|
เรื่องสั้น พันธนาการ 1
แม้กายห่างอ้างว้าง
แต่ใจเคียงข้างชิดใกล้
สองมือกอดประคองไว้
โอ้เจ้าดวงใจ..ใยคิดลา
หมอกอ่านบทกลอนแผ่นนี้ในกระดาษอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่ริ้นที่ขอบดวงตา ทั้งหมดมันเปนแค่คำลวงใช่ไหม เค้าคิดจะจากไปแล้ว เค้าคิดจะจากหมอกไปอย่างเลือดเย็น เค้าคิดจะพันธนาการหมอกไว้ด้วยคำว่ารอ แล้วปล่อยให้หมอกตายช้าๆ กระดาษกลอนแผ่นนี้ที่เค้าบอกว่าตั้งใจแต่งเพื่อง้อหมอกในตอนนั้น ทั้งหมดคงเปนเรื่องโกหกสินะ ตัวอักษรลวงๆ ยิ่งคิดหมอกก้อยิ่งปวดร้าว หญิงสาวหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัวบนที่นอน
3เดือนก่อน
"หมูสัญญานะคะ ถ้าหมูจัดการกับชีวิต และเรื่องครอบครัวได้ลงตัวแล้ว อีก3เดือนหมูจะมารับหมอกไปอยู่ด้วยกันนะ แต่ตอนนี้หมูอยากให้หมอกเข้าใจหมูนะคะ"
หมูบอกหมอกด้วยน้ำเสียงจริงจังห่วงใย ที่ท่ารถในขณะที่กำลังส่งหมอกขึ้นรถทัวร์กลับกรุงเทพ
"ค่ะหมอกเข้าใจ หมูไปทำหน้าที่ลูกสาวคนโตก่อนเถอะ" หญิงสาวพยามพูดให้ตัวเองเข้มแข็งให้คนรักเธอสบายใจแต่ในใจเธอหวั่นไหว
"หมอกรอหมูนะ หมูสัญญานะว่าหมูจะรีบกลับมารับหมอก" หมูสำทับหมอกอีกครั้ง พร้อมทั้งจับมือหมอกขึ้นมากุมไว้เหมือนเปนสัญญาพลางสบตา
"ขณะนี้รถทัวร์สายกรุงเทพ -เชียงใหม่ได้มาเทียบท่าแล้ว ที่ประตู4 ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ"
เสียงของเจ้าหน้าที่ท่ารถที่ประกาศออกไมค์ เปนสัญญาณที่ทำให้หมอและหมูต้องแยกจากกัน หมอกเดินไปขึ้นรถ ในขณะที่หมูก่้อเดินตามไปส่งหมอกใกล้ที่สุด แล้วรอจน5นาทีต่อมารถทัวร์ออกจากท่าไป
ระหว่างเดินทางอยู่บนรถทัวร์ หมอกหยิบไอแแพด ขึ้นมาดูภาพเก่าๆที่บันทึกไว้ พลางคิดถึงอดีต เมื่อ3ปีก่อน ตอนนั้น หมอกไปทำกิจกรรมมอบทุนการศึกษาทีโรงเรียนแห่งนึง ในกรุงเทพกับที่ออฟฟิส ที่นั่นเองหมอกได้พบกับใครคนนนึง เปนหญิงสาวที่ผมยาวประบ่า หยิกเล็กน้อย รูปร่างสันทัด160 กว่าๆ หมูน่ะ เอง ทีแรกที่หมอเจอหมู หมูเปนคนค่อนข้างเงียบๆ แต่ก้อดูห้าวๆ แล้วหมอก้อดูไม่แน่ใจว่าหมูเปนทอมไหม เพราะหมูสอน นาฎศิลป เปนครูสอนรำไทย แต่ถ้าไม่บังเอิญหมอกได้แอบไปเห็นว่าคอมของหมูเข้าเวบบ้านทอมดี้ แล้วกำลังอ่านนิยายของนักเขียนชื่อ อุ๋ย ที่เปนเพื่อนหมอกอยู่พอดี
"คุณอ่านนิยายอุ๋ยเพื่อนหมอกด้วยเหรอค่ะ เอ่อ มันเปนนนิยายหญิงรักหญิงนะคะ"
"ใช่ค่ะ หมูชอบอ่านนิยายของอุ๋ยด้วย และก้อรู้ว่ามันนิยายหญิงรักหญิง เพราะหมูก้อเปนสมาชิกบ้านทอมดี้เหมือนกัน"
"แล้วคุณหมอกล่ะค่ะ แค่เปนเพื่อนอุ๋ยเฉยๆ แล้วเปนสมาชิกบ้านทอมดี้ด้วยไหม"
คำพูดที่แฝงนัยยะลึกซึ้งทำให้หญิงสาวสองคนเข้าใจในความต้องการตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่าย พร้อมกับที่2สายตาสบตากัน เพื่อเริ่มต้นทำความรู้จัก หลังจากนั้นมิตรภาพของ2สาวก้อเบ่งบานอย่างรวดเร็ว
หมอกได้รู้ความจริงว่าที่หมูมาสอน รำไทย นาฎศิลป ในโรงเรียนแห่งนี้ เปนเพราะว่าหมูจบด้านนี้มาโดยตรง มันออกจะแปลกสักหน่อยที่ทอมคนนึง จบด้านรำไทยนาฎศิลปไทย แต่หมูบอกกับหมอกว่ามันเปนความฝันและความชอบของพ่อที่อยากให้หมูเรียน ในฐานะที่หมูเปนลูกสาวคนโต หมูจึงยอมตามความฝันพ่อ จนยอมทิ้งและเก็บความเปนตัวเองในแบบทอมไว้ หมูเลือกที่จะพัธนาการตัวเองไว้ในกรอบและระเบียบที่เข้มงวดของอาชีพครู เพื่อตอบแทนต่อพ่อแม่ แต่อย่างนึงที่หมูไม่เคยพันธนาการตัวเองเลย คือความต้องการของหัวใจว่าหมูเปนหญิงรักหญิง
อีกด้านนึงหมูก้อได้รู้ความจริงว่า จริงแล้วหมอกไม่ได้อยากเปนสาวออฟฟิสเงินเดือนสูงๆแต่อย่างใด หมอกมีความฝันที่อยากอยู่กับธรรมชาติที่เงียบสงบ ทำสวนทำอะไรเล็กๆน้อยๆอยู่กับที่หมอกรักมีชีวิตที่เรียบง่าย แต่ด้วยความเปนจริงในชีวิตที่หมอกเปนสาวชาวกรุง มันทำให้หมอกต้องดิ้นรนเพื่อที่จะให้หมออกอยู่รอดได้ในระบบวิถีชีวิตของคนกรุงเทพ คือมีงานทำ มีข้าวกิน มีทรัพย์สินรายได้เลี้ยงตัวเองพอประมาณ ทุกนาทีเปนเงินทองเปนราคา หมอกจึงยอมเลือกที่จะพันธนาการตัวเองไว้กับอาชีพพนักงานบริษัทเพื่อสร้างตัวเองให้มั่นคงก่อนเช่นเดียวกันที่หมอกไม่เคยพันธนาการตัวเองเลย คือความต้องการของหัวใจว่าหมอกเปนหญิงรักหญิง
ชีวิตของคน2คนที่ถูกพันธนาการไว้ ด้วยกรอบและเส้นแบ่ง มื่อ2คนได้มาพบกัน หัวใจที่ถูกพันธนาการไว้ก้อได้รับการปลดปล่อย
หมอกและหมูคบกันมาเปนคู่รักได้ราว3ปี จนกระทั่งวันนึงหมูตัดสินใจแล้วว่าจะปลดปล่อยตัวเองออกมากพันธนาการ การทำตามความต้องการความฝันของพ่อแม่ มาเปนการทำความต้องการของหมู แต่ยังไม่ทันที่หมูจะได้วางแผนอะไรดีนัก ทุกอย่างก้อมาถึงเร็วกว่าที่หมูคาดและเกินรับมือ
"หมูรีบกลับบ้านด่วน พ่อหัวใจล้มเหลว อยู่ไอซียุ" เสียงโทรศัพท์จากแม่ในบ่ายวันนึงเปลี่ยนชีวิตหมูไปทันทีหมูรีบกลับบ้านมาดูพ่อที่ห้องไอซียูได้เพียง4วัน พ่อหมูก้อเสียชีวิตลง
ในฐานะพี่สาวคนโตของครอบครัวใน3คนพี่น้อง มันทำให้หมูต้องก้าวเข้ามาเปนหัวหน้าครอบครัวจัดการทุกอย่าง และ มรดกไร่ของพ่อ หมูต้องลาออกจากงานสอนหนังสือ งานศพของพ่อที่เพิ่งผ่านพ้นไป มันทำให้หมูได้รับรู้อะไรอีกมากมายปัญหาภายในครอบครัว จนหมูตัดสินใจเอ่ยกับหมอก
"หมอกตอนนี้พ่อหมูเพิ่งเสีย แล้วหมูต้องก้าวขึ้นมาเปนหัวหน้าครอบครัวแทน หมูไม่ต้องทำงานสอนรำอีกก้อจริง แต่หมูต้องมารับผิดชอบไร่ของพ่อ แล้วหมูต้องมาดูแลจัดการทรัพย์สินของพ่อเงินกู้ต่างๆที่พ่อไปกู้มาลงทุนในไร่อีก"
หมูจ้องหน้าหมอกเอ่ยอย่างจริงจังในห้องนอในขณะที่อยู่กัน2คน
"ไหวไหมหมู" หมอกจับมือหมูเบาๆ ให้กำลังใจในขณะที่ยืนอยู่ที่หน้าต่างห้องนอนบ้านหมู
"หมอกเราคงต้องห่างกันสักพักนะ หมูต้องให้เวลากับครอบครัว หมูต้องจัดการตรงนี้ เราคงจะไม่ได้คุยกันเลยสัก3เดือนนะหมอกไหวไหม หมูตั้งใจเคลียอะไรหลายๆอย่างด้วย"
แววตาของหมูดูเอาจริงมาก พร้อมๆคำพูดแต่ข้างในใจหมูก้อแฝงความกังวลไว้
"มันนานขนาดนั้นเชียวเหรอ" หมอกถามหมูด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาคล้ายจะหมดแรงมันเปนอะไรที่เธอไม่ทันตั้งตัวแต่ก้อต้องฝืน
"ใช่หมูต้องลงไปดูไร่นะ คงไม่มีสัญญาณมือถือสักเท่าไหร่ด้วย แต่ไว้ไงหมูจะหาเวลาโทรหาหมอกบ้างนะ" หมูตอบหมอกด้วยสีหน้าจริงจัง
"หมอกรอหมูได้ไม๊ไว้3เดือนหมูจัดการทุกอย่างแล้ว หมูจะลงไปรับหมอกให้ออกจากงาน แล้วมาทำตามฝันของหมอกนะ" หมูจับมือหมอกไว้ประหนึ่งคล้ายขอสัญญาและความมั่นใจ
"หมู หมอกรักหมูนะ"
"อืม หมูก้อรักหมอกนะ"
และหมูก้อดึงหมอกมากอด โดยมีแสงจันทร์ริมหน้าต่างเปนพยานในความรู้สึกของคนทั้งคู่
หลังจากกลับมาจากบ้านหมูและงานศพ
ทุกวันผ่านไปอย่างช้าๆ หมอกเฝ้ารอการติดต่อจากหมูทุกวันนั่งดูรูปถ่ายดูอีเมลดูของขวัญเก่าๆที่หมูเคยให้หมอก เพื่อหวังจะเปนกำลังใจ ทีแรกหมอกก้อเหมือนจะทำได้ด้วยดี แต่หลายครั้งที่โทรศัพท์ดัง แล้วขึ้นเปนเบอร์แปลกๆหมอกจะรีบยกหูขึ้นมารับอย่างรวดเร็ว เพราะคิดว่าอาจจะเปนเบอร์ของหมู หมูคงอาจจะใช้เบอร์แปลกๆโทรมาเพราะว่าไม่มีสัญญาณ เพราะหมอเคยโทรไปเบอร์เดิมก้อติดต่อไม่ได้ ลองเขียนจดหมายไป หมูก้อไม่มีการตอบกลับ ยิ่งนานวันกำลังใจและความรู้สึกหมอกยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆสิ่งที่หมอกได้รับกลับมาคือความว่างเปล่า นานมาแล้วกว่า2เดือน
"มันเจ็บนะหมู หมูเคยรู้บ้างไม๊ หมอกเจ็บที่เราห่างกันขนาดนี้ หมอกทรมาน ทำไมหมูต้องทิ้งหมอกไว้คนเดียว"
หญิงสาวปล่อยโทรศัพท์มือถือลงกระทบกับพื้น พร้อมกับทรุดตัวลงร้องไห้ โทรศัพท์เบอร์แปลกๆที่หมอกวิ่งมารับพร้อมคิดว่าอาจจะเปนหมูอีกครั้ง สุดท้ายก้อเปนแค่เซลขายบัตรเครเดิต
"ทำไมหมูต้องทิ้งให้หมอกรอแบบนี้ รอแบบนี้โดยที่ไม่รู้อะไรเลย รออยู่กับคำสัญญาลมๆแล้งๆ"
ความว่างเปล่าคำสัญญาพันธนาการหมอกไว้ใช่ไหม หญิงสาวได้แต่กอดตัวเองร้องไห้คนเดียวอีกครั้ง
"ถ้ามันไม่ดีขึ้น หมอกต้องเจ็บแบบนี้ถูกความว่างเปล่าการคอยพันธนาการหมอกไว้ไปวันๆ อุ๋ยว่าหมอกพอดีกว่าไหม" อุ๋ยเอ่ยกับหมอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในวันนึงที่อุ๋ยมาหาหมอกที่บ้าน
"หมอกร้องไห้ทุกวันเลยนะ หมอกผอมลงแค่ไหน หมอกเคยรู้ตัวบ้างไหมว่าตอนนี้หมอกกำลังตรอมใจอยู่"
น้ำเสียงอุ๋ยดูห่วงใยหมอกเหลือเกิน กับแววตาที่มอง อุ๋ยได้แต่จับมือหมอกมาบีบให้กำลังใจ พร้อมกับดึงตัวหมอกมากอดเบาๆ
"แล้วหมอกรู้ไหมว่าอุ๋ยเจ็บ เจ็บที่เห็นคนที่อุ๋ยรักเปนแบบนี้ แต่อุ๋ยพูดไม่ได้ " คำว่าเพื่อนมันก้อพันธนาการอุ๋ยไว้จากคำว่ารักเช่นเดียวกัน มันเปนเสียงที่อุ๋ยได้แต่พูดอยู่ข้างในใจ
-------------------------------------------------------------------
ยอดชายนายแม่โขงเธอทำอะไรลงไป ขอทิชชู่ด่วนๆ ดราม่า2ตอนจบนะครับ
By : แม่โขง Date : 28 Feb 2013 01:57  
|
