เธอห่างหายไปไหน ที่เคยใจมีให้ฉัน
ถ้อยคำที่รำพัน ยังจำมั่นและตราตรึง
นับวันก็นานแล้ว สิไร้แววจะคิดถึง
ห่างไกลเกินรำพึง เพียงฝันถึงก็ตรอมใจ
วันเหงาเรานั่งอ่าน คำขับขานเคยหวานไหว
เพียงเศร้าหรือเหงาใจ เธอจึงให้หัวใจมา
ขอคืนแล้วใช่ไหม ที่มีใจเคยถามหา
เงียบเหงาและร้างลา เหมือนกับว่าไม่มีใจ
นับวันจากวันนี้ คงไม่มีแล้ววันไหน
ที่เธอจะมีใจ มาห่วงให้หัวใจเรา
ก็ขออยู่อย่างนี้ อย่างคนที่คิดถึงเขา
เพียงเหงาก็เพียงเรา ไม่มีเขาเท่านั้นเอง 
พี่อุ๋ย

เก็บบางสิ่งอยู่ในหัวใจ
อยากจะเอ่ยเผยให้ใครได้รับร
ปล่อยให้ผ่านไปตามกาลแห่งฤด
คงมีใครได้รับรู้สักวัน
สายลมร้อนต้องผิวกายให้ไหวหวาด
เหมือนพิฆาตใจเราให้อาสัณ
ทั้งร้อนใจร้อนกายระคนกัน
ทุกข์โถมถาสารพันให้หวั่นใจ
จะไม่ยอมย่อท้อหรือถดถอย
จะไม่คอยวาสนามาจากไหน
จะต้องสู้แม้สุขอยู่นะแสนไกล
จะฝ่าฟันด่อไปให้ได้มา
สุขที่เผยเอ่ยถึงคือสิ่งรัก
ใช่ยศศักดิ์เงินทองของมีค่า
คือความดีตามวิถีแห่งจรรยา
ล้ำเลอค่ายิ่งสิ่งใดในโลกัลย์
อักษรศิลป์

กระทงน้อย ลอยล่อง กลางชลเชี่ยว
ไหลลดเลี้ยว ละล่อง ตามธารใส
ตั้งจิตส่ง อธิษฐาน ตามลมไป
ขอเพียงให้กระทง ไม่หลงทาง..
<WBNMW>

เพราะในความเป็นเธอ
ฉันพบเจอแต่หน้ากาก
เพราะฉะนั้นมันคงยาก
หากจะใช้ใจพูดกัน
(พระจันทร์สีน้ำเงิน)

จะ.....เลิกร้างห่างไปทำไมเล่า
ให้....ลืมเรา ลืมคำ ทำไ.ม่ได้
ลืม.....สัมผัสทุกถ้อยร้อยผ่านใจ
ปลื้ม..เพียงใดยามยิน เพรียก เรียกว่ารัก
ได้.....เพียงฝันวันผ่านมานานแสน
อย่าง..หวงแหนแม้เราเพียงคนรู้จัก
ไร......ร่ำคำอ้อนวอน อย่างอนนัก
เล่า....เรื่องรักต่อเถิดหนาอย่าลาไกล<sao>