม่ได้ไปรอเธอ ....
" อ้าว ทำไมมันนอนตายอยู่นี่ละ " โอ๋เดินตรงมาโต๊ะที่พิชฟุบอยู่ แล้วเอามือขยี้หัวเพื่อน
กิฟท์ถือกระเป๋าเดินตามมา " อ้าว ..! " กิฟท์สงสัยเหมือนโอ๋ คนอื่นๆเริ่มทยอยเดินเข้าห้องเรียน
" เป็นไข้เปล่าเนี่ย " กิฟท์ยกมือแตะไปที่หน้าผากของพิช
" ไข้ใจละซิ " โอ๋พูดออกมาแต่สายตามองกิฟท์
" รู้มาก " กิฟท์เอากระเป๋าฟาดเพื่อนรักหนึ่งที
พิชลืมตามองคนส่งเสียงดัง " อ้าว หลับ ฮ่าๆ หวัดดีๆ " พิชพูดประโยคแรกกับตัวเอง ประโยคสองกับกิฟท์ โอ๋
" ชิ่วๆ ไปนั่งโต๊ะนายเลย " กิฟท์ตีแขนพิชเบาๆ พร้อมทำปากตามคำพูดออกมา
" แหมทำไล่นะคะคุณกิฟท์ " โอ๋อดใจขอเหน็บหนึ่งที นัทเองเดินเข้ามาพอดี
พิชเดินกลับโต๊ะไปนั่งหลังใหม่เหมือนเดิม
เวลาเรียนผ่านไปสามชั่วโมง พอคุณครูปล่อยทุกคนก็ร้องงึมงำพากันบิดร่างกายที่เหนื่ิอยล้าจากการเรียน
" หิววะ กินช้าวกัน " นัทสะกิดเรียกพิชที่เก็บของลงกระเป๋า
" วันนี้เรียนแค่นี้หรอเนี่ย สรุปต้องเข้าสีจริงๆสินะ " โอเดินมาหาพิช
เข้าสีความหมายก็คือ ม.4-5-6 รวมตัวกันซักซ้อมกีฬาสี ขบวนพาเหรด เพลงเชียร์ กีฬา ต่างๆ
" ไม่รู้นะ ต้องถามไอ้จอมมัน " พิช
" อ้าวพี่หลินไม่ได้บอกหรอ " โอ
" เปล่า ไม่ได้คุยนะ " พิชตอบเสียงเข้ม ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างไม่รู้ตัว
โอกับนัทพร้อมใจมองหน้ากันเมื่อได้คำตอบพิช
" แกๆเราไปเถอะ ไม่ต้องรอมันหรอก ไว้ไปเจอที่หอ ขืนพี่หลินเห็นนะปรี๊ดแตก "
โอ๋พูดเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคนกับกิฟท์ กิฟท์มองอย่างห่วงใย เหมือนเป็นเพราะเธอรึป่าวกันนะ
กิฟท์พยักหน้าน้อยๆให้โอ๋ พิชมองตามแล้วก็บอกคนอื่นๆว่าเจอกันที่สวนอาหารเลย
พิชสาวเท้าก้าวยาวๆตามกิฟท์ ถ้าเดาไม่ผิด เธอต้องบอกโอ๋แน่ขอเข้าห้องน้ำก่อน
โอ๋เองก็มัวแต่นั่งฟังเพลงไม่ได้สนใจพิชที่เดินตามกิฟท์เข้าไป
กิฟท์กำลังจะผลักประตูออกมาก็เจอกับพิชที่ยืนอยู่ข้างหน้าพอดี
" หลบหน้าหรอ " พิชถามด้วยน้ำเสียงไม่ปกติเช่นเคย
" เปล่า มาเข้าห้องน้ำเนี่ยนะ คิดมากไปป่าว " กิฟท์อมยิ้ม แต่รอยยิ้มกลับไม่สุขใจเหมือนทุกที
เหมือนตัวพิช ทั้งสองคนต่างมีเรื่องต้องกังวล
" อย่าคิดมากนะ เย็นนี้เจอกัน " กิฟท์พยายามพูดให้พิชสบายใจจะได้ไม่ต้องมายืนทำหน้ายุ่งใส่กัน
พิชขมวดคิ้ว ในใจก็รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด และคนตรงหน้าก็คงอึดอัดใจเช่นกัน รอยยิ้มสวยๆไม่สวยเหมือนเคย
" ห่างกันบ้างก็ดี เผื่ออะไรจะดีขึ้น เผื่อรู้ใจตัวเอง ... " กิฟท์แตะไหล่พิชเบาๆ ทิ้งท้ายคำพูดให้พิชยืนคิดเสียนาน
แต่ก็ไม่นานพอทำให้พิชเดินตามกิฟท์ออกมา
โอ๋เมื่อเห็นกิฟท์เดินมาก็ละสายตาจากไอพอดขึ้นมามอง และก็เห็นพิชเดินมา
" อ้าว ..!! " โอ๋มองหน้างง
" ไปเอากระเป๋าตังค์ในห้องแป๊ปนะ " กิฟท์เดินเลี่ยงไป เมื่อหางตาเห็นว่ามีคนเดินมาทางนี้
พิชมองตาม สังเกตเห็นหลินที่เดินมาตรงเขาเหมือนกัน
" โอ๋ เราฝากกิฟท์ด้วยนะ ไว้คุยกัน " พิช
" โอเคๆ ไปเคลียร์ป่ะ เดี๋ยวทางนี้เราดูเอง ไม่ต้องห่วง สู้ๆ " โอ๋แม้เวลาเครียดก็ยังร่าเริงได้
" สู้ๆ ... ไม่ได้ไปรบเฟ่ย " พิชแอบขำ แล้วก็เดินไปทางหลินที่เดินมา
คงดีกว่าที่จะให้หลินมายืนแถวๆหน้าห้องเรียน ซึ่งไม่รู้ว่าคนในห้องที่เดินไปหยิบกระเป๋าตังค์เดินออกไปหรือยัง
หลินเดินเข้ามาใกล้ๆเรื่อย ทั้งสองคนต่างหยุดมองหน้ากัน เบลยืนห่างออกไปพอให้สองคนมีความเป็นส่วนตัว
" เมื่อเช้าพิชหลับอยู่ในห้องเรียนนะ " พิชเลือกที่จะพูดออกมาก่อน
" อืม พี่ก็ไม่ได้รออะไร พอไม่เจอเรา ก็เลยขึ้นมาเตรียมงานซ้อมกีฬาสีตอนบ่าย "
พิชพยักหน้าเล็กน้อย
" หายโกรธยัง " หลินถาม
" นิดหน่อยนะ พิชไม่ชอบให้ใครพูดแบบนั้น กิฟท์เขาเสียหาย พิชก็เสียหาย "
พิชนึกทบทวนคำพูดหลินคืนนั้น เขายังโกรธอยู่จริงๆ แต่คำพูดของกิฟท์กลับช่วยเตือนสติ
หลินมองใบหน้าคมๆ ตอนนี้ดวงตากลมโตคนตรงหน้าไม่ใสแวววาวเหมือนเดิมอีกแล้ว
" พิชมองพี่ไม่เหมือนเดิมแล้ว " หลินพูดเบาๆ
พิชเองกลับไม่ได้ยินสติคนตรงหน้าล่องลอยไปไกล ความสนใจไม่ได้อยู่ตรงนี้
และหลินเมื่อได้ยินชื่อกิฟท์ ความโกรธก็กลับมาอีกครั้ง
" ห่วงใยกันเหลือเกินนะกับกิฟท์ " หลินพูดเสียงเบาเท่าเดิม
แต่ตอนนี้คนตรงหน้ากลับเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ
" อะไรอีก " พิช
" ทีพี่พูดเป็นร้อยคำไม่ได้ยิน ก้มหน้าก้มตา พอมีชื่อเขาหน่อย ได้ยินขึ้นมาเลย " หลินไม่ทนอีกแล้ว
" พี่หลิน "
" ทำไมหรือไม่จริง พี่โกรธเรานะ แต่เราไม่ง้อพี่สักคำ " หลิน
" โกรธอะไรพี่ ในเมื่อพี่เองก็ไปเที่ยว อย่าคิดว่าพิชไม่รู้นะ พิชแค่ไม่พูด "
" ตกลงนี่เราจะทะเลาะกันใช่มััย " หลินเริ่มให้อารมณ์มาครอบงำเหตุผลต่างๆ
" เปล่า พิชแค่ .. " พิชพ่นลมหายใจออกเหมือนกับว่ามันลำบากอย่างนั้น
" แค่อยากอยู่คนเดียวคิดอะไรคนเดียว " เขายังไม่ได้อยากตัดความสัมพันธ์ แต่อีกฝ่าย
" พิช พี่ไม่ยอมหรอกนะ เราจะไม่จบ ต้องเหมือนเดิม เย็นนี้มาส่งด้วย ถ้าเบี้ยวนะพี่จะไปตามถึงที่ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็จะไป "
หลินพูดชัดเจน เธอมองดูพิชสักพักที่เอาแต่ก้มหน้า
และเดินไปหาเบล เวลาเหลือไม่มากที่จะทานอาหารก่อนซ้อมกีฬาสี
" เลือกนานมากกกกกกกก " โอ๋ยืนมองดูกิฟท์ที่ค่อยๆเลือกขนมปังที่อยู่ตรงหน้า
" ก็จะรู้มั้ยเล่าว่าชอบไส้ไหนอะไรซื้อลำบากจัง "
กิฟท์ถือขนมปังและวาง เดินวนรอบร้านเบเกอรี่หยิบและวางอยู่อย่างนั้น
" เอาไงดี " กิฟท์ทำท่าครุ่นคิด เธอไม่เห็นพิชลงมากินข้าวกับพวกโอ นัท จอม ใหม่ พลอย
เลยเกิดอาการเป็นห่วง " เอางี้ ฉันถามโอให้เอามั้ย " โอ๋เสนอ
" ไม่เอา " กิฟท์รีบตอบกลัวคนอื่นจะสงสัย
" ก็เลือกสักสองสามอย่าง ฉันว่าอย่างแกซื้ออะไรไปมันก็กินหมดแหละ " โอ๋พูดจบ
หลินกับเบลก็เดินเข้าร้านมาพอดี ความตั้งใจที่จะซื้อให้ลดลงไปทันที
กิฟท์ตัดสินใจหยิบขนมปังชิ้นที่อยู่ใกล้ๆตัวสองสามชิ้นและกำลังจะหยิบชิ้นถัดไป
หลินก็หยิบขึ้นมาพอดี
" ขนมปังอันนี้ พี่คงให้ไม่ได้หรอกนะ ลองมองดูอันอื่นสิ ไม่ใช่อันที่มีเจ้าของแล้ว " หลินจงใจเหน็บกิฟท์
โอ๋กับเบลมองหน้ากัน ถ้าใครทำร้ายกันมีหวังตะลุมบอลแน่นอน
โอ๋ใช้สายตามองเบลหัวจรดปลายเท้า .. ไม่เท่าไร เธอนะนักกีฬาปิงปองเชียวนะ โอ๋คิดในใจ
กิฟท์สูดลมหายใจเหมือนเรียกสติตัวเองกลับมา ยิ่งพยายามหนี ยิ่งเจอ
" ป้าคะๆ " กิฟท์เรียก พนักงานขายขนมปังที่ดูจะอายุมากกว่าแม่เธอสักหน่อย
พนักงานขายขนมก็เดินมาหากิฟท์ทันที หลินเองจงใจเข้ามากวนพอเห็นกิฟท์ไม่สนใจก็กำลังจะเดินออกจากร้าน
" ขนมปังเนี่ย หนูไม่เอาแล้วนะคะ ขอโทษทีนะคะ " กิฟท์ยกมือไหว้ขอโทษพนักงานขายขนมปัง
" หนูดูแล้วมันใกล้หมดอายุแล้วนะคะป้า หนูคิดว่าเพื่อนหนูคงไม่อยากกินของเก่าๆนะคะ ขอโทษทีนะคะ "
กิฟท์หันมายักคิ้วให้โอ๋ เมื่อแรงมาก็แรงตอบ เธอคิดง่ายๆ
พนักงานขายหยิบขนมปังมาดู ก็พอว่าใกล้หมดอายุจริงๆ
" ขอบใจหนูมากเลยนะ สงสัยต้องทิ้งจริงๆ ป้าว่าของเสียๆใครก็คงไม่อยากกินหรอกคะ "
พนักงานขายพูดอย่างคนที่ไม่รู้อะไร
" ไปเถอะโอ๋ เราไปหาอะไรใหม่ๆสดๆกินกันดีกว่า " กิฟท์เดินคล้องแขนโอ๋ออกไป
" แสบมากกกกกก กูว่าหายแซ่บไปหลายวัน " โอ๋กระซิบกับกิฟท์เบาๆ
ทั้งสองคนเดินเข้าสวนอาหารไปซื้อข้าวราดแกงคนละขามก็เจอกับพิชที่ร้านพอดี
" ลงมาตั้งนานเพิ่งกิน " พิชทักโอ๋ เขาลือกทำตามที่กิฟท์บอก ถึงเขาคิดว่าไม่น่ามีอะไรก็เถอะ
" เออ ตอนแรกจะกินขนมปัง แต่อยากกินของสดๆนะ เลยมากินข้าวแกง " โอ๋ยิ้ม
กิฟท์แอบหยิกแขนโอ๋หนึ่งที โอ๋หน้าเบ้ พิชหน้างง
" เป็นไรวะ ปวดขี้? " พิชรับจานข้าวจากพนักงานและเดินไปที่โต๊ะ ซึ่งมีคนอื่นๆนั่งอยู่ก่อนแล้ว
" กว่าจะลงมาพวกฉันก็กินหมดแล้ว " โอ
พิชไม่พูดอะไรสักพัก โอ๋ กิฟท์ ก็ถือจานข้าวลงมานั่งด้วย เพราะนัทหันไปเรียก
" ตื่นเต้นไม่รู้ว่าพวกพี่ๆจะให้เราช่วยอะไรเนอะ " จอมดูสนุกกับกีฬาสีสุดๆ
โอ๋แค่นึกถึงรุ่นพี่ก็ทำหน้าแหย๋ออกมา
" ไม่อร่อยหรอโอ๋ " ใหม่ถาม โอ๋ส่ายหัว
" ถ้าให้เดาคงไม่พ้นคุมน้องๆร้องเพลงเชียร์มั้ง รุ่นพี่ชอบไปทำอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่า " โอ
" อะไรก็ได้ไม่เอาพาเหรดกลัวดำ " พลอยสาวหน้าสวยบ่นถึงแสงแดดที่อาจทำให้เธอหมองคล้ำลงได้
อีกสามคนเอาแต่กินๆ ไม่พูดอะไร พิชรู้สึกได้ถึงสายตาหลินที่นั่งทานข้าวอยู่เหมือนกัน
แต่จะมีปัญหาอะไรล่ะ ตัวเขากับกิฟท์ก็นั่งกันคนละฝั่ง คงไม่มีเรื่องให้ปวดหัว
อรุณสวัสดิ์น้า มาส่งแต่เช้าเลย ^^*
อากาศเย็นสบายเหมาะแก่การนอนมากเลย
ไรท์อยากจะดราม่าหนักๆมากเนื่องจากช่วงนี้แถวบ้านขาดน้ำตาล อิอิ
ขอบคุณที่อ่านกันนะจ๊ะ
ดูแลสุขภาพกันเนอะ ฝนตกแดดออก เทคแคร์ คะ
By : Yumyum Date : 9 Sep 2013 06:45  
|
