ลบกระทู้ หมายเลข : 485664

 หัวเรื่อง : LoVe OF Age นายทอมจอมกวนVSยัยจอมโหด บทที่2

 ข้อความ :

บทที่ 3
และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมจะงัดแผนการที่เตรียมไว้ขึ้นมาใช้สักที หลังจากที่นั่งร่างแผนและเตรียมของอยู่เป็นเวลาสองวันสองคืน ผมก็ได้เดินทางด้วยรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของผมไปที่บ้านเมย์ ผมได้สืบมาว่าวันนี้ที่บ้านเมย์ไม่มีคนอยู่เลยนอกจากเมย์ เมื่อผมถึงบ้านเมย์แล้วผมก็แอบย่องไปทางประตูหลังเพื่อไม่ใครเห็นแล้วเข้าไปข้างในได้ง่ายขึ้น แต่มันดันเข้าไม่ได้ง่ายๆเลย มีระบบรักษาความปรอดภัยพร้อมทั้งเลเซอร์ทั้งกับดัก โชคดีที่ผมคิดถึงเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้วเพราะผมรู้ว่าแม่เมย์เป็นตำรวจ ผมรีบเอาอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ออกมาเจาะระบบรักษาความปลอดภัยของบ้าน ใช้เวลาประมาณสิบนาทีซึ่งนานกว่าปกติที่ผมเคยทำ (แกเป็นหัวขโมยหรือไงวะ) เพราะเป็นระบบที่แน่นหนามาก(โทษทีคนเขียนผมเป็นอัจฉริยะ:P ) แล้วผมก็เตรียมที่จะเปิดประตูแต่ทว่า “ช่วยแสกนลายนิ้วมือด้วยครับ” โหอะไรจะแน่นหนาขนาดนั้นOoO แต่ไม่เป็นไรหรอกครับเพราะผมเตรียมรับมือไว้แล้ว ผมเคยแกล้งเมย์ให้ปั๊มลายนิ้วมือครับ 555+ (ไอ้เลว) “ลายนิ้วมือถูกต้อง” สำเร็จ >< ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าต่างห้องเมย์ แต่มันแย่ตรงที่ห้องเมย์อยู่ชั้นสาม แต่ก็นะผมเตรียมบรรไดไว้แล้ว (แกเป็นโดราเอม่อนเหรอ) ผมค่อยๆปีนขึ้นไปแล้วในที่สุดก็ถึงผม ผมเคาะกระจกเรียกเมย์ให้มาเปิดให้ ซึ่งตอนนั้นเมย์กำลังฟังเพลงอยู่ เธอทำท่าตกใจมากก่อนที่จะมาเปิดกระจก

“นายมาได้ไง”เมย์พูดเหมือนไม่อยากจะพูดกับผม ทำไมอะ T^T

“ก็ขับมอไซต์มา แล้วก็เดินไปที่ประตูหลังบ้านเธอ แล้วก็เจาะระบบรักษาความปลอดภัย…………..” ผมรัวให้เมย์ฟังเป็นชุด ซึ่งเมย์ก็ทำหน้างง

“นายนี่มัน….”

“นี่มันอะไรครับ”ผมถามเมย์ไปแบบกวนๆอย่างเคย

“ช่างมันเหอะ แล้วนายมาหาฉันทำไม” เมย์เริ่มทำหน้าจริงจังอีกแล้ว ไม่ชอบเลยอะ-w-

“ก็เอาไอ้นี่มาให้เธอไง”ผมพูดพร้อมยื่นโมเดลตัวการ์ตูนตัวโปรดของเธอที่เป็นรุ่นหายาก

“สึคุงของช้านนนนนน > < ” เธอรีบดึงออกไปจากมือผมแล้วกระโดดโลดเต้นเหมือนเป็น
เด็กๆ อย่างนี้สิที่ผมชอบ ^^

“แหมๆ ได้ของแล้วไม่สนใจกันเลยนะ” ผมเริ่มน้อยใจที่เธอสนใจแต่โมเดล ไม่สนใจผมเลย นี่ผมคิดถูกหรือเปล่าเนี่ยที่เอาของชิ้นนี้มาใหเธอT^T

“เอ้า ก็เอาของมาให้ฉันไม่ใช่หรือไง ถ้าให้เสร็จแล้วก็รีบไปซะสิ” ดูจากน้ำเสียงแล้ว เมย์คงจะยังไม่หายโกรธเรื่องตอนนั้น

“เมย์ …..”

“ไร มีไรก็รีบพูดมาดิจะได้รีบกลับไปซะที” ทำไมแลเธอจะรำคาญฉันจัง ToT

“เราขอโทษนะ”ตอนนี้ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก

“โทษเรื่อง” ทำเป็นไม่สนใจอ่า ToT

“จะให้ฉันพูดจริงๆเหรอ”

“……” - - ไม่ตอบ

“ถ้าไมตอบฉันพาเธอไปแล้วนะ”

“พาไปไหน”เสียงดุมาเชียว

“เอาน่า ตามามาเหอะ”ผมพูดพร้อมลากเธอไปที่หน้าต่าง

“ไม่เอา ฉันไม่ไป”ยัยนั่นพยายามสะบัดแขนเต็มที่ แต่มันก็ไม่มีผลอะไรกับผมหรอก

“ฉันไม่จับเธอไปปล้ำหลอกน่าไม่ต้องเป็นห่วง” ผมพูดเสร็จผมก็โยนเธอออกไปทาง
หน้าต่าง อย่าเพิ่งตกใจนะครับข้างร่างมีเบาะลองอยู่ (แกเตรียมไว้ตอนไหนวะ คนเขียนงง)

“อร้าย อร้าย!!! พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย Y Y” เมย์

“555+ เธอกรี๊ดเพิ่งเห็นครั้งแรกนะเนี่ย >[]< ” ผมฮาสุดขีด

“ก็จู่ๆนายมาโยนฉันลงหน้าต่าง ใครไม่ตกใจก็บ้าแล้ว -3-” ยัยนั่นยังกลัวไม่หาย

“’ไป ไปกันได้แล้ว”ผมรีบชวนเธอไปก่อนที่จะดึกไปกว่านี้

“ไปไหนอะ” ยัยนั่นถามด้วยท่าทางเหมือนเด็กมาก น่ารักที่สุดเลย > <

“ไม่บอก เดี๋ยวไม่เซอร์ไพร *w* ”

“……… -_-”เมย์

ผมรีบพาเมย์ไปที่รถของผม ตอนนี้เมย์ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรแล้ว พอเธอเห็นรถของผมตอนแรกเธอก็ไมม่กล้าขึ้น แต่ผมบังคับเธอ เธอเลยจำใจต้องขึ้น(ไอ้เลวๆๆ) ผมรีบขับรถออกไปด้วยความเร็ว เพราะผมอยากให้เธอหายโกรธผมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“นี่นายขับรถเร็วแบบนี้จะรีบไปตายไง”เมย์บ่นผม

“ก็ฉันอยากให้เธอเห็นของที่ฉันเตรียมไว้ให้เร็วๆนิ”ผมแก้ตัว

”แล้วหน้าจะพาไปไหนอะ”

“เดี๋ยวก็รู้น่า” ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาอีกเลย สงสัยเธอคงขี้เกียจถามแระ

10 นาทีผ่านไป
ตอนนี้ผมเลี้ยวเข้ามาที่สวนสนุกแห่งหนึ่ง ผมลงทุนปิดสวนสนุกในคืนนี้เพื่อเธอคนเดียว ก็จะให้ทำไงได้อะครับก็เดี๋ยวเธอไม่หายโกรธผมอะ ผมพาเธอไปที่ชิงช้าสวรรค์ซึ่งชิงช้าสวรรค์ของที่นับว่าเป็นชิงช้าสวรรค์ที่สวยที่สุด หรูที่สุด และสูงที่สุดมันค่อยๆเลื่อนไปอย่างช้าๆจนมาหยุดตรงจุดที่สูงที่สุด แล้วจู่ๆไฟทั้งสวนสนุกก็ดับลง แล้วไฟดวงเล็กก็ค่อยติดขึ้นมา กลายเป็นคำว่า Sorry

“เมย์เราขอโทษที่เราทำไม่ดีกับเธอนะ”

“ความจริงแล้วฉันก็ไม่ได้โกรธนายเรื่องนั้นเท่าไรหลอก ฉันก็แค่โกรธที่นายไม่ได้รักฉัน
แล้วไปทำอย่างนั้นมากว่า-///-”เมย์พูดพร้อมกับหน้าแดงๆ

“แล้วใครบอกละว่าฉันไม่รักเธอ” ผมเริ่มเผยความรู้สึกที่มีในใจให้เธอรู้

“หมายความว่ายังไง?”

“ก็หมายความว่าฉันรักเธอไงเมย์ รักเธอมาตั้งนานแล้ว แล้วเธอละรักฉันบ้างไหม”ตอนนี้ผมคาดหวังให้เธอบอกว่ารักผมบ้าง

“…..”เงียบฉี่

“เธอคงไม่รักฉันใช่ไหม ฉันก็รู้อยู่แล้วแหละไม่เป็นไรหรอก”ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อยากจะร้องไห้ แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อเธอดึงคอเสื้อผมแล้วยื่นหน้าเข้ามาจูบผม ตอนแรกผมตกใจมาก ผมค่อยๆบรรจงแลกลิ้นกับเธอ มันเป็นช่างเป็นจูบที่หอมหวานอะไรอย่างนี้ ถึงผมจะไม่รุว่าเธอรักผมหรือไม่ แต่ตอนนี้ผมได้รู้ว่าเธอได้เปิดใจให้ผมแล้ว

//MAY//

หลังจากที่ฉันผละตัวออกจากโรยอลแล้วต่างคนต่างไม่พูอะไรกันเลย ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ว่าทำไมถึงจูบโรยอล ฉันเป็นอะไรกันแน่ ฉันกลัว กลัวว่าจะต้องรักเค้า ฉันไม่อยากชอบทอม ฉันไม่อยากทำให้แม่เสียใจ ฉันต้องทำยังไงดี

“นี่โรยอล พาฉันไปเล่นเครื่องเล่นอย่างอื่นหน่อยซิ” ฉันพูดเพื่อทำลำยความเงียบ

“ได้ซิ ฉันพาเธอไปเล่นแล้วอยากเล่นอะไรอะ”

“บ้านผีสิงงะ” ฉันทำเสียงเหมือนเป็นเด็กๆ

“บ้านผีสิงเหรอ ไม่ดีกว่ามั๊ง” เค้าพูดด้วยน้ำเสียงกลัวๆ

“หรือว่านายกลัวผี ฉันจะได้ไปเปล่าประกาศให้คนทั้งโรงเรียนว่าทอมหล่อ หน้าตาดีที่ไม่
เคยกลัวอะไรกับกลัวผี ^^+” ฉันท้าเค้า

“บะ บ้า ใครกลัวจะไปกลัวผีเพอ มีจริงที่ไหน มาๆเดี๋ยวฉันจะพาไปเดี๋ยวนี้แหละ” เค้าติดหลุมพลางฉัน 555+ จะแอบอัดคลิปตอนไอ้หมอนี่ร้องโวยวายไว้ประจานให้หมดเลย หึๆ(นางเอกเรานี่น่ากลัวจริงอะไรจริง)

หลังจากที่โรยอลโชว์แมนพาฉันเข้าปในบ้านผีสิงแล้ว ฉันก็ได้เห็นภาพหลุดมามายตลอดทางนายนั่นหลับตาปี๊แล้วเกาะแขนฉันตอลอด ไม่คิดเลยว่นายนี่จะขวัญอ่อนนาดนี้ ‘ตุ๊บ’

“อ๊ากๆ เสียงอะไรอะ ToT” เมื่อเสียงเอฟเฟ็คดังขึ้นนายร้องโวยวายแล้วมากอดฉันไว้ อย่าทำแบบนี้ดิรู้สึดใจสั่นนะโว๊ย >///<

“อะไรไหนบอกไม่กลัวไง ” ฉันพูดล้อเลียนเค้า

“ยอมรับก็ได้ว่ากลัว แล้วเมื่อไรจะถึงทางออกอะ T^T”เค้าพูดด้วยสายตาที่อ่อนวอน สะใจจริงๆเว๊ย 555+

“เอาน่าเดี๋ยวก็ทนอีกนิดหนึงน่า”

หลังจากที่เราออกมาจากบ้านผีสิงแล้ว เราก็ไปเล่นเครื่องเล่นชิ้นอื่นๆต่อ ฉันไม่เคยได้เล่นเครื่องเล่นที่มากมายขนาดนี้มาก่อน เมื่อถึงเวลาที่พวกเราต้องกลับโรยอลก็ขับรถของมาส่งฉันที่บ้านวันนี้ฉันรู้สึกดีมากๆเลย ฉันได้รูว่าโรยอลไม่ได้เป็นคนไม่ดีอะไร เค้าก็เป็นแค่พวกปากเสียคนหนึงเท่านั้น

“ขอบใจสำหรับวันนี้ระโรยอล” ฉันพูดกบเค้าด้วยใจจริง

“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อเมย์เราทำได้ทุกอย่างแหละ”

“ไม่ต้องมาปากหวานเลย กลับไปได้แล้ว”

“ถ้าอยากให้กลับก็กลับ เธอก็รีบเข้าบ้านด้วยละ อย่าให้ใครมาฉุดไปได้”

“ยะ นายก็ระวังอย่าให้โดนผีหลอกนะ”ฉันแกล้งเค้า

“เหอะๆ ไปดีกว่า แบร่”

เมื่อเค้าขับรถออกไปฉันรู้สึกเหงาๆยังไงบอกไม่ถูกแหะ แต่ช่างมันเหอะรีบเข้าบ้านดีกว่า ระหว่างที่ฉันกำลังเปิดประตูเข้าบ้านั้น ‘ติ๊ดๆ’ เสียงข้อความก็ดังขึ้น เจ้าของข้อความนั้นก็คือโรยอลนี่เอง ‘นอนหลับอย่าลืมห่มผ้าด้วยละ เก๊าเป็นห่วง’ จะว่าไปหมอนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันแหะ

พระเอกเราบอกความจริงในใจที่มีอยู่มานานกับนางเองแล้ว ก็เหลือต่างเองที่ไม่ยอมพูดควมจริง แล้วที่นี้เมย์จะเอายังไงต่อไปต้องคอยติดตามชมตอนต่อไปแล้ว

By : Royal    / 7 Sep 2013 14:12

 Password ของผู้ตั้งกระทู้ :

  ถ้าไม่ได้เป็นเจ้าของกระทู้ ให้ Click ที่นี่ เพื่อแจ้งลบ