....ปริญญา..พ่อ..และกอไผ่....
เมื่อยังเด็ก เคยถามพ่อ ว่ากอไผ่
เสียงออดแอด เรียกใคร อยู่ในป่า
ได้เห็นยิ้ม ทั้งที่พ่อ น้ำคลอตา
แล้วบอกว่า "มันเรียกให้ ลูกไปเรียน" ออดแอด..แอดออด..เสียงยอดไผ่
โบกกิ่งเรียก ไวไว ไปอ่านเขียน
ใครอยากเป็น บัณฑิต ต้องคิดเพียร
ไปจุดเทียน ปริญญา มาบ้านเอย..
สิบปีแห่ง แรงทะยาน จากบ้านป่า
ของเด็กชาย ชาวนา มาเปิดเผย
เมื่อเวลา นาที ที่ล่วงเลย
ได้เหยียบเย้ย ความดักดาน แล้วผ่านไป
วันที่หอบ ตำรา กลับมาบ้าน
ด้วยอาการ เงียบเหงา ใต้เงาไผ่
แว่วเพลงสวด กล่อมวิญญาณ สะท้านใจ
รินน้ำตา ลงไหล ไม่รู้ตัว
ที่จุดหมาย ปลายทาง นั้นว่างเปล่า
ความเงียบเหงา ปรายตา มายิ้มหัว
โลกสุดท้าย ของชีวิต ปิดมืดมัว
ม่านความกลัว สีดำ แต้มน้ำตา
ออดแอด..แอดออด..เสียงยอดไผ่
โบกกิ่งเรียก หาใคร อยู่ในป่า
เหมือนเสียงพ่อ กระซิบคำ..ลูกกำพร้า..
ยังไม่มี ปริญญา มาบ้านเรา......
<วิทยา>
ฉันคงเป็นได้แค่นี้
เพื่อนที่ดีเท่านั้นใช่ไหม
เธฮบอกไม่ได้คิดอะไร
สิ่งที่ผ่านไปให้ลืมมัน
<nicky_2000 >
|
|
เห็นใบไม้รายร้อยสร้อยระย้า
ขึ้นคบคาแล้วไสวรับรุ่งสาง
บ้างบางใบเบียดเสียดบ้างอำพลาง
ทะแยงใบไหวหว่าง สู่ทางลม
ทั้งโอนเอน เสาะส่ายที่ปลายยอด
เจอหลักกอดเกาะเกี่ยวเข้าเกี้ยวห่ม
ผูกเป็นเกลียว พันลาย ไม่คลายปม
แล้วแซมซ่อน ดอกบ่ม คลี่กลีบบาน
ไยวันนี้ ใบไม้คล้ายแช่มชื่น
มวลดอกดื่น สล้างตื่น ทั้งหอมหวาน
แม้สายที่โบกพัด ทุกครั้งกาล
วันนี้กลับ ขับขาน เพลงสายลม
หรือเป็นเพราะความรักกำลังเยือน
ทุกอย่างเหมือน สวยงามและเหมาะสม
แดดก็งาม หนาวก็อุ่น ด้วยแพรพรม
ใช่แล้วรัก........ อารมณ์ อารมณ์นี้..
<PiPPi>
จุดแรก
คือ พบ
จุดจบ คือ จาก
เมื่อพบ ต้อง พราก
เมื่อจาก ต้อง เจอ
< left>
|