แจ้งลบกระทู้ หมายเลข : 488832
หัวเรื่อง : ถ้าเรา... จะรักกัน ## 01 ## TG
ข้อความ :
บรรยากาศอึมครึมๆในช่วงต้นเดือนพฤศจิกายนปลายฝนต้นหนาวนี้ พาให้ผมรู้สึกว่าเงียบเหงาแบบแปลกๆ
แต่ก็ไม่ได้มีเวลามากมายให้ผมต้องคิดอะไรให้มากมาย เพราะที่ร้ายยิ่งกว่าร้ายคือ มันเป็นช่วงเวลาสอบfinalของผม
ชีวิตปี1 เฟรชชี่ที่แสนโหดร้ายยยย ย! ยากเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ
สวัสดีคับ ผมชื่อ กรณ์ จีรกรณ์ วัฒนพงษ์ศิริกุล เป็นนักศึกษาปี 1 ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร ผมเป็นคนหน้าตาดีครับ จัดว่าสวยปนหล่อ ผิวไม่ขาวมาก ใส่แว่นหนาเตอะตามประสาเด็กเรียน ผมยาวซอยกระเซอะกระเซิงสีดำสนิท
ตาคมสีดำ จมูกโด่ง รูปร่างสมส่วนคับ สูง 160(เตี้ยแฮะ) จริงๆแล้วผมเป็นเด็กซิ่วครับ เพราะไอ้ที่สอบติดไปคราวแรกก็ดันไม่ใช่
สาขาที่อยากจะเรียนจริงๆ ก็เลยกลายเป็นว่าเข้ามาช้ากว่ารุ่นเดียวกันเป็นปีเลยทีเดียว ผมเป็นคนง่ายๆ สบายๆ จริงจังกับชีวิต
แต่ถ้าขี้เกียจบางเวลาก็ไม่เอาอะไรเลยเหมือนกัน แต่ออกจะสันโดษและไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร ยิ่งซิ่วมาแบบนี้ เรียกได้
ว่าผมแทบหาเพื่อนรุ่นเดียวกันไม่ได้เลยครับ ก็เลยออกแนวฉายเดี่ยวตลอดเลย ดีอย่างที่คณะที่ผมเรียนมันไม่ต้องคุยกับใครมาก
ก็ได้ ไม่เข้าใจผมก็ถามอาจารย์เอาคับ เรียกได้ว่าผมแทบไม่เคยได้เข้าสังคมกับใครเลยตลอดครึ่งปีที่ผ่านมาก จนกระทั่งง ....
..ในวันสอบปลายภาค..
วันนี้เป็นวันสอบครับ เป็นวิชาบังคับขอบคณะผม ถามว่ายากมั๊ย อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เยอะมั๊ย ก็เยอะกว่าที่เคยๆผ่านมาครับ
ผมพยายามอย่างหนักเพราะหวังว่าจะดูผลของวิชานี้เป็นแนวในการเรียนในอนาคตของผม วันนี้สอบบ่ายคับ ผมนั่งรถเมล์ออกมา
ตั้งแต่ประมาณ 11 โมงกว่าๆ กะว่าจะไปให้ทันสักประมาณเที่ยงๆ จะได้ไม่ต้องรอนาน แต่วันนี้ไม่รู้วันซวยอะไรของผมครับ
อยู่ๆรถเมล์ดันยางแตก ทำให้ไปต่อไม่ได้ แล้วรถเมล์ที่จะผ่านที่นี่ก็มีแค่สายเดียว กว่าจะมาอีกคันก็อีกครึ่งชม.ครับ
โอ๊ยยยย!!
. ยังไงดีวะเนี่ย ผมคิดในใจ ก็ให้ตายสิ ใกล้สอบแล้วแบบนี้ รถก็ดันมาเสียซะได้ นี่ถ้าผมไปไม่ทัน
ผมไม่แย่หรอกเหรอเนี่ย ถ้าผมขาดสอบ ผมต้องลงใหม่เทอมหน้าเลยนะ แล้วความพยายามที่ผ่านมาของผม
ดันต้องมาเจอตอ! เพราะความประมาทเรื่องเวลาของผมหรือยังไงเนี่ย!
นี่ๆ ... นี่ ... เธอๆ นี่ .. มึงนั่นแหละเห้ยยย ย ... เสียงเรียกจากใครสักคนที่ผมไม่ได้สนใจ เพราะผมไม่ค่อยได้รู้จักใคร
อยู่แล้ว แต่อยู่ๆ เพราะโดนสะกิดแท้ๆทำให้ผมกลับไปมอง อ่อ... หมอนี่หน้าคุ้นแฮะ ใบหน้ารูปไข่ ผมซอยสั้นระต้นคอ
สีน้ำตาลเข้ม ตาตี่สีน้ำตาล จมูกเป็นสันคม สูงกว่าผมสัก 5 เซ็นได้โดยประมาณ ปากสีชมพูระเรื่อ (จัดว่าสวยแฮะ)
เหมือนเคยเห็นในห้องเรียน แต่ผมจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร เพราะเท่าที่รู้เหมือนเราจะไม่เคยคุยกันมาก่อนเลย (โถ่ววว ... ชีวิต 55555 )
มี อะ ไร ! ผมถามอย่างชัดถ้อยชัดคำเน้นตามตัว บ้าจริง! คนยิ่งเครียดๆอยู่
มึงมีสอบตอนบ่ายที่มอใช่ป่ะ ไปแท็กซี่กับกูป่ะ ออกคนละครึ่ง ,,, อ่ะนั่นไงรถมาละ มาๆ เสียงนั้นยังไม่รอคำตอบจากผมเลย
คนร่างสูงก็กึ่งลากึ่งจูงผมตามมันไป อะไรของมันคนเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นผมล่ะเนี่ย แต่ให้ตาย เอาเหอะ ไหนๆก็ไหนๆ สวรรค์
มาโปรดชัดๆ ไปสอบทันแถมจ่ายครึ่งราคา ให้อภัยแล้วกันสำหรับโทษครั้งนี้ 555+
.... ในแท็กซี่ ....
เงียบบบบบบบบบ!! มากกกกกกกก!!
เอ่ออ .. ดีนะ กูชื่อ พิ๊ นะ กานต์พิชชา พิพิธพงศกร แล้วมึง... ชื่ออะไรอ่ะคนร่างสูง ถามผม เพื่อทำลายบรรยากาศความ
เงียบ ที่ถ้านั่งเงียบแบบนี้ต่อไป ก็คงอีกนานกว่าจะถึงมหาลัย ซึ่งมันก็สร้างความอึดอัดให้ผมมากมายย
อ่อ ...... กูชื่อกรณ์ จีรกรณ์ วัฒนพงษ์ศิริกุล เอ่อ... อายุเท่าไรละอ่ะ ผมก็ไม่รู้ทำไง ก็ทักทายเหมือนบทสนทนาที่เคยเรียนสมัยป.3 (เง้ออออ อ)
19 พอดีกูซิ่วมาจาก รร.นายร้อย มาเรียนที่นี่ก็แก่กว่าเค้าเลย 5555 จริงๆกูเห็นมึงในห้องบ่อยนะ แต่ไม่เคยทักสักที เห็นมึงเงียบๆ เลยไม่อยากคุยด้วยเท่าไร ... มันพูดกับผมโดยที่ดูแล้วน่าจะ...ไรวะ นั่นมึงหมายความว่าไงวะ ?
อ้าว จริงดิ นี่กูก็ 19 แล้วเหมือนกันว่ะ คิดว่าเป็นเด็กซิ่วมาคนเดียวแล้วซะอีก เออไงๆก็ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^เอ้าฟลุ๊***ได้เพื่อนแล้วกู
เหรอ ดีเลยสิ งั้นไหนๆก็ไหนๆ มึงเป็นเพื่อนกูวันนี้เลยละกันนะ พิ๊พูดพร้อมยื่นมือมาจับมือผม ซึ่งผมก็ยื่นมือจับมือพิ๊ตอบอย่าง
ไม่ลังเลอะไรเลย รถมาถึงมอพอดี เราก็แยกย้ายกันไปเข้าห้องสอบ ที่ตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกแค่ 10 นาที ก็คงต้องวิ่งกันล่ะทีนี้ เฮ้ออออออออออออออ.... ฟลุ๊คจริงเว้ยยยยยยย !!
....... อ๊อดดดดดดดดดดดดดดด!! หมดเวลาทำข้อสอบ ขอให้นักศึกษาทุกคนวางปากกาแล้วนั่งรอที่โต๊ะ อาจารย์จะเดินไปเก็บข้อสอบ ห้ามเอาข้อสอบและสมุดคำตอบออกนอกห้องสอบ แล้วรอออกจากห้องสอบพร้อมกัน .........
เป็นไงมั่งวะมึง ทำได้ป่ะ ไอ้พิ๊เดินมาหาผมพร้อมกับถือวิสาสะเอาแขนคล้องคอผมไว้แล้วดึงเข้าไปใกล้ๆหน้ามัน แหม่ ... ...
ได้มั่งไม่ได้มั่งว่ะ รอผลสอบละกัน มึงง่ะ ทำได้อยู่แล้วดิ เห็นตอบคำถามในห้องได้ตลอดอ่ะ คงไม่มีปัญหาอะไรเลยสินะ โอ๊ยยยย ว่าไปแล้วก็แอบอิจฉา ไอ้พิ๊นี่จัดว่าเก่งระดับท็อปๆของห้อง ถ้าวัดจากคะแนนสอบกลางเทอมที่ผ่านมา การเรียนดี กิจกรรม
เด่น สาวเยอะทั้งรุ่นน้อง(พิ๊มันซิ่วมา) รุ่นพี่ อาจารย์ ยันแม่ค้าร้านขายอาหารของมอ ผมอิจฉาในอัธยาศัยของมันจริงๆ นี่ถ้าได้สักครึ่งนะ คงจะเปรม เลยเชียว
เห้ยย ก็ไม่ขนาดนั้นมั้งมึง กูก็พอทำได้แหละ เอาน่า มึงอย่าห่วงไป เดี๋ยวเทอมหน้าไปอ่านหนังสือกับกู เดี่ยวกูเคี่ยวกูเข็ญให้
เอง 5555 ป่ะ ไปกินข้าวกันดีกว่าพิ๊พูดพร้อมยิ้มหวานน เดินเอาแขนคล้องคอผมไปตลอดทาง โอ่ยย กูไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ
เว้ย ยั้งบ้างอะไรบ้างง
หลังจากนั้นเป็นต้นมาผมกับพิ๊ก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เป็นเพื่อนซี้ที่สนิทกันได้เร็วมากๆคนนึง ผมเองรู้สึกไว้ใจมันพอที่จะ
เล่าอะไรหลายๆอย่างให้มันฟังในทุกๆเรื่องเรียกได้ว่าเราไม่มีความลับอะไรที่จะปิดกันเลยวินาทีนี้ ไม่ว่าจะเรื่องรัก เรื่องหญิง เรื่อง
แฟนเก่า เรียน กิน เที่ยว ไปไหนไปกัน ผมยอมรับว่าหายเหงาเลยตั้งแต่เจอมัน
พิ๊คะ ทำงานที่อาจารย์สั่งเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเสร็จรึยังคะ อลิสไม่ค่อยเข้าใจเลยค่ะ ขออลิสยืมดูหน่อยได้มั๊ยคะ อลิสสวยดาว
ประจำคณะ สวย เซ็กซี่สุดๆเกือบได้เป็นดาวมหาลัยแล้วถ้าไม่ติดว่ามีสาวสวยอีกคนที่มีดีกรีถึงนักศึกษาแพทย์ ออกจะได้รับ
คะแนนโหวตขวัญใจมหาชนเทให้เป็นอันดับหนึ่งในการประกวดดาวมหาวิทยาลัยในปีนี้
เสร็จแล้วนะ อยู่ในกระเป๋าอ่ะ ไปหยิบได้เลยคับ เดี๋ยวผมต้องยกของไปให้อาจารย์ภูมิที่ห้องก่อน ยังไงถ้าดูเสร็จแล้วก็เอาเก็บ
ให้ด้วยนะคับ ^^ ผมพูดพลางถือเอกสารสองปึกใหญ่ๆ เดินไปกับไอ้กรณ์ที่ก็ถือเอกสารพร้อมกระเป๋าของอาจารย์ เพราะด้วย
ความเป็นศิษย์รักผมก็เลยเป็นคนที่อาจารย์ท่านไว้ใจเป็นพิเศษ
มึง อลิสเค้าชอบมึงป่าววะ กูเห็นงานที่อาจารย์สั่งแมร่งบางอย่างก็ง่ายๆ แต่เอะอะๆๆอะไรกูก็เห็นเค้ายืมแต่สมุดมึงตลอดอ่ะไอ้กรณ์ถามผม
อันนี้กูก็ไม่รู้ว่ะ ตราบใดที่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้กู อะไรที่พอช่วยได้ แล้วกูไม่ลำบากอะไร ก็ช่างเหอะ ผมพูดไปเดินเลี้ยว
ตามทางเดินหลบให้พ้นจากรุ่นพี่ที่คอยมาแวะทักทายอยู่ตลอดทาง
แล้วมึงง่ะ คิดอะไรกับเค้าป่าววะ ? กรณ์ถามผม
ไม่นะ กูเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ ผมตอบไปตามความรู้สึก
พูดเป็นเล่น! สวยระดับนั้น คนจีบตรึมเลยนะมึง อย่างป๊อปอ่ะ แต่มึงกลับไม่สนใจเนี่ยนะ โหอยากรู้จริงว่าสาวในสเป็คมึงจะระดับ
ไหนวะเนี่ย ไอ้กรณ์ถามไปอมยิ้มไป แหมะ ผมแอบหมั่นไส้มันเล็กๆเหมือนกันนะ
ก็คงต้องโง่ๆ ซื่อบื้อๆ ขนาดว่ากูชอบออกจะมากมาย แทคแคร์ก็มากกว่าทุกคน ดูแลอยู่เคนเดียว แมร่งก็คงจะยังไม่รู้ตัวนั่น
แหละ ผมโพล่งใส่คนโง่ข้างๆตัว ซึ่งก็อย่างที่คิดเอาไว้ ว่ามันโง่อย่างที่ผมว่าไว้จริงๆ
บร๊ะ คนแบบนั้นมีด้วยเหรอวะ ระดับพี่พิ๊สุดหล่อป๊อปสตาร์ประจำคณะ ลงทุนจีบขนาดนั้นจะไม่รู้ตัว กูว่าแมร่งสเป็คมึงคงจะโคตร
เฉิ่มอ่ะ ใช่ป่ะวะ อย่าลืมพามาแนะนำนะ กูล่ะอยากเห็นหน้าจริงๆ 555555 พอได้ยินไอ้กรมันขำ ผมก็ออกจะอดขำด้วยไม่ได้
เออดีเนอะไอ้นี่ ด่าตัวเองก็เป็น
เออ กูเชื่อว่ามึงแมร่งรู้จัก แถมรู้จักดีซะด้วย หึ! นี่ผมคงพลาดอะไรไป ไปหลงคนบ้าแถมยังชอบคนโง่อีก กำของผมจริงๆ
By : INSII2E / 12 Nov 2014 01:37
เหตุผลที่แจ้งลบ :
ชื่อผู้แจ้งลบกระทู้ :
|
