ลบกระทู้ หมายเลข : 478951

 หัวเรื่อง : Impossible love 2

 ข้อความ :

Impossible love 2
21:00 น.
ฉันเพิ่งกลับมาจากการเดินหลงหาทางกลับห้อง เพราะวิ่งทะเล่อทะล่าไปจนหาทางกลับไม่ถูก จนต้องโทรหายัยริกะให้มารับเพราะยัยริกะเป็นคนที่เกิดและโตมาในจังหวัดนี้
“ ให้ตายสิ แกเนี่ยนา ทำตัวเป็นเด็กประถมไปได้ ฝนตกแล้วอยากออกมาเล่นน้ำฝน งี่เง่าจริงๆ ” ริกะบ่น แต่ฉันก็รู้ดีว่าเพื่อนคนนี้บ่นเพราะอะไร นอกจากเป็นห่วงฉันเพราะฉันเป็นหวัดง่ายมาก
เช้าวันรุ่งขึ้น……
“ ริกะ แล้วเอกิล่ะ……” นานะกับมิกิถามเมื่อเจอหน้า
“ ก็ พอดีไปเล่นฝนก็เลยนอนแง็กอยู่ห้องโน่นแน่ะ”
พอเดินมาได้สักพัก…… อาจารย์ขา อาจารย์ไปกับหนูนะคะ……ไปเป็นคู่เต้นรำกับหนูนะ…นั่นมันเสียงยัยสตรอเน่านี่นา
อาจารย์ขา ไปกับหนูดีกว่าค่ะ ….เสียงริกะเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งสายตาวิ้งๆ
ไปกับฉัน…..กับฉันดีกว่า….เอ๊…ฉันจองก่อน….แล้วไง …..@#$%&*……..
เอ่อ….คือว่า….คือ..ผม
“อ้าว ไปกันหรือยังครับนานะ ” สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่นานะ และแน่นอนว่าที่โตกว่าไข่ห่านเป็นใครไม่ได้นอกจาก ริกะ
“ ริกะ นี่เธอเงียบมา 5 วินาที มันนานเกินไปสำหรับเธอแล้วนะ ” มิกิเอ่ยขึ้นหลังจากพากันเดินมานั่งทานขนมปัง ไอศกรีม นมสด
“ ก็มันน่าไหมล่ะ ฉันเพิ่งจีบอาจารย์ริว แต่ดันกลายไปเป็นแฟนเพื่อนซะเนี่ย อายไหมล่ะ….” ริกะบ่นอุบอิบ
“ เอาน่า รู้แล้วงัย แกยังไม่ได้รักกันกับอาจารย์ซะหน่อย นานะก้อเหลือเกิน ไม่บอกกันก่อนเลยนะ” มิกิเอ่ยขึ้นบ้าง
“ ขอแนะนำนะ นี่ริวกิ แฟนฉันเอง เราคบกันมาปีกว่าแล้วล่ะ แล้วก้อนี่ ริกะ มิกิ แต่มีอีกคนไม่ค่อยสบายชื่อ เอกิค่ะ….” นานะร่ายยาว
ริวกิ สะดุดชื่อเพื่อนที่นานะเอ่ยจนทำนมหกเลอะเสื้อ…จนนานะต้องหาผ้ามาเช็ดให้พร้อมกับถามว่ารู้จักกันหรอ แต่ริวกิรีบส่ายหน้าปฏิเสธ….
หลายวันต่อมา……..
งาย…..ซา-หวัด-ดี-จร้า ทุกๆคน……….
อ้าวมาได้แล้วหรอยัยเอกิ…… เสียงเพื่อนของฉันตะโกนก้องพร้อมกัน
“ อืม…สดชื่นมากมายเลยล่ะ พักผ่อนเต็มที่มาก ” วันนี้วันหยุดพวกเราก็เลยนัดกันไปดูหนังกันที่ สยามการ์เด้นเรสเตอรอง และเป็นการเปิดตัวแฟนของเพื่อนคนสำคัญอย่างนานะด้วย
สวัสดีครับ สาวๆ….. ริวกินั่นเอง……..
“ พี่ริวคะ นี่งัยคะ เพื่อนคนสำคัญของนานะ …เอกิค่ะ..” เสียงนานะเอ่ยแนะนำฉันอย่างเป็นทางการ
“ เอ่อ…ยิน..ยินดี..ที่..ได้รู้จัก ครับ….” เสียงริวกิเอ่ยอย่างสั่นๆ ฉันสงบสติอารมณ์ไม่ให้น้ำตามันไหลแล้วเอ่ยออกไป
“ สวัสดีค่ะ…” ในที่สุดฉันก็เอ่ยมันออกไป แต่น้ำตามันเริ่มคลอขึ้นมาจนมองไม่ค่อยชัดตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
ขณะที่นั่งดูหนังฉันเงียบมาก อาการที่ว่าร่าเริงตอนเช้าหายหมด ริกะกระซิบถามเอาความจริงกับฉันที่ห้องน้ำ เรื่องที่ฉันเคยบอกกับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเพื่อนคือคนเดียวกันช่ายไหม
ฉันตอบริกะทั้งน้ำตาว่า “ ช่าย คนนี้แหละที่เคยทำให้ฉันเสียใจไม่รู้กี่ร้อย กี่พันครั้ง” ริกะไม่ถามอะไรฉันอีกนอกจากกอดปลอบใจฉัน แล้วก้อพากันกลับเข้าไปในโรงหนัง (ไม่รู้จะกลับไปเพื่ออะไร)
......หน้าโรงหนัง…….
“ นานะ จะกลับบ้านเลยหรือเปล่า พวกเราจะไปหาอะไรทานกันก่อนกลับน่ะ” มิกิเอ่ยถามขึ้น
“ก็ดีเหมือนกัน พี่ริวไปด้วยกันนะคะ” นานะออดอ้อนแฟน พร้อมคล้องแขน
“เอ่อ นานะว่าไงก็ตามนั้นนั่นแหละ” ริวกิตอบแต่ส่งสายตามาหาเอกิเป็นเชิงเกรงใจ (ไม่รู้จะทำเพื่ออะไร)
ตลอดการรับประทานอาหารฉันเหมือนกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จนยัยริกะเป็นห่วงพยายามหาเรื่องพูดคุย แต่ดูเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรได้มากเลย เพราะหลังอาหารฉันทานไอศกรีมไปตั้ง 5 ลูกโดยที่ไม่รับรู้รสชาติใดๆทั้งสิ้น สุดจะเซ็ง……
ในที่สุดฉันก็ขอตัวออกมา บอกว่าจะเข้าห้องน้ำ แต่เปล่าเลยฉันเดินเรื่อยเปื่อยเพื่อที่จะกลับห้อง
ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด นาฬิกาฉันบอกเวลา 22:00 น. ซึ่งก็พอดีกับฉันยืนอยู่หน้าหอพักพอดี…แต่แล้ว…
หมับ….มือหนาจับข้อมือฉันแน่น โดยสัญชาตญาณฉันรีบสะบัดมือโดยทันที แต่ที่ทำให้ฉันตกใจมากกว่านั้น….พี่ริว….
“ พี่ขอคุยด้วยหน่อย คือพี่รู้ว่าเอกิต้องโกรธพี่มาก พี่ขอโทษนะ พี่ก็แค่คบผ่านๆน่ะ พี่รอเอกิแค่คนเดียวนะ ให้พี่เลิกกับนานะก้อได้นะ แต่ตอนนี้แอบคบกันลับๆก่อนได้ไหม ให้พี่เก็บเงินสักก้อนได้ก่อน ….แล้วพี่จะ…”
เพี๊ยะ!!!!!! มันเหมือนเป็นอัติโนมัติมาก ในเมื่อมือของฉันได้ตบหน้าชายที่เคยรักจนหมดใจ โดยที่ไม่เคยทำมาก่อน
“ พี่ริว นั่นพี่ทำอะไรน่ะ ” เสียงนานะนั่นเอง เสียงดุและท่าทางเอาเรื่องฉันนึกว่าเพื่อนฉันจะเข้าใจเสียทีว่าผู้ชายที่นานะคบเป็นอย่างไร……พี่ริวหน้าเสียหันกลับมาผลักฉันล้มลงทั้งยืนแล้วพูดออกไปหน้าตาเฉยว่า
“ เอกิเรียกให้พี่มาส่ง แล้วขอร้องให้พี่กลับไปคบกับเค้า อ้อนวอนให้พี่เห็นใจ แล้วขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย พี่เห็นแก่ที่เอกิเป็นเพื่อนรักของนานะนะเนี่ย ” ริวกิร่ายยาวออกมาโดยที่ฉันได้แต่อากปากเหวอ พูดอะไรไม่ออกทั้งๆที่อยากจะอธิบาย
“ นานะ ฉัน…..”
เพี๊ยะ !!! “ ฉันไม่นึกเลยนะว่าเธอจะเป็นคนทรยศเพื่อนแบบนี้ ..เอกิ..ต่อจากวินาทีนี้ไปเธอกับฉันไม่ใช่เพื่อนกัน…..” นานะพูดจบ ก็จูงมือชายคนนั้นกลับ ทำให้ฉันอึ้ง งง และช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
ฉันนอนร้องไห้ทั้งคืน แต่แปลกที่เหมือนว่าน้ำตาตกในซะมากกว่า ทั้งๆที่ฉันกำลังจะดีขึ้น ทำไมต้องตามมาหลอกหลอน ตอกย้ำให้เจ็บช้ำกับความโง่ที่ถูกหลอกมาโดยตลอด ฉันไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน แต่พอฉันตื่นมา……
08:00 น. …..ตายห่าล่ะ วันนี้ฉันมีสอบวิชา Eng สายๆๆๆๆ…………ตายแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันวิ่งผ่านน้ำ 5 นาที แต่งตัว 5 นาที ใช้เวลาในการเดินทาง อาบน้ำ แต่งตัว เสร็จสรรพ 20 นาที ฉันใช้วิชาตัวเบาเหาะถึงหน้าห้องสอบแบบไม่รอไฟแดง ตำรวจขับรถตามล่ะตายห่าเลยฉาน……
หน้าห้องสอบ….
เฮ้อ….เหมือนจะทันนะดูหนังสือก่อนเข้าห้องสอบสัก 5 นาที ก่อนดีฝ่า …แต่ทว่า…นักศึกษาเข้าห้องสอบได้แล้วค่ะ…..
1 ชั่วโมง ผ่านไป…………
ฉันแทบลากสังขารของฉันออกมาด้วยหน้าตาละห้อย เพื่อนฉันถามฉันว่า ok. ป่ะ ฉันได้แต่พยักหน้า (ตายสถานเดียวสิไม่ว่า) ตั้งแต่ฉันนอนเสียใจจวบจนเช้า ฉันยังไม่มีเวลาให้คิดถึงเหตุการณ์ในอดีต ก็ดีเหมือนกันยุ่งๆอยู่ จะได้ไม่เหงา อีกทั้งช่วงนี้ไม่เจอพี่ริวหลายวันแล้ว…
ด้านริวกิ หลังจากวันนั้นก็ยิ่งเจ็บแค้นที่เอกิไม่สนใจจึงตั้งใจจะทำทุกวิถีทางที่จะเอาเอกิมาเป็นของตนเองได้ จึงแอบวางแผนโดยใช้นานะเป็นเครื่องมือให้เลิกคบหากับเอกิและหลังจากนั้นต้องพยายามหาทางตอนที่เอกิอยู่ตามลำพังแล้วจัดการซะ…….(แววตาชั่วร้ายส่องประกาย)
กิจกรรมรับน้องปีหนึ่ง……รีดพร้อม…สาม…..สี่
“กรี๊ดดด………”
“หูจะแตกอยู่แล้วนะริกะ” ฉันรีบยกมือปิดหูแทบไม่ทัน เมื่อยัยริกะอยู่ๆก็ร้องกรี๊ดขึ้นมาอย่างกับโดนกระซวกตับแน่ะ แถมส่งสายตา วิ้งๆๆๆ ฉันเลยอดที่จะขำไม่ได้
“ กรี๊ดดด………กรี๊ด…” คราวนี้แสบแก้วหูมาแต่ไกล ใครคนหนึ่งถูกรุมล้อมหน้า ล้อมหลังพร้อมเสียงตะโกนเรียก…มิยะ..มิยะ…ขอถ่ายรูปคู่หน่อยนะ..ดอกไม้ค่ะพี่มิยะ…ขนมค่ะพี่มิยะ….โอ๊ย ฉันจะเป็นลม ยังกะดารามางานมหาลัยแน่ะ และฉันก็ไม่อยากเห็นหน้าคนที่ชื่อ มิยะ อะไรนั่นด้วย น่าเบื่อ…..
“ เอกิ…. เอกิ…. ” เสียงเรียกของยัยมิกิดังมาแต่ไกลจนฉันต้องหันกลับไปมอง
“ แกเห็น คนนั้นไหมอ่ะแก โคตรหล่อเลยอ่า ” เสียงยัยมิกิโอดครวญ
ฉันลืมเล่าว่าในบรรดาสมาชิกในมหาลัยแห่งนี้ที่หน้าตาดีและมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก อย่างที่ยัยมิกิกับริกะเห่ออยู่เนี่ย คือ วง Forever สมาชิกมีสามคน เห็นว่าเป็นสาวหล่ออะไรเนี่ยแหละ โคตรเกลียดเลยไอ้พวกเห็นความรักเป็นของเล่น ฉันจะไม่มีวันชอบประเภทนี้โดยเด็ดขาด……*-*
แต่ฉันก็แค่ได้ยินชื่อมาแค่นั้นเอง ไม่เคยเจอตัวเป็นๆเลยสักครั้ง กว่าจะเข้าไปใกล้ก็คงเป็นชาติหน้าตอนบ่ายๆโน่นแหละ เอาล่ะ….พักเรื่องพวกวง Forever ไว้แค่นี้ก่อน เพราะตอนนี้เพื่อน 2 แสบของฉันหายหัวและตัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ …..ชิ….
“ พี่เอกิคะ….เชิญขึ้นไปซ้อมน้องหน่อยค่ะ ” เอ่อ ซ้อมร้องเพลงเชียร์น่ะ อย่าตกใจว่าฉันร้ายกาจขนาดซ้อมน้องหรอกนะคะ
“ อ้อ จ๊ะ เดี๋ยวพี่ตามไป…..”
ฉันเดินตามหายัยริกะกับมิกิจนเหนื่อยเมื่อไม่เจอฉันก็เลยจำเป็นต้องไปคนเดียว แต่พอมาถึง ฉันเห็นใครคนหนึ่งกำลังสั่งการณ์แทนฉันอยู่ ใครคนนั้นใส่ชุดนักศึกษา กระโปรงจีบรอบ ไว้ผมทรงเกาหลี ประบ่า ตาโต จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วหนาหน้าคมเข้ม อย่างกับผู้ชายเป๊ะ ใส่รองเท้าผ้าใบพร้อมป้ายคล้องคอบอกญี่ห้อว่าเป็นรุ่นน้องชัวร์
ฉันนึกหมั่นไส้ก็เลยเลยเข้าไปสะกิดด้วยมือ ย้ำว่ามือ แต่อาจหนักไปหน่อย จนรุ่นน้องคนนั้นหันมาจ้องหน้าเอาเรื่องแล้วสะบัดมือฉันออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับถามเสียงเย็นชา
“ กล้าดียังไง เอามือสกปรกมาแตะตัวฉัน….” ตอนนี้หน้าฉันแดงแต่ไม่ใช่เพราะอายอะไรแต่ฉันกำลังจะฆ่าคนตรงหน้าตายคามือ หากแต่ว่าฉันต้องทำเป็นนิ่งเพื่อเป็นแบบอย่างแก่รุ่นน้องคนอื่น
….หลังจากนั้นฉันก็ไล่ไอ้รุ่นน้องปากเสียนั่นไปนั่งท้ายแถว แต่ก็แปลกที่กลับไปนั่งที่อย่างว่าง่าย แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นที่เหมือนมีบางอย่างแอบแฝง….-o-
……….ตลอดการซ้อมเพลงเชียร์ …………ฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนจ้องมองอย่างจับผิดตลอดเวลา (หรือฉันอาจระแวงไปเองนะ) ตลอดระยะเวลา 1 สัปดาห์ ฉันต้องคอยอยู่ดูแลน้องปีหนึ่งทุกวัน จนในวันที่ 6 ฉันไม่เห็นไอ้น้องจอมจุ้น แสนจะหยิ่งยโสคนนั้น แต่ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องกลายร่างเป็นนางมารต่อหน้ารุ่นน้องทั้งหลาย……
“เอกิ..เอกิ…..” เสียงยัยริกะกับมิกิเรียกประสานกันอย่างลงตัวเหมือนเสียงเพลงบรรเลงหมู่….อ่านะ….
“มีอะไร หายหัว หายตัวไปไหนมา….” ฉันหันไปถามอย่างเอาเรื่อง แต่แทนที่จะตอบพวกนี้กลับยื่นบัตรคอนเสริตร์วง Forever มาส่งให้กับมือ….
แทนที่ฉันจะดีใจฉันกลับโกรธมากมายที่ทั้งสองคนไปทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วทิ้งฉันทำงานคนเดียว….ให้ตายสิช่างเป็นเพื่อนที่ดีเหลือเกิน..
ทั้งสองคนขอโทษขอโพยฉันเป็นการใหญ่ ฉันนะเหรอจะโกรธใครได้นาน ยิ่งเป็นยัยริกะกับมิกินะหายห่วง ไม่เกิน 5 วินาที ….….
หลังจากเสร็จงานที่มหาลัย ฉันเดินกลับหอพักคนเดียว เพราะเพื่อนตัวแสบของฉันเตรียมตัวไปซื้อชุดไปงานคอนเสริตร์ของวง Forever จนทำให้เพื่อนที่น่ารักอย่างฉันเดินโซซัดโซเซกลับหอคนเดียว แต่ก่อนจะถึงหอฉันกลับเจอคนที่ฉันไม่อยากเจอเป็นที่สุด
พี่ริวเดินควงแขนกับนานะอดีตเพื่อนสาว มาทานก๋วยเตี๋ยวหน้าหออย่างหวานชื่น ตั้งแต่นานะบอกเลิกคบกับฉัน ฉันก็ไม่สนใจเรื่องสองคนนี้อีก จนกกระทั่งมาเจอวันนี้
ทั้งสองคนเดินเข้ามาหา แล้วปล่อยคำถามที่แสนจะเจ็บแสบ……………
“ยังหาผู้ชายเป็นของตนเองไม่ได้อยู่เหรอ หรือว่าชอบแย่งของคนอื่นเค้ากินกันล่ะ” นี่น่ะเหรอที่ฉันเคยเรียกว่าเพื่อนคนสำคัญ ดูๆไปแล้วช่างเหมาะกันอย่างกะผีเน่ากะโลงผุซะไม่มี……
พอยัยนานะพูดจบหล่อนก็เดินผ่านฉันไปเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น ฉันเกิดอารมณ์เซ็งขึ้นมาดื้อๆ เลยโทรไปตอบตกลงกับริกะว่าจะไปเที่ยวคอนเสริตร์บ้าบอคอแตกนั่น…เฮ้อ…
ณ….คอนเสริตร์ วง Forever สามสาวเพื่อนซี้มาปรากฏกายอย่างเฉิดฉาย หมายถึงยัยริกะกับมิกิอ่ะนะ แต่สำหรับฉันเสื้อยืดกะกางเกงยืดขาสั้น ดัดผมนิดหน่อย มาสคาร่าอีกนิดก็เพียงพอแล้ว ฉันชอบแต่งแบบ ชิล ชิล ซะมากกว่า
ในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นตาตื่นใจกับการแสดงบนเวที แต่ฉันดันปวดฉี่เข้าห้องน้ำซะนี่ ฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตจนชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจังหน้าห้องน้ำหญิง ฉันพยายามลุกขึ้นก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำโดยที่ยังไม่ได้เอ่ยขอโทษเลย ก็มันช่วยไม่ได้นี่ คนมันฉี่จะราดอยู่แล้วนี่นา
ฉันเดินออกจากห้องน้ำ พร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้วสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่ง….นั่นมัน….คนที่ฉันชนหน้าห้องน้ำนี่ ฉันรีบเดินกะจะขอโทษ….แต่ขาเจ้ากรรมกลับสะดุดกับอะไรเข้าสักอย่าง…..
“พรึบ…….” แสงไฟและเสียงดนตรีดับลงพร้อมกับเสียง จ๊อกแจ๊ก จอแจขอคนที่กำลังมันกะคอนเสริตร์
“ตายห่าล่ะ…” ฉันอุทานออกมาเบาๆและโดยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของฉันมันบอกให้ฉันรีบเดินหนีออกจากที่ตรงนั้น…..
“โป๊ก….ตุ๊บ….” ศรีษะของฉันโขกโดนใครสักคนจนฉันล้มลง
“ใครว่ะ….ซุ่มซ่ามจริงๆๆเลย” ฉันตะโกนออกไปอย่างอารมณ์ฉุนเฉียว
ในขณะที่ฉันยกมือกุมหน้าผากตนเองอยู่นั่นเอง สายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับร้องเท้าผ้าใบ กางเกงยีนส์เดปสีซีด เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ผมทรงเกาหลี คิ้วเข้มรับกับใบหน้าคมๆนั้น ดวงตากลมโต นี่ฉันอยู่บนสวรรค์แล้วหรือนี่ …..*-*…..
….เฮ้ มิยะ เกิดอะไรขึ้นว่ะ….เสียงเรียกของใครอีกคนดังมาแต่ไกล
“……สงสัยมีแมวแถวนี้มาเตะปลักไฟเล่นว่ะ…..หึ..หึ” นี่อย่าบอกน่ะ แมวที่ว่าเขาจะหมายถึงฉัน มันจะมากเกินไปแล้วนะ
“นี่เธออีกแล้วเหรอ…โลกมันกลมดีเนอะ…เธอว่าไหม” นี่เขาเคยเจอฉันหรือไงนะ เมื่อไหร่กันแต่ก็ช่างเถอะเพราะฉันยังไม่ได้เคลียร์เรื่องแมวที่เตะสายไฟเลยนะ
“นี่นาย…..”
“อ้อ…ฉันต้องไปแล้วล่ะ..ไว้เจอกันนะเจ้าลูกแมว” เขาไม่ทันได้ฟังฉันพูดอะไรทั้งนั้น ก็รีบวิ่งกลับเข้าไปหลังเวที …เขาเป็นใครกันแน่นะ เหมือนฉันจะคุ้นๆหน้าเขานะ…แต่ก็ช่างเถอะ

(เป็นเรื่องแรกของละอองรัก เป็นกำลังใจด้วยนะ)
By ……ละอองรัก………

By : VamslTd    / 27 Dec 2012 21:35

 Password ของผู้ตั้งกระทู้ :

  ถ้าไม่ได้เป็นเจ้าของกระทู้ ให้ Click ที่นี่ เพื่อแจ้งลบ