ลบกระทู้ หมายเลข : 486260

 หัวเรื่อง : รัก...เอย 02

 ข้อความ :

บ้านก็บ้านหลังเดิม...ที่นอนก็ที่นอนเดิมๆ แต่ทำไมใจถึงว้าวุ่นได้ขนาดนี่นะ ยัยรักเอ๊ย.. สาวร่างบางครุ่นคิดกะตัวเอง หลังจากที่มีสมาชิกใหม่ย้ายเข้ามาอยู่ภายในบ้านได้เกือบอาทิตย์แล้ว ในที่สุดเค้าก็มา..ในที่สุดก็กลับมาเจอกันจิงๆ เพื่อนสนิทสมัยเด็ก..ที่ดันเผลอไปมีอะไรกัน..

ไงละ เข้าหน้ากันไม่ถูกเลย..โอ้ เทพเจ้าแห่งความรักเจ้าขา ถ้าจะส่งใครให้มาเป็นแฟนกะหนู ทำไมไม่ส่งคนอื่นมะค่ะ ส่งคนๆนี้มาทำไม..หนูไม่ได้รังเกียจอะไรเค้าหรอกนะคะ แต่จากเป็นเพื่อนสมัยเด็ก แล้วกลายมาเป็นคู่นอน แล้วต้องกลับมาทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนี่ย หนูทำตัวไม่ถูกจิงๆค๊า สาวรักภาวนาในใจกับเทพเจ้าตะติ่งโหน่งที่ตัวเองอุปทานขึ้นมา ก่อนที่เสียงประตูห้องนอนจะดังขึ้น


"ก๊อกๆ"

"ค่า" สาวร่างบางลากเสียงยาว ก่อนจาลุกจากเตียงเพื่อไปเปิดประตู

"เอ่อ..คือว่า.." ทอมเอยที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีเทากับกางเกงขาสั้น เริ่มพูดบทสนทนา

"ปัง" สาวรักปิดประตูใส่หน้า เข้าอย่างจัง

"เฮ้ย.. ทำไมต้องปิดประตูใส่เราด้วยเนี่ย เราไม่ใช่เชื้อโรคนะ ไม่เห็นต้องทำท่ารังเกียจเราขนาดนี้เลย" ฝ่ายตรงข้ามโวยวายอยู่หลังประตูบานใหญ่ ที่เพิ่งถูกปิดลง

"เอ่อ คือ...ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนะ แต่มีไร..??" สาวรักตะโกนออกไปจากข้างในห้อง

"คือเรา..เลือดไหล เราอยากรู้ว่าบ้านนี้พอจะมีที่ทำแผลไหม??" เอยรีบตะโกนตอบ

"มี ..อยู่ตรงลิ้นชักข้างทีวีอะ.."

"ตรงไหน..ลิ้นชักซ้ายหรือขวา.." เอยตะโกนถามสาวรักที่หมกตัวอยู่ในห้องนอน

"ไม่รู้จำไม่ได้อะ เทอก็ลอง มองๆหาดูละกัน.."

"หาไม่เจอ ออกมาช่วยเราหาหน่อยสิ.."

"ไม่อะ..เราไม่ว่าง เทอก็หาไปสิ เดี๋ยวก็เจอเองแหละ " สาวรักตอบแบบรีบตัดบทสนทนา ก่อนจะมีเสียง โอ๊ย..ดังออกมาจากทางนอกห้อง และด้วยเสียงนั้นเอง ทำให้รักตัดสินใจรีบเปิดประตูห้องและรีบพุ่งตัวออกไปดู

"เป็นไรป่าว?? เอย" รักพูดขึ้นทันที ที่เห็นเอยนั่งกุมนิ้วมือที่เต็มไปด้วยเลือด

"แสบๆๆๆ" เอยตอบด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาคลอๆ

"ไหนขอเราดูแผลหน่อย" สาวรักพูด พรางเดินเข้าไปจับมือคู่สนทนามาดูแผล ก่อนจะแสดงสีหน้าตกใจ และพูดต่อ

"แผลใหญ่ขนาดนี้ ทำไมไม่รีบบอก.."

"ก็..บอกเทอแล้วว่าเลือดไหล..เทอก็ดูไม่สนใจอะไรหนิ.." เอยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน้อยใจ

"ทีหลังก็บอกสิว่าแผลใหญ่มาก.." สาวรักตอบ พรางรีบทำแผลให้เป็นการใหญ่(ตั้งใจทำแผลมาก)


ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือกที่ครุกรุ่น บทสนทนาได้เงียบลงไปพักใหญ่ มือสองมือสัมผัสกันอย่างระมัดระวัง สายตาที่ดูมุ่งมั่นของสาวร่างบางกำลังบรรจงตั้งใจทำแผลอย่างสุดกำลัง และพยายามเบามืออย่างถึงที่สุด ในขณะที่สายตาของฝ่ายตรงข้ามจ้องมองไปยังใบหน้าเทออย่างไม่วางตา..ก่อนบทสนทนาจะดังขึ้นมาอีกครั้ง

"อ้าว...เสร็จแล้ว.." สาวรักพูดขึ้นพรางเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผู้มีบาดแผล ก่อนจะสังเกตเห็นสายตาที่จดจ้องเทออยู่..

"เอ่อ..อย่ามองกันด้วยสายตาแบบนั้นได้ไหม??" สาวรักพูดพรางหลบสายตาทอมเอย

"อะ เอ่อ..ขอโทด..เฮ้ย ไม่ใช่..ขอบคุณ ขอบคุณต่างหาก ขอบคุณนะที่ทำแผลให้.." เอยพูดพรางแสดงสีหน้ากระอึกกระอัก

"อืม เอ่อ ไม่เป็นไร.." รักตอบ ต่างคนต่างไม่กล้าสบตากัน ทั้งๆที่ก็ยืนอยู่ตรงหน้ากัน

"แล้วนี่ทำไรอยู่..ทำไมเลือดออก" สาวรักถามด้วยความสงสัย

"อ้อ เรากำลังจะต้มมาม่ากินอะ หันหมูนิดหน่อย.."

"หมูมันยังไม่ตายดีใช่ไหม..เลยดิ้นมาโดนเนื้อตัวเองเนี่ย.." สาวรักพูดกึ่งแซว ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังห้องครัว และพูดต่อ

"เราก็ลืมไปเลย..ว่าแม่บอกไว้แล้ว ว่าถ้าช่วงวันหยุดให้หาอะไรให้เทอกินด้วย เทอทำกับข้าวไม่ค่อยเป็นนี่โนะ.." สาวรักพูดยาว พรางลงมือทำอาหารเป็นการใหญ่

10 นาทีกว่าๆ ผ่านไป.. ก่อนจะเดินกลับมาหาคู่สนทนาพร้อมถ้วยร้อนๆที่อยู่ในมือ

"อะ..อันนี้..ทำสุดฝีมือเลยนะ.." สาวร่างบางยื่นข้าวผัดไข่ชามโต ให้ฝ่ายตรงข้าม

"..ขอบใจนะ..ที่จิงไม่ต้องลำบากเทอหรอก เราก็เตรียมจะต้มมาม่าแล้ว" เอยทำน้ำเสียงเกรงใจ

"ไม่กินใช่ไหม??" สาวรักทำเสียงดุ

"กินจ๊ะ กิน ..ไม่กินได้ไง หิวจนตาลายอยู่แล้ว" เอยรีบตอบพรางเอื้อมมือไปรับข้าวผัดที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะตักเข้าปากคำโต

"อร่อย.ๆๆ ทำกับข้าวอร่อยจัง .." เอยกินท่าทางมีความสุข

"อร่อยจิงเหรอ..." สาวรักทำหน้าไม่เชื่อฝีมือตัวเอง..

"อร่อยจิงๆไม่เชื่อลองกินสิ..อ้า อะ อ้าม" เอยพูดขึ้น พรางตักข้าวขึ้นมาคำใหญ่ๆ พรางทำท่าจะป้อนฝ่ายตรงข้าม

"ไม่ต้อง..เรากินเองได้.." สาวรักทำเสียงดุ พรางดึงช้อนออกมาจากมือเอย อืม...วันนี้ผัดอร่อยจิงๆด้วยแหะ ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะทำใช่ได้ รักคิดกะตัวเองในใจก่อนจะคิดต่อ.. เอ๊ะ..แต่ใช้ช้อนคันเดียวกันแบบนี้ เหมือน เหมือนจูบกันทางอ้อมเลยอะ สาวรักคิดไปไกล..ก่อนจะแสดงสีหน้าแดงระเรื่ออกมา

"ไม่สบายเหรอ..เห็นหมกตัวอยู่แต่ในห้อง.." ทอมเอยพูดขึ้นพรางเอามือมาแตะที่หน้าผากของคู่สนทนา

"ป่าว..ป่าว" รักตอบเสียงอ้อน

"แล้วทำไมหน้าแดงอะ.." เอยจ้องหน้าคู่สนทนาพรางส่งสายตาเจ้าเลห์(ขี้เล่นซะจิงพ่อคุณ)

"ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง.." สาวรักรีบปฏิเสฐพรางลุกเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนของตัวเอง

"อ้าว อ้าวว จาเข้าห้องแล้วเหรอ?? เดี๋ยวก่อนสิ..ทำไมเราคุยกันนานๆไม่ได้เลย" เอยทำน้ำเสียงกระอึกกระอัก

"ป่าวนะ.. เราป่าวเป็นอะไร.."

"ถ้าไม่เป็นไร ก็อยู่คุยกะเราก่อนสิ..เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี มีหลายอย่างที่เราอยากจะคุยกะรักนะ..แต่ถ้ารักยังเป็นแบบนี้อยู่ เราก็คงมาขออาศัยอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้.." ทอมเอยพูดยาว

"อยากคุยอะไรกับเราก็ว่ามาสิ.." สาวรักเดินกลับมานั่งข้างๆ คู่สนทนาที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวอยู่

"เทอทำอาหารอร่อยดีนะ.. ถ้ามีเทอเป็นแฟนก็คงดีสิ" เอยพูดพรางหัวเราะเบาๆ ทีเล่นทีจริง

"เอยอยากพูดแค่นี้ใช่ไหม??" สาวรักรีบตอบบทสนทนา พรางทำท่าจะลุกออกจากที่นั่ง

"เดี๋ยวก่อนสิ.." ทอเอยรีบดึงมือคู่สนทนาไว้ ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าที่ดูจิงจัง

"ที่จิงแล้วเรื่องคืนนั้น..เราอยากเคลียนะ ..ช่วยทำเป็นเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม?? เราขอโทษ เราก็ทำตัวไม่ค่อยถูกหรอก..ทั้งๆที่มีอะไรกันแล้วแท้ๆ แต่ก็อยากให้ตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน..เรารู้ว่ารักก็คงไม่ใช่คนที่ง่ายๆกะใครงหรอก..เราก็เหมือนกัน คืนนั้นเราก็คิดว่าเราชอบรักนะ..ตอนเห็นเทอร้องไห้ ทั้งๆที่เราก็ไม่รู้ว่าเทอคือใคร ร้องไห้เรื่องอะไร แต่เราก็อยากจะเป็นคนเช็ดน้ำตาให้เทอจิงๆ แต่..ถ้าเป็นในตอนนี้เราไม่พร้อมจะรับผิดชอบเทอ เรายังไม่พร้อมจะเป็นแฟนกับ.."


"พอ พอแล้ว..บ่นพึมพัมเป็นคนแก่เลยแก..ชั้นเข้าใจน่ะ ..ก็เป็นเพื่อนกันมานี่เน๊อะ จะให้เป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง??" สาวรักพูด พรางยิ้มฝืดๆ ก่อนที่บทสนทนาจะถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์

"ฮาโหลคับ.." ทอมเอย รับเสียงหวาน ก่อนบทสนทนาจะยาวไปไกล สาวรักก็ปลีกตัวออกมา และเก็บตัวเองอยู่ในห้องนอนอย่างเงียบสงบ..

คงมีแฟนแล้วสินะ... คนที่โทรเข้ามาก็คงเป็นแฟนสินะ.. ช่างเหอะ เค้าจะคุยกะใครก็เรื่องของเค้า ..เรามันก็เป็นแค่เพื่อนคนนึงเท่านั้นแหละ.. สาวรักคิดกะตัวเองในใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนผ้าห่มผืนโต







ตอนแถม..
"ฮาโหล.." เสียงลากยาววว

"เป็นไรนังรัก..เดี๋ยวนี่ได้ยินเสียงแกทีไร เหมือนคนใกล้ตายแล้วทุกที" เสียงสาวพลอยเพื่อนสาวคนสนิทดังขึ้น ผ่านทางสายโทรศัพท์

"แก..ชั้น.." รักตอบเพื่อนสาวอย่างกระอึกกระอัก

"เป็นไรแก โดนไอ้เอยมันปล้ำเหรอ..." พลอยทำน้ำเสียงทีเล่นทีจิง

"ถ้าโดนปล้ำน่าจะดีซะกว่า..." รักตอบเสียงเศร้า

"แก..เป็นไรเนี่ย ร้องไห้อยู่เหรอ??" พลอยเริ่มถามด้วยความเป็นห่วง เพราะสังเกตุได้จากน้ำเสียงว่าเพื่อนตัวเองผิดปกติ

"ชั้นก็ไม่รู้ว่าชั้นเป็นอะไรหวะแก..อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง" สาวรักตอบพรางเอามือปราดคาบน้ำตาที่ใบหน้าเป็นการใหญ่


"ทำไม เล่าสิ มีไร ให้ชั้นไปหาแกที่บ้านไหม??..ไอ้เอยมันทำอะไรแกป่าวเนี่ย แม่ไม่อยู่บ้านด้วยหนิใช่ไหม??" พลอยรีบพูด

"ไม่ ไม่เป็นไร..อยู่ได้..เค้าไม่ได้ทำอะไรเรา.."

"แล้วร้องทำไม..." พลอยถามด้วยความเป็นห่วง

"ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าร้องทำไม..คือว่าวันนี้ คุยกะเอย แล้วเอยเค้าขอให้ลืมเรื่องคืนนั้น เค้าขอให้เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม.." สาวรักพูดพรางสะอึกสะอึน


"อิบอ๊ายละ รักแล้วแหละแก...." พลอยตะโกนเสียงดัง

"หะ.. ไม่ จะไปรักคนแบบนั้นได้ยังไง.. ไม่เคยจีบกันเลยด้วยซ้ำ ไม่ๆ ไม่ ไม่ " สาวรักรีบปฏิเสธ

"แกคิดดูนะ มีกี่คนที่เค้ารักใครคนนึง ทั้งที่ไม่รู้จักกัน..มีถมเถไปแก..แต่นี่แกรู้จักกัน การที่จะรักก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ยิ่งคืนนั้นแกยิ่งดูถูกใจกันอยู่ด้วย.." สาวพลอยอธิบายเป็นการใหญ่ และหลังจากนั้นบทสนทนาก็ยืดยาวออกไปไกล แต่หาข้อสรุปอะไรไม่ได้เลย..





"หรือมันจะเป็นความรัก.... "

By : Saturday    / 19 Oct 2013 18:32

 Password ของผู้ตั้งกระทู้ :

  ถ้าไม่ได้เป็นเจ้าของกระทู้ ให้ Click ที่นี่ เพื่อแจ้งลบ